Τι επεδίωκε η ΔΟΕ από την "κινητοποίηση" στα Γιάννενα

Το πρώτο που παρατηρήσαμε ήταν η απουσία συναδέλφων στην «κινητοποίηση» της ΔΟΕ στα Γιάννενα. Από αυτό δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κανείς: ότι οι συνάδελφοι γύρισαν την πλάτη σε κάτι που δεν τους εξέφραζε και ότι η ΔΟΕ ίσως και να μην ήθελε τη μαζική παρουσία συναδέλφων. Εξάλλου όπως μάθαμε ούτε καν η αφίσα μπήκε στα σχολεία των Ιωαννίνων αλλά αντιθέτως μοιράστηκαν προσκλήσεις στους γνωστούς παράγοντες για τις χαιρετούρες στη «συζήτηση» στα Λιθαρίτσια.

Φυσικά και οι κυβερνητικοί συνδικαλιστές κάθε απόχρωσης μαζί με το συμβούλιο της ΔΟΕ που ήταν εκεί σύσσωμο, δεν είχαν καθόλου στο μυαλό τους την πραγματοποίηση πορείας αλλά τη φιέστα στα Λιθαρίτσια. Η πορεία έγινε γιατί όσοι βρεθήκαμε στο ραντεβού της Ζωσιμαίας και δεν ανήκαμε στο «μαύρο» μπλοκ, αρχίσαμε από την αρχή να μοιράζουμε προκήρυξη και να φωνάζουμε συνθήματα , πράγμα που έσπρωξε σε πορεία που αντιμετωπίστηκε από τους συνδικαλοπατέρες με αμηχανία και αστειάκια!

Στα Λιθαρίτσια άρχισαν να έρχονται οι θεσμικοί παράγοντες (πανεπιστημιακοί, πρόεδροι, περιφερειακοί διευθυντές κλπ) και οι άνθρωποι βρέθηκαν στο φυσικό τους περιβάλλον και χαλάρωσαν.

Άρχισαν λοιπόν να παρελαύνουν ο ένας μετά τον άλλο στο μικρόφωνο επί 2,5 ώρες και να πέφτει μπόλικο χειροκρότημα με φιλοφρονήσεις εκατέρωθεν.

Αυτό ήταν απολύτως αναμενόμενο και από τη σύνθεση του ακροατηρίου και από το θέμα της εκδήλωσης , το περιεχόμενο των τοποθετήσεών τους όσο κι απ΄αυτό που ήθελε να βγάλει η ηγεσία της ΔΟΕ.

Τι επιδιώκει η ΔΟΕ με αυτού του είδους τις εκδηλώσεις ανά την Ελλάδα;

Το θέμα είναι «επένδυση στη γνώση, απάντηση στην κρίση» και δεν επιλέχτηκε καθόλου τυχαία. Το είπε ο Μαντάς (πρόεδρος της ΔΟΕ) στην ομιλία του. Ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν είναι ώρες για «χαμένα μεροκάματα» εννοώντας τις απεργίες.

Επιδίωξη πρώτη:

Να εμπεδωθεί η αντίληψη ότι οι αγώνες-κυρίως οι απεργιακοί- είναι αδιέξοδοι, μάταιοι (αφού δεν μας ακούνε) κλπ, άρα πάμε για άλλες «δράσεις».

Επιδίωξη δεύτερη:

Να συγκροτηθεί συμμαχία των συνδικαλοπατέρων με όλο τον εσμό των «θεσμικών παραγόντων» με στόχο- τι άλλο;- να περισώσουν τις καρέκλες τους και να υπερασπίσουν το ρόλο τους ως επίσημοι συνομιλητές του υπουργείου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό με τα ξένα αφεντικά να αποφασίζουν, ούτε το πολιτικό προσωπικό των κυρίαρχων κομμάτων έχει τίποτα διασφαλισμένο( παρότι δουλικό) πόσο μάλλον αυτοί τι μέρα τους ξημερώνει. Ο Μπράτης εξέφρασε αυτήν ακριβώς την αγωνία στην ομιλία του. Θα έρθουν και θα φύγουν πολλές κυβερνήσεις ακόμα, άρα εμείς πού θα βρεθούμε, είπε με λίγα λόγια. Σκληροί καιροί , πραγματικά, για όλους αυτούς που είχαν βολευτεί επί χρόνια στη διάλυση των σωματείων μας.

Σημείωση: Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν κλήθηκε η ΟΛΜΕ να παραστεί και να συμμετέχει στη συζήτηση. Προφανώς για τη ΔΟΕ πρέπει να αποφευχθεί οποιαδήποτε σκέψη για κοινές κινητοποιήσεις δασκάλων- καθηγητών!!!

Επιδίωξη τρίτη:

Να τους ακούσει επιτέλους το υπουργείο και η κυβέρνηση. Είναι χρήσιμοι. Έχουν πρόταση εξόδου από την κρίση! Την «επένδυση στη γνώση»! Εδώ καλούνται οι πανεπιστημιακοί να δώσουν τα φώτα τους ως κεντρικοί ομιλητές! Ο Εμβαλωτής στα Γιάννενα, γνωστός για τις αντιδραστικές του θέσεις, εξήγησε πολύ αναλυτικά τους τρόπους «επένδυσης στη γνώση» οι οποίοι συνοδεύονται απαραίτητα κι από την κατάλληλη αξιολόγηση, φέρνοντας παραδείγματα όπως της Φιλανδίας.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσο καλύτερα θα τα παρουσίαζε η Διαμαντοπούλου ή ο κάθε παράγοντας του υπουργείου.

Επιδίωξη τέταρτη:

Να πάψουν οι δάσκαλοι να ασχολούνται με ζητήματα όπως τι θα κάνουν με τους μισθούς πείνας, με τα διαλυμένα σχολειά , με την αξιολόγηση, με την ανεργία κλπ – όλα αυτά παρουσιάζονται σαν τα κακά της μοίρας μας, αφού ΕΧΟΥΜΕ κρίση. Να κάνουμε λοιπόν προτάσεις διεξόδου μια και οι αγώνες είναι αναποτελεσματικοί μπας και μας ακούσει η κυβέρνηση.

Αξιοσημείωτη ήταν η αναφορά του Μαντά στους φετινούς αγώνες του κλάδου που, όπως είπε, ήταν περισσότεροι από κάθε άλλη χρονιά!!

Φώναξαν για τα βιβλία, αποκάλυψαν πρώτοι τους μισθούς του νέου μισθολογίου, έδωσαν συνεντεύξεις, έκαναν σκληρές δηλώσεις , ζήτησαν συνάντηση με το υπουργείο, αλλά και πάλι δεν τους άκουσαν. Τι άλλο να κάνουν πια;

Άκρως επικίνδυνοι και προκλητικοί, άκρως παραδομένοι, άκρως εχθρικοί για τον κλάδο. Κάποιοι συνάδελφοι λένε καλά να πάθουμε αφού τους ψηφίζουμε. Ή οι δάσκαλοι δεν καταλαβαίνουν. Είναι τα ίδια επιχειρήμα-τα που χρησιμοποιούν κι αυτοί . Είμαστε εκλεγμένοι λένε. Σε σωματεία διαλυμένα μόνο τέτοιοι «συνδικαλιστές» «εκλέγονται».Και η διάλυση των σωματείων τους «τρέφει».

Αυτό που έχουμε να αντιπαλέψουμε λοιπόν είναι τη διάλυση των σωματείων μας. Δύσκολο, εύκολο, αυτό είναι και αυτό οφείλουμε να ΑΝΑΓΝΩΡΊΣΟΥΜΕ ως πρόβλημα. Κι αυτό λύνεται ή δεν λύνεται στη βάση των αγώνων σε κάθε σύλλογο ενάντια στη βαρβαρότητα που ζούμε.

Των αγώνων που ξεκινούν από τους εκπαιδευτικούς και δίνονται από αυτούς. Είναι το πεδίο που πρέπει να υπερασπιστούμε και οι δράσεις που οφείλουμε να υποβοηθήσουμε.

Σ’ αυτό το σημείο θα ήθελα να πω ότι και στη φιέστα στα Γιάννενα θα είχε σημασία να συσπειρωθεί όποιος κόσμος ήταν εκεί και δυσανασχετούσε, να φωναχτούν συνθήματα στην αίθουσα, όχι για να τους κάνουμε τα μούτρα κρέας, αλλά για να εκδηλωθεί η αντίθεσή μας με συλλογικό τρόπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν έχει κανένα νόημα να περιμένεις πότε θα σου δώσουν το μικρόφωνο και να διαμαρτύρεσαι γιατί δεν το κάνουν…