Ο ΧΑΡΙΔΑΣ ΑΚΟΥΜΕΝΟΥ, Η ΑΚΟΜΙΝΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΑΥΓΑ...

http://www.stixoi.info/

Μη μείνει απ΄αυτούς κανείς

Στίχοι: Αντώνης Περρής

Λέγομαι Αντώνιος Περρής. Εδώ και 20 χρόνια φροντίζω την 90 χρονών Μητἐρα μου(την γεροντοκομώ). Τώρα τα 3- 4 χρόνια έχει πάθει Αλτζχάϊμερ και τελευταία την πιάνουν και κρίσεις σχιζοφρένειας και έχει κι᾽ άλλα προβλήματα υγείας, Και τα γηροκομεία δεν δέχονται τὀσο επιβαρυμένους ασθενείς.

Το πρὀβλημα είναι ότι δεν είχα προβλέψει να έχω αρκετό ρευστό στο λογαριασμό μου, διότι έπιασε ξαφνικά η οικονομική κρίση. Παρόλο που έχω αρκετή περιουσία, και τα πουλώ όλα όσο όσο τόσο καιρό, έχω μείνει χωρίς ρευστό(χρήματα) και δέν έχουμε πια να φάμε, κι΄η πιστωτική μου κάρτα με 22% επιτόκιο γεμάτη κι΄ας δανείζονται με 1%, κι΄άλλα έξοδα που τρέχουν. Ζω πια συνέχεια μιά ζωή δράμα.

2) Τώρα τελευταία δυστυχώς έχω νέα σοβαρότατα δικά μου προβλήματα υγείας.

Δεν έχω καμμία λύση μπρος μου. Περιουσία αρκετή αλλά ρευστό καθόλου, οπότε χωρίς φαγητό τι γίνεται ? Μήπως ξέρει κανείς καμμία λύση.

Ισχυροί της γης γιά την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα

και σας είναι λίγο.

Μη μείνει απ΄ αυτούς κανείς.

1) Τον κόσμο αυτό αν θες να φτιάξεις
πρέπει ν΄αλλάξεις τη δομή,
πρωτού λόγω της απραξίας μας
μας αφανίσει η παρακμή,
μας κυβερνούν οι λωποδύτες,
οι τραπεζίτες κι΄ οι αγιογδύτες
κι΄ όλοι τους οι υποτακτικοί.

R. Δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
κτύπα τους πριν αφανιστείς,
γιατί αλλιώς μεσ΄ στη μιζέρια
και μεσ΄ στο άδικο θα ζεις,
δίχως έλεος λοιπόν, δίχως οίκτο,
μη μείνει απ΄ αυτούς κανείς.

2) Λέει η εντολή ου αυτοκτονήσεις,
μα κατ΄ ανάγκη αυτοκτονείς,
χτύπα τους πριν σε αφανίσουν,
εγκληματείς που αδρανείς,
της ηθικής μας απραξίας
όπως και της νωθρότητάς μας
πια ας μην είμαστ΄ ασθενείς.

Antony-P
23-05-2012 @ 22:07

Λυδία γειά σου. Αν θέλεις αντέγραψέ το και κοινοποιησέ το ξανά, διότι εγώ δυστυχώς δεν έχω πολλές μέρες, είμαι πολύ άρρωστος. Και φοβάμαι μήπως το σβήσουν διότι λέει πολλές και πικρἐς αλήθειες. Νάσαι καλά

http://www.tovima.gr

Μια 90χρονη γυναίκα μαζί με τον 60χρονο γιο της πήδηξαν στο κενό από το μπαλκόνι του σπιτιού τους, στον 5ο όροφο πολυκατοικίας, στη διασταύρωση των οδών Ακομινάτου και Παλαιολόγου, στην πλατεία Βάθη.

Μια μέρα πριν το άλμα στο κενό, ο 60χρονος άνδρας είχε αποκαλύψει την προσωπική του τραγωδία στη μουσική ιστοσελίδα στίχων stixoi. info όπου με μια επιστολή και λίγους στίχους είχε προειδοποιήσει ότι βρισκόταν ένα βήμα πριν την απονενοημένη πράξη.

Ο ΟΡΚΟΣ: «ΠΑΝΤΑ ΑΝΟΙΧΤΑ, ΠΑΝΤΑ ΑΓΡΥΠΝΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ!»

Δε λέω ένα παιδί είκοσι και εικοσιπέντε χρονών. Δε λέω μια θαλερή κυρία από σας, που είναι πλήρως λειτουργική και ζει την ομορφιά και τα μεγαλεία. Ή ένας έφηβος. Θα ζήσουμε τη ζωή. Η ζωή είναι προσφορά, η ζωή είναι απόλαυση, η ζωή είναι ευφροσύνη, ευλογία!

Αλλά, σιγά σιγά και καθώς περνούν τα χρόνια, να το ‘χουμε υπόψη μας αυτό το πράγμα, ότι σε ένα άλλο πλαίσιο είμαστε κι εμείς και θα ‘ρθει μια μέρα που θα πεθάνουμε. Εκείνη η ώρα να μας βρει να ‘χουμε εξισωθεί με την αναγκαιότητα της σκληρής στιγμής. Τότε κάπως... αν δε συμφιλιωθούμε… θα 'ρθουμε σε μια κατανόηση όμως. Να πεθάνουμε αξιοπρεπώς που λέει ο Καβάφης. Καταλάβατε; Αυτό το πράγμα όμως είναι ένα αγώνισμα ολυμπιακό δια βίου.

Είναι εκείνο που λέει ο Χριστός, «μη κοιμηθείτε, παρθένες, θα σας πω μωρές. Μη κοιμηθείτε!» Τι θα πει αυτό; Είναι φοβερή αυτή η εντολή, η παραβολή των δέκα παρθένων, οι μωρές. Μιλάμε για υπαρκτικό ύπνο. Σε παρέσυρε η ζωή και ξεχνάς ποια είναι η ουσία; Να ‘σαι πάντα άγρυπνος, «Πάντα ανοιχτά» πέστε το, «πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου», λέει ο Σολωμός. Να ‘τοι οι στίχοι του Σολωμού που σας λέω ο καθένας αξίζει για δέκα τόμους. Πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα. Να τη ζω, να τη ρουφάω, να τη χαίρομαι, όσο μπορώ πιο έντιμα, γιατί λάθη θα κάνουμε όλοι αγαπητοί μου φίλοι. Όσο μπορώ πιο έντιμα όμως, πιο ηθικά, πιο ενάρετα, πιο όμορφα. Υπάρχει ομορφιά μέσα στην ηθική.

(ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ ΕΔΩ. ΚΙ ΕΔΩ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ )

"Εσείς, οι τρυφεροί της Κωνσταντινούπολης πολίτες, δε νοιάζεστε για ό,τι συμβαίνει έξω από τις πύλες των τειχών. Ουδέποτε επισκεφτήκατε τις μακρινές επαρχίες ή τις γειτονικές πόλεις να τους διδάξετε ευνομία. Μένετε στην πόλη σας και φροντίζετε την ευζωία σας. Σ' αυτές στέλνετε μόνο τους φορολόγους με δόντια θηρίων. Κι ερημώνονται οι πόλεις απ' αυτούς κι από άλλους εχθρούς."

Μιχαήλ Χωνιάτης

Μητροπολίτης Αθηνών

ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ:

Άντε τώρα αύριο να διδάξω την παρακμή του Βυζαντίου

Ένας φτωχός γεωργός παραπονείται

Κάποιου φτωχού γεωργού του ψόφησε το βόδι του, τη στιγμή που όργωνε. Επειδή δεν μπορούσε ν' αντέξει άλλο τις συμφορές, άρχισε να κλαίει λέγοντας:

"... από πού να θρέψω τώρα τη γυναίκα μου και τα εννιά μικρά παιδιά μου; Πώς θα πληρώσω τους φόρους; Πώς θα ξεπληρώσω τα δάνεια; Δεν ξέρω τι να κάνω. Θα εγκαταλείψω το σπίτι μου και την πατρίδα μου, θα φύγω για αλλού, πριν το μάθουν οι δανειστές μου και πέσουν πάνω μου σαν τα άγρια θηρία."

Φιλαρέτου, Βίος

Δεν έχω καμμία λύση μπρος μου. Περιουσία αρκετή αλλά ρευστό καθόλου, οπότε χωρίς φαγητό τι γίνεται ? Μήπως ξέρει κανείς καμμία λύση.

Ισχυροί της γης γιά την οικονομική κρίση που δημιουργήσατε θέλετε κρέμασμα

και σας είναι λίγο.

Αντώνης Περρής

Για να κερδίσει την εύνοια των Κωνσταντινουπολιτών έδωσε εξαιρετικά μεγάλο αριθμό αξιωμάτων και χρημάτων. Για τον ίδιο λόγο πρόσφερε θεάματα στην Πρωτεύουσα, φέρνοντας από την Αίγυπτο ζώα εξωτικά που προκάλεσαν μεγάλο θαυμασμό. Η σπάταλη ζωή του αυτοκράτορα, που σχολίασαν πολλοί συγγραφείς, όπως ο Ιωάννης Σκυλίτζης και ο Κεκαυμένος, προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στο κρατικό ταμείο και οδήγησε στην επιβολή βαριάς φορολογίας. Χαρακτηριστικά στοιχεία της εποχής του Μονομάχου ήταν αφενός η αδιαφορία του αυτοκράτορα για τις υποθέσεις του κράτους, αφετέρου οι ραδιουργίες, η ηθική διαφθορά και η κακοπιστία ανάμεσα στους συμβούλους του.

http://www.fhw.gr/chronos/09/gr/p/1025/main/p19e.html

Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260

Εκεί έβγαλε από την πτύχωση της χειρίδας του μία σκυτάλη, την ξετύλιξε, και διάβασε το χαμπέρι που τού 'στειλε ο παλιός φίλος του Χαρίδας ο Ακουμενού. Ανάγνωσε τα γράμματα:

"Φίλε Εμπεδοκλή, να χαίρεσαι. Στην τελευταία εκκλησία που συγκάλεσαν οι άρχοντες του Ακράγαντα, οι πολίτες της χώρας καταδικάσανε δια βοής τις ιδέες σου. Ξεχωριστά, εξηγήθηκαν από τους ρήτορες με οργή και κρίθηκαν αμεταμέλητα οι στοχασμοί σου, που τους διατύπωσες στα τελευταία σου κείμενα με τη μαθηματική μορφή των αντίστροφων τετραγώνων:

[Ο λόγος να πιστεύουν οι άνθρωποι σε ορισμένο επώνυμο θεό είναι αντίστροφα ανάλογος προς το λόγο να οδηγούν τον εαυτό τους στην αληθινή ουσία και στην πραγματική φύση του ανθρώπου.]

Πάεις να ειπείς, εάν καταλαβαίνω ορθά, και ορθά καταλαβαίνω, πως όσο βαθύτερα πιστεύει ο άνθρωπος σε μία από τις ιστορικά παραδομένες θρησκείες και το θεό τους (Βούδας, Χριστός, Μωάμεθ, Ράμα - Κρίσνα, Γιαχβέ και οι όμοιοι) τόσο περισσότερο πλησιάζει το ζώο, και τόσο περισσότερο το μυαλό του ομοιάζει το μυαλό του ζώου. (Το μυαλό της σαύρας, πες, της χελώνας, της κουρούνας, του κριαριού και των ομοίων).

Και αντίστροφα, πως όσο περισσότερο αποστρέφεται ο άνθρωπος και καταμάχεται αυτές τις μαζικές δεισιδαιμονίες, αναζητώντας την ιδέα του θεού στην ενική και ασύλληπτη αρχή που είναι ο δημιουργός και ο κοσμήτορας του σύμπαντος κόσμου, τόσο περισσότερο τείνει να αποκαταστήσει τον κατορθωμένο και τον ολόκληρο εαυτό του. Πως αυτός είναι ο ένας και μόνος άσφαλτος δρόμος που οδηγεί στον κόσμο και στην τάξη των κοινωνιών. Στην τάξη και στον κόσμο των κοινωνιών, με την έννοια της κόσμησης και της κλιτότητας.

Δικαιοσύνη, πολιτική ισορρόπηση και υγιής διάρκεια των πολιτευμάτων.

Δεύτερο που θλίβομαι να σε πληροφορήσω είναι πως, μετά την καταδίκη των ιδεών σου από την εκκλησία του δήμου, οι πολίτες του Ακράγαντα ψηφίσανε να καθαιρεθεί από την Αγορά ο ανδριάντας που σου στήσανε πριν από τέσσερες χρόνους. Πρωτοστάτες στο κανιβάλισμα της εικόνας σου εστάθηκαν οι πολίτες Ασπιδίων, Δηλητίας και Λυκομήδης. Μένω και μένε".

Εκεί, στο οροθέσιο Τα Παινέσια, ο Εμπεδοκλής άφηκε να πέσουν και να σκορπίσουν τα γράμματα του φίλου του Χαρίδα του Ακουμενού. Άφηκε και τα ανόσια έργα των πολιτών του Ακράγαντα. Και γέλασε γαληνά. Εκείνο το πικρόγελο της παραδοχής, που το φτάνει πολύ σπάνια ο άνθρωπος. Όταν έχει προχωρήσει πια στην άκρια της συλλογής και της κατανόησης. Σηκώθηκε από το πέτρινο ντουράκι, και τράβηξε για την ψηλότερη πλαγιά.

Μετά από ώρα έφτασε σ' έναν κοίλο τόπο κατάσπαρτο με μεγάλες πέτρες. Ωσάν να τις είχε σπείρει το χέρι του γίγαντα Εφιάλτη στην εποχή της καληδόνιας ορογένεσης. Οι άνθρωποι ετούτο τον υποσελήνιο τόπο τον έλεγαν Στους Ξερακάδες. Στεκότανε όρθιος και αγνάντευε τα κατάγματα του πελώριου πετρώνα, όταν αιφνίδια ένας κροταλιστός άραβος στον αγέρα τον ετράβηξε να σηκώσει τα μάτια του στον ουρανό. Τότε είδε τους γερανούς. Ήταν ένα σμάρι μαύρα πουλιά που πέτονταν αραδαριά σε διπλή ζυγιά. Μαύρα φτερά, λευκές κοκαλένιες μύτες και νυχοπόδαρα αγκιστρωτά και γανιασμένα, σαν την κουκούλα δοσίλογου ή δημίου. Και κράζανε, όμοια οι γύπες και τα κουρουνοπούλια, όταν μυρίζονται πτωματική βορά. Θυμήθηκε τότε την ιστορία του ποιητή Ιβύκου που τον εσκότωσαν οι ληστές. Ατένισε το κοπάδι τα πουλιά, και ξαναφώναξε μεγαλόφωνα την παλαιή επίκληση:

- Ω γέρανοι, υμείς καταμηνύσετε και κολάσετε τους ληστάς.

Ύστερα ακούμπησε στη σκιά ενός πέτρινου όγκου, μπροστά σ' ένα πλάτωμα που θύμιζε αρχαίο θέατρο, και οι ντόπιοι το λέγανε Στο Πετράλωνο. Εκεί παραδόθηκε σε ερωτηματικά μελλοντικά και λύσεις περασμένες:

- Και τι σημαίνει, που ο Ηρακλής εκάηκε αυτοθέλητα στην Οίτη;

- Και τι σημαίνει, που ο Οιδίπους αφανίστηκε αυτοθέλητα στον Κολωνό;

- Και τι σημαίνει που ο Ηράκλειτος, ο βαθύς και ο μόνος, ξεπάτησε στα όρη της Ιωνίας, και πέθανε αυτοθέλητα έρημος;

Οι έλληνες, συλλογίστηκε, σε ερχόμενους καιρούς θα δώσουνε απάντηση στα ερωτηματικά τούτα με την ποιητική εικόνα του Διγενή Ακρίτα. Πού τον επάλαιψε ο Χάρος. Που δεν εμπόρεσε να τον νικήσει. Που τον ελάβωσε με μπαμπεσιά και δόλο. Και πήρε την ψυχή του. Το κλειδί που ξεκλειδώνει το σύμβολο τούτο βρίσκεται στη λέξη "αυτοθέλητα", σκέφτηκε. Αυτοθέλητα θα ειπεί, είπε ο Ακραγαντίνος, ότι ο Ακρίτας δεν έδωκε στο Θάνατο καιρό να τον πάρει, γιατί αποφάσισε να πεθάνει ο ίδιος, κατά τη δική του βούληση, και όχι κατά τη βούληση του θανάτου. Απλά, δηλαδή, ο Ακρίτας στοχάστηκε και έπραξε τοιούτως:

- Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν το θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ το θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη, δε θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένανε σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια, και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν.

Ο Διγενής ψυχομαχεί,
Κι η γη τόνε τρομάσσει.
Βροντά κι αστράφτει ο ουρανός.
Κι ο κάτω κόσμος άνοιξε.
Κι η πλάκα τον ανατριχιά.
Πώς θα σκεπάσει τον αϊτό
τση γης τον αντρειωμένο.

Αυτά εστοχάστηκε ο Εμπεδοκλής στο Πετράλωνο. Και αισθάνθηκε τη βαριά περηφάνεια και τη δίκαιη. Τη μόνη μορφή περηφάνειας που 'ναι μέσα στα μέτρα του ανθρώπου. Επειδή είναι η μόνη περηφάνεια που έχει νικήσει τον υβριστικό του εγωισμό. Τότε, μέσα στις πέτρες του όρους, ο Εμπεδοκλής εφώναξε. Και η φωνή του αντήχησε ιαχή. Και γλώσσα θριάμβου:

- Μονάχα όποιος ενίκησε τον εγωισμό του δε φοβάται θάνατο. Ο φόβος του θανάτου στον άνθρωπο είναι η σκεπασμένη όψη του εγωισμού του. Ο εγωισμός των ανθρώπων κρατά ολοζωής το εγώ τους αποκομμένο από τη διαλεκτική σμίξη με την ιερή φύση. Όπως το ψάρι που το πέταξες στη στεριά, αποκομμένο από τη θάλασσα, σπαρταράει και φρίσσει. Όμοια και ο άνθρωπος που δεν απόσβεσε τον εγωισμό του, αποκομμένος από την ιερή φύση, μπροστά στο θάνατο σπαρταράει και φρίσσει. Και πεθαίνει αισχρός και ατιμασμένος. Η ζωή μας είναι σωστή πορεία προς το τέλος της, κατά την έννοια ότι είναι συνεχής απόσβεση του εγωισμού μας. Ο εγωισμός στο ηθικό επίπεδο, στην περιοχή δηλαδή της ιστορίας, είναι η μετεξέλιξη εκείνης της ρίζας και της ορμής που στο φυσικό επίπεδο, στην περιοχή δηλαδή της φύσης, την ονομάζουμε ένστικτο αυτοσυντήρησης ή ορμή προς διατήρηση του είδους.

Η εξήγηση που έδωκε ο Εμπεδοκλής στο θάνατο του Διγενή Ακρίτα τον οδήγησε στην πιο μεγάλη αποκάλυψη. Στην ελληνική Αποκάλυψη: Αποκάλυψε, δηλαδή, πως οι ποιητές, η πιο υψηλή σάρκωση του ανθρώπινου είδους, δεν είναι οι φυτουργοί του όντος, αλλά οι ειδωλοποιοί του.

Ότι δεν ιδρύουν τα αρχέτυπα, αλλά κατασκευάζουν τα παραδείγματα των αρχετύπων. Τα έργα τους είναι από δεύτερο χέρι, και μαϊμούδες. Οι ποιητές δεν δημιουργούν πράγματα. Κατασκευάζουν τους ίσκιους των πραγμάτων. Αυτό βέβαια δεν αφαιρεί κεραία από την αξία τους. Πάντα τους απέχουν σε τιμή και ευγένεια σαράντα χιλιάδες λεύγες απ' όλους τους άλλους ανθρώπους. Οι αληθινοί ποιητές.

Ωσάν έφτασε σε τούτη την κατανόηση ο Εμπεδοκλής, επήδηξε στη μέση το Πετράλωνο. Εστάθηκε ατάραγος στη στάση του φρουρού της πόλης μπροστά στη πιο μεγάλη πύλη. Εκοίταξε κατά την Ανατολή, και είπε δυνατά τα τελευταία λόγια:

- Δε σε στεφανώνω, πολίτη Αισχύλε, γιατί έπλασες τον Προμηθέα Δεσμώτη. Όφειλες ο ίδιος εσύ να πασσαλωθείς στο βράχο του Καύκασου!

- Δε σε στεφανώνω, θείε Πλάτωνα, γιατί ιστόρησες το θάνατο του Σωκράτη. Όφειλες ο ίδιος εσύ να πεθάνεις το θάνατο του Σωκράτη!

- Δε σε στεφανώνω, άρχοντα Σοφοκλή, με στεφάνι δάφνης, γιατί παράστησες το θάνατο του Οιδίποδα στον Κολωνό. Όφειλες ο ίδιος εσύ να πεθάνεις το θάνατο του Οιδίποδα στον Κολωνό!

- Δε σε στεφανώνω, κόμη Σολωμέ, γιατί τραγούδησες με τη δίκαιη λύρα την Εξοδο του Μεσολογγιού. Χρεώσταγες ο ίδιος εσύ να πηδήξεις στο χάσμα της Εξόδου. Με το σπαθί του αρχάγγελου στο χέρι να σκίσεις τη νύχτα, και να σφάξεις το σκοτάδι!

Ειπόντας ετούτους τους λόγους ο Εμπεδοκλής στη μέση το Πετράλωνο, λίγο πιο κάτου από την κορυφή του τόπου, εστράφηκε πίσω του. Και χωρίς αναβολή πήρε να κατηφοράει τα τρόχαλα του όρους. Ωσάν ο Καταιβάτης.

Εγνώριζε πια πως τον καρτέρειγε η τελευταία ανέβαση. Εκείνη η πρώτη.

Στιγμές στιγμές άκουγε πεντακάθαρα, πώς το όρος το τράνταζε συθέμελο ο οργασμός της θύελλας. Η θύελλα του οργασμού.

Ήταν η έβδομη μέρα τελευτώντος του μήνα Σκιροφοριώνα. Το ηφαίστειο αστροβολάει και σειέται. Λειώνουν τα σπλάχνα και τα στοιχεία μέσα στα τρανώματα του κρατήρα.

Το χιόνι κυκλώνει το όρος ως τα ριζώματα. Μέσα στην πάλλευκη στίλβη του έχουν αφανιστεί όλα τα ξετραχηλισμένα του κόσμου.

Οι στίχοι, ω εκείνοι οι στίχοι, του χρηστηριασμένου ποιητή χτυπάνε με αστροπελέκια στους βράχους:

Η κατάρρευση των αποθεώσεων ανταμώνει τους αγρούς των υψωμάτων, όπου σεραφικές γυναίκες κένταυροι ξετυλίγουνται ανάμεσα στις χιονοστοιβάδες.

Ο Εμπεδοκλής ανεβαίνει τα ύψη κάθετα. Σε τέμπο ανήμερο. Μουσική με εξαίσια όργανα συνοδεύει το δρόμο του. Είναι εκείνη η άλλη Eroica. Ο μεγάλος Κωφός δεν έχει χρεία πια να σκίσει την αφιέρωσή του. Γιατί ο ήρωας δε θα φενακίσει τώρα την ελπίδα των ανθρώπων. Και το marcia funebre ακούγεται για πάντα τραγούδι του πένθους. Στο δρόμο του θανάτου που δεν έχει γυρισμό.

Το βήμα του αστροβάτη αφήνει πίσω τις πλαγιές, μαζί με το φως του ήλιου που βασιλεύει αντίκρα. Μια γραμμή καθαρή χωρίζει το φωτιζόμενο που καταδιώκεται, και ανεβαίνει, και λιγοστεύει. Από τη σκιά που καταδιώκει, και ανεβαίνει και περισσεύει. Ώσπου ο ίσκιος να σκεπάσει την τελευταία άκρια της κορυφής του όρους. Την ώρα που η στερνή αχτίνα του ήλιου από πέρα θα βυθίσει στο βύθος των οριζόντων.

Το πήδηγμα του Εμπεδοκλή στη μήτρα του Χάους άγγιξε την πιο ανθρώπινη πράξη που έπραξε ο άνθρωπος.

Γιατί; Γιατί εκεί και τότε παίχτηκε στα ζάρια το αρχέτυπο, και όχι το παράδειγμα.

Πώς; Το πώς μας το άφηκε αίνιγμα και δώρο.

............................................................................................................