Οι απολύσεις εκπαιδευτικών και οι "φοβέρες" της ΔΟΕ

Ενώ ανακοινώνεται επίσημα η άμεση απόλυση χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων-και εκπαιδευτικών- η ΔΟΕ καμώνεται πως δεν καταλαβαίνει και προβαίνει σε «σκληρές» δηλώσεις του στυλ: «Αν το επιχειρήσουν, θα δουν όσα δεν έχουν δει!!!»(δήλωση στα κανάλια)

Αν διαβάσει κανείς πόσες φορές «φοβέρισε» η ΔΟΕ από την αρχή της χρονιάς, θα ζαλιστεί. Φώναξαν για τα βιβλία, αποκάλυψαν πρώτοι τους μισθούς του νέου μισθολογίου, έδωσαν συνεντεύξεις, ζήτησαν συνάντηση με το υπουργείο, αλλά και πάλι δεν τους άκουσαν. Τι άλλο να κάνουν πια;

Παράλληλα με τις «φοβέρες» βέβαια, υπάρχουν και εικονικές κινητοποιήσεις του τύπου 2ωρης στάσης για την περίθαλψη (μια ΜΟΝΟ για την επαρχία και μια πανελλαδική σε απόσταση τριών ημερών!). Είχαν προηγηθεί οι εκδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας με κεντρικούς ομιλητές πανεπιστημιακούς, με θέμα «επένδυση στη γνώση ,απάντηση στην κρίση»!!

«Οι καιροί είναι δύσκολοι και δεν είναι ώρες για «χαμένα μεροκάματα» (δήλωση Μαντά στα Γιάννενα) εννοώντας φυσικά τις απεργίες.

Ακολουθεί η πρόταση της ΔΟΕ προς την ΑΔΕΔΥ για κήρυξη γενικής απεργίας μέχρι τις 15 Φλεβάρη και μετά πρόταση για γενικές συνελεύσεις σε βάθος χρόνου απροσδιόριστο….

Στο ίδιο μήκος κύματος με την ΟΛΜΕ, αυτό που προτείνουν πάλι είναι η γνωστή 24ωρη απεργία, η οποία έτσι κι αλλιώς θα προκηρυχτεί απ΄ ότι φαίνεται από τα τριτοβάθμια όργανα. Όλα τα υπόλοιπα λέγονται για να κρύψουν την αδράνειά τους.

Οι επιδιώξεις της ΔΟΕ από την αρχή της χρονιάς ήταν ξεκάθαρες:

1.Να πάψουν οι δάσκαλοι να ασχολούνται με ζητήματα όπως τι θα κάνουν με τους μισθούς πείνας, με τα διαλυμένα σχολειά , με την αξιολόγηση, με την ανεργία κλπ – όλα αυτά παρουσιάζονται σαν τα κακά της μοίρας μας, γιατί ΕΧΟΥΜΕ κρίση. Η επίθεση του συστήματος παρουσιάζεται ως αποτέλεσμα λανθασμένης πολιτικής. Οι προτάσεις διεξόδου προς το σύστημα και τους παράγοντές του- η «άλλη» πρόταση διαχείρισης- παρουσιάζονται ως η λύση των προβλημάτων του δημόσιου σχολείου και των εκπαιδευτικών.

2. Να αποφευχθεί οποιοδήποτε ενδεχόμενο απεργιακής συννενόησης- συμπόρευσης με την ΟΛΜΕ.

Να καλλιεργηθεί η αντίληψη ότι οι αγώνες-κυρίως οι απεργιακοί- είναι αδιέξοδοι, αναποτελεσματικοί, μάταιοι (αφού δεν μας ακούνε) κλπ, άρα πάμε για άλλες «δράσεις». Οι απεργίες πρέπει να συκοφαντηθούν με κάθε τρόπο ώστε να μην υπάρξει η περίπτωση να «μπουν»(οι συνδικαλοπατέρες) σε τέτοιους μπελάδες και περιπέτειες.

Να δημιουργηθούν αυταπάτες σχετικά με την επίθεση στα μισθολογικά και εργασιακά (κριτική σε επιμέρους ζητήματα όπως η προσμέτρηση της προϋπηρεσίας) και να καθησυχαστούν οι εκπαιδευτικοί ότι θα εξαιρεθούν από τις εφεδρείες-απολύσεις.

Παράλληλα η ΔΟΕ κρύβεται πίσω από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ προβάλλοντας διάφορες δικαιολογίες ότι χρειάζονται πανεργατικοί αγώνες κι όχι κλαδικοί, όταν γνωρίζει πολύ καλά ότι τέτοιους αγώνες δε θα προετοιμάσουν ούτε η ΓΣΕΕ ούτε η ΑΔΕΔΥ.

Κυρίως όμως η αγωνία της είναι άλλη:

Να συγκροτηθεί συμμαχία των συνδικαλοπατέρων με όλο τον εσμό των «θεσμικών παραγόντων», πανεπιστημιακών κλπ με στόχο- τι άλλο;- να περισώσουν τις καρέκλες τους και να υπερασπίσουν το ρόλο τους ως επίσημοι συνομιλητές του υπουργείου. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μέσα σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό με τα ξένα αφεντικά να αποφασίζουν, ούτε το πολιτικό προσωπικό των κυρίαρχων κομμάτων έχει τίποτα διασφαλισμένο( παρότι δουλικό) πόσο μάλλον αυτοί τι μέρα τους ξημερώνει. Ο Μπράτης εξέφρασε αυτήν ακριβώς την αγωνία σε ομιλία του. Θα έρθουν και θα φύγουν πολλές κυβερνήσεις ακόμα, άρα εμείς πού θα βρεθούμε, είπε με λίγα λόγια. Σκληροί καιροί , πραγματικά, για όλους αυτούς που είχαν βολευτεί επί χρόνια στη διάλυση των σωματείων μας.

Άκρως επικίνδυνοι και προκλητικοί, άκρως παραδομένοι, άκρως εχθρικοί για τον κλάδο. Τόσα χρόνια πρόσφεραν πολύτιμες υπηρεσίες στο σύστημα, τροφοδοτούσαν και τρέφονταν από τη διάλυση (οργανωτική και πολιτική) των σωματείων και ζητούν την αναγνώριση των υπηρεσιών τους. Σε συλλόγους με απονεκρωμένες διαδικασίες είναι σίγουρο ότι θα συνεχίζουν αυτό το έργο.

Αυτό που έχουμε να αντιπαλέψουμε λοιπόν είναι τη διάλυση των σωματείων μας. Δύσκολο, εύκολο, αυτό είναι και αυτό οφείλουμε να ΑΝΑΓΝΩΡΊΣΟΥΜΕ ως πρόβλημα. Κι αυτό λύνεται ή δεν λύνεται στη βάση των αγώνων σε κάθε σύλλογο ενάντια στη βαρβαρότητα που ζούμε.

Των αγώνων που ξεκινούν από τους εκπαιδευτικούς και δίνονται από αυτούς. Είναι το πεδίο που πρέπει να υπερασπιστούμε και οι δράσεις που οφείλουμε να υποβοηθήσουμε.