ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

Και τι θα πούμε στα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...

Πήγαινε κάτω

Και τι θα πούμε στα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...  Empty Και τι θα πούμε στα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Οκτ 16, 2011 11:11 pm

Γιατί πεινάνε και λιποθυμούν τα παιδιά; αναρωτιέται ο Ριζοσπάστης σε σημερινό του άρθρο. Κι αφού δώσει τις απαντήσεις που ξέρουμε όλοι, πλην του υπουργείου Παιδείας βεβαίως βεβαίως, προχωρά και στο άλλο ερώτημα. Τι θα πούμε στα παιδιά:

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=48108

[...] Τέλος, το επόμενο διάστημα και για πολύ χρόνο, αυτό για το οποίο θα απολογηθούμε είναι τι είπαμε στα παιδιά μας. Κρίση είναι θα περάσει; Ο μπαμπάς δε θα δουλέψει για λίγο γιατί η μεγάλη μας οικογένεια (βλ. η εταιρεία που δουλεύει ο μπαμπάς) περνάει δύσκολα, όπως πρότεινε σε άρθρο της κάποια αστική φυλλάδα στους γονείς στην αρχή της κρίσης; Δε θα κριθούμε για το αν φτιάξαμε ουτοπικούς κόσμους στα παιδιά μας με ψέματα και υπεκφυγές;

Το καλύτερο μάθημα που έχουμε να δώσουμε το επόμενο διάστημα στα παιδιά μας είναι ο αγώνας και η αισιοδοξία που βγαίνει από αυτόν. Ομως, πρέπει να πάρουμε μέτρα για τους νέους γονείς και ιδιαίτερα για τις νέες μητέρες που θα εξασφαλίζουν τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Είναι κρίσιμο πράγμα να μπορούμε να πούμε με απλά λόγια στα παιδιά μας, γιατί ο κόσμος αυτός πρέπει και μπορεί να αλλάξει. Γιατί η μαμά και ο μπαμπάς απεργούν και μπορεί να μην μπορούν να τους πάρουν κάτι από αυτά που θέλουν αλλά είναι περήφανοι που είναι αγωνιστές.

Είναι κρίσιμο πράγμα τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε μια μεγάλη αγκαλιά συναγωνιστών που θα νοιάζονται με τον ίδιο τρόπο για τα δικά τους αλλά και για τα άλλα παιδιά.

Να μάθουν πως είναι κομμάτι μιας λαμπρής ιστορίας και να τη μάθουν όπως δεν τους τη λένε τα σχολικά βιβλία.

Ενα γνωστό μας τραγούδι λέει: Η φτώχεια είναι ντροπή. Γιατί πρέπει να την αποτινάξεις. Το να είσαι όμως αντικειμενικά ο φτωχός, ο πλαστουργός της νιας ζωής είναι τιμή. Οι αρχές και οι αξίες τις εργατικής τάξης να διαποτίσουν την ανατροφή των παιδιών μας και των παιδιών όλων των λαϊκών οικογενειών.

Αυτά λοιπόν να πούμε στα παιδιά. Σύμφωνα με τη συντάκτρια του άρθρου, την Κανέλλα ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, που δηλώνει και μέλος του Τμήματος Παιδείας και Ερευνας της ΚΕ του ΚΚΕ. Και Κανέλλα και Γεωργοπούλου; Πόσο τυχαία μπορεί να είναι η συνωνυμία με την παλιά μου συμμαθήτρια; Τη Νέλυ; Μα και τι σημασία έχει; Αν είναι εκείνη ή κάποια άλλη γυναίκα που ζει και μοιράζεται την ίδια κοινωνική πραγματικότητα με όλους μας. Και που ποιος ξέρει, ίσως ίδια να την αποκαλούσαν στο γυμνάσιο οι φιλενάδες της, Νέλυ...

Νέλυ, λοιπόν. Μια και νοιάζεσαι για τα παιδιά όλου του κόσμου και μια και νοιάζομαι κι εγώ, θα σου πω και τη δική μου γνώμη για το ζήτημα.

Πρώτον. Τα παιδιά δεν τρώνε αγωνιστικότητα. Συνήθως προτιμούν γάλα, ψωμάκι, μακαρόνια με τυρί και κιμά, σοκολάτες και ας χαλάνε τα δόντια και πατατίτσες τηγανητές που έλεγε ένα παλιό διήγημα για τα χρόνια της κατοχής. Επιπλέον λατρεύουν τα παγωτά, δε λένε όχι στα σουβλάκια και στις πίτσες και στο σχολείο σπρώχνονται για τυρόπιτες, κρουασάν και παραφουσκωμένα τοστ με ζαμπόν και τυρί. Αγωνιστικότητα δεν είδα ποτέ κανένα παιδί να παραγγέλνει στο κυλικείο, κι ας δουλεύω παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα με παιδιά.

Κι η αφεντιά μου, θυμάμαι, στο γυμνάσιο, αν ήσουν κι εσύ εκεί θα το θυμάσαι, τουλούμπες και κορνέ ζήταγα από την κυρα - Παρθενόπη, καλή της ώρα. Όσο για αγωνιστικότητα, ναι, είχαμε ζητήσει μερικές μερίδες στις μέρες του Πολυτεχνείου αλλά ήμασταν πια έφηβες, όχι παιδιά.

Προχτές, μια και είπα Πολυτεχνείο, γνώρισα, Νέλυ, τον παππού ενός μαθητή μου. Του έσφιξα το χέρι συγκινημένη, γιατί από τον μικρό ήξερα ότι ο άνθρωπος αυτός εκείνες τις τρεις μέρες του Νοέμβρη, στεκόταν στο κολονάκι του Πολυτεχνείου. Στητός όπως και ο λαός μας εκείνες τις μέρες, με τη γροθιά ψηλά. Χρόνια τον έβλεπα στις φωτογραφίες μα τώρα είχα την τιμή να να τον γνωρίσω από κοντά.

- Να έρθετε στη γιορτή του Πολυτεχνείου, του είπα. Να μιλήσετε στα παιδιά. Ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δε μετράει μπρος στα λόγια που εσείς θα τους πείτε.

Κοκκίνισε ως τ' αυτιά και έσκυψε το κεφάλι.

- Δεν μπορώ μου είπε, ντρέπομαι. Η γενιά η δική μου φταίει για όσα περνάνε τώρα τα παιδιά και όσα θα έρθουν ακόμα.

Ντράπηκα κι εγώ, Νέλυ. Που έτσι καταντήσαμε τους ήρωές μας. Να μην μπορούν να μιλήσουν στα παιδιά. Να μην μπορούν να τα κοιτάξουν στα μάτια. Να τους λιώνουν οι τύψεις και οι ενοχές.

Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά, Νέλυ; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα. Έτσι λέει ένα άλλο τραγούδι, μια και σου αρέσει κι εσένα να επικαλείσαι τα τραγούδια. Κι ακριβώς για τούτο δεν ωφελεί να φλομώσουμε τα παιδιά ψέματα. Δεν φτάνουν όσα άλλα τους φορτώσαμε στις μικρές τους πλάτες; Να ξεφορτώσουμε πάνω τους και τις ψευδαισθήσεις μας; Πως τάχα μου και καλά είμαστε αγωνιστές και περήφανοι;

Αν ήμασταν, Νέλυ, περήφανοι και αγωνιστές, δε θα ήταν η πατρίδα σήμερα στα χάλια που είναι. Ούτε κατάμαυρο το μέλλον των παιδιών μας. Δεν είμαστε όμως ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Γιατί προφανώς δεν αγωνιστήκαμε όσο και όπως θα έπρεπε, πώς αλλιώς θα μας αφαιρούσαν μονοκοπανιά τόσα δικαιώματα και κατακτήσεις; κι επομένως ούτε περήφανοι μπορούμε να αισθανθούμε.

Εσύ, όποια Νέλυ κι αν είσαι, η παλιά μου συμμαθήτρια ή μια άλλη με το ίδιο όνομα, δεν έχει καμιά σημασία, έχεις, και αναφαίρετο δικαίωμά σου, μια άλλη άποψη και άλλη στάση. Αφενός πιστεύεις ότι τα παιδιά χορταίνουν με αγωνιστικότητα και αφετέρου αισθάνεσαι υπερπλήρης αγωνιστικών παρακαταθηκών και άλλο τόσο περήφανη για τους αγώνες σου που να μπουκώσεις όχι μόνο τα δικά σου παιδιά μα και των άλλων. Μπράβο σου!

Όποια όμως Νέλυ κι αν είσαι, γνωστή μου ή άγνωστη, σίγουρα είσαι το ίδιο πρόσωπο που αναφέρει και σε άλλα άρθρα του ο Ριζοσπάστης. Πχ στο ακόλουθο:

http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5469009 Τρίτη 26 Γενάρη 2010

Επισημαίνοντας τη σημασία που δίνει η ΕΕ στην εκπαίδευση (συνθήκη Μάαστριχτ, στρατηγική της Λισαβόνας), η Κανέλα Γεωργοπούλου, πρόεδρος της Ομοσπονδίας, αναφέρθηκε στους δύο βασικούς άξονες αυτής της πολιτικής, [...]

«Οι συνέπειες από τα παραπάνω για το λαό και τη νεολαία θα είναι αρνητικές. Με βαθιές κοινωνικές και μορφωτικές αλλαγές. Οταν προτάσσονται οι δεξιότητες, κόντρα στην ολόπλευρη καλλιέργεια του ανθρώπου, κόντρα στην ολόπλευρη μόρφωσή του, τότε το γενικό μορφωτικό επίπεδο χαμηλώνει, συρρικνώνεται. Οι κοινωνικές συνέπειες από τη διαρκή κινητικότητα των νέων εργαζομένων - εκπαιδευόμενων μάγων θα φτάνουν στο επίπεδο της ανθρωποφαγίας. Αυτά είναι τα δικά τους οράματα για την Παιδεία, που μοιράζονται πολιτικά κόμματα του ευρωμονόδρομου, συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι «μόνιμοι» κοινωνικοί εταίροι (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΒΕ, ΓΕΣΑΣΕ, ΚΕΔΚΕ κλπ.), ο ΣΕΒ, οι πρυτάνεις - μάνατζερ των επιχειρήσεων. Με ξέφτια δεν μπορείς να υφάνεις μια σταθερή εργασία και μια αξιοπρεπή ζωή, αύριο»!, είπε χαρακτηριστικά η πρόεδρος της Ομοσπονδίας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια της σύσκεψης υπήρξαν και «φωνές» που είτε παρουσίαζαν επιμέρους προβλήματα ως κεντρικά και πρόβαλαν ως λύση, είτε προσπάθησαν να εξωραΐσουν την πραγματικότητα, είτε έκαναν λόγο για κοινό αγώνα με ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

«Δε θα χτίσουμε την ενότητα στο όνομα του "όλοι μαζί" για να κάνουμε ένα πλαίσιο "σούπα", το οποίο δε θα έχει αιχμές, θα είναι ανιστόρητο και δε θα προβλέπει. Βλέπουμε όλοι τα χάλια της δημόσιας Παιδείας, δεν αρκεί όμως μόνο η διαπίστωση. Ποιος ευθύνεται; Θα καταλήξουμε ότι υπάρχουν παιδιά που έχουν στο DNA τους να πάρουν ολοκληρωμένη μόρφωση και άλλα για οικονομικούς, βιολογικούς, κοινωνικούς λόγους πρέπει να είναι οι σκαφτιάδες της αυριανής μέρας; ΟΧΙ! Ολα τα παιδιά του ελληνικού λαού πρέπει να μετέχουν της ίδιας εκπαίδευσης. Ποια εκπαίδευση έχει σήμερα ανάγκη ο τόπος μας; Μπορεί μια κοινωνία με τόσο πλούτο οικονομικό, τεχνικό, επιστημονικό, να δώσει στα νέα της παιδιά το δικαίωμα να πάνε στο σχολείο μέχρι τα 18; Την αυριανή γενιά τη θέλουμε αξιοπρεπή; Με τι κριτική σκέψη; Με τι εργασιακά δικαιώματα; Θέλουμε θεμέλια εργασιακών σχέσεων που θα κάνουν τον άνθρωπο αξιοπρεπή, να μπορεί να ζει από τη δουλειά του, να μη γλύφει, να μην επαιτεί. Αν συμφωνούμε σε αυτά, υπάρχουν αιτήματα που δεν κάνουμε πόντο πίσω: Καμία επιχειρηματική δραστηριότητα στο σχολείο. Ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν υποχρεωτικό 12χρονο σχολείο», τόνισε η πρόεδρος της Ομοσπονδίας.

Δε μας τα λες καλά, Κανέλλα ή Νέλυ ή όπως αλλιώς σε φωνάζουν. Από τη μια ζητάς μια μεγάλη αγκαλιά που να χωράει όλα τα παιδιά κι από την άλλη κλείνεις τη δική σου στους άλλους που αγωνίζονται δίπλα σου. Τα παιδιά, αγαπητή μου, και στο λέω αυτό ως παιδαγωγός, δε διδάσκονται με λόγια. Μόνο με πράξεις και ζωντανό παράδειγμα.

Αν λοιπόν εσύ αποκαλείς "σούπα" την ενότητα του κινήματος, αν βάζεις στο ίδιο τσουβάλι αφεντικά και εργάτες, αν εδώ που φτάσαμε δεν καταλαβαίνεις ότι δεν έχουμε την πολυτέλεια της λαθεμένης επιλογής του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ για συμπόρευση μόνο με όσους συμφωνούν σε όλα μαζί τους, αυτό ακριβώς θα περάσεις και στα παιδιά σου. Μια ουτοπία και μια ψευδαίσθηση που ευθύνεται, λυπάμαι που θα το πω, στον ίδιο σχεδόν βαθμό για το σημερινό χάλι με τους άλλους που κατηγορείς.

Μην τα υποτιμάς όμως τα παιδιά. Όπως υποτιμάς και τους αγωνιστές άλλων χώρων. Είναι μικρά αλλά όχι χαζά. Καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα νομίζουμε ή και θα θέλαμε να καταλάβουν. Θα έρθει η ώρα που θα σου κάνουν την ερώτηση για τη στάση σου. Και τη στάση του χώρου που υποστηρίζεις. Αν και πόσο ωφέλησε για να σωθεί ο λαός μας από το τσουνάμι της αντεργατικής και αντιλαϊκής πολιτικής.

Και θα σου θυμίσουν τότε αυτά που εσύ ξεχνάς. Και που θα έχουν είτε τα διδάξει το σχολείο είτε και όχι μάθει. Τι έκανε ο λαός μας στην Κατοχή. Τι έκανε στη Χούντα. Θα σου μιλήσουν για το ΕΑΜ και για το ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ του Πολυτεχνείου. Τις εποχές δηλαδή που και πάλι τα παιδιά πεινούσαν και λιποθυμούσαν και βγήκαν στους δρόμους φωνάζοντας ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Η αγωνιστικότητα, και δεν αμφισβητώ πως την έχεις, αλλιώς θα ήμουν ανακόλουθη, έχει νόημα μόνο όταν υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού και της εργατικής τάξης. Κι όχι αγωνιστικότητα για την αγωνιστικότητα και αγώνες για μικροκομματικά συμφέροντα.

Σήμερα, όπως λες κι εσύ, και θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου, φτάσαμε στο σημείο να λιμοκτονούν τα παιδιά μας. Εδώ, στην Ηγουμενίτσα που πλέον ζω, αναγκάζονται ακόμη και να κλέβουν για να φάνε. Πέρυσι ακόμη βλέπαμε τους λαθρομετανάστες από τη Σομαλία και το Αφγανιστάν να χώνονται στους κάδους να βρουν τροφή. Και αηδιάζαμε. Τώρα, που πλέον τους μαζέψανε και τους εξαφανίσανε από την πόλη, διατυμπανίζοντας πως την καθάρισαν από τους βρομιάρηδες, έμεινε παρακαταθήκη στα παιδιά μας πως όποιος πεινάει κάνει τα πάντα για να φάει. Σου είπα. Τα παιδιά δε νογάνε από λόγια. Τις πράξεις αντιγράφουν...

Και φαίνεται, δε μου βγαίνει από το νου, πως κάποιοι το ήξεραν καλά αυτό. Και φρόντισαν με τον τρόπο τους να μας υποβάλουν σε ομαδική πλύση εγκεφάλου. Να αντιληφθούμε τι μας περιμένει. Πού θα καταντήσουμε.

Άραγε εκεί στον Περισσό έχετε αντιληφθεί για πού τραβάμε; Κι αν ναι, τι ακριβώς κάνετε; Ως πρωτοπορία, όπως θεωρείται τους εαυτούς σας, της εργατικής τάξης; Από λόγια, ναι. Μας έχετε χορτάσει. Στην πράξη;

Αυτή τη ρημάδα τη ρήξη και την ανατροπή πως την αντιλαμβάνεστε; Ως αποτέλεσμα των δυνάμεων του ΠΑΜΕ και μόνο; Ή ενός ευρύτερου μετώπου όλων των λαϊκών στρωμάτων που πλήττονται βάναυσα από τη σημερινή πολιτική;

Και σκέφτεστε καθόλου τι θα πούμε, Νέλυ, στα παιδιά; Πως κρίση είναι θα περάσει αρκεί να δυναμώσει το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ; Ήμουνα νια και γέρασα, Νέλυ, με το ίδιο σύνθημα. Για ισχυρό κόμμα! Από τον καιρό που παλεύαμε να το βάλουμε στη Βουλή, ως την εποχή του 17%, κι αργότερα με τη συγκυβέρνηση και μετά με το μοναχικό του δρόμο των ξεχωριστών συγκεντρώσεων.

Λυπάμαι που θα στο πω, Νέλυ. Λυπάμαι γιατί κι εγώ πολλές φορές ως τώρα έδωσα την ψήφο μου στο κόμμα αυτό. Αυτή η τακτική είναι αδιέξοδη. Όσο και η πολιτική των άλλων. Και ο λαός μας στις συμπληγάδες αυτές στενάζει εδώ και δεκαετίες. Των κομμάτων της εξουσίας από τη μια και της Αριστεράς που δεν ξέρει πού πατάει και πού πηγαίνει.

Και δεν είναι τυχαίο, Νέλυ, που τα σημερινά παιδιά θεωρούν ντροπή να ανήκουν σε κόμματα. Πού η ΚΝΕ της δικής μας εποχής; Η γεμάτη παλμό και σφρίγος πρωτοπόρα και στον αγώνα και στα μαθήματα οργάνωση της νεολαίας; Σήμερα τα ΜΑΣάει κουκουλωμένη σε Συντονιστικά, αντιγράφοντας κατά γράμμα τους μεγαλύτερους που παριστάνουν ότι το ΠΑΜΕ είναι μέτωπο εργαζομένων κι όχι ένα ασφυκτικά ελεγχόμενο κίνημα από τα κομματικά γραφεία. Πού πάμε, Νέλυ;

Όχι, δε θα σου πω τις πλέον απαισιόδοξες εκτιμήσεις μου. Αλλά και δε κρύψω πως υπάρχουν κι αυτές. Και πολύ φοβάμαι ότι ούτε απ' τα παιδιά μπορώ να κρυφτώ. Όπως κι εκείνος ο παππούς, ο αγωνιστής του Πολυτεχνείου, που δεν τολμάει να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά.

Να είσαι, σίγουρη όμως, Νέλυ, πως τα παιδιά τα βλέπουν όλα. Και τα ξέρουν όλα. Κι αύριο, όταν θα γράψουν την ιστορία της γενιάς μας, θα αποδώσουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι αλλά και στα κόμματα αυτά που τους αξίζουν. Ήδη εκφράζουν την αποστροφή τους. Εσείς τους ζητάτε να βάλουν τέλος στις καταλήψεις κι αυτά παραμένουν ταμπουρωμένα στα σχολειά.

Σας και μας φτύνει η νεολαία, Νέλυ. Φτύνει την ψευτιά και την υποκρισία μας. Τη δήθεν αγωνιστικότητα και την ψευδεπίγραφη ενότητα. Δεν τρώνε κουτόχορτο, τα παιδιά, Νέλυ. Ακόμη και όταν λιποθυμάνε από την πείνα.

Ελεύθερα πολιορκημένα στα δικά μας αδιέξοδα προτιμάνε ακόμη και αέρα κοπανιστό να φάνε παρά να καταπιούν αμάσητα τα ψέματά μας. Πως τάχα μου φταίει το ζαβό το ριζικό μας, φταίει ο θεός που μας μισεί. Κι όχι που δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε (ίσως) κάποιο θάμα...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή

- Παρόμοια θέματα

 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης