ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Σελίδα 2 από 3 Επιστροφή  1, 2, 3  Επόμενο

Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 12:51 am

ΤΟ ΑΜΕΛΙΚΟ


Από τις ιστορίες της Μαριορής

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη.
Δώσ της κλότσο να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινίσει.


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό χωριό, Βλαχώρι το λέγανε. Οι σημερινοί το ξέρουνε ως Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Εκείνα τα χρόνια που ξεκινά η ιστορία μας, ο τόπος ήταν ακόμη υπόδουλος. «Πικρής σκλαβιάς χειροπιαστό σκοτάδι» τα πλάκωνε και τα φοβέριζε όλα και όλους. Κι αν σήμερα θεωρούμε δύσκολη τη ζωή στο χωριό, καταλαβαίνουμε τι πέρναγαν οι άνθρωποι τότε. Εκείνοι οι άνθρωποι, οι τόσοι άγνωστοι σε μας, οι τόσο γνώριμοι στα κύτταρά μας. Οι μακρινοί παππούδες και γιαγιάδες, που στα ίδια χώματα περπάτησαν κάποτε, τις ίδιες κορφούλες αγνάντευαν το πουρνό και από την ίδια βουνοκορφή, της Μίχλας, τους χαιρέταγε το αστρί της μέρας το δείλι. Κακοτράχαλος ο τόπος και βάσανο μεγάλο η επιβίωση.

Κι από πάνω να στέκεται το καμτσίκι του Τούρκου. Να διαφεντεύει και να πέφτει επί δικαίων και αδίκων. Να αρπάζει το βιος και λογαριασμό να μη δίνει. Χωρίς έλεος και χωρίς ανθρωπιά. Και όχι μόνο το βιος. Ίδια άρπαζαν και σκότωναν και τους κακόμοιρους εκείνους χωρικούς, τους έρμους τους Βλαχωρίτες. Τρόμος έπεφτε στο χωριό σαν έφταναν εδώ οι φοροεισπράχτορες και οι τζεντρεμάδες* του αγά. Αλαφιασμένες οι μανάδες μάζευαν τα κούτσικα* από τους δρόμους και μαζεύονταν και οι ίδιες. Τι τα χρόνια ήταν δύσκολα κι οι Τούρκοι δε χόρταιναν μόνο με γρόσια και πεσκέσια. Ούτε τους ρόπωναν* οι πίτες και τα κοψίδια. Ήθελαν, κι έπαιρναν δίχως να ρωτήσουν, ό,τι άλλο τους έκανε κέφι.

Τα ήξερε, τα είχε δοκιμάσει στο πετσί του ο ραγιάς, τόσους αιώνες τα τερτίπια τους. Κι απέ που τράβηξε το ένα χουνέρι* μετά το άλλο, έβαλε μπρος το πανάρχαιο όπλο της φυλής, την πονηριά, που πάντα έσωζε τους Έλληνες απ' τον καιρό του Ομήρου. Έπιασε το λοιπό κι έχτισε σπίτι ξέχωρο, δίπλα στην εκκλησιά, στο κέντρο του χωριού. Τάχα για να τιμήσει τους αφεντάδες και με όλα τα πρεπά να τους τρατάρει και να τους κοιμίσει σαν έφταναν εδώ να διαγουμίσουν. Να πάρουν τον ιδρώτα και τα κόπια των χωριανών μα να γλιτώσουν οι τσούπρες*. . . Ετούτο το χτίσμα Αμελικό το λέγανε.

Κι έμεινε έτσι το Αμελικό, να ξεπεζεύουν και να βρίσκουν κονάκι οι τούρκοι και οι μπιστικοί τους ως τα 1850 περίπου. Οι εποχές είχαν πια αλλάξει. Άλλες ανάγκες των ανθρώπων ήρθαν και κόνεψαν στο Αμελικό. Από τότε και μετά, ιστορούσαν οι παλιοί, εδώ λειτούργησε το σχολειό του χωριού. Ανοιχτά και φανερά και όχι κρυφά που θέλει η φαντασία ορισμένων. Κι από ξενώνας το Αμελικό για τους δυνάστες, έγινε ναός της γνώσης για τα νέα βλαστάρια του χωριού. Εδώ έμαθαν τα πρώτα κολλυβογράμματα, λίγο γραφή κι ανάγνωση και άλλο λίγο να λογαριάζουν. Φυσικά τέτοια προνόμια είχαν μόνο τα σερνικά παιδιά. Τα άλλα, το κορίτσια, είχαν άλλο προορισμό. Μα αυτή είναι μια άλλη ιστορία.

Καλό ξημέρωμα και αύριο με υγεία συνεχίζουμε.


*τζεντρεμάδες = στρατοχωροφύλακες των Τούρκων
*κούτσικα = μικρά παιδιά
*ρόπωναν = χόρταιναν την πείνα τους
*χουνέρι = πάθημα
*τσούπρες = κορίτσια


@@@@@@@@@@@@

Ο ΜΠΑΝΤΖΙΟΣ ΜΕΣΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΩ


Συνέχεια του παραμυθιού, καλησπέρα στην αφεντιά σας.

Εκείνα τα χρόνια που λέτε, οι τσούπρες δε μάθαιναν γράμματα. Η πρώτη που ξέφυγε από τούτο τον άγραφο νόμο ήταν η συχωρεμένη η βαβω - Αγαθή, η μάνα του Θωμά του Παπαδημητρίου, του δάσκαλου, που κι εκείνης ο πατέρας, ο Ιωάννης Μαρτίνης Παπαδημητρίου, ήταν δάσκαλος και μάλιστα σχολάρχης. Σπουδαγμένος στη Ζωσιμαία, μεγάλη υπόθεση εκείνη την εποχή. Μεγαλύτερη ακόμη η γρίπη που τον θέρισε στα 18... Κι ο παππούς της βαβω - Αγαθής, γραμματιζούμενος κι αυτός, παπάς στα Ζαγοροχώρια, στα Σουδενά.

Και δεν ήταν ο μόνος παπάς από το χωριό μας. Ένας άλλος παπάς, ο παπα- Μάρκος, παππούς του Μάρκου Ράπελλα, του αγαπημένου καφετζή των παιδικών μας χρόνων, είχε προσφέρει για πολλά χρόνια τις υπηρεσίες του στο Δίλοφο Ζαγορίου. Παπάς στα Ζαγόρια τότε, το 19ο αιώνα, δεν ήταν εύκολη υπόθεση, αν λάβουμε υπόψη την πνευματική ανάπτυξη της περιοχής. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πως εκείνοι οι Βλαχωρίτες ιερείς γνώριζαν καλά γράμματα και οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως το Αμελικό δεν ήταν το πρώτο σχολείο του χωριού μας. Θα πρέπει και παλιότερα, πριν από το 1850, να λειτουργούσε σχολείο στο χωριό.

Όμως πληροφορίες συγκεκριμένες για το παλιότερο σχολείο δεν υπάρχουν. Όλες λοιπόν οι υποθέσεις μας στηρίζονται στις πληροφορίες για μορφωμένους Βλαχωρίτες αυτής της περιόδου, ιερείς, δασκάλους και σχολάρχες ακόμη. Θέλουμε καλύτερη απόδειξη;

Για να βάλουμε όμως τα πράγματα στη σωστή τους θέση και να μην πάρουν τα μυαλά μας αέρα για το δήθεν τρισένδοξο παρελθόν της παιδείας του τόπου μας, θα πρέπει να μολογήσουμε την πικρή αλήθεια: Η φτώχεια και η ανέχεια άφηνε πολλά παιδιά αγράμματα κι ας υπήρχε σχολείο στο χωριό. Δύσκολα τα χρόνια και οι άνθρωποι έπρεπε πρώτα να σκεφτούν την επιβίωση και μετά τα γράμματα. Ακούστε μάλιστα και τούτο το παράδοξο:

Κάθε που έμπαινε η άνοιξη, ο δάσκαλος και οι μαθητές του έπαιρναν πόδι από το Αμελικό. Όχι, δεν πήγαιναν στους κάμπους να μαζέψουν παπαρούνες και πασχαλιές, αυτιά του λαγού και σταφύλια του κούκου. Ούτε για μπουσλίγκες επάνω στη Βασιλική. Αυτά ήταν της δικής μας γενιά τα τσαλίμια. Και για τους νεώτερους, που ούτε τις μπουσλίγκες κατέχουν, ούτε και το βεζίρη, θα προσθέσω πως ήταν τα γκέιμ μπόι της δικής μας εποχής. Όσο για τα παραπάνω, τα αυτιά και τα σταφύλια, του λαγού και του κούκου, λουλουδάκια είναι του τόπου μας, ταιριαστά με τα ζωάκια του, για να μαρτυράνε τη σοφή ματιά εκείνων που έτσι τα βάφτισαν και έτσι μας τα παρέδωσαν. Αυτά και πάμε παρακάτω.

Τα παιδιά, που λέτε, εκείνης της εποχής δεν είχαν καιρό για τέτοια. Και μην ξεχνάμε πως δεν είχαν και παπούτσια να ποδεθούν. Ούτε θα είχαν για πολλές δεκαετίες ακόμη. Πού πήγαινε λοιπόν όλο τούτο το ξυπόλητο τάγμα;

Απλά πολύ απλά, μετακόμιζαν στο χαγιάτι* της εκκλησιάς, στο γνωστό μας Αϊ -Δημήτρη. Μαζί και ο δάσκαλος. Γιατί στο Αμελικό έμπαινε ο μπάντζιος, πα να πει ο τυροκόμος. Σαρακοστή βλέπετε και οι άνθρωποι τηρούσαν τότε τις παραδόσεις. Αν ήθελαν, ας έκαναν κι αλλιώς. Κι αφού δεν έπιναν που δεν έπιναν γάλα, φώναζαν τον μπάντζιο για να το κάνει τυρί. Και να πάρουν κι αυτοί κανένα φράγκο. Πρώτη ανάγκη αυτή και μετά το σχολειό. Γιατί αν δε χορτάσει η κοιλιά, ανοίγει η πόρτα του μυαλού να μπούνε τα γράμματα; Για να λέμε δηλαδή και το σωστό.

Κι έτσι τα πιτσιρίκια, με τα γυμνά τους ποδαράκια και με τα τρύπια ρουχαλάκια, συνήθως αποφόρια από μεγαλύτερους, στρώνονταν στο χαγιάτι κι εκεί πολέμαγαν να νικήσουν την αμάθεια και να γίνουν άνθρωποι. Άναβαν και στη γωνιά φωτιά και κορόιδευαν την παγωνιά. Η κάπνα και οι μαυρισμένες πέτρες από τούτη τη γωνιά γλίτωσαν ως τις μέρες μας, ως τότε που αναστηλώθηκε ο Άγιος Δημήτριος και μας παραδόθηκε σαν καινούριος.

Έτσι που λέτε το είχαν εκείνα τα χρόνια. Μέσα ο μπάντζιος, έξω τα παιδιά. Μα να σας πω, δεν ξέρω αν έτσι ήταν καλύτερα ή χειρότερα. Γιατί ετούτα τα παιδιά, με τις χίλιες αντιξοότητες, μάθαιναν γράμματα και συνάμα ανθρωπιά. Δεν αμολιούνταν στους δρόμους σαν τα σημερινά να σφάξουν το ένα το άλλο. Και λέω μήπως είχε δίκιο εκείνος ο παλιός που έλεγε «Η ευτυχία κάνει τέρατα και η δυστυχία ανθρώπους.»

Μα είπαμε πολλά και σώνει. Ας λαλήσει κι άλλο αηδόνι.

Καλό σας ξημέρωμα. Και έπεται συνέχεια.


* χαγιάτι = εξωτερικός διάδρομος

ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Οι ερμηνείες των λέξεων του τοπικού λεξιλογίου βασίστηκαν σε ανέκδοτη εργασία του Θεόφιλου Λαμπρίδη.

ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 6:09 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525BE%2525CE%2525B9%2525CF%252580%2525CF%25258C%2525CE%2525BB%2525CE%2525B7%2525CF%252584%2525CE%2525BF%252520%2525CF%252584%2525CE%2525AC%2525CE%2525B3%2525CE%2525BC%2525CE%2525B1

Το ξυπόλητο τάγμα του χωριού.

Η φωτογραφία είναι από το βιβλίο του Ν. Υφαντή: "Ο απόδημος Θεσπρωτός Χρυσόστομος Λ. Λαμπρίδης και τα ευποιητικά του έργα"

Το ξυπόλητο τάγμα αναφέρθηκε και παραπάνω, τότε που το σχολείο του Βλαχωρίου (Πολυδρόσου - όπως λέγεται σήμερα) στεγαζόταν στο Αμελικό. Μα η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε αρκετές δεκαετίες αργότερα. Στα 1953. Κι ακόμη τα παιδάκια του χωριού δεν ήταν ποδεμένα...

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 6:22 pm

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΑΜΕΛΙΚΟ

Τη λέγανε Μαγδαληνή;


Της Μαρίας Θ. Λαμπρίδου

Αρχή του παραμυθιού μας, καλησπέρα στις αφεντιές σας και κάντε ψίχα* ήσυχα να βγούνε οι ξωτικές κι οι νεραϊδοπαρμένοι. Ήσυχα λέω, μη σας πάρουν τη φωνή κατά που συνηθάνε.

Νύχτα αφέγγαρη απόψε. Εκεί στο κέντρο του χωριού. Ψυχή πουθενά, φως πουθενά. Μόνο τα νυχτοπούλια που κρώζουν. Ήρεμος ο Αϊ Δημήτρης αναπαύει το γαλήνιο ίσκιο του. Δίπλα το Αμελικό. Με τα δυο του πατώματα. Και κει, στο απάνω, μια τσούπρα. Μόνη της. Ξένη σ' αυτό τον τόπο, ξένη και με τους ανθρώπους.

Πότε ήρθε εδώ; Πότε έφυγε; Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα. Λένε πως την έλεγαν Μαγδαληνή. Μπορεί κι αλλιώς. Κανείς δε θέλει να θυμάται. Θλιβερή ιστορία, απ' αυτές που καλύτερα να τις ξεχνούν. Σήμερα όμως θα κάνουμε μια εξαίρεση. Έτσι πρέπει και να με συμπαθάτε αν σας στεναχωρέψω.

Δασκάλα ήρθε στον τόπο μας η Μαγδαληνή, ας την πούμε κι εμείς έτσι για ευκολία. Από πού; Μερικοί τη θέλουν Κερκυραία. Μια Ναυσικά που ξέπεσε στα βουνά μας. Αμάθητοι οι ντόπιοι σε τέτοιες γραμματιζούμενες κυράδες, την είδαν απ την αρχή με μισό μάτι. Δάσκαλο γύρευαν για τα παιδιά τους και όχι μια ομορφονιά με ξενικά ρουτιά* και σουσούμια αλλόκοτα.

Σαν ξεπέζεψε στον πλάτανο του Μεσοχωριού, ανόρεχτα της έδειξαν το κονάκι του δάσκαλου. Ντράπηκαν να της πούνε να φύγει, το φώναζαν όμως τα μάτια τους. Ντράπηκε κι εκείνη να ρωτήσει το γιατί. Μικρό κορίτσι ήτανε μαθές κι ας την έβλεπαν οι άλλοι για Μπουμπουλίνα έτοιμη να τους βάλει μπουρλότα.

Κλείστηκε εκείνη στο κονάκι, στο Αμελικό δηλαδή, σχολείο και σπίτι για το δάσκαλο ένα πράμα ήταν εκείνα τα χρόνια, και άρχισε το σούσουρο να απλώνεται. "Δάσκαλος γυναίκα, πού ματακούστηκε!" Πάτησαν πόδι τα παιδιά, τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται:

«Δεν πααίνουμε* στο σκολειό!»

Πάτησαν πόδι και οι μανάδες:

«Να πα να τσι* πείτε να τσακιστεί να φύγει, θα μας χαλάσει τα σπίτια μας αυτή με τα φερσίδια* της!»

Έπεσαν οι άντρες σε μεγάλη συλλοή*. Έστριβαν τη μουστάκα τσε δω, την έστριβαν τσε κει*, βαρύ τους έρχουνταν να πάνε να πούνε της κυρα - δασκάλισσας να τα μαζέψει και να φύγει.

Κι εκείνο το κοράσιο, μόνο κι έρμο το καψερό, να παλεύει να βρει άκρη να βολευτεί στο καινούριο σπιτικό. Σπιτικό τρόπος του λέγειν, ένα αχούρι σκοτεινό και η μπόχα της τυρίλας να την πνίγει. Πνιχτή και απόκοσμη και η σιωπή, μόνο την καρδιά της άκουγε να σφυροκοπά. Κι απέ*, σαν πέρασαν οι πρώτες ώρες, πήρε το θάρρος, αναγκάστηκε πες, να ξεμυτίσει από το κονάκι της. Κείνα τα χρόνια τα σπιτικά δεν είχαν τις ευκολίες τις σημερινές. Άγνωστες πολυτέλειες που ήθελαν δεκαετίες να φτάσουν ως εδώ. Μπάνιο και τουαλέτες; Εδώ νερό δεν είχανε και το κουβάλαγαν ζαλωμένο με τις βιτσέλες*.

Βγήκε λοιπόν η Μαγδαληνή, και χτύπησε την πρώτη πόρτα που βρήκε μπροστά της. Η ανάγκη βλέπεις είναι πιο πάνω κι από τη ντροπή. Με χαμηλά τα μάτια και ψελλίζοντας έκανε τη δύσκολη ερώτηση. Και σαν κατάλαβε η νοικοκυρά, με τα χίλια ζόρια, τι ζήταγε η δασκάλα, φώναξε τη θυγατέρα της τη μεγάλη να πάει να της δείξει. Το αναγκαίο*, κατά πως το λέγανε ευγενικά. Και πήραν δρόμο και δρόμο άφησαν, γιατί αυτό το αναγκαίο ήταν κατά λάκκο μεριά, χαμηλά, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων. Και μακριά από τον κόσμο και η καθαριότητα του χώρου.

Είδε η Κερκυραία τα κατάντια μας και έφριξε. Μα τι να πει; Και σε ποιον; Αλλιώς ήταν αυτή μαθημένη στον τόπο της, άλλα συνήθεια και άλλος πολιτισμός. Μα εδώ, σε τούτα τα βουνά που μόλις τα είχε αφήσει του Τούρκου το ποδάρι, αυτά ήταν, το είπαμε, πολυτέλειες άγνωστες.

Λέτε κι εσείς με νου σας τι κάθομαι τώρα και σας μολογώ*. Έλα μου ντε που τούτα όλα έπαιξαν ρόλο σημαντικό; Κι αν ενοχλούν τ’ αυτιά μας και τα μάτια μας τέτοιες παράταιρες κουβέντες, ακόμη πιο πολύ θα μας ενοχλήσει να μάθουμε τη συνέχεια ετούτης της λησμονημένης ιστορίας.

Που λέτε έτσι είχαν τα πράγματα. Οι χωριανοί δε θέλαν τη δασκάλα ούτε ζουγραφιστή, κι εκείνη απ' τη μεριά της άλλο δε λαχτάραγε παρά να φύγει από τούτο τον καταραμένο τόπο και το μαρτύριο που τράβαγε. Μα εύκολο δεν ήταν να γλιτώσει. Και ποιος ξέρει και ποια ανάγκη την είχε φέρει ως εδώ. Κανείς δε ρώτησε και κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Πόσος καιρός πέρασε, αδύνατον να μάθουμε. Και λίγος ή πολύς δεν έχει σημασία. Το σημαντικό και το βέβαιο είναι το αποτέλεσμα στην ψυχή του κοριτσιού. Μέρα τη μέρα μαζευόταν η πίκρα και βούλιαζε σε χάος απύθμενο. Μα τούτο το δράμα κανείς δεν το πρόσεξε. Κι έτσι κανενός η καρδιά δεν μαλάκωσε. Αντίθετα, μέρα τη μέρα, έψαχναν τρόπο να διώξουν τη δασκάλα. Να γλιτώσουν από τούτο το βραχνά.

Και όχι μόνο τη μέρα. Τις νύχτες κατσουλώνονταν με μαύρα σκουτιά και κρυμμένοι στο σκοτάδι έβγαζαν αλλόκοτες φωνές κάτω από τα παραθύρια της δασκάλας. Και ήταν μαθές ένα βήμα από το Αμελικό το κοιμητήρι, να τους ακούς και να σου σηκώνεται η τρίχα.

Να όμως που κάποια στιγμή βρήκαν επιτέλους την αφορμή που γύρευαν και για καταπρόσωπο επίθεση:

Η δασκαλίτσα, που ούτε το όνομά της δε θέλησαν να κρατήσουν οι παλιοί, και που ούτε τη μέρα καλά καλά δεν μπορούσε να φτάνει εκεί κάτω στο χασίλι* γι αυτό που σήμερα το θεωρούμε αυτονόητο να υπάρχει στο κάθε σπίτι, τις νύχτες αναγκαζόταν να καταφεύγει στη λύση που ήξερε από τον τόπο της, το δοχείο νυχτός για να το πούμε ευγενικά. Το πώς μαθεύτηκε ετούτο το μυστικό στο χωριό, άγνωστο. Το θέμα είναι πως αυτό ακριβώς τους έδωσε την αφορμή που γύρευαν. Μαζεύουν το λοιπόν οι άντρες τις γυναίκες και μια και δυο τις στείλανε στο Αμελικό να πετάξουν έξω τη "βρομιάρα". Ποια λόγια αλλάχτηκαν εκεί; Τι προσβολές άδικες εισέπραξε το ξένο κορίτσι;

Ξεχείλισε η ψυχούλα της και όλα όσα είχε μαζεμένα ορμήσαν βίαια και σαλέψαν το μυαλό της. Θέλει και πολύ νομίζετε ο άνθρωπος να παραλοϊστεί; Τι απέγινε, κανείς δεν ξέρει. Το χωριό έθαψε στη σιωπή ετούτη τη θλιβερή ιστορία της πρώτης και τελευταίας δασκάλας του χωριού μας. Δεν ήθελαν να θυμούνται και να ντρέπονται για το κακό που της έκαναν. Ακόμη και το όνομά της θάφτηκε επιμελώς στη λήθη. «Αλησμονώ και χαίρομαι» που λέει και το τραγούδι. Τη λέγανε Μαγδαληνή; Ήτανε Κερκυραία;

Χρόνια μετά έψαξε να τη βρει ένας δάσκαλος του χωριού μας. Δεν τα κατάφερε. Ίσως το όνομα δεν ήτανε σωστό, ίσως ο τόπος της να ήταν άλλος. Ποιος ξέρει; Κι ένα βράδυ κάθισε και μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι, για τη Μαγδαληνή, ή όπως αλλιώς τη λέγαν. Να βγάλει το κρίμα από μέσα του. Και όπως μου τα μολόγησε έτσι κατά λέξη σας τα λέω κι εγώ. Να μη με βαραίνουν άλλο. Κι ας είναι τούτο το παραμύθι ένα μνημόσυνο για εκείνη την άτυχη κοπέλα που τόσο αδικήσαμε.

Καλό ξημέρωμα και με υγεία να ξανανταμώσουμε.

Να συνεχίσουμε να λέμε παραμύθια. Που παραμύθια δεν είναι...


ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Οι ερμηνείες των λέξεων του τοπικού λεξιλογίου βασίστηκαν σε ανέκδοτη εργασία του Θεόφιλου Λαμπρίδη, κι ο ίδιος μας διηγήθηκε και την ιστορία της "Μαγδαληνής".

*ψίχα = λίγο
*ρουτιά = ρούχα
*πααίνουμε = πηγαίνουμε
*τσι (πείτε) = της (πείτε)
*φερσίδια = τρόποι φερσίματος, συμπεριφοράς, τα φερσίματα
*συλλοή = συλλογή, σκέψη
*τσε δω, τσε κει = από δω, από κει
*απέ = έπειτα
*βιτσέλες = δοχεία για μεταφορά νερού
*αναγκαίο = τουαλέτα,
*μολογώ = ομολογώ, λέω
*χασίλι = χωράφι
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 6:47 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520272

Ο Αϊ - Δημήτρης του Πολυδρόσου. Στο χαγιάτι του μετακόμιζε το ξυπόλητο τάγμα για να μάθει γράμματα όταν ερχόταν ο μπάντζιος στο χωριό και καταλάμβανε το Αμελικό. Το Αμελικό ήταν χτισμένο δεξιά από την εκκλησία. Η δική μου γενιά δεν το πρόλαβε. Αργότερα εκεί στήθηκε η προτομή ενός σπουδαίου Βλαχωρίτη, του γιατρού Τάσσου Β. Αναγνωστόπουλου.

Η πλακέτα αναφέρει:

ΕΙΣ ΑΪΔΙΟΝ ΜΝΗΜΗΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΟΜΗΡΙΑΝ ΟΔΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΙΤΑΛΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ ΚΑΤΟΧΗΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1943 ΚΑΙ ΕΥΡΟΝΤΟΣ ΤΡΑΓΙΚΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΕΝ ΠΛΩ ΠΟΛΥΔΡΟΣΙΤΟΥ ΙΑΤΡΟΥ ΤΑΣΣΟΥ Β. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Τάσος Αναγνωστόπουλος γεννήθηκε στο Βλαχώρι στις 12 Απριλίου 1907. Τα πρώτα μαθήματα άκουσε στο δημοτικό σχολείου του χωριού του από τον αείμνηστο δάσκαλο Νικόλαο Χρ. Μπίτσα.

Το 1926 ταξίδεψε στην Αίγυπτο, όπου εργαζόταν κοντά στα αδέρφια του και παράλληλα φοιτούσε στο 5/τάξιο Γυμνάσιο. Αποφοίτησε στα 1929 οπότε και εισήλθε στην Ιατρική Σχολή Αθηνών. Έλαβε το πτυχίο του γιατρού στα 1934.

Στα 1935 εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Παραμυθιά και εξασκούσε το λειτούργημα του γιατρού. Οι ντόπιοι τον εκτιμούσαν πολύ για την ευθύτητα του χαρακτήρα του και τα αλτρουϊστικά του αισθήματα.

Στα 1936 ο γερουσιαστής Μπέμπης τον έστειλε τον έστειλε στην Αίγυπτο για τη διενέργεια εράνου υπέρ του νοσοκομείου Φιλιατών.

Συμμετείχε ως έφεδρος ανθυπίατρος στον ελληνοϊταλικό πόλεμο.

Λόγω της εθνικής του δράσης κατά την Κατοχή, συνελήφθη από τις στρατιωτικές αρχές Κατοχής. Κατά τη μεταφορά του στην Ιταλία, στις 22 Ιανουαρίου 1943, το πλοίο Τζένοβα που επέβαινε τορπιλίστηκε και ο ίδιος έχασε τη ζωή του.

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 7:08 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520261

Το κωδωνοστάσιο του Αγίου Δημητρίου Πολυδρόσου.

Κάθε φορά που το βλέπω θυμάμαι τα ξαδέρφια μου. Το Βαγγέλη που τον έφαγαν τα ξένα. Και το Μανόλη. Το μεγαλύτερο αδερφό του. Που μας τον έφαγαν οι μαύροι στην Αφρική...

Οι δυο τους, ο Μανόλης και ο Βαγγέλης Λαμπρίδης, μετανάστες από χρόνια στη Νότια Αφρική, ανέλαβαν τα έξοδα για την κατασκευή του κωδωνοστασίου. Με τσίγκλισμα βέβαια του μπαρμπα - Χρυσόστομου, που ήταν μανούλα σε κάτι τέτοια. Έπιανε και έγραφε γράμματα στους Πολυδροσίτες και κυρίως στους ξενιτεμένους και τους ξεσήκωνε ότι πρέπει να γίνει τούτο και το άλλο στο χωριό.

Ήταν βεβαίως εύκολο για το Χρυσόστομο Λαμπρίδη να βάλει ο ίδιος το ποσό για κάθε έργο που του κατέβαινε η ιδέα να γίνει. Η τύχη τον ευνόησε και από φτωχόπαιδο κατάφερε να γίνει ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Και πράγματι έβαλε και ο ίδιος τεράστια ποσά για τα έργα στο χωριό. Μα δεν ήθελε μόνο αυτός να φαίνεται πως αγαπά τον τόπο. Προσπαθούσε πάντα εκτός από τα υλικά έργα να δημιουργεί και μιμητές των δικών του πράξεων. Πράξεων που παραδεχόταν ότι του ενέπνευσε ο δάσκαλός του, ο Νικόλαος Χρ. Μπίτσας, και προς τον οποίο έτρεφε απεριόριστο θαυμασμό. Όπως εξάλλου και όλοι οι συγχωριανοί μου που πρόκαμαν να γνωρίσουν αυτό το δάσκαλο.

Ένα μυθικό τέρας είναι αυτός ο Μπίτσας στο μυαλό μου. Έχω κι αν έχω ακούσει για εκείνον. Ένας δάσκαλος με φυσικό ταλέντο στη διδασκαλία παρά τα λίγα γράμματα που εγνώριζε. Και όπως και αν έχει στο Μπίτσα το χωριό ξεπλέρωσε το κρίμα του για τη Μαγδαληνή. Όσο άσχημα φέρθηκε στη δασκαλίτσα, τόσο λάτρεψε το Μπίτσα...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 7:25 pm

Μια ακόμη ιστορία της Μαριορής. Μια από τις ιστορίες της θάλασσας και των καραβιών. Αφιερωμένη στα ξαδέρφια μου, το Μανόλη και το Βαγγέλη. Και κυρίως στον πατέρα τους. Τον Τάσο Λαμπρίδη...

Η Φρανκφούρτη που δεν γνώρισα


Λέω σήμερα να σας ξεναγήσω στην Φρανκφούρτη:

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Fra210
Άποψη της προκυμαίας του ποταμού Μάιν (Untermainkai).

Διακρίνεται το Ζάαλχοφ (Saalhof) που είναι το αρχαιότερο διατηρημένο κτίριο της παλιάς πόλης της Φρανκφούρτης. Εκεί στεγάζεται σήμερα το Ιστορικό Μουσείο. Φαίνεται επίσης ο Καθεδρικός Ναός.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Fra410
Η Πλατεία Γκαίτε με το μνημείο του Γκαίτε και του Γκούτενμπεργκ.

Ο μεγάλος Γερμανός ποιητής, πεζογράφος και λόγιος Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε γεννήθηκε το 1749 στην Φρανκφούρτη.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Fra710
Γενική άποψη της Φρανκφούρτης

Είναι όμορφη πόλη. Δεν είναι; Έτσι τουλάχιστον δείχνουν οι φωτογραφίες του Φίλιππου Κολιβά. Εγώ πάντως τη Φρανκφούρτη δεν τη γνώρισα... Μόλις απόψε συνάντησα αυτές τις ωραίες φωτογραφίες και θυμήθηκα τότε που πέρασα από κει... Γιατί ναι, έχω επισκεφθεί αυτή την πόλη. Σεπτέμβρης του 1980. Αθήνα - Φρανκφούρτη αεροπορικώς. Κι αμέσως μετά οδικώς αναχώρηση για το λιμάνι του Βιλιεμσχάβεν (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Ήταν τότε που γύριζα τη γη με ένα ναυτικό φυλλάδιο στην κολότσεπη.

Λένε για μας τους ναυτικούς πως έχουμε σε μέρη πολλά γυρίσει. Κι έχουν δει ακόμη περισσότερα τα μάτια μας. Αμέεεεε πώς! Ακόμη κι εγώ που μόλις δυο χρόνια πρόλαβα να δοκιμάσω θάλασσα. Να πιάσω και να σας λέω για μέρη μακρινά και εξωτικά που να καλπάζει η φαντασία σας αφηνιασμένη. Τι Αμερική, τι Αφρική, τι Ασία... Σε όλα τα πλάτη και τα μήκη της γης αλώνισε η αφεντιά μου. Καβάλα σε ένα παπόρο, πότε φορτηγό και πότε γκαζάδικο. Αλλά η αλήθεια η πικρή είναι πως ο ναυτικός πολύ γυρνάει και ελάχιστα βλέπει. Γιατί δεν έχει πάει εκεί για τουρισμό. Σε δουλειά βρίσκεται. Και τι δουλειά!

Έτσι και με τη Φρανκφούρτη. 11 του Σεπτέμβρη του '80 μπήκα στο αεροπλάνο, φίλησα τη μάνα και τον πατέρα που έστεκαν βουρκωμένοι και πέταξα σε άλλους τόπους. Ένα κοριτσάκι ακόμη. Που δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα.

Γνώρισα προχτές μια κοπελιά. Στα 19. Έτοιμη να μπαρκάρει. Γυρνάω και λέω του πατέρα μου: Πού θα πάει, καλέ, παιδί πράμα; Όπου πήγες κι εσύ στην ηλικία της, με αποστόμωσε... Αχ, χρόνια και καιροί. Και χίλια πράγματα να ξεφυτρώνουν στις αναμνήσεις. Κι ας είδες τόσο λίγα. Τα συμπληρώνει η φαντασία ή τελικά εκείνο που μετράει είναι και μόνο να γευτείς την ατμόσφαιρα ενός τόπου; Δεν ξέρω, ειλικρινά δεν ξέρω να σας πω. Λέω μονάχα και το εννοώ πως ακόμη και με μια ανάσα σε κάθε τόπο έχεις πολλά να κουβαλάς. Και πολλά να σημαδεύουν τη ζωή σου για πάντα.

Κάποτε, που λέτε, βρέθηκα στη Σάουθ Άφρικα. Στο Κέιπ Τάουν για την ακρίβεια. Μ' αυτή τη μακρινή τη χώρα έχω πολλά να με ενώνουν. Κι άλλα τόσα να μαυρίζουν την ψυχή μου. Ακόμη σήμερα ζουν εκεί θείοι και ξαδέρφια μου. Και στο ξένο χώμα της κοιμούνται δυο πρόσωπα αγαπημένα. Ο πρώτος από τα ξαδέρφια μου, ο μεγαλύτερος. Ο Μανόλης... Και της αδερφής του το παιδί, λίγων ημερών γαμπρός, ο Κωστάκης. Σκοτωμένοι κι οι δυο από μαύρους. Έχω πολλούς λόγους να τη μισώ τη ράτσα τους. Μα έχω και κάτι ακόμη να μου καίει την ψυχή.

Καλοκαίρι ήταν του '81. Κατεβαίναμε με άδειο το βαπόρι από Ευρώπη για Περσικό. Ένα 250άρι γκαζάδικο. Θηρίο ολόκληρο... Γύρω το γύρω την Αφρική. Από Ρότερνταμ συγκεκριμένα για Jebel Dhanna. Σαλπάραμε στις 29 του Ιούλη και αρχίσαμε τα γνωστά. Πλύσιμο αμπαριών και επισκευές. Ματσακόνι και βάψιμο. Λίγο μετά τα Κανάρια ο καιρός αγρίεψε. Στις 17 του Αυγούστου έγραφα στο ημερολόγιο:

"Δε δουλεύουμε σήμερα. Μεταφορά αργίας. Το κούνημα άρχισε. Εκείνη η μέση πάνω κάτω πάει. Φοβάμαι."


Ε, ναι. Δεν ήμουνα τρελή να μη φοβάμαι. Παλιό καράβι ήταν. Δέκα χρονών... Για μεγάζο γκαζάδικο αυτό σημαίνει βαθιά γεράματα. Ήταν και κακοσυντηρημένο. Πώς να μη φοβάσαι; Και δυστυχώς αποδείχτηκε πως είχα και μεγάλο δίκιο. Δε θυμάμαι πια το πώς αλλά γεγονός είναι ότι κινδύνεψε σε κείνο το ταξίδι το καράβι μας να πάθει τα χειρότερα. Το τοίχωμα στο μεσιανό αμπάρι ξεκόλλησε... τρύπησε... θα σας γελάσω. Πάντως μια λαμαρίνα πήγαινε κι ερχόταν και πέταγε σπινθήρες! Τρεις και πέντε σε όλους.

Μια και δυο πιάνουν τον καπετάν Γιάννη, τον ανθυποπλοίαρχο, και τον κατεβάζουν να ελέγξει τη ζημιά. Άμα λέμε καπετάν, μην πάει ο νους σας σε κανένα θαλασσόλυκο με χρόνια στη θάλασσα. Πιτσιρικάς κι αυτός. Ένα παλικαράκι νιόπαντρο σχεδόν που είχε μαζί και την κυρά του.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 91891710

Εδώ σε κάποιες καλύτερες στιγμές τρώμε την ψαρόσουπα που μαγείρεψε η Ελένη του... Θαρρώ πως ήτανε με ψάρι που είχαμε βγάλει μόνοι μας στον Περσικό. Και μάλιστα ροφός. Έπεσε ο μπάρμπας (παρατσούκλι του καπετάνιου) στη μέση και ζήταγε ως κεφαλή του πλοίου να φάει αυτός το κεφάλι. Αμ δε. Πονηρός ο ανθυποπλοίαρχος σκαρφίστηκε εγκυμοσύνη της κυράς του και αρνήθηκε τη χάρη.

Όταν όμως κόπηκε η λαμαρίνα (ο μπουλμές όπως τη λένε στα βαπόρια) καμία χάρη δε χώραγε. Έκλαψε η Ελένη, πήγε και ήρθε η ψυχούλα της από την αγωνία, μα εκείνος να πει όχι δε γινόταν. Τον έδεσαν, του φόρεσαν ίσως και σωσίβιο και τον κατέβασαν μέσα στο τάνκι. Όταν το βαπόρι είναι άδειο στα τάνκια μέσα βάζουμε νερό. Θαλασσινό νερό. Για να κρατάει βάρος και να μπορεί να ταξιδέψει το πλοίο. Έρμα το λένε στην επίσημη γλώσσα, σαβούρα στη διάλεκτο των ναυτικών. Και μέσα σε τούτη τη σαβούρα την ανακατεμένη με τα υπόλοιπα από το πετρέλαιο βρέθηκε ο ανθυποπλοίαρχος με μια μικρή φουσκωτή βαρκούλα. Το κατέβασμα έγινε από μια ελάχιστη τρύπα στην κουβέρτα που ίσα και χωράει να περάσει άνθρωπος. Κανονική κάθοδος για την κόλαση.

Πήγε, είδε, έλεγξε... Ανέβηκε κάποια στιγμή επάνω σχεδόν άπνοος. Του έριξαν νερό, τον συνέφεραν. Πήρε επιτέλους ανάσα και η Ελένη που ευτυχώς και δεν ήταν αληθινά έγκυος, ειδεμή θα το έχανε το παιδί...

Ανέφερε έπειτα τα καθέκαστα στον ... μπάρμπα. Ξεκολλημένος ο μπουλμές. Και σπινθήρες... Άσχημα τα μαντάτα για την εταιρεία. Η επισκευή αναπόφευκτη. Πήραμε το ΟΚ. Αλλαγή ρότας και προορισμός το Καίηπ Τάουν. Αργά αργά και κάνοντας το σταυρό μας να προκάμουμε. Για να σας γράφω, καταλαβαίνετε, προφτάσαμε το κακό. Ούτε το καράβι κόπηκε στα δυο σαν καρπουζόφλουδα ούτε και έκανε μπαμ. Φυσιολογικά και τα δύο για τέτοιες καταστάσεις.

Πήγαμε λοιπόν στη γιάρδα του Καίηπ Τάουν, στο ναυπηγείο δηλαδή, και επιτέλους ανασάναμε ανακουφισμένοι. Μια βδομαδούλα οφ από βάρδιες στα κύματα και άλλο τόσο βολτίτσα στην άγνωστη πόλη. Μη φανταστείτε βέβαια ραχάτι από το πρωί ως το βράδυ. Οι βάρδιες είναι βάρδιες ακόμη και στο λιμάνι. Και μη φανταστείτε πως τέτοια καράβια πάνε και δένουν στην κεντρική προβλήτα. Και δουλειά έπρεπε να δουλέψεις και αρκετά χιλιόμετρα από την πόλη ήμασταν. Αλλά και έτσι τον κρατάς το ναυτικό να μη βγει έξω;

Φυσικά σε τέτοιους τόπους δεν πας μόνος σου. Και μάλιστα εκείνη την εποχή. Μπουλούκι όλο το τσούρμο κινήσαμε για τη βόλτα. Κάποιος ατζέντης ήρθε και μας παρέλαβε και μάλιστα έλληνας. Πρώτα για ψώνια. Τι ψώνια δηλαδή; Εγώ καινούρια ήμουν ακόμη στο καράβι και δεν είχα να παίρνω και πολλά. Και δοκιμάκι... Από όλη την αγορά του Καίηπ Τάουν μόνο λίγες κάρτες πήρα να θυμάμαι τον τόπο και μια πετσέτα Adidas... Ανάγκη κι αυτή γιατί του καραβιού ήταν τρύπιες και της κακιάς ώρας. Τόσα χρόνια μετά ακόμη την κρατάω κι ας άρχισε να μοιάζει με τις βαπορίσιες. Μα είναι με θαλασσινό ιδρώτα αγορασμένη. Πώς να την πετάξεις;

Και θυμάμαι και μια γκάφα περιωπής... Μπαίνουμε σε ένα φαρμακείο, κάποιος ήθελε κάποιο φάρμακο, και βλέπω κάτι σοκολατάκια. Όπα λέω. Εδώ τα φαρμακεία τους έχουν και γλυκά. Τα αγοράζω όλο χαρά και την άλλη μέρα στο βαπόρι παιδευόμουν να καταλάβω γιατί ήταν τόσο άγλυκα. Ε, ρημάδια αγγλικά... Πού να καταλάβω ότι ήταν για διαβητικούς...

Κι αφού τελειώσαμε με τα ψώνια, γυρνάει ο ατζέντης και μας λέει να πάμε σε μια ταβέρνα ελληνική. Χαράς ευαγγέλια. Επιτέλους να φάμε ανθρώπινο φαΐ. Αχ, τι το θέλαμε...

Πάμε, που λέτε, και όλα καλά και όλα ωραία. Να γλείφεις τα δάχτυλά σου. Και να μας λένε εκεί οι μετανάστες οι ρωμιοί τα δικά τους και να τους λέμε κι εμείς. Πούθε είσαι πατριώτη και μην ξέρεις έναν τάδε κτλ. Και κάποια στιγμή μας βάζει και τα σχετικά καψουροτράγουδα - ελληνικά φυσικά - και αρχίζει ο χορός. Ζεμπεκιά θυμάμαι. Το αφεντικό του μαγαζιού ο χορευτής. Και πάνω στο τσακίρ κέφι κάνει μια και τραβάει το τραπεζομάντιλο με όλα τα συμπράγκαλα. Πιάτα ποτήρια και μπουκάλια όλα θρύψαλα.

Βγαίνει τρέχοντας η κοπέλα από την κουζίνα να μαζέψει τα σπασμένα γυαλικά. Και ξαφνικά βλέπουμε το δικό μας να της δίνει με όλη του τη δύναμη μια κλοτσιά που άλλο να τη διαβάζεις και άλλο να τη βλέπεις. Δίπλωσε το κορίτσι στη μέση και βόγκηξε που να σου σπαράζει η καρδιά.

Τι κάνεις ρε; Γιατί την κλότσησες τη φουκαριάρα; Ρώτησε ο πρώτος που κατάφερε να συνέλθει από την τεράστια έκπληξη.

Και η απάντηση η αναπάντεχη: Έτσι θέλουν αυτές. Αν δεν τις χτυπήσεις σηκώνουν κεφάλι!!!

Γεια σου ελληναρά μου. Εκπρόσωπε εκείνου του λαού που θέλει να λέει πως κρατά από αρχαία Ελλάδα. Και πολιτισμό που έδωσε τα φώτα στην οικουμένη, τρομάρα μας...

Λίγο αργότερα πήγαμε όλοι με τη σειρά στην τουαλέτα και βγάλαμε το φαΐ που είχαμε φάει. Καλύτερα βαπορίσιο φαγητό, ακόμη καλύτερα να ανακατεύεσαι από τα μποφόρια μα όχι αυτό. Όχι αυτό που σε κάνει να ντρέπεσαι που γεννήθηκες άνθρωπος... Καλύτερα ζώο, να βλέπεις και να μην καταλαβαίνεις και να μη σκέφτεσαι.

Όταν μετά από πολλά χρόνια πήραμε στην Ελλάδα το μαύρο μαντάτο για τον αγαπημένο μου ξάδερφο, η ξεχασμένη σκηνή με εκείνη τη μαυρούλα στο Καίηπ Τάουν βρικολάκιασε ξανά τις νύχτες μου. Μαύρος κι εκείνος που σκότωσε το Μανόλη μας. Στο Γιοχάνεσμπουργκ το φονικό. Ληστεία ένοπλη...

Έκλαιγα για το Μανόλη... έκλαιγα και για κείνους τους δύστυχους ανθρώπους που όσο και να ήθελα δεν μπορούσα να κάνω πως δεν ήξερα και το δικό τους δίκιο. Δεν τόλμησα όμως ποτέ να το υπερασπιστώ στο θειο μου. Λένε τέτοια πράγματα σε έναν πονεμένο και χαροκαμένο πατέρα;

Πάνε χρόνια που ο θείος μου κοιμάται τον ύπνο τον ανεξύπνητο. Ήσυχος πια από το δράμα του παιδιού του και λίγα χρόνια αργότερα και του εγγονού του. Ληστεία και στη δεύτερη περίπτωση. Ξεφόρτωνε του γάμου του τα δώρα στην πυλωτή του σπιτιού... Μαύρος και πάλι ο ληστής και δολοφόνος...

Μ' αυτόν τον καημό έφυγε ο θείος μου. Από το τελευταίο του ταξίδι στην Αφρική, 14 του Ιούνη του '98, μου έστειλε τούτη την κάρτα:

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 K_t10

Το Καίηπ Τάουν. Η πόλη που ζει ο άλλος μου ξάδερφος. Και το βουνό Τραπέζι. The Table Mountain... Ίδιο με εκείνη τη μέρα του '81 που το αντίκρισα από τη γέφυρα του πλοίου. Τουλάχιστον ας έχει αλλάξει πια η ζωή των ανθρώπων. Να μην κλοτσάνε οι λευκοί τους μαύρους... Να μη σκοτώνουν οι μαύροι τους λευκούς. Να ζούνε επιτέλους ανθρώπινα.

Εγώ δεν πρόκειται εκεί να ξαναπάω. Και τότε που πήγα λίγα πράγματα πρόλαβα να δω. Σχεδόν τίποτα. Ή μπορεί και όλα...

Κρατάω αυτή την κάρτα κολλημένη στα πλακάκια της κουζίνας μου. Κάθε φορά που στρώνω το τραπέζι σηκώνω τα μάτια και εκεί στέλνω τη δική μου προσευχή. Να είναι άνθρωποι οι άνθρωποι σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και μονιασμένοι να μοιράζονται το ψωμί της κάθε μέρας. Όχι τον άρτον τον επιούσιον αλλά τη χαμένη μας ανθρωπιά, Κύριε... Όπως κι αν σε λένε... Και σε όποιον άνθρωπο. Λευκό ή μαύρο ή κίτρινο. Να, σαν και τα λουλουδάκια αυτής της κάρτας. Χίλια χρώματα και όλα όμορφα. Και όλα χρειαζούμενα για το θαύμα της ζωής.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 11:42 pm

Κι εδώ είναι απαραίτητο να πω ότι δεν είμαι η μόνη ναυτικός που έβγαλε το Βλαχώρι. Το χτισμένο μέσα στα βουνά. Ναι, είμαι η μόνη γυναίκα ναυτικός, αλλά εκεί και σταματά η ιδιαιτερότητα. Το χωριουδάκι μας το ορεινό κι ας μη βλέπει ούτε με κιάλια τη θάλασσα, μόνο κάπου στο βάθος φιδοσέρνεται ο Καλαμάς, έχει κατά περίεργο τρόπο αρκετούς ναυτικούς, και καπεταναίους και μηχανικούς. Ακόμη και ο παπάς του χωριού μας, πρώην ναυτικός είναι.

Κατά τα άλλα συναντά κανείς τεράστια γκάμα επαγγελμάτων. Με τι θέλεις και δεν έχουν ασχοληθεί οι Βλαχωρίτες. Από εμπόριο και τέχνες, μέχρι επιστήμες και τέχνη. Μέσα σ' αυτούς ξεχωρίζω τον Σπύρο το Διώχνο. Το δικηγόρο. Άνθρωπο που παιδί ακόμη έχασε την όρασή του από χειροβομβίδα και όμως κατάφερε, από φτωχή οικογένεια μάλιστα προερχόμενος, όχι μόνο να τελειώσει τη νομική αλλά και να διαπρέψει ως δικηγόρος! Έχουμε ακόμη να καμαρώνουμε για το Θοδωρή Φώτση, το γιατρό, που από τους πρώτους έλαβε την ειδικότητα του κυτταρολόγου. Ή ακόμη για το Μητς - Μήτση, έναν απλό άνθρωπο που αφενός καταξιώθηκε ως συγγραφέας και αφετέρου δημιούργησε αξιοζήλευτη λαογραφική συλλογή. Ή το Γιάννη Μάκο, τον ήρωα της Μακρονήσου. Ενώ για το Χρυσόστομο Λαμπρίδη είπα πολλά παραπάνω. Λέω αυτούς ως εξαιρετικές περιπτώσεις, χωρίς να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και πολλοί ακόμη συγχωριανοί που διέπρεψαν ο καθένας στον τομέα του.

Και φυσικά έβγαλε το Βλαχώρι και αρκετούς εκπαιδευτικούς. Κι ακόμη πιο φυσικά (στην Ήπειρο είναι το Βλαχώρι) πολλούς φουρναραίους. Ο παππούλης μας, ο εκ μητρός, ένας απ' αυτούς. Τάισε με τα χεράκια του κι αν τάισε εκατοντάδες Αθηναίους και ως τα βαθιά του γεράματα σχεδόν.

Και χάρη στο ψωμί που έφτιαχνε ακόμη και σε χρόνους δύσκολους στους φούρνους της Αθήνας έγινε και γνωρίστηκε με το νουνό μου. Ο παππούς τού κράταγε στα χρόνια της Κατοχής ένα καρβελάκι ψωμί και ο άλλος κράτησε για μια ζωή φιλία με τον Ηπειρώτη φούρναρη. Φιλία που τους έκανε να ανακαλύψουν και την κοινή τους αγάπη για τη μουσική παράδοση του λαού μας. Ο παππούς δεν είχε χάρισμα μόνο στα χέρια, να πλάθει φρατζόλες, είχε και ένα αηδόνι στο λαρύγγι. Να τον άκουγες να σου τραγουδάει τα τραγούδια μας και τι στον κόσμο.

Ο νονός δεν τραγούδαγε. Ήταν λαογράφος. Οι δυο τους συνεργάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα για τη διάσωση τραγουδιών του λαού μας. Με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής και τη βοήθεια Εθνικής Ραδιοφωνίας. Τα τεκμήρια εκείνης της εργασίας σώζονται ακόμη στα σκονισμένα αρχεία της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Με το Αλησμονώ και χαίρομαι, θυμιούμαι και λυπούμαι να δίνει ρέστα.

Ο καλός μου ο αδερφούλης κατάφερε κάποτε να τα ανακαλύψει. Τα τραγούδια του παππού και του νονού. Εμένα όμως μου απαγορεύει να τα ανεβάσω στο διαδίκτυο. Λέει πως το απαγορεύει η Ελληνική Λαογραφική Εταιρεία. Ποιος ξέρει; Μπορεί να έχει και δίκιο... Όσο παράλογο και αν μου φαίνεται κάτι τέτοιο. Να επιμένει κοτζάμ εταιρεία της Λαογραφίας να σαπίζουν τέτοια διαμάντια της παράδοσής μας στα υπόγεια και να μην τα χαίρονται οι άνθρωποι.

Ευτυχώς που ο παππούλης τα κατάφερνε και στο χορό. Κι ο αδερφός μου εκεί δε βάζει εμπόδια να αναμεταδίδουμε τις επιδόσεις του:


Μεσοχώρι, Πολύδροσο. 12 Ιουλίου 1998. Κι ο παππούς σχεδόν στα 85 του. Να βάζει κάτω ακόμη και παλικαράκια με τα τσαλιμάκια του στο χορό. Έφυγε από κοντά μας μπαίνοντας το 2004. Μα ακόμη και το τελευταίο καλοκαίρι, σχεδόν ενενήντα πια, έσυρε πρώτος το χορό στο πανηγύρι της Αγίας Παρασκευής. Όπως προστάζει το έθιμο. Ο γεροντότερος να ανοίγει το χορό στο πανηγύρι.


Αλλά και τη μέρα που τον αποχαιρετήσαμε, με μουσική και πάλι είπαμε το τελευταίο αντίο. Με το Μπεράτι, το πιο αγαπημένο του, και την κομπανία του Γκιόκα:


Γιατί μαθές έτσι το έχουμε εμείς εκεί στο χωριό μας. Με το τραγούδι γεννιόμαστε και με το τραγούδι φεύγουμε για τον άλλο κόσμο. Φυσικό πράγμα και η γέννηση, φυσικό και ο θάνατος.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Δευ Δεκ 19, 2011 11:49 pm


Η ιδιότυπη περίπτωση του Χρυσόστομου Λαμπρίδη. Αυτοδημιούργητος, έφυγε παιδί ακόμη στην Αίγυπτο, κατάφερε να γίνει πολύ πετυχημένος έμπορος και χάρη στην περιουσία που απέκτησε να κάνει πράξη το όνειρο της ζωής του, να βοηθήσει τον τόπο του όσο λίγοι.

Πέρα όμως απ' αυτά, παρότι ο πόλεμος του 40 τον βρήκε στο εξωτερικό, κατατάχτηκε εθελοντικά στην αεροπορία και πολέμησε με όλες του τις δυνάμεις για την ελευθερία της πατρίδας.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 12:05 am


Ιδιότυπη περίπτωση Βλαχωρίτη και ο Ηλίας Μάκος. Εκ των νέων του χωριού.

Έβγαλε εφημερίδα στα 14!

Αργότερα αριστούχος φοιτητής της Θεολογικής και δημοσιογράφος σε εφημερίδες των Ιωαννίνων.

Σήμερα διατηρεί στο διαδίκτυο το ιδιαίτερα πετυχημένο ιστολόγιο Κάτοψη:

http://www.katoci.com
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 12:27 am

Άλλη "περίπτωση" Βλαχωρίτη; Ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης.

Ξεκίνησε σπουδές από τη σχολή Μεταλλειολόγων του ΕΜΠ. Τον κέρδισε όμως σύντομα η σκηνοθεσία και γενικότερα η τέχνη. Στενός συνεργάτης του Θεόδωρου Αγγελόπουλου, εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές ταινίες του: Τοπίο στην ομίχλη, Μετέωτο βήμα του πελαργού, Μια Αιωνιότητα και μια μέρα, Το λιβάδι που δακρύζει κλπ.

Αργότερα τον κέρδισε η τοπική μουσική μας παράδοση και το Πολυφωνικό Τραγούδι.

http://www.polyphonic.gr

Στην ιστοσελίδα του μπορεί κανείς να βρει λίγα από αυτά που έχει κάνει ο Αλέξανδρος στα δέκα και πλέον χρόνια που ασχολείται με την πολυφωνία.Ίδρυση του πολυφωνικού ομίλου Χαονία και της εταιρείας Άπειρος, συναυλίες εντός και εκτός Ελλάδας και πολυήμερα φεστιβάλ, εκπομπές στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση, έκδοση περιοδικού και κυκλοφορία σιντί, δημιουργία αρχείου πολυφωνικού τραγουδιού, μαθήματα στο μουσείο λαϊκών οργάνων κλπ.

Σήμερα ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης είναι έφορος πολιτισμού της Πανηπειρωτικής και προσφέρει και από τη θέση αυτή τις υπηρεσίες του στον πολιτισμό της Ηπείρου και της Ελλάδας γενικότερα.



Ο Αλέξανδρος Λαμπρίδης με τη Χαονία του στο Ηρώδειο
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 12:51 am

Φαντάζομαι ότι όλα τα χωριά του κόσμου έχουν να καμαρώνουν για διάφορους ανθρώπους τους. Άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Το Πολύδροσο ή Βλαχώρι δεν είναι η εξαίρεση. Στο κάτω κάτω ούτε Πρωθυπουργό της Ελλάδας βγάλαμε από το Πολύδροσο (ευτυχώς δηλαδή) ούτε Ολυμπιονίκη. Ούτε καν ένα διάσημο τραγουδιστή ή κάποιον επιστήμονα διεθνούς κύρους. Όπως δηλαδή έκαναν τόσα άλλα χωριά...

Μπορεί λοιπόν να είναι το χωριό μου και να το αγαπάω πολύ αλλά δεν έχω καβαλήσει καλάμι πως άλλο χωριό στην πλάση δεν υπάρχει σαν το δικό μου. Περισσότερο επειδή είναι άγνωστο και άσημο αναγκάστηκα να πω κάποια πράγματα, εστιάζοντας μέχρι στιγμής στο ανθρωπογενές του περιβάλλον. Όχι πως δεν έχει και φυσικές ομορφιές ή και άλλα σημαντικά στοιχεία που μας κάνουν περήφανους για την καταγωγή μας. Και τίποτε όμως να μην είχε, θα ήταν και πάλι η γη των παππούδων μας τους τελευταίους αιώνες. (Μόνο τους τελευταίους, να ακριβολογούμε)

Κι επομένως η λατρεία για τον τόπο θα ήταν και πάλι τόση και τέτοια που περιγράφει το επόμενο διήγημα μέσα από τη λαχτάρα της αέναης επιστροφής στο μικρό μας και κακοτράχαλο χωριουδάκι:

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΒΛΑΧΩΡΙ

Μια ιστορία της Μαριορής αφιερωμένη στον Αλέξανδρο Λαμπρίδη

"Ένας από τους χειρότερους εφιάλτες μου σαν παιδί ήταν η ανηφόρα του Θύμιου. Πόσες και πόσες φορές προσπαθούσα να ακολουθήσω με τα μικρά μου ποδαράκια τον πατέρα μου για να προλάβουμε το λεωφορείο. Η καρδιά μου χτυπούσε να βγει από το στήθος μου και η ανάσα μου κοβόταν. Έπρεπε να προλάβουμε το λεωφορείο. Το μοναδικό για ώρες... Έτρεχε εκείνος μπροστά να σταματήσει το λεωφορείο κι εγώ πίσω του. Για να σμίξει η οικογένεια. Να πάμε στη μάνα και στον αδερφό, στην άλλη άκρια της Θεσπρωτίας. Στο Σμέρτο Φιλιατών. Με τρεις συγκοινωνίες. Βλαχώρι - Παραπόταμος (Βάρφανη) και μετά άλλο λεωφορείο για το Φιλιάτι και μετά άλλο για τη Σαγιάδα.

Τι χρόνια, τι καιροί. Μια μέρα στο δρόμο ήθελες για να φτάσεις στον προορισμό σου. Και μπόλικη υπομονή να περιμένεις στις ενδιάμεσες στάσεις το επόμενο λεωφορείο. Μέσα στο κρύο και την παγωνιά και μερικές φορές με τα ουράνια ορθάνοιχτα. Θυμάται άραγε ο αδερφός μου εκείνη τη σκηνή απείρου κάλλους, στη στάση του Παραπόταμου; Να βρέχει καρεκλοπόδαρα. Κι εμείς οι δύο ανεβασμένοι στο παγκάκι του μικρού στέγαστρου για να μη γίνουμε λούτσα. Ταξιδεύαμε με τη μάνα μας από Σμέρτο για Βλαχώρι. Να δει κι ο πατέρας λίγο οικογένεια. Να φάει ένα πιάτο φαΐ της προκοπής. Και να δούμε κι εμείς τον πατέρα μας. Που παιδιά ακόμη δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε γιατί θα έπρεπε για το χατίρι κάποιων άλλων παιδιών, δάσκαλος γαρ, να τον στερούμαστε και να βιώνουμε μια ιδιότυπη ορφάνια.

Γι αυτό και παράπονο δεν έβγαινε από τα παιδικά μας χείλη όταν κινούσαμε ταξίδι για το Βλαχώρι. Με όλες τις ταλαιπωρίες αντέχαμε. Ξέραμε πως στην άκρη της διαδρομής θα χαιρόμασταν επιτέλους την οικογένεια ενωμένη κι αυτό κανένα παιδί στον κόσμο δεν το αλλάζει με τίποτε άλλο. Μα εκείνη τη μέρα τα είχε βάλει ο Θεός με το Θεό. Αστραπές και μπουμπουνητά που μας έκαναν να σφίγγουμε ο ένας τον άλλον. Κι η μάνα να σφίγγει εμάς και να προσπαθεί να βολέψει τις τσάντες με τα ψώνια. Πού πήγαινε η χριστιανή με τέτοιον καιρό; Με δυο παιδιά; Λέμε κι εμείς σήμερα για προβλήματα...

Τώρα που τα συλλογιέμαι, θα πρέπει να φοβόταν πολύ εκείνη τη μέρα. Κι ας προσπαθούσε να δώσει κουράγιο σ' εμάς. Μα πώς να προβλέψει την καταιγίδα; Ώρες νωρίτερα είχαμε ξεκινήσει από το Σμέρτο και ο καιρός δεν είχε δείξει ακόμη τα δόντια του. Και τα δύσκολα ήταν ακόμη μπροστά μας. Καλά να φτάσουμε στο χωριό. Μα πώς θα μας κατέβαζε από του Θύμιου μέχρι το σπίτι; Φορτωμένη ως τ' αφτιά, μες στον χαμό και μες στις λάσπες και τις κοτρώνες να γλιστράνε. Αχ, αυτήν την κατηφόρα πόσες φορές την πήγαμε κουτρουβάλα κι εκείνη κι εμείς. Καταλαβαίνω γιατί τώρα δε θέλει ούτε να τα συζητά όλα αυτά. Τι να θυμηθεί και να μην πονέσει;

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω όσο ζω εκείνη τη μέρα. Καταχνιά, να μη βλέπεις στο μισό μέτρο. Ούτε σε ταινία του Αγγελόπουλου, αδερφέ, τέτοιο πούσι και τέτοια αντάρα. Ήσουν πολύ μικρός τότε. Τα θυμάσαι άραγε; Λένε πως οι πολύ τρυφερές μας μνήμες γράφουν ανεξίτηλα στις ψυχές μας και γίνονται ένα μ' αυτήν. Τόσο που δεν ξεχωρίζουμε τη μνήμη από τον εαυτό μας. Και γινόμαστε ένα με την ομίχλη και την καταιγίδα. Γινόμαστε ένα μαζί τους και μαθαίνουμε να τα αγαπάμε. Γιατί είναι δικά μας, μαζί τους μεγαλώσαμε. Ένα τοπίο στην ομίχλη η ζωή μας. Εκείνο το ταξίδι, Σμέρτο Βλαχώρι, Βλαχώρι Σμέρτο, μας σημάδεψε. Και το κάνουμε και το ξανακάνουμε, δεκαετίες τώρα. Γιατί το έχουμε εμπεδώσει, πως πρέπει πολύ να ταξιδέψεις, να πορευτείς με όλες τις αντιξοότητες, για να τύχεις και να χαρείς τη γαλήνη και τη θαλπωρή που περιμένει στο τέρμα. Για να φτάσεις στην Ιθάκη, στο λατρεμένο Βλαχώρι.

Πόσες μνήμες από τέτοιες διαδρομές; Και ίδιος πάντα ο προορισμός. Η γενέθλια γη. Με όποια αφετηρία... Με όποιο κόστος.

Ήμασταν παιδιά και γεράσαμε. Μα το ταξίδι μένει ίδιο και αναλλοίωτο. Ίδια και η συγκίνηση της άφιξης. Σαν φτάσεις στη Λούτσα και το δεις ήρεμο και γαλήνιο ν' απλώνεται στην πλαγιά, το "κρεμαστό τσαμπί" όπως το λέει η μάνα μου, όλα τα ξεχνάς. Και λες «ευχαριστώ, Θεέ μου, που μ' αξίωσες το χώμα του να πατήσω και πάλι, το αεράκι του ν' ανασάνω και τη ματιά μου να απλώσω στις βουνοκορφές του.»
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 2:47 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Iiiiii92

Το κρεμαστό τσαμπί. Έτσι λέει η μάνα μου το Πολύδροσο, έτσι το γράφω κι εγώ. Της μοιάζει λέει με τσαμπί. Και τα σπιτάκια ρόγες. Γούστα είναι αυτά. Εμένα δε μου μοιάζει με τίποτε άλλα παρά με το χωριό μου.

Στο βάθος, επάνω στο βουνό, φαίνεται το παλιό πέρασμα του δρόμου που τράβαγε για Ηγουμενίτσα. Το Μεγαπλάι. Έφαγε πολλούς το Μεγαπλάι μέχρι να αποφασίσουν οι μεγάλοι του τόπου να αλλάξουν σε κείνο το σημείο το δρόμο.

Ακόμη πιο πέρα και πιο ψηλά είναι η κορφούλα της Μιλιοράχης.

Δεξιά στη φωτογραφία απλώνεται η Μίχλα, και στην κορφή της είναι και το ομώνυμο μοναστήρι. Της Παναγίας. Και γιορτάζει στις 8 του Σεπτέμβρη. Το πανηγύρι γίνεται ακόμη. Για να θυμίζει στον πατέρα μου πως μια τέτοια μέρα έχασε τη μάνα του, μόλις στα έξι του χρόνια.

Ανάμεσα στο χωριό και στη Μίχλα σκάφτει βαθιά της γης ο Μεγαλάκκος. Το χειμώνα βρυχάται σαν αγρίμι λαβωμένο, τα καλοκαίρια κρατά νερό μονάχα σε κάτι γούβες λαξεμένες στην πέτρα.

Απ' αριστερά του χωριού υπάρχει ο Βιντερίκος. Και μπροστά, θέα στο κρεμαστό τσαμπί, κι άλλα βουνά, να χορταίνει το μάτι σου. Ως πέρα στη Μουργκάνα, στο Περιστέρι και στον Κασιδιάρη. Ανάμεσα σ' αυτά και το χωριό μας ο Καλαμάς. Και πίσω τους η Αλβανία.

Από κείνα τα μέρη ήρθαν εδώ οι δικοί μου. Πάνε πολλά χρόνια. Από τη Σωτήρα της Βορείου Ηπείρου που βρίσκεται πίσω από τη Μουργκάνα. Ακόμη σώζεται εκεί ένα αμπέλι με το παλιό όνομα της οικογένειας. Μας το έδειξαν οι ντόπιοι όταν κάποτε καταφέραμε να επισκεφθούμε τη Σωτήρα. Το αμπέλι των Μακάτων.

Άλλες πάλι οικογένειες του χωριού μας ήρθαν από άλλα μέρη. Γηγενής κανένας.

Και μάλιστα λένε πως το πρώτο χωριό ήταν κάτω χαμηλά, κοντά στις όχθες του Καλαμά. Κατόπιν έπεσε θανατικό, χολέρα θαρρώ, και ο κόσμος ανέβηκε προς τα δω πάνω.

Τι του ζήλεψαν; αναρωτιέται η μάνα μου. Κι ας είναι κι αυτή Πολυδροσίτισσα. Τέτοιος αχαμνός τόπος, συμπληρώνει. Χάθηκε να βρούνε έναν τόπο ίσιο, τόπο που να τον βλέπει ο ήλιος;

Κι έχει ένα δίκιο στο τελευταίο. Ελάχιστα βλέπει ειδικά το χειμώνα ο ήλιος το χωριό. Σε χαράδρα χτισμένο, πού να το δει;

Άλλοι πάλι λένε πως χάρη στο ανήλιαγο του τόπου ζούσαν οι παλιοί ως τα εκατό κι ακόμη περισσότερο. Να πεθάνει άνθρωπος στο Πολύδροσο από τα 90; Πάει νέος, τον κλαίνε όλοι...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 3:24 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Monopatia2

Κλικ ΕΔΩ για να δεις το χάρτη των μονοπατιών του Πολυδρόσου σε λίγο μεγαλύτερη προβολή.

Είναι η περιοχή προς τον Καλαμά, φαίνεται κι αυτός στο χάρτη. Και ακριβώς η περιοχή που έκανε τους ειδικούς να εντάξουν το Πολύδροσο στο δίκτυο NATURA 2000. Και συγκεκριμένα το αριστερό σημείο του ποταμού, εκεί που διακρίνεται κομμένο στη μέση το Φραγκοπήδημα. Εκεί είναι το Φαράγγι του Καλαμά:

Το μεγαλύτερο τμήμα της έκτασης του Πολυδρόσου περιλαμβάνεται στην οριοθετημένη περιοχή της θέσης «Στενά Καλαμά» του δικτύου Φύση 2000 της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Έτσι αποτελεί περιοχή με ειδικό καθεστώς προστασίας και φυσικά με ιδιαίτερο οικολογικό ενδιαφέρον.

Η σημασία της περιοχής προκύπτει από την παρουσία σειράς οικοτόπων (συνολικά επτά ) με πιο σημαντικούς τα απόκρημνα ασβεστολιθικά βράχια , τα δάση δρυός και τα δάση πλατάνου.

Η αντίστοιχη χλωρίδα περιλαμβάνει σχετικά σπάνια βραχόφιλα φυτά (Τραχηλιά, Μόλτκια, Ραμόνδα) . Η Ραμόνδα είναι μάλιστα παλαιοενδημικό των Βαλκανίων που διασώθηκε από τους παγετώνες .

Τα δάση της δρυός περιλαμβάνουν τουλάχιστον εννέα διαφορετικά είδη αειθαλούς και φυλλοβόλου δρυός και εντυπωσιακή σειρά υβριδίων τους.

Εξαιρετική είναι η ποιότητα των οικοτόπων εξεταζόμενη ως προς την σύνθεση και την διατήρηση τους : περιλαμβάνουν σε άριστη ανάπτυξη πλουσιώτατη σειρά αντιπροσωπευτικών ειδών , στοιχεία που σπάνια συναντώνται πλέον σε άλλες περιοχές.

Η ορνιθοπανίδα και ιδιαίτερα τα αρπακτικά πουλιά αποτελούν άλλο σημαντικό παράγοντα οικολογικής σημασίας. Το 40% περίπου των ειδών είναι σε καθεστώς προστασίας.

Η παρουσία της Βίδρας δίνει το στίγμα της σημαντικής πανίδας (θηλαστικά), που υπάρχει στο φαράγγι , η οποία όμως ακόμη δεν έχει καταγραφεί επαρκώς (νυχτερίδες , τρωκτικά αλλά και σαρκοφάγα και αρτιοδάκτυλα ). Το ίδιο ισχύει και για την ιχθυοπανίδα ( πέστροφα κλπ) και για την ερπετοπανίδα . Από όσα είναι μέχρι τώρα καταγραμμένα περίπου σαράντα είδη υπάγονται σε κάποιο καθεστώς προστασίας.

Τό φυσικό περιβάλλον συμπληρώνουν εντυπωσιακοί γεωλογικοί σχηματισμοί και η παρουσία του Καλαμά . Τα Στενά Καλαμά αποτελούν ένα από τα λίγα φαράγγια με παρουσία σημαντικού ρεύματος νερού ακόμα και το καλοκαίρι.

Η συνολική εικόνα διαμορφώνεται και από την παρουσία αξιόλογων ιστορικών μνημείων ( Κάστρο Παλαιοσδίνας , Ραβενής , Γέφυρα Παλαιοσδίνας , Μύλος Αναβρυστικού ).

Η επίσκεψη στο φαράγγι του Καλαμά προσφέρει γνωριμία με υψηλής οικολογικής σημασίας οικοτόπους , αναψυχή, φυσική άσκηση , αισθητική απόλαυση και ιστορικό ενδιαφέρον.

ΠΗΓΗ http://www.polydroso.gr/topolydroso/environment.html
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 3:40 pm

Προσωπικά το μοναδικό μονοπάτι που έχω περπατήσει τα τελευταία χρόνια είναι το νούμερο 9 στον παραπάνω χάρτη. Το μονοπάτι που ακολουθώντας τις πλαγιές της Μίχλας και της Πλάκας φτάνει στη βρυσούλα του Τζιρλόγγου ή Τζουρλόγγου. ΚΛΙΚ ΕΔΩ

Λίγα πράγματα στον κόσμο αυτό μου δίνουν τέτοια ευχαρίστηση όσο να δεχτεί ο πατέρας να κάνουμε βόλτα στο Τζουρλόγγο. Με αρκετή γκρίνια, βάρυναν πια τα χρόνια πάνω του αλλά και με περισσότερη απογοήτευση από την κατάσταση τόσο του μονοπατιού όσο και της βρύσης.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520028

Από τον τελευταίο μας περίπατο στον Τζουρλόγγο. Τέλη Αυγούστου φέτος.

Πέρα διακρίνεται το κέντρο χωριού και το κωδωνοστάσι του Αγίου Δημητρίου. Ψηλά στο βουνό περνάει ο παλιός εθνικός δρόμος. Προς τα δεξιά η Ηγουμενίτσα. Προς τα αριστερά τα Γιάννενα. Και η κορφούλα ο Βιντερίκος ή Βεντερίκος.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 3:45 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520051

Το Πολύδροσο από το μονοπάτι προς τον Τζουρλόγγο. Εκτός από τον παλιό εθνικό δρόμο Ηγουμενίτσας (δεξιά) - Ιωαννίνων (αριστερά) διακρίνεται και ο δρόμος δύο χιλιομέτρων περίπου που ενώνει το κέντρο του χωριού με τον εθνικό δρόμο. Στο σημείο της συμβολής τους είναι η Λούτσα και το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής, που τα παρουσιάσαμε σε προηγούμενες φωτογραφίες.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 4:00 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520052

Όπως είπα στο σημείο της συμβολής των δύο δρόμων είναι χτισμένο το ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής. Αριστερά του είναι το επίπεδο ύψωμα της Κουνιάς και από πάνω και δεξιά η Βασιλική. Αγαπημένα σημεία και τα δύο στα χρόνια του Δημοτικού αφού εκεί μας πήγαινε ο δάσκαλος εκδρομή.

Στο δρόμο τραγουδάγαμε απαραιτήτως τα Χριστιανόπουλα. Τρέλα μεγάλη με το τραγούδι αυτό...

Τα Χριστιανόπουλα θα πάμε με φτερά
να πούμε μήνυμα που φέρνει την χαρά.
Μας περιμένει με λαχτάρα όλη η γη
κι εμείς κινήσαμε πρωί με την αυγή.

Τίποτα στον δρόμο δε μας σκιάζει
ούτε η μπόρα ούτε το χαλάζι.
Έχουμε μαζί μας το Χριστό
σύντροφο χαράς πατέρα κι αδελφό.

Εμπρός με μια ψυχή, μας περιμένει η γη

Ο πόνος άπλωσε το πέπλο του παντού
γιατί ξεκίνησε απ' τη χώρα του κακού.
Η γη γονάτισε και δεν αντέχει πια,
το κύμα θέριεψε και σπάσαν τα κουπιά.

Όμως εμείς το φως και τη γαλήνη
θα σκορπίσουμε μέσα στη δίνη,
μέσα στο σκοτάδι όλης της γης
μήνυμα θα φέρουμε μιας θείας χαραυγής.

Εμπρός με μια ψυχή, μας περιμένει η γη.

Κι αναρωτιόταν μετά ο έρμος ο πατέρας μου τι λάθος έκανε και του βγήκαν δυο μαθητές του ναυτικοί! Αφενός η αφεντιά μου και αφετέρου ο σημερινός παπάς του χωριού μας, ο παπα - Δημήτρης, και συμμαθητής μου στην ίδια τάξη στα χρόνια του Δημοτικού... Από την Εμποροπλοιάρχων ξεκίνησε κι αυτός. Κι αφού γύρισε όλη τη γη, γύρισε στο χωριό μας να διαπαιδαγωγήσει νέα Χριστιανόπουλα που τίποτα στο δρόμο δε θα τα σκιάζει, ούτε η μπόρα ούτε το χαλάζι.

Τα καλοκαίρια ο παπα - Δημήτρης παίρνει συχνά τη μαρίδα του χωριού, τα περισσότερα είναι παιδάκια της Αθήνας που κατεβαίνουν για διακοπές, και εξορμά στα γύρω μονοπάτια. Να τους δείξει τον τόπο των παππούδων.

Τα πάει και στον Τζουρλόγγο. Και τι ευτυχία απερίγραπτη να είμαι στον κήπο του πατρικού μου και να βλέπω απέναντι στο βουνό τη θορυβώδικη κομπανία να αντηλαλεί με τις φωνές και τα τραγούδια της όλη τη ρεματιά.

Το απωθημένο μου; Να πάω κι εγώ με τα δικά μου τα ... ζουζούνια μια τέτοια εκδρομή στα λημέρια τα παλιά και φυσικά να τραγουδήσουμε τα Χριστιανόπουλα!!!

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 4:08 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 21geuma_stou_Mpalaska

Από μια τέτοια εκδρομή στα πέριξ του χωριού και η φωτογραφία. Διακρίνεται και ο παπα - Δημήτρης.

Στο ποτάμι. Στον Καλαμά... Και τα πιτσιρίκια δε χάνουν την ευκαιρία να παίξουν με το νερό. Τι κι αν δεν έχει θάλασσα το Πολύδροσο; Το νερό εμείς το έχουμε στα κύτταρά μας!

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 22_paidia
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 4:14 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Kalamas02

Ο Καλαμάς. Κοντά στο Πολύδροσο. Δεν είναι μαγεία και χάρμα οφθαλμών;

Η φωτογραφία είναι του εξαιρετικού συγχωριανού Βασίλη Μάκου.

Πατήστε εδώ

http://www.flickr.com/photos/37137454@N07//sets/72157616454321728/show

για να δείτε και άλλες φωτογραφίες από τον Καλαμά και το τμήμα του κοντά στο Πολύδροσο.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 4:28 pm


Και μια και είπαμε για το "νερό", ας δούμε και το σχετικό βίντεο για το νερό, το νεράκι...

Η βρύση του Τζουρλόγγου δέκα χρόνια περίπου πριν. Μακάρι έτσι να ήταν και σήμερα. Μα δεν είναι... Χρειάζεται άμεση επισκευή αλλιώς σύντομα θα καταστραφεί ολόκληρη η τοιχοποιία που στηρίζει τη βρύση...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 5:10 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520001

Ο καημένος ο Τζουρλόγγος σε πλήρη εγκατάλειψη... Κοντεύουν πια να τον σκεπάσουν τα φυτά. Κι από νερό τίποτα. Η ζημιά έχει προχωρήσει και στις σωληνώσεις της βρύσης και εμποδίζει το νερό να βγει από τη βρύση. Χάνεται και σκορπίζεται χάμω...

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520003a
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 5:30 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%25259F%2525CE%2525A5%2525CE%2525A1%2525CE%25259B%2525CE%25259F%2525CE%252593%2525CE%252593%2525CE%25259F%2525CE%2525A3%252520034%252520a

Απέναντι από το μονοπάτι για τον Τζουρλόγγο και το πατρικό μου. Και κάτω, δεξιά και κάτω στη φωτογραφία, το χασίλι που συνοδεύει το σπιτότοπο, δηλαδή το χτήμα.

Ως παιδί τρελαινόμουν να κάνω βόλτες κάτω στο χασίλι, το χωρισμένο σε επίπεδα από πέντε - έξι διαζώματα. Φορτωνόμουν το σακίδιό μου, ψωμάκι, τυράκι και τα συναφή για το πικ νικ, έπαιρνα και μια μικρή κουρελού και ένα σκόπι και πέταγα στην ελευθερία! Μόνη μου στη φύση. Να χαζεύω ζούδια και λουλούδια. Ήξερα πού φυτρώνει το σταφύλι του κούκου, πού το αυτί του λαγού και πού τα μανουσάκια.

Στα στερνά τα χρόνια οι περιπέτειες στο χασίλι έσωσαν και έγιναν μια ακόμη ιστορία της Μαριορής:
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 5:41 pm

Μπαμπά, πρέπει να σου πω κάτι για το Μίκυ...


Από τις ιστορίες της Μαριορής

Πεμ Μαϊος 15, 2008

Μπαμπά, πρέπει να σου πω κάτι για το Μίκυ...

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Mm10310

Κι ας πέρασαν σαράντα χρόνια. Δεν πρέπει να ξεχάσω να στο πω.

Το Μίκυ, αγαπημένε μου πατερούλη. Αυτόν που μου απαγόρευες να διαβάζω. Ναι, ξέρω. Έτσι έλεγαν τότε τα μεγάλα κιτάπια της Παιδαγωγικής. Κι εσύ ήθελες να είσαι καλός πατέρας και καλός δάσκαλος. Έτσι έλεγαν τα μεγάλα κεφάλια, έτσι έκανες κι εσύ. Όχι κόμικς στα παιδιά. Καταστρέφουμε το λόγο τους, γεμίζουν τα κεφάλια τους με ανοησίες... κινούμενα σχέδια, πφφφφ! Μακριά από τα παιδιά αυτές οι σαχλαμάρες.

Αγαπημένε μου μπαμπά και δάσκαλε...

Σου μιλάω σήμερα για το Μίκυ... όχι γιατί είδα πως ακριβώς σήμερα, λέει, συμπλήρωσε τα ογδόντα του, ναι μπαμπά... γέρασε κι αυτός. Και γεράσαμε κι εμείς. Ογδόντα ο Μίκυ, σχεδόν πενήντα εγώ. Λέω πως μπορώ πια να σου μιλήσω για εκείνον. Τότε, τότε που ήμουνα παιδί, ούτε που τόλμαγα να σου φέρω αντίρρηση. Δηλαδή, όχι έτσι ακριβώς... Δεν τόλμαγα να σου μιλήσω και να σου πω ότι έχεις άδικο. Αλλά, πατερούλη μου, εγώ, και το ξέρεις πια καλά, γεννήθηκα από την ανάποδη μεριά του κρεβατιού. Και πώς γεννήθηκα...

Με τραβάγανε και εγώ, πείσμα, αρνιόμουνα να έρθω στον κόσμο σας. Και δώστου τραβάγανε οι γιατροί, θα βγει έλεγαν, πού θα πάει; Ένα μυξιάρικο και θα το αφήσουμε να κάνει ό,τι θέλει; Αμ, δε... Αν δεν πιάνανε τις κουτάλες τους, εκεί θα ήμουν ακόμη. Και πήραν αυτοί τις κουτάλες και τράβαγαν, τι τράβαγαν;;; Δεν ήξεραν τι, δεν ήξεραν πώς. Έτσι έγινε και μου σακάτεψαν το χέρι. Όλα τα παιδάκια με δυο χεράκια, εγώ με ένα γερό και ένα να στέκεται μαραμένο. Να είναι καλά η μανούλα, που με έτρεχε στους γιατρούς και κατάφερε να το σώσει. Τουλάχιστον δεν έμεινε ατροφικό. Γιατί, κι αυτό πρέπει επιτέλους να στο πω, αυτό το χέρι δεν έγινε ποτέ τελείως καλά. Κι ας έλεγαν άλλα οι μεγάλοι γιατροί.

Μεγάλοι γιατροί! Και μεγάλοι παιδαγωγοί!!! Αχ.... Τα μαύρα τα μεσάνυχτα είχαν, αλλά δεν το ήξεραν. Για τους γιατρούς το ξέρεις κι εσύ... Θυμάσαι εκείνον τον τρισάθλιο; Ήρθε η ώρα να μιλήσω και γι' αυτόν. Ο μεγάλος και τρανός Σαμαράς. Εκείνος που όταν έτρεξε λεχώνα η μανούλα μου λίγων εβδομάδων να πάρει τη γνώμη του για το παράλυτο χέρι του μωρού, γύρισε και της είπε πως δεν πρόκειται ούτε να περπατήσω. Εξάρθρωση, λέει... και στα δύο πόδια. Αμ, δε. Κανένα πρόβλημα δεν είχαν ποτέ τα πόδια μου. Και πήραν στράτες και θάλασσες και γύρισαν τον κόσμο όλο. Εκείνος όμως, ο απαίσιος άνθρωπος, ο διψασμένος για το χρήμα, ανακάλυψε μια εξάρθρωση που δεν υπήρχε.

Η τύχη θέλησε να γλιτώσω από τα νύχια του. Και το ταξί, που χτύπησε τη μαμά, όταν έφυγε κλαίγοντας από το νοσοκομείο. Άνοιξε η τσαντούλα της και σκόρπισαν όλα στο δρόμο. Έτρεξαν ο κοσμάκης και μάζεψαν το κορίτσι. Λίγο έλειψε να σκοτωθεί. Το έχει αυτό η μάνα μου. Γενναία γενναία, αλλά μη μάθει κακό για τα παιδιά της. Χάνει τον κόσμο από τα μάτια της. Της είπε ο Σαμαράς πως το παιδί της δε θα περπατήσει, στραβώθηκε η γυναίκα από το κλάμα. Εσύ, ήσουν επάνω, στα κατσικοχώρια της Ηπείρου, νεαρός δασκαλάκος... Εκείνη, μόνη της στην Αθήνα. Τι να σου κάνει; Κοριτσάκι είκοσι χρονών ήταν... Ούτε που το είδε το ταξί. Τη λυπήθηκε ο θεός και γλίτωσε. Και μαζί λυπήθηκε κι εμάς... και ειδικά εμένα. Γιατί όλα τα πράγματα βρέθηκαν από τη φτωχή της την τσαντούλα, δεν ήταν δα και πολλά, μόνο η κάρτα του ιατρείου του Σαμαρά χάθηκε.

Δρόμο και στρατί την άλλη μέρα, ξανά στο νοσοκομείο, να πάρει άλλη κάρτα του Σαμαρά. Και δώστου να κλαίει με αναφιλητά. Έτσι έγινε και της έπιασε την κουβέντα εκείνη η γριούλα, η καμένη από το μεγαλογιατρό. Και της είπε τι κουμάσι ήταν. "Τράβα κόρη μου στο ΕΛΕΠΑΠ, εκεί θα βρεις βοήθεια για το παιδί σου. Φεύγα μακριά από το Σαμαρά. Θα σας αρπάξει όσα μπορεί και πάλι άρρωστο θα μείνει το παιδί σου. Τα τραβήξαμε κι εμείς με το εγγονάκι μου. Μας κατέστρεψε ο αλήτης."

Και πήγαμε στο ΕΛΕΠΑΠ, και σώθηκε το χέρι. Η εξάρθρωση; Το είπα. Δεν υπήρχε. Ήταν μονάχα στη φαντασία του γιατρού... για να φάει περισσότερα...

Εγώ έτσι γνώρισα τον κόσμο, πατερούλη. Πήρα νωρίς το μάθημα. Κι ας ήμουν ακόμη μωρό στα σπάργανα... Εσύ όμως χρόνια αργότερα βρέθηκες πρόσωπο με πρόσωπο με τη θεία δίκη. Και πρόσωπο με πρόσωπο με το Σαμαρά. Νύχτα προχωρημένη... στο χωριό μας, όχι στην Αθήνα. Διάβαζες και ξαναδιάβαζες την ύλη για την άλλη μέρα, κλεισμένος στο γραφείο του σχολείου. Και κάποια στιγμή τελείωσες και είπες να φύγεις για το σπίτι. Βγαίνεις, κλειδώνεις, και πας να κατέβεις τα σκαλιά. Και τότε... πιάνει το μάτι σου (αχ, αυτό το μάτι σου...) πέρα στο βάθος, στη μεγάλη στροφή του δρόμου, στο Μεγαπλάι, τα φώτα που έφευγαν στο κενό... Δεν ήταν η πρώτη φορά. Κατάλαβες αμέσως τι έγινε. Αυτοκίνητο στο γκρεμό!

Έτρεξες αμέσως στο καμπαναριό. Να ειδοποιήσεις. Να μαζευτούν οι χωριανοί και να ξεκινήσετε για το βουνό. Να σώσετε τους ανθρώπους. Και φτάνετε εκεί... Φρίκη. Μια γυναίκα μέσα στο αμάξι. Ακίνητη και μέσα στα αίματα. Κι ένας άντρας. Σωριασμένος κι αυτός, αλλά ζωντανός. Να κλαίει και να σπαράζει.

"Γιατρός Σαμαράς. Βοηθήστε μας! Σας παρακαλώ!"

Μας έλεγες αργότερα πως παραλύσανε τα χέρια σου. Για ένα λεπτό. Μόνο για ένα λεπτό. Μετά έκλεισες τα αυτιά σου, ξέχασες ποιος ήταν, και έκανες αυτό που έπρεπε να κάνεις. Ό,τι τουλάχιστον μπορούσες. Τον φορτώθηκες στην πλάτη σου και τον ανέβασες μέχρι επάνω, στο δρόμο.

Δεν ξέρω άλλες λεπτομέρειες... Μόνο πως η γυναίκα σκοτώθηκε αλλά ο Σαμαράς γλίτωσε. Τότε τουλάχιστον. Γιατί αργότερα λένε - σε τροχαίο και πάλι - βρήκε τραγικό θάνατο. Και θέλετε το πιστεύετε, θέλετε όχι, έτσι ακριβώς έγιναν όλα... Ούτε μία λέξη ψεύτικη. Ούτε μία τόση δα υπερβολή.

Τα άκουγα κι εγώ μεγαλώνοντας και μου φαινόταν σαν παραμύθι. Το παραμύθι της ζωής μου. Με καλούς και κακούς και με τυχερούς και με άτυχους. Κι έπειτα, έπεσε μια μέρα στα χέρια μου ένα Μίκυ Μάους. Δεν ξέρω πού, δε θυμάμαι πότε. Με μάγεψαν τα σχέδια. Με μάγεψαν και τα λόγια. Μα πιο πολύ αγάπησα εκείνα τα "ανθρωπάκια" (κι ας λένε οι άλλοι για ποντίκια και για πάπιες...) Τον Ντόναλντ και το Χιούι και το Λιούι και το Ντιούι. Το Γκούφι και τον Μίκυ και τη Μίνυ του... Και άλλο τόσο μίσησα τους κακούς...

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Scroog12

Το Σκρουντζ που όλο στα λεφτά είχε το νου του και τους Λύκους που παραφύλαγαν να αρπάξουν και να καταστρέψουν. Ναι, μπαμπά, εκεί και τότε έμαθα για πρώτη φορά τους Λύκους. Χρόνια πριν ακούσω το Homo homini lupus.

Εσύ όμως θύμωσες πολύ σαν είδες εκείνο το περιοδικάκι... Να πάω και να το πετάξω αμέσως, έτσι μου παράγγειλες. Σιγά μην το πέταγα!!! Ε, μα κι εσύ... αφού με ήξερες πια τι ανάποδο πλάσμα ήμουν. Αρκούσε να μου πεις ΜΗ για να κάνω ακριβώς αυτό που απαγορευόταν. Περίμενες λοιπόν, πως θα πετάξω το μικρό μου θησαυρό;

Το πήρα λοιπόν και το έκρυψα. Και πού το έκρυψα; Θυμάσαι... Το βρήκες χρόνια μετά και δεν ήξερες πώς έφτασε εκεί ένα ξεσκισμένο Μίκυ Μάους!

Στο χασίλι, μπαμπά. Κάτω χαμηλά στο χασίλι. Στην τελευταία πεζούλα του οικοπέδου. Εκεί που μόνο η άγρια φύση ήταν παρούσα και κανένας άλλος να κόβει τη μαγεία και το όνειρο... Εκεί χανόμουν με τις ώρες.

Με μια κουβερτούλα και όλα τα απαραίτητα του πικ νικ. Βλέπεις τότε ακόμη δεν είχαν κάνει πέρασμα το χωριό μας οι Αλβανοί... Μόνο φιδάκια κυκλοφορούσαν αλλά ήξερα τότε να μην τα φοβάμαι. Μην κοιτάς τώρα που μεγάλωσα και με έπιασαν φοβίες...

Εκεί πήγαινα και ξάπλωνα στον ήλιο και στα λουλουδάκια... Και διάβαζα όλα τα απαγορευμένα. Ναι, μπαμπά, μαζί με το Μίκυ να στο πω κι αυτό. Στα δώδεκα γνώρισα το Χριστό που ξανασταυρώθηκε. Και την Άννα Καρένινα. Και τους Άθλιους του Ουγκό. Και όλα τα βιβλία που μου έλεγες να μην ακουμπήσω γιατί είμαι μικρή ακόμα!!! Μα η αιτία ήταν ο Μίκυ. Που τόσο σε θύμωσε και τόσο με πείσμωσε το άδικο... Γι' αυτό και έμενε πάντα εκεί. Κρυμμένος στη μυστική γωνίτσα που του είχα φτιάξει.

Τον είδα σήμερα που γιόρταζε και πετάρισε η καρδιά μου. Α, λέω. Τέτοιες συμπτώσεις δε γίνονται. Γιατί, πατέρα, σήμερα στο σχολειό είχαμε το Μίκυ!!! Ναι, σου λέω. Επίσημος πια προσκεκλημένος στα βιβλία των παιδιών. Και όλη η παρέα του μαζί. Να λένε τα δικά τους και να μετατρέπουν τα παιδιά τα λόγια τους, από ευθύ σε πλάγιο λόγο. Και για το σπίτι πήρανε να κάνουν το ανάποδο. Να γράψουν εκείνα τους διαλόγους του Μίκυ Μάους.

Αλλάξανε τα πράγματα, μπαμπά. Και οι μεγάλοι παιδαγωγοί αποδείχτηκε πως έλεγαν φούμαρα... Σαν και την εξάρθρωση του Σαμαρά. Και αν θες και σαν το χέρι μου που το σακάτεψαν με τους εμβρυουλκούς... Πατέρα, το αυχενικό εκεί και τότε ξεκίνησε... Μου το είπε ο γιατρός προχτές. Και δίχως να πάρει ούτε μία δεκάρα. Μόνο με το βιβλιάριο. Ευτυχώς δεν είναι όλοι οι γιατροί Σαμαράδες... Έγινε, που λες, σκολίωση και έγινε δισκοπάθεια στον αυχένα. Ποιος να τα ξέρει αυτά τότε και να πάρει μέτρα;

Κι εσύ φοβόσουνα το Μίκυ... Αχ, μπαμπά. Οι δικοί του Λύκοι ήταν μόνο στο χαρτί. Ούτε τρώγανε, ούτε δαγκώνανε. Μόνο με μάθαιναν πως στον κόσμο αυτό υπάρχουνε και οι Λύκοι. Και να φυλάγομαι. Και άλλοι που τους αρρωσταίνει το χρήμα. Και να προσέχω να μην κολλήσω την αρρώστια τους. Και οι γκαντέμηδες... που όλο προσπαθούν και όλο σε γκάφες και αναποδιές πέφτουν. Αλλά σηκώνονται και πάλι και προσπαθούν.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Scroog10

Ο Μίκυ μου τα έμαθε αυτά, πατερούλη. Γιατί εσύ κι η μαμά, ακόμα και τους Σαμαράδες πιάνατε και τραβάγατε από το γκρεμό. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, μια ζωή. Μα η ζωή, πατέρα, δεν είναι μόνο αγάπη. Χρειάζεται, ναι σου λέω, να τα βάζεις και με τους Λύκους. Γιατί αλλιώς, θα μας φάνε ζωντανούς...

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Scroog11

Και μην ξεχάσω. Ο Παπαδιαμάντης, ο άγιος Παπαδιαμάντης, που τόσο καμάρωνες πως τον διάβασα στα δέκα και στα έντεκα... ήταν πολύ καλός. Υπέροχος. Μα κι εκείνος, μπαμπά, με το αγιοκέρι περπάταγε. Μην κοιτάς που τον διάβασα... αχ, και να ήξερες πόσο θύμωνα με όσα έλεγε. Που άφηνε τους κακούς να κερδίζουν. Στο Μίκυ όμως, καλέ μου πατερούλη, οι κακοί λύκοι την πάταγαν πάντα. Γιατί το καλό μπορεί και πρέπει να νικάει. Και το άδικο να το πολεμάμε και να τιμωρείται.

Εγώ, η μικρή σου σκανταλιάρα

Που μεγάλωσα πια, μπαμπά, και μυαλό ακόμα δεν έβαλα...


ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ

1. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ ΒΗΜΑ Άρθρο για τους παιδικούς ήρωες
2. Η ιστορία του Ντόναλντ Ντακ
3. Μια ανάλογη περίπτωση... Μαμά ετών 37
4. Κόμικς http://www.mycomics.gr/gelio kai xara/gelio kai xara.htm (συλλογή τεράστια)
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 6:18 pm

Έτσι λοιπόν με το Πολύδροσο. Ταξίδι στο χρόνο κάνω κάθε φορά που πηγαίνω εκεί κι όχι απλά στον τόπο. Θαρρώ το ίδιο παθαίνουν όλοι όσοι σαν εμένα αναγκάστηκαν να φύγουν από το χωριό τους για άλλα μέρη και μόνο επισκέπτες γυρνάνε πίσω. Περισσότερο θυμάσαι τα παλιά παρά βλέπεις τα καινούρια του χωριού.

Και περισσότερο πέρυσι, τη μέρα που ξαναείδα το χωριό χιονισμένο μετά από δεκαετίες. Εκεί να δεις στροφές που ανέβασε η χρονομηχανή. Δε λέω σαν βρέθηκα στη Λούτσα. Εκεί ήταν απλά η μαγεία του λευκού. Το παραμύθι ξεκίνησε όταν έφτασα στην πόρτα του πατρικού μου και είδα το έλατο...

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520220

Το χιονισμένο και αυθεντικό έλατο. Κι όχι το άλλο το ιμιτασιόν που στολίζουμε τα Χριστούγεννα.

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520220a

Καθόμουν και το κοίταζα και τσιμπιόμουν να δω αν είναι αλήθεια ή ονειρεύομαι!!!
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 6:47 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520220b

Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες αναποδιές με βρήκαν από τη μέρα που πήρα απόφαση να φύγω από την Αθήνα και να γυρίσω στη Θεσπρωτία. Ό,τι μπορούσε να στραβώσε, στράβωσε. Κι όχι που εγώ είμαι ένας Ντόναλντ, αλλά με βάραινε θαρρώ το παράπονο και το αχ της μάνας μου. Το πήρε πολύ στραβά το όλο ζήτημα. Να παρατήσω την Αθήνα και τα χίλια καλά και να γυρίσω πού; Στον τόπο που εκείνη μόνο άσχημα είχε να θυμάται και ταλαιπωρίες;

Τη μέρα που της ανακοίνωσα ότι βγήκαν οι μεταθέσεις, ως τότε όλο και διατηρούσε τις ελπίδες της πως πρόκειται για κακόγουστη φάρσα, κατέληξε στον Ευαγγελισμό με την πίεση στα ύψη. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί πως ήταν εξαιτίας μου. Κάτι έλεγε για πολύ αλμυρές ελιές που έφαγε, Μεγαλοβδόμαδο εκείνες τις μέρες και η μάνα πάντα να νηστεύει τέτοιες μέρες.

Δε με ξεγέλασε. Σιγά τώρα. Αυτή με έχει γεννήσει αλλά εγώ την ξέρω και απέξω και από μέσα. Και η χαρά μου κόπηκε. Δεν μπορείς εσύ να χαίρεσαι όταν η δική σου χαρά πικραίνει τους άλλους.

Μετά άρχισαν οι γκαντεμιές. Η μια πίσω από την άλλη. Και η στενοχώρια έγινε θυμός. Μα δεν μπορούσε επιτέλους η μάνα μου να δεχτεί την απόφασή μου; Τα ίδια μου έκανε με τα καράβια ώσπου με ανάγκασε να ξεμπαρκάρω και να γίνω στεριανή.

Εκείνη όμως τη μέρα που χιόνισε, η φάγουσα μηνών εξαγνίστηκε. Φςςςς! έφυγε και χάθηκε και το τελευταίο ίχνος τύψεων, μόλις βρέθηκα ενώπιος ενωπίω με το χιόνι. Και ειδικά την ώρα που με υποδέχτηκε το χιονισμένο έλατο του σπιτιού...

Αργότερα, γυρίζοντας στην Ηγουμενίτσα, μοιράστηκα της μέρας τα πρωτόγνωρα συναισθήματα με τα μικρά μου τα ζουζούνια. Μέσω διαδικτύου. Στο φόρουμ της τάξης:

http://faros.forumotion.com/t99-topic

Admin έγραψε:Έχω την εντύπωση πως το έχω ξαναδιαβάσει αυτό για το έλατο... Κάνω λάθος;

Η αλήθεια όμως είναι πως ο τίτλος και μόνο μου ταιριάζει γάντι για τη σημερινή μέρα...

Έχω ένα φίλο έλατο και σήμερα πήγα να τον (το) συναντήσω... Και κάτι τέτοιο μου ψιθύρισε. Πως θα περάσουμε ωραίο χειμώνα!!!

Είχα πολλά πολλά χρόνια να συναντήσω το φίλο μου το έλατο τέτοια εποχή. Τον έβλεπα μόνο καλοκαίρια εδώ και σαράντα χρόνια. Και τα έλατα τα καλοκαίρια δε μιλάνε. Τους κόβεται η ανάσα από την πολλή ζέστη. Σήμερα όμως το ελατάκι μου ήταν λαλίστατο.

Και πώς να μην είναι; Στο βάθος άστραφτε στο ολόλευκο φουστάνι της η Μουργκάνα. Και πιο πέρα η Νεμέρτσικα, στα κάτασπρα κι αυτή. Δυο νυφούλες για το έλατο κι αυτό να καμαρώνει σαν ... γαμπρός!

Και ιδού η απόδειξη:

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 024ep

Οι δυο ... νυφούλες! Η Νεμέρτσικα δεξιά και η Μουργκάνα αριστερά...

Άδικο έχει το έλατο να λέει πως θα περάσουμε ωραίο χειμώνα;

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία και συνεχίστηκε με τα παιδιά να προβληματίζονται αν λέω αλήθεια πως έστησα κουβέντα με το έλατο. Φυσικά και δεν έλεγα ψέματα. Το έλατο πραγματικά μου είχε μιλήσει. Στην καρδιά μου. Στο τέλος το κατάλαβαν και τα παιδιά και υποσχέθηκαν πως θα προσπαθήσουν κι αυτά να πιάσουν φιλίες και κουβέντες με τα δέντρα...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 6:54 pm

Απόσπασμα του διαλόγου με τα παιδιά και το ... έλατο:

http://faros.forumotion.com/t99-topic

μπιμπι μπο έγραψε:κυρία μας δουλευετε ........πιασατε κουβεντουλα με το έλατο!!!!!!?????... ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 62798

Admin έγραψε:Μα καθόλου, Μπίμπι Μπο... Γίνεται μια δασκάλα να δουλεύει τα παιδιά;

Όταν ήμουν κι εγώ στο δημοτικό, ζούσα σ' αυτό το χωριό και ήμουν τελείως μόνη μου στο σπίτι τις περισσότερες ώρες. Η μαμά μου εργαζόταν σε άλλο χωριό της Θεσπρωτίας και είχε μαζί και τον αδερφούλη μου. Άλλα παιδιά στη γειτονιά δεν υπήρχαν. Και ο μπαμπάς μου, που μαζί του έμενα, ήταν δάσκαλος στο μικρό σχολείο του χωριού μας και συνήθως εκεί βρισκόταν και έγραφε και διόρθωνε και άλλα σχετικά. Εγώ μόνη στο σπίτι!

Αχ, και να το γύριζα κάποτε ταινία... εκεί να δεις περιπέτειες, αληθινές! καμία σχέση με το ομώνυμο αμερικάνικο έργο... εκτός βέβαια από το χιόνι.

Ήταν που λες μια νύχτα χιονιού όταν πρώτη φορά μιλήσαμε με το έλατο. Θαρρώ την ίδια χρονιά που το φύτεψε ο πατέρας μου. Μωράκι εκείνο, 8 με 9 χρονών εγώ.

Ο μπαμπάς ήταν ως συνήθως στο γραφείο του σχολείου. Εγώ έπαιξα με τις κούκλες μου, διάβασα κάποιο βιβλίο, μάλλον τη Μαίρη Πόππινς, σκάλισα το τζάκι... Τηλεόραση φυσικά τότε δεν υπήρχε. Και εννοείται ούτε κομπιούτερ!!! Μη ρωτήσει κανείς για κινητά. Γιατί δεν είχαμε εκείνα τα χρόνια ούτε σταθερό τηλέφωνο στα σπίτια των χωριών αλλά και στα περισσότερα σπίτια των πόλεων ήταν επίσης ανύπαρκτο. Μόνο ραδιόφωνο.

Κάποια στιγμή σήκωσα την κουρτίνα και κοίταξα έξω στην αυλή. Προσπαθούσα να δω αν έχει ακόμη φως στο σχολείο. Να πω την αλήθεια φοβόμουν τις νύχτες να μένω μόνη μου. Αλλά τι να κάνω; Αφού ήταν ανάγκη;

Και τότε είδα ένα θέαμα που μου έκοψε την ανάσα. Ένας τρελός χορός! Αμέτρητες νιφάδες κατέβαιναν με χάρη από τον ουρανό και στροβιλίζονταν λες και κάποια μελωδία που δεν έφτανε στα δικά μου αυτιά συντόνιζε τις κινήσεις τους.

- Αααααααα! φώναξα ενθουσιασμένη! Χιονίζει!

Και ξέρω, εσύ τώρα δε θα το πιστέψεις, αλλά είναι πέρα για πέρα αλήθεια, εκείνη τη στιγμή ακούστηκε σαν αντίλαλος ένα δεύτερο "Ααααααααα"!

Αναπήδησα τρομαγμένη. Ε, δεν είναι και το καλύτερο πράγμα να είσαι μόνος στο σπίτι και ξαφνικά να ακούς μια φωνή!

- Είναι κανείς εκεί; προσπάθησα να πω... μα ο λαιμός μου με δυσκολία υπάκουγε και μόνο έναν ψίθυρο κατάφερα να βγάλω.

- Μίλα πιο δυνατά, δε σε ακούω τι λες!

Απαπαπά! Η μυστηριώδης φωνή, και όχι πια αντίλαλος, ξανακούστηκε. Κι εκείνος ο μπαμπάς! Πού ήταν επιτέλους; Ξεχνάει πως έχει και ένα δικό του παιδάκι και μόνο για όλα τα άλλα νοιάζεται; Παρόλ' αυτά, να δείτε δηλαδή τι κάνει ο φόβος, έβαλα τα δυνατά μου και φώναξα:

- Μπαμπά, κάποιος είναι εκεί έξω!

Παλιά συνήθεια αυτή. Να λες όταν φοβάσαι το όνομα κάποιου που τον θεωρείς πολύ δυνατό. Τα παιδιά συνήθως φωνάζουν "μαμά" και οι μεγάλοι "Παναγία μου" ή "Χριστέ μου". Η δική μου η μαμά όμως ήταν πολύ μακριά κι έτσι εγώ "Μπαμπά" φώναζα όταν τα πράγματα γίνονταν σκούρα.

Να σκεφτείτε ότι ακόμη τώρα, όταν βρίσκομαι στο χωριό και λιγάκι ξαναγίνομαι παιδί, καθώς όλα εκεί μου θυμίζουν τα παιδικά μου χρόνια, πάλι "Μπαμπά" φωνάζω άμα τα χρειαστώ. Να, αν δω για παράδειγμα κανένα μαύρο πραγματάκι στον τοίχο με μια ουρίτσα σηκωμένη... Κανέναν μπιτσιλιάκο δηλαδή, όπως λέμε στο χωριό μου το σκορπιό.

Τι έγινε μετά; Α, μην περιμένετε να σας πω. Γιατί έδωσα όρκο να μην το αποκαλύψω ποτέ και σε κανέναν. Και μόνο επειδή εργάζομαι με παιδιά, μου έχει επιτρέψει να σας μαρτυρήσω πως ναι, τα δέντρα μιλάνε. Και ειδικά τα έλατα μιλάνε όταν χιονίζει. Μα μόνο αν αρχίσεις από πολύ μικρός τις κουβέντες μαζί τους, μπορείς να καταλαβαίνεις τη γλώσσα τους.

Γι' αυτό φροντίστε το συντομότερο δυνατό να βρείτε κι εσείς ένα δέντρο. Να σας μάθει τη γλώσσα που δεν έχει λέξεις. Και μόνο με τις κεραίες της καρδιάς μπορείς να την ακούσεις...

Καλές ακροάσεις σας εύχομαι

Μαριορή...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 Empty Απ: ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Τρι Δεκ 20, 2011 6:55 pm

ΑΦΟΥ ΔΕ ΛΕΕΙ ΦΕΤΟΣ ΝΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ...  - Σελίδα 2 %2525CE%2525A7%2525CE%252599%2525CE%25259F%2525CE%25259D%2525CE%252599%252520223

Το έλατο που μιλάει όταν χιονίζει...

Και μη με ρωτήσετε κι εσείς σαν τη Μπίμπι Μπο αν σας δουλεύω. Γιατί θα σας μαλώσω. Που φτάσατε στην ηλικία που φτάσατε κι ακόμη δε μάθατε ότι τα δέντρα μιλάνε!

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Σελίδα 2 από 3 Επιστροφή  1, 2, 3  Επόμενο

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης