ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...

Πήγαινε κάτω

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  Empty Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Απρ 19, 2014 3:13 pm

Τα έφερε έτσι η ζωή που να έχω σήμερα τη διπλή επαγγελματική ιδιότητα, της δασκάλας επί 28 συναπτά έτη και της ανθυποπλοιάρχου εμπορικού ναυτικού στο παρελθόν. Να οδηγώ καράβια στα νιάτα μου:

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  %25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%2520%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BC%25CF%258C%25CE%25BD%25CE%25B9

να καθοδηγώ τα βήματα μικρών παιδιών προς τη ζωή αργότερα.

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  %25CE%25A0%25CE%25A1%25CE%25A9%25CE%25A4%25CE%2597%2520%25CE%25A4%25CE%2591%25CE%259E%25CE%2597%252090%2520%25CE%259C%25CE%2595%252091

Όπως ετούτων των παιδιών, με θολωμένα τα πρόσωπα για λόγους δεοντολογίας. Πρωτάκια μου και Δευτεράκια μου το 1990 - 1992 αλλά και Εκτάκια μου όταν γύρισα στο σχολείο μετά από τριετή περίοδο μετεκπαίδευσης - επιμόρφωσης, στο Μαράσλειο και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου. Παιδιά που εξακολουθώ, ελέω face book, να παρακολουθώ και να καμαρώνω ή και να πικραίνομαι για  την πορεία τους στη ζωή. Άλλο έγινε οικονομολόγος και ζει τώρα αναγκαστικά στο εξωτερικό, άλλο μουσικός και έχει δικό του μουσικό συγκρότημα, άλλο αρχιτέκτονας κλπ. Μία έγινε και δασκάλα και πλέον διδάσκει και εκείνη σε σχολείο. Το κοριτσάκι με το μοβ φόρεμα δεξιά. Κι άλλα παλεύουν να βρουν δουλειά. Είτε σπούδασαν, είτε όχι...

Παράλληλα έχω κρατήσει τη φιλία μου με έναν παλιό συνάδελφο από τη σχολή εμποροπλοιάρχων. Εγκατέλειψε κι εκείνος τις γέφυρες των πλοίων μα ακολούθησε τελείως διαφορετική πορεία από τη δική μου. Ήταν και άντρας, είχε και άλλα φόντα από την οικογένειά του. Σήμερα είναι διευθυντής ναυτιλιακής εταιρείας και διοικεί ένα στόλο 25 περίπου φορτηγών πλοίων. Προσπαθεί πολλές φορές να με πείσει ότι η δική του δουλειά είναι πολύ υπεύθυνη και δύσκολη και απαιτητική και σημαντική. Του αρέσει έτσι να εξηγεί το γεγονός ότι εκείνος αμείβεται με χιλιάδες ευρώ το μήνα και σε αντίθεση με τους μισθούς πείνας τους δικούς μας.

Λέω πως δεν είναι έτσι. Και πως είναι πολύ πιο δύσκολο να κρατάς στα χέρια σου τις τύχες 25 παιδιών. Δεν μεταφέρεις απλά εμπορεύματα. Μεταφέρεις την κτηθείσα γνώση και τον πολιτισμό του ανθρώπου επί χιλιετίες και χτίζεις το αύριο.

Το θέμα όμως δεν είναι οι διαφωνίες οι δικές μου με το φιλαράκι μου. Αλλά οι διαφορές που υπάρχουν ευρύτερα στην αντιμετώπιση αφενός της βασικής εκπαίδευσης των παιδιών μας και της παιδείας γενικότερα  και αφετέρου  της ναυτιλίας και της προετοιμασίας του ανθρώπινου δυναμικού που τη στελεχώνει.

Θυμίζω μάλιστα εδώ πως η Ελλάδα διαπρέπει διεθνώς ως ναυτιλιακή δύναμη. Και καθόλου τυχαία.

Κάτι που δεν μπορούμε να πούμε για το εκπαιδευτικό της σύστημα. Επίσης καθόλου τυχαία.

Αφορμή να καταθέσω τις σκέψεις μου στο ζήτημα στάθηκε μια συζήτηση στο face book. Με φλέγον πρόβλημα αντιπαράθεσης το νομοσχέδιο περί ειδικής αγωγής. Εκεί και βγήκαν τα μαχαίρια ανάμεσα σε παλαιούς και νέους συναδέλφους και με υποδαυλιστή την κοινή αγωνία τους για το επαγγελματικό τους μέλλον. Οι παλιοί φοβούνται ότι θα τους πετάξουν εκτός εκπαίδευσης με το νέο νόμο. Οι νέοι το απολαμβάνουν που επιτέλους θα δοθεί προτεραιότητα στις βασικές σπουδές και θα αρθούν οι αδικίες σε βάρος τους.

Θα παραθέσω εδώ και μία σχετική απάντηση που κατέθεσα στον εκεί διάλογο. Λόγω δεοντολογίας θα αποφύγω να κάνω το ίδιο και για τις απόψεις που κατέθεσαν άλλοι συνάδελφοι, μακάρι όμως να εγγραφούν στα μέλη του φόρουμ και να το πράξουν οι ίδιοι.

Μάτια έχω και διάβασα τι γράφτηκε παραπάνω. Πχ την κρίση σου πως το νομοσχέδιο δε διχοτομεί τους εκπαιδευτικούς αν και δίνει προτεραιότητα στο βασικό πτυχίο. Κατηγορείς επιπλέον το συνάδελφο ότι τρομοκρατεί! Και τον λοιδορείς με τη λέξη θεσούλα! Ή ακόμη πως δεν έκανε τίποτε!!! για να είστε ενιαίοι οι της ειδικής αγωγής. Βαρύτατοι χαρακτηρισμοί και ανάρμοστοι από νέα συνάδελφο. Που θυμίζουν το "σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν". Γι' αυτό και πρότεινα να διαβάσετε την ιστορία της εκπαίδευσης. Μήπως και καταλάβετε τι περιμένει και εσάς τους νέους αργότερα και πώς λειτουργεί το σύστημα με το παλιό και αποτελεσματικό διαίρει και βασίλευε.

Για τις σπουδές. Τις βασικές και τα μεταπτυχιακά. Όσο και αν βοηθούν τον εκπαιδευτικό, η εμπειρία είναι επίσης πολύτιμη. Δεν το λέω θεωρητικά. Το επιβεβαιώνουν πλήθος ερευνών και το διαπίστωσα και η ίδια σε σχετική έρευνα που έκανα. Το δασκαλίκι σε κάθε του εκδοχή είναι και τέχνη. Σ' αυτό λοιπόν το σημείο οι παλαιοί της ειδικής αγωγής υπερτερούν. Όπως πλεονεκτούν και σε ένα άλλο βασικό σημείο, γνωρίζουν και τον τομέα της εργασίας του δασκάλου της γενικής αγωγής. Άρα είναι πιο αποτελεσματικοί στη συνεργασία τους με τους δασκάλους των τάξεων. Προσωπικά λοιπόν πιστεύω ότι ο διαχωρισμός από το επίπεδο των βασικών σπουδών ήταν λάθος. Η ειδική αγωγή θα έπρεπε να έπεται στη μόρφωση ενός δασκάλου και όχι μόνο ως προς τη θεωρητική κατάρτιση σε θέματα γενικής αγωγής αλλά και διδακτικής εμπειρίας. Ως εξειδίκευση δηλαδή.

Παράλληλα σε επίπεδο βασικών σπουδών θα πρέπει να δοθεί βαρύτητα στην κατάρτιση όλων των εκπαιδευτικών, δασκάλων και ειδικοτήτων, σε θέματα ειδικής αγωγής. Αφού όλοι μας αντιμετωπίζουμε καθημερινά μέσα στις τάξεις μας παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες και λόγω ελλιπών γνώσεων συχνά δεν είμαστε σε θέση ούτε καν να αναγνωρίσουμε περί τίνος πρόκειται. Έχω δει γυμναστές να τα βάζουν με παιδιά που δεν μπορούσαν να κρατήσουν σωστό βήμα στην παρέλαση. Και τους εξηγείς πως ο μαθητής έχει δυσλεξία και ανοίγουν τα μάτια διάπλατα και δεν καταλαβαίνουν τι τους λες. Τι σχέση έχει η δυσλεξία με το βήμα; σε ρωτούν... Ή ακόμη μουσικούς που απαιτούν την απομάκρυνση από το τμήμα παιδιών με υπερκινητικό σύνδρομο γιατί τους χαλάνε το μάθημα.

Είναι λοιπόν θαρρώ επείγουσα ανάγκη η ειδική αγωγή να αποτελέσει βασικό μάθημα των βασικών σπουδών όλων των εκπαιδευτικών. Και να υπάρχει εξειδίκευση σε επίπεδο μεταπτυχιακού για όλους επίσης. Πχ για παιδιά με κινητικά προβλήματα. Μου έτυχε στο παρελθόν να εργαστώ και με τέτοια παιδιά. Εκεί χρειάζεται ο ειδικός γυμναστής, έχουν δικαιώματα για φυσική αγωγή και τα παιδιά με σωματικές αναπηρίες και όχι να τα βγάζουν στην άκρη να βλέπουν τα άλλα - τα ... φυσιολογικά!!! - παιδάκια να γυμνάζονται.

Το πρόβλημα θα το αντιληφθούμε καλύτερα αν συγκρίνουμε τις σπουδές των εκπαιδευτικών με τις σπουδές των γιατρών. Αν στην Ιατρική το ενιαίο του σώματος επιβάλλει κοινές βασικές σπουδές για τους μετέπειτα γιατρούς, στην Παιδαγωγική το ίδιο δε συμβουλεύει η γνώση για το ενιαίο "ψυχής" τε και σώματος; Η σημερινή κατάτμηση των εκπαιδευτικών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση είμαι σίγουρη πως στο μέλλον θα καταργηθεί ως ασύμφορη. Και θα προωθηθεί ο πολυδύναμος τύπος δασκάλου που θα εξειδικεύεται στη συνέχεια για να προσφέρει τα μαθήματα που απαιτούν ειδικές γνώσεις. Αυτό βέβαια συνεπάγεται αύξηση των ετών των βασικών σπουδών. Και τότε να δούμε σε τι θέση θα έρθουν οι σημερινοί νέοι εκπαιδευτικοί. Όταν τα νέα φιντάνια  θα τους αμφισβητούν και η εξουσία θα προσπαθεί προς όφελός της να σπείρει ζιζάνια και διχόνοια... Εμείς, οι παλιοί, δε θα είμαστε πια εδώ. Εσείς όμως, οι νέοι, να θυμηθείτε τότε αυτά τα λόγια.

Έκανα στον εκεί διάλογο τη σύγκριση των παιδαγωγικών σπουδών με τις ιατρικές. Που μπορούν εύκολα να αντιληφθούν οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί αλλά και ο χώρος του fb επιτρέπει να παρουσιάσεις με σύντομο τρόπο. Όμως θεωρώ ότι η σύγκριση με το χώρο της ναυτιλίας θα φωτίσει πολύ περισσότερο το πρόβλημα. Και ο χώρος του φόρουμ επιτρέπει να το κάνω πιο αναλυτικά.

Το πώς σπουδάζουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί μας είναι γνωστό. Και στους περισσότερους είναι γνωστό και τι γινόταν στο παρελθόν, πώς σπούδασαν οι παλιότερες γενιές. Είχαμε κάποτε 2ετείς Παιδαγωγικές Ακαδημίες και αμέσως ο απόφοιτος έπιανε δουλειά σε σχολείο. Για ένα μικρό διάστημα ως αναπληρωτής, μιλώ για τη δική μου γενιά και τα μέσα της δεκαετίας του 80, και κατευθείαν ακολουθούσε ο μόνιμος διορισμός. Κατόπιν, και κλείνοντας τα 5 χρόνια στην τάξη, η Πολιτεία σου έδινε το δικαίωμα να μετεκπαιδευθείς για δύο ακόμη χρόνια στο Μαράσλειο Διδασκαλείο. Σε  κάποιους τυχερούς προσφερόταν και ένας τρίτος χρόνος επιμόρφωσης στην Κύπρο. Ή σε άλλους έδωσαν την ευκαιρία να πάνε στη ΣΕΛΔΕ, να εξομοιωθούν με τους αποφοίτους των τετραετών Παιδαγωγικών Τμημάτων που στο μεταξύ δημιουργήθηκαν, να πάρουν δεύτερο πτυχίο, να κάνουν μεταπτυχιακά και διδακτορικά (με χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας)  και πλήθος άλλων επιμορφώσεων.

Ένα τεράστιο αλαλούμ που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση με εκπαιδευτικούς στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση χίλιων λογιών. Στο μεταξύ μπήκαν στο δημοτικό και οι ειδικότητες και η διαφοροποίηση του εκπαιδευτικού προσωπικού ενός σχολείου εκτινάχθηκε στα ύψη.

Κάποτε αυτό το θεωρούσαμε καλό. Μερικοί το θεωρούν ακόμα... Όμως η πολιτική εξουσία άλλα σχέδια είχε. Και τώρα αποκαλύπτονται. Το διαίρει και βασίλευε.  Και δεν είναι χωρίς νόημα πως τα τελευταία χρόνια, πρώτα με την απογραφή δημοσίων υπαλλήλων το καλοκαίρι του 2010 και μετά με τον έλεγχο πτυχίων που ξεκίνησε αυτή τη χρονιά, φαίνεται το χάος της ίδιας της υπηρεσίας που ψάχνεται να μάθει τι υπαλλήλους τελικά έχει και τι γνώσεις διαθέτει ο καθένας. Χάος που επιβεβαιώνεται και όταν γίνονται κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης και διαρκώς αλλάζουν τα μόρια των αντικειμενικών προσόντων. Δεν ξέρει πια το ίδιο το κράτος να μετρήσει τα προσόντα που το ίδιο με το εκπαιδευτικό του σύστημα και την πολιτική του σε θέματα μορφωτικά πρόσφερε.

Λέω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα και προσωπικό παράπονο. Όταν το 1992 έδωσα εξετάσεις στο Μαράσλειο, έτυχε ανάμεσα στους 2.000 συναδέλφους και υποψηφίους να έρθω τρίτη. Δεν το επιδίωξα, ούτε θεωρώ πως ήμουν ντε και καλά καλύτερη από τους άλλους. Πιο τυχερή μόνο. Πέσαν θέματα που γνώριζα και από βιβλία που με είχε προμηθεύσει ο πατέρας μου ως παλιός εκπαιδευτικός. Επίσης δε γνώριζα και το έμαθα εκ των υστέρων πως η τρίτη θέση μου έδινε το προνόμιο να πάω και έναν ακόμη χρόνο για σπουδές στην Κύπρο. Με διακρατική συμφωνία Ελλάδας - Κύπρου και αντίστοιχη επιδότηση σπουδών. Πήγα λοιπόν και στην Κύπρο και έλιωσα στο διάβασμα και στην εργασία για να βγάλω πέρα την εκπαιδευτική έρευνα που μου ανατέθηκε. Ε, και;

Αυτός ο χρόνος σπουδών δεν αναγνωρίζεται σήμερα ως μοριοδοτούμενο προσόν στις κρίσεις στελεχών. Αντίθετα οι 48 ώρες επιμόρφωσης στις ΤΠΕ παίρνουν 2 μόρια! Κι αν κάνεις και το δεύτερο επίπεδο, άλλες 96 ώρες, παίρνεις ακόμη 1 μόριο. Έρχεσαι λοιπόν στα ίσα με κάποιον που έκανε δύο χρόνια μετεκπαίδευση. Ή και με εκείνους που έχουν δεύτερο πτυχίο. 3 τα μόρια και για αυτούς.

Για την επιμόρφωση όμως στην Κύπρο ούτε μισό μόριο! Κι ας κράτησε 9 μήνες και ας ξεσπιτώθηκες για να σπουδάσεις και ας ήταν εκ των άνωθεν η πρόταση και όχι δική σου και μόνο επιλογή.

Παρόμοιες αδικίες στα μόρια μπορεί να αναφέρει ο κάθε συνάδελφος πολλές. Και ανάλογα με την προσωπική του περίπτωση. Αδικίες που δεν αφορούν μόνο το είδος των σπουδών αλλά και τη χρονική συγκυρία που τις καθόρισε. Και στο θέμα αυτό το αλαλούμ είναι τεράστιο καθώς η εκπαιδευτική πολιτική της χώρας μας αλλάζει κάθε τρεις και λίγο. Πχ στη δική μου "φουρνιά" μπαίναμε στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες χωρίς εξετάσεις και με το βαθμό από το λύκειο. Ίσχυε επίσης εισαγωγή αποφοίτων άλλων σχολών κατευθείαν στο δεύτερο έτος. Έτσι βγήκαν δάσκαλοι που είχαν μόνο 9 μήνες παιδαγωγικές σπουδές σε Ακαδημία και υπηρετούν ακόμη στην εκπαίδευση, μερικοί και ως στελέχη πλέον εκπαίδευσης, αφού το προηγούμενο πτυχίο τους έδωσε και επιπλέον μόρια.

Το άλλο ανέκδοτο είναι πως μοριοδοτείται στις κρίσεις η κατοχή πτυχίου τάδε μα μένει εκτός μέτρησης ο βαθμός που αναγράφει. Τι και αν το πήρες με άριστα και τι και αν ίσα ίσα που κατάφερες να το πάρεις; Ένα και το αυτό!

Αν συνυπολογίσουμε και άλλες καταστάσεις στις σχολές, με τις αντιγραφές και τα σκονάκια στις εξετάσεις, με το πέρασμα μαθημάτων με κατάθεση εργασιών που άλλος έφτιαξε και άλλος κατέθεσε, μιλάμε για τραγέλαφο.

Επιπλέον την όλη κατάσταση επιδείνωσε η απουσία αξιολόγησης κατά την άσκηση των διδακτικών καθηκόντων. Και μπορεί για χίλιους άλλους λόγους να λέω όχι στην αξιολόγηση αυτή, το λέω όμως στα πλαίσια των ευρύτερων συνθηκών που επικρατούν και όχι γιατί απορρίπτω κάθε αξιολόγηση. Πχ βρίσκω άδικο κάποιοι να επιδίδονται στο παρελθόν σε συλλογή πτυχίων και να αδιαφορούν για τη δουλειά τους στο σχολείο και σήμερα να μας το παίζουν στελέχη! Και άλλοι συνάδελφοι την ίδια ώρα να τα δίνουν όλα μέσα στην τάξη και τις επάλξεις της παιδείας και να μην έχουν την αναγνώριση για το εξαιρετικό έργο που προσέφεραν. Όταν μάλιστα είναι αποδεκτό και επιστημονικά πως η εμπειρία αποτελεί σημαντική συνιστώσα και όχι μόνο η θεωρητική κατάρτιση.

Έρχεται λοιπόν ο άλλος και σου λέει πως έχει (όπως και η αφεντιά μου) 28 χρόνιας υπηρεσίας. Μάλιστα.  Και πόσα από αυτά αντιστοιχούν πραγματικά σε διδακτική εμπειρία; Εγώ ήδη ανέφερα πως έλειψα από το σχολείο για σπουδές 3 χρόνια. Άρα τα χρόνια διδακτικής εμπειρίας είναι 25. Άλλοι πάλι που υπηρετούν ως διευθυντές σχολείων, και με το καθιερωμένο της εποχής δε διδάσκουν πλέον ούτε μία ώρα, μετράνε παράλληλα αυτό το χρόνο στο γραφείο του σχολείου και ως χρόνο δήθεν διδακτικό. Έλεος!!!

Αναρωτιόμαστε μετά γιατί η παιδεία του τόπου πάει από το κακό στο χειρότερο...

Ας πάμε τώρα και στη ναυτιλία. Που η χώρα διαπρέπει. Και όχι τυχαία.

Και στο χώρο της ναυτιλίας, τον καιρό που εγώ έκανα τις βασικές μου σπουδές, τα έτη σπουδών ήταν 2. Τέλη της δεκαετίας του 70. Και εκεί, όπως και στις Παιδαγωγικές Ακαδημίες, οι σπουδαστές εκείνα τα χρόνια φωνάζαμε για βελτίωση των σπουδών και αύξηση των ετών. Και μάλιστα σε ημιστρατιωτικό καθεστώς και απαγόρευση του συνδικαλίζεσθαι για τους μελλοντικούς αξιωματικούς εμπορικών πλοίων. Φορούσαμε μάλιστα και στολές και ακολουθούσαμε σε αρκετά σημεία το τυπικό του στρατού, με βαθμοφόρους τους σπουδαστές που διακρίνονταν στα μαθήματα και καθημερινή πρωινή αναφορά. Κλαρίνο μπροστά στην αρχηγό της σχολής και ευπειθώς αναφέρω παρούσες τόσες, απούσες τόσες.

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  %25CE%25A0%25CE%25B1%25CF%2581%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7

Τόσο συντηρητικό ήταν το σύστημα που στις παρελάσεις δε επέτρεπαν στις κοπέλες, ήμασταν βέβαια και οι πρώτες γυναίκες που μπήκαμε στις δημόσιες σχολές του εμπορικού ναυτικού, να κρατήσουν τη σημαία. Έτσι μας έφερναν άρρενες συναδέλφους από τη σχολή των αγοριών (διαχωρισμός των δύο φύλων και σε αυτό) και που μπορεί να είχαν κατώτερη βαθμολογία από τη δική μας, για να κρατήσουν στα στιβαρά τους χέρια το σύμβολο του έθνους!

Θα μου πεις πως ήταν κολλημένα τότε τα μυαλά. Και θα σου πω ότι στις ναυτικές σπουδές και τότε και τώρα ακόμη κουμάντο κάνουν οι αυριανοί εργοδότες. Αυτοί και ρυθμίζουν τι τύπο εργαζόμενου θα παραλάβουν από τη σχολή. Και στα πλαίσια που τους επιτρέπει ο νόμος και κάτω από το τραπέζι με πιέσεις που ασκούν στην εκάστοτε πολιτική εξουσία.

Ανάλογα στο χώρο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης ποιος είναι ο εργοδότης;  

Το αφήνω ως ερώτημα και συνεχίζω για το θέμα των ναυτικών σπουδών.


Οι εφοπλιστές λοιπόν έχουν κάθε λόγο να πιέζουν να πάρουν τους κατάλληλους εργαζόμενους στα πλοία τους. Και κατά τα συμφέροντά τους. Αυτοί, και πρέπει να το τονίσω, πίεσαν και για την είσοδο γυναικών στις σχολές εμπορικού ναυτικού. Έτσι έκριναν ότι τους συμφέρει, τουλάχιστον εκείνη την εποχή που μπήκα κι εγώ στη σχολή.

Πώς παρεμβαίνουν οι εφοπλιστές στη ναυτική εκπαίδευση;

Πρώτα πρώτα τη χρηματοδοτούν και την εξοπλίζουν. Σε άλλες εποχές περισσότερο, σήμερα που έχουν στραφεί στα αλλοδαπά πληρώματα, λιγότερο. Και όποιος πληρώνει, έχει και δικαίωμα να προβάλει και απαιτήσεις. Με το χρήμα τους λοιπόν εξουσιάζουν την κατάσταση αλλά και στη συνέχεια το ίδιο κάνουν μέσω των προσλήψεων ναυτικών. Την αγορά εργασίας δηλαδή.

Έτσι από παλιά στις σχολές εμπορικού ναυτικού ίσχυε η υποχρεωτική εκπαίδευση και σε πλοίο για να πάρεις πτυχίο. Καμία σχέση με τις λίγες ώρες πρακτικής που κάναμε ως σπουδαστές στις παιδαγωγικές ακαδημίες. Γιατί η εκπαίδευση στο πλοίο γινόταν σε αληθινές συνθήκες και χωρίς να έχεις δίπλα σου τον καθηγητή σου να σε καθοδηγεί αλλά τον πλοίαρχο και τους άλλους αξιωματικούς να σε επιβλέπουν με άγρυπνο και αυστηρό βλέμμα. Το παραμικρό στραβοπάτημα αναφερόταν κατευθείαν στην εταιρεία και άρχιζες να αποκτάς φάκελο που συνήθως γινόταν γνωστός και στις άλλες εταιρείες. Αν το παράκανες; Έμπαινες και στην περίφημη μπλακ λιστ και τέλος κάθε πιθανότητα να ξαναμπαρκάρεις.

Τελειώνοντας τη σχολή, στα δύο χρόνια, έπαιρνες πτυχίο αλλά πτυχίο δοκίμου. Για να πάρεις και δίπλωμα υπεύθυνου αξιωματικού έπρεπε να κάνεις και ένα ακόμη χρόνο θαλάσσια υπηρεσία. Αν τα κατάφερνες, και δεν έτρωγες σουτ από την εταιρεία, γινόσουν ανθυποπλοίαρχος και έβγαινες εκ νέου στην Ακτή Μιαούλη να αναζητήσεις εργοδότη.

Την ίδια εποχή οι απόφοιτοι των Παιδαγωγικών Ακαδημιών, με δύο χρόνια σπουδές και αυτοί, και ελάχιστη πρακτική εξάσκηση, μπορούσαν αμέσως να διοριστούν σε σχολείο. Ανάλογα βέβαια και με τη ζήτηση. Κάποιοι πήγαν στην αρχή και ως αναπληρωτές. Μα και ως αναπληρωτής έπαιρνες δική σου τάξη και μάλιστα δίδασκες όλα τα μαθήματα. Σε άλλες χώρες, προηγμένες, ο νέος εκπαιδευτικός έχει δίπλα του έναν πιο έμπειρο ως μέντορα. Στην Ελλάδα αυτά ήταν ψιλά γράμματα. Και παρόμοια ελαφρότητα υπήρχε και στο θέμα του δοκίμου εκπαιδευτικού. Ποια δοκιμή; Απλά έκλεινες τα δύο, αν θυμάμαι καλά, χρόνια υπηρεσίας και ερχόταν αυτόματα η μονιμοποίηση. Τα ίδια και για την μετέπειτα υπηρεσιακή εξέλιξη στους επόμενους βαθμούς. Τους αποκτούσες αυτόματα. Μόνο αν ήθελες να πας για στέλεχος εκπαίδευσης, γινόταν έλεγχος τυπικών προσόντων και πέρναγες και από κάποια συνέντευξη. Κάπως έτσι ακόμη τώρα στην επαρχία συναντάς διευθυντές μεγάλων σχολείων που έχουν όλο και όλο ένα πτυχίο διετούς ακαδημίας και μπόλικα άσπρα μαλλιά. Άντε το πολύ πολύ και ΤΠΕ πρώτου επιπέδου, 48 δηλαδή ώρες επιμόρφωσης, και τα 2 μόρια που αντιστοιχούν...

Στο πλοίο ο διευθυντής λέγεται πλοίαρχος. Και δε φτάνει καθόλου αυτόματα στην καρέκλα του πλοιάρχου. Μετά το δίπλωμα του ανθυποπλοιάρχου, θα μπαρκάρει αρκετά χρόνια και θα αποδείξει στην πράξη αν μπορεί ή δεν μπορεί να σταθεί σ' αυτή τη θέση. Οι εφοπλιστές δεν είναι υπουργείο παιδείας να μη γνωρίζουν τι εργαζόμενους έχουν. Φροντίζουν και μαθαίνουν τα πάντα για το ναυτικό. Ακόμη και όσα ο νόμος δεν επιτρέπει. Ως και η προσωπική σου ζωή περνάει από μικροσκόπιο, ως και τα πολιτικά σου φρονήματα. Νούμερο ένα όμως είναι η απόδοση η επαγγελματική. Αν είσαι μαγκιόρος στη δουλειά, κάνουν τα στραβά μάτια για τα άλλα. Γιατί τον εφοπλιστή τον ενδιαφέρει ένα και μόνο, το κέρδος. Του κάνεις καλά τη δουλειά; Σε κρατάει και σε βοηθάει και να ανέβεις. Δεν του κάνεις; Παίρνεις πόδι. Με συνοπτικές διαδικασίες.

Αφού λοιπόν πείσεις για την επαγγελματική σου αξία, φτάνεις στον επόμενο βαθμό. Του υποπλοιάρχου. Παλιά έπαιρνες το χαρτί μόνο με εξετάσεις. Και πάλι γύριζες στα καράβια και έδινες νέο αγώνα, πολύ πιο δύσκολο, ως γραμματικός. Όταν συμπλήρωνες επιτυχώς τα ανάλογα χρόνια υπηρεσίας, πήγαινες σε σχολή και καθόσουν πάλι στα θρανία. Στο λεγόμενο ΚΕΣΕΝ (Κέντρο Επιμόρφωσης  Στελεχών Εμπορικής Ναυτιλίας). Σπουδές για μερικούς μήνες και μετά αυστηρές εξετάσεις για να πάρεις το δίπλωμα του πρώτου πλοιάρχου. Που δε σήμαινε ότι θα βρεις και ανάλογη θέση εργασίας. Αν δεν είχες στο μεταξύ καλό όνομα στην πιάτσα ως επαγγελματίας, πήγαινες ξανά για υποπλοίαρχος. Μέχρι να πείσεις τους εργοδότες ότι μπορούν να σου εμπιστευθούν τη διακυβέρνηση πλοίου. Και πάντα έτοιμους να στην αφαιρέσουν στο παραμικρό στραβοπάτημα και με ένα μόνο τηλεγράφημα πως έρχεται αντικαταστάτης. Καμιά γραφειοκρατία εκεί. Αυτόματα σε πετάνε στο δρόμο. Μερικές φορές και χωρίς να φταις, απλά γιατί βρήκαν άλλον καλύτερο.

Για τους πραγματικά ικανούς αξιωματικούς, τους ξεχωριστούς, η εταιρεία έδινε και άλλες ευκαιρίες. Τους πρόσφερε θέση εργασίας στο γραφείο. Είτε λόγω πλούσιας εμπειρίας, είτε και γιατί στο μεταξύ είχαν αποκτήσει και πρόσθετα μορφωτικά προσόντα. Πχ σπουδές στα ναυτιλιακά, στη μηχανολογία, στη ναυπηγική, στα νομικά, ξένες γλώσσες κλπ. Και δεν έχει εκεί μοριοδότηση του τύπου αυτό μετράει και αυτό όχι. Μετράνε ΟΛΑ! Αρκεί να συνάδουν με τη θέση εργασίας.

Γινόσουν λοιπόν αρχιπλοίαρχος και με ανάλογη διαδικασία οι καλύτεροι και διευθυντές της ναυτιλιακής εταιρείας. Όπως είναι σήμερα και το φιλαράκι μου. Δεν είναι λοιπόν τόσο το αντικείμενο της εργασίας που αμείβεται πλουσιοπάροχα για έναν διευθυντή ναυτιλιακής, όσο η πορεία που προηγείται για να φτάσει σε αυτό το πόστο και σίγουρα το χρησιμοποιούν και ως δόλωμα τον καλό μισθό οι εργοδότες. Ξέρουν ότι έτσι ο εργαζόμενος θα σκιστεί στη δουλειά για να φτάσει ψηλά. Αλλιώς θα μείνει μπαρκαρούτσος (κατά την ειρωνική έκφραση του λιμανιού).

Σήμερα η ναυτική εκπαίδευση και η επαγγελματική εξέλιξη των ναυτικών έχει προοδεύσει περισσότερο. Την ίδια περίπου εποχή που οι Παιδαγωγικές Ακαδημίες έκλεισαν και ξεκίνησαν τα τετραετούς φοίτησης Παιδαγωγικά Τμήματα, και οι διετείς σχολές εμπορικού ναυτικού, οι ΑΔΣΕΝ, έγιναν ΑΕΝ, δηλαδή Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού και με τετραετή διαδικασία για τη λήψη πτυχίου. Πώς όμως; Εδώ έχουμε πάλι μια σημαντική διαφορά από τις παιδαγωγικές σπουδές.

Οι σπουδαστές των ΑΕΝ μπαίνουν κι αυτοί με πανελλαδικές εξετάσεις στις σχολές τους. Ένα μικρό ποσοστό μπαίνει και με το βαθμό λυκείου. Όλοι όμως μόλις κάνουν ένα εξάμηνο στη σχολή, πρέπει να πάνε για ένα εξάμηνο σε καράβι. Αν δεν καταφέρουν να ναυτολογηθούν ή αποτύχουν στο καράβι, δεν μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους και αφού τους δοθεί ένα χρονικό περιθώριο να διορθώσουν την κατάσταση, διαγράφονται από την Ακαδημία! Δεν κάνεις, σου λένε, για αξιωματικός ΕΝ. Ουστ, από δω!

Άδικο; Άδικο λέω κι εγώ... Μα έτσι λειτουργεί το σύστημα και γι' αυτό τόνισα πριν ότι οι εργοδότες κρατάνε τα ηνία της ναυτικής εκπαίδευσης. Αυτοί στην πραγματικότητα δίνουν το πράσινο φως ποιοι σπουδαστές θα  τελειώσουν τη σχολή και ποιοι θα πάνε στον καιάδα. Πολύ απλά δεν προσλαμβάνουν καν για εκπαιδευτικό ταξίδι όσους δε θεωρούν κατάλληλους. Πώς γίνεται η επιλογή; Αφενός με βάση την επίδοση στα μαθήματα. Οι αριστούχοι σπουδαστές είναι περιζήτητοι από τις ναυτιλιακές εταιρίες. Δυστυχώς στις μέρες μας κριτήριο επιλογής είναι και το φύλο. Τα κορίτσια δυσκολεύονται πολύ να βρουν καράβι για την εκπαίδευσή τους, μόνο και μόνο γιατί είναι γυναίκες. Ελπίδες να μπαρκάρουν έχουν κυρίως εκείνες που έχουν ξεχωριστή επίδοση στη σχολή ή και πρόσθετα μορφωτικά προσόντα, πχ ξένες γλώσσες, πτυχίο στους υπολογιστές, ναυτιλιακές σπουδές. Ή ακόμη και σωματότυπο αντρογυναίκας... Και επειδή πολλά παιδιά, αγόρια και κορίτσια, έχουν υψηλά προσόντα, λειτουργεί και το μέσο. Ως τελευταίο όμως κριτήριο και για ξεδιάλεγμα ανάμεσα σε ίσους. Σε καμία δηλαδή περίπτωση δε φτάνει το μέσο ακόμη και αν έχεις τον εφοπλιστή μπάρμπα.

Μετά το εξάμηνο στο πλοίο, και αφού βαθμολογηθεί θετικά από τον πλοίαρχο, ο σπουδαστής γυρίζει στην ακαδημία για δύο ακόμη εξάμηνα σπουδών. Μετά ξανά σε καράβι. Για ένα εξάμηνο και πάλι. Η ίδια διαδικασία αυστηρού ελέγχου από τον εκάστοτε πλοίαρχο και τους αξιωματικούς για το αν είναι κατάλληλος να συνεχίσει. Επιστροφή στη σχολή και σπουδές για τρία εξάμηνα. Ακολουθούν οι τελικές εξετάσεις για να πάρει πτυχίο αποφοίτου. Αν του λείπει θαλάσσια υπηρεσία, έστω και λίγων ημερών, θα υποχρεωθεί να ξαναπάει δόκιμος σε καράβι. Και μόνο όταν τη συμπληρώσει, θα μπορέσει να συνεχίσει ένα νέο γύρο σπουδών, που αυτή τη φορά είναι σε μορφή σεμιναρίων.  Κρατάνε κάποιες εβδομάδες μα δεν είναι πάντα εύκολο να βρουν σειρά να φοιτήσουν. Κάποιοι για το λόγο αυτό αναγκάζονται να πάνε και σε σεμινάρια με αμοιβή. Δε σημαίνει πως θα πάρουν πιο εύκολα το χαρτί, μόνο πως θα βάλουν και το χέρι στην τσέπη. Όταν τελειώσουν και με τα σεμινάρια, τότε πια αποκτούν δίπλωμα ανθυποπλοιάρχου. Και αρχίζουν την αναζήτηση πλοίου να εργαστούν.

Τα κριτήρια για την πρόσληψη είναι πολύ αυστηρά. ΜΕΤΡΑΝΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Τι βαθμούς είχες στη σχολή. Πώς τα πήγες στα εκπαιδευτικά ταξίδια και τι βαθμούς σου έβαλαν οι εκεί πλοίαρχοι. Σε τι καράβι έγιναν τα εκπαιδευτικά ταξίδια. Τι βαθμούς έχεις στα σεμινάρια και πόσα σεμινάρια έχεις κάνει ή και πρόσθετα πτυχία. Φυσικά και εδώ μετράει το φύλο ή και το μέσο. Ακόμη και ο σωματότυπος. Και να σημειώσω ότι ως και ο νόμος αναφέρεται σε σωματικά προσόντα. Φυσικά πρέπει να έχεις καλή όραση, ακοή, αρτιμέλεια και λοιπά λογικά σωματικά χαρίσματα για να γίνεις αξιωματικός πλοίου. Ή και να μην υποφέρεις από επικίνδυνες ασθένειες. Μα μπορεί να σε κόψουν στην επιτροπή που δίνει τα διπλώματα και γιατί είσαι πολύ αδύνατος ή πολύ χοντρός!!!

Για να γίνεις δηλαδή ανθυποπλοίαρχος, περνάς από κόσκινο. Και ο ΑΣΕΠ για τους δασκάλους ωχριά μπροστά στις αντίστοιχες δοκιμασίες ενός παιδιού που θέλει να εργαστεί στην πρώτη βαθμίδα των αξιωματικών ενός πλοίου.

Κι εδώ φαίνεται η τεράστια διαφορά ανάμεσα στην αξία που δίνουμε στην παιδεία από τη μια και στη ναυτιλία από την άλλη. Το πώς παραδίνουμε 25 παιδάκια σε έναν νέο δάσκαλο να τους μάθει γράμματα και πώς τη βάρδια στη γέφυρα ενός πλοίου. Θα μου πεις ότι ο ακατάλληλος ναυτικός μπορεί να πνίξει το καράβι. Όπως έγινε με εκείνο τον άχρηστο στη γέφυρα του Σαμίνα πριν από μερικά χρόνια. Και πήγαν στον άλλο κόσμο τόσοι επιβάτες. Ή και μόλις πριν από λίγες μέρες πνίγηκαν εκατοντάδες - και μάλιστα παιδιά σχολείου - εκεί κάτω στην Ασία.

Για σκέψου όμως τι μπορεί να συμβεί με τον ακατάλληλο δάσκαλο; Είναι μικρότερης αξίας η ζημιά; Ή διαφορετικά απλώς τα κριτήρια που αποτιμούμε το ρόλο της παιδείας και το ρόλο της ναυτιλίας;

Σήμερα μάλιστα που τα καράβια έχουν εκσυγχρονιστεί, η ναυτική εκπαίδευση έχει γίνει πιο απαιτητική. Τώρα και για  να πάρεις του υποπλοιάρχου πρέπει να σπουδάσεις στο ΚΕΣΕΝ. Και διαρκώς να παρακολουθείς σεμινάρια. Και μέσα στο πλοίο (όπου και διαρκώς αξιολογείσαι μέσω υπολογιστή στη θεωρητική κατάρτιση) και όταν ξεμπαρκάρεις. Επιπλέον όλη σου η υπηρεσία στα καράβια καταγράφεται στο φυλλάδιο και ο κάθε επόμενος εργοδότης το ξεσκονίζει και κάνει και τηλεφωνήματα στις παλιές σου εταιρείες για να μάθει ποιος είσαι και τι αξίζεις. Μια στραβή να κάνει ο ναυτικός, ή να τον κατηγορήσουν και άδικα, τελείωσε επαγγελματικά. Αρκεί και το γεγονός να μην είναι αρεστός. Ή κάποιος με περισσότερα προσόντα ή λιγότερες απαιτήσεις να διεκδικήσει τη θέση. Ζούγκλα πραγματική. Και ο θάνατός σου, ζωή μου.

Τώρα την ίδια ζούγκλα προσπαθούν να τη μεταφυτεύσουν και στην εκπαίδευση. Μόνο που υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά. Οι εργοδότες εδώ δεν είναι οι εφοπλιστές. Που το μόνο τους κριτήριο είναι το κέρδος. Ξεψαχνίζουν μεν τον εργαζόμενο και τον υποβάλλουν σε σκληρές δοκιμασίες, χρησιμοποιούν και τον ανταγωνισμό, μα όλα γίνονται για να βρουν εκείνους που θα τους κάνουν καλά τη δουλειά τους και με το λιγότερο κόστος. Χωρίς το δεύτερο να επηρεάζει το πρώτο. Τουλάχιστον στις μεγάλες και σοβαρές εταιρείες και αυτές που στηρίζουν την αίγλη της εμπορικής μας ναυτιλίας.

Στην εκπαίδευση όμως ακολουθούν τη ζούγκλα των μικρών και συχνά αποτυχημένων ναυτιλιακών εταιριών. Αυτές που έχουν καράβια σκυλοπνίχτες και συχνά πυκνά χτυπάνε κανόνι και χρεοκοπούν. Εκεί το κριτήριο είναι μόνο ο φτηνός εργαζόμενος. Δε διστάζουν να ναυτολογούν και χωρίς τα ανάλογα προσόντα. Βλέπεις ανθυποπλοίαρχο σε θέση γραμματικού και γραμματικό να κάνει τον καπετάνιο. Θυμάμαι και μια γνωστή μου κοπελίτσα που με ένα εξάμηνο σπουδών βρέθηκε για εκπαιδευτικό ταξίδι σε έναν σκυλοπνίχτη και σε εταιρεία που είχε όλο και όλο τρία καραβάκια, όλα της συμφοράς. Μέσα σε λίγες μέρες την άφησαν να κάνει και βάρδια μόνη της. Καμάρωνε η πιτσιρίκα και πήραν και τα μυαλά της αέρα. Όταν όμως ήρθε η ώρα για το δεύτερο εκπαιδευτικό, και η εταιρεία στο μεταξύ τα είχε κακαρώσει, είδε και έπαθε να βρει καράβι. Βλέπανε στο φυλλάδιο τον σκυλοπνίχτη και δεν την εμπιστεύονταν ούτε για μούτσο οι σοβαρές εταιρείες.

Έτσι και στην εκπαίδευση με τους εκπαιδευτικούς. Αυτό είναι το σύγχρονο μοντέλο. Ψάχνουν για τον φτηνό εργαζόμενο. Και τύποις μόνο ζητάνε και κάποια αντικειμενικά προσόντα. Βαρβάτο παράδειγμα ο τομέας της ειδικής αγωγής. Που και εκεί τα νέα παιδιά αντιδρούν στις εξελίξεις όπως η κοπελίτσα που ανέφερα πριν. Και έχουν τα μυαλά τους φουσκώσει αέρα. Πως είναι καλύτεροι από τους παλιούς, τους προερχόμενους από το τμήμα ειδικής αγωγής της μετεκπαίδευσης. Και πως δίκαια το νομοσχέδιο δίνει προτεραιότητα στις βασικές σπουδές και αφήνει απέξω όσους έχουν μόνο μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή. Παλαβά πράγματα δηλαδή που δε στέκουν και επιστημονικά ούτε στηρίζονται από ερευνητικά δεδομένα για τον αποτελεσματικό δάσκαλο. Που πρέπει και θεωρητική κατάρτιση να διαθέτει και εμπειρία. Και λέγοντας θεωρητική κατάρτιση εννοούμε ΟΛΑ όσα συνάδουν με το επάγγελμα του εκπαιδευτικού. Όχι ετούτο μετράει και το άλλο όχι ή ετούτο το έκανες πρώτο και το άλλο δεύτερο.

Δε φταίνε όμως τα παιδιά. Φταίνε οι εργοδότες. Που αντιμετωπίζουν το σημερινό σχολείο ως σκυλοπνίχτη και δεκάρα δε δίνουν για το ναυάγιο που καραδοκεί αύριο. Όλα γίνονται με ορίζοντα το σήμερα και τον περιορισμό των δαπανών για την παιδεία. Σαν το γάιδαρο του Χότζα δηλαδή. Τέτοια η λογική και οι παρωπίδες και τα στενά μυαλά αλλά και η ακηδία.

Μα τι εργοδότες είναι αυτοί; Θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Πώς μπορούν να συμπεριφέρονται τόσο ανεύθυνα; Και ναι, έχουμε και στη ναυτιλία τέτοιους. Μα είπαμε ποιους. Αυτούς που σήμερα έχουν δυο - τρία καράβια και αύριο μένουν στον άσσο ή και καταλήγουν και στη φυλακή. Κάποιοι και από το παράθυρο του γραφείου τους στο πεζοδρόμιο, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι και τους κυνηγάνε οι δανειστές τους ή ο νόμος.

Έφτασε λοιπόν η ώρα να απαντήσουμε στο ανοιχτό ερώτημα που θέσαμε παραπάνω.

Ποιος  είναι ο εργοδότης  στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση;

Για να βοηθήσω στην απάντηση θα ζητήσω να σκεφτούμε ποιος είναι εκείνος που πληρώνει. Και τους εργαζόμενους και τα σπασμένα σε περίπτωση αποτυχίας. Και που σίγουρα δεν είναι οι πολιτικοί. Αυτούς αφενός τους πληρώνουμε και αφετέρου δε βάζουν χέρι στη δική τους τσέπη για τα έξοδα της παιδείας. Διαχειρίζονται απλά το δημόσιο χρήμα. Και επιπλέον η όποια αποτυχία στο χώρο της εκπαίδευσης έχει τόση χρονική καθυστέρηση που οι θύτες να την έχουν κοπανήσει στο μεταξύ. Ποιος θα πληρώσει τότε; Ούτε καν η ασφαλιστική εταιρεία, όπως είθισται στη ναυτιλία.

Για το παιδί που το σχολείο απέτυχε να το μορφώσει σωστά, θα πληρώσει αφενός ο γονιός του φροντιστήρια και αφετέρου ολόκληρη η κοινωνία που θα παραλάβει "σκάρτο εμπόρευμα". Για τόλμα να το κάνεις αυτό με φορτίο πλοίου. Να δεις για πότε κινητοποιούνται τα ναυλοσύμφωνα και οι παραλήπτες του φορτίου σε μαδάνε! Και βεβαίως την πληρώνει και  η κεφαλή του πλοίου, ο πλοίαρχος. Αυτός φέρει την ευθύνη απέναντι στο νόμο για κάθε στραβοτιμονιά. Το οικονομικό όμως κόστος πέφτει στους ώμους του εφοπλιστή.

Έτσι, τόσο οι εφοπλιστές όσο και οι πλοίαρχοι, ακόμη και οι πιο άχρηστοι, παίρνουν τα μέτρα τους να μην την πατήσουν. Και το πλοίο να μη βουλιάξει και το εμπόρευμα να φτάσει σώο στον προορισμό του. Από φόβο. Και γιατί ο ναυλωτής καιροφυλακτεί.

Στην εκπαίδευση όμως; Οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους στο σχολείο και αν το εκπαιδευτικό σύστημα αποτύχει, δεν ξέρουν και είναι πολύ αργά να τα βάλουν με κάποιον. Ούτε και υπάρχει αντίστοιχο θεσμικό πλαίσιο που να προστατεύει τα δικαιώματα του γονιού και πολύ περισσότερο του ίδιου του παιδιού.

Κι εδώ η ευθύνη βαραίνει όλους μας. Γιατί το θεσμικό πλαίσιο σε μια δημοκρατική κοινωνία προκύπτει από το πώς αυτή η συγκεκριμένη κοινωνία το ρυθμίζει ή και επιτρέπει να ρυθμίζεται. Δε φταίνε μόνο οι πολιτικοί μας. Ούτε τυχαία λέγεται πως κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν.


Και μπορεί να έχουμε μια σθεναρή εμπορική ναυτιλία και διαρκώς να αυξάνεται ακόμη και μέσα στην κρίση ο εμπορικός μας στόλος. Μη μας ξεγελά όμως αυτό. Γιατί και εκεί τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Η ελληνική σημαία διαρκώς κατεβαίνει από τα πλοία των Ελλήνων εφοπλιστών και τα πληρώματα όλο και αφελληνίζονται. Οι εφοπλιστές, το είπαμε, κάνουν τα πάντα για το κέρδος. Μόνο που το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα.

Αντίθετα με το σκάφος που λέγεται Ελλάδα. Και που έτσι και το βουλιάξουμε θα πάμε κι εμείς μαζί του στον πάτο. Και που παρότι γνωρίζουμε τον κεφαλαιώδη ρόλο της παιδείας για την τύχη και το μέλλον της χώρας, συμπεριφερόμαστε χειρότερα και από τη στρουθοκάμηλο. Κρύβουμε το κεφαλάκι μας και νομίζουμε ότι έτσι θα γλιτώσουμε τον εαυτούλη μας. Και άσε τους άλλους να πνίγονται.

Μας αφιερώνω λοιπόν την παρακάτω εικόνα. Μπας και ταρακουνηθεί κανένας. Βγάλει τις παρωπίδες και δει για πού τραβάμε...

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  St%25C3%25B6wer_Titanic_%2528colourized%2529
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  Empty Απ: Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Απρ 19, 2014 6:22 pm

Μια και ξεκινήσαμε αυτή τη σύγκριση ας δώσουμε και μερικά ακόμη στοιχεία.

Όπως στο παλιό δημοτικό σχολείο είχαμε ενίοτε ένα μόνο δάσκαλο, που έκανε τα πάντα, έτσι και στα μικρά τα σκάφη του παλιού καιρού ένας ήταν ο καπετάνιος και το πλήρωμα μαζί.

Σε ένα τέτοιο σχολείο φοίτησα κι εγώ ως παιδί.

Παιδαγωγικές σπουδές και σπουδές ναυτικές. Ή παιδεία και ναυτιλία στην Ελλάδα...  %25CE%25A0%25CE%2591%25CE%2599%25CE%2594%25CE%2599%25CE%259A%25CE%2591%2520%25CE%25A7%25CE%25A1%25CE%259F%25CE%259D%25CE%2599%25CE%2591%2520014

Στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο Πολυδρόσου Θεσπρωτίας. Κάπου στα τέλη του '60. Δάσκαλος ο πατέρας μου. Δίδασκε ο άνθρωπος από πρώτη μέχρι έκτη και όλα ανεξαιρέτως τα μαθήματα. Ταυτόχρονα είχε και διοικητικά καθήκοντα και μπόλικη χαρτούρα από και προς την τότε επιθεώρηση. Επιπλέον ήταν υπεύθυνος και για το συσσίτιο, αφού στα ακριτικά αυτά χωριά το κράτος πρόσφερε πρωινό και μεσημεριανό στα παιδάκια του δημοτικού.

Το μάθημα τότε κρατούσε 6 μέρες την εβδομάδα, πρωί και απόγευμα, εκτός Σαββάτου που μας άφηναν ένα απόγευμα να παίξουμε. Την Κυριακή ο δάσκαλος έπρεπε να οδηγήσει τους μαθητές στην εκκλησία. Έτσι δεν του έμενε ούτε μία μέρα ελεύθερη.

Συνήθως και κοιμόταν στο χώρο του σχολείου. Σε ένα δωματιάκι ειδικά διαμορφωμένο ως κατοικία δασκάλου.

Κάποιοι τυχεροί υπηρετούσαν στο χωριό τους. Αυτοί είχαν και δικό τους σπίτι να μείνουν. Άλλοι σε χωριά μακρινά. Όπως η μάνα μου. Νηπιαγωγός. Που πέρναγαν βδομάδες να τη δούμε. Δεν υπήρχαν τότε και μεταφορικά μέσα της προκοπής και οι δάσκαλοι δεν είχαν δικό τους αμάξι.

Ίσως για όλους αυτούς τους λόγους και δε μου φάνηκε δύσκολη η ζωή στο καράβι αργότερα. Είχα συνηθίσει σε παρόμοιες καταστάσεις από παιδάκι. Και μη μου πεις ότι άλλο η στεριά και άλλο η θάλασσα. Γιατί θα σου πω κι εγώ για την καλάθα που πέρναγε ο έρμος ο πατέρας μου τον Καλαμά για να πάει ως νεοδιόριστος στο χωριό που υπηρετούσε. Και ειδικά για εκείνη τη φορά που ο υπεύθυνος για το καλάθι έλειπε. Και έβαλε την γκλίτσα καβάλα στα δυο σύρματα και πέρασε πάνω από το αφρισμένο ποτάμι. Μόνο που φτάνοντας στη μέση του ποταμού, τα δύο σύρματα από τη βαρύτητα κόλλησαν και έγιναν ένα. Και από κάτω να μουγκρίζει το θολό νερό. Ε, δεν κινδύνεψα εγώ περισσότερο στα καράβια.

Έτσι ήταν τα χρόνια τα παλιά. Πολύ δύσκολα. Και στα σχολεία και στη θάλασσα. Και ένας ο κυβερνήτης, με μπουνάτσα και με φουρτούνα. Και για το σχολειό η φουρτούνα λέγεται σήμερα παιδί για ειδική αγωγή. Παλιά λέγανε πως δεν παίρνει τα γράμματα. Το άφηναν στην ίδια και ξανά στην ίδια και όταν έπιανε κάποιο όριο ηλικίας το σταματούσαν από το σχολείο.

Αντίστοιχα τα καραβάκια του παλιού καιρού έτσι και πέφτανε σε τρικυμία, τα κατάπινε το κύμα. Φούντο το καράβι και το φορτίο, φούντο και ο καπετάνιος τις περισσότερες φορές.

Ο κόσμος όμως προόδευσε. Και τόσο στα σχολεία όσο και στα καράβια έγινε επιμερισμός εργασίας. Αυξήθηκε το διδακτικό προσωπικό στα μεν, και κάθε δάσκαλος έπαιρνε πια μία τάξη, και το πλήρωμα στα καράβια μεγάλωσε και αυτό.

Έτσι προέκυψε η ανάγκη αρχηγού. Στα σχολεία τον είπαν διευθυντή. Στα καράβια καπετάνιο ή πλοίαρχο.

Λίγο παρακάτω νέες αλλαγές. Τα καράβια έβαλαν μηχανές και χρειάστηκαν μηχανικούς. Έβαλαν και ασύρματο, οπότε ήρθαν και οι μαρκόνηδες. Άρχισε δηλαδή η εξειδίκευση.

Το ίδιο προέκυψε ως ανάγκη της εξέλιξης και στα σχολεία. Στην αρχή εμφανίστηκαν οι γυμναστές. Μετά οι καθηγητές αγγλικής. Κατόπιν και της γαλλικής και της γερμανικής. Ήρθαν μουσικοί, εικαστικών, θεατρικής αγωγής, πληροφορικής.

Και για τις φουρτούνες;

Στα καράβια όταν έχει φουρτούνα ανεβαίνει στη γέφυρα ο πλοίαρχος. Αλλιώς αφήνει και κάνουν βάρδια μόνοι τους οι άλλοι αξιωματικοί, οι δύο ανθυποπλοίαρχοι και ο υποπλοίαρχος.

Στα σχολεία ισχύει το ίδιο για τις διοικητικές φουρτούνες. Είναι υπεύθυνος ο διευθυντής. Για τις άλλες όμως, τις δύσκολες περιπτώσεις παιδιών, όχι. Εκεί η εξέλιξη των επιστημών της αγωγής επέβαλε την ειδική αγωγή. Έμπειροι δάσκαλοι που λάβαιναν μετεκπαίδευση στην ειδική αγωγή. Και πρόσφεραν στη συνέχεια τις υπηρεσίες τους στα τμήματα ένταξης. Ως πλέον ειδικοί των άλλων δασκάλων, έπαιρναν και επίδομα.

Πρόσφατα όμως το σκηνικό άλλαξε. Η Πολιτεία αποφάσισε να ιδρύσει ξεχωριστά παιδαγωγικά τμήματα για ειδική αγωγή. Έτσι ήρθαν στο σχολείο οι πρώτοι απόφοιτοι ειδικής αγωγής. Και χωρίς να μπούνε σε τάξη, πήγαν κατ' ευθείαν στο τμήμα ένταξης.

Για φαντάσου τέτοια ιστορία και στα καράβια. Να φτιάξουν σχολή που θα βγάζει κατ' ευθείαν καπεταναίους. Χωρίς εμπειρία από θάλασσα. Χωράει κάτι τέτοιο στο μυαλό λογικού ανθρώπου;

Πάντως και στα καράβια κάποια στιγμή προέκυψε ως ανάγκη να αλλάξουν ειδικότητα οι μαρκόνηδες. Ο ασύρματος καταργήθηκε. Και για να μη μείνουν άνεργοι οι ασυρματιστές, τους έδωσαν την ευκαιρία να περάσουν από επιμόρφωση και να γίνουν ανθυποπλοίαρχοι. Και μετά να εξελιχθούν κανονικά ως το βαθμό του πλοιάρχου. Τους αναγνωρίστηκε δηλαδή η συγγένεια των σπουδών και τους δόθηκε η ευκαιρία να τις συμπληρώσουν κατάλληλα. Είναι μάλιστα και περιζήτητοι γιατί κατέχουν και γνώσεις που οι άλλοι καπεταναίοι δεν έχουν. Και με δεδομένο ότι στα πλοία καταργήθηκε μεν ο ασύρματος όμως υπάρχουν πλήθος άλλα μηχανήματα επικοινωνίας με τη στεριά και μηχανήματα ραδιοναυτιλίας.

Παρόμοια στα σχολεία προέκυψε κάποια στιγμή ο ειδικός παιδαγωγός που είχε ξεκινήσει με βασικές σπουδές σε κάποια καθηγητική σχολή και στη συνέχεια έκανε μεταπτυχιακό στην ειδική αγωγή. Ήταν δηλαδή μαθηματικός, φιλόλογος, χημικός κλπ και ταυτόχρονα είχε γνώσεις ειδικής αγωγής σε μεταπτυχιακό επίπεδο.

Όχι, λένε τώρα κάποιοι! Αυτοί δεν μπορούν να προσφέρουν ειδική αγωγή. Δεν τη σπούδασαν στις βασικές σπουδές. Ειδική αγωγή μπορούν να προσφέρουν μόνο όσοι φοίτησαν στα παιδαγωγικά τμήματα αυτής της κατεύθυνσης. Δηλαδή σε προπτυχιακό επίπεδο.

Εγώ αυτό τον τσακωμό δεν μπορώ να τον καταλάβω. Φαίνεται έχω παλιά μυαλά. Φταίει που είναι και θαλασσοβρεγμένα. Και που στη θάλασσα ο καθένας κρίνεται στην πράξη τι μπορεί να κάνει και τι όχι. Και μετράει όχι μόνο η θεωρητική κατάρτιση αλλά και η εμπειρία.

Βέβαια καταλαβαίνω την αγωνία των νέων παιδιών. Των αποφοίτων της ειδικής αγωγής. Θέλουν να βρουν δουλειά. Γιατί άλλωστε σπούδασαν;

Όχι όμως σε βάρος άλλων και μάλιστα παλαιότερων συναδέλφων. Και το λέω χωρίς η ίδια να είμαι της ειδικής αγωγής αλλά λόγω πείρας μέσα στο σχολείο. Και κυρίως γιατί και στη δική μας δουλειά εμπλέκεται καθημερινά η ειδική αγωγή. Μπορεί να μην εμπλέκεται η γυμναστική, η μουσική, τα αγγλικά. Μα ο τομέας της ειδικής αγωγής είναι αποφασιστικός και στο δικό μας έργο. Εξάλλου για τούτο τα τμήματα λέγονται ένταξης. Για τη στενή συνεργασία ειδικών παιδαγωγών και παιδαγωγών γενικής αγωγής να εντάξουν το μαθητή στο κανονικό του τμήμα.

Με αυτή την έννοια μας αφορά το θέμα που έχει προκύψει και εμάς, της γενικής αγωγής. Και έχουμε και δικαιούμαστε να έχουμε γνώμη και άποψη.

Δεν είναι γιατί προτιμούμε τους μεν από τους δε.

Προσωπικά εκτιμώ ότι είναι τόσες οι ανάγκες της ειδικής αγωγής, που κανένας δεν περισσεύει. Όπως και στο καράβι σε ώρα ανάγκης κινητοποιούνται όλοι. Ακόμη και το προσωπικό της κουζίνας.

Δεν έχει λοιπόν κανένα νόημα αυτός ο πόλεμος. Όλοι μαζί πρέπει να απαιτήσουμε αθρόους διορισμούς στην ειδική αγωγή. Γιατί καθημερινά στις τάξεις μας ξεσπούν φουρτούνες αυτής της μορφής. Και είναι κρίμα να μένουν αβοήθητα τα παιδιά που παρουσιάζουν ειδικές ανάγκες. Έχουν δικαίωμα να λάβουν πρόσθετη βοήθεια και στήριξη. Και να ενταχθούν και στο σχολείο και αύριο στη ζωή με ίσες δυνατότητες για επαγγελματική αποκατάσταση.

Και αυτό νομίζω είναι το πρωτεύον. Το μέλλον των σημερινών παιδιών.

Όσοι μπορούν να βοηθήσουν, ας βοηθήσουν. Και η Πολιτεία ας φροντίσει να τους εκπαιδεύει κατάλληλα και διαρκώς να τους επιμορφώνει. Τι θα πει μόνο στις βασικές σπουδές μπορείς να μάθεις την ειδική αγωγή;

Αν είναι έτσι να καταργήσουν τα πανεπιστήμια την είσοδο σε όλα τα μεταπτυχιακά αποφοίτων άλλων κλάδων. Κάτι που δεν ισχύει μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς. Οι βασικές σπουδές πολλών επιστημών παρουσιάζουν συνάφεια και είναι απόλυτα λογικό να δίδεται η ευκαιρία στους φοιτητές μιας σχολής αντί να πάνε να πάρουν και δεύτερο βασικό πτυχίο, να πάνε σε αντίστοιχο μεταπτυχιακό. Αρκεί λέμε να υπάρχει συνάφεια.

Και όσον αφορά την ειδική αγωγή υπάρχει συνάφεια με τις βασικές σπουδές όλων των σχολών που ετοιμάζουν εκπαιδευτικούς.

Είναι επίσης άδικο να προβάλλεται από τους αποφοίτους των παιδαγωγικών τμημάτων ειδικής αγωγής η αντίθετη άποψη. Γιατί η ίδια η Πολιτεία θεσμοθέτησε ανάλογα στο παρελθόν και ώθησε νέους επιστήμονες να κάνουν μεταπτυχιακά. Και με την προοπτική να καλύψουν τις ανάγκες στον τομέα της ειδικής αγωγής. Θα πρέπει δηλαδή να παραδεχθούμε ότι η Πολιτεία δεν ήξερε τι έκανε και τους έβαλε τζάμπα να κάνουν μεταπτυχιακά;

Ή πως έχει δικαίωμα τη μια στιγμή να θεσμοθετεί κάτι και την άλλη να το αναιρεί;

Αν το δεχτούμε αυτό, ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου για το μέλλον. Και αφήνουμε όλους όσους σπουδάζουν έρμαια σε αυθαίρετες διαφοροποιήσεις της εκπαιδευτικής πολιτικής.

Ή και γενικότερα έρμαια της ανευθυνότητας των κυβερνώντων.

Και αυτό το λέω με τη διπλή μου επαγγελματική ιδιότητα. Εμπιστεύτηκα κι εγώ κάποτε τις σπουδές που πρότεινε το κράτος στις νέες κοπέλες στη σχολή πλοιάρχων. Και βρέθηκα μετά από μερικά χρόνια ξεκρέμαστη. Όταν οι εφοπλιστές αποφάσισαν πως αντί για γυναίκες τους βολεύει καλύτερα να πάρουν αλλοδαπούς. Η Πολιτεία ούτε μας προστάτευσε επαγγελματικά ούτε και ανέλαβε με άλλον τρόπο να διορθώσει τη λάθος επιλογή. Στο βρόντο και η δική μας ζωή αλλά και τα έξοδα του λαού μας για τις σπουδές μας.

Αυτή η ανευθυνότητα πρέπει να σταματήσει. Και το κράτος να αναλαμβάνει τις ευθύνες του απέναντι στον πολίτη και ειδικά τους νέους. Κι εμείς να πιέζουμε σ' αυτή την κατεύθυνση. Συλλογιζόμενοι πως όσο υποδαυλίζουμε την πέρα βρέχει τακτική, γιατί έτσι μας βολεύει στην παρούσα φάση, παρακάτω θα γίνουμε και εμείς θύματά της.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης