Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΤΗΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗ

Η παράδοση λέγει πως ο Δούρειος Ίππος ήταν έργο των αντρών. Λέγει μάλιστα πως ήταν και των πολεμιστών. Μα εγώ που δε ζω στα χρόνια της Τροίας εκείνο τον Ίππο δεν τον γνωρίζω. Κι αν θέλω τα πιστεύω όσα μας μάθαν στα σκολειά οι δάσκαλοι για κείνο το κούφιο άλογο που έριξε ολάκερη Τροία σαν ξεφλουδισμένο πορτοκάλι στα πόδια των Δαναών.

Ο δικός μου Δούρειος Ίππος έχει άλλο ... αφεντικό. Δεν είναι πολεμιστής. Δεν είναι καν άντρας. Μια αμαζόνα τον οδήγησε στα παραθύρια μας κι από τότε εκεί τον ακούμε να φρουμάζει και να φαρομανά. Τζένη Μαστοράκη το όνομά της:

Αυτά τα μάτια κρατήσανε τα γκέμια στο Δούρειο Ίππο του σήμερα. Και με τη σοφία που το χέρι της γυναίκας έχει τον έφεραν πειθήνιο μπροστά μας έτοιμο για μεγάλα ταξίδια:

I
Ο Δούρειος ίππος τότε είπε
όχι, δε θα δεχτώ δημοσιογράφους,
κι είπαν γιατί, κι είπε
πως δεν ήξερε τίποτα για το φονικό.
Κι ύστερα, εκείνος
έτρωγε ελαφρά τα βράδια
και μικρός
είχε δουλέψει ένα φεγγάρι
αλογάκι σε λούνα πάρκ.

II
Μαθαίνουμε να διαβάζουμε συλλαβιστά
τις μεγάλες κραυγές.
Αγγίζουμε
αποκαθιστώντας τις αισθήσεις
στο ακέραιο.
Τώρα πια ξέρουμε πως τα μήλα στα καφάσια
έχουνε τη δική τους λάμψη
και τα φτηνά παπούτσια
στα υπόγεια της Αιόλου
συνθέτουν βουβά το εμβατήριο
όλων των λαών της γης.

III
Δραπετεύω μεσʼ από τις λέξεις
που δεν είπα.
Εγκαταλείπομαι
στις ώρες που πιο πολύ αγάπησα
Αυτή η σιγή δεν έχει τέλος.
Τρομάζω να περιμένω
αυτό που δε θαʼ ρθει.
Τρομάζω στη σκέψη
αυτών που δεν έγραψα.
Αυτή η σιγή
απόλυτα δική μου
με κατακερματίζει.

IV
Η μέρα που ʽφυγε
σʼ αφήνει ένα κέρμα τηλεφώνου
δίχως να ξέρεις ποιον να πάρεις
και να του πεις
πως έξω η δύση μοιράζει προκηρύξεις
στους ανεμοδείχτες.
Σʼ αφήνει ένα μικρό χαρτί
σε μια κλειστή παλάμη
μʼ ένα μολωπισμένο μήνυμα.
Μένεις λοιπόν με το κέρμα στη χούφτα
και το κοιτάς, που έχει από τη μια
ένα τραχύ προφίλ της Δικαιοσύνης
και το κηρύκειο του Ερμή στην άλλη
σύμβολα που δεν το μπορείς
όσο κι αν θες
να τα εξηγήσεις

V
Έγιναν κρίματα και βάρυναν πολύ, κι ό,τι πονά,
για πάντα εδώ, για πάντα μένει, κακό φιλί, για
πάντα το κακό σημάδι του, παραφροσύνη δίχως
γυρισμό, φοβέρα σκιάζει,
μια ιερή σαρκοφαγία πού εξαντλεί.

VI
Και να σαλπάρουν με βουή, σαν αδειανά, μπάρκα
που ξέμειναν σε κρεμαστούς λιμένες ενδοχώρας,
ταξίδι που τους έγραφε, τ άστρα καλά,
τα ίσαλα στο αίμα, η λύσσα αρμένισμα,
κι ανάστροφα στο ρεύμα ο ναυαγός, μακριά
γαβγίζει τα καράβια, τ άστρα,
τα κοιμητήρια που ωραία βουλιάζοντας -
ωραία κοιμητήρια της θαλάσσης, όπου το πιο μικρό
έχε γεια βουλιάζει αντίο για πάντα.

VII
Ας πάψει πια εκείνο το τραγούδι, κι άλλο μην
πεις, και μη ρωτάς, που κλείδωσαν, απʼ τα ψηλά
της παραθύρια γκρέμιζε τα λόγια αλλιώς

VIII
Ο τόπος έχει αλλάξει και δεν είναι πια, δεν ει-
ναι πια πρωί, βορράς να φεύγουν, όσο μονάχα
εμποδισμένοι και νυχτερινοί.
-δεν είναι πια πρωί, βορράς να φεύγουν-
Δάσος κλειδώνεται, παγίδα σκοτεινή, τι σκοτεινό
ανατρίχιασμα, στους λάκκους, σημάδια που άλλο-
τε, μικρός περιηγητής,
-Τι σκοτεινό ανατρίχιασμα στους λάκκους-
δαμάσκο ξέφτι, αργυρή κλωστή, παρέκει θρόισμα
τελειώνει ταʼ ακριβά του ρούχα.
Και σαν τροχιά λαμπρού φονιά, τυφλώνοντας, πί-
σω απ΄ τα δέντρα ολοένα βασιλεύει, ο ίσκιος που
ζυγίστηκε ψηλά, φεγγάρι σκίζοντας τρελά-
τρελό φεγγάρι.

IX
Πρέπει να ʽναι δύσκολη
η δουλειά του ποιητή.
Προσωπικά, δεν το ξέρω.
Εγώ σʼ όλη μου τη ζωή
έγραφα μόνο
κάτι μακριά, απελπισμένα γράμματα
για τις άνυδρες συνοικίες,
τα ʼκλεινα σε μπουκάλια
και τα πετούσα στους υπονόμους.

Ένα πρώτο δείγμα από την ποιήτρια Τζένη Μαστοράκη. Ένα από τα λιγοστά της απελπισμένα γράμματα που έφτασαν στο ακροθαλάσσι μας.

Ένας ακόμη κρίκος στην προσπάθεια να φέρουμε σε φως και εις γνώση όλων τον θαυμάσιο κήπο που καλλιέργησε το χέρι ενός Λιαντίνη! Γιατί η Τζένη ήταν ένα από τα παιδιά που έλαχαν το Λιαντίνη δάσκαλο. Μαθήτριά του στα 18 της. Και μυρωμένη για πάντα από τα μύρα της διδασκαλίας του.

Στάθηκε όχι μόνο μαθήτρια μα και φίλη του προσωπική καθώς και της συντρόφου του, της κ. Λου Λιαντίνη. Ήταν από τα λίγα πρόσωπα που τους δόθηκε το δικαίωμα να διαβούν την πόρτα της ερημίας του μεγάλου στοχαστή. Να κουβεντιάσουν κι έξω από αίθουσες. Με τη γλώσσα που μόνο οι ποιητές συνομιλούν.

Η πληροφορία που μας χάρισε η Φωτεινή, για τη μαθητεία της Τζένης δίπλα στο Λιαντίνη, στάθηκε εξόχως αποκαλυπτική για την ποιήτρια που είχαμε ήδη ξεχωρίσει για το έργο της. Εξηγούνται έτσι πολλά. Και για την ποίηση που λάξευσε η πένα της αλλά και για τη στάση ζωής της.

Η Μαστοράκη επέλεξε τους δύσβατους δρόμους της ποίησης. Όχι της φανφάρας και των πολλών λόγων. Μετρημένη και συγκρατημένη, πιστή στο δόγμα πως ο ποιητής πρέπει να λέγει λίγα και να σιωπά πολύ.

Η τελευταία της ποιητική συλλογή χρονολογείται από το 1989. Είκοσι χρόνια αργότερα η Μαστοράκη είναι πάντα παρούσα ποιητικά με την ίδια της τη ζωή. Όπως τη δίδαξε ο Δάσκαλός της:

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΩΤΕΡΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥ ΠΟΙΗΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΤΟΥ Η ΖΩΗ

Το αφιέρωμα σε κείνη θα μας δώσει την ευκαιρία να τη γνωρίσουμε καλύτερα. Και σημειώστε το συγκριτικό βαθμό. Γιατί τους ποιητές και να το θέλεις δεν μπορείς να τους κλείσεις σε μπουκάλι. Μόνο εκείνοι έχουν το προνόμιο να δρομολογούν "απελπισμένα γράμματα σε μπουκάλια".

Σε σένα και σε μένα μένει υπομονετικά να στέκει στο ρείθρο και να καρτερεί να φανεί το μήνυμα. Κι αν μπορεί, αν του γράφτηκε να μπορέσει, ο καθένας από μας να αποσφραγίσει το αίνιγμα και να γευτεί το νέκταρ. Την ίδια ώρα που ένα φαρί ολόλευκο θα τινάζει ψηλά τις σκόνες της ψυχής μας και θα μας παίρνει για ταξίδια πρωτόγνωρα στον άγνωστο κόσμο της Τζένης Μαστοράκη.