ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ - ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΚΙΑ... ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΟΣ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!

Πήγαινε κάτω

ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ - ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΚΙΑ...  ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΟΣ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!  Empty ΔΕ ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ - ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΑΔΙΚΙΑ... ΚΑΙ ΠΡΟ ΠΑΝΤΟΣ Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ!

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Πεμ Μαρ 08, 2012 5:01 pm

ΕΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Της ΣΟΦΙΑΣ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ - ΠΑΠΑΔΑΚΗ

Δευτερογέννητη απΆ το πλευρό σου, σύντροφέ μου,
την πρώτη κι αν μου φόρτωσες την αμαρτία,
τον καρπό της γνώσης τον εγεύτηκες μαζί μου.
«Εκ γυναικός τα φαύλα», είπες,
για να μΆ αρνηθείς στο θρόνο σου μια θέση.
Μα πώς τα «κρείττω» τα παραπετάς στη λήθη;
Το νάμα το δροσιστικό,
το ζείδωρο τΆ αγέρι, την ευλογία της χρυσής βροχής,
που γέμισε τριαντάφυλλα τον κήπο σου!
Πώς στο περβάζι ενός κατάκλειστου παράθυρου,
την παρατάς τη γλάστρα;
Τα μέλλοντα κυοφορούσα
και μΆ απόκλεισαν απΆ το παρόν.

Πώς ξαστοχάς μιαν «Αντιγόνη»,
τΆ αποκούμπι του τυφλού πατέρα,
τη θυσιασμένην αδερφή,
τη βραχωμένη του Σιπύλου, μάνα, τη Νιόβη,
την ¶λκηστη, που νίκησε για χάρη σου,
το δέος του θανάτου;
Όχι, δεν ήταν η «πυξίδα» μου
γεμάτη μόνο από τα δώρα του κακού,
«Πανδώρα» αδικημένη από το μύθο, που εσύ έχεις πλάσει.
Δίπλα σου, μέρα – νύχτα, στάθηκα
με την ελπίδα και το δόσιμο ψυχής και σάρκας.
Είμαι η Παναγιά η «Γλυκοφιλούσα»,
μα κι η «Mater dolorosa» κάτω απΆ το σταυρό
του κάθε Σταυρωμένου.

Μαζί το μόχθο μοιραστήκαμε.
Αγρότισσα, τΆ αυλάκια που άνοιγε τΆ αλέτρι,
ακολουθούσα με τον άγιο σπόρο στην ποδιά μου
που κάποτε σαν χρειαζόταν,
γέμιζε με βόλια.
Στο θερισμό, με το δρεπάνι,
που στην ώρα της ανάγκης,
θέριζε κι οχτρούς.
ΣτΆ αλώνι και στον τρύγο
στο λιομάζωμα, στα καπνοτόπια,
στο κάμα και στην πάχνη,
τον ιδρώτα μου έσμιγα με το δικό σου.
Στις πλάτες που ζαλώνονταν
τα ξύλα για το τζάκι,
όταν χρειάστηκε, φορτώθηκα κανόνια.
Για να φυλάξω την τιμή σου
και τη λευτεριά μου,
χόρεψα τον τραγικότερο χορό της ιστορίας.
Τελέσιλλα, Μαντώ, Μόσχω Τζαβέλλα, Μπουμπουλίνα,
ανώνυμη της Πίνδου ηρώισσα,
κι ίσαντρη στην ορμή σου ανταρτοπούλα,
κι ω, εσύ, που ακόμα αιμάσσεις,
Κύπρια μάνα, που προσμένοντας το γιο σου,
στο κατώφλι έχεις πετρώσει.

Έτος γυναίκας!
Φτάνει τάχα για να σβήσει πίκρα και ταπεινοσύνη αιώνων;

Πρώτη θεά, μητρίδα, γκρεμισμένη στο στερνό το σκαλοπάτι,
οδαλίσκη, σκλάβα, δούλα του σπιτιού
του έρωτα Βωμός για τον αφέντη,
ένιωσα άξαφνα να μου φυτρώνουν
«για τΆ ανέβασμα» φτερά
και πήρα τΆ ανηφόρι δίπλα σου
πέτρα την Πέτρα ρίχνοντας τα τείχη.
και στο τέλος έγινα κι εγώ πολίτισσα
«στων ιδεών την πόλη».
Μάνα ζωής, που της στερούσαν τη ζωή,
τη χάρηκα την κάθε νίκη μου μΆ ευθύνη.
Κι ήρθε, δροσιάς σταγόνα, να στεγνώσει τον ιδρώτα μου
αυτή σου, σύντροφέ μου, η προσφορά,
σαν ένα κλωναράκι μυρωμένου γιασεμιού.
Όσο κι αν μου το χρωστούσαν οι αιώνες
με συγκίνηση το παίρνω απΆ τΆ αγαπημένο σου το χέρι.

Δεν είμαι μια δραπέτισσα Εστιάδα.
Όλα μου τα δώρα για την ευτυχία, την κοινή μας ευτυχία.
Αιώνια μάνα, τρυφερή κλειδοκρατόρισσα,
με κάποια τώρα θέση στο υποπόδιο του θρόνου σου.
Πρώτη θεά μητρίδα, το ξεχνώ,
δε νοσταλγώ «τα πρωτινά φτερά μου τα μεγάλα».
Χέρι με χέρι σου ζητώ να πορευτούμε
ισότιμα να κτίσουμε τη νέα Ελλάδα,
να κλείσουμε του Ιανού τις πύλες για τον κόσμο όλο
για νΆ ανασαίνουν κάτω από γαλάζιους ουρανούς
σΆ ειρηνική μια πλάση τα παιδιά μας
και να μπορούν, όπως το λέει ο ποιητής
«να τρώνε καραμέλες».
Και τότε θα το ξαστοχήσουμε
πως κάποτε χρειάστηκε να μου χαρίσεις
ένα «έτος».
Γιατί θα ΅χει πια σημάνει «η εποχή του ανθρώπου»
και γυναίκα κι άντρας θα κοιτούν χεροπιασμένοι,
μέσα απΆ το ίδιο ολάνοιχτο παράθυρο,
τον ήλιο!

Κοριτσάκι ήμουν όταν διάβασα, θαρρώ σε μια "Φιλολογική Πρωτοχρονιά" του πατέρα μου, το Έτος Γυναίκας της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη. Τι να μου κάμουνε λοιπόν οι μέρες; Μία μέρα μέσα στις 360 τόσες που ανήκουνε στον άντρα. Ευχαριστώ πολύ, δε θα πάρω. Όσο τέτοιες μέρες υπάρχει λόγος να γιορτάζονται είναι για να ξεπλένουν την αδικία όλων των άλλων ημερών του χρόνου.

Να μένει λοιπόν. Δε μου φτάνει η μία ημέρα. Η μιζέρια της μιας μέρας. Με τα αμερικάνικα συνήθεια να αλώνουν τον κοινωνικό ιστό της χώρας σε εμετικό βαθμό. Οι κυρίες λέει του καλού κόσμου απόψε θα πάνε σε σόου. Να δούνε αγοράκια να χορεύουν. Μένοντας με το σώβρακο ή και χωρίς αυτό. Και βγήκε μεσημεριάτικα η ξανθιά με τα δέκα μπότοξ που πρόπερσι αντί να συζητάει ο κόσμος την κρίση που του ετοίμαζαν έπρεπε να ασχολείται από το πρωί ως το βράδυ με το διαζύγιό της για να διαφημίσει στις άλλες γυναικάρες πού πρέπει απόψε να το γιορτάσουν! Βρε άει στα τσακίδια ξυλόκοτες της ... καλής κοινωνίας. Που ξέρετε εσείς γυναίκα τι σημαίνει.

Ε, λοιπόν, αν ντε και καλά πρέπει να μην περιφρονήσω τούτη τη μέρα, θα έπιανα και θα έγραφα ονόματα. Ονόματα γυναικών. Που μπορεί να μη λένε τίποτε στους πολλούς αλλά για μένα σημαίνουν ΓΥΝΑΙΚΑ!

¶ννα, Γεωργία, Μαριάννα, Βάσω, Ρέα, Ντίνα, Ντίνα, Αντωνία, Σοφία, Νικολίτσα, Πολυξένη, Κατερίνα Γ. και βέβαια κυρα - Δήμητρα και Σπυριδούλα.

Θα μπορούσα βέβαια να γράψω πολλές ακόμα. Προτίμησα λίγες που τις αγαπώ ξεχωριστά και τις γνωρίζω προσωπικά. Γιατί με κάνουν να νιώθω περήφανη που είμαι γυναίκα. Και γιατί δε χρειάζονται μέρες γυναίκας αυτές οι γυναίκες να αποδεικνύουν την αξία τους. Και κυρίως τούτο. Δε χρειάζονται έναν άντρα από δίπλα. Μα οι άντρες συχνά στηρίζονται σε εκείνες.

Μένοντας όμως πάντα γυναίκες. Κι όχι παριστάνοντας τις αντρογυναίκες. Κι αυτό τις κάνει πραγματικά ξεχωριστές!
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης