ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΜΙΑΣ ΟΜΙΛΙΑΣ... ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ "ΤΡΕΛΟΙ" ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΘΕΣΠΡΩΤΟΙ!

Είναι "τρελοί" αυτοί οι Θεσπρωτοί. Κατάφεραν να με συγκινήσουν βαθύτατα με τις αντιδράσεις τους σε μια ομιλία που έγινε από καρδιάς αλλά δεν ήξερα πόσο και αν θα αγγίξει και τις καρδιές των ακροατών. Οι πρώτες αντιδράσεις ήταν μέσα στην εκκλησία από τον απλό κοσμάκη. Με αγκάλιαζαν και με ευχαριστούσαν γιατί τους έδωσα - έλεγαν - κουράγιο. Αισθάνθηκα αρκετά αμήχανα και το έβαλα κυριολεκτικά στα πόδια. Ακολούθησε τηλεφώνημα από το Διευθυντή μου, που ως είθισται μου έδωσε συγχαρητήρια και μου μετέφερε τα θετικά σχόλια και άλλων. Ως εκεί καλά. Οι εκπλήξεις άρχισαν τη Δευτέρα το πρωί. Που εμφανίστηκε στο σχολείο ένας ηλικιωμένος κύριος και κατασυγκινημένος μου έσφιξε το χέρι ενώ με το άλλο κρατούσε ένα βιβλίο - δώρο, γραμμένο από τον πατέρα του και κάποτε δάσκαλο, για το χωριό τους, την Οσδίνα. Ο κ. Σωτήρης Μητσέλος, αντιπρόεδρος του τοπικού Ερυθρού Σταυρού. Κι ο λόγος της ιδιαίτερης συγκίνησής του ήταν που αναφέρθηκα σε μια ομάδα ανήλικα παιδιά από το χωριό του, παιδιά που ο ίδιος γνώριζε, και που υπήρξαν από τα τελευταία θύματα της γερμανικής θηριωδίας στη Θεσπρωτία. Την επόμενη μέρα ένας ακόμη ηλικιωμένος κύριος έφτασε στο σχολείο. Συνταξιούχος γυμνασιάρχης και εκδότης μιας μικρής τοπικής εφημερίδας, της Φωνής του Σουλίου. Ήθελε να με γνωρίσει από κοντά και να του δώσω το κείμενο της ομιλίας να το δημοσιεύσει. Σήμερα πάλι μου φέρνει ο Διευθυντής μου δυο αντίτυπα της εφημερίδας Θεσπρωτικής που είχαν φτάσει στο σχολείο με το ταχυδρομείο και είχαν το δικό μου όνομα ως παραλήπτη. Ο λόγος εμφανής από τη φωτογραφία... Δεν ξέρω τι να πω. Τους ευχαριστώ όλους. Και κυρίως που όσα είπα βρήκαν ευήκοα ώτα...