ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

VIBER και ΓΟΝΕΙΣ

Πήγαινε κάτω

VIBER και ΓΟΝΕΙΣ Empty VIBER και ΓΟΝΕΙΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Πεμ Δεκ 26, 2019 12:20 pm

VIBER και ΓΟΝΕΙΣ



Παλιά ήταν ο πεζόδρομος. Τώρα είναι το viber. Για να θάβουμε τον δάσκαλο του παιδιού μας και να έχουμε και την εντύπωση πως δε θα φτάσει στα αυτιά του. Βέβαια αυτό δεν είναι το σημαντικότερο. Αλλά που το θάψιμο γίνεται και ενώπιον των παιδιών. Δίχως να συνειδητοποιούν εκείνοι που κρατούν το φτυάρι ότι ο πρώτος που ζημιώνεται είναι το ίδιο το παιδί τους.

Και δυστυχώς η κατάσταση αυτή έχει διαδοθεί σε όλα τα σχολεία. Δεν προλαβαίνει ο δάσκαλος να βήξει και αμέσως η είδηση ανεβαίνει στο viber. "Έβηξε. Ποιος ξέρει τι έχει. Θα μας κολλήσει τα παιδιά μας."

Αφήστε την κριτική για το έργο του. Όλοι γίνονται ειδικοί πανεπιστήμονες και έχουν γνώμη και άποψη. Για το αν πρέπει να δίνει φωτοτυπίες ή να μη δίνει φωτοτυπίες. Για το αν πρέπει να βάζει τόσες φορές Ορθογραφία ή περισσότερες ή λιγότερες. Για το αν φώναξε πολύ ή αν αφήνει τα παιδιά να κάνουν ό,τι θέλουν. Για το αν πρέπει να κάνει γιορτή τα Χριστούγεννα ή αν θα χάσουν τα παιδιά μας τα μαθήματά τους με τη γιορτή που τα βάζει να κάνουν.

Κάποιος δε βρέθηκε να τους πει ότι στο σημερινό σχολείο ο δάσκαλος στην ουσία δεν ελέγχεται από κανέναν; Κάνει ό,τι τον φωτίσει ο Θεός και ουδείς ενδιαφέρεται ούτε να τον ελέγξει ούτε και να τον βοηθήσει στις περιπτώσεις που ο ίδιος ο εκπαιδευτικός το επιζητεί. Όταν καταθέτει αναφορές για τα προβλήματα στην τάξη του και παρακαλεί τους ανωτέρους του να επισκεφθούν την τάξη και να επιληφθούν του θέματος. Στου κουφού την πόρτα.
Να λες εσύ για τα παιδιά που παρουσιάζουν ειδικές μαθησιακές δυσκολίες. Για προβλήματα συμπεριφοράς, για ψυχολογικά προβλήματα. Και κανείς να μη νοιάζεται. Να δοθεί λογοθεραπεία σε όσα έχουν προβλήματα λόγου, εργοθεραπεία σε όσα δυσκολεύονται στην κινητικότητα, ειδική αγωγή, ψυχολογική υποστήριξη, ενισχυτική διδασκαλία κλπ.

Το μόνο όπλο που μένει για να παλέψει ο δάσκαλος σήμερα είναι το φιλότιμό του. Η ψυχική του αντοχή. Να επιμένει ακόμη και όταν του τυχαίνει τμήμα - Γολγοθάς. Με πολλά παιδιά που χρήζουν ειδικής αγωγής. Με τρελές δυσκολίες από τη μεριά των εγχειριδίων και του αναλυτικού προγράμματος. Με υλικοτεχνικές συνθήκες που βάζουν τροχοπέδη στον αγώνα του. Και άλλα και άλλα που θα σκότωναν και ελέφαντα.

Κι έρχεται εκείνη η μητέρα. Που σου λέει "Εγώ εκτιμώ πολύ το έργο σας, δε με νοιάζει τι λένε οι άλλοι γονείς". Μάλιστα.

Και μετά και άλλος το ίδιο. Να σου λέει ετούτο για το viber και το άλλο για το παιδικό πάρτι. Και το γνωστό: "Εμένα δε με νοιάζει, εγώ σας εκτιμώ, και τα είπα και στους άλλους."

Εσύ όμως; Εσένα σε νοιάζει. Γιατί αυτή η κατάσταση καταστρέφει ό,τι χτίζεις. Και δε σε αφήνει να αποδώσεις στο έργο σου. Και σε σκοτώνει και ψυχολογικά. Όσο και αν ξέρεις πως κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Όσο ήσυχη και αν έχεις τη συνείδησή σου. Ανθρώπινο δεν είναι;

Ακόμη και όταν ξέρεις πως η κατάσταση με το viber έχει εξαπλωθεί σαν επιδημία παντού. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Δυστυχώς είναι γενικό.

Και το πόση ζημιά προκαλεί στην εκπαίδευση δεν στο λέει μόνο η εμπειρία σου. Αλλά και εκείνη η παλιά έρευνα που σου στοίχισε ένα χρόνο από τη ζωή σου. Για τις σχέσεις των δασκάλων με τους γονείς. Δεν είναι μόνο ιδέα σου. Είναι επιστημονικά διαπιστωμένο και τεκμηριωμένο. Η φαγωμάρα γονιών - δασκάλων μόνο καλό δεν κάνει στους μαθητές.

Αυτά.

Και ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω.



VIBER και ΓΟΝΕΙΣ C_aua_10

____________________________________

* Το κείμενο είναι της Μαρίας Λαμπρίδου, δασκάλας επί 30 και πλέον έτη σε σχολικές αίθουσες - ερευνήτριας εκπαιδευτικών θεμάτων. Αφιερώνεται σε όλους εκείνους τους γονείς που την στήριξαν στο έργο της, γιατί χωρίς αυτούς θα είχε ξαναλλάξει επάγγελμα. Οι γονείς είναι ό,τι σημαντικότερο στην εργασία του δασκάλου. Όπως για τον ναυτικό ο εφοπλιστής. Μπορείς να σώσεις καράβι που ο ιδιοκτήτης του έχει βαλθεί να το στείλει στον πάτο; Έτσι και το παιδί. Αν δεν έχεις σύμμαχο τον γονιό του, ελάχιστα πράγματα μπορείς να κάνεις γι' αυτό.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

VIBER και ΓΟΝΕΙΣ Empty Απ: VIBER και ΓΟΝΕΙΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Πεμ Δεκ 26, 2019 4:05 pm

Κι όταν ακόμη δεν υπήρχαν viber και εκατό χρόνια πριν ακόμη, τα ίδια τράβαγαν οι δάσκαλοι από τους γονείς. Μια αληθινή ιστορία από το χωριό μου, ένα ορεινό χωριό στη Θεσπρωτία. Όπως μου τη διηγήθηκε ο πατέρας μου. Για μια δασκάλα από την Κέρκυρα. Που μάλλον την έλεγαν Μαγδαληνή...

VIBER και ΓΟΝΕΙΣ 510
Το κτίριο που στεγαζόταν το Αμελικό.


ΜΑΡΙΟΡΗ έγραψε:ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ ΑΜΕΛΙΚΟ

Τη λέγανε Μαγδαληνή;


Της Μαρίας Θ. Λαμπρίδου

Αρχή του παραμυθιού μας, καλησπέρα στις αφεντιές σας και κάντε ψίχα* ήσυχα να βγούνε οι ξωτικές κι οι νεραϊδοπαρμένοι. Ήσυχα λέω, μη σας πάρουν τη φωνή κατά που συνηθάνε.

Νύχτα αφέγγαρη απόψε. Εκεί στο κέντρο του χωριού. Ψυχή πουθενά, φως πουθενά. Μόνο τα νυχτοπούλια που κρώζουν. Ήρεμος ο Αϊ Δημήτρης αναπαύει το γαλήνιο ίσκιο του. Δίπλα το Αμελικό. Με τα δυο του πατώματα. Και κει, στο απάνω, μια τσούπρα. Μόνη της. Ξένη σ' αυτό τον τόπο, ξένη και με τους ανθρώπους.

Πότε ήρθε εδώ; Πότε έφυγε; Κανείς δεν ξέρει στα σίγουρα. Λένε πως την έλεγαν Μαγδαληνή. Μπορεί κι αλλιώς. Κανείς δε θέλει να θυμάται. Θλιβερή ιστορία, απ' αυτές που καλύτερα να τις ξεχνούν. Σήμερα όμως θα κάνουμε μια εξαίρεση. Έτσι πρέπει και να με συμπαθάτε αν σας στεναχωρέψω.

Δασκάλα ήρθε στον τόπο μας η Μαγδαληνή, ας την πούμε κι εμείς έτσι για ευκολία. Από πού; Μερικοί τη θέλουν Κερκυραία. Μια Ναυσικά που ξέπεσε στα βουνά μας. Αμάθητοι οι ντόπιοι σε τέτοιες γραμματιζούμενες κυράδες, την είδαν απ την αρχή με μισό μάτι. Δάσκαλο γύρευαν για τα παιδιά τους και όχι μια ομορφονιά με ξενικά ρουτιά* και σουσούμια αλλόκοτα.

Σαν ξεπέζεψε στον πλάτανο του Μεσοχωριού, ανόρεχτα της έδειξαν το κονάκι του δάσκαλου. Ντράπηκαν να της πούνε να φύγει, το φώναζαν όμως τα μάτια τους. Ντράπηκε κι εκείνη να ρωτήσει το γιατί. Μικρό κορίτσι ήτανε μαθές κι ας την έβλεπαν οι άλλοι για Μπουμπουλίνα έτοιμη να τους βάλει μπουρλότα.

Κλείστηκε εκείνη στο κονάκι, στο Αμελικό δηλαδή, σχολείο και σπίτι για το δάσκαλο ένα πράμα ήταν εκείνα τα χρόνια, και άρχισε το σούσουρο να απλώνεται. "Δάσκαλος γυναίκα, πού ματακούστηκε!" Πάτησαν πόδι τα παιδιά, τέτοιες ευκαιρίες δε χάνονται:

«Δεν πααίνουμε* στο σκολειό!»

Πάτησαν πόδι και οι μανάδες:

«Να πα να τσι* πείτε να τσακιστεί να φύγει, θα μας χαλάσει τα σπίτια μας αυτή με τα φερσίδια* της!»

Έπεσαν οι άντρες σε μεγάλη συλλοή*. Έστριβαν τη μουστάκα τσε δω, την έστριβαν τσε κει*, βαρύ τους έρχουνταν να πάνε να πούνε της κυρα - δασκάλισσας να τα μαζέψει και να φύγει.

Κι εκείνο το κοράσιο, μόνο κι έρμο το καψερό, να παλεύει να βρει άκρη να βολευτεί στο καινούριο σπιτικό. Σπιτικό τρόπος του λέγειν, ένα αχούρι σκοτεινό και η μπόχα της τυρίλας να την πνίγει. Πνιχτή και απόκοσμη και η σιωπή, μόνο την καρδιά της άκουγε να σφυροκοπά. Κι απέ*, σαν πέρασαν οι πρώτες ώρες, πήρε το θάρρος, αναγκάστηκε πες, να ξεμυτίσει από το κονάκι της. Κείνα τα χρόνια τα σπιτικά δεν είχαν τις ευκολίες τις σημερινές. Άγνωστες πολυτέλειες που ήθελαν δεκαετίες να φτάσουν ως εδώ. Μπάνιο και τουαλέτες; Εδώ νερό δεν είχανε και το κουβάλαγαν ζαλωμένο με τις βιτσέλες*.

Βγήκε λοιπόν η Μαγδαληνή, και χτύπησε την πρώτη πόρτα που βρήκε μπροστά της. Η ανάγκη βλέπεις είναι πιο πάνω κι από τη ντροπή. Με χαμηλά τα μάτια και ψελλίζοντας έκανε τη δύσκολη ερώτηση. Και σαν κατάλαβε η νοικοκυρά, με τα χίλια ζόρια, τι ζήταγε η δασκάλα, φώναξε τη θυγατέρα της τη μεγάλη να πάει να της δείξει. Το αναγκαίο*, κατά πως το λέγανε ευγενικά. Και πήραν δρόμο και δρόμο άφησαν, γιατί αυτό το αναγκαίο ήταν κατά λάκκο μεριά, χαμηλά, μακριά από τα βλέμματα των ανθρώπων. Και μακριά από τον κόσμο και η καθαριότητα του χώρου.

Είδε η Κερκυραία τα κατάντια μας και έφριξε. Μα τι να πει; Και σε ποιον; Αλλιώς ήταν αυτή μαθημένη στον τόπο της, άλλα συνήθεια και άλλος πολιτισμός. Μα εδώ, σε τούτα τα βουνά που μόλις τα είχε αφήσει του Τούρκου το ποδάρι, αυτά ήταν, το είπαμε, πολυτέλειες άγνωστες.

Λέτε κι εσείς με νου σας τι κάθομαι τώρα και σας μολογώ*. Έλα μου ντε που τούτα όλα έπαιξαν ρόλο σημαντικό; Κι αν ενοχλούν τ’ αυτιά μας και τα μάτια μας τέτοιες παράταιρες κουβέντες, ακόμη πιο πολύ θα μας ενοχλήσει να μάθουμε τη συνέχεια ετούτης της λησμονημένης ιστορίας.

Που λέτε έτσι είχαν τα πράγματα. Οι χωριανοί δε θέλαν τη δασκάλα ούτε ζουγραφιστή, κι εκείνη απ' τη μεριά της άλλο δε λαχτάραγε παρά να φύγει από τούτο τον καταραμένο τόπο και το μαρτύριο που τράβαγε. Μα εύκολο δεν ήταν να γλιτώσει. Και ποιος ξέρει και ποια ανάγκη την είχε φέρει ως εδώ. Κανείς δε ρώτησε και κανείς δεν έμαθε ποτέ.

Πόσος καιρός πέρασε, αδύνατον να μάθουμε. Και λίγος ή πολύς δεν έχει σημασία. Το σημαντικό και το βέβαιο είναι το αποτέλεσμα στην ψυχή του κοριτσιού. Μέρα τη μέρα μαζευόταν η πίκρα και βούλιαζε σε χάος απύθμενο. Μα τούτο το δράμα κανείς δεν το πρόσεξε. Κι έτσι κανενός η καρδιά δεν μαλάκωσε. Αντίθετα, μέρα τη μέρα, έψαχναν τρόπο να διώξουν τη δασκάλα. Να γλιτώσουν από τούτο το βραχνά.

Και όχι μόνο τη μέρα. Τις νύχτες κατσουλώνονταν με μαύρα σκουτιά και κρυμμένοι στο σκοτάδι έβγαζαν αλλόκοτες φωνές κάτω από τα παραθύρια της δασκάλας. Και ήταν μαθές ένα βήμα από το Αμελικό το κοιμητήρι, να τους ακούς και να σου σηκώνεται η τρίχα.

Να όμως που κάποια στιγμή βρήκαν επιτέλους την αφορμή που γύρευαν και για καταπρόσωπο επίθεση:

Η δασκαλίτσα, που ούτε το όνομά της δε θέλησαν να κρατήσουν οι παλιοί, και που ούτε τη μέρα καλά καλά δεν μπορούσε να φτάνει εκεί κάτω στο χασίλι* γι αυτό που σήμερα το θεωρούμε αυτονόητο να υπάρχει στο κάθε σπίτι, τις νύχτες αναγκαζόταν να καταφεύγει στη λύση που ήξερε από τον τόπο της, το δοχείο νυχτός για να το πούμε ευγενικά. Το πώς μαθεύτηκε ετούτο το μυστικό στο χωριό, άγνωστο. Το θέμα είναι πως αυτό ακριβώς τους έδωσε την αφορμή που γύρευαν. Μαζεύουν το λοιπόν οι άντρες τις γυναίκες και μια και δυο τις στείλανε στο Αμελικό να πετάξουν έξω τη "βρομιάρα". Ποια λόγια αλλάχτηκαν εκεί; Τι προσβολές άδικες εισέπραξε το ξένο κορίτσι;

Ξεχείλισε η ψυχούλα της και όλα όσα είχε μαζεμένα ορμήσαν βίαια και σαλέψαν το μυαλό της. Θέλει και πολύ νομίζετε ο άνθρωπος να παραλοϊστεί; Τι απέγινε, κανείς δεν ξέρει. Το χωριό έθαψε στη σιωπή ετούτη τη θλιβερή ιστορία της πρώτης και τελευταίας δασκάλας του χωριού μας. Δεν ήθελαν να θυμούνται και να ντρέπονται για το κακό που της έκαναν. Ακόμη και το όνομά της θάφτηκε επιμελώς στη λήθη. «Αλησμονώ και χαίρομαι» που λέει και το τραγούδι. Τη λέγανε Μαγδαληνή; Ήτανε Κερκυραία;

Χρόνια μετά έψαξε να τη βρει ένας δάσκαλος του χωριού μας. Δεν τα κατάφερε. Ίσως το όνομα δεν ήτανε σωστό, ίσως ο τόπος της να ήταν άλλος. Ποιος ξέρει; Κι ένα βράδυ κάθισε και μου τα είπε όλα χαρτί και καλαμάρι, για τη Μαγδαληνή, ή όπως αλλιώς τη λέγαν. Να βγάλει το κρίμα από μέσα του. Και όπως μου τα μολόγησε έτσι κατά λέξη σας τα λέω κι εγώ. Να μη με βαραίνουν άλλο. Κι ας είναι τούτο το παραμύθι ένα μνημόσυνο για εκείνη την άτυχη κοπέλα που τόσο αδικήσαμε.
Καλό ξημέρωμα και με υγεία να ξανανταμώσουμε.

Να συνεχίσουμε να λέμε παραμύθια. Που παραμύθια δεν είναι...



ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ: Οι ερμηνείες των λέξεων του τοπικού λεξιλογίου βασίστηκαν σε ανέκδοτη εργασία του Θεόφιλου Λαμπρίδη, κι ο ίδιος μας διηγήθηκε και την ιστορία της "Μαγδαληνής".

*ψίχα = λίγο
*ρουτιά = ρούχα
*πααίνουμε = πηγαίνουμε
*τσι (πείτε) = της (πείτε)
*φερσίδια = τρόποι φερσίματος, συμπεριφοράς, τα φερσίματα
*συλλοή = συλλογή, σκέψη
*τσε δω, τσε κει = από δω, από κει
*απέ = έπειτα
*βιτσέλες = δοχεία για μεταφορά νερού
*αναγκαίο = τουαλέτα,
*μολογώ = ομολογώ, λέω
*χασίλι = χωράφι
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης