ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του!

2 απαντήσεις

Πήγαινε κάτω

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Empty Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του!

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Αυγ 29, 2011 6:40 pm

Τι κι αν μας έκοψαν το μισθό; Τι κι αν ψαλίδισαν το εφάπαξ; Τι κι αν οι συνθήκες εργασίας μας ανηφορίζουν Γολγοθά; Για το δάσκαλο δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από την επιτυχία των παλιών του μαθητών στα επόμενα σκαλοπάτια της εκπαίδευσης και φυσικά και της ζωής τους αργότερα.

Σήμερα λοιπόν η χαρά μου ήταν τεράστια όταν μέσω Face book είδα ένα από τα πάλαι ποτέ πρωτάκια μου να μπαίνει στην Πληροφορική του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο Δημητράκης Σ.... Το άλλο, ο Ορέστης Φ., στους Μηχανολόγους της Χαλκίδας. Και μάλιστα στη σχολή που ήθελε, όπως σημείωσε ο ίδιος! Το τρίτο, ο Ηλίας Κ., στη Στατιστική και Ασφαλιστική Επιστήμη του Πανεπιστημίου Πειραιά. Και το Κατερινάκι Μ., στη Νοσηλευτική της Λαμίας.

Αχ, και να μάθαινα και για τα υπόλοιπα. Τα μικρά μου αγγελάκια που εκείνο το φθινόπωρο του μεγάλου σεισμού της Αθήνας ξεκίνησαν τη μαθητική τους ζωή σε ένα υπόγειο, ναι, υπόγειο, του 2ου Δημοτικού Νέας Σμύρνης...

Θυμάμαι ακόμη τα χεράκια τους να παλεύουν να γράψουν το άλφα και το βήτα και το ρο. Και να αγωνίζονται να διαβάσουν τις πρώτες λεξούλες. Να προσθέσουν το 3 και το 5 και να βρουν πόσα μηλαράκια θα μείνουν αν από τα 9 φάμε τα 4...

Να λοιπόν που εκείνα τα μωρουδέλια του '99 είναι σήμερα φοιτητές! Και περνάνε τη μεγάλη πόρτα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Παλικάρια πια και νεαρές δεσποινίδες. Που ακόμη τα έχω στο νου μου με φαφούτικα στοματάκια και δαντελωτά δοντάκια. Να κάνουν χίλιες δύο σκανταλιές, να τρέχουν και να γελούν αμέριμνα με όλη την αθωότητα των έξι τους χρόνων.

Φοιτητές λοιπόν τα πρωτάκια του τότε. Κι εγώ κάτι πόντους πιο ψηλή. Γιατί έπιασαν τόπο οι προσπάθειες και τα ξενύχτια. Να κάνεις το υπόγειο, χώρο παιδείας και γιορτής. Να μπαίνουν τα παιδάκια και να νιώθουν τη μάθηση ταυτόσημη με τη χαρά.

Και θυμάμαι, δεν μπορώ να μη θυμάμαι, τα Χριστούγεννα εκείνης της χρονιάς. Όταν μου ανακοινώθηκε ανήμερα τη μέρα που κλείναμε ότι αλλάζουμε αίθουσα! Θα φεύγαμε από το υπόγειο για να στεγαστεί εκεί το νηπιαγωγείο. Και θα μετακομίζαμε στην αίθουσα που ως τότε φοιτούσαν τα νήπια.

Ποιος έκανε τη μετακόμιση; Ας είναι καλά τα δυο μου χέρια. Και τα εκτάκια του σχολείου που πρόθυμα βοήθησαν να κουβαλήσουμε όλο το υλικό, κι έχει πολύ υλικό μια πρώτη τάξη... Κι άλλο τόσο καλά να είναι κι εκείνη η γονιός που φιλοτιμήθηκε να βάψει τη νέα μας αίθουσα, τη γεμάτη σημάδια από τη χρήση της ως νηπιαγωγείου.

Θυμάμαι, πως να μη θυμάμαι, και άλλα χειρότερα. Να ζητάω βοήθεια για ακραία προβλήματα που έχρηζαν τη συνεργασία ειδικών και να εισπράττω όχι μόνο αδιαφορία αλλά και απειλές. Υπερέβην, είπαν, την ιεραρχία. Διότι προσπάθησα να μάθω τι πρέπει να κάνω, πού να αποτανθώ, για βοήθεια... Κι ας είναι καλά η Φωφώ η Μουτοπούλου, συνάδελφος της ειδικής αγωγής από άλλο σχολείο, που άκουσε υπομονετικά την περιγραφή και μου άνοιξε τα μάτια. Γιατί εγώ μέχρι τότε δεν είχα βρεθεί ξανά αντιμέτωπη με φαινόμενο αυτισμού. Και κόντευα να τρελαθώ.

Δεν ξεχνώ και κάποιους γονείς. Που συνεργάστηκαν στενά μαζί μου και δέχτηκαν τις λύσεις που πρότεινα. Ξέρεις δεν είναι καθόλου εύκολο στο γονιό να παραδεχθεί πως το παιδί του παρουσιάζει κάποιο πρόβλημα μάθησης ή και συμπεριφοράς. Και ακόμη πιο δύσκολο να συναινέσει για επανάληψη τάξης. Κι όμως έτυχε μια από τις μανάδες αυτές χρόνια αργότερα να τη χρειαστώ ως οικιακή βοηθό. Το ίδιο παιδί που κάποτε με κοινή απόφαση αφήσαμε στην ίδια, βρισκόταν πια στο γυμνάσιο. Και μαθητής του 17. Είχε και έλεγε η γυναίκα πως σώθηκε το παιδί της από εκείνη την επανάληψη τάξης. Γιατί τα παιδιά που παρουσιάζουν προβλήματα μάθησης δεν έχουν πάντα νοητικό πρόβλημα. Μπορεί απλά να είναι θέμα ωριμότητας. Όπως και τα λουλούδια. Που μερικά αργούν να ανοίξουν μα σαν γίνει το μπουμπούκι άνθος τρελαίνουν τον κόσμο από εμορφιά και ευωδία. Έτσι κι εκείνο το πρωτάκι, που το έβλεπα στους δρόμους της παλιάς μου γειτονιάς ως πέρυσι, αψηλό κυπαρισσάκι πια, και το καμάρωνα.

Άλλες φορές πάλι οι γονείς δεν καταφέρνουν να δεχτούν το πρόβλημα. Να αναγνωρίσουν πως το παιδί τους χρειάζεται κάποια ειδική βοήθεια. Και φτάνουν να τα βάλουν με το δάσκαλο. Ούτε που μπορούν να καταλάβουν πόσο τον πληγώνουν. Και πως εκείνος σαν δεύτερος γονιός μόνο το καλό του παιδιού θέλει κι όχι να το σταμπάρει με την ετικέτα του δύσκολου παιδιού. Μετρημένοι στα δάχτυλα του χεριού είναι αυτοί οι γονείς που συνάντησα στα 26 χρόνια της καριέρας μου. Μα ειλικρινά δε σβήνουν από τη μνήμη τα όσα πικρά λόγια άκουσα. Γιατί ο μόνος αληθινός μισθός του δασκάλου είναι να βάλει ένα τόσο δα λιθαράκι στην επιτυχία του παιδιού που του εμπιστεύθηκαν. Λιθαράκι που είναι αδύνατον να χτιστεί αν δεν έχει τη στήριξη των γονιών. Ειδικά όταν απουσιάζουν από την εκπαίδευση οι κατάλληλοι φορείς και το θεσμικό πλαίσιο για την αντιμετώπιση καταστάσεων που ξεφεύγουν από τις δυνατότητες ενός απλού δασκάλου. Τότε το μόνο που ελπίζεις είναι η κατανόηση και η συνεργασία του γονιού. Να επισκεφθεί το ειδικό κέντρο, να γίνει η διάγνωση, να ενημερωθείς κι εσύ τι ακριβώς συμβαίνει στο παιδί. Πώς αλλιώς θα του προσφέρεις την κατάλληλη βοήθεια;

Κι όμως, παρά την πίκρα, ο δάσκαλος κακία δεν κρατά. Δεν πρέπει να κρατά. Δεν μπορεί όμως να μην κακίζει τον εαυτό του για την αποτυχία να πείσει. Ειδικά μια τέτοια μέρα. Που μαθαίνει τις επιτυχίες άλλων μαθητών. Ο νους του γυρίζει και στα άλλα παιδιά. Τι να απέγιναν εκείνα; Τουλάχιστον στην πορεία της ζωής να βρέθηκε ο τρόπος της υποστήριξης που δικαιούνταν και χρειάζονταν; Και να το ξέρεις, με την κατάλληλη υποστήριξη και μάλιστα στα πρώτα χρόνια κανένα παιδί δεν πάει χαμένο. Βρίσκει το δρόμο του και γίνεται χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία και ευτυχισμένος άνθρωπος ο ίδιος.

Ναι, καμαρώνω για τις επιτυχίες των παλιών μου μαθητών στο πανεπιστήμιο ή στα ΤΕΙ. Μα δεν είναι αυτοσκοπός της εκπαίδευσης να μπουν τα παιδιά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Και όμοια καμαρώνω για κάθε άλλο μαθητή μου ή μαθήτρια που μπόρεσε να σταθεί στα πόδια του, να ενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο ως ένα δημιουργικό του μέλος. Και στο μεγάλο λόχο των εκατοντάδων νέων ανθρώπων που κάποτε υπήρξαν μαθητές μου ίδια μετράνε οι μηχανικοί και οι καθηγητές και τα στελέχη επιχειρήσεων με άλλους που προτίμησαν να ακολουθήσουν κάποια τέχνη. Αρκεί τα ίδια τα παιδιά να νιώθουν ευτυχισμένα με το επάγγελμα που κάνουν.

Πέρυσι το καλοκαίρι ήταν που πέρναγα έξω από ένα μαγαζί της Καλλιθέας. Και πετάχτηκε από μέσα μια κοπελάρα δυο μέτρα να με αγκαλιάσει. Δεν τη γνώρισα. Μέχρι που είμαι το όνομά της. Πωλήτρια στο κατάστημα. Και λυπήθηκα. Γιατί κάτι περισσότερο άξιζε να γίνει. Μα δεν μπορέσαμε ως κοινωνία να τη στηρίξουμε. Παιδί βλέπεις από άλλη χώρα. Με χίλια οικονομικά προβλήματα.

Κι άλλη φορά πέτυχα μια παλιά μου μαθήτρια και μάλιστα αριστούχο στα χρόνια του δημοτικού, σερβιτόρα σε καφενείο ενός νησιού. Τι έφταιξε; Δεν ξέρω. Πιθανόν η επιλογή της να σπουδάσει ένα αντικείμενο που είναι καταδικασμένο στην ανεργία, κάτι σχετικό με κουκλοθέατρο αν θυμάμαι καλά. Και γύριζε το καημένο τα νησιά να βγάλει έστω ένα χαρτζιλίκι.

Από την άλλη βλέπεις παιδιά που σε γέμιζαν αγωνία για το μέλλον τους να γίνονται κομμωτές, ψυκτικοί, δάσκαλοι οδήγησης και άλλα επαγγέλματα που τα θεωρούμε παρακατιανά και να ζούνε μια χαρά. Να βγάζουν και το ψωμί τους με αξιοπρέπεια και να δημιουργούν όμορφες οικογένειες.

Είναι μαθήματα ζωής αυτά για το δάσκαλο. Που όταν ξαναμπαίνει στην τάξη και διδάσκει τα επόμενα πιτσιρίκια οφείλει να τα έχει στο νου και να κατευθύνει ανάλογα τους μαθητές του. Τον καθένα να ανακαλύψει τι του αρέσει και τι είναι σε θέση να κάνει. Είναι στόχος ουσίας σημαντικός για έναν άνθρωπο που άλλαξε και ο ίδιος επάγγελμα και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όνειρα. Ο σχολικός επαγγελματικός προσανατολισμός. Εσύ, ως εκπαιδευτικός, θα διακρίνεις τις ιδιαίτερες κλίσεις του παιδιού μα και θα επισημάνεις τις αδυναμίες του. Θα το επαινέσεις για τις κλίσεις, θα το βοηθήσεις να αποφύγει το σκόπελο των αδυναμιών. Και θα του ανοίξεις τις επιλογές που έχει μεγαλώνοντας. Μελετώντας πάντα και την εν γένει προσωπικότητα.

Καμιά φορά αρκεί ένα τόσο δα περιστατικό της σχολικής ζωής για να κάνει το κλικ. Να ανάψει το φως που θα οδηγήσει το πιτσιρίκι να βρει τον αληθινό του εαυτό. Θυμάμαι για παράδειγμα παιδιά που μέσα από ένα ρόλο σε σχολική γιορτή ανακάλυψαν το ταλέντο τους στη σκηνή. Άλλα που άκουσαν την καρδούλα τους να χτυπά την ώρα ενός πειράματος φυσικής. Κι άλλα που μαγεύτηκαν από τους αριθμούς ή λαχτάρησαν να κάνουν αληθινά τα ταξίδια που τους διηγήθηκες.

