Η ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΕΑΕΠ ΚΑΙ Η ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΟΒΕΛΙΑΣ…

Ήταν  κάποτε μια βασιλοπούλα που κατά τον ελληνικό μύθο αποφάσισαν να τη θυσιάσουν στους θεούς για να φυσήξει ούριος άνεμος. Και να πάνε οι Έλληνες στην Τροία. Τάχα μου και καλά να φέρουν πίσω μια  Ελένη και επί της ουσίας να κατακτήσουν το βασίλειο του Πριάμου  και να εξαπλωθούν πέρα από το Αιγαίο.  Ιφιγένεια την έλεγαν, κόρη του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας.

Σε έναν άλλο λαό, στα παράλια και πάλι της Μεσογείου, η παράδοση λέγει πως ο Θεός ζήτησε να του θυσιάσουν τον μικρό Ισαάκ. Ως απόδειξη λέει πίστης  του γερο – πατέρα του, του Αβραάμ.

Αργότερα το δημοτικό μας τραγούδι έπλασε το παραμύθι για την όμορφη γυναίκα του πρωτομάστορα. Που την έχτισαν για να στεριώσει το γιοφύρι της Άρτας.

Κι αν το ψάξεις θα βρεις και άλλους τέτοιους μύθους. Να θυσιάζεται κάποιος χωρίς τη θέλησή του. Για το καλό του άλλου ή των άλλων.  Είτε ψητός, είτε σφαγμένος είτε και χτισμένος.  

Πέρα όμως από τη μυθολογία και τη λογοτεχνία, ήρθε και η θρησκεία των χριστιανών με τον Εσταυρωμένο της να καλλιεργήσει το νόημα της συνειδητής θυσίας και στο πρόσωπο του Ιησού οι άνθρωποι λάτρεψαν τον αμνό του Θεού, τον αίροντα τις αμαρτίες του κόσμου.

Εις ανάμνηση δε του γεγονότος επικράτησε το έθιμο να σουβλίζουν τον οβελία, να τον ψήνουν και να τον τρώνε.

 

Έτσι και φώλιασε για τα καλά στο dna μας να θεωρούμε πως μονίμως κάποιος άλλος πρέπει να θυσιαστεί για χάρη μας.  Να πεθάνει αυτός για να ζήσουμε εμείς.  Νόμος της ζούγκλας. Με το θάνατο του άλλου να γίνεται ζωή μου.  Τι τους θέλαμε τόσους μύθους και θεωρίες; Από τη φύση δανειστήκαμε το αρχέτυπο.

Το ίδιο στις μέρες μας δανείστηκαν και οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί. Μαθαίνοντας πως το ΕΑΕΠ μας άφησε χρόνους.  Και με το φόβο πως την ερχόμενη χρονιά θα μείνουν άνεργοι.

Ανάλγητοι δεν μπορούμε να είμαστε. Ούτε να αδιαφορούμε για τα προβλήματα των συναδέλφων. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Αυτή που δίδαξε ο Θανάσης Διάκος. Γιατί άλλο η φαντασία και άλλο η πραγματικότητα. Και άλλο το αρχέτυπο που κλέψαμε από τη ζούγκλα και άλλο πώς ο άνθρωπος το ανάστησε.  Ο αληθινός άνθρωπος που συνειδητά επέλεξε να πεθάνει και να δώσει τη ζωή του για την πατρίδα και το λαό του.

Όσο δίκιο και αν έχουν οι αναπληρωτές, κάτι που το καταλαβαίνουμε οι σήμερα διορισμένοι γιατί υπήρξαμε κι εμείς αναπληρωτές, όπως υπήρξαμε αρκετοί από μας και άνεργοι,  το χάνουν όλο όταν λειτουργούν με το έθιμο του οβελία.  Θεωρώντας αυτονόητο πως πρέπει να ψηθούν οι άλλοι για να χορτάσουν οι ίδιοι.

Άνοιξαν λοιπόν  το στόμα τους μερικοί  και έβγαλαν οχετούς από βρισιές και προσβολές και ειρωνείες. Γελοίους μας είπαν, αναξιοπρεπείς μας είπαν, πως θέλουμε να βολέψουμε τον κώλο μας…  Να αναρωτιέσαι αν τέτοιοι άνθρωποι έχουν οποιαδήποτε θέση μέσα σε σχολείο. Να διδάξουν τι στα παιδιά; Ο δάσκαλος πάνω απ’ όλα διδάσκει με το ήθος του.

Όμως ξαναλέω: Τα προβλήματα των αναπληρωτών δεν μπορεί να μας αφήνουν αδιάφορους.  Λόγω ήθους και πάλι.  Μόνο που επίσης δεν μπορεί να θυσιάζεται ο τρόπος λειτουργίας του σχολείου στο βωμό της ανεργίας. Κι αν έχουν τα δίκια τους οι νέοι συνάδελφοι, έχουν τα δικά τους δίκια και τα παιδιά.  Το σχολείο υπάρχει πρωτίστως για τα παιδιά και όχι ως χώρος εργασίας ημών των εκπαιδευτικών.

Στο κάτω κάτω δεν υπάρχουν μόνο άνεργοι εκπαιδευτικοί. Εκατοντάδες χιλιάδες άνεργοι υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα. Κι αν κάτι προέχει σήμερα για να μειωθεί η ανεργία και η οικονομία της χώρας να πάρει και πάλι μπροστά, είναι ο ορθολογισμός στη διαχείριση του συστήματος και των οικονομικών και όχι τα βαρελότα του σύντομου ενθουσιασμού.

Στο πλαίσιο αυτού του ορθολογισμού, δύο πιστεύω ήταν οι βασικοί λόγοι κατάργησης του ΕΑΕΠ:

- Αφενός να πάψει ο παραλογισμός των δύο διαφορετικών τύπων σχολείων που εισήγαγε η Διαμαντοπούλου.

- Αφετέρου να μπορεί η Πολιτεία να επανδρώνει το σχολείο από την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς, να πάψουν οι τραγελαφικές καταστάσεις των τελευταίων ετών με τα χιλιάδες κενά.  

Ταυτόχρονα θεωρώ με την εμπειρία τριών δεκαετιών στην αίθουσα διδασκαλίας και όχι αποσπασμένη σε γραφεία,  πως μέτρησαν πολύ και τα ακόλουθα:

1. Οι επτά ώρες μάθημα του ΕΑΕΠ ήταν δυσβάσταχτες για τους μικρούς μαθητές του δημοτικού. Ιδιαιτέρως για τα παιδιά της πρώτης και της δευτέρας τάξης.  Το λέω  έχοντας για 11 χρόνια διδάξει σ’ αυτές τις τάξεις, τα τρία εκ των οποίων σε ΕΑΕΠ.

2. Στο ΕΑΕΠ δεν είχε προβλεφθεί χρόνος για συνεδριάσεις του συλλόγου διδασκόντων ούτε για ενημέρωση γονέων. Αποτέλεσμα να παραβιάζεται διαρκώς το εργασιακό ωράριο των εκπαιδευτικών και να δημιουργούνται προβλήματα.

3. Η 7η διδακτική ώρα του ΕΑΕΠ ήταν παντελώς γελοία. Τα παιδιά αφενός διαλυμένα από την κούραση. Αφετέρου παρά το στρίμωγμα των ωρών και των διαλειμμάτων η ώρα αυτή ήταν μόλις 35 λεπτά και επί της ουσίας μικρότερη από μισή ώρα.  Καλά ήταν για κάποιους να τη μετράνε ως μία ολόκληρη διδακτική ώρα αλλά για τα παιδιά;

4. Γυμνασιοποίηση του δημοτικού με δυσάρεστα αποτελέσματα για τα μικρά παιδιά του δημοτικού από τα πολλά διδακτικά αντικείμενα αλλά και απ’ τους πολλούς διδάσκοντες.  Επιπτώσεις και στη σύνταξη του προγράμματος που μόνο με παιδαγωγικά κριτήρια δεν μπορούσε πλέον να καταρτιστεί.

5. Όλα αυτά είχαν τραγικές επιπτώσεις στον τομέα της ειδικής αγωγής.  Θεωρώ δε άσχετους με την παιδαγωγική και εγκληματίες σε βάρος αυτής της ευάλωτης ομάδας παιδιών όσους παραβλέπουν αυτό το σημείο και για δικούς τους λόγους καμώνονται πως κακώς καταργήθηκε η 7η ώρα.  Κάπως έτσι καταλήξαμε στα ΕΑΕΠ να ζητάμε παράλληλη στήριξη για όλο και περισσότερα τμήματα του σχολείου.  Διότι καλό είναι να βρίσκει ο κάθε άνεργος δουλειά μα όχι σε βάρος των άλλων και όταν αυτοί οι άλλοι είναι παιδιά και μάλιστα τα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού».  Όποιος έχει αντίρρηση ας περάσει από το σχολείο μου και από την τάξη μου.  Κι όχι έξω από το χορό να λέει τραγούδια.  Και να βάλουμε στη συζήτηση και την έλλειψη παιδαγωγικής κατάρτισης των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων.  Να ολοκληρωθεί δηλαδή η εικόνα των τραγικών επιπτώσεων των ΕΑΕΠ στα μικρά του δημοτικού και ιδιαιτέρως σε εκείνα που έχουν μαθησιακά προβλήματα ή προβλήματα συμπεριφοράς.

Πολλά θα μπορούσα ακόμη να προσθέσω στον κατάλογο και να υποστηρίξω πως καλώς καταργήθηκε το ΕΑΕΠ.

- Όπως τη διάλυση της ζώνης του Ολοήμερου και την απογύμνωσή της από δημιουργικές δραστηριότητες.

- Ή το συνωστισμό στα προαύλια του σχολείου από τα τμήματα που γυμνάζονταν  και την τρέλα στις διπλανές αίθουσες.

- Ή και την αδυναμία χρησιμοποίησης του εργαστηρίου πληροφορικής από τους εκπαιδευτικούς των άλλων μαθημάτων.

Το ΕΑΕΠ, αυτό το έκτρωμα που κατά τη Διαμαντοπούλου ήταν σχολείο! Και στην ουσία αποτέλεσε το πρόσχημα και το όχημα  για να διαλύσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση και τους εκπαιδευτικούς.  Είχε βεβαίως τους λόγους της.  Και τους μνημονιακούς για επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και τους άλλους που κατά καιρούς έχουν γραφτεί εναντίον της.  Πόσο μπούφος μπορεί να είναι κάποιος που στα χαρτιά τουλάχιστον είναι εκπαιδευτικός,  για να μην το αντιλαμβάνεται;

Στο σχολείο της Διαμαντοπούλου δεν υπήρχε πλέον χώρος για χαρά, δημιουργία, ανθρώπινες σχέσεις. Φώλιασε η κατήφεια, το άγχος, η αποξένωση.  Χωράφι κατάλληλο για να σπείρουν στη συνέχεια και την αξιολόγηση. Τόσα χρόνια πολέμαγαν να την επιβάλουν και δεν μπορούσαν. Δεν είναι τυχαίο που τα κατάφεραν μόλις εφαρμόσανε το ΕΑΕΠ.  Ειλικρινά υποκλίνομαι στη μεγαλοφυΐα του σχεδίου.  Ένας νέος δούρειος ίππος, ισάξιος του αρχαίου.  Μόνο που μπέρδεψαν τους μύθους. Δεν ήταν έργο της Κίρκης εκείνο το ξύλινο αλογάκι. Αυτή τα κατάφερνε καλά με τα γουρούνια. Τους σύες του αρχαίου κειμένου που επί φορυτώ μαργαίνουσιν.  

Κι ενώ καλά το έστησαν το παραμύθι, και η πτώση της Τροίας ήταν βεβαία, εμφανίστηκε εκείνο το φάντασμα. Από τα βάθη της ιστορίας αυτού του λαού.  Ο Κανένας που ξεπηδά από την ανωνυμία του πλήθους και παίρνει κάθε φορά ένα νέο όνομα.  Γράφοντας τη συνέχεια της Οδύσσειας και προχωρώντας το ταξίδι προς Ιθάκη.

Έργο πρώτο η κατάργηση της αξιολόγησης – χειραγώγησης των εκπαιδευτικών.

Έργο δεύτερο η εκλογή διευθυντών από τους ίδιους τους δασκάλους.

Ε, να μην πάει τώρα στον αγύριστο και το ΕΑΕΠ;  Στον Καιάδα των παλιών Ελλήνων και στο πυρ το εξώτερο των χριστιανών.

Σταματήστε να κλαίγεστε και να χτυπιέστε οι νέοι συνάδελφοι. Οι αναπληρωτές και οι αδιόριστοι. Που ξαφνικά αγαπήσατε το ΕΑΕΠ. Σαν τον πνιγμένο που από τα μαλλιά του πιάνεται και σαν τον μετανάστη και τον πρόσφυγα που μπαίνει στη σάπια βάρκα του δουλέμπορα για να φτάσει στη νέα γη της επαγγελίας. Ζητωκραυγάζοντας και υπέρ της Μέρκελ. Και σαν τους συντρόφους του Οδυσσέα που κατάντησαν μπαίγνιο στα χέρια της πανούργας Κίρκης.
Το ΕΑΕΠ δεν ήταν η λύση στο πρόβλημά σας. Ήταν το δόλωμα να καταστρέψουν και τη δική σας ζωή και τη ζωή όλων μας. Ένας άλλος τύπος σχολείου χρειάζεται και μας αξίζει. Και στους μαθητές μας και στους εκπαιδευτικούς.  Ενιαίος για όλα τα Ελληνόπουλα, όπως απαιτεί η δημοκρατία. Και όσο αντέχει η οικονομία της χώρας.  Κι όχι να γίνεται της κακομοίρας κάθε φθινόπωρο και να μένουν σχολεία με κενά ακόμη και ως τον Ιούνιο. Ποιον ευνοεί αυτό το μπάχαλο;

Η εκπαίδευση πρέπει να νοικοκυρευτεί. Να μπει τέλος στο χάος και ο θεσμός του αναπληρωτή να ξαναβρεί την αρχική του έννοια. Να γίνουν μόνιμοι διορισμοί και μόνο τα έκτακτα κενά να καλύπτονται με αναπληρωτές.  Να αποκτήσει το κάθε σχολείο το προσωπικό του και οι μαθητές δασκάλους που δε θα είναι οι τουρίστες για μια χρονιά.  Αλλά και να υπάρχει χρόνος να συνεδριάσουμε, να συνεργαστούμε, να επικοινωνήσουμε. Να ξαναβρούμε αυτά που σκότωσε το ΕΑΕΠ.

Το ξέρεις και το ξέρω πως στο σχολείο αυτό (το κατ’ ευφημισμό σχολείο) δεν ξέραμε ο ένας το όνομα του άλλου. Ενίοτε ούτε και τη μορφή του. Μπαίναμε βγαίναμε σκυφτοί και τρέχοντας. Άλλος στις 8 άλλος στις 10 άλλος στη ζώνη του Ολοήμερου. Με τα κενά των δύο και τριών ωρών να υποσκάπτουν τη λειτουργία του σχολείου με το δικό τους τρόπο. Ερχόταν ο άλλος για δυο ώρες μάθημα, στη λαϊκή μετά να ψωνίσει ή στο σπίτι να μαγειρέψει και στην τράπεζα να πληρώσει λογαριασμούς. Και κατόπιν επιστροφή με την ψυχή στο στόμα στο σχολείο για δυο ακόμη ώρες μάθημα. Κάνω λάθος; Αυτή δεν είναι η καθημερινότητα ενός ΕΑΕΠ;  Είναι σχολείο αυτό το πράγμα; Είμαστε περήφανοι που εργαζόμαστε σε έναν τέτοιο χώρο;

Ή το άλλο: Κανείς από μας δεν άντεχε να βγάλει 7 ώρες μάθημα συνεχόμενο.  Κι όσοι ανόητοι πήγαν να το δοκιμάσουν, κατέληξαν με αναρρωτική. Κι ας είναι το ωράριό μας το πολύ 25 ώρες την εβδομάδα και όχι 35 όπως των μαθητών. Όμως κάποιοι έχουν το θράσος να επιμένουν πως τα παιδιά αντέχουν 7 ώρες μάθημα! Κι αν κάποιο ξεσπά σε φασαρία ή δεν προσέχει το μάθημα, φταίει το ίδιο και είναι απροσάρμοστο. Ουδόλως το τρισάθλιο εξαντλητικό πρόγραμμα…  Σημασία και για τις απουσίες των παιδιών που ξαφνικά αυξήθηκαν…

Λέω λοιπόν: Ίσως σου λείπει το μέτρο σύγκρισης. Δεν έζησες την παλιότερη μορφή των σχολείων μας.  Δε σου περνά καν από το μυαλό ότι θα μπορούσε να είναι αλλιώς ο χώρος εργασίας. Όχι πως ήταν τότε ο παράδεισος. Μα δεν ήταν και η κόλαση του ΕΑΕΠ.  

Και λέω τέλος, συμφωνώντας με τον Ελύτη, πως ο παράδεισος είναι δικαίωμά μας. Και μπορεί να με πείτε κι εμένα τρελή μα θα επιμείνω πως μπορούμε να τον φτιάξουμε ακόμη κι απ’ το τίποτα. Και  με τη μέθοδο του Καζαντζάκη.  

Έχουμε τα πινέλα, έχουμε τα χρώματα.

Ας βάλουμε μπροστά να σχεδιάσουμε τον παράδεισο και το σχολείο που μας αξίζει.