ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΤΡΩΕΙ, ΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΣΩΖΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ...

από ΜΑΡΙΟΡΗ Παρ Οκτ 07, 2011 8:37 pm

Κείνο που με τρώει

Κείνο που με τρώει
κείνο που με σώζει
είναι που ονειρεύομαι
σαν τον Καραγκιόζη.
Ό,τι και να πω
κάτι περισσεύει
τρύπια είν'η αγάπη μας
και δε μας προστατεύει.

Λευκό μου σεντονάκι
λάμπα μου τρελή
Ποιαν αγάπη τάχα μαςφυσάει
Βάλε στη σκιά σου
τούτο το παιδί
που δεν έχει απόψε
που να πάει που να πάει.

Σαν σκιές γλιστρούν
λόγια και εικόνες
κάρα σκουπιδιάρικα
φεύγουν οι χειμώνες.
Κι αν δε ντρέπεσαι
να καθίσεις πίσω
έλα στην παράσταση
να σε γιουχαΐσω.

Αφιερωμένο εξαιρετικά στον πάλαι ποτέ συνάδελφο, Γ. Κουμέντο. Και νυν περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης Αττικής. Που κάλεσε ΜΑΤ προχτές, μια ολόκληρη διμοιρία, για να εμποδίσει τους εκπαιδευτικούς που απεργούσαν να τον επισκεφθούν στο γραφείο του και να διαμαρτυρηθούν για το γολγοθά που αντιμετωπίζουν. Τους μισθούς πείνας, κυριολεκτικά πείνας, και όλες τις άλλες θεσμικές αλλαγές σε στιλ εργασιακού μεσαίωνα. Με αποκορύφωμα το νέο "φρούτο", την εργασιακή εφεδρεία! (Περισσότερα για το θέμα ΕΔΩ)

Κείνο που με τρώει, κείνο που με σώζει είναι η βέβαιη γνώση πως έχει ο καιρός γυρίσματα. Και κανείς δεν είναι αιώνιος. Όποια καρέκλα ή και καλάμι αν καβαλήσει.

Θα έρθει λοιπόν η ώρα αυτοί που σήμερα θαρρούν ότι κρατάνε την τύχη των συναδέλφων τους στα χέρια και ξεχνούν από πού ξεκίνησαν, αδικώντας και αυθαιρετώντας, όχι μόνο θα χάσουν τα σκήπτρα της εξουσίας αλλά και θα αναχωρήσουν από το μάταιο τούτο κόσμο. Και τι θα μείνει πίσω; Τα έργα του καθενός. Να συνοδεύουν τη μνήμη του στους αιώνες.

Όπως έμειναν τα έργα τόσων άλλων. Για να μπορεί η Ιστορία να γεμίζει και τις χρυσές σελίδες της και τις άλλες, τις κατάμαυρες.

Ξέρω πως δεν έχουν όλοι την ίδια φιλοσοφία ζωής. Υπάρχουν και εκείνοι που θεοποιούν το τώρα και το όσα φάμε και όσα πιούμε και όσα καταδυναστεύσουμε τους ανθρώπους. Η δική μου φιλοσοφία ακολουθεί τους δρόμους του Δημήτρη Λιαντίνη. Ισορροπώντας επί ξυρού ακμής το παρόν ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον. Και προσδοκώντας όχι ανάσταση νεκρών αλλά την ενδοκοσμική αθανασία.

Ο λαός ετούτος έχει ζήσει πολλά. Κουβάλησε στην καμπούρα του τυράννους, γέννησε και παλικάρια και ήρωες. Αλλά και την αρχαία εντολή κουβάλησε. Των σοφών παππούδων. Για την αδικία και που όταν φτάνει στην ύβρι, ξεπληρώνεται αυτοδίκαια.

Μην απελπίζεσαι, λαέ μου, και μη σκύβεις το κεφάλι. Μείνε στις επάλξεις με τη βεβαιότητα που διδάσκει το χτες. Πώς όταν οι λαοί αγωνίζονται το μόνο που μπορεί να χάσουν είναι τις αλυσίδες. Και πως οι "μεγάλοι" είναι μεγάλοι γιατί εσύ παραμένεις γονατιστός. Κι έπειτα τραγούδα εκείνους τους στίχους που χαράχτηκαν στους τοίχους του Πολυτεχνείου:

ΣΥ ΠΟΥ ΓΟΝΑΤΙΖΕΙΣ, ΣΥ ΠΟΥ ΚΛΑΙΣ

ΣΗΚΩ ΚΑΙ ΦΩΝΑΞΕ: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!