Σαφώς δεν είναι ενός δασκάλου μόνο το αποτέλεσμα ό,τι καταφέρνει το κάθε παιδί. Και ούτε μόνο των δασκάλων του. Οι γονείς, οι φίλοι, η κοινωνία ολόκληρη, παίζουν το δικό τους ρόλο. Μα και ο κάθε δάσκαλος ξεχωριστά έχει τη δική του μεγάλη ευθύνη. Μια ευθύνη που δε λήγει τη μέρα που θα δώσεις ενδεικτικό στο μαθητή σου. Συνεχίζεται δια βίου και διαρκώς ο δάσκαλος αισθάνεται υποχρεωμένος να μαθαίνει τι κάνουν οι παλιοί μαθητές. Να, θυμάμαι πώς πάγωσε το αίμα μου όταν διάβασα για τη δολοφονία ενός χρήστη ναρκωτικών από τα σκοτεινά κυκλώματα των εμπόρων. Ήταν το όνομα ίδιο με το όνομα ενός μαθητή μου. Κι όνομα σπάνιο. Τρελάθηκα από αγωνία. Και ηρέμησα μόνο όταν διαπίστωσα πως εκείνος ο άτυχος ήταν απλά συνονόματος με το το δικό μου μαθητή.

Αντίθετα φούσκωσα από περηφάνια όταν πέτυχα στο διαδίκτυο βίντεο με μουσικό κομμάτι παλιάς μου μαθήτριας. Πρώτη, δευτέρα και έκτη την είχα. Και ήξερα από τότε ότι έχει έφεση στη μουσική. Να μην πλημμυρίζω ευχαρίστηση που μέσα από τη μουσική βρήκε το δρόμο της να εκφραστεί;

Κι άλλο τόσο αποκόμισα γλυκιά επιβεβαίωση όταν πέτυχα στο face book το Μιχάλη και τον Κώστα, αξιωματικούς πλέον του εμπορικού ναυτικού. Μπορεί εγώ να έφυγα από τη θάλασσα αλλά συνεχίζουν το όνειρο τα παιδιά μου!

Ή μήπως δεν αισθάνθηκα φτερά στις πλάτες σαν πέτυχα το Μαράκι, νεαρή φοιτήτρια σε καθηγητική σχολή, σε πορεία διαμαρτυρίας των εκπαιδευτικών; Μεγαλώνουμε εμείς, γεράζουμε, μα παραλαμβάνουν τη σκυτάλη στα στιβαρά τους χέρια τα παιδιά που κάποτε τους διδάξαμε τα πρώτα γράμματα. Είναι πολύ πλούσιο το επάγγελμα του δασκάλου. Αρκεί να ξέρεις ποιος είναι ο αληθινός του πλούτος. Ποιος ο πραγματικός μισθός του. Που κανείς και ποτέ δεν μπορεί να σου στερήσει ει μη μόνον ο ίδιος σου ο εαυτός...

Να, όπως τώρα, που η επιτυχία των μικρών μου αγγέλων έφερε χίλια πράγματα στο νου σβήνοντας τα δυσάρεστα και επιβεβαιώνοντας πως άξιζαν τον κόπο ακόμη και οι κακοτοπιές και τα τραύματα. Και όμως εκείνη τη χρονιά είχα να τη θυμάμαι ως μία από τις χειρότερες της ζωής μου. Μια χρονιά που ξεκίνησε με το σεισμό του 99 και το πατρικό μου να γίνεται κομμάτια από τη μανία του Εγκέλαδου. Και όμως μόλις 4 μέρες μετά υποδεχόμουν τα καινούρια μου πρωτάκια:

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Scan0009d

κι έπρεπε να μαύρο της ψυχής μου να το παραμερίσω και να βρω κουράγιο να ντυθώ το χαμόγελο που η πρώτη δασκάλα οφείλει στο φοβισμένο παιδάκι των έξι ετών... Κοίτα πώς απλώνουν τα μικρά τους τα χεράκια. Ίδια φτερούγες πουλιών που αφήνουν τη φωλιά στο πρώτο πέταγμα...

Έτσι άρχισε το πρώτο τρίμηνο. Ένα τρίμηνο δραματικό. Στο υπόγειο. Που είχε όμως και ένα μοναδικό προσόν. Μέσα στη μαυρίλα αξίζει πάντα να προσέχεις την όποια χαραμάδα φωτός... Ήταν εκείνο το υπόγειο η παλιά μας αίθουσα τελετών. Κι είχε στη μια της άκρη μια υποτυπώδη σκηνή. Εκεί στήσαμε το σκηνικό της χριστουγεννιάτικης γιορτής μας:

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Scan0009b

με τη φάτνη στο κέντρο από τσαλακωμένο χοντρό χαρτί και βαμβάκια για να δείχνει χιονισμένη. Και γύρω τριγύρω βρήκα και άπλωσα γυαλιστερό πανί από φόδρα και το γέμισα αστεράκια και αγγελάκια κομμένα στο μεταλλιζέ. Ούτε ξέρω να πω πόσες ώρες δούλεψα για να ετοιμάσω όχι μόνο τα σκηνικά της σκηνής αλλά και την αίθουσα ολόκληρη. Να είναι ένα ζωντανό χριστουγεννιάτικο παραμύθι όταν θα έμπαιναν οι αληθινοί άγγελοι, οι μάγοι, οι βοσκοί, τα καλικαντζαράκια.

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Scan0009c

και στη μέση ο Ιωσήφ και η Μαρία, με το μικρούλη Χριστό στην αγκαλιά... Με λευκά τους οι άγγελοι και τις φτερούγες τους, με τα μαύρα τους καλσονάκια οι καλικάντζαροι και τις αστείες ουρίτσες τους, με τις κάπες και τις μαγκούρες τους οι βοσκοί, με χιτώνες και τις κορόνες τους οι μάγοι. Τι αξία έχει η μαχαιριά που την ίδια μέρα έφαγα; Για την αναγκαστική αλλαγή αίθουσας στη μέση της χρονιάς; Δίχως να υπολογίζουν στο παραμικρό τον κόπο του δασκάλου να μετατρέψει το υπόγειο σε αίθουσα που θύμιζε πρότυπο σχολείο;

Θυμάμαι μάλιστα πως την ανακοίνωση μου την έκανε η νηπιαγωγός. Ξέρεις, μου είπε, αλλάζεις αίθουσα. Μετά τα Χριστούγεννα θα έρθουμε εμείς εδώ!

Κι έμεινα να την κοιτάζω με μάτια γουρλωμένα. Τόσο απίστευτο μου φάνηκε. Και τόσο δε χώραγε στο μυαλό μου. Πάω μετά επάνω, στο γραφείο, και πήρα τη χαριστική βολή. Ρωτώντας το αυτονόητο, γιατί δε με ενημέρωσαν έγκαιρα, πήρα την απάντηση: "Και τι θα κάνεις τόσες μέρες διακοπών;"

Αυτό ήταν το "ευχαριστώ". Που τόσους μήνες τα είχα δώσει όλα. Όπως τα δίνει όλα ο κάθε δάσκαλος πρώτης τάξης τους πρώτους μήνες. Κάτι που δεν υπάρχει εκπαιδευτικός να μην το γνωρίζει...

Και βρέθηκε, δεν το ξεχνώ κι αυτό, ένας δάσκαλος της έκτης και μάλιστα από το συστεγαζόμενο σχολείο, να μου χτυπήσει την πλάτη και να μου πει "Μη στενοχωριέσαι, Μαράκι. Εγώ και τα παιδιά μου θα σε βοηθήσουμε να κουβαλήσεις επάνω το υλικό σου."

Έτσι και έγινε. Και μεταφέρθηκε το υλικό την ίδια εκείνη μέρα στην αίθουσα του Χάρη του Λάγιου, που ευτυχώς βρισκόταν απέναντι από την αίθουσα που θα μπαίναμε μετά τις γιορτές. Αλλιώς, αν έπρεπε μόνη μου να τα κουβαλήσω, θα είχα ξεποδαριαστεί. Αφού το υπόγειο βρισκόταν στην άλλη άκρη του συγκροτήματος.

Κι έπειτα ήρθε εκείνη η μάνα. Που είχε ένα θείο μπογιατζή. Ήρθαν και άλλοι γονείς και βοήθησαν. Και βάφτηκε ο νέος μας χώρος και έγινε κουκλίστικος. Αφού μάλιστα οι νηπιαγωγοί μάς άφησαν "δώρο" και κάποια έπιπλα που δεν τους χρειάζονταν. Παγκάκια για να φτιάξουμε γωνιά ελεύθερης συζήτησης, καβαλέτα ζωγραφικής, αναλόγιο για τη δανειστική βιβλιοθήκη, ένα χαμηλό φαρδύ τραπεζάκι για ομαδικές δραστηριότητες...

Μα την αλήθεια, δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί έπρεπε στη μέση της χρονιάς να γίνει εκείνη η αλλαγή αιθουσών. Γιατί δεν έγινε από την αρχή της χρονιάς. Και γιατί πρέπει έτσι βάναυσα όχι μόνο να ακυρώνεται η όποια προσπάθεια του δασκάλου να σουλουπώσει το χώρο που του παραδίδουν για την τάξη του μα και να μπαίνουν τα παιδιά σε νέα περιπέτεια προσαρμογής. Και περισσότερο εκείνα που παρουσιάζουν πρόσθετες δυσκολίες πέρα από τις αναμενόμενες λόγω ηλικίας.

Θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι. Με τα έντονα σημάδια σχολικής φοβίας. Να κάνει κάθε τρεις και λίγο εμετό. Σίγουρος τρόπος για να αναγκάσει τους γονείς να έρθουν στο σχολείο να την πάρουν σπίτι.

Θυμάμαι κι ένα μικροσκοπικό αγοράκι. Που όταν ακουμπούσα τα χέρια μου στο θρανίο του, έτυχε ένα διάστημα να είναι στο πρώτο θρανίο, άπλωνε τα δαχτυλάκια του και χάιδευε το χέρι μου. Πως έρχεται το γατάκι και χαϊδεύεται στα πόδια της καρέκλας μας για να μας καλοπιάσει. Να κερδίσει τη συμπάθειά μας γιατί αισθάνεται ξένο και διψάει για στοργή.

Κι ένα ακόμη κορίτσι. Αγοροκόριτσο. Που κάτω από την επιθετικότητα, την εύκολα παρεξηγήσιμη για τους ανίδεους, έκρυβε μια πληγωμένη ψυχούλα από δράματα εκτός σχολείου. Η επιθετικότητα είναι η άλλη όψη του νομίσματος για ένα παιδί που δεν αισθάνεται να ανήκει στην ομάδα και στο χώρο. Μια ακόμη μορφή επίκλησης να αποσπάσει την προσοχή και την ιδιαίτερη φροντίδα.

Αλλά δεν ξεχνώ και τη μάνα που ξέσπασε σε κλάματα λέγοντας πως στην Παναγιά και σε μένα αφήνει το παιδί της... Αυτή τη στιγμή κρατάω, και ξεχνάω όσα άλλα έγιναν μετά. Γιατί σε μια μάνα πληγωμένη δεν επιτρέπεται να κρατάς κακία ακόμη κι όταν προσπαθώντας να προστατέψει το παιδί της βγάζει νύχια εναντίον κι εκείνων που δε φταίνε. Κι ας μη μας δίδαξε κανείς ψυχολογία ενηλίκων και γονέων. Στα διδάσκει η ίδια η ζωή και η πείρα σου αυτά. Πως πίσω από το θυμό κρύβεται πολλές φορές η απελπισία. Θέλω να πιστεύω ότι κι εκείνη, τόσα χρόνια μετά, θα έχει καταλάβει πως ό,τι ζήτησα για το παιδί της ήταν για το καλό του και μόνο για το καλό του. Κι όχι για να απαλλαγώ εγώ από το "πρόβλημα". Γιατί υπάρχουν και περιπτώσεις που ο απλός δάσκαλος και το απλό σχολείο δεν επαρκούν να δώσουν την κατάλληλη βοήθεια. Και χρειάζονται οι πλέον ειδικοί και οι ξέχωρες φροντίδες.

Κι ήταν ακόμη στην ίδια τάξη κι άλλα παιδιά που χρειάζονταν λίγο περισσότερη αγάπη και φροντίδα. Άλλο ξενάκι, με τα γνωστά προβλήματα των μεταναστών, άλλο με άρρωστο σοβαρά αδερφάκι, άλλο πρόσφατα ορφανεμένο, άλλο με ήπια μεν αλλά υπαρκτά μαθησιακά προβλήματα, άλλο με προβλήματα υγείας το ίδιο, άλλο με φορτωμένη την ψυχούλα του από έντονες διαμάχες στο σπίτι κι άλλο με τους γονείς ήδη χωρισμένους. Κάθε παιδί κι ένας ολάκερος κόσμος. Πόσα κομμάτια να γίνει ο δάσκαλος για να δώσει στο καθένα ό,τι και όσο χρειάζεται; Και από στοργή και από εξατομικευμένη διδασκαλία...

Σκέφτομαι, πολλές φορές το σκέφτηκα στα χρόνια που πέρασαν, αν δεν ήταν τόσα προβλήματα συσσωρευμένα εκείνη τη χρονιά, θα είχα αναγκαστεί στο τέλος να ζητήσω επανάληψη τάξης για δύο μαθητές; Πρώτη και τελευταία φορά που ζήτησα κάτι τέτοιο. Κι αν υπήρχε ομάδα ειδικών που από την πρώτη στιγμή θα συνεργάζονταν με το δάσκαλο της πρώτης για να γίνει η ατομική μελέτη του κάθε παιδιού. Να μην παλεύει μόνος του να καταλάβει τι συμβαίνει και πού οφείλονται οι δυσκολίες μάθησης που παρουσιάζει.

Και τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν τα κατάφερα όσο θα ήθελα. Μα δε λησμονώ ότι πριν ακόμη αρχίσει η χρονιά, βλέποντας τα δεδομένα από το μητρώο, έκανα το πρώτο τηλεφώνημα σε μητέρα. Φταίω εγώ αν μου έκρυψε την αλήθεια; Ή μήπως φταίω που άλλη μάνα "ξέχασε" επί τρίμηνο να με ενημερώσει ότι το παιδί από το νηπιαγωγείο ήδη είχε διαπιστωθεί ότι έχει προβλήματα και πήγαινε σε ειδικό κέντρο εκτός σχολείου για πρόσθετη βοήθεια; Και ποιος φταίει που στα μισά της πρώτης σου φέρνουν παιδί που δεν ξέρει καν ελληνικά...

Είναι ο δάσκαλος Θεός; Δεν είναι! Κι ας υπάρχουν γονείς που μέσα στην απόγνωση τον βάζουν στην ίδια θέση με την Παναγία. Ο δάσκαλος όμως δεν είναι και από πάγο. Έχει καρδιά. Και υποφέρει αφάνταστα όταν βλέπει να μην επαρκούν οι δυνάμεις του. Ποιος μπορεί να πληρώσει αυτή την ψυχική φθορά του δασκάλου; Κανείς! Μόνο τα ίδια τα παιδιά του μεγαλώνοντας. Με την προκοπή τους και την πρόοδό τους.

Αυτή την πληρωμή εισέπραξα κι εγώ σήμερα. Ξεχνώντας τις πικρίες, κουβαλώντας όμως ακόμη αγιάτρευτες τις ενοχές μου. Από εκείνα τα πρωτάκια του 1999 - 2000:

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Scan0010

Και μια ευχή μου μένει. Να βρουν όλα μα όλα το δρόμο τους. Κι εκείνα που σήμερα πέρασαν τη μεγάλη πόρτα του πανεπιστημίου ή των ΤΕΙ και τα άλλα. Να βρουν τι τους ταιριάζει και να ζήσουν ευτυχισμένα. Χρήσιμα στην κοινωνία και γεμάτα χαρά και όρεξη για δημιουργία. Όλα τα παιδιά του κόσμου τα δικαιούνται αυτά. Τα δικαιούνται και τα μικρά μου αγγελάκια...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του! Empty Απ: Η ικανοποίηση του δασκάλου από τις επιτυχίες των μαθητών του, ο αληθινός μισθός του!

Δημοσίευση από ΔΑΝΑΗ Τρι Αυγ 30, 2011 11:22 am

Δυο ακόμη επιτυχίες - όπως με ενημέρωσαν τα ίδια τα παιδιά - ήρθαν να προστεθούν στις παραπάνω. Ο Χαράλαμπος Μ. θα σπουδάσει Πληροφορική και Τηλεπικοινωνίες στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο και ο Μάριος Β. στο ίδιο πανεπιστήμιο μαθηματικός. Ελπίζω σύντομα να μάθουμε νέα και για τους υπόλοιπους...

ΔΑΝΑΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 6
Εγγραφή : 02/02/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης