ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 10:45 am

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά;

συνέντευξη του Ε. Μπιτσάκη στην ΕΠΟΧΗ


Μια νέα κατάσταση διαμορφώνεται μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις, που κάνει ακόμα μεγαλύτερες τις απαιτήσεις της κοινωνίας από την Αριστερά.

Την πολυδιασπασμένη κι όμως ανερχόμενη στις συνειδήσεις των λαϊκών στρωμάτων Αριστερά. Θα μπορέσει να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της στιγμής; Και με ποιους όρους;

Η συζήτηση με το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς, φιλόσοφο και επίμονο αγωνιστή της κοινωνικής απελευθέρωσης, Ευτύχη Μπιτσάκη, ανιχνεύει απαντήσεις σε αυτά τα κρίσιμα ερωτήματα.

Τα κόμματα της αστικής τάξης ενώνονται για να σώσουν το καθεστώς. Και η Αριστερά;

Η χρεοκοπία του σημερινού καθεστώτος υποτέλειας είναι δεδομένη. Δεδομένη είναι και η χρεοκοπία των δυο αστικών κομμάτων, όπως και η ογκούμενη αγανάκτηση, η περιφρόνηση και η αντίσταση των τάξεων και των στρωμάτων του πληθυσμού που πλήττονται από την κρίση. Ο δικομματισμός έφτασε σε αδιέξοδο. Για να σωθεί το καθεστώς και η πολιτική του εκπροσώπηση, εγχώρια και ξένα επιτελεία έπαιξαν το τελευταίο τους χαρτί: έφτασαν να συγκυβερνήσουν με την άκρα δεξιά. Αλλά η επιδιωκόμενη δήθεν εθνική συναίνεση είναι πλαστή, και δημιούργησε ήδη νέες ρωγμές στο αστικό μπλοκ εξουσίας και νέο κύμα περιφρόνησης από το πολιτικά ώριμο τμήμα του Ελληνικού Λαού. Κάθε φορά που το αστικό καθεστώς και η πολιτική του εκπροσώπηση έφθαναν σε αδιέξοδο, φρόντιζαν να ανακαλύψουν κάποιο σωτήρα του έθνους: Παπάγος, Πλαστήρας, Γέρος της Δημοκρατίας, χούντα, εθνάρχης Καραμανλής. Και τώρα: Λουκάς Παπαδήμος.

Ποιες μπορεί να είναι οι προοπτικές της τρικέφαλης κυβέρνησης;

Ο κ. Παπαδήμος είναι σοβαρός (δεν μας κάνει να ντρεπόμαστε), είναι ήπιος, γνωρίζει ελληνικά, υπήρξε διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και, όπως αποκαλύπτει η «Λε Μοντ», ως συνεργάτης της Goldman Sachs «μετείχε στο μαγείρεμα των λογαριασμών» που έκανε η αγαθή τράπεζα. Ο πρωθυπουργός μας, όπως και ο Μάριο Ντράγκι και ο Μόντι ανήκουν «στη λεγόμενη ευρωπαϊκή κυβέρνηση Sachs» («Λε Μοντ», «Ελευθεροτυπία», 15/11). Συνεπώς: ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση!

Τι υπόσχεται λοιπόν ο κ. Παπαδήμος; Τήρηση όλων των δεσμεύσεων της χώρας. Να «μην τεθεί σε κίνδυνο η παραμονή στη ζώνη του ευρώ». Συνεπώς: εκποίηση της κρατικής περιουσίας, νέα μέτρα που θα οδηγούν σε περαιτέρω εξαθλίωση και πείνα, καταστροφή του κράτους πρόνοιας, κ.τ.λ. Όπως λέει ο ίδιος, νέες θυσίες (από ποιους; ) που δεν πρέπει να πάνε χαμένες!

Λοιπόν, σε δέκα χρόνια θα φθάσουμε, «ανακάμπτοντας», εκεί που ήμασταν το 2009: στο 120%. Μέγα ψέμα. Επειδή, για να «επανακάμψουμε», πρέπει να εκποιηθεί ο κρατικός τομέας της οικονομίας, συν όλα τα μέτρα κατοχικής πείνας (και χειρότερης, επειδή τώρα θα πεινάσουν και οι αγρότες!) Αλλά, σύμφωνα με μελέτη δημοσιευμένη στην «Ελευθεροτυπία», αν σε δέκα χρόνια ξεπουληθούν τα πάντα, θα χρωστάμε πάλι περίπου 350 δισ. Αν δεν τα καταφέρουν στο ξεπούλημα, το χρέος θα φθάσει στο μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Ελπίδα για σωτηρία του ελληνικού λαού: η αγωνιστική πολιτική πάλη, με ηγετική δύναμη την Αριστερά.

Με τη σημερινή πολιτική τους, η αστική τάξη και το πολιτικό προσωπικό της δεν φοβούνται μήπως η αγανάκτηση του κόσμου κατευθυνθεί πια αποκλειστικά στην Αριστερά;

Φοβούνται! Και δεν φοβούνται μόνον οι Έλληνες αστοί και το πολιτικό προσωπικό τους. Φοβάται η αστική τάξη της Ευρώπης, «κοιτίδας της Δημοκρατίας», που βιώνει και αυτή τη δική της κρίση: ανεργία, φτώχεια μέσα στον κοινωνικό πλούτο, καταστροφή των κοινωνικών σχέσεων στις μεγάλες πόλεις της ανθρώπινης ερημιάς, του αναδυόμενου ρατσισμού και νεοφασισμού. Τέλος, φοβούνται οι ιμπεριαλιστές του πλανήτη, που βιώνει την πιο τρομακτική δομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και κοινωνικής συμβίωσης. Οι αστοί φοβούνται το ξύπνημα του μισοκοιμισμένου γίγαντα: του παγκόσμιου προλεταριάτου. Σήμερα, λοιπόν, τίθεται ένα ιστορικό καθήκον στην ελληνική Αριστερά.

Υπόσχονται ανάπτυξη. Αλλά η ύφεση θα βαθύνει. Πού θα βρεθεί το πλεόνασμα για να μειωθεί το χρέος; Οι μεσίτες που ξεπούλησαν τη χώρα, πρέπει να διωχτούν. Για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την πολιτισμική της αναγέννηση είναι αναγκαία μια σύγχρονη Αριστερά, η οποία, μέσα από τη συγκρότηση διευρυνόμενων συμμαχιών και σε δημιουργική αλληλεπίδραση με τα αυθόρμητα κινήματα, θα κατακτήσει την πολιτική, την ιδεολογική και την πολιτισμική- ηθική ηγεμονία.

Υπάρχουν, κατά τη γνώμη σου, συγκλίσεις στο χώρο της Αριστεράς, που να δημιουργούν έδαφος για ευρύτερες μονιμότερες συνεργασίες;

Η Ελλάδα είναι μια χώρα σε παρακμή. Η σημερινή κρίση είναι ο παροξυσμός της πάγιας και πολύμορφης κρίσης της κοινωνίας μας. Κρίση του παραγωγικού τομέα, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις σημερινές τερατουπόλεις, καταστροφή του περιβάλλοντος, συνοπτικά καταστροφή του ομαλού μεταβολισμού ανθρώπου – φύσης. Και ενώ η χώρα έχει ανάγκη από μια συνολική αξιοβίωτη ανασυγκρότηση, εγχώριοι και ξένοι επιβάλλουν μια συνολική καταστροφή.

Και η Αριστερά; Η Αριστερά δεν φαίνεται ότι προσπαθεί να ξεπεράσει τη δική της κρίση, που οι ρίζες τους βρίσκονται στον Λίβανο και στη Βάρκιζα, η οποία συνεχίστηκε στην περίοδο της παρανομίας του ΚΚΕ, ξέσπασε με τη 12η Ολομέλεια το 1968, και συνεχίζεται με τη σημερινή πολυδιάσπαση. Και σήμερα, ενώ η χώρα οδηγείται στην καταστροφή, «ο κόσμος καίγεται και η γρηά χτενίζεται».

Ας μην είμαστε άδικοι. Υπάρχει το ΚΚΕ, η μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη δύναμη της Αριστεράς. Το ΚΚΕ αυτοχαρακτηρίζεται μαρξιστικό και λενινιστικό. Φαίνεται όμως ότι «δεν διάβασε» Μαρξ, Λένιν και Γκράμσι για τις σχέσεις στρατηγικής και τακτικής και για το ζήτημα των συμμαχιών. Άσπιλο και αμόλυντο, λοιπόν, πορεύεται τη μοναχική αγωνιστική πορεία του.

Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασαν ήδη τις αυταπάτες του ευρωκομμουνισμού. Θα συνειδητοποιήσουν ότι η ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται, ότι πρέπει να ανατραπεί; Θα υπερβεί τις εσωτερικές του διαμάχες; Να ελπίσουμε ότι θα καταστεί σημαντική δύναμη για την ανατροπή του σημερινού καθεστώτος υποτέλειας;

Και οι δυνάμεις της «εξωκοινοβουλευτικής» Αριστεράς, κουκουδογενείς, τροτσκιστικής και μαοϊκής προέλευσης, παρούσες πάντα στους καθημερινούς αγώνες; Είκοσι χρόνια μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, θα τολμήσουν να «υπερβούν» (με τη διαλεκτική έννοια του όρου) το παρελθόν τους; Η συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι ένα πρώτο θετικό βήμα.

Λοιπόν, η Αριστερά επωμίζεται, ιδιαίτερα σήμερα, ένα ιστορικό καθήκον: να γίνει η πρωτοπορία για την ανατροπή του νέου καθεστώτος της υποτέλειας και για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, με στρατηγικό στόχο το σοσιαλισμό. Σαράντα χρόνια μετά το 1968 είναι καταδικαστέος όποιος αρνείται την κοινή δράση, το δημόσιο διάλογο, την κατάκτηση ευρύτερων μορφών συνεργασίας, με τελικό στόχο μια Αριστερά ενιαία, δημοκρατική και επαναστατική.

Το μέγεθος των ζητημάτων που κρίνονται σήμερα θα έπρεπε να καθιστά πιο επιτακτική την ανάγκη για συνεργασία των δυνάμεων της αριστεράς. Υπάρχει, άραγε, κάποιο υπαρκτό εμπόδιο, αντίστοιχου μεγέθους, που να κάνει ανέφικτο ένα τέτοιο στόχο;

Η κοινή δράση και, στην πορεία των κοινωνικών αγώνων, η ενοποίηση της Αριστεράς αποτελεί σήμερα όχι απλώς καθήκον, αλλά όρο για την επιβίωση του ελληνικού λαού. Η Ελλάδα δεν είναι σήμερα μια ανεξάρτητη χώρα. Η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι ελληνική: είναι μια κυβέρνηση από Έλληνες, εντολοδόχος του ευρωπαϊκού και αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Μια κυβέρνηση υπό εποπτεία.

Τα εμπόδια για μια ευρύτερη και προοπτικά στρατηγικού χαρακτήρα ενότητα της ελληνικής Αριστεράς είναι γνωστά: κρίση που έχει ως αφετηρία την προδοσία της εαμικής επανάστασης, την ήττα του εμφύλιου, τη «δυαδική εξουσία» στην περίοδο της ΕΔΑ, τη διάσπαση του ’68 και τη συνεχιζόμενη εχθρότητα των θραυσμάτων – προϊόντων της κρίσης.

Υπόβαθρο: η θεωρητική ανεπάρκεια, η αδυναμία μιας διαλεκτικής ενότητας στρατηγικής και τακτικής, η διαιώνιση του πλέγματος σεχταρισμού- οπορτουνισμού (ΚΚΕ) και οι αντιφάσεις της «ανανεωτικής» Αριστεράς.

Όμως το παρελθόν που «βαραίνει ακόμα σαν βραχνάς στα μυαλά των ζωντανών» (Μαρξ) δεν είναι αναγκαστικά αξεπέραστο εμπόδιο. Όλοι και καθένας έχουμε ευθύνη για τη συγκρότηση μιας πολύμορφης έστω, αλλά ενιαίας αριστεράς.

Λέγεται από πολλούς ότι η χώρα είναι υπό κατοχή και ότι σήμερα είναι αναγκαίο ένα νέο ΕΑΜ. Όμως σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει ξένος κατακτητής. Σήμερα η ιστορικά ξεπερασμένη ελληνική αστική τάξη, από «κοινού συμφέροντος» με την ΕΕ, έχει συγκροτήσει ένα ιστορικά ανέκδοτο καθεστώς υποτέλειας. Σήμερα, λοιπόν, ο αγώνας είναι βασικά ταξικός. Κύρια πλευρά της αντίθεσης είναι η ταξική. Το στοιχείο του πατριωτισμού είναι παράγωγο και δευτερεύον. Υποτάσσεται και υπηρετεί το ταξικό.

Οι συνθήκες που διαμορφώνονται σήμερα, μοιάζουν ευνοϊκές για την αριστερά. Υπάρχουν ελπίδες, να ανακάμψει, συμβαδίζοντας με την ανάπτυξη των λαϊκών κινημάτων σε ευρωπαϊκό επίπεδο;

Η κρίση είναι σήμερα παγκόσμια. Συγκεκριμένη περίπτωση, η κρίση της ΕΕ. Συνεπώς η αντίσταση της εργατικής τάξης της Ελλάδας, πρέπει να συντονιστεί με την αντίσταση του προλεταριάτου της ΕΕ. Στην επίθεση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου πρέπει να αντιταχθεί η αντεπίθεση της εργατικής τάξης της Ευρώπης. Διεθνοποίηση του κεφαλαίου – διεθνοποίηση του επαναστατικού κινήματος. Ακούμε συχνά: Έξω από την ΕΕ. Ανατροπή, κ.λπ.

Ερώτημα: Αν μια χώρα της ΕΕ αποκτήσει πρώτη αριστερή κυβέρνηση, πρέπει να φύγει από την ΕΕ, ή να παραμείνει ώστε να αποτελέσει καταλύτη για την αποσάθρωση του οικοδομήματος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου;

Στόχος πρέπει να είναι η επιστροφή στο Έθνος – Κράτος, ή η ανάπτυξη ενός επαναστατικού κινήματος με στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης;

Για τη χώρα μας: Ένας νέος, διεθνιστικός πατριωτισμός, που θα απορρίπτει και τον αντιδραστικό εθνικισμό και την κοσμοπολίτικη άρνηση ενός αυθεντικού πατριωτισμού, ανάγκη της ιστορικής στιγμής.


πηγή άρθρου http://chrreppas.blogspot.com/2011/12/blog-post_07.html

Τετάρτη, 7 Δεκεμβρίου 2011
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 11:08 am

Στη δωρική, συγκροτημένη θεωρητικά και χωρίς ανόητες εμπάθειες φωνή του Ευτύχη Μπιτσάκη, ανάγκη να προσθέσουμε και άλλους σημαντικούς απόηχους και φωνές από το χώρο της αριστεράς. Γιατί σήμερα πρέπει να είναι κανείς ή υπηρέτης της αστικής τάξης ή ηλίθιος για να μην αντιλαμβάνεται πως η μόνη μας ελπίδα είναι η αριστερά. Μια άλλη όμως αριστερά. Κι όχι αυτή που παραπαίει και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό που δεν κατάφερε να ξεπεράσει τα εσωτερικά της προβλήματα και να οργανώσει την αντίσταση του λαού.

Επιπλέον η συνέντευξη του Μπιτσάκη δόθηκε πριν μήνες. Μόλις είχε αναλάβει ο Παπαδήμος. Τώρα οι συνθήκες έχουν γίνει ακόμη πιο απαιτητικές για την αριστερή ανασυγκρότηση. Αλλά και διάφοροι τριγύρω ενόψει και των εκλογών προσπαθούν να το παίξουν το καλό κομμάτι της αριστεράς. Είναι όμως;

Εμείς θέση δε θα πάρουμε υπέρ κανενός. Γιατί είναι βαθιά η πεποίθησή μας πως ό,τι θετικό είναι να προσφέρει η αριστερά θα προέλθει μόνο μέσα από την ενότητα των δυνάμεών της. Αυτήν την ενότητα λοιπόν υποστηρίζουμε με κάθε τρόπο αλλά και με έντονη υπογράμμιση πως η ενότητα τότε μόνο θα αποκτήσει νόημα και ουσία όταν θα στηριχτεί σε πρόγραμμα δράσης που θα υπηρετεί τα γνήσια συμφέροντα του λαού. Πρόγραμμα δράσης που θα τοποθετηθεί στο κέντρο τον ίδιο το λαό ως άμεσο φορέα της και πρωταγωνιστή και όχι ως κομπάρσο που εκτελεί αποφάσεις ειλημμένες άνωθεν.

Είναι βασικό για μας η ενότητα της αριστεράς να προέλθει από τα κάτω και να υλοποιηθεί από τη βάση του λαϊκού κινήματος. Αλλιώς, με όσα διδάσκει και η πείρα του παρελθόντος, θα είναι μια ακόμη αποτυχία που όχι μόνο δε θα δώσει λύσεις αλλά και θα σπείρει την απογοήτευση.

Θα ακολουθήσουν παρακάτω αναρτήσεις με υλικό που θα βοηθήσει πιστεύουμε στο βάθεμα του προβληματισμού όλων όσων συμφωνούν μαζί μας και ενδιαφέρονται για τους λόγους που αναφέραμε για την ενότητα της αριστεράς.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 11:50 am

Θα αρχίσουμε τις αναρτήσεις με άρθρο που αφορά τις εξελίξεις στο ΚΚΕ. Και ο Μπιτσάκης το προτάσσει στον κατάλογο των αριστερών δυνάμεων αλλά και εμείς έτσι κρίνουμε. Παρά τα προβλήματα που σήμερα ταλανίζουν το ΚΚΕ ή και ακριβώς γι' αυτό. Στα πολλά που θα μπορούσε ο καθένας μας να πει για το ΚΚΕ, είτε καλοπροαίρετα είτε εκ του πονηρού, μία φωνή θεωρώ αυτή τη στιγμή πλέον σημαντική. Τη φωνή του Αλέκου Χαλβατζή. Γιατί ο Αλέκος Χαλβατζής υπήρξε έως πρόσφατα στέλεχος του ΚΚΕ και ο μόνος που είχε την τόλμη να διαφοροποιηθεί ανοιχτά από την ηγεσία του κόμματος. Διαφοροποίηση που τον οδήγησε στη διαγραφή.

http://alekosch.wordpress.com διαβάστε στο σύνδεσμο αυτό την ολοκληρωμένη του τοποθέτηση με τίτλο «Για την ανησυχητική κατάσταση και πορεία του Κόμματος, για την κυριολεκτικά τρομακτική προοπτική του, όπως προδιαγράφεται».

Εμείς εδώ θα προτιμήσουμε την αναδημοσίευση από το ΕΘΝΟΣ του άρθρου που γράφτηκε μόλις προχτές για τον Αλέκο και την Αλέκα. Τον Αλέκο Χαλβατζή και την Αλέκα Παπαρήγα. Δίχως να ξεχνάμε πως εφημερίδες σαν το ΕΘΝΟΣ δεν κινούνται από κανένα γνήσιο ενδιαφέρον ούτε βελτίωσης του ΚΚΕ ούτε και της αριστεράς γενικότερα. Μα ακριβώς γι' αυτό έχει και νόημα να δούμε ποια στάση κρατούν οι δυνάμεις που εκφράζει το ΕΘΝΟΣ σε αποσκιρτήσεις στελεχών από το σημερινό ΚΚΕ:

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22767&subid=2&pubid=63621659

ΚΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΧΑΛΒΑΤΖΗ

«Λαθρεπιβάτες» στο τιμόνι του ΚΚΕ


Διαπιστώνει εκτροπή και βαθιά κρίση στον Περισσό, αποδίδοντας την κύρια ευθύνη στη γραμματέα του κόμματος, Αλέκα Παπαρήγα

Δριμύ «κατηγορώ» στην ηγεσία του ΚΚΕ, με χαρακτηρισμούς όπως «λαθρεπιβάτες» που τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα αναρριχήθηκαν στην κορυφή της πυραμίδας, απηύθυνε ο Αλέκος Χαλβατζής, γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή ? πρώην πλέον στέλεχος του κόμματος.

Μέσα από το προσωπικό του blog και μετά από 14 μήνες, ο Αλέκος Χαλβατζής, οποίος διετέλεσε μέλος του Γραφείου του Κεντρικού Συμβουλίου της ΚΝΕ και στη συνέχεια στο Τμήμα Διαφώτισης της ΚΕ του ΚΚΕ, δημοσίευσε το γράμμα που είχε στείλει στην Κεντρική Επιτροπή.

Ο κ. Χαλβατζής για να αιτιολογήσει τη δημοσιοποίηση των διαφωνιών του αναφέρει ότι πολλές φορές σκέφτηκε να καταθέσει δημόσια και ολοκληρωμένα την άποψή του για αυτό που εννοεί «σοβαρή εκτροπή και βαθιά κρίση στο ΚΚΕ».

Το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ τονίζει ότι «τα τελευταία χρόνια με δόλια μέσα, με αυτό που -εξ ιδίων κρίνοντας- αφειδώς προσάπτουν σε όποιον τους αντιστέκεται, δηλαδή με τον πιο βρώμικο φραξιονισμό, άνθρωποι που ιδεολογικά, πολιτικά και ηθικά (ή εξελίχθηκαν σε) λαθρεπιβάτες στο ΚΚΕ έχουν μετατραπεί σε τιμονιέρηδες και κουμανταδόρους».

Το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ αποδίδει την κύρια ευθύνη στην Αλέκα Παπαρήγα, καθώς, όπως υποστηρίζει, έχει πρωταγωνιστική εμπλοκή στην εκτροπή, αν και ο ίδιος, όπως λέει, και πολλοί σύντροφοί του τη θεωρούσαν παλιότερα τη βασική εγγυήτρια της κομματικής λειτουργίας.

Ο Αλ. Χαλβατζής σημειώνει ότι η δημόσια τοποθέτησή του θα αξιοποιηθεί από τους ιθύνοντες του ΚΚΕ ?όπως έγινε και όταν αποχώρησε- προκειμένου να του προσάψουν κατηγορίες και «ακόμα χειρότερα, θα προσπαθήσουν να ταυτίσουν εμένα με ανθρώπους με τους οποίους είχα ή έχω ακόμα προσωπικές σχέσεις» ή θα ανακυκλώσουν τα χιλιοειπωμένα περί εσωκομματικής αντιπολίτευσης και «φραξιονισμού».

Στο γράμμα προς την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος ο κ. Χαλβατζής σημειώνει ότι το ΠΑΜΕ δεν μπορεί να είναι κομματικό παράρτημα, καθώς και ότι το κόμμα διατάσσει τα στελέχη του και οι συνδιασκέψεις του ΠΑΜΕ επικυρώνουν διά βοής. Ιδιαίτερη αναφορά κάνει για τις ακτιβίστικες ενέργειες στις οποίες συμμετέχουν επαγγελματικά στελέχη, συνδικαλιστές αποσπασμένοι από την παραγωγή και «ένας μικρός σκληρός πυρήνας φοιτητών οι οποίοι ακούσια έχουν μετατραπεί σε μόνιμους κομπάρσους, σε ρόλο εργάτη».

Οπισθοδρόμηση


Σε ό,τι αφορά τη δράση και λειτουργία της ΚΝΕ, ο κ. Χαλβατζής μιλά για οπισθοδρόμηση, για εμπέδωση απαράδεκτων αντιλήψεων -γεγονότα του Δεκεμβρίου 2008-, καθώς και για «κάθε λογής τυχοδιωκτισμό και τερτίπι για να φανεί μέσα και έξω από την οργάνωση ότι είμαστε «από πάνω», κυρίαρχοι».

Μάλιστα χαρακτηρίζει τη δημιουργία του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) «εξαμβλωματικό κακέκτυπο του ΠΑΜΕ». Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην «απομάκρυνση από τη στρατηγική και την ιστορία του ΚΚΕ», αλλά και σε παραβιάσεις της κομματικής λειτουργία του κόμματος.

Σε άλλο σημείο του γράμματος που έστειλε στην ΚΕ του ΚΚΕ ο κ. Χαλβατζής τονίζει ότι «οι υπαρκτές δυσκολίες της ταξικής πάλης, η επίθεση του ταξικού εχθρού ή των πολιτικών αντιπάλων αξιοποιούνται έντεχνα για τη χειραγώγηση του κομματικού δυναμικού», καθώς και ότι οι όροι «αντικομμουνισμός», «προβοκάτσια», «φραξιονισμός» ακούγονται διαρκώς και μάλιστα εμφανίζονται ως πρωτοφανείς στην ιστορία. Για τις παρατηρήσεις του για το ΠΑΜΕ του έλεγαν πως «αυτά τα λέει ο Παναγόπουλος, η εργοδοσία και ο ΣΥΝ», ενώ για τη συμμετοχή σε κινητοποιήσεις επισημαίνει πως υπάρχει πλέον όχι απλώς ωραιοποίηση αλλά ανοικτή παραπληροφόρηση από τα κομματικά μέσα και την εσωκομματική ενημέρωση. Τέλος, τονίζει ότι πολλοί σύντροφοι έμπειροι με ικανότητες περιθωριοποιούνται ή και στιγματίζονται...

Η αποχώρηση

Ελυσε τη σιωπή του μετά από 14 μήνες...


Μετά 14 μήνες το πρώην στέλεχος του ΚΚΕ Αλέκος Χαλβατζής ?γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Σπύρου Χαλβατζή-, έλυσε τη σιωπή του, δίνοντας στη δημοσιότητα ένα εκτενές κείμενο που περιγράφει τα... τεκταινόμενα στο ΚΚΕ. Ο κ. Χαλβατζής αποχώρησε από το ΚΚΕ στις 21 Σεπτεμβρίου του 2010, αφού πρώτα έστειλε γράμμα στην Κεντρική Επιτροπή και οι απαντήσεις που πήρε, όπως ο ίδιος γράφει, είναι ατεκμηρίωτες και συκοφαντικές.

Σημειώνει μάλιστα πως ό,τι θετικό διασώζεται από την ιστορία του ΚΚΕ είναι εγκλωβισμένο στις συνειδήσεις μελών και οπαδών, αλλά είναι κυκλωμένο από τη σημερινή λειτουργία και δράση του κόμματος.

Εκτροπή

Καιροσκόποι στη θέση ικανών


Ο Αλέκος Χαλβατζής υπογραμμίζει ότι είναι πλέον βέβαιο ότι η εκτροπή δεν είναι μια παρέκκλιση, καθώς η κινητήρια δύναμη είναι «η σχεδιασμένη και από χρόνια υλοποιούμενη μεθόδευση από το κομμάτι της καθοδήγησης του κόμματος» - κομμάτι της καθοδήγησης που από μειοψηφία έγινε πλειοψηφία. Καταλήγει δε ότι ικανά στελέχη αντικαταστάθηκαν από ημέτερους ή καιροσκόπους ή άπειρους, που διαμορφώθηκαν εκ του μηδενός από τους ενορχηστρωτές της ανατροπής.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΣΟΥΤΣΙΑΣ
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 11:59 am

Επίτηδες παραπάνω τονίσαμε το "ο Αλέκος και η Αλέκα". Κι όχι για τη συνωνυμία. Το άρθρο του ΕΘΝΟΥΣ σ' αυτό το μοτίβο προσπαθεί να περιορίσει την ανοιχτή κατάθεση ψυχής του Αλέκου Χαλβατζή. Δεν παραλείπει μάλιστα και με τις φωτογραφίες που συνοδεύει το άρθρο να κατευθύνει εκεί, στην προσωπική θα λέγαμε διαφορά, τις εκτιμήσεις των αναγνωστών.

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) %25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A0%25CE%2591%25CE%25A1%25CE%2597%25CE%2593%25CE%2591

Η Αλέκα Παπαρήγα. Η επί 21 χρόνια Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ. Ακόμη και ο Φλωράκης στα 17 χρόνια αποχώρησε. Προσωπική μου γνώμη είναι πως η φωτογραφία της δεν ήταν απαραίτητη και επιπλέον θα μπορούσε να μπει μια κάποια καλύτερη...

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) %25CE%25A7%25CE%2591%25CE%259B%25CE%2592%25CE%2591%25CE%25A4%25CE%2596%25CE%2597%25CE%25A3

Ο Αλέκος Χαλβατζής και που εύστοχα βάζει το ΕΘΝΟΣ στη λεζάντα ότι είναι γιος του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Σπύρου Χαλβατζή. Εύστοχα ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Που μπορεί να μην ομολογείται ανοιχτά αλλά εισπράττεται αβίαστα από τον αναγνώστη. Ο νεαρός Αλέκος τα βάζει με τα γερόντια του κόμματος.

Και βλέπω αρκετούς να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση που οι κουκουέδες την πάτησαν από τα ίδια τα παιδιά τους. Αλίμονο αν έτσι σκεφτούν και οι αριστεροί. Σε όποιο χώρο της αριστεράς και αν ανήκουν.


ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 8:55 pm

Πέρα όμως από τις επιδιώξεις των αστών για εκμετάλλευση του θέματος "Αλέκος Χαλβατζής", κάτι που και ο ίδιος το κατάλαβε και το παραδέχτηκε στο ιστολόγιό του ότι θα υπάρξει, ίσως και γι' αυτό άφησε να περάσουν τόσοι μήνες από τη διαγραφή του ως την ανοιχτή κραυγή διαμαρτυρίας του, υπάρχει πράγματι και το τραγικό στοιχείο του παιδιού που έρχεται σε ρήξη ιδεολογική με ένα χώρο που ο ίδιος ο πατέρας του πρωταγωνιστεί.

Μια διάσταση ανθρώπινη, όχι πολιτική. Μα ακριβώς γι' αυτό ανεπίτρεπτο να γίνεται πολιτική εκμετάλλευση σε κάτι που μόνο ανθρώπινα μπορεί να ιδωθεί.

Τουλάχιστον από όλους εμάς που ζήσαμε την άλλη πλευρά της τραγωδίας. Την πολιτική. Όσοι δηλαδή βρεθήκαμε κάποτε στη θέση του Αλέκου Χαλβατζή και είχαμε καθοδηγητή τον πατέρα του, το Σπύρο. Γενικό Γραμματέα τότε της ΚΝΕ. Από το 1979 ως το 1986. Ο Αλέκος ξεκίνησε την οργανωμένη ζωή του μόλις το 1993. Όταν η δική μου γενιά είχε ήδη διαγραφεί από το Κόμμα. Ο ίδιος άραγε πόσο γνωρίζει εκείνη την περίοδο; Τη δεκαετία του '80;

Κι επειδή το θέμα είναι λάθος να μπαίνει προσωπικά, το ερώτημα πρέπει να τεθεί γενικότερα. Τι γνωρίζει η νεολαία της αριστεράς για το παρελθόν; Και λέω της αριστεράς συνολικά, ότι μόνο της επίσημης που εκφράζει το ΚΚΕ, σε όποιο βαθμό...

Από πού να τα γνωρίζει, θα μου πεις. Αφού υπάρχουν οι χίλιες αντικρουόμενες απόψεις και εκτιμήσεις για όσα προηγήθηκαν. Σε τι να πιστέψει ο κάθε νέος; Πώς να βγάλει συμπέρασμα τι είναι αλήθεια και τι αισχρή προβοκάτσια των προαιώνιων εχθρών της εργατικής τάξης;

Να πιστέψει μόνο σ' αυτό που ζει σήμερα! Την πλήρη κατάρρευση των δικαιωμάτων αυτής της έρμης της εργατικής τάξης. Κι εδώ να δώσει τη μάχη. Το παρελθόν ενδιαφέρει τους ιστορικούς ή έστω από διδακτικής σκοπιάς, εκείνο όμως που αφορά άμεσα τους νέους είναι το μέλλον. Αυτό που εμείς όλοι που παριστάνουμε τους αριστερούς καταφέραμε να τους κλέψουμε και να καταστρέψουμε. Με τα λάθη μας. Με την αδράνειά μας. Με την αδυναμία μας μπρος στη λυσσαλέα επίθεση του καπιταλισμού.

Και πολλοί από μας γιατί δεν αντέξαμε την εσωκομματική αρρώστια και προτιμήσαμε την έξοδο. Να πώς η μειοψηφία έγινε πλειοψηφία. Γιατί πολύ εύκολα τους αφήσαμε το κόμμα και φύγαμε...

Και γνωρίζαμε. Θα ήταν ψέμα να πούμε το αντίθετο. Την ανικανότητα εκείνων που έμειναν πίσω. Και της Παπαρήγα. Ποια ήταν τη δεκαετία του '80 η Παπαρήγα; Ένα στέλεχος αδιάφορο και άχρωμο. Που οι συγκυρίες και μόνο την οδήγησαν στην Κεντρική Επιτροπή και κατόπιν στο Πολιτικό Γραφείο και στην καρέκλα του Γενικού Γραμματέα. Οι συγκυρίες και τα οικογενειακά της δεδομένα:

Η Αλέκα Παπαρήγα, ή πιο σωστά η Αλέκα Δρόσου (αυτό ήταν το πατρικό της όνομα) υπήρξε εν πολλοίς ένας Αλέκος Χαλβατζής του καιρού της. Οι γονείς της ήταν αντιστασιακοί και μέλη του ΚΚΕ. Δεν έκανε καμιά προσωπική επανάσταση η 16χρονη Αλέκα όταν το 1961 ξεκίνησε τη δράση της. Απλά βάδισε στα χνάρια των γονιών της. Η χούντα των συνταγματαρχών λίγο αργότερα, τη βρίσκει φοιτήτρια στο Ιστορικό - Αρχαιολογικό. Η νεαρή Αλέκα, λόγω και καταγωγής, εμπλέκεται στο κίνημα των οικογενειών των πολιτικών κρατουμένων. Και μόλις το 1968 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Του παράνομου τότε ΚΚΕ. Παρά λοιπόν τις περγαμηνές, παιδί αγωνιστών του ΚΚΕ, η Αλέκα καταφέρνει μόλις 4 μήνες να φυλακιστεί από τη Χούντα. Το 1974, με τη μεταπολίτευση, η Αλέκα αποτελεί ένα καταξιωμένο στέλεχος του κόμματος, αφού έκανε και φυλακή, αλλά η δράση της στρέφεται στο γυναικείο κίνημα. Κι ας είναι πλέον τριάντα χρονών. Αν δεν ήταν η οικογενειακή της προέλευση και η συγκυρία της χούντας η νεαρή Κεφαλονίτισσα είναι αμφίβολο ακόμη και αν θα είχε ποτέ ενταχθεί στο ΚΚΕ. Ή κι αν είχε ενταχθεί, ποια θα ήταν η σταδιοδρομία της στο κόμμα και στην πολιτική.

Η Παπαρήγα βρέθηκε λοιπόν στην καρδιά των εξελίξεων σε μια ευνοϊκή περίοδο για ανέλιξη στελεχών με την δική της οικογενειακή προέλευση. Όπως εξάλλου είκοσι χρόνια αργότερα και ο νυν "πολέμιός" της ο Αλέκος Χαλβατζής. Στις αρχές του '80 που το νόμιμο πλέον ΚΚΕ απολαμβάνει τη νομιμότητά του και πολλά νέα μέλη μπαίνουν στις γραμμές του, ειδικά στην ΚΝΕ, η Παπαρήγα έχει τη στάμπα του παλιού και μάλιστα διωχθέντος επί χούντας στελέχους. Βολεύεται στο ρόλο αυτό και δεν ανακατατεύεται καθόλου στις εσωτερικές διενέξεις που ξεσπούν. Είναι η εποχή που μια σειρά μελών του κόμματος που έζησαν δεκαετίες στην παρανομία και στην πολιτική προσφυγιά γυρνούν στην Ελλάδα και ζητούν να έχουν λόγο στις εξελίξεις. Ο Φλωράκης όμως κρατά γερά τα ηνία. Οι όποιες αντιδράσεις πέφτουν σε μπετόν αρμέ. Η Παπαρήγα αλλά και ο πατέρας Χαλβατζής, ο Σπύρος, Γραμματέας τότε της ΚΝΕ, είναι η άβουλη φρουρά του Φλωράκη. Οι άνθρωποι που βλέπουν αλλά δε μιλούν. Στοιχίζονται πίσω από το επιτελείο του Φλωράκη και καρπώνονται τις επιβραβεύσεις των καλών παιδιών, σε αντίθεση με τους άλλους που προκαλούν πονοκέφαλο στο Χαρίλαο με κύριο σημείο αιχμής την απαράδεκτα συμβιβαστική του στάση απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Πολλοί νέοι κομμουνιστές εκείνη την εποχή ερχόμαστε σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος. Βλέπουμε με το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία να πετιόμαστε άνεργοι στο δρόμο και την ίδια ώρα το κόμμα προσπαθεί να μας πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της ευρύτερης αριστεράς!!! Υπονομεύουν τις αντιδράσεις του εργατικού κινήματος, προβοκάρουν τους παλιούς που διαφωνούν μαζί τους, πχ περίπτωση Γεράσιμου Δεστούνη στο Ναυτεργατικό Κίνημα, βάζουν φυτευτούς στις διαδηλώσεις να πριονίζουν ακόμη και τα συνθήματα. Πού είναι και η Παπαρήγα και ο Χαλβατζής αυτό το διάστημα; Στη γωνία και δε μιλάνε. Το 1986 τρυπώνουν και οι δύο στο πολιτικό γραφείο. Είναι αυτοί που κάτω από την καθοδήγηση του Φλωράκη θα αποφασίσουν τη στάση του κόμματος το 1989. Στάση που θα οδηγήσει σε τρομακτική διάσπαση.

Κι όταν λέμε Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ εννοούμε μια ντουζίνα ανθρώπους. Κυριολεκτικά μια ντουζίνα. Η Παπαρήγα λοιπόν και ο Σπύρος Χαλβατζής είναι οι 2 από τη ντουζίνα που κινούν τα νήματα των εξελίξεων το 1989. Και που έχουν συνέπεια εκκαθαρίσεις πρωτοφανείς. Χιλιάδες μέλη του κόμματος, ανάμεσά τους ακόμη και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, είτε αποχωρούν από μόνοι τους είτε διαγράφονται. Αυτός ο κυκεώνας ο εσωκομματικός οδηγεί δυο χρόνια αργότερα σε νέα διάσπαση. Αποχωρούν 39 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής, δηλαδή το ένα δεύτερο των μελών, και πέντε βουλευτές! Αποχωρεί από το κόμμα ακόμη και ο Φαράκος, που το 1989 είχε διαδεχθεί το Φλωράκη στη θέση του Γενικού Γραμματέα του ΚΚΕ. Το κόμμα κόβεται κυριολεκτικά στη μέση.

Η Παπαρήγα και ο Σπύρος Χαλβατζής μένουν. Και καθώς στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος, το ΚΚΕ αποκτά την πρώτη γυναίκα Γενική Γραμματέα, την Αλέκα Παπαρήγα! Αν δεν είχαν υπάρξει δυο απανωτές διασπάσεις του κόμματος, σιγά μη γινόταν ποτέ Γενική Γραμματέας η Αλέκα.

Πρώτη γυναίκα λοιπόν στην κορυφή της ιεραρχίας αλλά και η μακροβιότερη στη συνέχεια στη θέση του Γενικού Γραμματέα. Ήταν να μην τρυπώσει η Αλέκα. Σήμερα, 21 χρόνια μετά, η Παπαρήγα παραμένει Γενική Γραμματέας. Και θα ήταν λογικό αν είχε καταφέρει να οδηγήσει το κόμμα και δι' αυτού να καθοδηγήσει το κίνημα σε λαμπρές επιτυχίες. Ούτε το ένα όμως συνέβη, ούτε το άλλο.

Όταν η Παπαρήγα ανέλαβε το ΚΚΕ, η εκλογική του δύναμη ήταν στο 10,3%. Στις εκλογές του '93 το ΚΚΕ καταποντίστηκε στο 4,53%. Αν ήταν άλλο κόμμα, θα είχε πάρει πόδι αμέσως. Όπως συνέβη με τη Δαμανάκη και μάλιστα στις ίδιες εκλογές, από την ηγεσία του Συνασπισμού. Κι όπως συνέβη με τον Καραμανλή το 2009. Η Παπαρήγα όμως μένει ακλόνητη στη θέση της. Γιατί όλα τα ικανά στελέχη έχουν φύγει. Γιατί η Αλέκα έχει τις πλάτες του Χαρίλαου. Και γιατί ο Χαλβατζής που θα ήταν ίσως ο μόνος κατάλληλος να τη διαδεχθεί έχει ήδη χρεωθεί το ναυάγιο με την ΚΝΕ και τις διασπάσεις που προκάλεσε.

Τρία χρόνια αργότερα, το 1996, η Παπαρήγα οδηγεί το Κόμμα στο 15ο συνέδριο που χαράζει ΝΕΑ στρατηγική! Είναι η στρατηγική που θα γεννήσει μετά από τρία και πάλι χρόνια, το 1999, το ΠΑΜΕ! Στόχος η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

Σήμερα, 13 χρόνια αργότερα, ο καθένας μπορεί να κρίνει αν το ΠΑΜΕ πέτυχε το στόχο του. Και πολύ απλά. Αν τον είχε πετύχει, δε θα είχαν ισοπεδώσει τα εργασιακά μας δικαιώματα η αστική τάξη και οι συνεργάτες της.

Παρόμοια και η πορεία της ΚΝΕ επί Παπαρήγα. Και αποτυπώνεται το αποτέλεσμα στις δραματικές εξελίξεις στο χώρο της παιδείας αλλά και γενικότερα στις επιθέσεις του κεφαλαίου στους νέους εργαζόμενους.

Τη μόνη αντίσταση στα τόσα χρόνια λειτουργίας του το ΠΑΜΕ την πέτυχε τη μέρα που ψηφιζόταν το Πολυνομοσχέδιο στη Βουλή, στις 20 Οκτώβρη του 2011. Εμποδίζοντας τους άλλους διαδηλωτές να πλησιάσουν το κτίριο και μη διστάζοντας και να τους ξυλοκοπήσει. https://xarinpaideias.forumgreek.com/t460-topic Στις φωτογραφίες διακρίνεται και το μέλος της ΚΕ Μανουσογιαννάκης να σαπίζει τους άλλους διαδηλωτές στο ξύλο. Ποιο είναι τελικά το ΠΑΜΕ; Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ;

Εκλογικά βέβαια η Παπαρήγα καταφέρνει - έχοντας αποκλειστικά εκεί στραμμένο το ενδιαφέρον της - να ανεβάσει κάποια στιγμή το ποσοστό. Αφού επί σειρά ετών μπαλατζάρει στο 5 κόμμα κάτι, το 2007 το ποσοστό εκτοξεύεται στο 8,15. Και η κοινοβουλευτική ομάδα για πρώτη φορά ξεπερνά τους 20 βουλευτές. Δυο χρόνια αργότερα, στις εκλογές του 2009, παρά τη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και την οργή του λαού, το ποσοστό του ΚΚΕ παίρνει πάλι τον κατήφορο. Απίστευτο. Και όμως αληθινό!

Η μείωση ήταν και σε αριθμό ψήφων. Από τους 583.750 ψηφοφόρους του 2007, η δύναμη του ΚΚΕ περιορίζεται μέσα σε δύο χρόνια στους 517.154! Κι αξίζει εδώ να πούμε ότι επί Φλωράκη το ΚΚΕ έπαιρνε πάνω από 600.000 ψήφους και ποσοστό γύρω στο 10%. Όπως αξίζει να πούμε ότι από το 1989 το ΚΚΕ διαθέτει και τον 902, ραδιοφωνικό σταθμό στην αρχή και τηλεοπτικό αργότερα. Πού οι εποχές που παλεύαμε με τον πολύγραφο να βγάλουμε προκηρύξεις. Τι λοιπόν έφταιξε και πήρε πάλι τον κατήφορο το ποσοστό; Μα το κίνημα του λαού το Δεκέμβρη του 2008. Με αφορμή τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Το ΠΑΣΟΚ καταφέρνει να επωφεληθεί από την οργή του κόσμου κατά της δεξιάς, στήνουν ακόμη και τον ΓΑΠ στο λιμάνι του Πειραιά να φάει δακρυγόνα, να δείξει τι παλικάρι είναι, http://educandus.forumotion.com/t891-topic, το ΚΚΕ όμως για μια ακόμη φορά ακολουθεί το δρόμο της απομόνωσης και της διάσπασης. Έτσι έχουμε ξανά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και μάλιστα με εντυπωσιακό ποσοστό που του δίνει αυτοδυναμία. Μια αυτοδυναμία μοιραία...

Από κει και μετά η χώρα μπαίνει στη δίνη του μνημονίου. Το ΚΚΕ έχοντας από το Φεβρουάριο του 2009 πραγματοποιήσει το 18ο συνέδριό του, εμμένει πεισματικά στην ισχυροποίηση του κόμματος. Ούτε καν το χαστούκι των εκλογών, το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, δεν το ξυπνά πως έχει πάρει λάθος δρόμο. Έτσι προτάσσει το ΠΑΜΕ στο εργατικό κίνημα και το ΜΑΣ στη σπουδάζουσα που σε συγχορδία επαναλαμβάνουν ότι όλα τα προβλήματα, εργαζομένων και νεολαίας, θα λυθούν με ΚΚΕ ισχυρό, στη βουλή και στο λαό!

Όσοι όμως την περίοδο αυτή θελήσαμε μη έχοντας τίποτε πιο αξιόπιστο να υποστηρίξουμε σε συνδικαλιστικό τομέα το ΠΑΜΕ, φάγαμε την πίκρα με την κουτάλα. Διαπιστώνουμε πως το ΠΑΜΕ είναι μόνο στα χαρτιά. Δεν υπάρχει καμία οργανωτική δομή. Δεν αποφασίζουν τα μέλη του ΠΑΜΕ. Οι αποφάσεις λαμβάνονται άνωθεν, από κάποιες διορισμένες γραμματείες, και φτάνουν έτοιμες στα χέρια μας να τις μοιράσουμε. Δηλαδή μας αναθέτουν ρόλο κλητήρα!

Ξέρεις τι είναι από τη μια να έχεις τον ΓΑΠ και το Μνημόνιο και από την άλλη τους ανεγκέφαλους που καθοδηγούν το ΠΑΜΕ; Σκέτη τρέλα.

Δεν απορώ λοιπόν καθόλου (προσωπικά) με την περίπτωση του Αλέκου Χαλβατζή. Που έφτασε γιος αυτός πρωτοκλασάτου στελέχους του ΚΚΕ, να διαφωνήσει ανοιχτά με το κόμμα. Ή, αν απορώ, είναι που τόσον καιρό δεν είχε αντιδράσει. Γιατί αυτός έβλεπε από μέσα την κατάσταση. Και ήξερε καλύτερα από μας τι συνέβαινε. Πώς λαμβάνονταν οι αποφάσεις.

Το βέβαιο είναι πως το επόμενο διάστημα και με δημοσιοποιημένη πλέον την τοποθέτηση του Αλέκου Χαλβατζή, το ΚΚΕ θα μπει σε νέα εσωκομματική δίνη. Σε μια περίοδο που ακόμη και όσοι διαφωνούμε μαζί του δε θα το θέλαμε.

Ναι, η ταξική σύγκρουση, αναπόφευκτη πλέον, θα δώσει νέους σχηματισμούς στο χώρο της αριστεράς. Κι ελπίζουμε αυτή τη φορά όχι νέους μοναχικούς καβαλάρηδες αλλά ενωτικά σχήματα και με ξεκάθαρο αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό στόχο. Το ΚΚΕ όμως, το επίσημο ΚΚΕ, είναι εκ των πραγμάτων καταδικασμένο να απουσιάζει από την ανασυγκρότηση της αριστεράς. Εκτός πια και έρθουν τα πάνω κάτω. Που δεν το νομίζω. Γιατί όσο η γηραιά κυρία που ούτε στα νιάτα της κατάφερε τίποτε το θεαματικό, κρατάει τα ηνία, το ΚΚΕ θα ακολουθεί τη δική της βιολογική πορεία προς τη φθορά.

Και το επόμενο συνέδριο θέλει ακόμη ένα χρόνο. Χρόνο που η ηγεσία του κόμματος θα κάνει ό,τι μπορεί για να συνεχίσει να ελέγχει την κατάσταση. Και που οι διαφωνούντες θα βλέπουν την επέλαση του κεφαλαίου και θα διστάζουν να σηκώσουν μπαϊράκι. Να μην αδυνατίσει κι άλλο το μέτωπο αντίστασης σε ώρα μάχης. Κατανοητός βέβαια ο δισταγμός. Μα και αδιέξοδος.

Αναγκαστικά λοιπόν άλλος θα μοιράσει την τράπουλα της αριστεράς. Όχι το ΚΚΕ. Που παρά την εμμονή του να ισχυροποιηθεί, είναι εκ των πραγμάτων βέβαιο ότι θα δει την εκλογική του δύναμη να συρρικνώνεται. Και μιλώ για την εκλογική δύναμη που προέρχεται από το χώρο της αριστεράς και όχι από τους απογοητευμένους του ΠΑΣΟΚ που έχοντας χάσει τα αβγά και τα καλάθια ψάχνουν άλλα κόμματα για να εκφράσουν πρόσκαιρα την αγανάκτησή τους και που καταγράφονται στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις ως εξής:

Συγκεκριμένα, στη δημοσκόπηση η Νέα Δημοκρατία προηγείται με 19,4%, και έπονται το ΠΑΣΟΚ με 13,1%, η Δημοκρατική Αριστερά με 12%, το ΚΚΕ με 9,5%, ο ΣΥΡΙΖΑ με 8,5% και ο ΛΑΟΣ με 5,1%.

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231182704

Άλλοι βέβαια δίνουν τα εξής:

Στην πρόθεση ψήφου, η ΝΔ συγκεντρώνει το 24%, η ΔΗΜΑΡ 15,2%, το ΠΑΣΟΚ 13,9%, το ΚΚΕ 11,9%, ο ΣΥΡΙΖΑ 10,7%, ο ΛΑΟΣ 6,9%, οι Οικολόγοι/Πράσινοι 3,3%, η Δημοκρατική Συμμαχία 3,2%, η Χρυσή Αυγή 2,8% και το Πανελλήνιο Άρμα Πολιτών 1,7%.

http://www.newsbeast.gr/politiki/arthro/305831/null/

Βέβαια όλα αυτά είναι τελείως ρευστά. Με το καζάνι να βράζει και να ξεπηδούν από μέσα νέα κόμματα. Πχ το κόμμα του Καμμένου που ήδη ανακοινώθηκε ή το κόμμα της Κατσέλη και του Καστανίδη που ακόμη ψήνεται. Κάτι δε θα ψαρέψουν κι αυτή από την κολυμπήθρα των πρασινογάλαζων αγανακτισμένων;

Αυτό και το ξέρει και το παραδέχτηκε πρόσφατα η Παπαρήγα. Πως η ισχυροποίηση του ΚΚΕ έχει αντίπαλο δέος τα νέα κόμματα που θα γεννηθούν για να ξεπλύνουν τα εν πολλαίς αμαρτίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό είναι το μόνο που την ενδιαφέρει. Να γίνει το ΚΚΕ πόλος έλξης ψηφοφόρων και μάλιστα από εκείνες τις μάζες που ως τώρα στήριζαν το δικομματισμό.

Για ενότητα με την υπόλοιπη αριστερά, ούτε λέξη!

Εμείς όμως θα συμφωνήσουμε τον Μπιτσάκη. Πως: Όλοι και καθένας έχουμε ευθύνη για τη συγκρότηση μιας πολύμορφης έστω, αλλά ενιαίας αριστεράς.

Και σ' αυτή τη βάση θα μείνουμε σκεπτικοί στον κάθε Αλέκο Χαλβατζή που καθυστερημένα υψώνει φωνή διαμαρτυρίας όχι όμως και πρόταση για το δέον γενέσθαι στην αριστερά. Μόνο για τα εντός ΚΚΕ... Και μπορεί να διαφώνησε με την Κεντρική Επιτροπή, μπορεί και να διαγράφτηκε, αλλά ακόμη φοβάται τι θα πει το κόμμα γι' αυτόν. Προφανώς παρά τον έμπειρο πατέρα του στα του ΚΚΕ, δεν γνωρίζει ο δυστυχής πως δρόμος επιστροφής για όσους ανοιχτά διαφώνησαν με το κόμμα δεν υπάρχει. Χιλιάδες μέλη έχει να δείξει η ιστορία του ΚΚΕ που αποχώρησαν αλλά πόσους που γύρισαν πίσω;

Εξάλλου έχει στερέψει και η κολυμπήθρα της ανανέωσης του κόμματος μέσα από τις εγγραφές μελών στην ΚΝΕ. Η ΚΝΕ μετά την αποχώρηση Γράψα το 89, ουδέποτε κατάφερε να ξαναβρεί το σφρίγος που είχε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Σφρίγος που δε νομίζω ότι χρώσταγε στον τότε ηγέτη της, το Σπύρο Χαλβατζή, αλλά στις συνθήκες της εποχής που με την κατάρρευση της χούντας απαιτούσαν στροφή προς τα αριστερά. Αντίθετα στο Χαλβατζή μπορούμε να χρεώσουμε τη λάθος διαχείριση αυτού του δυναμικού. Και τη μεγάλη έξοδο του 89.

Μια γερασμένη και ανίκανη ηγεσία, φορτωμένη με λάθη που έχουν καταρρακώσει το κύρος που είχε κάποτε το ΚΚΕ. Για παράδειγμα το τραγικό λάθος του ΚΚΕ στη μεγάλη απεργία των δασκάλων το 2006. Κάθισε στην άκρη και έβλεπε τους δασκάλους να ξεσηκώνονται και μόνο κάτω από το βάρος των εξελίξεων αποφάσισε και το ΠΑΜΕ να ενώσει τις δυνάμεις του με τους απεργούς. Δεν είναι λοιπόν να απορείς που το ΠΑΜΕ έχει μείνει με μία έδρα στη ΔΟΕ ενώ οι δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς που πρωταγωνίστησαν και στην απεργία του 2006 και σε άλλα κινήματα των εκπαιδευτικών τα τελευταία χρόνια, είναι πλέον με δύο έδρες.

Και τι έχει μείνει πια από το ΚΚΕ που αγαπήσαμε και πιστέψαμε; Μόνο ο τίτλος; Και μια ανεκδιήγητη γιαγιούλα που εμφανίζεται στα τελεβίζια με ύφος σαράντα καρδιναλίων και διατάζει το λαό να κάνει ετούτο και το άλλο.

Μα απορώ μαζί της. Τα πιστεύει αυτά που λέει ή έχει καταπιεί κασέτα; Είναι δηλαδή δυνατόν να πιστεύει πως ένα τέτοιο ΚΚΕ το φοβάται το σύστημα; Το υπολογίζει ως αντίπαλο δέος η άρχουσα τάξη; Ή οι μόνοι που φοβούνται είναι τα μέλη μη δυσαρεστήσουν την καθοδήγηση και τους πετάξει εκτός κόμματος;
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 9:41 pm

Στο κενό που λοιπόν που αφήνει η αδιέξοδη πολιτική του ΚΚΕ είναι φυσικό επόμενο να φυτρώνουν νέα φυντάνια. Ένα από αυτά το ΕΠΑΜ και ο Δημήτρης Καζάκης. Το άρθρο από το ΠΡΙΝ που ακολουθεί είναι νομίζω και κατατοπιστικό και αντικειμενικό για το εν λόγω ... μέτωπο:

ΔΕΥΤΕΡΑ, 20 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2012

«Πατριωτικά Μέτωπα»: Επικίνδυνα αδιέξοδα

Με το συγκλονιστικό συλλαλητήριο των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και νεολαίας, ο μαζικός και ανυποχώρητος αγώνας του λαού μας εισέρχεται σε αποφασιστική καμπή. Είναι η ώρα της κλιμάκωσης και της όξυνσης της πάλης, τόσο απέναντι στην κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και των παραφυάδων του, όσο και απέναντι σε ΕΕ-ΔΝΤ.

του Μάκη Βάσιλα

Για όσους θέλουν ο λαός να νικήσει, τα πράγματα πρέπει να είναι συγκεκριμένα. Απέναντι στο λαό δεν βρίσκονται κάποιοι «προδότες» πολιτικοί γενικά, ούτε κάποιοι κακοί ξένοι ειδικότερα. Απέναντί μας είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, δύο βασικοί οργανισμοί του πολυεθνικού κεφαλαίου, ηγεμονικά καπιταλιστικά - ιμπεριαλιστικά κράτη (όπως η Γερμανία και η Γαλλία) και το ελληνικό κεφάλαιο, μαζί με το πολιτικό προσωπικό του, σε μια ανίερη Ιερή Συμμαχία. Δεν μπορείς να καλείς το λαό σε «παλλαϊκό ξεσηκωμό» γενικά, «να φύγουν όλοι» κ.λπ. αλλά να σφυρίζεις αδιάφορα για την ΕΕ γιατί τάχα διασπά το «ενιαίο μέτωπο» και δεν ενώνει τον λαό, όπως για παράδειγμα θεωρεί η ΚΟΕ. Βέβαια αυτό το «μικρό» ζητηματάκι που υποτίθεται ότι διασπά την ενότητα του λαού, ενώνει προγραμματικά την ΚΟΕ με την «μεγάλη αγκαλιά» του Συνασπισμού.

Ιδιαίτερα όμως αυτή η σκόπιμα μονομερής και επικίνδυνη στην τελική κατάληξή της λογική, που πολύ καλύτερα επιχειρεί να την εκφράσει το ΕΠΑΜ, συσκοτίζει την ταξική φύση του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε.

Ξεμπερδεύει με τις ευθύνες του ελληνικού κεφαλαίου (ραγιάδες, υποταγμένοι, άχρηστοι) χωρίς να μπορεί να δει τη στρατηγική επιλογή που έχει εδώ και δεκαετίες κάνει, να παραμείνει πάση θυσία στον πυρήνα της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Μάλιστα, σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΕΠΑΜ, αλλά και ο ίδιος ο Δ. Καζάκης μέσω συνέντευξης που παραχώρησε σε ενημερωτική ιστοσελίδα, δείχνει να προσεγγίζει πραγματικά επικίνδυνες λογικές. Όταν καλείς την εκκλησία(!) να ενωθεί με το λαό και να οργανώσει κληρικολαϊκές συνελεύσεις σε κάθε ενορία, τότε μάλλον δεν έχεις κατανοήσει το ρόλο της ή ελπίζεις αφελώς(; ) ο Ιερώνυμος να παίξει αντιστασιακό ρόλο. Οι αναφορές στο λαϊκό κλήρο του ΕΑΜ ξεχνούν ότι ήταν μειοψηφία και πάντα σε σύγκρουση με την ιεραρχία της εκκλησίας.

Ακόμα χειρότερα δε, όταν εναποθέτεις την ομαλή διεξαγωγή για παράδειγμα των εκλογών στους εισαγγελείς και τους δικαστές –αυτούς που βγάζουν κάθε απεργία παράνομη– το στρατό και την αστυνομία, αγνοώντας πάλι αφελώς(; ) ότι αποτελούν βασικό κομμάτι του σκληρού πυρήνα του αστικού μηχανισμού εξουσίας, τότε καλείς ουσιαστικά τον κόσμο που απεγκλωβίζεται από τα κόμματα εξουσίας να επιστρέψουν στο μαντρί από την πίσω πόρτα και μάλιστα με χειρότερους όρους.

Είναι δυνατόν, απέναντι στην πολιτική χούντα, ουσιαστικά να καλείς σε μια ...κρατική - στρατιωτική χούντα που θα σώσει για άλλη μια φορά τη χώρα;

Δεν βλέπουμε τι έγινε στην Αίγυπτο;

Αυτό όμως είναι το τραγικό αδιέξοδο μιας ανάλυσης που μένει μόνο στη –χρήσιμη οπωσδήποτε– αποκάλυψη, αλλά αδυνατεί να κάνει την απαραίτητη σύνδεση με την αδήριτη ανάγκη η αντίσταση να συναντηθεί με το κοινωνικό ζήτημα της εκμετάλλευσης, με τη ρήξη με την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή.

πηγή http://www.prin.gr/2012/02/metopa.html
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη  και όχι μόνο...) Empty Απ: Έχουμε κρίση. Και η Αριστερά; (Συνέντευξη Ευτύχη Μπιτσάκη και όχι μόνο...)

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Φεβ 26, 2012 11:00 pm

Ελπίδες και ευθύνη για την αριστερά

Ημερομηνία δημοσίευσης: 26/02/2012

Η ψήφιση του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης προσδιορίζει για αρκετά χρόνια τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις και καθιστά ακόμη βαθύτερη τη διαιρετική τομή. Οι δυνάμεις του μνημονιακού κατεστημένου θα επιχειρήσουν να ανασυγκροτήσουν, με νέα μορφή, τον καταρρέοντα χώρο του αρχηγικού δικομματισμού. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. έχουν κοινό συμφέρον να αναχαιτίσουν τις φυγόκεντρες τάσεις τους και να ανασυστήσουν το στερεότυπο της "σταθερής" διακυβέρνησης με τις πλάτες της τρόικας, εντάσσοντας σ' αυτό μικρότερα κόμματα - σωσίβιες λέμβους.

Σε συνθήκες επιδείνωσης της κοινωνικής κρίσης, η επίθεση κατά της αριστεράς αποτελεί προϋπόθεση για την απέλπιδα επιχείρηση ανασυγκρότησης του καταρρέοντος δικομματισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι η απροκάλυπτη μνημονιακή στροφή Σαμαρά απελευθερώνει χιλιάδες πολίτες από προκαταλήψεις, ενεργοποιεί το κοινωνικό συμφέρον τους και τους φέρνει κοντύτερα προς την αριστερά. Πρόκειται για το "δεύτερο κύμα" κινητικότητας μετά τη μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, όπως αποδεικνύεται από τη μεγάλη συμμετοχή πολιτών στις συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ με ομιλητή τον Αλ. Τσίπρα και στελέχη από το αντιμνημονιακό ΠΑΣΟΚ.

Τη σκυτάλη της επίθεσης κατά του ΣΥΡΙΖΑ πήραν στα χέρια τους αυτή την εβδομάδα μεγάλα ευρωπαϊκά έντυπα, όπως η ρυπαρή "Bild" και το καθεστωτικό "Spiegel". Αντιμετωπίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα με ευρωπαϊκή αριστερή πολιτική, που επιδιώκει να μετατρέψει την ελληνική κρίση σε "συστημική κρίση της Ευρωζώνης". Καθησυχάζουν όμως ότι η ελληνική αριστερά παραμένει διχασμένη.

Μήπως και η οργισμένη αντίδραση του Ευ. Βενιζέλου απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκαλύπτει τη διαρθρωτική ανικανότητα της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να πείσει τους προδομένους ψηφοφόρους του κόμματος; Η επιλογή Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται ως οι πυλώνες σταθερότητας του πολιτικού συστήματος αποκτά γελοιογραφική διάσταση. Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού δεν μπορεί να ανακοπεί με σχέδια μνημονιακού "μεγάλου συνασπισμού".

Οι κινήσεις για τη δημιουργία ακραιφνώς μνημονιακών κομμάτων πυκνώνουν, αν και προέχει η διαφύλαξη της εφεδρείας Παπαδήμου για πιθανή μετεκλογική κυβέρνηση συνεργασίας, στην οποία δεν αποκλείεται να συμμετάσχουν και μικρότερα κόμματα της "μεθορίου", αναλόγως των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει αντοχή, συνοχή και ικανότητα επικοινωνίας με ευρύτερα κοινωνικά ακροατήρια, δικαιωμένος για την πολιτική παρουσία του εδώ και δύο χρόνια. Εμπλουτίζει το κινηματικό του προφίλ με προγραμματικές θέσεις (προχθές στη Βουλή παρουσίασε εφτά προτάσεις για τη διάσωση της κοινωνικής ασφάλισης) και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες ώστε να αναδειχθεί η ευρωπαϊκή διάσταση της ελληνικής κρίσης, σε αντιστοιχία με το κύμα συμπαράστασης προς τον ελληνικό λαό που σφράγισε αυτή την εβδομάδα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Επιδιώκει να μετατρέψει την οργή και τον φόβο των πολιτών σε δημοκρατική συμμετοχή για διέξοδο από την κρίση.

Είμαστε στην αφετηρία μιας νέας εποχής, που παραμένει σκοτεινή. Οι εκλογές δεν θα είναι μια ζαριά, αλλά μια καμπή στο απροσδιόριστο συνεχές πολιτικών ανατροπών εδώ και στην Ευρώπη.

πηγή http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=672386

Τι κόλλημα κι αυτό με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνέλθει κάποτε ο χώρος του Συνασπισμού τουλάχιστον από το τραγικό αυτό λάθος; Πως η Ευρώπη δεν πρόκειται με τίποτε να γίνει το σπίτι των λαών; Πως μια ζωή θα είναι υποχείριο των καπιταλιστών και ενίοτε και των ιμπεριαλιστών;
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης