ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 12:23 am

Η Κόρη του Αντήνορα


Διάβαζα τις προάλλες μια θαυμαστή ιστορία για τις περίφημες Κόρες της Ακρόπολης. Την Πεπλοφόρο, την κόρη της Lyon, την κόρη του Αντήνορα, κι εκείνη την κακιωμένη, την κόρη του Ευθυδίκου…

Τούτα δω τα υπέροχα μαρμάρινα κορίτσια, άλλα της γενιάς του Μαραθώνα, άλλα λίγο μεγαλύτερα, γνώρισαν όλη τη φρίκη των Περσών πάνω στα άγουρα κορμιά τους. Σαν γύρισαν οι Αθηναίοι στην πατρίδα κι αντίκρισαν τη φοβερή καταστροφή, χέρια κομμένα, μύτες σπασμένες, ακόμη και τεμαχισμένες μερικές, ούτε που διανοήθηκαν να τις επισκευάσουν και να τις ξαναστήσουν όπως θα κάναμε σήμερα. Τις πήραν και τις έθαψαν ευλαβικά, κάπου στα ΒΔ του Ερεχθείου, για να κοιμηθούν όπως νόμιζαν, τον αιώνιο ύπνο τους*.

Αιώνες πέρασαν και μόλις στα 1886, έκπληκτη η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως του ήλιου την εκτυφλωτική τους ομορφιά. Οι αρχαιολόγοι κοίταζαν και δεν πίστευαν στα μάτια τους. Πού να φανταστούν ότι έκρυβαν τέτοιο θησαυρό τα σπλάχνα του Ιερού Βράχου;

Το νέο έκανε το γύρο του κόσμου. Από την πρώτη στιγμή οι Κόρες της Ακρόπολης κατέκτησαν μία από τις σπουδαιότερες θέσεις στον παγκόσμιο κατάλογο του πολιτισμού του ανθρώπου. Σήμερα, οι κόρες αυτές, που μας διδάσκουν βήμα βήμα την ιστορία της γλυπτικής των αρχαϊκών χρόνων μέχρι το ξέσπασμα της αποκορύφωσης της κλασικής περιόδου, αποτελούν τα καυχήματα του μουσείου της Ακρόπολης. Ένα μουσείο, φευ! πολύ μικρό για να φιλοξενήσει το μεγαλείο των μαρμάρινων κοριτσιών.

Μεγαλείο που πέρα από την καλλιτεχνική του αξία μεταφράζεται και σε ένα τρομακτικό αριθμό κιλών για την κάθε μία. Ακόμη και οι αέρινες Καρυάτιδες κρύβουν πίσω από τα πέπλα τους 185 ολόκληρα κιλά. Το μεγαθήριο, η «νταρντάνα» που θα έλεγε ο λαός μας, είναι η Κόρη του Αντήνορα.

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ 5%252520%2525CE%252597%252520%2525CE%25259A%2525CE%25259F%2525CE%2525A1%2525CE%252597%252520%2525CE%2525A4%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%252520%2525CE%252591%2525CE%25259D%2525CE%2525A4%2525CE%252597%2525CE%25259D%2525CE%25259F%2525CE%2525A1%2525CE%252591

280 ολάκερα κιλά. Όχι σαν τις σημερινές τις κοκαλιάρες που πεθαίνουν από νευρική ανορεξία. Εμ, τόσα ξέρουν τόσα κάνουν.

Και ίσως εδώ να είναι σκόπιμο να διευκρινίσουμε πως ο Αντήνορας δεν ήταν ο μπαμπάς της. Μην πάει δηλαδή το μυαλό σας σαν που λέμε σήμερα η κόρη του τάδε… Και με ρωτάτε «τι δουλειά έκανε ο μπαμπάς της» και ήταν έτσι στρουμπουλή κι αφράτη. Στις Κόρες της Ακρόπολης το «του» ανήκει στο δημιουργό, στο μάστορα, στον καλλιτέχνη που τις λάξευσε με τη σμίλη του, τυπώνοντας στους αιώνες την αξεπέραστη τέχνη εκείνης της εποχής.

Έτσι ακριβώς και με την Κόρη του Αντήνορα. Που τώρα ετοιμάζει τα μπογαλάκια της. Μετά από 2500 χρόνια. Και δε σας κάνω πλάκα. Κάνουν πλάκα με τέτοια πράγματα; Μιλώ σοβαρά και πολύ προβληματισμένα. Και του Αντήνορα, και της Lyon, και η άλλη με τα πέπλα, ακόμη και η κακιωμένη, του Ευθυδίκου κι ακόμη ό,τι άλλο βρίσκεται από γλυπτό πάνω στο βράχο που χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας τόσους αιώνες, θα μετακομίσει. Θα φύγει. Θα κατέβει. Θα μείνει ο βράχος μοναχός να μην ξέρει πια τι να πρωτοκλάψει. Εκείνα που του έκλεψε ο Έλγιν ή τούτα που μόνοι μας οι Έλληνες αποφασίσαμε να ξεκουβαλήσουμε στο νέο Μουσείο;

Ίσως έτσι να είναι το σωστό. Πειράζει που εμένα με έχει πιάσει το παράπονο και θέλω να κλάψω;

Τα πότε και τα πώς, διαβάστε τα στις εφημερίδες. Που κάθονται κι ασχολούνται με τα κιβώτια που θα αμπαλάρουν τις Κόρες… Ξύλινο, λέει από μέσα και μεταλλικό απ’ έξω. Δε λεν καλύτερα φέρετρα; Εμένα έτσι μου μοιάζουν. Γιατί οι Κόρες τούτες έχουνε πνοή μονάχα εκεί πάνω. Σαν κατεβούν τι θα ‘ναι πια; Και τι θα λένε στον περαστικό; Ίδιο τραγούδι με την αδερφή τους την Καρυάτιδα και με τη Νίκη και με την Αφροδίτη… Τραγούδι πικρό της ξενιτιάς και παραπονεμένο.

Και δεν έχουν και μανούλα οι καψερές. Να, είδες το λάθος; Του Αντήνορα σου λέει και του Ευθυδίκου. Μα χάθηκε παρακαλώ να τους δώσουν και μια μάνα; Γιατί η μάνα σκίζεται και γίνεται κομμάτια και μετακινεί βουνά για να μην πάρουν το παιδί της. Αχ, και να το ήξεραν εκείνοι οι παλιοί. Να ξέραν τι ζουρλούς απογόνους θα βγάλουν. Θα τη βαφτίζαν τουλάχιστον αυτή, την πιο μεγάλη, Κόρη της Αντηνορούς ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Και αυτό το μαύρο Σεπτέμβρη, τον άμυαλο, αντί για τα προεκλογικά μεγάφωνα (τρομάρα μας) θα σείονταν οι ουρανοί από το μοιρολόι:


Ωχ! Ν’ αλησμονώ και χαίρομαι, θυμιούμαι και λυπιούμαι
Ωχ! Θυμήθηκα την ξενιτιά και θέλω να πηγαίνω
Ωχ! Σήκω μάνα μ’ και ζύμωσε καθάριο παξιμάδι
Ωχ! Με πόνους βάζει το νερό, με δάκρυα το ζυμώνει
Ωχ! Και με πολύ παράπονο βάζει φωτιά στο φούρνο
Ωχ! Άργησε φούρε να καείς κι εσύ ψωμί να γένεις
Ωχ! Για να περάσ’ ο «γερανός* κι η Κόρη μ’» ν απομείνει.


Αυτά λοιπόν με τις Κόρες. Και όσοι «πιστοί» σπεύσατε ό,τι προλάβετε να δείτε ακόμη εκεί πάνω. Μην ακούτε που τις λεν μαρμάρινες. Η καρδούλα τους είναι χρυσάφι ατόφιο και πάει να λιώσει όχι από τον καύσωνα των ημερών αλλά από τις αποφάσεις του κακού καιρού μας και του ανάποδου. Να πάτε, λέω. Να τους πείτε τουλάχιστον ένα λόγο παρηγοριάς. Σαν που πάμε δίπλα σε εκείνον που ξεψυχά για να μη νιώθει μόνος στο μεγάλο ταξίδι. Τουλάχιστον να νιώσουνε πως η πόλη αυτή δεν έπαψε να τις θωρεί με το αρχαίο βλέμμα, ζωντανές και όχι από πέτρα. Σαν τότε που ευλαβικά τις θάψανε στο χώμα σαν να ήταν σκοτωμένα κορίτσια και όχι αγάλματα. Και λέω ίσως να ήτανε καλύτερα ποτέ να μην τις είχαμε βρει. Τον αιώνιο ύπνο τους έτσι να συνεχίζουν στους αιώνες. Συντρόφισσες πιστές του ναού της Παλλάδας.

Και πέστε μου παρακαλώ, τι Παρθενώνας θα είναι αυτός πια; Δίχως τις Κόρες, δίχως τις Παρθένες του; Σαν ελαιώνας χωρίς ελιές και στρατώνας που του φύγαν οι φαντάροι…

_______________________________

*γερανός= το τραγούδι λέει για τον κεραντζή, τον αλλάξαμε με γερανό γιατί με γερανό έγινε και η μεταφορά των μαρμάρινων κοριτσιών από τον Ιερό Βράχο κάτω στο νέο Μουσείο.

*Για τις αντιλήψεις των αρχαίων σχετικά με τις Κόρες της Ακρόπολης, λήφθηκαν υπόψη τα αναφερόμενα στο βιβλίο του Γ. Δοντά "Η Ακρόπολις και το Μουσείο της" σελ. 72. Αναφέρει μάλιστα εκεί και το εξής:

"Για κείνους τα αγάλματα ήσαν όχι μουσειακά είδη αλλά κάπως σα λείψανα προσφιλών τους προσώπων, από μάρμαρο είτε από χαλκό ήταν το ίδιο σχεδόν ζωντανά όπως ο άνθρωπος (μας το φανερώνουν οι επιγραφές που είναι διατυπωμένες στο πρώτο πρόσωπο, σα να μιλούν δηλαδή τα ίδια τα αγάλματα.)"

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το κείμενο γράφτηκε τότε ακριβώς που μετακόμιζαν τις Κόρες από την Ακρόπολη...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 12:31 am

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Iii_ii14

Η κόρη του Ευθυδίκου

"Ήμασταν χαρούμενοι όλο το πρωί.
η άβυσσος κλειστό πηγάδι."


(Σεφέρης, Ποιήματα, 167 )

Ο στίχος σημαίνει ότι στο βλέμμα της Κόρης του Ευθυδίκου που βλέπουμε στο Μουσείο της Ακρόπολης πέφτουν ρινίσματα λευκόχρυσου από το πριόνι του καιρού που υλοτομεί τον ουρανό. Ρινίσματα που δε φτάνει να τα αγγίξει η σκουριά.

Δ. Λιαντίνης, Ο Νηφομανής, 88

Αυτό το βλέμμα που έκανε τους σύγχρονους να χαρακτηρίσουν την κόρη του Ευθυδίκου και ως Η Κακιωμένη - (Boudeuse) - εξαιτίας της σκυθρωπής της έκφρασης.

Χρονολογικά τοποθετείται στο 490 π τότε που μόλις άρχιζαν οι Μήδοι τις επιθέσεις τους στον ονειρεμένο τόπο της Φωτονερόπετρας. Τι θα έκανε λοιπόν ακόμη και μια μαρμάρινη κόρη; Θα κρατούσε το χαμόγελο των παλαιότερων αδερφών της;
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 12:35 am

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Midiam10

Όπως για παράδειγμα ετούτη, του 510 π. με τον "πλούσιο κυματισμό σάρκας, θηλυκότητα έκφρασης και έντονο αρχαϊκό χαμόγελο", όπως διαβάζουμε στον οδηγό του παλιού μουσείου της Ακρόπολης; (2 )

__________________________________
2. Γ. Δοντά, Η Ακρόπολις και το Μουσείο της, σελ. 100
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 12:41 am

Κι όταν μάλιστα ανάμεσα στις δυο κόρες, στα 500 π. δηλαδή περίπου, η γλυπτική είχε φτάσει στο απώγειο της πλαστικής της χάρης με την περίφημη κόρη της Ακρόπολης:

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Iioii_11

Εδώ, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο του Γ. Δοντά (3 ) :

το χαμόγελο έχει διατηρηθεί μόνο στις άκρες των χειλιών και η έκφραση του προσώπου μοιάζει να σταμάτησε σε μια φευγαλέα σκέψη. Είναι η πρώτη φορά που η μορφή αποκτά συνείδηση του εαυτού της, η στιγμή που ο άνθρωπος φτάνει σε πλήρη επίγνωση του μέτρου των δυνάμεών του, του πεπρωμένου του και του εαυτού του. Η εποχή της τραγωδίας έχει γεννηθεί.

____________________________

3. Γ. Δοντά, Η Ακρόπολις και το Μουσείο της, σελ. 78
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 1:22 am

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Hpim2610

ΦΩΤΕΙΝΗ έγραψε:

Απόσπασμα από την «Οδό Ακροπόλεως» του Λιαντίνη.


Τα Προπύλαια του Μνησικλή οδηγούν στην Ακρόπολη. Και η Ακρόπολη είναι το όριο της ανθρώπινης φύσης που για μια στιγμή κατορθώθηκε από τον άνθρωπο και στις τρεις διαστάσεις του. Στην αλήθεια, στην εμορφιά, και στην αρετή.

Τι βλέπει κανείς σήμερα, όταν στέκεται μπροστά στην Ακρόπολη; Τι ακούει και τι διαλογίζεται; Ω! Εδώ η χαρά και η χάρη είναι απλή, όσο ο άνεμος στους λόφους, και η χλωροφύλλη στα φυτά.

Καβαλαρέοι και ίπποι ανεβάζουν τις ριπές των χιτώνων ψηλά. Ως τα φτερουγητά του φωτός, και τα κύματα των ορέων.

Ξανθός ο παλμός των σωμάτων και ίουλος, παιζογελά στον αγέρα και φρίσσει. Εδώ παίζουν οι ήχοι του πλαγίαυλου και της λύρας σε ρυθμούς στερεούς. Και στήνουν χορό οι λευκές πέτρες.

Κόρες μικρές κομίζουν στον ώμο υδρίες από φως. Λυγίζουν τα χέρια τους να δεηθούν στη θέα, και σκορπίζουν στους κήπους με τις μυρτιές αγκαλιές τα περιστέρια.

Στα Ηλύσια Πεδία αλυγαριές και νάρκισσοι και ασφόδελοι και δαφνώνες γιορτάζουν τους πρώιμους νεκρούς.

Αλάργα, στα πέλαγα και στους λειμώνες, λάμνει ο Ιάλεμος και η Σαλαμίνα. Λένε τα φύλλα της ελιάς, και λένε τα φιλιά της Ελένης. Και ο ήλιος στα διάσελα υλοκτόνος και υλοκράτης ελαύνει. Με έλυτρα ελληνικά. Λαμπρή.

Συνδύο συντρείς οι γέροντες ραβδοφόροι ανεβαίνουν τα μάρμαρα της γιορτής. Και δίπλα τους βαδίζουν ίσκιοι ασημένιοι, ο άρτος των πουλιών, και οι λευκές λήκυθοι. Ο κάθε ένας κρατεί ημερωμένο στα χέρια του κι από ένα δικό του, το αγρίμι του θανάτου.

Πολεμικές τριήρεις ανοίγουν τα πανιά τους πέπλα. Και αρμενίζουν στο στερέωμα με τους άλλους ναυτικούς πλόες. Με την Τρόπιδα, το Ιστίο, την Πρύμνη, την Αργώ.

Στον ιερό δρόμο για τη Δήλο αναπλέει η σωφροσύνη ασύλητη. Κυανοφύκη αναμεριάζουν στις όχθες των νερών. Και υάκινθοι και στεφανιαία τα σέλινα.

Άλογα και κύματα και ζέφυροι και χελιδρονιές υπογράφουν και φρουρούν την εκεχειρία της Λύπης.

Δώρο, η δημοσίευση αυτή, πολύτιμο, από φίλη αγαπημένη...

Ένα κείμενο που αξίζει να διαβάσουν και οι συνάδελφοι της Θεσπρωτίας. Γραμμένο από το μάγο του λόγου, το Δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη.

Και θα τονίσω ιδιαίτερα μια λέξη στον επίλογο για μας τους Ηπειρώτες: τις χελιδρονιές... Λέξη δική μας και όνομα φυτού του τόπου μας που τέτοια εποχή είναι στις δόξες του, στην ανθοφορία και τη μοσκοβολιά του. Λέξη πανέμορφη όσο και το φυτό για το οποίο φτιάχτηκε. Ο Λιαντίνης την ανασύρει με τη γραφίδα του στο φως και της δίνει πανελλήνια εμβέλεια, συνειδητά και από λόγους αρχής για τις στίλβουσες όπως τις έλεγε λέξεις της γλώσσας μας.

Είναι η άλλη στάση ζωής αυτή. Που αντιμετωπίζει ως πλάσματα ζωντανά τα έργα τέχνης του λαού μας. Είτε πρόκειται για Κόρες μαρμάρινες είτε για λέξεις...

Τη λέξη δε θα τη βρούμε στα λεξικά. Ακόμη και στου Μπαμπινιώτη. Υπάρχει όμως σε κείμενο του Θεσπρωτού λογοτέχνη Σωτήρη Δημητρίου που περιλαμβάνεται στα Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας (Β Γυμνασίου):

[...]Επιτέλους, το απομεσήμερο το λεωφορείο αγκομαχώντας, γιατί ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο δρόμος χωμάτινος, ανηφορικός, όλο κογκέλες,* ξεκίναγε για τα χωριά της Μουργκάνας.

Αϊ-Νικόλας, Άγιοι Πάντες, Παλιοχώρι, ανηφόρες, στροφές, μια στροφή ακόμα και να το χωριό μου, η Πόβλα. Μαγευτικός δρόμος, μαγευτικά χωριά. Λες και οι πλαγιές οι ντυμένες με κουμαριές, τσέρα, χελιδρονιές,* δάφνες, οι χείμαρροι που ξεπηδούσαν εδώ και κει, τα λιθάρια και τα μονοπάτια ενσωμάτωσαν ό,τι ομορφότερο και ευγενέστερο από τις ανθρώπινες ζωές αιώνων.

Ακόμα και σήμερα, αυτή η διαδρομή, αυτά τα χωριά είναι για μένα μια διαδρομή πνευματική, μια διαδρομή νοσταλγίας και καημού.[...]

* κογκέλες: στροφές

* κουμαριές, τσέρα, χελιδρονιές: λουλούδια, θάμνοι και βλάστηση της περιοχής

Ο Δημητρίου περιδιαβαίνει εδώ την ίδια περιοχή που σε χτεσινό μας κείμενο αποκαλέσαμε "Σκοτεινή γωνιά της Θεσπρωτίας".

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t107-topic#348

Το θυμίζω γιατί έχει κι αυτό το νόημά του στην ορθή ανάγνωση του αποσπάσματος και ειδικά του επιλόγου... Κι άλλο τόσο με το θέμα μας. Τις Κόρες της Ακρόπολης που τις ξερίζωσαν 2.500 χρόνια μετά από τη δική τους πατρίδα. Τον ξεριζωμό τους για να νιώσεις πρέπει να έχεις βιώσει και το δικό σου. Και τότε μόνο θα καταλάβεις και τη δική μου διαμαρτυρία για το θέμα της μεταφοράς των Κορών από τον Ιερό Βράχο στο νέο Μουσείο της Ακρόπολης...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 1:35 am

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Iiiii131

Και δείτε εδώ την αίθουσα του νέου μουσείου Ακρόπολης που φιλοξενεί τις Κόρες και τα άλλα γλυπτά που κατέβασαν από τον Ιερό Βράχο. Στη μέση διακρίνεται η ογκώδης Κόρη του Αντήνορα. Και πίσω της ο λεπτοκαμωμένος έφηβος του Κριτία.

Ως πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Πού η αισθητική του παλιού μουσείου που μικρό και στενό αλλά διέθετε αίθουσα ξεχωριστή για τις Κόρες. Τοποθετημένες τότε σε ημικύκλιο που επέτρεπε να τις χαρείς και να τις απολαύσεις από το κέντρο του, μετέχοντας κι εσύ στο "χορό" τους...

Άσε τον περιβάλλοντα χώρο της αίθουσας του νέου μουσείου. Με το γυαλί και το μέταλλο. Και το γκρίζο φόντο. Που σκοτώνει τελείως τα γλυπτά. Ίσως για τούτο και απαγόρευσαν πλέον στους επισκέπτες να φωτογραφίζουν τα εκθέματα...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ Empty Απ: Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Ιουν 29, 2011 3:05 am

Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΑΝΤΗΝΟΡΑ 4%252520%2525CE%252597%252520%2525CE%2525A0%2525CE%252595%2525CE%2525A0%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%2525A6%2525CE%25259F%2525CE%2525A1%2525CE%25259F%2525CE%2525A3

Η ΠΕΠΛΟΦΟΡΟΣ

Πληροφορίες από τη Βικιπαίδεια:

Η κόρη είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο της Πάρου. Φέρει ίχνη της αρχικής διακόσμησης της που ήταν έγχρωμη. Το άγαλμα βρέθηκε τεμαχισμένο σε τρία κομμάτια. Έχει μέγεθος λίγο μικρότερο του φυσικού. Η στάση του σώματος ακολουθεί το αρχαίο ιδανικό. Τα πόδια είναι σε προσοχή. Ο δεξιός βραχίονας είναι κρεμάμενος με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά που ακουμπάει τον μηρό. Ο αριστερός βραχίονας είναι τεταμένος, και δυστυχώς δεν διασώζεται. Η ενδυμασία της κόρης είναι ένα ιονικό λινό πλισέ υποϊμάτιο κάτω από έναν δωρικό μάλλινο πέπλο. Η μέση της κόρης σφίγγεται από ζώνη που κουμπώνει μπροστά με τα άκρα της να κρέμονται.

Η κεφαλή και το πρόσωπο διακρίνονται από λεπτά χαρακτηριστικά και για την φυσική τους έκφραση. Η κόμη είναι διαμορφωμένη με πολύ λεπτομέρεια, ενώ μια κορδέλα στολίζει τα μαλλιά. Το χρώμα των μαλλιών πρέπει να ήταν κόκκινο, τουλάχιστον αυτό συμπεραίνουμε από τα λίγα υπολείμματα χρωστικής ουσίας που υπάρχουν. Άλλες χρωστικές που ανακαλύπτουμε στην επιφάνεια του μαρμάρου είναι το κόκκινο στα μάτια, το κόκκινο και το πράσινο στην φορεσιά, ενώ μεγάλα τμήματα της φορεσιάς, καθώς και η επιδερμίδα της κόρης είχαν το φυσικό χρώμα του μαρμάρου.

Γύρω στο 530-540 π.Χ. πολλά αγάλματα νεαρών γυναικών, οι αποκαλούμενες Κόρες, είχαν αφιερωθεί ως αναθήματα στην Ακρόπολη της Αθήνας. Το 480 π.Χ., κατά την περσική εισβολή, οι Κόρες καταστράφηκαν και ακολούθως τάφηκαν από τους Αθηναίους στην Ακρόπολη. Έτσι, τα αγάλματα δεν εκτέθηκαν καθόλου στην ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα, όταν τη δεκαετία του 1880 ήλθαν στο φως, να έχουν διατηρήσει σε εξαιρετική κατάσταση τον αρχικό τους χρωματισμό.

Μια από τις πιο όμορφες Κόρες είναι η "Πεπλοφόρος" (530-520 π.Χ.). Ίχνη κόκκινου, μπλε, πράσινου και κίτρινου χρώματος έχουν διατηρηθεί στα μαλλιά, στα μάτια, στη ζώνη, στην παρυφή του ενδύματος και στο διάκοσμο του υφάσματος. Με υπεριώδη και ισχυρό πλάγιο φωτισμό αποκαλύφθηκαν σημαντικές λεπτομέρειες και στοιχεία που δηλώνουν, ότι το ένδυμα που φορά ίσως δεν είναι πέπλος. Κάτω από ένα κοντό επίβλημα γύρω από τους ώμους φορά μακρύ ζωσμένο φόρεμα. Το φόρεμα αυτό στο σημείο που ζώνεται ανοίγει και αφήνει να φανεί άλλο ένδυμα κάτω από αυτό. Αυτό το ένδυμα είναι πλούσια διακοσμημένο με επάλληλες ταινίες που έχουν ζωγραφισμένες μορφές, των οποίων τα περιγράμματα είχαν χαραχθεί πριν από την επιζωγράφηση.

Αυτή η περιβολή δηλώνει μια θεά και όχι μια κόρη, πιθανότατα την Άρτεμη ή την Αθηνά, καθώς κι οι δύο αυτές θεές λατρεύονταν στην Ακρόπολη.

ΠΗΓΗ http://www.ixorcosmos.gr/ic1/el/enimerosi/i-arxaia-ellada-me-xroma/4-h-peploforos-ths-akropolis
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης