ΜΑΥΡΑ ΜΑΝΤΙΛΙΑ...

Σύνταγμα. Παρέλαση 28ης Οκτωβρίου 2011. Και οι μαθητές ενός σχολείου την ώρα που φτάνουν στην εξέδρα των επισήμων ξαφνικά βγάζουν από την τσέπη μαύρα μαντίλια. Σηκώνουν το χέρι ψηλά και ανεμίζοντας το μήνυμά τους περνούν μπρος από την υπουργό παιδείας. Την κ. Άννα Διαμαντοπούλου.


Δεν είναι αστείο, δεν είναι φάρσα. Ούτε παιδιάστικη σκανταλιά. Και το ξέρουμε όλοι. Ή τουλάχιστον πρέπει να το ξέρουμε από τη στιγμή που δεν ήταν οι μόνοι μαθητές που παραβίασαν τους κανόνες παρελάσεως. Που δε σεβάστηκαν τη μέρα, δε σεβάστηκαν την υπουργό.

Άλλοι προτίμησαν να μη γυρίσουν το κεφάλι. Άλλοι να το γυρίσουν επιδεικτικά προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Δεν έλειψε ακόμη και η ακραία περίπτωση μαθητή που μπρος στην εξέδρα των επισήμων άνοιξε διάπλατα τα δάχτυλα της παλάμης του. Φασκελώνοντας και τους επίσημους και όλους μας.

Κι όχι μόνο στην Αθήνα. Τα ίδια σε πολλές άλλες παρελάσεις ανά την Ελλάδα.

Να τα βλέπουμε και να ντρεπόμαστε εκεί που αναγκάσαμε τα παιδιά μας να καταντήσουν. Οι δάσκαλοί τους, οι γονείς τους και όποιος άλλος του έμεινε τσίπα για να ντρέπεται. Όχι όμως τα παιδιά. Αυτά είναι τα μόνα αθώα. Είτε κρίνουμε πως είχαν άδικο, είτε πως είχαν δίκιο. Άλλη είναι η ουσία. Και ως παιδαγωγοί οφείλουμε να το αντιλαμβανόμαστε. Κι εκτός από την ντροπή να προβληματιστούμε πολύ.

Γιατί εμείς φταίμε από κάθε άποψη που έτσι φέρθηκαν τα παιδιά. Δική μας η ευθύνη πέρα για πέρα. Των ενηλίκων.

Όση περηφάνια νιώθαμε σε άλλες παρελάσεις που βλέπαμε να περνούν καμαρωτά τα νιάτα της Ελλάδας, χάθηκε όλη. Και ήθελα να ξέρω πώς θα συνεχίσουμε τη ζωή μας. Με τι μούτρα.

Κι αυτό που με λυπεί βαθύτατα είναι που ένας δε βρέθηκε να πει "ντρέπομαι". Άλλος τα έβαλε με τους μαθητές, άλλος τους χειροκροτούσε. Προφανώς, ο τελευταίος, γιατί δεν κατάλαβε ότι σε όλους μας έστειλαν το μήνυμα οι μαθητές. Κι όχι μόνο στους επισήμους.

Όπως για όλους τους Αθηναίους ύψωναν μαύρη σημαία στο καράβι που γύρναγε από το Μινώταυρο. Με τελεσμένη τη θυσία των εφήβων στο ανθρωποβόρο τέρας. Και λένε πως ακόμη και ο Θησέας, που νίκησε το Μινώταυρο, ξέχασε να αλλάξει τη σημαία. Κι όταν την είδε ο πατέρας του, κρεμασμένος με αγωνία στα βράχια του Σουνίου, ο βασιλιάς Αιγέας, βούτηξε απελπισμένος στη θάλασσα. Κι από τότε το είπανε το πέλαγος Αιγαίο.

Άλλα ήθη, άλλοι καιροί. Στην Ελλάδα του σήμερα ούτε κανείς μας πήδηξε στα κύματα, ούτε καν το κεφάλι δε σκύψαμε. Παρά γελούσαμε οι μισοί και οι άλλοι φουσκώσαμε από οργή. Και μόνο ένας, λένε, δάκρυσε. Όχι για τα παιδιά. Μα για το παιδί που κουβαλούσε εντός του.

Αιδώς βρε, ντροπή, ξεφτίλα και ρεζιλίκι απερίγραπτο...


Και πιο πολύ να ντρεπόμαστε προσέχοντας ετούτα τα παιδιά. Να σκύβουν το κεφάλι, να κοκκινίζουν. Αφού δεν ντρεπόμαστε εμείς, ντρέπονται εκείνα για μας. Που τα αναγκάσαμε - αλήθεια, δεν ξέρετε πώς; - να σηκώσουν όχι μούντζες και μαντίλια μαύρα, μα έναν σταυρό στην πλάτη. Μη μου πείτε ότι δεν το βλέπετε ούτε αυτό!!!

Να σας θυμίσω λοιπόν. Είναι ο ίδιος σταυρός που φορτώθηκαν τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Τότε που ολόκληρη Ελλάδα βρισκότανε στο γύψο μα κανείς δεν τολμούσε να ξεσηκωθεί. Κανείς και να παραιτηθεί. Κανείς να διορθώσει τα λάθη. Ώσπου βγήκαν στους δρόμους τα παιδιά. Και κρατούσαν σημαίες και τραγουδούσαν. "Παιδιά, σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους"...

Πώς, πες μου πώς, εκείνα τα ίδια παιδιά, με γκρίζα μαλλιά σήμερα, επιτρέψαμε να συμβεί το ίδιο; Εμείς που διαλαλούσαμε το Πολυτεχνείο ζει; Ζει; Ή βρυκολάκιασε; Και πήρε τις ρούγες και φωνάζει πάλι ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Ούτε αυτό το ακούσαμε;

Τι επιτέλους χώρα είμαστε; Δεν ξέρουμε, δε βλέπουμε, δεν ακούμε.

Φαίνεται πως έχουμε ήδη πεθάνει. Γιατί οι πεθαμένοι ούτε ξέρουν, ούτε βλέπουν, ούτε ακούν.

Και ναι. Στους πεθαμένους μαύρα μαντίλια ταιριάζουν. Τέτοιο το μαύρο των παιδιών μας. Το μαύρο του θανάτου.

Εδώ, απέξω από το παραθύρι μου, υψώνεται ένα βουνό. Μαυρομαντήλα το όνομά του. Είναι το ίδιο βουνό που το έχουμε σήμα κατατεθέν στο φόρουμ. Ήταν λέει κάποτε εκεί ένα χωριό. Κι ήρθανε πειρατές και σκότωσαν όλους τους άντρες. Οι γυναίκες από τότε φορέθηκαν ολοζωής μαύρα μαντίλια. Να θρηνούνε το θανατικό.

Τώρα ως φαίνεται δεν απόμειναν στο δικό μας τόπο ούτε άντρες μα ούτε και γυναίκες. Μόνο τα παιδιά. Και φόρεσαν αυτά τα μαύρα τα μαντήλια...