ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:15 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Getima22

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ

Σπυριδούλας Διώχνου - Λαμπρίδη

Ήταν μια νύχτα αλλιώτικη,
μια νύχτα μεγαλείο.
Κάποιος σταθμός μετέδιδε
«Εδώ Πολυτεχνείο»!

Μιλούσε η δρόσος της φυλής,
τα μορφωμένα νιάτα.
«Έλα, λαέ, νΆ αγωνιστείς,
τους δισταγμούς παράτα!

Σου στέρησαν τη λευτεριά,
σου τρώνε το ψωμί σου.
Πάψε, λαέ, να προσκυνάς
κι ύψωσε τη φωνή σου!

Πολέμα με φανατισμό
για τη Δημοκρατία,
να ρίξουμε το φασισμό
και τη δικτατορία.»

Χιλιάδες ξεπετάχτηκαν
με μιας για τον αγώνα
κι ας τρέχανε τα μάτια τους
από τα δακρυγόνα.

Αντάριασε η ατμόσφαιρα
κι η νύχτα προχωρούσε
το ένα ένα τέσσερα
στους δρόμους αντηχούσε.

Ξεθάρρεψε κι η λευτεριά
με τη δημοκρατία.
Ξάφνου τις ξανατσάκισε
διπλή ομοβροντία.

Τις χτύπησε κατάστηθα
στη νεαρή καρδιά τους
και σκότωσε αλύπητα
δεκάδες τα παιδιά τους.

Ποιος είδε πράξη επαίσχυντη,
μαυρογραμμένη αιώνια,
να στήνουν σΆ άοπλα παιδιά
αντίκρυ, τα κανόνια;

Τριάντα έξι χρόνια μετά. Πολυτεχνείο και πάλι. Νοέμβρης ξανά.

Αρχίζουμε το αφιέρωμα στην επέτειο με την αυθεντική φωνή ενός ανθρώπου που έζησε τα γεγονότα εκ του σύνεγγυς. Όπως χιλιάδες τότε Αθηναίοι και Αθηναίες.

Εκείνο το Νοέμβρη δε χρειαζόταν να είσαι ποιητής για να γράψεις ποίημα. Η πόλη ζούσε το αλλιώτικο - για μια ακόμη φορά στην πολύχρονη ιστορία της.

Ακόμη κι εμείς, παιδιά στα 15, το νιώθαμε και το βιώναμε ως τα τρίσβαθα της ψυχής.

Μέναμε, θυμάμαι, τότε, στη Μακεδονίας. Λίγα στενά πιο κάτω από το Πολυτεχνείο. Δίπλα, στην Αχαρνών, πέρναγαν τα παιδιά κρατώντας σημαίες, φωνάζοντας συνθήματα και τραγουδώντας. Η ιστορία γραφόταν κάτω από τα μπαλκόνια μας. Κι από τότε γράφτηκε ανεξίτηλα εκείνος ο μοναδικός ξεσηκωμός στα κύτταρά μας.

Το Πολυτεχνείο σφράγισε για πάντα τη γενιά μας. Μας βρήκε εφήβους και μας ξύπνησε ανθρώπους με συνείδηση πολιτική.

Δεν είναι για μας το Πολυτεχνείο μια ακόμη επέτειος. Είναι εγγραφή πύρινη στο DNA μας.

Λίγα χρόνια αργότερα, σπουδάστρια πια στην ΑΔΣΕΝ Πλοιάρχων, θα ερχόμουν για πρώτη φορά αντιμέτωπη προσωπικά με τη μαυρίλα των απέναντι. Και ήταν η πρώτη φορά που όρθωσα το μικρό μου ανάστημα στους δυνατούς. Η πρώτη που κατάλαβα πόση δύναμη έχει ο άνθρωπος που πιστεύει βαθιά σε ένα ιδανικό. Ήταν τότε που καλέστηκα στο γραφείο διοίκησης για επίπληξη και ουσιαστικά απαγόρευση της απόφασης για συμμετοχή στις εκδηλώσεις του Πολυτεχνείου.

Σήμερα το Πολυτεχνείο έχει γίνει μια ακόμη σελίδα της ιστορίας. Αφού πρώτα έγινε για πολλά χρόνια μόδα. Ένα έθιμο πια και η δική του επέτειος. Που ο καθένας της δίνει το δικό του νόημα.

Ήταν, θυμάμαι, 16 Νοεμβρίου 1973. Παρασκευή. Εμείς στο σπίτι, με τη γιαγιά. Οι γονείς μας στην Πατησίων. Έξω από το Πολυτεχνείο. Με όλο τον υπόλοιπο λαό της Αθήνας.

Ένα κλίμα γιορτής πρωτόγνωρο. Ενθουσιασμός διάχυτος. "Απόψε πεθαίνει ο φασισμός" και "Δε σας θέλει ο λαός, τις βαλίτσες σας και μπρος".

Κολλημένη στο τρανζιστοράκι μου άκουγα - τι άλλο; - το σταθμό των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων ελλήνων...

Γλάρωσαν τα μάτια κάποια στιγμή και αποκοιμήθηκα. Με το τρανζιστοράκι ανοιχτό.

Το πρωί άδικα αναζητούσα το σταθμό. Η απόλυτη σιωπή.

Και τα εμβατήρια στους άλλους σταθμούς, τους κρατικούς.

Κανείς μας δεν ήξερε τι είχε συμβεί ακριβώς. Και πέρασε πολύς καιρός ώσπου να μάθουμε λεπτομέρειες.

Πέρασαν οι μήνες, μπήκε το '74, και τον Ιούλιο, μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, γύρισε επιτέλους η Δημοκρατία στον τόπο.

Το μεγάλο ραντεβού του λαού της Αθήνας δόθηκε και πάλι στην Πατησίων. Εκεί συνεχίστηκε ό,τι τα τανκς σταμάτησαν βίαια τα ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη του '73. Έξω από το σύμβολο πια της γενιάς μας, το Πολυτεχνείο.

Και τι ανατριχίλα όταν ακούστηκε το ΕΠΕΣΑΤΕ ΘΥΜΑΤΑ.

Ήρθε έπειτα ο Καραμανλής και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας. Ήρθε και η πρώτη επέτειος. Πριν προλάβει να γίνει επίσημη γιορτή. Με ανταρσία πήραμε απόφαση να το τιμήσουμε. Έβδομο γυμνάσιο θηλέων Αθηνών. Στον Κολωνό. Όλες, σχεδόν όλες, στην πορεία. Και Πάλης ξεκίνημα νέοι νεκροί...

Και κάθε χρόνο τα ίδια. Ώσπου κατάντησε μόδα. Και ραντεβού με τους παλιούς γνωστούς. Με μαλλί της γριάς ανά χείρας και ουζάκια μετά στα πέριξ μεζεδοπωλεία. Ναι, εμείς φταίμε που από εξέγερση κατάντησε έτσι το Πολυτεχνείο.

Που φτάσαμε να λέμε για νεκρούς στο ψυγείο επί σκηνής και κάτω οι θεατές να μασάνε τσίχλες και κλικ κλακ να απαθανατίζουν τον κανακάρη.

Μια ακόμη γιορτή που ξεθώριασε το αληθινό νόημα των γεγονότων. Κι επωδός το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ, για να βαυκαλίζουμε την πίστη μας στα ιδανικά του. Ποια πίστη;

Σήμερα το μόνο αυθεντικό ιδανικό είναι να γίνεις καλύτερο λαμόγιο από τα άλλα λαμόγια. Μήπως κάνω λάθος;

Και τι θλίψη αφόρητη όταν στα λαμόγια βλέπεις κι εκείνους που πολύ εθαύμασες εκείνες τις μέρες φωτιά. Τις μέρες του Νοέμβρη του '73. Αυτούς που μετάλλαξαν τον ίδιο τους τον αγώνα σε κλίμακα προσωπικής ανέλιξης.

Είναι κι αυτά άρρηκτα δεμένα με όσα ξυπνάει μέσα μας το Πολυτεχνείο. Τόσο που να λέμε ότι το Πολυτεχνείο σταυρώθηκε στο τέλος από τα ίδια τα θύματα. Προδόθηκε από τους ίδιους τους υπερασπιστές του.

Πόσοι, αλήθεια πόσοι από εκείνη τη γενιά που έγραψε με το αίμα της το Πολυτεχνείο, έμειναν πιστοί στα ιδανικά του; Πόσοι δεν αλλοτριώθηκαν; Πόσοι κατάφεραν να κρατήσουν άσβεστη τη φλόγα εκείνων των τριών ημερών;

Ακόμη και αν γλίτωσαν μερικοί, για γραφικούς τους περνάνε. Και για παλιομοδίτες.

Τι είναι τώρα πια το Πολυτεχνείο; 36 χρόνια μετά; Αλήθεια, τι είναι;

______________________________

Το αφιέρωμα αυτό αναδημοσιεύεται από το φόρουμ Homa Educandus

http://educandus.forumotion.com/t1523-topic

Τρία χρόνια μετά την αρχική του ανάρτηση. Και πλέον 39 χρόνια από εκείνη τη νύχτα. Που χάραξε για πάντα στην καρδιά μας και στο μυαλό μας νέους δρόμους και όραμα ολόκληρης ζωής...

Πλέον αξίζει κανείς να προσέξει και τη διαφορά από το σήμερα. Που δυστυχώς το Πολυτεχνείο ξαναζεί. Ίσως και ακριβώς για το αφήσαμε ένα διάστημα να πεθάνει. Να ξεχαστεί. Να αλλοτριωθεί. Γιατί, όπως είπε ένας σοφός, ο λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την επαναλάβει.

Θα ακολουθήσουν αρκετές ακόμη αναρτήσεις από εκείνο το παλιό αφιέρωμα στο Εντουκάντους. Χρήσιμο και για την ιστορική γνώση, χρήσιμο και για όσους συναδέλφους θέλουν να πραγματοποιούν σχετικά αφιερώματα στα σχολειά του.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:25 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Polyte10

ΠΑΙΔΙΑ ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ

Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
γυναίκες και άντρες με όπλα στους ώμους
στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί
η σάλπιγγα κράζει και μας προσκαλεί. (2)

Συθέμελα ρίχτε παλάτια και θρόνους
βαριές αλυσίδες, πορφύρες και νόμους.
Στο τίμιο λάβαρο πάντα πιστοί
η σάλπιγγα κράζει και μας προσκαλεί. (2)
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:26 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Radio10

1050 χιλιόκυκλοι

Κωστούλα Μητροπούλου

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Αυτή η φωνή που τρέμει στον αέρα,
δεν σου `στειλε ένα μήνυμα μητέρα,
αυτή η φωνή δεν ήτανε του γιου σου,
ήταν φωνές χιλιάδες του λαού σου.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Μιλάει ένα κορίτσι κι ένα αγόρι,
εκπέμπουνε τραγούδι μοιρολόι,
χίλιες πενήντα αντένες η λαχτάρα,
σε στόματα μανάδων η κατάρα.

Και τα κορίτσια και τ' αγόρια που μιλούσαν,
τρεις μέρες και τρεις νύχτες δεν μετρούσαν,
δοκίμαζαν τις λέξεις με αγωνία,
κι αλλάζανε ρυθμό στην ιστορία.

«Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο!»
Γραμμένα μένουν τα ονόματα στο αρχείο,
δεν αναφέρονται οι νεκροί που είναι στο ψυγείο,
λένε πως είναι τέσσερις κι είναι εκατό οι μανάδες,
πρώτα σκοτώθηκε η φωνή και σώπασαν χιλιάδες.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:35 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Image013

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

Τάσος Λειβαδίτης

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.

Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι για να γκρεμίζει την αδικία. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις, ούτε στιγμή να ξεχαστείς.

Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε. Μια στιγμή αν ξεχαστείς, αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στη δίνη του πολέμου, έτσι και σταματήσεις για μια στιγμή να ονειρευτείς εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.

Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις για να ζήσουν οι άλλοι.

Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:35 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Image014

ΠΑΛΗΣ ΞΕΚΙΝΗΜΑ

(Ποίηση: Αλέκος Παναγούλης Μουσική: Μ. Θεοδωράκης)

Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες
οδηγοί της ελπίδας οι πρώτοι νεκροί (2)

Όχι άλλα δάκρυα κλείσαν οι τάφοι
Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί (2)

Λουλούδι φωτιάς βγαίνει στους τάφους
μήνυμα στέλνουν οι πρώτοι νεκροί. (2)

Απάντηση θα πάρουν μΆ ενότητα κι αγώνα
για να ΅βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί. (2)
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:36 pm



Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 17nkur11

ΑΝΩΤΑΤΕΣ ΣΠΟΥΔΕΣ

του Δημήτρη Ραβάνη

Σταματήσανε τα μαθήματα
να κάνουμε ανώτατες σπουδές στους δρόμους.

Οι αρχιτέκτονες χτίζουν οδοφράγματα
Οι γιατροί μαθαίνουν τον πόνο
Οι νομικοί κάνουν πρακτική εξάσκηση στο δίκιο
Οι μαθηματικοί μετρούν τις δυνάμεις
Οι μηχανικοί κατασκευάζουν χιλιόκυκλους
Οι χημικοί ελέγχουν τη σύνθεση του αίματος
Οι ζωγράφοι,
με το καβαλέτο τους στημένο μπροστά στα τανκς
ζωγραφίζουν το θάνατο.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:38 pm



Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 17n3ak10

ΕΝΑΣ ΖΕΣΤΟΣ ΝΟΕΜΒΡΗΣ

Δημήτρη Ραβάνη - Ρεντή

Και ξαφνικά
πιάσαν οι ζέστες το Νοέμβρη
καλοκαιριά
στην καρδιά του χειμώνα.

Ήταν οι ανάσες των παιδιών
κοντά – κοντά
σαν να ΅ταν μια αναπνοή.

Κι οι ανάσες στα παράθυρα
κοντά – κοντά
σαν να ΅τανε ένα μπαλκόνι η Αθήνα.

Κι οι φωτιές που καίγανε στους δρόμους τα σκουπίδια,
κοντά – κοντά
σαν να ΅τανε πυρκαγιά.

… Κι ήταν οι σφαίρες...
… Κι ήταν το αίμα…

Και ξαφνικά
πιάσαν οι ζέστες το Νοέμβρη
κατακαλόκαιρο
στη μέση του χειμώνα.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:38 pm



Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 5lehda10

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

αγνώστου

Εθνικόν Μετσόβιον Πολυτεχνείον
Ιδρύθη επί Όθωνος το 1836.
Και ποιος το ΅λεγε
πως το Νοέμβρη του 1973
μες στο σκοτάδι της τυραννίας
μέσα στο έρεβος της αμερικάνικης κατοχής
θα γίνονταν φλόγα
θα γίνονταν Μεσολόγγι και Ζάλογγο
θα γίνονταν σύμβολο της Ελλάδας…

Πού βρήκατε τη γιγαντοσύνη
μακρυμάλλικα αγόρια
και κάνατε την Ελλάδα να σας στεφανώσει…
Να τηνε η πατρίδα
στα πεζοδρόμια και στις οδούς
θερμαίνει τη νύχτα με την ανάσα της
και τρέχει κοντά σας
σας φέρνει κεριά, βελόνες, κλωστές
σας φέρνει φάρμακα, σας φέρνει αγάπη
σας φέρνει τη μεγάλη καρδιά της
προσφορά και θυσία για σας
ανυπέρβλητα νιάτα της Ελλάδας
αθάνατα νιάτα της Ελλάδας
βασανισμένα νιάτα της Ελλάδας.

Προσεύχεται για σας ο λαός
Μονάχα σεις μιλήσατε τη γλώσσα του
σαν του ΅πατε «λαέ μπορείς»
σαν του ΅πατε «λαέ πεινάς»
και να τον ο λαός
σας ακούει στα μεσαία κύματα.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:39 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Image015

ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ

Όταν σφίγγουν το χέρι
Ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.
Όταν χαμογελάνε
ένα μικρό χελδόνι φεύγει μέσα απΆ τ΄ άγρια γένια τους.

Όταν σκοτώνονται
Η ζωή τραβάει την ανηφόρα
με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:41 pm

ΧΡΟΝΙΚΟ

Η εκρηκτική κατάσταση αναζητά σπινθήρα για να εκδηλωθεί, έστω κι αν αυτός καμιά φορά δεν είναι πραγματικός. Αυτό ακριβώς συνέβη και με την κατάληψη του Πολυτεχνείου. Ενώ οι φοιτητικές συγκεντρώσεις, την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, εξελίσσονται κανονικά, φτάνει η είδηση στη Νομική ότι στο Πολυτεχνείο συγκρούονται φοιτητές με την Αστυνομία. Από εκείνη τη στιγμή τα γεγονότα εξελίσσονται ραγδαία. Η είδηση, που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, ευθύς αμέσως αρχίζει να προκαλεί γεγονότα.

Συγκροτείται διαδήλωση προς το Πολυτεχνείο, παρά την αντίθεση στελεχών της Αντι-ΕΦΕΕ, όπου συγκρούεται με τις αστυνομικές δυνάμεις που το έχουν περικυκλώσει. Οι μισοί περίπου διαδηλωτές καταφέρνουν να μπουν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη. Στις συνελεύσεις των σπουδαστών του Ε.Μ.Π, που εκείνη την ώρα πραγματοποιούνται, κηρύσσεται αποχή και το απόγευμα γίνεται η πρόταση για κατάληψη του Ιδρύματος. Μέσα στο Πολυτεχνείο επικρατεί μαχητικό κλίμα με αντιδικτατορικά συνθήματα, το οποίο εκ των πραγμάτων, οδηγεί στην κατάληψη του Πολυτεχνείου.

Οι συγκλητικές αρχές του Πολυτεχνείου κρατούν μια σαφώς ηπιότερη στάση απέναντι στο φοιτητικό κίνημα από εκείνη της συγκλήτου του Πανεπιστημίου,γεγονός που επιτρέπει τη διεξαγωγή συνελεύσεων και την προκήρυξη εκλογών πέρα και εναντίον των μέτρων της Κυβέρνησης. Παρόμοιες συνελεύσεις δεν συγκαλούνται στις άλλες ανώτατες σχολές.Οι διαδικασίες αυτές συγκεντρώνουν πλήθος φοιτητών στο προαύλιο και ανεβάζουν το θερμόμετρο του ήδη " θερμού " κλίματος.

Tο σύνθημα "λαέ-λαέ ή τώρα ή ποτέ" εκφράζει με τον πιο δραματικό τρόπο την απόφαση των εξεγερμένων να ανατρέψουν με την εκδήλωσή τους, χωρίς καμιά αναβολή, το στρατιωτικό καθεστώς. Η όλη εκδήλωση είχε και το στοιχείο της απόγνωσης. Η πρόταση για αποχώρηση δεν είχε καμία ελπίδα εφαρμογής, έστω και αν αποφασιζόταν από τη συντονιστική επιτροπή.

Ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, ο οποίος από την πρώτη μέρα της λειτουργίας του κατακτά μεγάλη ακροαματικότητα, αποτελεί τη μοναδική πηγή πληροφόρησης για τα όσα συμβαίνουν στις κινητοποιήσεις κατά του στρατιωτικού καθεστώτος. Μετά τον έλεγχο των συνθημάτων και των κειμένων του Ραδιοσταθμού από τη συντονιστική επιτροπή, η ανταπόκριση του κόσμου ξεπερνά κάθε προσδοκία. Οι ταχύτατες αυτές εξελίξεις δημιουργούν στους συγκεντρωμένους φοιτητές το ερώτημα "πού πάμε;" το οποίο θα μείνει αναπάντητο ως το τέλος.

Εν τω μεταξύ η συγκέντρωση πλήθους κόσμου μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο ανεβάζει τον ενθουσιασμό και δημιουργεί την εντύπωση ότι η στρατιωτική δικτατορία μπορεί να πέσει. Η σκέψη αυτή, από ένα σημείο και πέρα, οδηγεί σταθερά τις πράξεις των εξεγερμένων. Οι φοιτητές, για πρώτη φορά σε μια τέτοια κινητοποίηση τους, δε ζητούν συνάντηση με τις πρυτανικές αρχές. Δε ζητούν μεσολαβητές όπως έγινε στις προηγούμενες καταλήψεις της Νομικής. Το γεγονός αυτό είναι ενδεικτικό των διαθέσεών τους. Δεν έχουν τίποτα να διαπραγματευτούν με το καθεστώς. Η κατάληψη του Πολυτεχνείου, με τις διαστάσεις που παίρνει, εκ των πραγμάτων οδηγείται σε μετωπική σύγκρουση με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του καθεστώτος.

Η κατάληψη την Παρασκευή το πρωί έχει πάρει διαστάσεις εξέγερσης. Δεν είναι μια εκδήλωση-διαμαρτυρίας προς το καθεστώς, αλλά τείνει να αποτελέσει σοβαρό κίνδυνο για την ίδια του την ύπαρξη.

Το καθεστώς, μετά και τις καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Γιάννενα, την Παρασκευή 16/11/1973 αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της κατάστασης. Αλλάζει ριζικά γραμμή και αποφασίζει να χτυπήσει το Πολυτεχνείο παρά την αντίθετη θέση υπουργών της Κυβέρνησης, οι οποίοι εξακολουθούν να ελπίζουν ότι είναι ακόμη δυνατή η ομαλή πορεία της πολιτικοποίησης του καθεστώτος. Η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας και του στρατού, συναντά την ηρωική αντίσταση των άοπλων εξεγερμένων, οι οποίοι όμως δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τους εξοπλισμένους και οργανωμένους κατασταλτικούς μηχανισμούς.

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Image017

'Ωρα 2.56' π.μ.

Δύο πυροβολισμοί. Η σιωπή έσπασε στα εξήντα δευτερόλεπτα. Ο υπόλοιπος χρόνος είναι σπασμωδικός. Δεν προχωρεί ούτε ακινητεί.Δεν καταγράφει ούτε κρίνει. Δεν σχολιάζει και δεν πάσχει μαζί με τα πρόσωπα. Είναι ένας χρόνος ουδέτερος και αδρανής. Χρόνος μετέωρος.

Ώρα 2.57' π.μ.

Τρία τάνκς ορμάνε μαζί. Το πρώτο,που φαίνεται παράλογα πιο μεγάλο, ρίχνει τη μεγάλη πόρτα με τα κάγκελα.Οι άνθρωποι πάντα σε τέτοιες στιγμές ή χάνονται ή μένουν και πολτοποιούνται. Τα παιδιά τραγουδάνε τον Εθνικό Ύμνο. Μια σφαίρα διαπέρασε το δεξί μάτι του αγοριού, που έδινε με βραχνή φωνή τα τελευταία συνθήματα. Η σφαίρα διέσχισε το κρανίο του και σφηνώθηκε κάπου ανάμεσα στα άχρηστα πια νεύρα του εγκέφαλου. Νεκρός. Ο πρώτος ή ο τελευταίος;

Το κορίτσι πάντως, που άρπαξε το μικρόφωνο από τα χέρια του και ούρλιαξε "δολοφόνοι", δεν ακούστηκε ποτέ. Λένε πως χάθηκε μαζί με τον πομπό, μέσα σ'ένα πηχτό άσπρο σύννεφο από καπνό που μύριζε μούχλα. Μόνο τα μαλλιά της θυμούνται πως ήταν μακριά και ίσια και μαύρα πολύ και της σκέπαζαν τα μάτια.

"Δολοφόνοι". Η λέξη γράφτηκε στον τοίχο για ανάμνηση,γράφτηκε τελευταία, λίγο πριν να βγούνε έξω και οι τελευταίοι και καρφώθηκε μαζί με τις άλλες στον αέρα της νύχτας. "Δολοφόνοι", όπως σφαίρα ή πέθανε.Και εδώ κλείνει η παρένθεση. Εδώ ακριβώς θα μπορούσε να χωρέσει και η λέξη "τέλος". Ωστόσο συνεχίζουμε, γιατί συμβαίνει αυτό ακριβώς. Συνεχίζονται όλα.

Ώρα 3.02' π.μ.

Στρατιώτες γέμισαν το Πολυτεχνείο. Ένα τάνκ περνάει πάνω από ένα οδόφραγμα που ήταν κάποτε αυτοκίνητο. Ριπές πολυβόλου. Χέρια υψωμένα. Οι φοιτητές. Βγαίνουν με τα χέρια στον ουρανό, τα μάτια στον ουρανό, την ψυχή στα δόντια. Βγαίνουν και προχωρούν. Παραδίδονται. Τι σημασία έχει πιά αν θα είναι τώρα ή αύριο; Σειρήνες εκκωφαντικές. Μάχες στους δρόμους. Κόλαση. Οι άνθρωποι στα γύρω σπίτια φοβούνται πολύ. Είναι άνθρωποι που είχαν πιστέψει πως η φωνή των παιδιών που τους μιλούσε εδώ και τρείς μέρες συνέχεια δε θα μπορούσε να πάψει. Είχαν πιστέψει ακόμα και σ' ένα θαύμα. ¶δικα. Γύρω τους τώρα γίνονται μάχες. ¶νισες μάχες. Οι μισοί οπλισμένοι.Δυνατοί. Οι άλλοι μισοί άοπλοι.Γυμνοί από προσχήματα. Μόνοι. Και φυσικά χαμένοι.

Ώρα 3.06' π.μ.

Η έξοδος γίνεται αργά, αλλά συχνά βίαια. Τραυματίζονται παιδιά.Τραυματίζεται η νύχτα. Οι πυροβολισμοί πυκνώνουν.Ζεστός αέρας. Πανικός. Τα τάνκς έχουν πιάσει όλο το χώρο μέσα στο Πολυτεχνείο. Πυκνός αέρας. Τα υψωμένα χέρια διασχίζουν τη νύχτα κάθετα. Δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή για να ξεχωρίσεις τα βαριά σιδερένια οχήματα από τις κινούμενες σκιές. Είναι όλα μαζί μια μάζα. Ένα σύνολο από όγκους παράταιρους. Και ασφυξία.

Ώρα 3.07' π.μ.

Πυροβολισμοί. Οι φοιτητές τρέχουν. Η νύχτα τρέχει.Τα φώτα μπερδεύτηκαν με τα μάτια των λύκων. Ποιός μπορεί να πεί που αρχίζει τούτη η πορεία; Τα βήματα μπερδεύονται με τους ίσκιους. Πανικός.

Ώρα 3.30' π.μ.

Ο κλειστός χώρος των τριών ημερών αδειάζει. ¶δειες αίθουσες. Ρημαγμένα παράθυρα. Ξεχαρβαλωμένες πόρτες. Λέξεις τσακισμένες στούς τοίχους. Σωροί από τρόφιμα πάνω σε πάγκους.Και τραγούδια που αιωρούνται στον αέρα.Και ένα σπασμένο κοριτσίστικο βραχιολάκι.Και μια χτένα. Και ένα ζευγάρι γυαλιά χωρίς καθόλου τζάμια.Και μια δεσμίδα χαρτί πολυτελείας. Κι ένα χαρτί μισογραμμένο, "αγαπημένη μου μητέρα, να μην ανησυχείς για μένα, είμαι πιό καλά εδώ από οπουδήποτε αλλού. Εδώ δεν θα είμαι ποτέ μόνος..."

Και στην πρώτη γωνία, οι πρώτες ομάδες πού οδεύουν σε μια πορεία μάταιη μέσα στη νύχτα. "Ελληνικέ λαέ, δε νικηθήκαμε, ας προσπαθήσουμε πάλι, λαέ των Αθηνών, είμαστε οι ελεύθεροι Έλληνες που σε καλέσαμε πριν από τρείς ολόκληρες μέρες να έρθεις μαζί μας, λαέ άκουσέ μας και τώρα..."

Πρώτα κόπηκε το καλώδιο ή πρώτα η φωνή; Αυτό κανένας δε θα μπορέσει να το προσδιορίσει με χρονική ακρίβεια. Δε θα μπορέσει ούτε να πεί θετικά αν υπήρξε κενό ανάμεσα στο κομμένο καλώδιο και στην κομμένη φωνή. Ίσως αυτά τα δύο να έγιναν συγχρόνως. Το βέβαιο είναι η οπτική εικόνα. Γιατί η ακουστική δεν μπορεί να βαραίνει σαν αποδεικτικό στοιχείο, αφού η νύχτα είναι σπασμωδικά φορτωμένη με ήχους και σπασμένες χορδές φωνών.

Ώρα 3.58' μέχρι 4.06' π.μ.

Περίπου, είναι ένας χρόνος που έφτασε για να ολοκληρωθεί η εικόνα της κόλασης. Αυτή η εικόνα άρχισε με την εισβολή των ξένων και των τανκς στο χώρο της Σχολής. Η κόλαση δεν μπορεί να χρονομετρηθεί. Μπορεί ωστόσο να χωρέσει σε λέξεις, όπως "ακαριαίος, διαμπερές, φωτιά, τραυματίες, συλληφθέντες". Η απουσία, κυρίως αυτή, η απουσία λοιπόν της φωνής που εξέπεμπε στους 1.050 χιλιόκυκλους μήνυμα αισιοδοξίας και συνέχειας, αυτή η απουσία μπορεί κάλλιστα να είναι η πιο καίρια λεπτομέρεια για να ολοκληρωθεί η κολαση. Δηλαδη, η εικόνα της κόλασης. Δηλαδή ο χρόνος ανάμεσα στην εισβολή και στον άδειο χώρο με τα σημάδια της καταστροφής.

"Ομαδικός τάφος ανοίχτηκε πρόχειρα στο Γουδί. Θάφτηκαν βιαστικά το ξημέρωμα οι πρώτοι νεκροί. Μιλάνε για αριθμό που ξεπερνάει τους 75".

Ως το βράδυ απουσίαζαν πολλοί από τούτο το προσκλητήριο. Αγόρια και κορίτσια μιας ηλικίας που δεν ξεπερνούσε τα 25 και που τα ονόματά τους στους καταλόγους ήτανε συχνά διπλά, πλάι στο βαφτιστικό, το άλλο, το χαιδευτικό.

"Είναι νεκροί".

"Δε σας πιστεύω!"

Έτσι είναι. Δεν μπορείς να πιστέψεις τίποτα τέτοιο. Δεν πρόκειται για πρόσωπα αόριστα. Δεν πρόκειται ούτε καν για φωτογραφίες. Για μια διήγηση έστω, μια ιστορία που να αναφερεται σ' αυτά και σ' αυτά τα πρόσωπα. Τίποτα τέτοιο.

Πρόκειται για πρόσωπα δροσερά, πρόσωπα φεγγερά, πρόσωπα ήλιους, πρόσωπα μάτια και μαλλιά και φως ξανθό ή καστανό ή μαύρο. Πρόκειται ακριβώς γι' αυτό:

Νέα παιδιά. Πολύ νέα.

Έτσι, φτάσαμε στη μέρα που η ανακοίνωση ανέφερε σαφώς την επαναλειτουργία των ανωτάτων σχολών. Το χρονικό κενό που υπάρχει ανάμεσα στην τελευταία ώρα του Πολυτεχνείου των φοιτητών και στην πρώτη ώρα του Πολυτεχνείου των αρχών, καλύπτεται άνετα με την εικόνα που παρουσιάζει τούτο το χρονικό διάστημα η πολιορκημένη πόλη. Και μια τέτοια πολιορκημένη πόλη, δε μπορεί να είναι μια εποχή. Είναι απλά ένα κενό.

Ανοίγει λοιπόν η Σχολή. Η ανακοίνωση είναι σαφής. Τα μαθήματα, οι καθηγητές και οι φοιτητές. Παρόντες. Τα μαθήματα αιωρούνται σαν κάτι άκαιρο και αόριστο. Κανένας δε θυμάται τί ακριβώς σημαίνει ένα πρωινό γεμάτο μαθημάτα σε μια τάξη γεμάτη παιδιά. Γιατί αυτή εδώ η τάξη είναι σχεδόν άδεια.

Ο καθηγητής είναι καινούργιος. Έχει φανερή αμηχανία και ψάχνει τα χαρτιά του.

"Αντρέας Ζενάκος", λέει δυνατά. Παύση.

"Αλέκος Γαβριήλ". Κενό. Βήχει και επιμένει.

"Βαγγέλης, δηλαδή Ευάγγελος Ανακρέοντος". Σηκώνει το κεφάλι του καταπάνω στη σιωπή.

"Απουσιάζουν ;"

"Είναι νεκροί" , λέει σταθερά ένα κορίτσι.

"Πώς λέγεσαι;" θυμώνει ο καινούργιος καθηγητής.

"Εσείς, πώς λέγεστε; Ποιός είσαστε; Δε σας ξέρουμε. Εμάς οι καθηγητές μας είναι στη φυλακή.

Οι φωνές είναι σταθερές και δεν τρέμουν.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:43 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Poli10

Ο ΔΡΟΜΟΣ

(Ποίηση: Κ. Μητροπούλου – Μουσική: Μ. Λοΐζου)

Ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά
ήταν μια λέξη μοναχά ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
κι έπειτα είπαν πως την έγραψαν παιδιά.
Λα λα λα λα …

Ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία
πέρασε εύκολα απΆ τη μνήμη στην καρδιά
ο τοίχος έγραφε «Μοναδική Ευκαιρία –
Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά».
Λα λα λα λα …

Τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία
κι έπειτα γήπεδο, στοιχήματα, καυγά
ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία
κι είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά.
Λα λα λα λα …
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:44 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Photo_10

ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΒΑΝΗ-ΡΕΝΤΗ

Στο Διομήδη Κομνηνό

"Μεταξύ των φονευθέντων , είναι ο
Διομήδης Κομνηνός, ετών 17, με
βεβαρυμένον παρελθόν".
Εφημερίδες - από επίσημη ανακοίνωση

Βεβαίως,
είχε βεβαρυμένο παρελθόν ο Διομήδης.
Πέντε χρονών, στους ώμους του πατέρα του
φώναζε για λευτεριά στην Κύπρο,
δέκα χρονών, ξυπόλυτος,
με μια φέτα ψωμί στην τσέπη,
βάδιζε στην πορεία της ειρήνης,
στα δώδεκα ζητούσε δημοκρατία.

Στα δέκα επτά
μ'ένα πλακάτ στο χέρι:
ψωμί - παιδεία - ελευθερία.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:48 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Photo_11

ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΠΟΡΙΣΜΑ ΤΣΕΒΑ

http://www.vrahokipos.net/old/history/gr/polytexneio.htm

α) Επισήμως ανακοινωθέντες νεκροί είναι οι ακόλουθοι:

1. Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15' της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης.

2. Βασίλειος Παναγιώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημοσίας Τάξεως περί ώρα 22.30' της 16.11.73, βληθείς προφανώς υπό τίνος των εκ του υπουργείου πυροβολούντων.

3. Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30'της 16.11.1973 παρ' αγνώστου δράστου.

4. Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ' αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11.1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων (Κατάθεσις υπ' αριθμ. 137).

5. Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

6. Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973, βληθείς ομοίως υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

7. Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00' της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.

8. Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετών 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος.

9. Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 - Νέος Κόσμος οικίας της περί ώρα 12.30' της 17.11.1973, δεχθείσα εις την κεφαλήν της βλήμα αδέσποτον άρματος.

10. Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15' της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν.

11. Νικόλαος Πέτρου Μαρκουλής, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00'της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.

12. Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00'της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.

13. Ανδρέας Στεργίου Κουμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00' της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσε την 30.1.1974.

14. Μιχαήλ Δημήτριου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30' της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν και

15. Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετραυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40' της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου επί της οδού Πατησίων άρματος και απεβίωσεν την 18.12.1973.

β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:

1. Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων υπό της αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ' αριθμ. 93).

2. Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την εν Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00' της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα άρματος και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και

3. Δημήτριος Παπαϊωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηριζούοης ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι' όπλου, είτε υποστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της.

γ) Νεκροί βασίμως προκύπτοντες:

1. Ο ιατρός - χειρουργός Γεώργιος Γρηγοριάδης, μετά λόγου γνώσεως καταθέτει ότι ο ίδιος προσωπικώς αντελήφθη και διεπίστωσεν ιατρικώς τον θάνατον (2) δύο αγνώστων νέων, πληγέντων: Του μεν ενός εις την πλατείαν Βικτωρίας περί ώραν 11.00' της 17.11.1973 δια βλήματος περιστρόφου υπό Ανθυπασπιστού της Χωροφυλακής ριφθέντος, του δε ετέρου εις την οδόν Γ Σεπτεμβρίου περί ώραν 12.00' της 18.11.1973 δια βλήματος διερχομένου άρματος (κατάθ. υπ' αριθμ. 25).

2. Η μάρτυς Παναγ. Παπακυριακού καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού μικράς κορασίδος, ηλικίας 9 περίπου ετών, εις την γωνίαν των οδών Πατησίων και Κλωναρίδου περί ώραν 14.00 της 17.1.1.1973 εκ βλημάτων διερχομένου άρματος, εξ ων και η ιδία ετραυματίσθη βαρύτατα (κατάθ. υπ' αριθμ. 168).

3. Ο φοιτητής Λεωνίδας Ανωμερίτης, καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού νεαράς μαθήτριας, εντός του χώρου του Πολυτεχνείου ευρισκόμενης, περί ώρα 11.45' της 16.11.1973, δια βλήματος ριφθέντος εκ του εκτός του Πολυτεχνείου χώρου (κατάθ. υπ. αριθμ. 32).

4. Ο Φαρμακοποιός Αλέξανδρος Παναγόπουλος καταθέτει ότι, ότε προ του μεσονυχτίου της Παρασκευής 16.11.1973, επεσκέφθη μετά της συζύγου του το Πολυτεχνείον προς παροχήν υπηρεσιών εις τους τραυματίας και εισήλθεν εις το αυτόθι υπάρχον πρόχειρον ιατρείον, ιδίοις όμμασιν αντελήφθη την ύπαρξιν (3) τριών νεκρών και μιας γυναικός θανασίμως τραυματισθείσης, τα τραύματα των οποίων σαφώς περιγράφει. Προσθέτει δε ότι εκ μελών της Συντονιστικής Επιτροπής Φοιτητών έλαβε την πληροφορίαν ότι είχαν και οκτώ ( εισέτι νεκρούς, τα πτώματα των οποίων είχον τοποθετηθεί και εφυλάσσοντο εις παρακείμενον χώρον ίνα μη υποπέσουν εις αντίληψιν των σπουδαστών και προκληθή πανικός (κατάθ. υπ' αριθμ. 245).

5. Περί των ανωτέρω νεκρών σαφώς καταθέτουν και σπουδασταί, μέλη της Συντονιοτικής Επιτροπής, οι οποίοι και περιγράφουν με ενάργειαν τα τραύματα τα οποία έκαστος των νεκρών συναδέλφων των έφερεν (Οράτε καταθέσεις υπ' αριθμ. 41,45 και 217). Και ναι μεν ο εις εκ των ανωτέρω μαρτύρων (217) καταθέτει και περί τα είκοσι δύο (22) πτωμάτων, άτινα ο ίδιος ούτος προσωπικώς αντελήφθη, περιστατικόν όπερ δεν επεβεβαιώθη, πλην σοβαροί διά την αλήθειαν των κατατιθεμένων προκύπτουν ενδείξεις εκ της προεκτεθείσης καταθέσεως Αλέξ. Παναγοπούλου, όστις και αναφέρει ότι αντελήφθη θάλαμον υπό του περιβόητου Πίμπα - πράκτορας της ΚΥΠ (κατάθ. υπ' αριθμ. 29 και 176 μετά μαγνητοταινίας) - φρουρούμενον, εις ον υπήρχον άνθρωποι δήθεν κοιμώμενοι, ων, όμως, η στάσις και η όλη εμφάνισις εις πολλάς τον ανωτέρω μάρτυρα ενέβαλεν υποψίας (οράτε κατάθεσιν).

Ανακήπτει βεβαίως το ερώτημα τι εγένοντο οι νεκροί αυτοί και σοβαρά δια τους αντιλέγοντας αντλούνται εντεύθεν επιχειρήματα. Όμως προσφέρουν ίσως απάντησιν τα υπό των φυλάκων του νεκροθαλάμου του Ρυθμιστικού Κέντρου Αθηνών κατατιθέμενα. Ο μεν Νικ. Νίκας καταθέτει ότι κατά την διάρκειαν της υπηρεσίας του μέχρι της 23.00' ώρας της 16.11.1973 παρέλαβε και ετοποθέτησε εις τον νεκροθάλαμον επτά (7) πτώματα νέων ανδρών, ηλικίας 22-25 ετών, τα οποία δεν συνωδεύοντο από πιοτοποιητικόν θανάτου και κάρταν περί της ταυτότητος του νεκρού (κατάθ. υπ' αριθμ. 80).

Ο εκ του ανωτέρω παραλαβών ακολούθως υπηρεσίαν Ιωάννης Μάρας, καταθέτει ότι από της 23.00' ώρας της 16.11.1973 μέχρι 7.00' της 17.11.1973 παρέλαβεν και ετοποθέτησεν εις τον νεκροθάλαμον επτά (7) πτώματα, νέων ομοίως ανδρών, ηλικίας 20-35 ετών, έκτων οποίων τα τέσσερα (4) ήταν αγνώστου ταυτότητος (κατάθ. υπ' αριθμ. 89).

Και ούτω κατά την τραγικήν εκείνην νύχτα των γεγονότων, 16 προς 17 Νοεμβρίου 1973, ένδεκα (11) πτώματα αγνώστων νέων διακομίζονται εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών, άτινα, όμως, πλην ενός (κατά τα επίσημα στοιχεία του Νοσοκομείου) ουδαμού εμφανίζονται, ούτε καταχωρίζονται! Και η ανυπαρξία επισήμων στοιχείων εν τω Νοσοκομείω δεν αποδεικνύει βεβαίως την ανυπαρξίαν πτωμάτων, διότι αι καταθέσεις είναι κατηγορηματικοί και σαφείς και πλήρως εκ της ερεύνης εβεβαιώθη ότι ουδεμία εγένετο επίσημος εγγραφή του πλήθους των εισαγομένων τότε τραυματιών εις το Γενικόν βιβλίον της πύλης.

Μόνον οι αυτόθι ευρισκόμενοι αστυνομικοί εμερίμνων δια τα καθ' εαυτούς περί τούτου και τα υπ' αυτών συλλεγέντα στοιχεία, κατά το μάλλον ακριβή, μετά των εν συνεχεία εις τα βιβλία των κλινικών του Νοσοκομείου εγγραφών, προσέφεραν ημίν αποδείξεις περί του αριθμού των διακομισθέντων εις το Ρυθμιστικόν τραυματιών!

Θα ήτο μάταιον επομένως να ερευνηθή περαιτέρω, μολονότι επεχειρήθη, τι εγένοντο οι νεκροί ούτοι! Επισημαίνομεν μόνον το πρόβλημα και τονίζομεν ότι τα υπό των ανωτέρω κατατιθέμενα πλήρως εναρμονίζονται προς τα υπό των σπουδαστών υποστηριζόμενα ως προς τον αριθμόν των δέκα (10) περίπου νεκρών.

6. Πλήρως εκ των εκτεθέντων εβεβαιώθη η εν ψυχρώ δολοφονία νέου ανδρός εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών υπό των αυτόθι υπηρετούντων, κατά την τραγικήν αυτήν νύκτα, αστυνομικών (καταθέσεις υπ' αριθμ. 69, 70, 77, 79, 86 και 94), αλλά και δευτέρα τοιαύτη θανατώσεως τραυματίου συνεπεία ξυλοδαρμού, εις χείρας του ιατρού χειρουργού Λέων. Παπασταματίου (κατάθ. υπ' αριθμ. 86) αποβιώσαντος. Τι εγένοντο οι δύο (2) ούτοι νεκροί; Διότι είναι πλήρως βεβαιωμένον ότι ουδείς εξ αυτών ευρίσκεται εις τον κατάλογον των εξ (6) επισήμων νεκρών του Ρυθμιστικού, εξ ων μάλιστα μόνον εις (ο άγνωστος αρχικώς και γνωστός ακολούθως Βασ. Φαμέλλος) διεκομίσθη κατά τον επίμαχον χρόνον της νυκτός της 16ης προς 17ην Νεομβρίου 1973.

Επίτασις της αγωνίας εκ του τιθεμένου προβλήματος! Δι' ο και ο προεκτεθείς ιατρός - χειρουργός, προσωπικώς παρακολουθήσας τα γεγονότα εις το Ρυθμιστικόν και εις την επιχείρηση/ σωτηρίας, συμμετασχών ειδικώς περί του αριθμού των εν τω Ρυθμιστικοί νεκρών εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου ερωτηθείς, καταθέτει ότι πρέπει ν' ανέρχωνται εις είκοσι (20) ή είκοσι πέντε (25) και αιτιολογεί διατί (Οράτε κατάθεσιν ομοίως και τας 47 και 98).

Εκ των εκτεθέντων δήλον καθίσταται ότι εις τους καταλόγους των επισήμως ανακοινωθέντων δέκα πέντε (15) νεκρών και υπό της ερεύνης βεβαιωθέντων τριών (3) τοιούτων δέον να προστεθούν και έτεροι δέκα έξι (16) τουλάχιστον βασίμως προκύπτοντες, οίτινες, τονιστέον και πάλι, ουδεμίαν έχουν, ως προς την ταυτότητα, σχέσιν με τους επισήμως ανακοινωθέντος.

Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερώτημα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν; Δεν είναι εύκολος η απάντησις εις τον χαράσσοντα τας γραμμάς ταύτας. Είναι υποχρέωσις, όμως, η έναντι του προβλήματος θέσις και η κατανόησις των ανερμήνευτων ή αδυνάτων. (Οράτε σχετικώς κατάθεσιν Δημ. Πίμπα, υπ. αριθμ. 71).

δ) Νεκροί εκ διαδόσεων πιθανολογούμενοι:

Πολλά τω όντι περί μεγάλου αριθμού νεκρών διαδίδονται και θρυλούνται. Διάφοροι κατάλογοι περί τούτων κυκλοφορούν, δύο των οποίων αναφερόντες ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και απετέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ' αυτών έρευνα εις ουδέν το συγκεκριμένον απέληξε. Βεβαίως ο πρώτος αυτών κατετέθη παρά προσώπου λίαν αξιόπιστου, βεβαιώσαντος περί της σοβαρότητος της ερεύνης και της εγκυρότητος των πορισμάτων αυτής εν τη αναγραφή των ονομάτων του καταλόγου. Εξ ουδενός, όμως, ετέρου στοιχείου ενισχύθη η άποψις αυτή και των αναγραφομένων ονομάτων η συμπλήρωσις δεν επετεύχθη, ίνα διευκλυνθή ακολούθως η έρευνα εν τη αναζητήσει της αληθείας. Ο έτερος των καταλόγων κατά πολύ ελλιπέστερος εμφανίζεται κατά το περιεχόμενόν του και ουδέν ουδαμόθεν προσφέρεται προς επιβεβαίωσίν του. Ο υιοθετήσας τούτον μάρτυς επί της υποθέσεως και μηνυτής Γρηγόριος Παπαδάτος, ειδικώς εφ' ημών κληθείς όπως προσκόμιση ή κατονομάση έστω στοιχεία ενισχυτικά των απόψεων του, ουδέν περί του αντικειμένου τούτου κατέθεσεν. Σοβαρώς εξ ετέρου εκ της ερεύνης ημών επιθανολογήθη ότι εξ (6) εκ των αυτώ αναφερομένων ονομάτων αφορούν τους τραυματίας των γεγονότων, ενώ πλήρως εβεβαιώθη ότι όνομα αναμφισβητήτως νεκρού, του Αλεξ. Σπαρτίδη, δεν αναφέρεται εν αυτών (οράτε το από 20.7.74 ενημερωτικόν σημείωμα Γεν. Ασφαλείας και της υπ' αριθμ. 51075 Φ. 680 /15 /14.10.74 αναφοράν της προς υμάς). Ουδείς βεβαίως δύναται να αποκλείση το ενδεχόμενον μήνυμα αληθείας εκ των καταλόγων τούτων να εκπορεύεται και πολλοί ή και άπαντες οι προαναφερθέντες, αριθμητικώς μόνον ως βασίμως προκύπτοντες, νεκροί να αποτελούν μέλη των εν αυτοίς αναγραφομένων ομάδων ή και να αναφέρονται εις αυτούς αι υπό ετέρων μαρτύρων κατατιθέμενοι, ανεπιβεβαίωτοι όμως παραμένουσαι περιπτώσεις πιθανών νεκρών (οράτε καταθέσεις υπ' αριθμ. 183, 209, 218, 255, 50 και 55). Τα ενδεχόμενα όμως ταύτα πόρρω αφίστανται του ασφαλούς και βέβαιου, όπερ και μόνον δύναται να αποτελέση στοιχείον αποδεικτικόν. Οίκοθεν νοείται ότι η αυτή προσήκει απάντησις και υπεύθυνος θέσις και έναντι των περί υπάρξεως ομαδικών τάφων διαθρυλουμένων, μολονότι σκληρά δια τον γράφοντα υπήρξε δοκιμασία η λήψις της καταθέσεως ατόμου, στρατιώτου όντος κατά την ερευνωμένην περίοδον, όστις, δια των κατατεθέντων του και της όλης του τραγικής - αληθώς - εμφανίσεως, πολλάς και συγκλονιστικός μοι προεκάλεσεν ανησυχίας και απορίας (κατάθεσις υπ' αριθμ. 190).

Β. ΤΡΑΥΜΑΤΙΑΙ:

Είναι αληθώς μέγας ο αριθμός των τραυματιών. Κατά τα υπό της ερεύνης ημών συλλεγέντα στοιχεία και δη τας υπό των Νοσοκομείων, Κλινικών και Ιατρών υποβληθείσας καταστάσεις, οι επισήμως γνωσθέντες τραυματίαι του από 16ης μέχρι και 19ης Νοεμβρίου 1973 αιματηρού τριημέρου ανέρχονται εις χίλιους εκατόν τρεις (1.103) πολίτας και 61 αστυνομικούς.

Εις τούτους δέον να προστεθούν και ανεξακρίβωτον πλήθος ετέρων πολιτών οίτινες ή εφυγαδεύοντο υπό των ιατρών ή ενοσηλεύοντο οίκοι, ή και ουδαμού προς νοσηλείαν κατέφευγαν, φοβούμενοι προφανώς δυσάρεστους δι' αυτούς ή τας οικογενείας των εξελίξεις. Τα πλήρη στοιχεία ταυτότητος των τραυματιών τούτων απολύτως βεβαιούνται εκ των υποβληθεισών τη ερεύνη και συνημμένων τη παρούση σχετικών καταστάσεων. Ελαχίστων εκ των τραυματιών τούτων ελήφθησαν καταθέσεις, καθ' όσον η εξέτασις απάντων θα απήτει χρόνον μακρόν, η διάθεσις του οποίου κείται εκτός των πλαισίων της υπ' εμού ενεργηθείσης προκαταρκτικής ερεύνης.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:52 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 11-taf10

Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, 12.00) Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30' της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν.

Ο ταγματάρχης Ντερτιλής βρίσκεται με το υπηρεσιακό τζιπ έξω από την κατεστραμμένη πύλη του Πολυτεχνείου. Απέναντι, Πατησίων και Στουρνάρα, οι αστυφύλακες χτυπούν ένα νεαρό, που προς στιγμήν τους ξεφεύγει. Ο Ντερτιλής βγάζει από το μπουφάν το περίστροφο και πυροβολεί. «Ο νεαρός έπεσε σαν κοτόπουλο», περιγράφει στην κατάθεσή του ένα χρόνο αργότερα ο οδηγός του Ντερτιλή - ο 21 ετών τότε Αντώνης Αγριτέλης - και συνεχίζει: «Μετά το φόνο ο Ντερτιλής σαν να μη συνέβαινε τίποτα μπήκε στο τζιπ και χτυπώντας με στην πλάτη μου είπε: "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"»...

ΠΗΓΗ http://atheofobos2.blogspot.com/2008/11/blog-post_20.html
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:54 pm

Επιτάφιος του Γιάννη Ρίτσου

Απόσπασμα για μαθητική παράσταση

(Δραματοποίηση)

ΠΡΩΤΗ ΣΚΗΝΗ

1. Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,
πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου.

2. Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω
και δε σαλεύεις, δε γροικάς τα που πικρά σου λέω;

3. Γιόκα μου, εσύ που γιάτρευες κάθε παράπονό μου,
που μάντευες τι πέρναγε κάτου απΆ το τσίνορό μου,

4. Τώρα δε με παρηγοράς και δε μου βγάζεις άχνα
και δε μαντεύεις τις πληγές που τρώνε μου τα σπλάχνα;

5. Φιλώ το παγωμένο σου χειλάκι που σωπαίνει
κι είναι σαν να μου θύμωσε και σφαλιγμένο μένει.


ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΗ

1. Γιε μου, ποια Μοίρα στο ΅γραφε και ποια μου το ΅χε γράψει
τέτοιον καημό, τέτοια φωτιά στα στήθια μου νΆ ανάψει;

2. Πουρνό πουρνό μου ξύπνησες, μου πλύθηκες, μου ελούστης
πριχού σημάνει την αυγή μακριά ο καμπανοκρούστης.

3. Είχες τα μάτια σκοτεινά, σφιγμένο το σαγόνι
κι ήσουν στην τόλμη σου γλυκός, ταύρος μαζί κι αηδόνι.

4. Κι ουδέ κακόβαλα στιγμή κι ουδΆ έτρεξα ξωπίσω
τα στήθια μου να βάλω μπρος τα βόλια να κρατήσω.

5. Κι έφτασα αργά, κι, ω, που ποτές μην έφτανε τέτοια ώρα
κι, ω, κάλλιο να γκρεμίζονταν στο καύκαλό μου η χώρα.


ΤΡΙΤΗ ΣΚΗΝΗ

1. Πού πέταξε τΆ αγόρι μου; Πού πήγε; Πού μΆ αφήνει;
Χωρίς πουλάκι το κλουβί, χωρίς νεράκι η κρήνη.

2. Δεν έμενες καρδούλα μου, στΆ άσπρο, μικρούλι σπίτι,
να σΆ έχω σαν αφέντη μου, να σΆ έχω σα σπουργίτι.

3. Ήταν χαρά σου να σκορπάς και δόξα σου να παίρνουν,
νΆ ανασηκώνεις απΆ τη γης τα όσα βογκούν και γέρνουν.

4. Κι όλα τα πλούτια σου, γλυκέ, στον κόσμο εχάριζές τα
κι όλα τα χάρισες κι εμέ μΆ αφήκες δίχως ζέστα.

5. Γιε μου, δεν ξέρω αν πρέπει σου να σκύβω, να σπαράζω,
για πρέπει σου όρθια να σταθώ, να σε χιλιοδοξάζω.

ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΚΗΝΗ

1. Βασίλεψες αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,
κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει.

2. Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει
κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει.

3. Βροντάνε στράτες κι αγορές, μπαλκόνια και σοκάκια
και σου μαδάνε οι κορασιές λουλούδια στα μαλλάκια.

4. Για το αίμα που έβαψε τη γης αντρειεύτηκαν τα πλήθια,
- δάσα οι γροθιές, πέλαα οι κραυγές, βουνά οι καρδιές, τα στήθια.

5. Ω, τι όμορφα σαν σμίγουνε, σαν αγαπιούνται οι ανθρώποι,
φεγγοβολάνε οι ουρανοί, μοσκοβολάνε οι τόποι.

ΠΕΜΠΤΗ ΣΚΗΝΗ

1. Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλαραίοι,
όλοι στητοί και δυνατοί και σαν εσένα ωραίοι.

2. Κι ακολουθάς κι εσύ νεκρός, κι ο κόμπος του λυγμού μας,
δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας.

3. Κι ως το ΅θελες (ως το ΅λεγες τα βράδια με το λύχνο)
ασκώνω το σκεβρό κορμί και τη γροθιά μου δείχνω.

4. Κι αντίς ταΆ άφταιγα στήθια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω
και πίσω από τα δάκρυά μου τον ήλιο αντικρίζω.

5. Γιε μου, στΆ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,
σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ, πουλί μου!

___________________________

ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΙΚΕΣ

Πέντε μαθήτριες ντυμένες με μαύρα ρούχα αναλαμβάνουν την απαγγελία όπως δηλώνουν οι αριθμοί, δηλαδή η πρώτη μαθήτρια όλους τους στίχους που έχουν αριθμό 1, η δεύτερη τους στίχους με τον αριθμό 2 κ.ο.κ.

Αντίστοιχα πέντε άλλοι μαθητές είναι ξαπλωμένοι στο έδαφος παριστάνοντας τους φοιτητές που έχασαν τη ζωή τους.

Στο τέλος εμφανίζονται μερικά ακόμη κορίτσια που ραίνουν τους "νεκρούς" με άνθη και έπειτα μπαίνουν στη σκηνή και οι υπόλοιποι μαθητές.

Διαλέγουμε ένα κατάλληλο τραγούδι για το κλείσιμο - πχ το Πάλης ξεκίνημα.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:55 pm

ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Το αγόρι και η πόρτα

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 8-diom10

Εκεί που έπεσε
είναι μια κόκκινη λίμνη,
ένα κόκκινο δέντρο,
ένα κόκκινο πουλί.
Σηκώθηκε όρθια
η πεσμένη καγκελόπορτα-
χιλιάδες άλογα.
Λαός καβαλίκεψε.
Κομνηνέ! - φωνάξαμε.
Γύρισε και μας κοίταξε
δε φορούσε επίδεσμο
ούτε στεφάνι.
¶σπρα άλογα, κόκκινα άλογα
και μαύρα, πιο μαύρα-
καλπασμός, - η ιστορία
Να προφτάσουμε.

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 9_1_110
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:56 pm


Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Noebri10

ΩΣ ΤΟ ΠΡΩΙ...

«Κρατήστε ως το πρωί!»

(Τα παιδιά περιμένουν τον ήλιο...

Ο ήλιος είναι σύμμαχός τους,

ο ήλιος είναι πάντα νέος).


«Κρατήστε ως το πρωί! Η νύχτα θα περάσει».

(Μεσάνυχτα, πια.

Πάμε, τ' ακούμε απ' το ραδιόφωνο:

1050 χιλιόκυκλοι.

Κάποιος χασμουριέται: πολύ κουραστική ημέρα).


«Κρατήστε ως το πρωί! Λίγες ώρες μένουν».

(Το πρωί έχουμε και δουλιές.

Τα ρολλά του μαγαζιού περιμένουν.

Το αμάξι θέλει μια μικρή επισκευή.

Υπάρχουν και κάτι γραμμάτια).


«Κρατήστε ως το πρωί! Το πρωί όλα θ' αλλάξουν!»

(Ξεστρώσαμε τα κρεβάτια.

Είναι αλήθεια, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε.

Η ντροπή κυκλοφορεί στα δωμάτια

με γατίσια βήματα.

Μερικές καμπάνες χτυπάνε ακόμη.

Το μαγνητόφωνο στο μπαλκόνι φωνάζει:

παιδιά σηκωθείτε!

Ένας κύριος με τις πιτζάμες

που είχε πέσει νωρίς και δεν κατάλαβε τι έγινε

διαμαρτύρεται:

«Σωπάστε, πια! Θα φωνάξω το Εκατό!»).


«Κρατήστε ως το πρωί! Η ώρα είναι δύο».

(Τα σεντόνια είναι κρύα και μαύρα.

Όχι, κόκκινα είναι τα σεντόνια

και παγωμένα).


«Κρατήστε ως το πρωί. Κουράγιο, ως το πρωί!»

(Εκείνοι δίνουν κουράγιο σε μας.

Τα σεντόνια είναι, βέβαια, κρύα,

μα είναι πιο σίγουρα απΆ τα πεζοδρόμια.

Μια καμπάνα απόμεινε να χτυπάει.

«Έλα, τώρα, πάμε σπίτι, μου υποσχέθηκες

πως θα κατέβουμε μόνο μέχρι την Ιουλιανού»).


«Κρατήστε ως το πρωί. Ως το πρωί, Ελληνες, ως το πρωί!»

(Τί ώρα ξημερώνει;

Μια σφαίρα έσπασε το τζάμι.

Η τελευταία καμπάνα σταμάτησε.

«Κλείσε το παράθυρο, κάνει κρύο...»

Θέλει να πει: πυροβολούν. Ντρέπεται.

Τα φώτα στις μαρμάρινες εισόδους των πολυκατοικιών έσβη­σαν.


«Έλα, πέσε...»

Τα καημένα τα παιδιά εκεί κάτω...

«Έλα, πέσε... θα δούμε το πρωί...»).


«Κρατήστε ως το πρωί! Όσο να βγει ο ήλιος!»


Τα παιδιά περιμένουν τον ήλιο, πιστεύουν στον ήλιο,

λατρεύουν τον ήλιο.

Ο ήλιος είναι πάντα νέος,

ο ήλιος είναι ο μεγάλος τους σύμμαχος.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 9:59 pm



Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 23d6hd10

ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΒΑΝΗ - ΡΕΝΤΗ

(ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ)


Ένα μεγάλο κουνούπι ζουζουνίζει πάνω απ' τα κεφάλια μας:

«Η Αθήνα παρουσιάζει όψιν θλιβεράν...»


Κόβει βόλτες πάνω απ' τις ταράτσες,

πάνω απΆ τα αναποδογυρισμένα λεωφορεία

με τις μεγάλες διαφημιστικές επιγραφές:

«ο θαυμαστός κόσμος των ζώων!»


Το μεγάλο κουνούπι

σαν να κουβαλάει όλες τις αρρώστιες του κόσμου

πότε - πότε λαμπίζει στον ήλιο.

«Η πόλις θυμίζει Δεκεμβριανά...»

Ζουζουνίζει το κουνούπι

βγαλμένο από τα μόνιμα μολυσμένα έλη

περνάει ξυστά τις ταράτσες, τις βεράντες,

φαίνεται το κεφάλι του οπερατέρ

που παίρνει υλικό για την τηλεόραση.

«Εικόνα βανδαλισμών, καταστροφή ξένης περιουσίας!»


Αυτή η φράση θα βάλει κάποια τάξη.

Περιουσία.

Ιδιοκτησία.

Το κουνούπι πηγαινοέρχεται.

Κι ο ήλιος δεν κάνει τίποτα!

Θα πεις, τι μπορεί να κάνει ο ήλιος;

(Μα θα μπορούσε να κάψει δυνατά

να πάρει φωτιά το κουνούπι να γκρεμιστεί

να μη γυρίζει πάνω απ' την αγρύπνια μας!)


«Η πόλις εισέρχεται εις την συνήθη ζωήν και κίνησιν...»

Το κουνούπι χάνεται στον ήλιο...

«Μην ξεχάσεις να φωνάξεις τον τζαμά».

«Τα αίματα βγαίνουν με νερό. Να, έτσι...»

«Καλά που είχα παρκάρει το αμάξι μου στους Αμπελοκή­πους!»


«Εις ολόκληρον την χώραν απεκατεστάθη η τάξις».
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 10:00 pm


Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 7_534_10

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ


ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΒΑΝΗ - ΡΕΝΤΗ

(ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ)


Ναι, έρχομαι από ΕΚΕΙ.

Τι μέρα είναι σήμερα;

ΑπΆ την Τετάρτη μπήκα μέσα.

Τι να σας πω;

Κόσμος πολύς στα κάγκελα, στο δρόμο, στην αυλή,

στα κάγκελα δεμένα χέρια,

χέρια, πλακάτ, κεφάλια, όπλα,

τι να σας πω;

Και βέβαια είχε αίμα.

Μήπως έχετε ένα τσιγάρο;

Τ' αφήσαμε ΕΚΕΙ τα τσιγάρα,

πολλά τσιγάρα

κι ένα ταψί με κριθαράκι που μας έφερε η γριά.

Μήπως έχετε ένα ηρεμιστικό;

Ή, καλύτερα, ένα τσιγάρο.

Μα, ναι... Ήμουνα ΕΚΕΙ.

Τι να σας πω;

Δυο χιλιάδες; Τρεις χιλιάδες;

κι άσε τους έξω...

Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου.

Βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ

απ' την Τετάρτη... ή την Τρίτη;

Στα κάγκελα δεμένα χέρια, πρόσωπα, πλακάτ,

με το φορείο φέραν μια κοπέλα.

Όχι, δεν ξέρω πόσων χρονών.

Όχι, δε φαινότανε το πρόσωπό της.

Όχι, σας λέω, το αίμα δεν είναι δικό μου...

Τι σας έλεγα; Για την κοπέλα.

Όχι, δεν ξέρω πώς τη λένε.



Ναι, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Κανείς δεν ήθελε να φύγει.

Τα τανκς στεκόντουσαν στην πόρτα,

έξω απ' τα κάγκελα,

όχι, μέσα απ' τα κάγκελα,

όχι... έξω...

Μα, βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Τι να σας πω;

Όχι, δεν θέλω επίδεσμο, το αίμα δεν είναι από μένα..,

Δύο φαντάροι μ' έκρυψαν σ' ένα σκουπιδοτενεκέ

Χέρια δεμένα στις ερπύστριες,

μάτια, μαλλιά,

τα μάτια στα κάγκελα,

ανάμεσα στα κάγκελα...

Μόνο να ξημερώσει, λέγαμε...



Και βέβαια, ήμουνα ΕΚΕΙ.

Πώς να τα πω με τη σειρά;

Πέρασαν κι άλλοι από δω;

Κάτι κορίτσια, κάτι αγόρια...

Και βέβαια είχαμε νεκρούς.

Τι θα πει «πόσους;»

Όχι, το αίμα δεν είναι δικό μου,

δε θέλω επίδεσμο...

Με συγχωρείτε, πρέπει να πηγαίνω,

η μάνα μου θ' ανησυχεί.

Τι να σας πω;

Δεν ξέρω...

Μα ναι...

ήμουνα ΕΚΕΙ...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 10:03 pm



Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Trauma10

ΑΠΟΣΤΟΛΗ

ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΑΒΑΝΗ - ΡΕΝΤΗ

(ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΙΑ ΕΝΑ ΖΕΣΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ)


Πρώτα - πρώτα, πλύσου καλά,

να φύγουν τα αίματα,

να μην τρομάξουν όταν σε δουν.

Χτύπα την πόρτα και πες...

Μα πλύνε, πρώτα, τα αίματα.

Είσαι και κίτρινος,

προσπάθησε να συνέλθεις.

Μην έχεις αυτό το ύφος.

Χτύπα την πόρτα και πες...

Μα ρώτησε πιο πριν τη γειτονιά.

Μου φαίνεται πως ήταν άρρωστη η μητέρα της.

Ρώτα τη γειτονιά αν μπορεί ν' αντέξει την είδηση.

Πλύσου, όμως, πρώτα, καλά,

ξυρίσου και κυρίως μην κλάψεις.

Αν δεν μπορείς, να πάει κανένας άλλος.



Βρες έναν τρόπο να το πεις:

Η ¶ννα, πες...

Βρες έναν τρόπο...

Μα πλύνε πρώτα τα αίματα, ξυρίσου κι άλλαξε κοστούμι.

Και προπαντός μην κλαις.

Που είναι κόκκινα τα μάτια σου

πες: «φταίνε τα δακρυγόνα»

εξάλλου, ολωνών τα μάτια είναι κόκκινα.

Πες, στην αρχή, πως είναι μόνο ένα τραύμα...

Καθάρισε, όμως, πρώτα τα αίματα, ξυρίσου κι άλλαξε κοστούμι.

Και προπαντός μην κλάψεις.



Αν δεν μπορείς, να πάει κανένας άλλος.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 10:04 pm

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο 17n_211


ΓΙΑΝΝΗ ΡΙΤΣΟΥ

Η Πόρτα του Πολυτεχνείου

Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο -
όρκο της νιότης, της ζωής ,της λευτεριάς,
όρκο του ονείρου και της πράξης.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 10:07 pm

Admin έγραψε:Αλλιώτικη και η πορεία σήμερα... Ή τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε, με την έγκυρη πια γνώση ότι ίσως να είναι και η τελευταία μου πορεία Πολυτεχνείου.

Προσωπικά τόσον κόσμο δε θυμάμαι σε καμιά άλλη πορεία. Χιλιάδες άνθρωποι.

Αλλά και η παρέα μεγάλη.

Κι ευτυχώς βρήκα άνθρωπο να ταιριάζουμε στη φωνή. Γιατί αυτό το ξενέρωμα των τελευταίων χρόνων να μη φωνάζει κανείς συνθήματα, πολύ μου την έσπαγε. Όχι μόνο συνθήματα, τραγούδια ολόκληρα είπαμε.

Τα περισσότερα εννοείται μπροστά στη λαομίσητη πρεσβεία:

"Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη, Μπελογιάννη.
Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι!"

Σαφώς κυριάρχησαν συνθήματα για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό:

Κρίση, φτώχεια, αυταρχισμός...
αυτός είναι ο καπιταλισμός!

Ο ιμπεριαλισμός τη γη ξαναμοιράζει
με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζει!

Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός
είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός!

Και τότε και τώρα ίδιος ο εχθρός
ανθρώπινος δε γίνεται ο καπιταλισμός!

Ένωση και ΝΑΤΟ - πολέμου συνδικάτο!

Εργάτες, αγρότες, φοιτητές
με μέτωπο απαντάμε στους καπιταλιστές.

Όπως και συνθήματα για το ΚΚΕ, αφού στο δικό του μπλοκ βρισκόμουν:

Ενενήντα χρόνια αγώνες και θυσία
το Κάπα Κάπα Έψιλον στην πρωτοπορία!

Και σε εξορίες και σε φυλακές
ποτέ τους δε λυγίσανε οι κομμουνιστές!

Ισχυρό Κου Κου Ε - αντεπίθεση λαέ!

Αλλά και συνθήματα κατά των άλλων κομμάτων:

Νου δου, Πασόκ, Συνασπισμός
ψηφίσανε το Μάαστριχτ, πληρώνει ο λαός!

Και συνθήματα για τη γενικότερη πολιτική κατάσταση:

Δουλειά για όλους και όχι ανεργία
εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία.

και σε παραλλαγή:

Μόρφωση, ψωμί, ανεξαρτησία,
εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία.

Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη
κι όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη!

Αγώνας, ρήξη, ανατροπή
η ιστορία γράφεται με ανυπακοή!

Όπως και το θρυλικό σύνθημα:


ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ!

Το παραπάνω αναρτήθηκε Τρι Nov 17, 2009 8:30 pm

Τέλος του αφιερώματος από το Homa Educandus

http://educandus.forumotion.com/t1523p15-topic
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο Empty Απ: Μια νύχτα αλλιώτικη: Αφιέρωμα στο Πολυτεχνείο

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Νοε 17, 2012 10:44 pm

Τρία χρόνια μετά. Και 39 από το Πολυτεχνείο. Τρία χρόνια να πάω στην πορεία. Στην πραγματική πορεία. Αυτήν που ξεκινά από το αληθινό Πολυτεχνείο. Και καταλήγει στην αμερικάνικη πρεσβεία. Δε ζω πια εκεί. Εκατοντάδες τα χιλιόμετρα. Πώς να πάω;

Σήμερα διάλεξα να μην πάω καν και στην επετειακή πορεία της μικρής πόλης που τώρα κατοικώ. Δεν ήθελα να πάω. Σε κάτι που αυτοαποκαλείται πορεία του Πολυτεχνείου και μόνο αυτό δεν είναι.

Μόλις προχτές, την Τρίτη, βρέθηκα μπροστά στη σχετική συζήτηση στο Σύλλογο. Κι άκουσα με τα αυτιά μου τον πρόεδρο να καλεί σε ενότητα μια τέτοια μέρα. Να κάνουμε, είπε, όλοι ένα βήμα πίσω. Για να μην υπάρξουν δυο πορείες. Γιατί το Πολυτεχνείο είναι κάτι το ξεχωριστό και ιδιαίτερο.

Ζήτησε να συμβαδίσουμε με το Εργατικό Κέντρο. Και εξήγησε πως ναι, το Εργατικό Κέντρο της πόλης μας πάντα ακολουθεί το ΠΑΜΕ...

Οι άλλοι αντέδρασαν. Οι πολλοί... Κι αντιπρότειναν κάποιοι να πάμε στη σύσκεψη των φοιτητών των ΤΕΙ, την Πέμπτη. Με θέμα τη διοργάνωση μιας άλλης πορείας.

Ένιωσα να ζαλίζομαι. Γιατί 39 χρόνια μετά ακούω ακόμα καμπάνα τη φωνή από το ραδιάκι:

ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ! ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!

Και δεν ξεχνώ. Εκείνον τον παλλαϊκό ξεσηκωμό. Που δεν ήταν μόνο των φοιτητών. Πολύ περισσότερο δεν ήταν κανενός κόμματος. Ήταν ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΤΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

Τελικά η απόφαση αποτύπωσε την πόλωση. Ο καθένας να ακολουθήσει όποια πορεία θέλει. Μάλιστα...

Εγώ δε θέλησα καμία. Αυτό φυσικά και δεν το σκέφτηκαν ή και δεν τους ένοιαξε να το σκεφτούν. Πως κάποιος μπορεί να μη θελήσει να γίνει πιόνι της διασπαστικής τακτικής.

Το δικό μου Πολυτεχνείο έτσι κι αλλιώς μένει πάντα ζωντανό στην καρδιά μου. Και δε χρειάζεται να δώσει παρουσία πουθενά και πολύ περισσότερο επιβεβαίωση παρουσίας από κανέναν.

Αν ήμουν στην Αθήνα; Φυσικά και θα πήγαινα. Κι ας έτρωγαν πάλι κάποιοι μαλλί της γριάς. Και θα περπάταγα πότε γρήγορα, πότε αργά και ανάποδα ακόμη. Να συναντήσω όλα τα μπλοκ. Να γίνω ένα με όλα τα μπλοκ. Να νιώσω στην πράξη το ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ. Με το λαό της Αθήνας. Και τους γκριζομάλληδες της ηλικίας μου που κουβαλούν το Πολυτεχνείο εντός τους. Και τους νέους. Που το δημιουργούν πάλι σήμερα και το κρατούν ζωντανό.

Τελικά ναι, δε θέλησα να προδώσω το δικό μου Πολυτεχνείο. Να το κάνω μπαίγνιο του ενός και του άλλου σε τούτη τη μικρή πόλη. Την εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα. Την τελείως απόμακρη από το Πολυτεχνείο...

Γιατί δε γουστάρω να μου κανονίζουν τη ζωή τα μικροκομματικά συμφέροντα κανενός. Και γιατί το Πολυτεχνείο δεν έγινε μόνο για το ψωμί και την παιδεία. Έγινε και για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Και κυρίως γι' αυτήν!
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης