Παραλίες της Ηπείρου που αξίζει να κολυμπήσετε!

Στο βάθος ο δρόμος που οδηγεί από την Πλαταριά στην Ηγουμενίτσα. Απόσταση γύρω στα 15 χιλιόμετρα.


Ψηλά στο βουναλάκι περνά ο δρόμος που οδηγεί στα Σύβοτα. Ο Ναυτίλος είναι λίγο μετά την Πλαταριά και στο δρόμο αυτό, προς Σύβοτα. Υπάρχει σχετική πινακίδα στο σημείο που θα στρίψετε που γράψει "Κάμπινγκ Ναυτίλος", καθώς στο χώρο λειτουργεί και κάμπινγκ.


Στο βάθος αχνοφαίνεται η Κέρκυρα - το νότιο τμήμα της...


Η παραλία του Ναυτίλου είναι καλυμμένη με βότσαλο, όχι και πολύ μαλακό στα πόδια μα ούτε και τόσο αιχμηρό.

Η θάλασσα είναι βαθιά όχι όμως και τόσο απότομη. Πολλές οικογένειες την επισκέπτονται με τα μικρά τους παιδάκια καθώς υπάρχει μια μικρή λωρίδα αβαθής κατάλληλη και για τα πιτσιρίκια.

Δίπλα στην παραλία υπάρχει πάρκινγκ ασφαλτοστρωμένο, όχι όμως και τόσο μεγάλο. Σε ώρες αιχμής μάλλον απίθανο να βρείτε θέση ενώ θα δυσκολευτείτε αν υπάρχουν εκεί πολλά αυτοκίνητα και στο γύρισμα για να φύγετε.

Στην πλαζ λειτουργεί και καφενεδάκι.

Το Μονολίθι της Πρέβεζας. Μια τεραστίων διαστάσεων παραλία από τις μεγαλύτερες της Ελλάδας. (Προσωπικά δεν έχω δει άλλη μεγαλύτερη... ) Με βαριά όμως κληρονομιά. Εδώ προσπάθησε να θέσει τέρμα στη ζωή του ο Καρυωτάκης κολυμπώντας. Ανεπιτυχώς. Την επομένη πήρε περίστροφο και ολοκλήρωσε την αυτοκτονία που σημάδεψε τα νεοελληνικά γράμματα όσο καμία άλλη.

Η Πρέβεζα είναι πίσω από την πράσινη μυτούλα της στεριάς στο βάθος. Και δεξιά υπάρχει η Λευκάδα και ας μη διακρίνεται.


Το υπόλοιπο της παραλίας προς τα δεξιά. Στο φόντο τώρα τα βουνά και ένα από αυτά το Ζάλογγο. Εκεί που ο έρωτας της ελευθεριάς έβαλε τις Σουλιώτισσες να σύρουν τον πιο παράξενο χορό της ιστορίας.

Στα δεξιά το αισθητικό δάσος Μονολιθίου που διατρέχει μεγάλο μήκος της παραλίας και αποτελεί τόπο αναψυχής.


Η παραλία καλύπτεται από βοτσαλάκι και άμμο. Σκιά στην παραλία δε θα βρείτε. Πρέπει να κουβαλήσετε την ομπρελίτσα σας γιατί ούτε και ξαπλώστρες εντοπίσαμε παρά σε λίγα (ευτυχώς) σημεία.


Ανοιχτό το πέλαγος μπροστά από την παραλία και το κύμα αναμενόμενο ακόμη και μία μέρα σαν τη σημερινή που δε φυσούσε...


Το σημείο αυτό απέχει περίπου 10 χλμ από Πρέβεζα και 81 χλμ από Ηγουμενίτσα. Ο δρόμος πρόσβασης ασφαλτοστρωμένος και άνετο πάρκινγκ κατά μήκος της παραλίας. Υπάρχει σχετική ταμπέλα επί της ΕΟ Ηγουμενίτσας - Πρέβεζας και γράφει Μονολίθι - Αισθητικό δάσος...


Καθώς η παραλία βλέπει στα δυτικά μπορείς από δω να απολαύσεις και το ηλιοβασίλεμα.


Ο δρόμος κατά μήκος της παραλίας. Δεξιά το δάσος και αριστερά το απέραντο γαλάζιο. Τι άλλο θέλει ο άνθρωπος για να γεμίσει τις ... μπαταρίες του;


Είναι τόσο μεγάλη παραλία και σε μήκος και σε φάρδος που όσο κόσμο και να έχει δεν κινδυνεύεις από αίσθημα πολυκοσμίας.


Μικρά δεντράκια εξασφαλίζουν κάποιο στοιχειώδη ίσκιο στα αυτοκίνητα.


Και μια τελευταία εικόνα από το δρόμο της επιστροφής για Ηγουμενίτσα και που ολοκληρώνει τη μαγεία της παραλίας:

Στην άλλη άκρη της ακτογραμμής της Ηπείρου, στο βόρειο μέρος της Θεσπρωτίας, δίπλα στα σύνορα με την Αλβανία και απέναντι από την πόλη της Κέρκυρας, βρίσκεται η Λωρίδα της Σαγιάδας. Εκεί και το βραχώδες λοφάκι της φωτογραφίας που λέγεται Στροβίλι.


Στους πρόποδές του δημιουργείται μια απίθανη παραλία που ειδικά την άνοιξη όταν ο τόπος είναι ανθισμένος σου κόβει την ανάσα με την εμορφιά της. Το όνομά της δεν το γνωρίζω. Θα τη συναντήσετε πάντως αμέσως μετά το Στροβίλι και ακολουθώντας το δρόμο που οδηγεί από τη Σαγιάδα προς το συνοριακό σταθμό Μαυρομάτι.

Ένας μικρός άνετος δρόμος οδηγεί κάτω στην παραλία και εκεί βρίσκεις όσο χώρο θέλεις για να παρκάρεις.


Στη Λωρίδα συναντά κανείς και πολλές άλλες παραλίες. Σε κάποιες συναντά και τροχόσπιτα. Και ελληνικά και βεβαίως βεβαίως γερμανικά. Κατά τα άλλα οι Γερμανοί θέλουν να μας βγάλουν από το ευρώ. Γιατί τους ζημιώνουμε λέει. Ενώ εκείνοι που κάνουν κατάληψη στο τζάμπα στις ελληνικές παραλίες δε ζημιώνουν την οικονομία αλλά και το περιβάλλον της χώρας μας.


Ένα μικρό δρομάκι οδηγεί στην παραλία με τα τροχόσπιτα. Και ήταν άνοιξη ακόμη όταν βγήκαν οι φωτογραφίες. Φαντάσου τώρα τι γίνεται εκεί...


Ένα ακόμη τροχόσπιτο στην ίδια παραλία. Και ένα τεράστιο δέντρο που χαρίζει την πολύτιμη σκιά του. Όσο για τον ιδιοκτήτη του τροχόσπιτου; Πασάς στη Λωρίδα της Σαγιάδας! Να αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο και τις κορφούλες της Κέρκυρας απέναντι.


Το κόκκινο βέλος δείχνει πού βρίσκεται η περίφημη Λουρίδα της Σαγιάδας.

Σε περίπτωση που αποφασίσετε να εντάξετε τη Θεσπρωτία στους προορισμούς σας...

Ο δρόμος που πάει για Λουρίδα, όπως είπαμε και πριν, είναι ο δρόμος που οδηγεί στο μεθοριακό σταθμό Μαυρομάτι, σύνορα με Αλβανία. Μπορείτε λοιπόν να συνδυάσετε την επίσκεψη στη Λουρίδα με μια βόλτα και στην απέκει Ήπειρο. Αγίους Σαράντα, Αργυρόκαστρο... Κοντά στα σύνορα και το αρχαίο θέατρο του Βουθρωτού που οι Αλβανοί φροντίζουν να αξιοποιούν με εκδηλώσεις. Αντίθετα με μας που αφήνουμε να βουλιάζει στη σιωπή και στην ανυπαρξία το αρχαίο θέατρο των Γιτάνων.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_26/08/2001_5001853

Ενας από τους σκοπούς του ιδρύματος είναι να διασφαλίσει το γεγονός ότι η ανάπτυξη του Βουθρωτού θα έχει οικονομική στήριξη αλλά και το ότι οι διαθέσιμοι πόροι διαχειρίζονται με σύνεση. Τον περασμένο χρόνο η αλβανική κυβέρνηση και η Ουνέσκο -που κήρυξε το Βουθρωτό μέρος της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς- μετέτρεψαν σε εθνικό πάρκο την περιοχή που ήταν αραιοκατοικημένη.

Στην πραγματικότητα το Βουθρωτό αποτελείται από πολλές πόλεις που είναι χτισμένες η μία πάνω από την άλλη. Ενα πολύ καλά διατηρημένο αρχαίο θέατρο κτίστηκε εκεί κατά την ύστερη περίοδο του κλασικισμού, περίπου στο 300-200 προ Χριστού. Εκεί παρουσιάζονται σήμερα διάφορες εκδηλώσεις από καλλιστεία μέχρι και παραδοσιακές γιορτές.

http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=464288

Το αρχαίο ελληνικό παρελθόν του Βουθρωτού στο φως

Η έρευνα διεξάγεται από τον περασμένο Μάιο από αμερικανικό Πανεπιστήμιο

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 27/06/2012

Ενα ξύλινο άροτρο του 7ου π.Χ. αιώνα εντόπισαν σε 6,5 μέτρα βάθος τα μέλη της αμερικανικής αρχαιολογικής αποστολής του Πανεπιστημίου της Notre Dame στην αρχαία πόλη Βουθρωτό στην Αλβανία. Το αντικείμενο ήρθε στο φως κατά τις ανασκαφές της τελευταίας εβδομάδας και είναι μεγάλης σημασίας, καθώς είναι το πρώτο ξύλινο εύρημα όχι μόνον της περιοχής αλλά σε όλα τα Βαλκάνια.

Εξάλλου θα πρέπει να θεωρείται, ότι είναι ελληνικό, καθώς τον 7ο π.Χ. αιώνα ιδρύθηκε η ελληνική αποικία του Βουθρωτού, η οποία αργότερα στη Ρωμαϊκή εποχή γνώρισε επίσης μεγάλη άνθηση ενώ στη συνέχεια απέκτησε και χριστιανική επισκοπή.

Αυτό το άροτρο δηλαδή, που διατηρήθηκε βυθισμένο στο νερό, όπως όλα τα ερείπια της αρχαίας πόλης που ήταν παράλια προέρχεται από τα πρώτα ελληνικά χρόνια της ζωής του Βουθρωτού. Κάτι ιδιαίτερα σημαντικό, γιατί τα σωζόμενα σήμερα κατάλοιπα της πόλης χρονολογούνται στην Ρωμαϊκή και Βυζαντινή εποχή.[...]

(να τα βλέπουμε αυτά και να προβληματιζόμαστε, ακόμη και η φτωχούλα η Αλβανία κατάφερε να βρει το δρόμο για την τουριστική ανάπτυξη αξιοποιώντας την πολιτιστική κληρονομιά, και τη δική της και του τόπου που σήμερα καταλαμβάνει... ένας τόπος που κατοικήθηκε από Έλληνες και Ρωμαίους και Βυζαντινούς και Τούρκους και πολλούς ακόμη... κι εμείς όχι μόνο δεν επισκεπτόμαστε αυτούς τους τόπους αλλά και δε γνωρίζουν οι περισσότεροι την ύπαρξή τους... τι μας φταίει μετά και πάμε κατά διαόλου... )


Από τη Λουρίδα κι αυτό. Ο Φτελιάς... Η φωτογραφία δεν είναι δική μου. Τη δανείστηκα από το ιστολόγιο του Μιχάλη Πασσιάκου, του Σαγιαδινού με το ιδιαίτερο μεράκι για τον τόπο μας.


Φτελιάς και πάλι. Και επίσης με το φακό του Μιχάλη Πασσιάκου. Προσωπικά δεν έχω καταφέρει να επισκεφθώ αυτό το σημείο...

Κάποιες φορές, όπως χτες το απόγευμα, λέω πως άξιζαν όλες οι ταλαιπωρίες και όλες οι γκαντεμιές της μετακόμισης από την Αθήνα στην Ήπειρο. Μόνο που οι φορές όσο πάνε και γίνονται λιγότερες. Και το τέλος ξέρω πως θα γυρίσω στην Αθήνα. Κανείς όμως δε θα μπορέσει να μου πάρει πίσω αυτές τις φορές. Τις λίγες... Κρατήστε κι εσείς κάποιες φωτογραφίες.

Τόπος: Λωρίδα Σαγιάδας, Θεσπρωτία. Δίπλα στο Στροβίλι. Παραλία Συκιά... Στο βάθος του ορίζοντα η Κέρκυρα. Το νησί και η πόλη...


Και μια φωτογραφία της ίδιας παραλίας, που επιτέλους χτες κατάφερα να μάθω ότι λέγεται Συκιά, την άνοιξη. Όταν ο τόπος είναι ανθισμένος και σε ξετρελαίνει με την εμορφιά του:


Το λοφάκι στο βάθος είναι το Στροβίλι. Είναι τόσο χαρακτηριστικό το σχήμα του που δεν υπάρχει περίπτωση να λαθέψετε αν πάτε προς τα εκεί και θελήσετε να βρείτε την παραλία. Το δρομάκι που οδηγεί στη Συκιά είναι αμέσως μετά το Στροβίλο. Και γύρω στα 4 χλμ μετά τη διακλάδωση του δρόμου κάτω στη Σαγιάδα με ένδειξη προς Μαυρομάτι...