ΧΑΡΙΝ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Παρ Δεκ 16, 2011 2:57 am

- Το σπουδαιότερο πράγμα που έκανα χτες; αναρωτήθηκε η Μαριορή συλλογισμένη...

- Ναι, το σπουδαιότερο πράγμα που έκανες χτες! Δε λέω αυτό που πλήρωσες περισσότερο, απάντησε η σκοτεινή πλευρά του καθρέφτη.

- Τάισα τις γάτες μου! είπε χωρίς δεύτερη σκέψη η Μαριορή.

Κι επειδή μια εικόνα, χίλιες λέξεις, έπιασε να δημοσιεύει και τα πειστήρια της πράξης της:

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520061

Η Σοράγια και ο Κοκωβιός. Η εσοδεία του καλοκαιριού σε νέα γατιά. Αδέσποτον και αγνώστου μητρός η Σοράγια, της γριάς γάτας του σπιτιού το στερνο...πούλι ο Κοκωβιός. Γατάρα με τα όλα της η Σοράγια, εξ ου και το βασιλικό της όνομα, απολειφάδι γατιού ο έρμος ο Κοκωβιούλης. Κάτοικοι και τα δυο Πολυδρόσου Θεσπρωτίας. Εμένα όμως μου αρέσει να το λέω Βλαχώρι. Με το παλιό του όνομα, το αυθεντικό. Και που κρύβει την αλήθεια του τόπου, όση και τόση που οι άνθρωποι δεν άντεξαν από άγνοια και την επιδαψίλεψαν σε Πολύδροσο. Να μην τους λεν και βλάχους και χωρίς να είναι!

Οι λέξεις. Το φορτίο των λέξεων. Και η αλήθεια που τρυπώνει στις χαραμάδες των γραμμάτων τους. Βλαχοχώρι θα το έλεγαν το ορεινό χωριουδάκι οι παλιοί παππούδες αν ήταν Βλάχοι. Εκείνοι το είπαν όμως Βλα-χώρι. Και πήρε χρόνο στους νεότερους να ανακαλύψουν το γιατί.

Βλαχώρη (η) = είδος φτέρης, αυτοφυούς εν Πολυδρόσω Θεσπρωτίας... Και η δίκαιη τιμωρία; Εκείνος που βάφτισε το χωριό Πολύδροσο, κατ' εντολή των ενοχλημένων συγχωριανών, ο ίδιος και εντόπισε την εξήγηση του παλιού ονόματος. Σε κάποιο σαρακοφαγωμένο λεξικό της εν Αθήναις Εθνικής Βιβλιοθήκης.

Στο Βλαχώρι έμαθα τα πρώτα γράμματα. Χρόνια τέσσερα του Δημοτικού. Δευτέρα ως Πέμπτη. Πέμπτη και η μέρα η χτεσινή. Η Πέμπτη του Αη - Λευτέρη. Κι όταν κατάφερα να λευτερωθώ από τη σκλαβιά των ανθρώπων και των καταστάσεων άνοιξα τα φτερά μου και γύρισα, πουλάκι ταξιδιάρικο, να κουρνιάσω εκεί που η καρδιά μου λαχταρά. Να έρθω στα ίσα μου. Και στα συγκαλά μου.

Εκεί και τα γατιά. Πεινασμένα και παρατημένα. Βδομάδες τρεις. Το λιγότερο... Όσες των ανθρώπων η ανοησία με κράτησε μακριά τους. Χτες δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάω. Στα γατιά μου και στα βουνά μου.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520014

Η Σοράγια. Με τις ματάρες. Να σε καθηλώνει με την ομορφιά και τη γαλιφιά της.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A7%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%252599%2525CE%25259F%252520009

Από την περασμένη επίσκεψη ετούτη η φωτογραφία. Χτες δε μου έκανε τέτοια τσαλιμάκια. Κρατούσε μούρη. Που τις ξέχασα βδομάδες τρεις. Εξαφανισμένη στην ομίχλη της πόλης, των ανθρώπων και της δουλειάς - που της αλλάξανε τον τόνο για να κρύψουν το είναι και την ουσία της.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520034

Και ο Κοκωβιός. Κόψε φάτσα και βγάλε συμπέρασμα. Τι και τι άκουσαν τα γατιά μου τη χτεσινή μέρα. Για το πού ήμουνα πριν και τι έκανα. Και που δεν ήθελα να μιλήσω σε άνθρωπο. Τα ζώα πάλι δεν έχουν ανάγκη να τους μιλήσεις. Σε αφουγκράζονται. Την καρδιά σου. Γιατί οι γάτες δεν νογάνε από λέξεις. Νογάνε οι άνθρωποι; Εδώ σε θέλω...

Κι αναρωτιέσαι μετά γιατί πήρα τα βουνά. Και για το σπουδαιότερο πράγμα της χτεσινής μου μέρας. Που τάισα τα ζωντανά, αυτό ήταν το νούμερο ένα σημαντικό. Ναι, έχει και δεύτερο. Αλλά το φυλάω για μετά...

Προς το παρόν αρκεστείτε σε μερικές ακόμη φωτογραφίες από τον κήπο των γατιών και της Μαριορής:

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A7%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%252599%2525CE%25259F%252520008

Η Σοράγια. Στην ωραιότερη φωτογραφία που κατάφερα να της βγάλω ως τώρα.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A7%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%252599%2525CE%25259F%252520043

Η γριά γάτα του σπιτιού. Η επονομαζόμενη σε αλλοτινές εποχές και Γκρέτα Γκάρμπο.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A7%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%252599%2525CE%25259F%252520%2525CE%2525A6%2525CE%252598%2525CE%252599%2525CE%25259D%2525CE%25259F%2525CE%2525A0%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%25259F%25252020009%252520053aa

Ο γιος του Κεν. Μεγάλη ιστορία. Τι να σας λέω τώρα; Σάμπως και θα καταλάβετε; Αν σας πω ότι επειδή γνώρισα τους ανθρώπους αγάπησα πολύ τα ζώα; Ή θα επαναπαυτείτε στην εύκολη εξήγηση αυτής της αγάπης αν σημειώσω ότι αυτή είναι η τελευταία φωτογραφία του γιου του Κεν; Δυο χρόνια πριν. Κι έπειτα εθεάθη - είπε ένας χωριανός - το κουφάρι του σκοτωμένο από χέρι ... ανθρώπου...

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A7%2525CE%2525A9%2525CE%2525A1%2525CE%252599%2525CE%25259F%252520053

Τώρα στα ίδια σκαλοπάτια σεργιανίζει η Σοράγια. Κι ας μοιάζει ο διάκοσμος των φύλλων συνέχεια να είναι η μια φωτογραφία της άλλης. Δεν είναι. Οίη περ φύλλων γενεή και οι γάτες, παππού Όμηρε. Όχι μόνο οι ... ανθρώποι. Ας παίξω κι εγώ με τον τόνο. Μόνο εκείνοι που λένε τη μισθωτή σκλαβιά "δουλειά" θα παίζουν;

¶στους καλέ μου. Είναι που ποτέ τους δε σε άκουσαν. Κι εσένα και τον Όμηρο. Ποιοι είμαστε και πού τραβάμε. Δε στάθηκαν ποτέ τους σκεφτικοί μπροστά σε ένα ξερό φύλλο.

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520013

Όπως στέκεται ακόμη κι η Σοράγια. Κι ας μη χαμπαριάζει κι από Όμηρο κι από θάνατο. Μα είναι ζώο η Σοράγια. Η φύση την έκανε ζώο. Δεν έχω απαιτήσεις από ένα ζώο να καταλαβαίνει.

Γι' αυτό σου λέω. Πως το σημαντικότερο και με διαφορά κατόρθωμα της χτεσινής μου μέρας ήταν που τάισα τις γάτες μου.

- Φταις κι εσύ, ψιθύρισε ο καθρέφτης. Είπαμε να φορτώνεις τις λέξεις. Μα να μην ξεχνάς και το αντίτιμο!

- Πώς πίσω δεν έχει μόνο η γάτα την ουρά;

- Μπορείς να το πεις και έτσι. Ή να βαφτίσεις την επόμενη γάτα σου Αναξίμανδρο. Να τη βλέπεις και να τον θυμάσαι.

- Ξεχνιέται; συλλογίστηκε η Μαριορή, άγριες ώρες χαράματα. Τέτοιες οι ώρες και τα λόγια τέτοια. Και ψιλά τα γράμματα.

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty Απ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Παρ Δεκ 16, 2011 4:35 am



οίη περ φύλλων γενεή, τοίη δε και ανδρών

Όμηρος. Ιλιάδας Ζ 146

Σκιάς όναρ άνθρωπος...
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty Απ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Παρ Δεκ 16, 2011 7:34 pm

Του Αναξίμανδρου... και του Λιαντίνη:


Απόσπασμα από το βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη: Homo Educandus

ΑΔΙΚΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣΗ


Είκοσι τρεις λέξεις απόμειναν από τα γραπτά του Αναξίμανδρου. Λιγότερες από τις ώρες της μέρας. Δεν ξέρουμε αν ο χρόνος στάθηκε με δικαιοσύνη πάνω από το έργο αυτού του εξαιρετικού ανθρώπου. Εάν θα ΅πρεπε ή όχι περισσότερα λόγια του να περάσουν τον ποταμό της λήθης και να σωθούν.

Εκείνο που ξέρουμε είναι πως ο Αναξίμανδρος μίλησε για τη δικαιοσύνη του χρόνου μΆ ένα τρόπο που κανείς πριν απΆ αυτόν δεν υποψιάστηκε, και κανείς ύστερα από κείνον δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Είναι κατά τούτο ο πρώτος νομοθέτης όχι μόνο σε πανανθρώπινη, αλλά σε παγκόσμια βάση.

Η ιδέα του για τη δικαιοσύνη και την αδικία, πέρα από τα στενά όρια του ανθρώπου, περιχωρεί και τα απεριόριστα πεδία των πραγμάτων και των δράσεων. Και το εύρος της δικής μας ερμηνείας δεν πρόκειται να συμπέσει με το εύρος της δικής του σύλληψης, εάν, υπερβαίνοντας την κοσμική, δεν καλύψει και την οντική περιοχή. Ο Αναξίμανδρος ατένισε την ιδέα της δικαιοσύνης του σύμπαντος.

Μέσα από τις ελάχιστες λέξεις των πέντε αποσπασμάτων του μπορούμε να αναστυλώσουμε την εικόνα μιας αποίητης και απαραποίητης Θέμιδας, που πληρώνει το χώρο και αποληθαργεί το χρόνο.

Για να κατανοήσουμε σωστά τη διδασκαλία του για την αδικία και την πληρωμή, και να μπορέσουμε ακολούθως να εκτιμήσουμε από την άποψη της αγωγής την απόσταση ανάμεσα στον ανθρωπολογικό τύπο που υποδεικνύει η θεωρία αυτή και στον τύπο που απεργάζεται η σύγχρονη αγωγή, πρέπει να εντάξουμε το όλο σύστημα της στοχαστικής του διόδευσης μέσα στο γενικό πλαίσιο του πνεύματος των Προσωκρατικών.

Το κοίτασμα δηλαδή της αφορμητικής στιγμής του εντοπίζεται στην ιδέα του μηδενός και του είναι, όπως την συνέλαβε ο Παρμενίδης.

Είδαμε πώς ο Ηράκλειτος, κάνοντας το πρώτο άλμα, προώθησε τη σύλληψη αυτή στην ιδέα της σταθερότητας και της μεταβολής, και πώς ο Εμπεδοκλής, κάνοντας το δεύτερο άλμα, έφτασε στην ιδέα της φιλίας και της στάσης.

Ο Αναξίμανδρος μΆ ένα τρίτο άλμα ολοκληρώνει τον κύκλο δένοντας τον κρίκο του τέλους με τον κρίκο της αρχής. Η τροχιά της κίνησης που άρχισε από το ακρότατο σημείο του όντος και, διατρέχοντας την κοσμολογική και τη φυσική περιοχή, κατάληξε στην πρόδηλη μερικότητα του ανθρώπου, με το γιγάντιο τάνυσμα του Αναξίμανδρου υψώθηκε πάλι στο ον.

Το καινούριο στοιχείο που αφήνει ο Αναξίμανδρος να ανιχνευθεί στο ρεύμα του παγκόσμιου κύκλου είναι η έννοια της δικαιοσύνης μΆ έναν τρόπο ανθρώπινα κατανοήσιμο.

Το κοσμικό γεγονός και το κοσμικό δράμα, μας λέει, είναι το πλουμιστό υφάδι του σύμπαντος που υφαίνεται στον αργαλειό της αδικίας και ξυφαίνεται αδιάκοπα από τον αργαλειό της ανταπόδοσης.

Οι νόμοι της φύσης και η λειτουργική των φαινομένων είναι τα ακατασκεύαστα ρείθρα που συγκρατούν και προπέμπουν το αφρισμένο αλαλητό των όντων, καθώς ο λόγος του σφρίγους και της ευδοκίας τους τα προάγει σΆ ένα τέλος αυθαιρεσίας και μέθης.

Η ποικιλία των πραγμάτων με όλο το καταπληκτικό πλέγμα της ζωντανής αλληλουχίας τους είναι οι ορδές των κληρωτών και των επιταγμένων που στρατολογήθηκαν για μια παγκόσμια εκστρατεία θριάμβου προορισμένη, μετά την τροπαιοφόρα καμπή της, να υποτάσσεται στη δικαιοσύνη της ήττας της.

Για να προσεγγίσουμε την έννοια αυτής της ευνομίας πρέπει να θεωρήσουμε τα πράγματα με αναστραμμένη την προοπτική της ηθικής συνήθειας.

Τη δικαιοσύνη, δηλαδή, πρέπει να την αντικρύσουμε σαν εγκόσμια τάξη, και να την αναζητήσουμε στα μέρη που ξεσυνηθίσαμε να φανταζόμαστε πως υπάρχει.

Θα δεχτούμε τότε ότι αδικεί ο χειμώνας όταν μαργώνει τα δέντρα, ξεκάνει τα ζωύφια, απωθεί τα αγρίμια στις κώχες και ετοιμάζει στους σπόρους τον ενταφιασμό και τη σήψη.

Ότι, από την άλλη μεριά, αδικεί το θέρος, όταν παραδίνει τις πέτρες στον πυρετό, σωρεύει πατωσιές τον κουρνιαχτό, στερεύει τα ρέμματα, μάχεται τα σύννεφα, σπέρνει στον αέρα το πνίγος, και αναγκάζει το μεστωμένο σώμα της νύχτας να αποσαρκώνεται και να λιγνεύει.

Με παρόμοιο τρόπο η στιγμή της ακμής του λουλουδιού συνιστά μια πράξη ύβρης, ότι το μήλο που κοκκινίζει στην άκρη του κλώνου έχει εισέλθει στο στάδιο μιας κολάσιμης υπερβολής, ότι το περιβόλι που πρασινίζει αδικεί την ξερολιθιά. Και ακόμη ότι η στέγνια και η γύμνια της Σαχάρας είναι έγκριτη, μόνο επειδή υπάρχουν οι απέραντες πεδιάδες της Κρακοβίας.


Συνοψίζοντας σε μια τέτοια γραμμή το νόημα των παρατηρήσεων που μπορεί να γίνουν με βάση το σχέδιο της φύσης και την οικονομία της ζωής καταλήγουμε στο πνεύμα ενός αξιώματος, σύμφωνα με το οποίο τα πράγματα συμμορφώνουν το δραστικό τους λόγο στην πειθώ μιας ενιαίας πορείας με αντίδρομη φορά.

Ο ένας δρόμος συμπροπέμπει τα όντα στην ορμή της πλήρωσης και της ανόδου. Πλειοδοτεί την κατάφαση, ενθαρρύνει τον πλούτο, ευνοεί τη γονιμάδα, κατανεύει σταθερά το ναι και το αμήν.

Είναι ο δρόμος της γέννησης, της ακμής, του θάλους, του πόρου, της κυριαρχίας, της χαράς, της διάχυτης υπεροχής.

Στην πορεία αυτή υπάρχει ένα ακρότατο σημείο, που η ορμή των όντων θα το υπερβεί φυσιολογικά και αβίαστα. Χωρίς δηλαδή υστεροβουλία και πρόθεση, χωρίς κακότητα περιφρονημό και θράσος. Επειδή η στιγμή αυτή της έξαρσης, της αναπότρεπτης υπερβολής και της φυσικής τελείωσης είναι νόμιμη και κοσμικά διατεταγμένη.

Αλλά τη στιγμή αυτή – κι εδώ βρίσκεται το παράξενο του κόσμου – που η φορά του ρυθμού τους ανεβάζει τα όντα στην ακμή, τη στιγμή της άκρας επίτασης που τα ίδια τα όντα θα θέλανε να της φωνάξουν εκείνο το

Σταμάτα λοιπόν! είσαι τόσο ωραία,


του ανικητονικημένου Φάουστ, έχει κιόλας σημάνει η επίσημη είσοδος στη γη της αδικίας. Η ζαριά της ανταπόδοσης έχει ριχτεί, η απόφαση της τιμωρίας είναι πια υπογραμμένη.

Δεν είναι ανεξήγητο, νομίζω, γιατί αυτή τη στιγμή του ανθρώπου οι έλληνες πίστευαν ότι υπάρχει κίνδυνος να την φθονήσουν οι θεοί:

Εμοί δε αι σαι μεγάλαι ευτυχίαι ουκ αρέσκουσι, επισταμένω

το θείον ως έστι φθονερόν.


Έτσι τα όντα εισέρχονται στον άλλο δρόμο του Αναξίμανδρου, όπου το γενικό πρόσταγμα ανατίθεται στις δυνάμεις της άρνησης.

Η φθορά και η πτώση, ο μαρασμός και η συρρίκνωση, η καταφορά, η ατονία η φυγή και η κατάλυση, η ελάττωση και ο σωριασμός, η παρέλευση, η εγκατάλειψη και η τύψη, ο αφανισμός και η μεγάλη Λήθη ανεβαίνουν σταθερά στο φως, αναλαβαίνουν εορταστικά την αρχή, και υπηρετούν με πίστη τη θητεία τους.

Τότε σβήνεται η πυρκαγιά της ύβρης, πληρώνεται το χρέος στο μηδέν, κορέννυται το μένος της ανταπόδοσης, και ισοζυγιασμένοι οι βραχίονες της ισορροπίας δείχνουν πάλι τις ανεκτές τιμές της κοσμικής αποκατάστασης.

Οπότε αρχίζει εκ νέου η δρομολόγηση των όντων, του καθενός ξεχωριστά, των ζευγών των ομάδων και των συστημάτων ευρύτερα, και όλων μαζί, στο δρόμο της ανόδου.

Ολόκληρη αυτή η διαλεκτική της αδικίας και της τίσης σημαίνει απλά:

Θα φυλλομαδήσουν τα μπουμπούκια που άνοιξαν. Θα σαπίσει ο καρπός που ευώδιασε. Θα βουλιάξει στις ροές της νύχτας ο ήλιος του μεσημεριού. Ο ωραίος Αγχίσης που άναψε τον πόθο στη θεά θα γεράσει και θα ρημαχτεί. Θα μαχαιρωθεί στο Καπιτώλιο ο Καίσαρ. Οι βοριάδες θα πληρώσουν στη νηνεμία. Το Αούστερλιτς θα γεννήσει την Αγία Ελένη του Ατλαντικού. Οι πόλεμοι του Οκταβιανού θα κλείσουν την πύλη του ναού του πολέμου. Ο μουζίκος θα κοιμηθεί στον κοιτώνα του τσάρου. Εκείνος που τον τραγούδησαν δεν αμφιβάλλει πως θα τον κλάψουν. Και δεν θα πεθάνει, μόνον όποιος δεν εγεννήθηκε.

Βέβαια δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς ότι η σύλληψη του Αναξίμανδρου για την αδικία και την πληρωμή, με τον τρόπο που εκτίθεται από τον ίδιο, έχει κοσμικό κυρίως και λιγότερο ηθικό νόημα.

Κατά τούτο μοιάζει περισσότερο με τις ανάλογες οράσεις των άλλων Προσωκρατικών, όπως είναι η άνω και η κάτω οδός του Ηράκλειτου, η φιλία και το νείκος του Εμπεδοκλή ή, εάν αποβλέψουμε στο ευρύτατο πλάτος της έννοιας, το μηδέν και το είναι του Παρμενίδη.

Και μοιάζει ακόμη περισσότερο, όταν αναλογιστούμε ότι ο δικαστής που προεδρεύει σε μια τέτοια Δίκη – σΆ ένα(ν) τέτοιο Prozess θα λέγαμε στη γλώσσα του Κάφκα – είναι ο χρόνος.

Ένα στοιχείο, δηλαδή, που στέκεται πολύ πιο μακρυά από την ανθρώπινη συλλογιστική και την ανθρώπινη κρίση, όπως αυτή παρουσιάζεται στο δικαστήριο της Ιστορίας, είτε σαν η σοφία του Σολομώντα, είτε σαν η Ηλιαία του 399 π.Χ., είτε σαν το Συνέδριο του Καϊάφα, είτε σαν ο Magnus Inquisitor της μαύρης Ισπανίας.

