Νέου τύπου δημοκρατία...

Η πρώτη σχολή που φοίτησα μετά το λύκειο ήταν η Εμποροπλοιάρχων.

4 χρόνια μετά την κατάρρευση της χούντας και την επάνοδο της Δημοκρατίας στη χώρα.

Μα η Δημοκρατία έχω την εντύπωση ότι υποφέρει από αναπηρία των κάτω άκρων.

Μπορεί να μπαίνει στο κοινοβούλιο μιας χώρας μα της παίρνει πολύ χρόνο να φτάσει σε όλες τις ρούγες και τα στενά της χώρας.

Αλλιώς πώς να εξηγήσω ότι μπαίνοντας στη σχολή μας παρέδωσαν έναν κανονισμό που απέπνεε μπόχα δικτατορίας;

Να φτιάξουμε σπουδαστικό σύλλογο απαγορευόταν.

Να περπατάμε ασκεπείς στο δρόμο απαγορευόταν.

Έτσι κι έμπαινε στο χώρο που βρισκόμασταν ανώτερος στην ιεραρχία συμμαθητής μας, έπρεπε να τιναχτούμε σε στάση κλαρίνο και να του αποδώσουμε το δέοντα χαιρετισμό.

Ακόμη και η ομαδική υποβολή αιτήματος απαγορευμένη ήταν!

Κι όλα αυτά σε καιρό που υποτίθεται ότι στη χώρα είχε γυρίσει και πάλι η Δημοκρατία. Μα στη δική μας τη σχολή άνθιζε η τρομοκρατία και ο φασισμός.

Αποκορύφωμα το κάρφωμα που έφαγα από την αρχηγό της σχολής ότι ξεσηκώνω τις άλλες σπουδάστριες για συμμετοχή στις εκδηλώσεις μνήμης του Πολυτεχνείου. Απίστευτο; Και όμως πέρα για πέρα αληθινό. Με άκουσε η ... ταβανόπροκα (έτσι τη λέγαμε μεταξύ μας) που έλεγα στις άλλες να αγοράσουμε στεφάνι και να πάμε να το καταθέσουμε τη μέρα της θλιβερής επετείου της δολοφονίας δεκάδων παιδιών της ηλικίας μας και έτρεξε να το καταδώσει στο διοικητή της σχολής. Διοικητή. Όχι Διευθυντή. Εμείς είχαμε και Διοικητή σε κείνη τη σχολή και μάλιστα αξιωματικό του Λιμενικού. Κι αυτός με τη σειρά του διέταξε τον υποδιοικητή να παρουσιαστώ πάραυτα ενώπιόν του και να απολογηθώ για το ... παράπτωμα.

19 χρονών ήμουν μόλις. Ένα σκατούλι με το συμπάθιο. Και νόμιζε εκείνος ο τύπος πως μπορεί να με εκφοβίσει. Ένα δε λογάριασε. Πως το σπίτι μου ήταν μόλις 300 μέτρα από το Πολυτεχνείο όταν γκρέμισαν την Πόρτα τα τανκς και έλιωσαν με τις ερπύστριες τα άγουρα σώματα των φοιτητών. Κι ούτε μπορούσε να γνωρίζει ότι εκείνες τις μέρες φωτιά ως και οι γονείς μου έτρεχαν έξω από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου να δώσουν βοήθεια στους ελεύθερα αγωνιζόμενους φοιτητές. Δεν ήξερε καν ότι η μάνα μου ήταν από εκείνους που έγραψαν και ποίημα για τα παιδιά του Πολυτεχνείου και το έβαζε από τότε στα κούτσικα του νηπιαγωγείου της να το λένε κάθε 17 του Νοέμβρη. Και φυσικά αγνοούσε το κυνήγι σε βάρος του πατέρα μου στα χρόνια της χούντας. Τον εξοβελισμό του από τη θέση του Γενικού Γραμματέα του Συλλόγου Δασκάλων, τις μηχανορραφίες για να τον απολύσουν.

Και τόλμησε να μου ζητήσει το λόγο γιατί πρότεινα στις άλλες σπουδάστριες να πάμε να καταθέσουμε στεφάνι!

Φυσικά πήρε πληρωμένη απάντηση. Και φραστικά, με ερώτηση στη δική του ερώτηση για το αν έχει ή δεν έχει ανακηρυχθεί εθνική γιορτή το Πολυτεχνείο από τη Βουλή των Ελλήνων αλλά και έμπρακτα. Με τη δημιουργία λίγο καιρό μετά παράνομου σπουδαστικού συλλόγου. Ενός συλλόγου που με τη δράση του του στέρησε στις επόμενες κρίσεις αξιωματικών την προαγωγή. Οι φήμες έλεγαν μάλιστα πως οι ανώτεροί του τον μέμφθηκαν που δεν μπόρεσε να κάνει καλά μια χούφτα κοριτσόπουλα...

Φυσικά βρήκε τον τρόπο να μας εκδικηθεί. Όλα τα κοριτσόπουλα που αρνηθήκαμε να υπακούσουμε στον παραλογισμό των χουντικών κατάλοιπων μέσα στον κανονισμό της σχολής και τολμήσαμε να συνδικαλιστούμε. Με διάφορες δικαιολογίες μας μείωσε τη διαγωγή! Τη μία γιατί συνελήφθη να βαδίζει χωρίς καπέλο, την άλλη για κάποιο άλλο φαιδρό λόγο κλπ. Την αφεντιά μου προσπάθησε ακόμη και να με διαγράψει. Πλην όμως σκόνταψε στην απρόβλεπτη εκ μέρους του αντίδραση και του πατέρα μου και του Διευθυντή σπουδών της Σχολής που αφενός δεν ήταν λιμενικός αλλά πλοίαρχος του Εμπορικού Ναυτικού κι αφετέρου μου είχε ξεχωριστή αγάπη για τις επιδόσεις μου στα μαθήματα. Το γλίτωσα λοιπόν το πτυχίο. Αλλά μου έμεινε το παράσημο στην ψυχή μου. Πως ακόμη και σε καιρούς Δημοκρατίας δεν είναι πάντα δημοκρατικοί όλοι οι άλλοι θεσμοί. Και μερικές φορές άλλα γράφουν τα μεγάλα κιτάπια του κράτους και άλλα γίνονται στην πράξη μέσα από τα παραθυράκια μικρότερων νόμων και κανονισμών.

Δυστυχώς η πρώτη αυτή πικρή εμπειρία επαναλήφθηκε και άλλες φορές στην πορεία. Ακόμη και όταν εγκατέλειψα το επάγγελμα του ναυτικού. Κι ενώ είχαν περάσει χρόνια και χρόνια από την πτώση της χούντας. Και μάλιστα από ανθρώπους που ούτε αξιωματικοί ήταν αλλά και υποτίθεται ανήκαν σε χώρους και κόμματα δημοκρατικά... Γιατί η Δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα περίεργο. Που δεν μπορεί να χωρέσει σε χαρτιά ούτε την εξασφαλίζουν οι λεξούλες οι γραμμένες με μελάνι. Είναι στάση και πράξη ζωής που διαρκώς απαιτεί αγώνα για να κατοχυρώνεται. Κι απαιτεί και θυσίες. Αλλιώς μαραίνεται και εκπίπτει σε θλιβερή καρικατούρα.

Κι αυτό πρέπει να το γνωρίσει κι ο φοιτητής που αύριο το πρωί δικάζεται. Βαφτίζεται κι αυτός στο μεγάλο σχολειό του τι σημαίνει αληθινά δημοκρατία. Και να μην έχει κανένα παράπονο. Κάποτε θα νιώθει περήφανος που του έλαχε ο κλήρος. Που τον ξεχώρισε η μοίρα από όλους τους άλλους.

Μιλάω για το φοιτητή της ακόλουθης είδησης:

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=40313

Την Τρίτη δικάζεται φοιτητής του ΕΜΠ με απίστευτες κατηγορίες

25/07/2011 - 20:08

Aύριο στα Δικαστήρια της Ευελπίδων (κτήριο 3, αίθουσα 4) και ώρα 9.00 δικάζεται o Σ.Π. φοιτητής του ΕΜΠ κατηγορούμενος για διατάραξη κοινής ειρήνης, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, οπλοφορία και οπλοχρησία (!!), επειδή συμμετείχε στις 11 Ιουλίου σε επιτροπή παράστασης διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Παιδείας ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ.

Η επιτροπή φοιτητών - εκπαιδευτικών - εργαζομένων στην εκπαίδευση καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τα δικαστήρια.

Κρίμα μόνο που η δικάσιμος ορίστηκε για τις 26 του Ιούλη. Στις 24 θα ταίριαζε περισσότερο. Ως δίκη - εορτασμός του νέου τύπου Δημοκρατία. Όπου και πάλι η παράσταση διαμαρτυρίας σπουδαστών ποινικοποιείται και τιμωρείται. Κι ας έχουν περάσει όχι μόνο 4 χρόνια από τη μεταπολίτευση αλλά σχεδόν 4 δεκαετίες...