ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΑ: Η Κρήτη χορεύει ρίχτερ, οι "εργαζόμενοι" της ΕΡΤ αναστενάρια, οι καθηγητές εμβατήρια κι οι δάσκαλοι το νέο χορό των υπεραρίθμων

Όλη τη νύχτα απόψε η Κρήτη χόρευε πεντοζάλη σε ρυθμούς ρίχτερ καθώς τον ισχυρό σεισμό το απόγευμα του Σαββάτου ακολούθησαν αμέτρητο μετασεισμοί, ξενυχτώντας κατοίκους και σεισμολόγους. Λένε πάντως πως ο χορός (συγνώμη, το φαινόμενο ήθελα να πω) βαίνει προς εκτόνωση.

Ξενύχτι για μια ακόμη νύχτα και έξω από την ΕΡΤ. Με τους πρώην εργαζόμενους και από την περασμένη Τρίτη απολυμένους να χορεύουν αναστενάρια. Ένας ολόκληρος ( ; ) λαός στο πλευρό τους, που δεν ξεχνά το αμαρτωλό παρελθόν αλλά θέτει σε προτεραιότητα το δημόσιο αγαθό του οργανισμού. Εδώ ουδείς - ει μη μόνον οι αφελείς - δεν ομιλεί για εκτόνωση και αντίθετα πολλοί λέγουν ότι είναι μακρύς ο κατάλογος όσων θα χορέψουν στο ταψί. Η ΕΡΤ ήταν μόνο η αρχή. Και ούτε καν ο κύριος σεισμός στο σεισμόγραμμα που συνέταξε η τρόικα και ακολουθεί πιστά η κυβέρνηση.

Στο μεταξύ τα στρατιωτικά τύμπανα για την ΟΛΜΕ εξακολουθούν για ένα και πλέον μήνα να βαράνε εμβατήρια και όσοι καθηγητές τα παρακούσανε στην προχθεσινή απεργία της ΑΔΕΔΥ, δέχθηκαν απειλές για αυτοδίκαιη αργία και έπεται απόλυση. Κι ενώ αρκετοί φορείς εξέδωσαν σχετικές καταγγελίες, ακόμη και η ΔΟΕ, η καθ' ύλην αρμόδια ομοσπονδία, η ΟΛΜΕ, μας έχει σπάσει τα τύμπανα με την εκκωφαντική σιωπή της. Τόσο που οι αφελείς να αναρωτιούνται αν υπήρξαν ακόμη και απειλές.

Μα θα μου πεις: Εδώ η Ρεπούση αμφισβητεί πως οι Σουλιώτισσες χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου και ο Σολωμός κρίνεται ως μυθομανής που τις "είδε" με τα μαλλιά ξέπλεκα να τις παρασέρνει της ελευθεριάς ο έρως, πώς να χωρέσει στο μυαλό μας ότι πριν περάσουν δέκα χρόνια από τις φιέστες του 2004 μπορεί να κρεμόμαστε ένας ολόκληρος λαός ( ; ) και πάλι στον ίδιο γκρεμό;

Την ίδια ώρα μέσα στη ζούγκλα του σήμερα και του μνημονίου έρχονται ανάρια και από τις παρυφές τα ταμ ταμ για τους δασκάλους. 200 σχολεία συγχωνεύτηκαν και τα ΠΥΣΠΕ ανά την Ελλάδα θα εκδώσουν αύριο, Δευτέρα, τις λυπητερές. Θα ορίσουν τους υπεράριθμους. Κι ενώ ήδη έχουν ανακοινωθεί οι μεταθέσεις και οι μετατιθέντες αναμένουν τη σειρά τους να σύρουν το χορό! (συγνώμη και πάλι, να λάβουν οργανική θέση ήθελα να πω... )

Τι πρόκειται να συμβεί;

Εδώ ο χορογράφος στέκεται αμήχανος. Και η τρόικα απαθής και εμμένοντας σε χιλιάδες απολύσεις.

Κάποιος μάλιστα Σπαρτιάτης και συριζαίος είπε και ελάλησε προχτές πως όσοι στο τέλος του μήνα θα βρεθούν χωρίς οργανική, θα χορέψουν θέλοντας και μη το ταν ή επί τας.

Αληθεύει;

Η απόλυτη σιωπή. Και άλαλα τα χείλη των ασεβών που έλεγε ο άγιος της Σκιάθου.

Κι έτσι κι αλλιώς εις ώτα μη ακουόντων. Ακόμη και για εκείνους που ξενυχτούν με Άξιον Εστί έξω από την ΕΡΤ για τους 2.600 τόσους απολυμένους της. Ποιος να νοιαστεί που κάτι χιλιάδες εκπαιδευτικοί δε θα εργαστούν ξανά από Σεπτέμβρη; Οι της δευτεροβάθμιας ως θύματα του νέου ωραρίου και της πρωτοβάθμιας με το κόλπο των συγχωνεύσεων και της υπεραριθμίας.

Έτσι κι αλλιώς ετούτος ο λαός ειδικά σαν μπει το καλοκαίρι αρχίζει τους οριζόντιους χορούς στην αμμουδιά και τα τσιφτετέλια στα ξενυχτάδικα. Και δώστε του χορού να πάει, τούτη η γης θα μας εφάει - κατά που έλεγε ο πάλαι ποτέ σοφός λαός μας. Ο κάποτε Διγενής που τόλμαγε να χορεύει και σε μαρμαρένια αλώνια.

Τώρα είμαστε στο απέξω απ' το χορό και μόνο σαν έρθει ο μεγάλος χορογράφος να μας τραβήξει στην ορχήστρα αρχίζουμε τα σπαραξικάρδια ώι ώι μάνα μου και για δες καιρό που διάλεξε ο χάρος να με πάρει.

Αυτή η νέα τραγωδία μας. Κι ας ήμασταν κάποτε από καλή γενιά. Εμείς οι ...γύφτοι. Που είπε ο Λιαντίνης (τον έχεις ακουστά; ) και ελεεινολόγησε πικρά ο Ελύτης:

Εμάς τους γύφτους άσε μας
Τους "οικούντας εν τοις κοίλοις"
Τι δε νογάμε από γιορτή.

Και πια βαράτε βιολιτζήδες...

Μια νέα Ιερά οδός η νέα μας Ελλάδα. Κι εμείς, Ατσίγγανε κι αφέντη μου, ακλουθάμε. Ούτε καν γύφτοι. Αργοβάδιστες αρκούδες με το χαλκά στη μύτη...


Θα 'ρθει ο καιρός;

Θα 'ρθει ο καιρός, Κατερίνα μου;

Γιατί το ξέρω πια ότι στο μυαλό είναι ο στόχος.

Και έχω τη φριχτή εντύπωση πως τελικά το πέτυχαν...

Και είπες



Θα την αλλάξουμε, Κατερίνα. Κατερίνα Γώγου. Μεγάλη της νιότης μου αγάπη.

Και ήμουν νια και γέρασα και δε λέω να σταματήσω να πιστεύω, να σε πιστεύω.

Εσένα μόνο.

Πως θα την αλλάξουμε τη ζωή. Κι ας είναι δύσκολοι οι καιροί κι οι μήνες οργισμένοι.

Μας έμεινε άλλο; Πάρεξ η ελπίδα;

ΡΕΦΡΑΙΝ... 

Κι ας κρατήσουν οι χοροί. Δε θα πεθάνουμε ποτέ, κουφάλες νεκροθάφτες! 

Ακόμη κι εκεί. Στο χείλος του γκρεμού. Και με το ένα πόδι στο λάκκο. 

Το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ πάλι θ' ακουστεί. 

Το σκοτάδι δε θα μείνει μόνο και ανίκητο. 

Όσο υπάρχουνε τρελοί στον τόπο. Να λαμπαδιάζουν και να το νικάνε. 

Άλλον τον έλεγαν Λιαντίνη. Άλλη Κατερίνα Γώγου. 

Και τώρα τελευταία χιλιάδες. Αμέτρητοι αυτόχειρες. Έτσι είπαν. Πως αυτοκτόνησαν. Εσύ όμως κι εγώ το ξέρουμε. Δεν πέθαναν από μόνοι τους. Τους σκότωσαν. Τους έλιωσαν. Το μυαλό και την ελπίδα. 

Και σε ρωτάω. Θα πεθάνουμε; Θα τους αφήσουμε να μας πεθάνουν; 

Φοβάσαι είπες; Πως δε γίνεται αλλιώς; Της μοίρας το γραμμένο και τι να κάνουμε; 

Κι εγώ φοβάμαι. Όχι τη μοίρα και όχι το θάνατο. Στο είπα και πριν. 

Φοβάμαι εσένα. Και πως πέτυχαν το στόχο τους. Το μυαλό σου! 

Κι έπειτα, ξαφνικά και από το πουθενά, εμφανίζονται από μηχανής 12 θεοί! 

Οι 12 τουλάχιστον καθηγητές που τόλμησαν να απεργήσουν. 

Αφήνοντας τον αρκουδιάρη να βαράει άδικα το ντέφι. 

Και να τραβάει το χαλκά. Εις μάτην... 

Γιατί εκεί, στο σημείο μηδέν, ή αφήνεσαι να πεθάνεις ή ξυπνάς. 

Πως το μόνο που έχεις να χάσεις είναι ο χαλκάς και οι αλυσίδες. 

Και σου φωνάζω. Κι ας μην ακούς. Τώρα που ξαναζούμε της γενιάς μας το Πολυτεχνείο. 

Συ που γονατίζεις, συ που κλαις, 

σήκω και φώναξε: ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!