Κανονικά πρέπει να γράψω για τη συνέλευση...

Κανονικά πρέπει να γράψω. Για τη συνέλευση. Του Συλλόγου Εκπαιδευτικών ΠΕ Θεσπρωτίας. Πέρασε το χτεσινό απόγευμα, πέρασε η σημερινή μέρα. Για όλα τα άλλα έγραψα για τη συνέλευση πότε;

Και για το Πολυτεχνείο πρέπει να ετοιμάσω ομιλία. Αλλά χλωμό το βλέπω. Μιλάνε στο σπίτι του κρεμασμένου για σκοινί;

Είναι και νύχτα. Μπορείς να γράψεις για το σκοτάδι νυχτιάτικα;

Εσύ, ξέρω, περιμένεις. Να γράψω. Περιμένεις και να τα χώσω. Είναι που δεν άκουσες όσα είπα χτες. Όπως δε θέλησες να τ' ακούσεις και πέρυσι. Μια ολόκληρη χρονιά.

Και είναι που σε ώτα μη ακουόντων δε γουστάρω να μιλάω. Εσύ λοιπόν συνέχισε στο σκοτάδι. Κι εγώ; Εγώ θα μιλήσω για το φως. Και για την άλλη όψη. Τη δική μου. Τη δική μας...

Κυριακή που λες ξεκινήσαμε. Πρωί πρωί με την αυγή. Και φτάσαμε εκεί που περπατάγανε αητοί:


Στη Σκάλα της Τζαβέλαινας. Εκεί που κάνει κουμάντο ο καθάριος αέρας και η λεβεντιά των βουνών.


Και μοσκοβολάει ο τόπος φλισκούνι κι άγρια μέντα.

Ανάσες βαθιές. Η μέθοδος του δύτη. Κι έπειτα σφίγγεις τα δόντια και κρατάς την αναπνοή σου. Ν' αντέξεις στα κατώμερα και στης καθημερινότητας τη μπόχα.


Παμβασιλεία του φωτός. Χρυσάφι παντού. Κι ο στίχος του ποιητή εκεί ζωντανεύει:


Και βράχια πάνω στα βράχια. Βράχος και η απόφαση.

Ξέρεις, εκεί πάνω δε χωράνε τα τερτίπια του κάμπου. Δε συγχωρούνται παραπατήματα. Χάσκει ο γκρεμός εκεί. Εκεί, θες δε θες, μαθαίνεις να περπατάς. Έχεις δει τα αγριοκάτσικα πώς περπατούν; Ένα βηματάκι μπροστά και μισό πίσω. Και πάλι και πάλι. Βηματάκια μικρά. Μικρές και οι χαρές μας. Αντάμα πάντα με τις λύπες. Ίδια του κατσικιού το βήμα απάνω στα βουνά.


Κι έπειτα το πέρασμα του τούνελ. Πίσσα μαύρο. Θα το περάσεις κι αυτό. Για να κερδίσεις με το σπαθί σου το δικαίωμα να λούζεσαι στο φως...


Είδες που σου λέω; Επιστροφή στο φως. Τώρα οι κορφές είναι πιο κοντά. Και το Σούλι σ' αγναντεύει από ψηλά...

Και η γέφυρα. Μια ακόμη γέφυρα στη ζωή μας...

Κάτω; Το ποτάμι. Και τα βράχια. Τα φαγωμένα απ' το νερό.

Ποτάμι και τα δάκρυα μας. Μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο.

Σαν την οργή του λαού...