Και η νομοθεσία σύμφωνα με την οποία δικάζει ο χρόνος είναι η τάξη των πραγμάτων. Ένα βιβλίο, δηλαδή, που στέκεται επίσης πολύ πιο μακρυά από τις πλάκες του Μωυσή, τις κύρβεις του Σόλωνα, ή τη ρωμαϊκή Δωδεκάδελτο.

Ο χώρος του δικαστηρίου είναι το άπειρο. Μια έννοια με την οποία ο Αναξίμανδρος απασχολεί τη σύγχρονη μακροφυσική όχι λιγότερο απΆ όσο απασχολεί τη σύγχρονη μικροφυσική ο Δημόκριτος με την έννοια του ατόμου. Ολόκληρο το απόσπασμα είναι το ακόλουθο:

Α ... αρχήν ... είρηκε των όντων το άπειρον... εξ ων δε η
γένεσίς εστι τοις ούσι, και την φθοράν εις ταύτα γίνεσθαι
κατά το χρεών. Διδόναι γαρ αυτά δίκην και τίσιν αλλήλοις
της αδικίας κατά την του χρόνου τάξιν.


Είναι φανερό ότι η παράσταση της δικαιοσύνης του Αναξίμανδρου μπορεί να εφαρμοστεί στην περιοχή της ανθρώπινης πράξης, όταν ο άνθρωπος κατανοήσει ότι αποτελεί μικρογραφία του σύμπαντος.

Όσο περισσότερο μπορούμε να υπερβαίνουμε το περίγραμμα της ατομικής μας κατασκευής και να απλώνουμε την προσωπική μας ύπαρξη στην έκταση του κόσμου, τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το λόγο της αναξιμάνδρειας δικαιοσύνης.

Τόσο, που τέρμα αυτής της ροπής θα βρίσκαμε την ταύτιση του ενός υποκειμένου με τα πολλά αντικείμενα. Αδειάζοντας η ατομική μας λήθη, θα μας γέμιζε η φυσική αλήθεια. Ο άνθρωπος θα γινόταν ένα με τα δέντρα, με τα φύκια, και με τα χρώματα. Στο στίχο

Λέω: να γίνει αληθινή σα δέντρο η ωραία Μυρτώ,


η λέξη «αληθινή» είναι ό,τι για τα ζωντανά το μυστικό σημείο που τα κάνει ζωντανά.

Το δεύτερο στοιχείο που οικοδομεί τη δυσκολία, προκειμένου να εφαρμοστεί στα ανθρώπινα η δικαιοσύνη του Αναξίμανδρου είναι η σφοδρή αντιδικία ανάμεσα στους δύο αυτουργούς του ανθρώπινου και του φυσικού δράματος. Ο ύπατος στην ανθρώπινη πράξη είναι η ελευθερία. Ο ύπατος στη φυσική τάξη είναι η ανάγκη.
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty Απ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Παρ Δεκ 16, 2011 9:15 pm

Οι επιστήμονες αναζητούν και αδυνατούν να εντοπίσουν τη στιγμή που το ζώο εξελίχθηκε σε ον με συνείδηση.

Εγώ πάλι, ως μονάδα του είδους, γνωρίζω πολύ καλά τη στιγμή που έγινε το ατομικό μου κλικ. 24 Νοεμβρίου 1992. Απόγευμα. Μαράσλειο Διδασκαλείο. Αθήνα.

Τμήμα Α2. Και στην "έδρα" Δημήτρης Λιαντίνης.

Είχαν κιόλας περάσει δυο μήνες που τον είχαμε καθηγητή. Στη διδακτική της γλώσσας.

Στο πρώτο μάθημα δεχτήκαμε το ομαδικό σοκ. Της απαράμιλλης διδακτικής γοητείας του. Μια εκκένωση χιλιάδων βολτ που μας βρήκε εντελώς απροετοίμαστους και αθώους. Μπήκε και χαζογελάγαμε. Σαν τα κουτάβια. Ακόμη και πλάκα κάναμε με το πουκαμισάκι που φορούσε και το μαυριδερό παρουσιαστικό του.

- Τι είναι τούτος; Απεργός της ΕΑΣ; ψιθύρισε ένας συνάδελφος πίσω από τη ράχη του καινούριου καθηγητή και δώστου χάχανα όλο το τμήμα...

Μας κόπηκαν απότομα με του που άνοιξε εκείνος το στόμα του. Ο χρόνος πάγωσε κι όταν χτύπησε το κουδούνι τσιμπιόμασταν για να καταλάβουμε τι ζήσαμε.

Και μόνο σαν αρχίσαμε να συνερχόμαστε αναρωτήθηκε ένας συνάδελφος τι μάθημα διδάσκει αυτός ο άνθρωπος που πήρε μαγικό ραβδί πες και μας απογείωσε σε άλλη διάσταση. Διδακτική της Γλώσσας, έγραφε το πρόγραμμα. Αστροφυσική είχαμε παρακολουθήσει εμείς...

Και ήταν και η φωνή. Την ακούσατε στο παραπάνω βίντεο. Ένα μέταλλο από τα πλέον σπάνια. Αν δεν είχε γίνει δάσκαλος, θα είχε κερδίσει το θέατρο έναν ακόμη μεγάλο ηθοποιό. Ο ίδιος το γνώριζε και το εξηγούσε και σε μας. Ποια η σχέση του θεάτρου με τη διδασκαλία. Και δη της αττικής τραγωδίας. Ακόμη και του χώρου τελέσεως και των δύο.


Η φιλοσοφική θεώρηση του θανάτου. Η ιστορική πλέον διάλεξη που έδωσε ο Λιαντίνης στα 1997. Αρχίζοντας με τούτα τα λόγια:

http://educandus.forumotion.com/AEIOAI-OEEIOIOEEC-EAUNCOC-OIO-EAIAOIO-h1.htm

"Κύριε επιθεωρητά,

ο χώρος αυτός όπως έρχεται από τα αρχαία θέατρα λέγεται ορχήστρα. Όπως επάνω βλέπουμε το κοίλον, από τα αρχαία θέατρα πάντα, τις κερκίδες τα διαζώματα. Είμαστε δηλαδή σΆ ένα χώρο που έρχεται από την αρχαία Ελλάδα, τα αρχαία θέατρα, όπου διδάχθηκε η αττική τραγωδία. Και η αττική τραγωδία είναι το ευγενικότερο προϊόν που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος στον πλανήτη, σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του. Ποτέ δεν ειπώθηκε κάτι περισσότερο αληθινό, περισσότερο εμπράγματο, περισσότερο ρεαλιστικό, περισσότερο ενάρετο και οδηγητικό και έμορφο από την αττική τραγωδία. Εάν δεν έχουμε αυτή την εικόνα για την αττική τραγωδία, κάποιοι φταίνε. Θα πω η παιδεία αμέσως και θα φορτωθώ την ευθύνη σα δάσκαλος.

Αυτή, την αττική τραγωδία, τη γέννησε η διαλεκτική σχέση των ελλήνων με το θάνατο. Είναι δηλαδή ένα γέννημα απΆ αυτό το αντιμέτρημα το πνευματικό που είχαν οι έλληνες με το φαινόμενο του θανάτου. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί και γεωμετρικά με τον εξής απλό τρόπο. Για φέρτε λίγο στο μυαλό σας την αττική τραγωδία, τους τρεις μεγάλους τραγικούς μας ποιητές. Αυτοί οι ήρωες, αυτοί οι τύποι, αυτές οι υπέροχες νοητικές εποπτείες που έπλασαν, τα αγάλματα λόγου όπως λέμε στη λογοτεχνία, είναι όλοι άνθρωποι που στο τέλος πέφτουν. Ο Αγαμέμνων σφάζεται στα λουτρά. Η Κλυταιμνήστρα, τη σφάζει ο γιος της. Ο Αίγισθος, τον σκοτώνει ο Ορέστης. Ο Οιδίπους βγάζει τα μάτια του και ύστερα πεθαίνει στον Κολωνό. Η γυναίκα του και μητέρα του, η Ιοκάστη, απαγχονίζεται. Η κόρη τους, η Αντιγόνη, τη θάβουν ζωντανή. Οι γιοι του Οιδίποδα, ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, σκοτώνουν ο ένας τον άλλον. Και στη συνέχεια αν δούμε την αττική τραγωδία θα δούμε ότι συνεχώς έχουμε ένα άγριο θέατρο σφαγής. Ο Αίας, ο υπέροχος αυτός στρατιώτης, αυτοκτονεί με το ξίφος του. Ο Ιππόλυτος, ηθικά ναυάγια, συντρίβεται κομμάτια στους βράχους, αυτό που θα λέγαμε σήμερα ένα τροχαίο άγριο. Η Μήδεια σφάζει τα παιδιά της κλπ. Να ΅τη η σχέση με το θάνατο που γεωμετρικά αποδεικνύεται.

Κι αν φύγουμε από την αρχαία τραγωδία και πάμε στην πιο ίσως υψηλή στιγμή της τέχνης της Ευρώπης, στην τραγωδία του Σαίξπηρ που είναι κατευθείαν το παιδί του Αισχύλου, θα ιδείτε πάλι εκεί ότι στο τέλος, καθώς κλείνει η σκηνή, γεμίζει η σκηνή με πτώματα. Φέρτε στο μυαλό σας το Μάκμπεθ, τον Οθέλο, τον ¶μλετ, τη Δεσδαιμόνα, την Οφηλία κλπ. Δειγματοληπτικά, για να μην κάνω μια αναφορά πια στην παγκόσμια τέχνη, να πω πόσο αυτό το θέμα απασχόλησε τη μεγάλη τέχνη.

Αυτή λοιπόν η ορχήστρα, όπως την έλεγαν οι αρχαίοι έλληνες, από τους νεοέλληνες ονομάστηκε «το μαρμαρένιο αλώνι». Διότι έτσι είναι στα θέατρα. Ένα μαρμαρένιο αλώνι. Δηλαδή, αν πάτε στο θέατρο του Διονύσου, εδώ στα νότια της Ακρόπολης, ή σε όλα τα αρχαία θέατρα… Και ξέρουμε ότι στα «Μαρμαρένια Αλώνια» εχόρεψε και πάλεψε ο Διγενής κι ο Χάρος. Για θυμηθείτε τους δύο αυτούς ωραίους στίχους από το δημοτικό μας τραγούδι:

«Και πήγαν και παλέψανε στα μαρμαρένια αλώνια.

Κι όθε χτυπάει ο Διγενής, το αίμα αυλάκι κάνει.

Κι όθε χτυπάει ο Χάροντας, το αίμα τράφο κάνει.»

ΜΆ αυτή την έννοια λοιπόν, θα μπούμε στο θέμα μας.

Κι αν η δική μας αίθουσα στο Μαράσλειο δεν είχε μάρμαρα και κερκίδες, μόνο ξύλινο πάτωμα και τραπεζάκια σχολείου, ήξερε ο Λιαντίνης τον τρόπο να τη μετατρέπει και σε θέατρο και σε μαρμαρένιο αλώνι. Το ζήσαμε αυτό από το πρώτο κιόλας μάθημα.

Κι έπειτα ξεθάρρεψα του λόγου μου και πάω μια μέρα με το που τέλειωσε το μάθημα και τον ρωτάω όλο χαρά τι σημαίνει η λέξη "λέπας". Μας είχε κιόλας δώσει δυο βιβλία του, το Homo Educandus, που ανέφερα πριν, και Τα Ελληνικά. Στο δεύτερο και η λέξη "λέπας". Που την έψαξα στα λεξικά, όσα είχα εκείνη την εποχή, και δεν τη βρήκα. Και θεώρησα τον εύκολο το δρόμο να ρωτήσω τον ... κύριο...

Με έστειλε αδιάβαστη:

- Στο Liddel - Scott κοιτάξατε, δεσποινίς;

Πέντε λέξεις μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή; Τη δική μου, ναι. Την άλλαξαν άπαξ διαπαντός. Ξεκινώντας με την αλλαγή χρώματος στα μάγουλά μου. Που κοκκίνισαν και φούντωσαν από ανάμεικτα συναισθήματα ντροπής και οργής.

- Τι του ζήτησα, μωρέ; Μια λέξη τι σημαίνει! Κι ο μπήξε και ο δείξε να μου πει αν κοίταξα σ' αυτό το ρημάδι το Liddel - Scott; Τέτοια προσβολάρα; Και τι είναι επιτέλους αυτό το Liddel - Scott; (πού να ήξερα η αστοιχείωτη ότι πρόκειται για το καλύτερο λεξικό της ελληνικής γλώσσας... )

Είπα και είπα, κι έβρισα και στενοχωρήθηκα αφάνταστα. Μα έστρωσα και τον .... μου κάτω μου και άρχισα πρώτη φορά στη ζωή μου να διαβάζω αληθινά. Γιατί πανάθεμά τον μου άρεσε "πολλά"* αυτός ο δάσκαλος, όσο κανένας άλλος που είχα μέχρι τότε. Και έπρεπε, το ήθελα, να αρχίσω να καταλαβαίνω τι λέει. Να μην κολλάω σε κάθε βήμα και να μη σκαλώνω στις λέξεις.

Ε, λοιπόν, η πρώτη φορά που ένιωσα το λόγο του, που ξέφυγα την επιφανειακή γοητεία και μόνο, ήταν στις 24 του Νοέμβρη. Όταν μας δίδαξε τον Αναξίμανδρο. Εκεί και τότε, δεν το ξεχνώ, έγινε το μεγάλο κλικ σε ό,τι λέγεται από την επιστήμη συνείδηση. Κι αν ήταν μια στιγμή από την Οδύσσεια του Ομήρου θα ήταν εκείνη που ο Κανένας το σκάει από τη σπηλιά του Πολύφημου και γίνεται άνθρωπος με όνομα.

Βέβαια ήμουν αρκετά περήφανη και του το κράτησα πείσμα του Λιαντίνη το περιστατικό με το "λέπας". Ουδέποτε τον πλησίασα από τότε να του απευθύνω προσωπικά το λόγο. Εκ του μακρόθεν. Και τον όποιο θαυμασμό του είχα, δικός μου κι αυτός. Τόσο στο διάστημα που ήμουν στη Μετεκπαίδευση όσο και λίγα χρόνια αργότερα που επίτηδες πήγα να τον παρακολουθήσω και πάλι. Να λάβω μια ακόμη δόση μαγείας. Ήταν πια φθινόπωρος του 1996. Νοέμβρης και πάλι. Αρχές... Ούτε και τότε θεώρησα πρέπον να πλησιάσω τον πολυαγαπημένο δάσκαλο και να του δηλώσω την παρουσία μου. Έμεινα ανάμεσα στο υπόλοιπο κοινό των μετεκπαιδευομένων, αναβαφτίστηκα στα νάματα της διδασκαλίας του και έφυγα πετώντας στους εφτά ουρανούς που τον είχα ακούσει για μια ακόμη φορά. Σίγουρη πως εκεί είναι ο δάσκαλος και θα πάω πάλι δοθείσης της ευκαιρίας.

Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Την 1η Ιουνίου 1998 ο Δημήτρης Λιαντίνης αναχώρησε από κοντά μας. Λένε πως αυτοκτόνησε επάνω στον Ταΰγετο. Και λέω πως κανείς μέχρι σήμερα δεν έχει αποδείξει τι πραγματικά έκανε ο Λιαντίνης. Ακόμη και ο ιατροδικαστής που εξέτασε τη σορό που βρέθηκε τον Ιούλιο του 2005, σε ένα κοίλωμα του Ταϋγέτου, δεν κατάφερε να προσδιορίσει τρόπο και χρόνο θανάτου. Και ο ίδιος δήλωσε πως στην περίπτωση του Λιαντίνη δεν πρέπει να μιλάμε για αυτοκτονία. Πάντως η εξέταση DNA κατέληξε πως η σορός ανήκει στο Δημήτρη Λιαντίνη και παραδόθηκαν τα οστά στην οικογένεια για τα περαιτέρω.

Σήμερα, στο νεκροταφείο Κεχρεών της Κορινθίας, ο επισκέπτης συναντά το Σήμα του Λιαντίνη. Με την επιγραφή:

Έζησα την αλήθεια


ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Hpim9017

Πήγα μία και μοναδική φορά στο Σήμα του Δασκάλου μου. 1η Ιουνίου του 2009. Έντεκα χρόνια μετά το φευγιό του. Και δεκαεφτά σχεδόν από τη μέρα που τον γνώρισα. Τη μέρα που ένιωσα έτοιμη να το κάμω.

Ξέρεις, αν αφεθείς στις ροές του χρόνου και στους νόμους του Αναξίμανδρου, τη νιώθεις την κατάλληλη στιγμή για το κάθε τι. Και νιώθεις μια απέραντη γαλήνη εντός σου. Αρμονία. Όταν δε βιάζεις και δεν εκβιάζεις το χρόνο και τις καταστάσεις.

Και χτες αυτό ακριβώς με έστειλε επάνω στα βουνά μου και να ταΐσω τις γάτες. Που σίγουρα μπορούν και μόνες τους να επιβιώσουν. Είμαι εγώ που τις έχω ανάγκη, όχι εκείνες. Όπως ανάγκη δε μας έχει κανένας νεκρός να πάμε στον τάφο του. Γιατί οι νεκροί βρίσκονται στη χώρα που κάθε ανάγκη έχει πλέον καταργηθεί. Και το μεγάλο Τίποτα. Οι ζωντανοί είναι που χρειάζονται τους νεκρούς. Όμοια, ξαναλέω, που κι εγώ χρειάστηκα χτες εκείνα τα αδέσποτα...

_____________________________

* πολλά: Στην Κύπρο αντί για το επίρρημα "πολύ" που χρησιμοποιούμε οι Ελλαδίτες, λένε "πολλά". Και μου έχει μείνει κι εμένα η συνήθεια να το λέω όταν το "πολύ" μου φαίνεται λίγο....
ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty Απ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Δεκ 17, 2011 2:54 pm

Για το "λέπας" που αναφέρθηκε παραπάνω. Εξήγηση και αναδημοσίευση από το φόρουμ της τάξης μου:

http://faros.forumotion.com/t168p15-topic

Admin έγραψε:λέπας...

άδεντρος, γυμνός και βραχώδης λόφος

Η λέξη συναντάται στις Ιστορίες του Θουκυδίδη και μάλιστα ως φράση:

ακραίον λέπας

http://www.mikrosapoplous.gr/thucy/vivlia/vivlio7.htm

ΒΙΒΛΙΟ Ζ ΤΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ ΤΟΥ ΘΟΥΚΥΔΙΔΗ

78. Οι Συρακούσιοι παρενοχλούν διαρκώς τους υποχωρούντας Αθηναίους

Ενώ απηύθυνε τας παραινέσεις ταύτας, ο Νικίας μετέβαινε συγχρόνως από ενός τμήματος του στρατού εις άλλο και οπουδήποτε έβλεπε κενά ή στρατιώτας βαδίζοντας έξω της τάξεως, συνήγεν αυτούς και τους επανέφερεν εις την τάξιν. Το αυτό έπραττε και ο Δημοσθένης διά τα πλησίον του και υπό την διοίκησιν του στρατεύματα, ενώ απηύθυνε προς αυτά ομοίας περίπου παραινέσεις.

Το στράτευμα εβάδιζε διηρημένον εις δύο μεραρχίας σχήματος τετραπλεύρου, της μεν ηγουμένης, υπό την διοίκησιν του Νικίου, της δε επομένης, υπό την διοίκησιν του Δημοσθένους. Οι οπλίται, οι οποίοι κατείχαν τας τέσσαρας πλευράς του τετραπλεύρου, περιέκλειαν εντός αυτού τας μεταγωγικάς υπηρεσίας και το λοιπόν πλήθος. Όταν έφθασαν εις την διάβασιν του πόταμου Ανάπου, ευρήκαν εκεί τους Συρακουσίους και τους συμμάχους παρατεταγμένους, τους απώθησαν, έγιναν κύριοι της διαβάσεως και εξηκολούθησαν την πορείαν των προς τα εμπρός.

Οι Συρακούσιοι τους παρηνώχλουν διαρκώς, το μεν ιππικόν περιϊπεύον, οι δε ψιλοί βάλλοντες δι' ακοντίων. Οι Αθηναίοι, αφού επροχώρησαν κατά την ημέραν ταύτην, σαράντα περίπου σταδίους, κατηυλίσθησαν επί τινος υψώματος.

Την επομένην πρωΐαν συνέχισαν την πορείαν των και προχωρήσαντες είκοσι περίπου σταδίους, κατέβησαν εις επίπεδον χώρον, όπου εστρατοπέδευσαν, διότι του μέρους όντος κατωκημένου, ήθελαν να λάβουν τροφάς από τας οικίας και παραλάβουν και προμήθειαν ύδατος εκείθεν, διότι η οδός, την οποίαν έμελλαν ν' ακολουθήσουν, εστερείτο, εις διάστημα πολλών σταδίων, επαρκούς τοιούτου.

Αλλ' εν τω μεταξύ, προελάσαντες οι Συρακούσιοι, ησχολούντο κατασκευάζοντες χαράκωμα, διά του οποίου απέφρασσαν την δίοδον που έπρεπε να διέλθουν και η οποία ευρίσκετο επί λόφου αποτόμου, φέροντος το όνομα "Ακραίον Λέπας" (¶δενδρον Ύψωμα), εκατέρωθεν του οποίου υπήρχε κρημνώδης χαράδρα.

Την επιούσαν, οι Αθηναίοι συνέχισαν την πορείαν των, αλλ' οι πολυάριθμοι ιππείς και ακοντισταί των Συρακουσίων και των συμμάχων εμπόδιζαν αυτούς από τα δύο μέρη, ούτοι μεν ρίπτοντες ακόντια, εκείνοι δε παριππεύοντες κατά μήκος των πλευρών της.

Οι Αθηναίοι εξηκολούθησαν μαχόμενοι επί πολύ, αλλ' επί τέλους ηναγκάσθησαν να αποχωρήσουν εις το ίδιον στρατόπεδον της προηγουμένης νυκτός. Δεν ευρήκαν όμως πλέον όσα τρόφιμα την προτεραίαν, διότι το εχθρικόν ιππικόν εμπόδιζεν αυτούς ν' απομακρύνωνται του στρατοπέδου, προς συλλογήν τοιούτων.


79. Την επομένην πρωΐαν εξεκίνησαν πάλιν, επαναλαβόντες την πορείαν των, και προήλασαν εσπευσμένως, διά να φθάσουν εις τον λόφον όπου η δίοδος είχε φραχθή. Εκεί ευρήκαν ενώπιον των το πεζικόν των Συρακουσίων, παρατεταγμένον όπισθεν του χαρακώματος εις βαθείαν φάλαγγα, ένεκα της στενότητος της θέσεως.

Οι Αθηναίοι επετέθησαν ζητούντες να καταλάβουν το χαράκωμα. Αλλ' οι εχθροί, οι οποίοι ήσαν πολυάριθμοι, έβαλλαν εναντίον των από τας κλιτύας του λόφου, αι οποίαι είναι απότομοι, και, ως είναι φυσικόν, τα άνωθεν ριπτόμενα βλήματα τους έφθαναν ευκολώτερα.

Ως εκ τούτου, οι Αθηναίοι, μη δυνάμενοι να εκβιάσουν την διάβασιν, απεσύρθησαν και ανεπαύοντο.

Συνέβη όμως συγχρόνως, όπως συνήθως, κατά την ώραν ταύτην του έτους, ήτοι την προσέγγισιν του φθινοπώρου, καταιγίς μετά βροντών και βροχής, ένεκα της οποίας οι Αθηναίοι απεθαρρύνθησαν έτι μάλλον, θεωρήσαντες ότι όλα αυτά γίνονται κατά θείον θέλημα, διά την καταστροφήν των.

Ενώ δ' ανεπαύοντο, ο Γύλιππος και οι Συρακούσιοι απέστειλαν απόσπασμα στρατού, όπως αποκλείση αυτούς και εκ των όπισθεν, διά της κατασκευής τείχους εγκαρσίως του δρόμου, διά του οποίου είχαν προελάσει. Αλλ' οι Αθηναίοι απέστειλαν ιδικόν των απόσπασμα και εματαίωσαν την πραγματοποίησιν του σχεδίου.

Κατόπιν τούτου, ολόκληρος ο Αθηναϊκός στρατός απεσύρθη προς το μάλλον πεδινόν μέρος, όπου και κατηυλίσθη.

Την επομένην ήρχισαν πάλιν προελαύνοντες, αλλ' οι Συρακούσιοι τους περιεκύκλωσαν και τους επετίθεντο πανταχόθεν, κατατραυματίζοντες πολλούς. Και οσάκις μεν οι Αθηναίοι προέβαιναν εις επίθεσιν, αυτοί απεσύροντο, οσάκις δε υπεχώρουν, εκείνοι επετίθεντο, επιπίπτοντες ιδίως κατά των ευρισκομένων εις την οπισθοφυλακήν και ελπίζοντες, εάν κατώρθωναν να τρέψουν εις φυγήν τμήμα αυτών, να ενσπείρουν τον πανικόν εις ολόκληρον το στράτευμα.

Οι Αθηναίοι αντεστάθησαν επί μακρόν εις τας τοιούτου είδους επιθέσεις, και προχωρήσαντες ακολούθως πέντε ή εξ σταδίους, εστρατοπέδευσαν εις την πεδιάδα. Και οι Συρακούσιοι, εξ άλλου, τους παρήτησαν, και επέστρεψαν εις το στρατόπεδον των.

Τα γεγονότα που περιγράφει εδώ ο Θουκυδίδης συνέβησαν κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου που σήμερα διδαχθήκαμε και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της εκστρατείας στη Σικελία.

Από τη διήγηση αυτή έμεινε το Ακραίον Λέπας να συμβολίζει ένα προπύργιο που υπερασπιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις χωρίς να διστάζουμε να δώσουμε ακόμη και τη ζωή μας.

Στο βιβλίο του σύγχρονου Έλληνα στοχαστή Δημήτρη Λιαντίνη, ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ, ως Ακραίον Λέπας χαρακτηρίζεται το Μεσολόγγι. Ακραίον Λέπας της επανάστασης του 1821.

Για τη δική μας τοπική ιστορία θα μπορούσαμε παρόμοια ως Ακραίον Λέπας να θεωρήσουμε το Σούλι. Γιατί και αυτό το υπερασπίστηκαν οι Σουλιώτες με ξεχωριστή γενναιότητα.

Αλλά και στη ζωή μας μπορούμε να ορίζουμε ως Ακραίο Λέπας ένα μεγάλο ιδανικό για το οποίο δίνουμε αγώνα με αυταπάρνηση.

Για μένα προσωπικά η λέξη αυτή, το λέπας, συμβολίζει και πολλά άλλα και κυρίως την αγάπη μου για τη γλώσσα και τη διαρκή δίψα να μαθαίνω καινούριες λέξεις. Κι ο λόγος είναι που σαν συνάντησα πρώτη φορά μπροστά μου τη φράση "Ακραίον Λέπας" όχι μόνο δεν ήξερα τι σημαίνει αλλά και δεν κατάφερα να τη βρω στα λεξικά που είχα. Πλησίασα τότε το Δάσκαλό μου, το Δημήτρη Λιαντίνη, στο βιβλίο του οποίου και είχα συναντήσει αυτή την περίεργη λέξη, και τον ρώτησα τι πάει να πει. Δε μου έκανε το χατίρι να μου εξηγήσει. Περιορίστηκε μόνο να μου πει:

- Στο Liddel Scott κοιτάξατε, δεσποινίς;

Η απάντηση αυτή και με πρόσβαλε και με θύμωσε πολύ. Αυτός όμως ο θυμός στάθηκε και η αφορμή να στρωθώ στο διάβασμα και να βάλω στόχο να μάθω όσο καλύτερα μπορούσα τα Ελληνικά...

Αλλά και ένα μεγάλο μάθημα στάθηκε για μένα αυτή η απάντηση του Δασκάλου μου. Πως πρέπει μόνοι μας να ψάχνουμε την αλήθεια και όχι να την περιμένουμε να μας τη σερβίρουν έτοιμη.

Και για το μάθημα αυτό αλλά και για πολλά άλλα θεωρώ σήμερα ως το μεγαλύτερο Δάσκαλο που συνάντησα στη ζωή μου το Δημήτρη Λιαντίνη. Και κυρίως υπόδειγμα για το πώς πρέπει να φέρνεται ένας σωστός δάσκαλος. Να μη δίνει έτοιμες απαντήσεις στους μαθητές του αλλά να τους προτρέπει να ανακαλύπτουν τη γνώση. Βεβαίως υποστηρίζοντας εκεί πού πρέπει και όσο πρέπει την προσπάθειά τους. Όπως κι εκείνος που μου υπέδειξε σε ποιο λεξικό υπάρχει η σπάνια αυτή λέξη. Στο Liddel Scott. Το καλύτερο λεξικό της ελληνικής γλώσσας. Αν και δε γράφτηκε από Έλληνες...

Η ιστορία αυτή συνέβη το φθινόπωρο του 1992 και ενώ σπούδαζα στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, στη σχολή δηλαδή Μετεκπαίδευσης των δασκάλων. Επτά περίπου χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 1998, ο αγαπημένος μου Δάσκαλος, ο Δημήτρης Λιαντίνης, εξαφανίστηκε.

Φεύγοντας άφησε πίσω του το τελευταίο του βιβλίο, τη Γκέμμα. Το κεντρικό κεφάλαιο του βιβλίου και το πλέον σημαντικό, είχε τίτλο: ΕΔΩ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ.

Όταν διάβασα αυτόν τον τίτλο, θυμήθηκα αμέσως το Ακραίον Λέπας. Και διαβάζοντας και όσα εκεί γράφει ο Λιαντίνης, κατάλαβα πως έφυγε από κοντά μας γιατί ήθελε κι αυτός να δώσει τη δική του μάχη για το δικό του Ακραίον Λέπας. Και που στο τελευταίο του γράμμα το συνέδεσε με την αγάπη του για την παιδεία και τους νέους ανθρώπους.

Ήταν κι αυτό ένα ακόμη μάθημα, το στερνό, από το Δάσκαλο! Πως τα λόγια μας μόνο τότε έχουν αξία όταν γίνονται πράξη.

Και από το βιβλίο του Λιαντίνη παραθέτω και το επίμαχο απόσπασμα με το "λέπας":

Δημήτρη Λιαντίνη: Τα Ελληνικά. Σελίδα 58

"Ερωτά λοιπόν κανείς, είναι πολιτική ποίηση αυτός ο στίχος του Σολωμού; Και βέβαια είναι. Γιατί τον έπλασε η ψηλότερη ώρα της πολιτικής ιστορίας μας. Η μεγάλη επανάσταση του '21. Και μάλιστα ο ανθός της. Το Μεσολόγγι, που είναι το άωτον άκρο και το ακραίο λέπας της Επανάστασης."

Και από το Θουκυδίδη:

"Αλλ' εν τω μεταξύ, προελάσαντες οι Συρακούσιοι, ησχολούντο κατασκευάζοντες χαράκωμα, διά του οποίου απέφρασσαν την δίοδον που έπρεπε να διέλθουν και η οποία ευρίσκετο επί λόφου αποτόμου, φέροντος το όνομα "Ακραίον Λέπας" (¶δενδρον Ύψωμα), εκατέρωθεν του οποίου υπήρχε κρημνώδης χαράδρα." (Θουκυδίδης, Ιστορίαι, 7ο βιβλίο, 78, μετάφραση Ελ. Βενιζέλου )

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ Empty Απ: ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ

Δημοσίευση από ΜΑΡΙΟΡΗ Σαβ Δεκ 17, 2011 3:25 pm

Και τι διαφέρει ο Λιαντίνης από τους πολλούς άλλους που μπορεί να διαθέτουν ευφράδεια και θαυμαστή σκηνική παρουσία και μέταλλο φωνής ή και γνώσεις ακόμη;

Γράφτηκε στο Σήμα του η μεγάλη του διαφορά. Όπως την άφησε ο ίδιος στον επίλογο του κύκνειου άσματός του, στη Γκέμμα. Ο Λιαντίνης έζησε την αλήθεια. Δεν περιορίστηκε στα λόγια. Τα παχιά. Τα έκανε και πράξη ζωής.

Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι αυτό; Και ειδικά στην εποχή μας; Να συμβαδίζουν τα λόγια με τις πράξεις σου;

Τώρα λοιπόν και θα μιλήσω για το δεύτερο σπουδαίο πράγμα που έκαμα την Πέμπτη. Μέρα που θύμωσα με πολλά και πολλούς και με μένα την ίδια.

Με φωτογραφία και πάλι η απάντηση:

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520078

Τι είναι αυτό; Η πρώτη φορά στη ζωή μου που έβαλα μόνη μου φωτιά στο τζάκι. Πίστευα πάντα πως είναι πολλά δύσκολο. Και δε χρειάστηκε κιόλας μέχρι τα πενήντα μου να βάλω μόνη μου φωτιά στο τζάκι. Δεν είχα τζάκι στο διαμέρισμα της Αθήνας. Μονάχα καλοριφέρ.

Κι όταν ερχόμουνα στο χωριό, ήταν πάντα παρών ο πατέρας. Αρμόδιος εκείνος για τέτοια θέματα.

Πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με το σβηστό και παγωμένο τζάκι ήταν πέρυσι το χειμώνα. Όταν ξέμεινα μόνη μου στην Ήπειρο, πρώτη φορά στη ζωή μου. Και όλη η υπόλοιπη οικογένεια στην Αθήνα.

Ήταν μεγάλη δοκιμασία η πρώτη επίσκεψη στο χωριό και στο άδειο σπίτι. Έμεινα λοιπόν να συμπαλεύω τα συναισθήματα και να το παίζω τουρίστας. Ούτε το τζάκι τόλμησα να ανάψω, ούτε καν το διακόπτη του νερού να ανοίξω. Μην κάνω καμιά ζημιά...

Προχτές, την Πέμπτη, έτσι θυμωμένη που έφτασα στο χωριό, δεν υπήρχε περίπτωση να μείνει το τζάκι σβηστό. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη δοκιμάσω μόνη μου να βρω λύση. Να αποδείξω σε μένα την ίδια πως εκεί που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει οφείλεις να δώσεις τη μάχη και ας χάσεις.

Οι φωτογραφίες, επίτηδες μη ημερομηνία τραβηγμένες, είναι η απόδειξη:

ΤΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑ ΧΤΕΣ %2525CE%2525A4%2525CE%252596%2525CE%252591%2525CE%25259A%2525CE%252599%252520079

ΜΑΡΙΟΡΗ
ΜΑΡΙΟΡΗ

Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω

Επιστροφή στην κορυφή


 
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης