ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΔΙΑΡΚΕΣ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ (της Μ. ΤΖΙΑΝΤΖΗ)

Πήγαινε κάτω

ΔΙΑΡΚΕΣ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ (της Μ. ΤΖΙΑΝΤΖΗ) Empty ΔΙΑΡΚΕΣ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΟ (της Μ. ΤΖΙΑΝΤΖΗ)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Φεβ 11, 2013 1:24 pm

Διαρκές νηπιαγωγείο

Tης Mαριαννας Tζιαντζη


Η μάνα που καταδιώκει το παιδί της στην παραλία για να του δώσει το κεφτεδάκι του ή οι γονείς που αναφέρονται στα παιδιά τους χρησιμοποιώντας το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο (κάναμε το εμβόλιο, έχουμε διαγώνισμα, περάσαμε) δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο. Πρόσφατα ο Τζόζεφ Επστάιν (μια αστραφτερή και αιχμηρή πένα) έγραψε για την «παιδοκρατία» (Κindergarchy), για τους γονείς που διαχειρίζονται κάθε πτυχή της ζωής του παιδιού τους, που γίνονται δορυφόροι του.

Οχι πλέον τα μυαλά, αλλά οι γονείς στα κάγκελα (του σχολείου, όχι του γηπέδου). «Αχ, αυτός ο Σεφέρης, μας έκαψε», λέει με καημό ένας οξυγονοκολλητής. Δεν εννοεί ότι η ποίησή του του πήρε τα μυαλά, αλλά το θέμα της Εκθεσης που δόθηκε φέτος στις Πανελλήνιες και δυσκόλεψε τον 17χρονο γιο του. Κάποτε θα μιλούσε έτσι μόνο για τον τερματοφύλακα ή τον προπονητή που χαντάκωσε την ομάδα του.

Σήμερα οι γονείς έχουν γίνει άτυποι γραμματείς, μάνατζερ, βαστάζοι και συνοδοί του παιδιού, οργανωτές των δραστηριοτήτων του. Για να είναι κανείς «σωστός» γονέας δεν αρκεί να εμπιστεύεται το ένστικτό του ή την πείρα του κοινωνικού του περίγυρου: πρέπει να μελετήσει τις «οδηγίες χρήσης» της συσκευής.

Αν βρεθείτε στο φουαγιέ ενός παιδικού θεάτρου και φωνάξετε «Νεφέλη! Αλέξανδρε! Λητώ! Ορέστη!», κάποια κεφαλάκια θα στραφούν προς το μέρος σας. Αν όμως φωνάξετε «Μίμη! Τάκη! Ελένη! Κατίνα!», μάλλον θα σας αγνοήσουν. Αλλά και στην Αμερική, σύμφωνα με τον κ. Επστάιν, οι γονείς προτιμούν να δίνουν στα παιδιά τους σοφιστικέ ονόματα, όπως Μακένζι, Γκίντεον, Λίντσεϊ και Κόρτνεϊ και όχι Ρόμπερτ, Ντέιβιντ, Εμιλι και Τζέιν. Παιδιά πλασμένα για το μεγαλείο. Ενας Ιάσων δεν καταλήγει εύκολα στον πάγκο με τα τυριά του σούπερ μάρκετ, όμως ένας σκέτος Κωστάκης…

Σε μια όχι και τόσο μακρινή εποχή, οι γονείς πρόσφεραν στα παιδιά τους αγάπη χωρίς να το αναφέρουν διαρκώς, τα μάθαιναν να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, αλλά δεν νοιάζονταν να μάθουν τι βιβλία διάβαζαν εκείνα, τι μουσική άκουγαν, τι θέματα έπεσαν στο διαγώνισμα και ούτε καμάρωναν επειδή το παιδί μιλάει «σωστά ελληνικά» ή έχει πλούσιο λεξιλόγιο. Σήμερα η ιδιότητα του γονέα τείνει να γίνει επάγγελμα, ενώ η αγάπη του μοιάζει να κρίνεται από το πόσο είναι διατεθειμένος να γίνει εξάρτημα του παιδιού του, από το πόσο «ποιοτικός» είναι ο χρόνος που του αφιερώνει. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν με την εγωιστική και όχι καθησυχαστική βεβαιότητα ότι είναι το κέντρο του γονεϊκού σύμπαντος απογοητεύονται αργότερα, όταν διαπιστώνουν ότι δεν ισχύει το ίδιο στο σύμπαν των σπουδών και της εργασίας, ότι ο κόσμος δεν υποκλίνεται στο διάβα τους.

Οσο αραιώνει η πλέξη στο δίχτυ κοινωνικής προστασίας, όσο εμπορευματοποιούνται η παιδεία και η υγεία τόσο πιο πυκνό γίνεται το δίχτυ της γονεϊκής προστασίας, τόσο πυκνό που προκαλεί ασφυξία. Ομως παγιδευμένα δεν είναι μόνον τα παιδιά, αλλά και οι γονείς, οι εθελουσίως φυλακισμένοι στο «διαρκές νηπιαγωγείο» που οι ίδιοι έχτισαν και μέσα στο οποίο ζουν και αυτοί σαν όμηροι, λέει ο κ. Επστάιν. Μόνο που αυτό το νηπιαγωγείο δεν το έχτισαν από ναρκισσισμό: η επίγνωση της σκληρότητας, του ανταγωνισμού στην κοινωνία των ενηλίκων μάς αναγκάζει να μετατρέψουμε την ανατροφή σε προπόνηση.

______________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή


 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης