ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους

Πήγαινε κάτω

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Empty ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Δεκ 01, 2012 9:36 am

Αφιερωμένη η ανάρτηση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ηγουμενίτσας και στο δάσκαλό τους. Ένα μικρό δωράκι για το καινούργιο τους φόρουμ

http://todasos.forumgreek.com/

και το περιβαλλοντικό τους πρόγραμμα για το δάσος:

Απόσπασμα από το βιβλίο του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα (Βιβλιοπωλείο της Εστίας, 1975): ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ.

Κεφάλαιο: «Στο στρώμα των νεκρών φύλλων» σελ 46 - 53

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους De_faig_en_faig24722%255B1%255D

Ύστερα από τόση κουβέντα η μικρή συντροφιά εξακολούθησε το δρόμο της χωρίς να μιλάει. Μπροστά ο σκίουρος, πίσω η Αμαρυλλίδα και ο Φοίβος. Κοιτούσαν το ένα το άλλο, κάθε τόσο ο οδηγός τους τους έκανε νόημα να προσέξουν κάτι παράξενο ή κάτι πολύ όμορφο.

Δε μιλούσαν όμως. Λες και τα δυο παιδάκια ήθελαν να στοχαστούν όσα είχαν ακούσει, ή ήθελαν να προσέχουν καλύτερα ό,τι έβλεπαν.

Κάποια στιγμή μπήκαν σΆ ένα σκιερό σύδεντρο που τα δέντρα του είχαν κορμούς ολόισιους, χοντρούς και πολύ πολύ ψηλούς. Απόκοσμες κολόνες, που στην κορφή τους είχαν πολλά κλωνάρια, φορτωμένα γυαλιστερά καταπράσινα φύλλα. Τεράστιες τούφες, ψηλά στον αέρα, σμιγμένες η μία με την άλλη, σχημάτιζαν ένα πυκνό στέγαστρο που δε σε άφηνε να δεις τον ουρανό.

Το περπάτημα τώρα της μικρής συντροφιάς άρχισε να γίνεται αλλιώτικο.

Μαλακό ήταν ως τώρα, γιατί ο τόπος ήταν χωματερός και χλοερός. Αλλά εδώ, μέσα στο σύδεντρο, τα πόδια τους σαν κάπως να βούλιαζαν σΆ ένα στρώμα πιο μαλακό απΆ ό,τι ήταν το χώμα. Κάθε φορά που πατούσαν πιο δυνατά, κάτω από τα πόδια τους ακουγόταν ένας μουντός ήχος, - χρατς χρατς.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους %25CE%25BF%25CE%25BE%25CE%25B9%25CE%25B1

Παράξενο πράμα. Τι να ήταν; Ρωτούσαν τον οδηγό τους.

- Αυτά τα δέντρα είναι οξιές, τους απάντησε εκείνος. Την οξιά, σε ξένους τόπους, τη λένε «βασίλισσα του δάσους».

- Εμ, βέβαια, τόσο ψηλή που είναι, είπαν τα δυο παιδάκια.

- Όχι, δεν τη λένε γιΆ αυτό βασίλισσα, είπε ο σκίουρος. Τη λένε έτσι γιατί κάθε χρόνο, την άνοιξη, βγάζει πολλά φύλλα, πιο πολλά από κάθε άλλο δέντρο, και το φθινόπωρο τα ρίχνει και σιγά σιγά γίνονται πλούσιο χώμα.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Anhel_magemeno%2520dasos

- Δηλαδή; έκαμαν με μια φωνή και τα δυο παιδιά.

- Να σας πω. Με ρωτήσατε πριν γιατί βουλιάζουν εδώ οι πατημασιές σας και γιατί κάνουν χρατς χρατς. Είναι που τα φύλλα των τελευταίων χρόνων δε σάπισαν ακόμα, δεν έγιναν ακόμα χώμα, μένουν ακόμα ολόκληρα το ένα πάνω στΆ άλλο, και σχηματίζουν το μαλακό στρώμα που πατάμε και βουλιάζει ελαφρά.
Το κοριτσάκι φάνηκε σαν τρομαγμένο.

- Δηλαδή, θέλεις να πεις, κύριε Σκίουρε, πως όλα τούτα τα γυαλιστερά φύλλα που βλέπουμε εκεί ψηλά να μιλάνε με τον ουρανό και να τα φιλάει ο ήλιος, σε λίγον καιρό θα είναι χάμω, μισόξερα, ξερά κι ύστερα σάπια;

- Όλα! Δίχως εξαίρεση! Κι όσα δεν μπορείς να ονοματίσεις κι όσα έχουν κάποιο όνομα.

- Γιατί, υπάρχουν και φύλλα που έχουν όνομα; ρώτησε ο Φοίβος.

- Πώς δεν υπάρχουν. Να, έλα πιο δω, ακόμα πιο δω. Βγήκαμε σχεδόν από το σύδεντρο. Κοίτα εκείνη την οξιά! Είναι κοντά στο ξέφωτο, παίρνει παίρνει περισσότερο φως και είναι ψηλότερη απΆ όλες. Βλέπεις το τελευταίο φύλλο στην κορφή της; Εκείνο που τώρα ανεμίζει;

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Beech3

- Το βλέπω.

- Μόνο μΆ αυτό που είπες, σχεδόν το ονομάτισες κιόλας. Είναι το μεγαλύτερο απΆ όλα, το πιο γυαλιστερό, το πιο περήφανο. Είναι το πρώτο φύλλο του δάσους, κι ό,τι ώρα θέλεις το αναγνωρίζεις και το δείχνεις. Είναι και μερικά άλλα με μεγάλο όνομα. Τα άλλα, τα πολλά, τις χιλιάδες, τα μιλιούνια, πού να τα αναγνωρίσεις! Αυτά ονοματίζονται μόνο μεταξύ τους, όσα είναι κοντά κοντά και γνωρίζονται. Μικρά ονόματα αυτά, μέσα στο μεγάλο δάσος. Όλα όμως τα φύλλα, όλα δίχως εξαίρεση, με όνομα και χωρίς όνομα, θα πέσουν, θα μπουν στο μεγάλο, το αιώνιο ανώνυμο σιωπηλό κοπάδι τους, θα ξεραθούν, θα σαπίσουν, και ύστερΆ από χρόνια θα γίνουν χώμα.

- Μα αυτό είναι φοβερό! φώναξε λυπημένη η Αμαρυλίδα. Και σου φαίνεται φοβερότερο άμα βλέπεις τούτη τη θεριεμένη καταπράσινη τούφα να ξεπροβάλει ψηλά με τόση ορμή.

- Θλιβερό ή όχι, παιδάκια μου, είπε ο σκίουρος, έτσι είναι. Κανένας και τίποτα δεν μπορεί να το αλλάξει. Κι έπειτα, υπάρχει μια παρηγοριά.

- Ποια; ρώτησαν τα δύο παιδάκια.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους 12-10-18-98169_1

- Επειδή γίνονται έτσι μεγάλες οι οξιές, γιΆ αυτό βγάζουν τόσα και τόσο ωραία φύλλα. Τα νεκρά ζουν τα ζωντανά. Τα νεκρά που πατάμε είναι η τροφή τους, το στήριγμά τους, είναι η ζωή τους. Αν δεν υπήρχαν, θα ΅ταν φτωχό το χώμα, θα τάιζε αδύνατα δέντρα, ή και μπορεί να το ξέπλεναν οι βροχές και να μην ήταν άξιο να ταΐσει παρά λίγο αδύναμο χορτάρι.

Τα παιδάκια έμειναν συλλογισμένα.

- Καλά, ρώτησε ο Φοίβος, και δε σώζεται ποτέ κανένα φύλλο; Έστω και ξερό, δε σώζεται κανένα;

- Ε! πότε πότε σώζεται κανένα, όταν τυχαίνει να έχει κάτι πολύ εξαιρετικό. Το φυλάνε τότε και το φωτογραφίζουν, το μελετάνε και το αναφέρουν. Ας πούμε πως σώζεται έτσι ένα κάθε εκατό χρόνια.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Oxia2

Και αφού έμεινε μια στιγμή σιωπηλός, πρόσθεσε συλλογισμένος:

- Έτσι θαρρώ πως χάνονται, και στο τέλος ξεχνιούνται, κι όλα τα ζώα.

Ο Φοίβος έκαμε να μιλήσει, μα δίστασε. Ύστερα το αποφάσισε.

- Και οι άνθρωποι; ρώτησε.

- Είπα όλα τα ζώα, αποκρίθηκε ο σκίουρος.

Τα δυο παιδάκια κοιτάχτηκαν λυπημένα. Χαμήλωσαν τα ματάκια τους, και πάλι έσμιξαν τα βλέμματα χωρίς να μιλήσουν.

Τους φαινόταν απίστευτο πως εκεί, κάτω από τα πόδια τους, ήταν όλΆ αυτά τα αναρίθμητα ξερά φύλλα, που κάποτε ήταν όμοια με όσα τώρα θρόιζαν ζωηρά και χαρωπά πάνω από τα κεφάλια τους. Τους φαινόταν απίστευτο που όμοιο ανώνυμο σιωπηλό κοπάδι, όπως το ΅χε ονομάσει ο οδηγός τους, θα γίνονταν κι όλοι οι άνθρωποι… Όλοι… Μεγάλοι, μικροί, όλοι οι γνωστοί τους, όλοι εκείνοι που δεν τους είχαν αντικρίσει ούτε θα τους αντίκριζαν ποτέ. Όλοι. Όλοι.

Τα δυο παιδάκια έμειναν για λίγο βουβά.

- Ε, τους φώναξε γελώντας ο σκίουρος. Τι είνΆ αυτά! Κανένας, ούτε κι από τους μεγάλους, δε βρήκε απόκριση σΆ αυτού του είδους τη θλίψη. Και γιΆ αυτό προπάντων υπάρχουν τα δάση της χαράς! Ελάτε! Ελάτε! Η Μοίρα σας έφερε σε δάσος χαράς, και σας περιμένουν ένα σωρό ωραία πράματα.

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Oxia1

Τα δυο παιδάκια λες και ζητούσαν μια αφορμή για να ξεχάσουν απότομα τη θλίψη τους.

- Πού, κύριε Σκίουρε; Πού; φώναξαν χαρούμενα.

- Παντού. Παντού υπάρχουν ωραία πράματα. Αρκεί να θέλεις να τα δεις. Εμπρός! Τρέξτε να δούμε αν μπορείτε να με πιάσετε.

Η Αμαρυλλίδα και ο Φοίβος όρμησαν γελώντας, μα πού να πιάσουν το σκιουράκο! Εκείνος δεν έτρεχε μόνο! Σκαρφάλωνε πότε πότε και στα δέντρα, πεταγόταν από το ένα κλαρί στο άλλο, περνούσε από το ένα δέντρο στο άλλο, και ύστερα πάλι ξανακατέβαινε, έτρεχε, και κάθε τόσο γύριζε το κεφαλάκι του να δει αν τον ακολουθούν οι δυο του φίλοι.

Και βέβαια αυτοί τον ακολουθούσαν. Τον ακολουθούσαν χωρίς να τον προφταίνουν και χωρίς να τον χάνουν. Τον ακολουθούσαν γελώντας και χοροπηδώντας, μαγεμένοι από τα παράξενα πηδήματα που έκανε απάνω στα κλωνάρια.

____________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Οι φωτογραφίες προέρχονται από το διαδίκτυο και από δάση οξιάς... με αφορμή και τη φωτογραφία που στολίζει προς το παρόν την προμετωπίδα του φόρουμ. Και που αποτέλεσε το ερέθισμα και για την επιλογή του κειμένου για την οξιά. Νομίζω ότι καλύτερη φωτογραφία δε θα μπορούσε να διαλέξει ο Admin. Πιο γεμάτη με συμβολισμούς και φορτωμένη με μηνύματα βαθύτερα, και για την προστασία του περιβάλλοντος αλλά και για το ίδιο το φαινόμενο της ζωής.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΠΟ

http://todasos.forumgreek.com/t7-topic#8
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους Empty Απ: ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ - αφιέρωση στα παιδιά του Στ΄1 του 2ου ΔΣ Ηγουμενίτσας και το δάσκαλό τους

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Δεκ 09, 2012 8:06 am

Και για μας τους μεγάλους, τους δασκάλους. Αξίζει στο παραπάνω απόσπασμα να παραθέσω και ένα άλλο αποσπασματάκι μυθιστορήματος που μιλά και αυτό για δάσος οξιάς:

[...] Και μετά ήρθε η άνοιξη κι η Ιφιγένεια έπεσε με τα μούτρα στα αγριολούλουδα, στη ζωγραφική και στη μελέτη, με τέτοια προσήλωση και πάθος, που κανείς δεν ξαφνιάστηκε όταν κάποια μέρα μάζεψε χαρτοφύλακες, χρώματα και πινέλα και δήλωσε πως τα λουλούδια δε θέλει πια να τα κόβει και να τα αποξηραίνει, αλλά μόνο να τα απαθανατίζει με το πινέλο της, στο φυσικό τους περιβάλλον. Και άρχισε να παίρνει τα βουνά και τα λαγκάδια. Ώρες ατέλειωτες, ταγμένη στο σκοπό της...

Ώσπου μια μέρα συνέβη κάτι τόσο αναπάντεχο, τόσο απίστευτο, που από κείνη τη μέρα τίποτα πια δεν ήταν ξανά όπως πριν.

Το δάσος με τις οξιές ξεκίναγε ψηλά στη βουνοπλαγιά μόλις άφηνες πίσω σου τα τελευταία σπίτια του χωριού. Ήμερο δάσος, λουσμένο στο ανοιχτοπράσινο φως που άστραφτε με μυστικές ανταύγειες κι ένα παχύ στρώμα φύλλα ν' αγκαλιάζει το κάθε σου βήμα. Πυκνό δάσος, φιλόξενο καταφύγιο από τον ήλιο και τ' αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων – όχι όμως πάντα και των τσομπάνων. Έτσι, οι δυο νέοι περπατούσαν αργά, προσεκτικά στα σκιερά μονοπάτια, σταματώντας κάθε τόσο ν' αφουγκραστούν και είτε να χωρίσουν βιαστικά σαν τρομαγμένα ζώα ή να βγάλουν ρίζες μες στη γη και να φιληθούν με πάθος – αλίμονο! Υποταγμένο πάντα το πάθος στην εξουσία του φόβου. [...]

Ποιος μιλά εδώ για δάσος με οξιές;

Η Τατιάνα Αβέρωφ. Κόρη του Ευάγγελου Αβέρωφ που έγραψε το βιβλίο για το Δάσος της χαράς...

Και είναι το απόσπασμα από το μυθιστόρημά της με τον τίτλο "Ξέφωτο".

Δείτε περισσότερα στο σάιτ της Τατιάνας Αβέρωφ:

http://www.tatiana-averoff.gr

Να προσθέσω από το βιογραφικό της και τούτο:

Από το 1995 αφιερώθηκε αποκλειστικά στην διεύθυνση της Πινακοθήκης Ε. Αβέρωφ στο Μέτσοβο, στα πλαίσια του κοινωφελούς Ιδρύματος Ε. Αβέρωφ-Τοσίτσα, του οποίου είναι πρόεδρος από τη σύστασή του το 1988.

Ίσως αυτή η λεπτομέρεια φωτίζει και όσα αναφέρονται στο απόσπασμα για χρώματα και πινέλα.

Θαρρώ αξίζουν όλα τα ανωτέρω να τα "εκμεταλλευόμαστε" δεόντως όταν με τους μαθητές μας επισκεπτόμαστε το Μέτσοβο και την εκεί Πινακοθήκη Αβέρωφ:

http://www.averoffmuseum.gr/html/activities.htm

Μια επίσκεψη που έχει ιδιαίτερο νόημα αυτή τη σχολική χρονιά και με αφορμή τα 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Ηπείρου αφού και ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ, είναι μέλος της ίδιας οικογένειας από το Μέτσοβο. (Δείτε περισσότερα για την προσφορά του Γεωργίου Αβέρωφ στην υπόθεση της απελευθέρωσης στην ιστοσελίδα του ομώνυμου Θωρηκτού Γεώργιος Αβέρωφ http://www.bsaverof.com)

Δείτε επίσης εδώ

http://tetartakia.blogspot.gr/2011/04/blog-post_08.html

περιγραφή της επίσκεψης των παιδιών που τώρα τους αφιερώθηκε το απόσπασμα από το βιβλίου του Ευάγγελου Αβέρωφ στο Μέτσοβο και στην εκεί πινακοθήκη Αβέρωφ.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης