ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΑΣΤΡΟΠΑΛΙΑΣ

Η θέα προς το μικρό παραλιακό χωριό Λιβάδι - μέσα από ένα παραθύρι του κάστρου.

Ο δρόμος αριστερά οδηγεί στο Τζανάκι αλλά και άλλες πανέμορφες παραλίες της νότιας Αστυπάλαιας. (Άγιο Κωνσταντίνο, Βάτσες, Καμινάκια κλπ)

Η θέα προς το βόρειο και ανατολικό τμήμα του νησιού. Κάπου στο βάθος βρίσκεται η Μαρτιζάνα (ή και Μαλτεζάνα - ίσως ονομασία που σχετίζεται με τους Μαλτέζους πειρατές) και σημερινή Ανάληψη!!! Εκεί και το αεροδρόμιο του νησιού.

Ακόμη πιο μακριά το μικρό ψαροχώρι Βαθύ.

Τζανάκι. Κι ανάμεσα στο Τζανάκι και στη Χώρα της Αστυπάλαιας το παραθαλάσσιο χωριό Λιβάδι. Ιδανικός τόπος διαμονής για όσους επισκέπτονται την Αστυπάλαια ή και Αστυπαλιά ή ακόμη πιο ποιητικά: Αστροπαλιά!

Αυτό το σημείο, στους Μύλους, είναι το σημείο που εννοούν οι Αστυπαλίτες όταν λένε Χώρα. Εδώ χτυπάει η καρδιά της σημερινής Αστυπάλαιας.

Στη Χώρα υπάρχει το Δημαρχείο, το Ιατρείο, η Δημοτική Βιβλιοθήκη, το πρακτορείο εφημερίδων και πολλά καταστήματα: Σούπερ μάρκετ, είδη δώρων, φούρνος, καφενεδάκια, μεζεδοπωλεία, πιτσαρία, μπαράκια κλπ.

Πολύ κοντά στη Χώρα, πας με τα πόδια, βρίσκεται και το ωραιότερο γλυκατζίδικο στον κόσμο, το Αρχιπέλαγος. Μην παραλείψετε να το επισκεφθείτε αν ποτέ πάτε στην Αστυπάλαια. Και να πάτε βράδυ. Να βλέπετε από τη μια το φωτισμένο κάστρο και μπροστά σας τη σκοτεινή θάλασσα και τον γεμάτο αστέρια ουρανό. Άδικα δεν την λένε και Αστροπαλιά την Αστυπάλαια... Αξίζει να τονιστεί και η ποιότητα της μουσικής στο Αρχιπέλαγος. Αν και όλα αυτά δεν μπορούν να συναγωνιστούν την ποιότητα των γλυκισμάτων που προσφέρει. Όχι παραδοσιακά... Είναι μάλλον γερμανικής προέλευσης η "κουζίνα" του Αρχιπελάγους. Επικρατούν οι διαφόρων λογιών κρέμες, τα φρούτα και τα λικέρ για το άρωμα. Άφθαστο το μπλακ φόρεστ αλλά εξίσου ενδιαφέρον το ελληνικότερο εκμέκ καταΐφι.

Για τους παλιούς λάτρεις της Αστυπάλαιας υπάρχει και η εξήγηση της ύπαρξης αυτών των γλυκισμάτων σε ένα νησί της άγονης γραμμής του Αιγαίου. Η Εύα. Μια Γερμανίδα που έζησε για χρόνια στο νησί. Εκείνη πρώτη ξεκίνησε να σερβίρει τέτοια γλυκά στον καιρό που η Αστυπάλαια είχε όλο κι όλο μια ντισκοτέκ υπαίθρια και δύο μπαράκια, το La Luna και το Άρτεμις.

Άρτεμις και η μοναχοκόρη της Εύας. Και πατέρας της ο Νικήτας, το αφεντικό του μπαρ Άρτεμις. Θα το βρείτε ακόμη στο νησί το μπαράκι αυτό. Όχι όμως και τον Νικήτα. Πάνε χρόνια που έφυγε για πάντα από κοντά μας.

Ο Νικήτας δεν ήταν γέννημα θρέμμα της Αστυπάλαιας. Είχε μεγαλώσει στα Εξάρχεια, στους καλούς κι αγνούς καιρούς των Εξαρχείων. Κι αυτό τον αέρα κουβάλησε με τον ερχομό του στο νησί.

Το Άρτεμις μπαρ δεν ήταν παρά ένα νησιώτικο σπίτι στις παρυφές του κάστρου. Με μια μικρή βεράντα και μουσική που σε απογείωνε στους κόσμους της μαγείας. Να είσαι εκεί τρεις το πρωί με ένα τεράστιο φέγγαρο από πάνω σου και να ακούς τις τέσσερις εποχές του Βιβάλντι...

Στα έξτρα του καταστήματος τα γλυκά της Εύας. Της πρώην συζύγου του Νικήτα και μητέρας του μοναδικού παιδιού τους, της μικρούλας που το όνομά της ήταν και το όνομα του μπαρ.

Αλλά και οι σπέσιαλ μακαρονάδες του ίδιου του Νικήτα. Που αν ήθελε τις έφτιαχνε. Δεν ήταν ο τύπος που κυνηγούσε τα λεφτά. Αν σε συμπαθούσε και ήταν στις καλές του έβαζε την κατσαρόλα στη φωτιά και σε λίγο ερχόταν αχνιστή η μακαρονάδα. Αλλιώς την πάταγες κανονικά αφού εκείνο τον καιρό τα φαγάδικα στο νησί έκλειναν σχεδόν την ώρα που πάνε οι κότες για ύπνο.

Αργότερα ο Νικήτας χάθηκε. Σε κάποιο ταξίδι στην Αθήνα. Καρδιά, εγκεφαλικό, θα σας γελάσω...

Στο μεταξύ είχε μετακομίσει και η Εύα στη Μαρτιζάνα. Σε ένα νέο μαγαζί που βαφτίστηκε Γλυκατζίδικο. Δεν έμεινε όμως για πολύ εκεί. Ξαναγύρισε στη Χώρα και άνοιξε ένα μικρό εργαστήριο, ζαχαροπλαστικής φυσικά. Ήταν σε λάθος σημείο, δεν είχε και κατάλληλο χώρο να σερβίρει τα γλυκά.

Η τελευταία της στάση ήταν στο σημερινό Αρχιπέλαγος. Το άνοιξε συνεταιρικά με την κυρία που το διατηρεί και τώρα. Κι αφού έβαλε τις βάσεις στο μαγαζί και την πινελιά της στην κουζίνα, πέταξε μακριά από την Αστυπάλαια. Μου είπαν πως γύρισε στη Γερμανία. Δεν ξέρω.

Αδύνατον πάντως να δοκιμάσω γλυκά στο Αρχιπέλαγος και να μην τη θυμηθώ. Και εκείνη και το Νικήτα. Και την παλιά καλή Αστυπάλαια...

Ένας μεγάλος κύκλος πάνω στη φωτογραφία και ένας μικρός. Ο μεγάλος είναι το μπαράκι Άρτεμις. Ο μικρός για τη Λα Λούνα. Αγαπημένο μπαράκι κι αυτό από τις παλιές καλές εποχές. Μα πάνε χρόνια που έκλεισε. Κι έμειναν μόνο οι αναμνήσεις... Με τα Β52 και την Κούλα, να κρατάμε οι δυο μας το μαγαζί ως το ξημέρωμα για να δούμε από το μπαλκονάκι την ανατολή...

Έτσι συνέβαινε τότε στην Αστυπάλαια. Έφευγε όταν νύσταζε το αφεντικό και άφηνε τα κλειδιά στους πελάτες να κλειδώσουν.

Η είσοδος του Άρτεμις. Από το Νικήτα έχει μείνει μόνο η πόρτα...

Η βεραντούλα του Άρτεμις. Όχι, δεν ήταν έτσι επί Νικήτα. Είχε ξύλινες καρεκλίτσες καφενείου και μόνο, βαμμένες όμως σε διάφορα χρώματα...

Και πολλές φορές δεν έφταναν να καθίσουμε.

Ασεγιεβού κατάχαμα, ακουγόταν τότε η μπάσα φωνή του Νικήτα...

Και ναι, ήταν τέτοια η τρέλα μας με το μαγαζί που το κάναμε κι αυτό. Στρωνόμασταν σταυροπόδι στο πάτωμα. Αρκεί να είμαστε εκεί, στο Άρτεμις. Και να παίρνουμε μέρος στη μυσταγωγία. Με αρχιερέα το Νικήτα. Αυτόν τον απίθανο άνθρωπο. Τον ψηλό και αδύνατο και ασουλούπωτο. Με τα μαλλιά τα μακριά. Και την καρδούλα μικρού παιδιού. Α, ρε Νικήτα...

Το Αρχιπέλαγος είναι από την άλλη μεριά. Έξω από τα όρια του παραδοσιακού οικισμού που τυλίγει το Κάστρο.

Θα πάρεις το δρόμο από τη Χώρα προς τους Μύλους. Όπως δείχνει η φωτογραφία. Κι εκεί που είναι τα παρκαρισμένα μηχανάκια θα στρίψεις αριστερά, στα σκαλάκια. Λογικά θα βρεις μπροστά σου ταμπελάκια που θα σε οδηγήσουν στο Αρχιπέλαγος... δυο λεπτά δρόμος...

Ο κύκλος επάνω στην πλαγιά; Αυτό είναι το αγαπημένο μας μπαράκι του σήμερα. Το Πανόραμα. Όνομα και πράγμα. Και δεμένο με μνήμες από την παλιά Λα Λούνα.

Το κηπάκι του Αρχιπελάγους. Η φωτογραφία της συμφοράς. Κάποτε πρέπει να πάρω μια καλή φωτογραφική μηχανή. Κάποτε. Όταν συνέρθει οικονομικά η χώρα και η τσέπη μου. Δηλαδή ποτέ...

Αρχιπέλαγος. Φυσικά ώρα βραδινή. Και προχωρημένη. Αλλιώς δε θα βρίσκαμε καρέκλα να καθίσουμε. Πανικός γίνεται εδώ νωρίς το βράδυ για ένα τραπεζάκι. Ένα στρόγγυλο μεταλλικό τραπεζάκι σαν αυτά που είχε και ο Νικήτας στο Άρτεμις.

Τελικά δεν ξέρω τι τρώω εδώ. Γλυκά ή αναμνήσεις;

Αρχιπέλαγος και πάλι και η θέα προς το φωτισμένο Κάστρο. Όσο επιτρέπει η φωτογραφική μου μηχανή να λέγεται φωτισμένο Κάστρο αυτό το θολό κίτρινο πραγματάκι στο βάθος...

Κάπως καλύτερα εδώ, ναι;