99 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ - ΚΙ ΟΥΤΕ ΚΛΑΡΑΚΙ ΠΡΑΣΙΝΟ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΜΑΒΙΛΗ...

21 Φλεβάρη 1913 - 21 Φλεβάρη 2012: Ενενήντα εννέα χρόνοι από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων και της Ηπείρου από το βαρύ τουρκικό ζυγό αιώνων.


Κι απ' τα πολλά στεφάνια στο κεντρικό Ηρώο της πόλης δεν περίσσεψε ούτε φυλλαράκι δάφνης για τον ποιητή. Το Λορέντζο Μαβίλη. Που έπεσε ηρωικά μαχόμενος για την απελευθέρωση της Ηπείρου, στη μάχη του Δρίσκου, στις 28 Νοεμβρίου 1912.


Κι έμεινε ο ποιητής να θωρεί ακίνητος τα χιονισμένα όρη. Να τα ζηλεύει τα ολόλευκα. Γιατί ούτε αυτό δεν φρόντισαν οι απόγονοι τη μέρα της επετείου. Να καθαρίσουν την προτομή από τα ίχνη των βανδάλων. Ντροπή μας. Κι ας μην ψαχνόμαστε τι μας φταίει σήμερα. Το βλέμμα του ποιητή αρκεί, για όποιον έχει λίγη τσίπα και φιλότιμο και μπορεί να το δει. Γιατί οι άλλοι είναι μονάχα για να κατεβάζουν τσίπουρα μια τέτοια μέρα...

Τουλάχιστον μας μένει η ελπίδα πως δεν είναι όλα μα όλα χαμένα... Με αφορμή αυτό το βίντεο που από μεράκι έφτιαξε μαθητής της Ε΄1 τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ηγουμενίτσας.

O Λορέντζος Μαβίλης γεννήθηκε στις 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη, όπου ο πατέρας του Παύλος υπηρετούσε τότε εκεί πρόεδρος των δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας.

Ο παππούς του ποιητή Δον Λορέντζος Μαβίλης, Ισπανός στην καταγωγή, ήταν πρόξενος της πατρίδας του στην Κέρκυρα, όπου πήρε γυναίκα Κερκυραία και εγκαταστάθηκε εκεί.

Η μητέρα του ποιητή ήταν επίσης Κερκυραία και ονομαζόταν Ιωάννα Καποδίστρια - Σούφη. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια σ' ένα αγρόκτημα, όπου έμαθε κι αγάπησε τη γλώσσα του λαού, τα τραγούδια και τις παροιμίες, και την αγάπη της αυτή την μετέδωσε στο γιο της Λορέντζο.

Ο ποιητής παρακολουθούσε τα γυμνασιακά μαθήματα στο εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας», όπου είχε δάσκαλο ελληνιστή τον Ιωάννη Ρωμανό. Αυτός τον σύστησε στην Αναγνωστική Εταιρία, όπου σύχναζαν τότε όλοι οι άνθρωποι των γραμμάτων. Εκεί γνώρισε τον Ιάκωβο Πολυλά, σοφό εκδότη του Δ. Σολωμού. Έμαθε την Ιταλική, Ισπανική, Αγγλική και Γερμανική.

Το 1878 γράφτηκε στην φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών την οποία εγκατέλειψε μετά ένα χρόνο για να σπουδάσει στην Γερμανία φιλολογία και κυρίως γλωσσολογία και φιλοσοφία. Το 1890 στις 16 Ιουνίου αναγορεύτηκε διδάκτωρ της φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου του Έρλαγκεν της Βαυαρίας. Και κατέβηκε στην Κέρκυρα. Δεν δέχτηκε καμία θέση για να μην παραβεί τις ηθικές αρχές του. Ένα μικρό απόσπασμα επιστολής του (προς τον Κεφαλληνό) μας δίνει συμπυκνωμένο το πρόγραμμα της περαιτέρω προοπτικής του:

«Ό,τι κατορθώσω εις την ζωή μου, θα το κατορθώσω μένοντας συνεπής, χωρίς ν' απαρνηθώ ούτε μια μόνο πράξη, ούτε μια μόνο στιγμή της περασμένης μου ζωής, ή αλλιώς δεν θα κατορθώσω τίποτε».

Το 1896 η Ελλάδα αγωνίζεται για την απελευθέρωση της Ηπείρου, Μακεδονίας και Κρήτης. Ο Μαβίλης που δεν ήταν πατριώτης μόνο στο λόγο και στην ποίηση, αλλά και στην πράξη, πολεμάει εθελοντής στην Κρήτη. Το 1897 αγωνίζεται στην Ήπειρο, πάλι εθελοντής, όπου και τραυματίζεται.

Το 1910 εξελέγη βουλευτής του κόμματος των Φιλελευθέρων του Ελευθερίου Βενιζέλου στην αναθεωρητική Βουλή. Ιστορική θα μείνει η αγόρευσή του για την υπεράσπιση της δημοτικής γλώσσας όταν συζητιόταν το άρθρο 107 του συντάγματος. «Δεν υπάρχει γλώσσα χυδαία» είπε «μόνο χυδαίοι άνθρωποι!». Ο άκαμπτος χαρακτήρας του και το ότι δεν προσαρμόστηκε στο ρεύμα της συναλλαγής που επικρατούσε, το λεγόμενο ρουσφέτι, συντέλεσε στο να μην εκλεγεί βουλευτής στις επόμενες εκλογές.

Ο ποιητής Μαβίλης, εκτός από μερικά ποιήματα που δημοσίευσε σε περιοδικά της εποχής, δεν εξέδωσε καμία ποιητική συλλογή όσο ζούσε. Τα άπαντά του κυκλοφόρησαν με την φροντίδα του φίλου του Κ. Θεοτόκη στην Αλεξάνδρεια το 1915. Η μετριοφροσύνη χαρακτήριζε πάντα τον Μαβίλη όσον αφορά το έργο του. Αυτός ο εκπληκτικός μάστορας του σονέτου (δεκατετράστιχο ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχα και δύο τρίστιχα) έστελνε τους στίχους του στον Παλαμά με την υποσημείωση: «Για το συρτάρι σου».

Οι κριτικοί του καιρού του αναγνώρισαν στο πρόσωπό του έναν τεχνίτη απαράμιλλο. Ορισμένοι τον κατηγόρησαν γι' αυτή του την τελειομανία, χαρακτηρίζοντάς την σαν μια νεκρή πεταλούδα που μπορείς να θαυμάσεις τα ψυχρά φτερά της. Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος πιο εύστοχα, ίσως, απ' όλους παρατήρησε: «Ο Μαβίλης στάθηκε ένας απ' τους σπάνιους εκείνους ποιητές που το καλύτερό τους ποίημα είναι η ζωή τους».

Και πράγματι:

Στον Βαλκανικό πόλεμο του 1912 ο Μαβίλης παρά τα 53 του χρόνια κατετάγη εθελοντής λοχαγός των Γαριβαλδινών ερυθροχιτώνων. (Ονομαζόταν Γαριβαλδινοί οι εθελοντές Έλληνες και ξένοι από το όνομα του αρχηγού τους, Ιταλού στρατηγού, Γαριβάλδη. Ερυθροχίτωνες λέγονταν λόγω του κόκκινου χιτώνα που φορούσαν.) Εκείνη την εποχή ο Μαβίλης ήταν το βασιλόπουλο του παραμυθιού για μια μεγάλη ποιήτρια, την κυρία Θεώνη Δρακοπούλου ή Μυρτιώτισσα, όπως φιλολογικά επέλεξε να ονομάζεται. Η αγάπη αυτή, όσο σαγηνευτικό δόλωμα κι αν ήταν, δεν μπόρεσε να τον κρατήσει κοντά της. Η φωνή της πατρίδας κάλυψε τη φωνή της καρδιάς. «Σ' αγαπώ/ δεν μπορώ/ τίποτ' άλλο να πω/ πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!» έγραφε για 'κείνον η ερωτευμένη ποιήτρια. Μα αυτός τραβούσε για τα μεγάλα ιδανικά «στην κορφή της ζωής, όπου ροδίζει/ της Λευτεριάς αμόλευτος αγέρας/ και σαν ήχος αθάνατης φλογέρας/ η ποίηση, αηδόνι θείο, καλοκαρδίζει» Όχι πως δεν αγαπούν και οι ποιητές «μα τους θεριεύει ο πόθος του θανάτου/ με τ' αγιασμένα δαφνοστέφανά του».

Στις 28 Νοεμβρίου 1912 στο χωριό Δρίσκος, κοντά στα Γιάννενα, οι Τούρκοι εξαπέλυσαν σφοδρή αντεπίθεση κατά των Γαριβαλδινών εθελοντών που ήδη είχαν προχωρήσει πολύ. Ο Μαβίλης μάχεται ηρωικά, επικεφαλής των στρατιωτών του που αποδεκατίζονται απ' τα εχθρικά βόλια.

Σε μια στιγμή της μάχης μια σφαίρα του διατρυπά τα δύο μάγουλα χαλώντας και πολλά δόντια του. Ενώ μεταφέρεται αιμόφυρτος στο προσωρινό νοσοκομείο ένα δεύτερο βόλι τον βρήκε στο στόμα. Εκείνη τη στιγμή έφτανε στο χειρουργείο και ο αρχηγός, Αλέξανδρος Ρώμας. Είδε τον Μαβίλη και κατάλαβε. «Σε συγχαίρω απ' την καρδιά μου!» λέει δίνοντάς του το χέρι. Ο Μαβίλης μάζεψε τις στερνές του δυνάμεις, στάθηκε προσοχή και πήρε το χέρι του αρχηγού. Το αίμα που έτρεχε σ' όλο το δρόμο απ' τις πληγές των παρειών του πάγωνε το λαιμό του και του δυσκόλευε την αναπνοή. Δεν μπορούσε να μιλήσει. Τους κάνει νοήματα να του δώσουν χαρτί, να γράψει. Τα αίματα στάζουν απ' όλες τις μεριές και οι βολές του πυροβολικού ακούγονται τώρα κοντύτερα. Αλλά δεν προφταίνει ούτε να γράψει. Ο παπα-Φώτης του κλείνει τα μάτια. Ο Πιπίνος Γαριβάλδης, ο μόνος εκείνη τη στιγμή στρατιωτικός, στέκεται προσοχή και τον χαιρετάει. Οι άλλοι σταυροκοπιούνται. Ο Μαβίλης είναι πλέον νεκρός, ξαπλωμένος στο πεζούλι της Αγίας Παρασκευής. Τον έχουν σκεπάσει με τον ματωμένο μανδύα του. Έχει περάσει πλέον στην αιωνιότητα κερδίζοντας «δώρα άγια τρία: ΘΑΝΑΤΟ, ΑΘΑΝΑΣΙΑ Κ' ΕΛΕΥΤΕΡΙΑ»όπως το ήθελε.

Αναδημοσίευση εργασίας από το φόρουμ των μικρών Φαροφυλάκων της Ηγουμενίτσας, των μικρών μαθητών μου...

http://faros.forumotion.com/t162-topic#2437

Το ρολόι των Ιωαννίνων, το ιστορικό ρολόι και ένα από τα σύμβολα της πόλης. Μετράει - λένε - πια σωστά τις ώρες, το διόρθωσαν πρόσφατα...

Μα δε μετράει την πίκρα και την οργή μας για όσα συμβαίνουν σήμερα. Και που δεν είναι μόνο το ούτε κλαράκι πράσινο στον ποιητή Μαβίλη.  Είναι και όσα έδειξε και φανέρωσε η παρέλαση στα Γιάννενα ανήμερα της επετείου απελευθέρωσης.

Έγινε λένε ο χαμός. Τα ΜΑΤ να σπρώχνουν τον κόσμο και τους εργαζόμενους στη ΔΩΔΩΝΗ με τα κλομπς. Και οι μαθητές λίγο αργότερα να μουτζώνουν  και να βρίζουν τους επισήμους.

Προσβολή της εθνικής γιορτής, απεφάνθη η υπουργός παιδείας και διέταξε έρευνα για το περιστατικό.

Και την ίδια μέρα, 21 του Φλεβάρη, ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Θ. Πάγκαλος, δήλωνε σε Γάλλους δημοσιογράφους πως αισθάνεται Ευρωπαίος και γι' αυτό είναι κατά της εθνικής κυριαρχίας, πως πάντα ήταν κατά της εθνικής κυριαρχίας! Ποιος προσέβαλε περισσότερο την εθνική γιορτή;

Και είναι πραγματικά πόνος τεράστιος όταν διαβάζεις το βιογραφικό του Μαβίλη. Ποιος ακριβώς ήταν ο Μαβίλης. Που υπήρξε και βουλευτής και έδωσε μάχη για τη γλώσσα του λαού. Κι έπειτα λέει δεν ξαναψηφίστηκε βουλευτής γιατί δεν έκανε ρουσφέτια! Και πήρε τις στράτες και πολέμαγε εθελοντής. Μια στην Κρήτη, μια στην Ήπειρο. Ώσπου σφράγισε τις αξίες της ζωής του με το ίδιο του το αίμα.

Μα ποιος τα διδάσκει αυτά στα παιδιά μας σήμερα; Ποιος τους μαθαίνει ότι κάποτε η χώρα είχε τέτοιους βουλευτές; Και που γλώσσες πολλές εγνώριζαν και διδακτορικά είχαν και στην Ευρώπη θα μπορούσαν λαμπρή καριέρα να κάνουν. Μα ούτε καριέρα έκαναν και ούτε ζήτησαν δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελλάδας να γίνει η αγγλική...  όπως οι πολιτικάντηδες του σήμερα. Και που πλέον δεν τους φτάνει ούτε αυτό. Η κατάργηση της εθνικής μας γλώσσας. Τώρα τάσσονται και υπέρ της κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας! Κι αφού έφαγαν τον αγλέορα και τάισαν ψηφοφόρους με δικά μας λεφτά, ξαναψηφίστηκαν και με μεγάλη πλειοψηφία... για να μας τρίψουν στη μούρη πως μαζί τα φάγαμε!

Αγαπητοί μου μαθητές των Ιωαννίνων, το έγραψα και πριν λίγους μήνες για το συμμαθητή σας από τη Λάρισα. Πως η μούντζα των μαθητών φασκελώνει όλους μας. Και όχι μόνο τους επισήμους. Και φασκελώνει πρώτους και καλύτερους εμάς τους δασκάλους σας. Που δε βρήκαμε το χρόνο και τον τρόπο να σας δείξουμε τον άλλο δρόμο. Το δρόμο του Μαβίλη.

Σας αφήσαμε στην πίκρα και στην οργή σας να μην ξέρετε πώς να τη διαχειριστείτε. Και πιστέψατε κι εσείς πως με μια μούντζα θα αλλάξετε τον κόσμο.

Μια τέτοια μέρα, μέρα απελευθέρωσης των Ιωαννίνων, και με όσα συμβαίνουν στις ζωές μας, οι εκπαιδευτικοί των Ιωαννίνων θα όφειλαν να απαιτήσουν η παρέλαση να γίνει μονάχα μπροστά σε έναν ΜΟΝΟ επίσημο. Στο Μαβίλη!

Να τον τιμήσουν που έδωσε το αίμα του. Να τον τιμήσουν που ως βουλευτής στάθηκε τίμιος. Να τον τιμήσουν για τους αγώνες του για τη γλώσσα. Να τον τιμήσουν και για την προσφορά του στον πολιτισμό, το μεγάλο όπλο αυτού του λαού.

Κι αν αυτό δεν περνάει από τα χέρια των εκπαιδευτικών, δεν είναι αυτοί που αποφασίζουν πού και μπροστά σε ποιους θα γίνει η παρέλαση, ας είχαν φροντίσει ετούτο τουλάχιστον. Να αναλάβουν με τους μαθητές τους μια τέτοια μέρα να είναι καθαρό το άγαλμα από τα ίχνη των βανδάλων. Αυτό τουλάχιστον.

Όσο για τον κ. Δήμαρχο, που αποχώρησε λέει θιγμένος με όλα αυτά, ένα έχω να του πω. Ένα να του δείξω που το ψάρεψα με τη φωτογραφική μου μηχανή απέναντι από το Δημαρχείο του:


Πώς ανεχτήκατε κύριε Δήμαρχε στην καρδιά της πόλης σας και μέρα που τιμούμε τον ηρωικό ελληνικό στρατό για την απελευθέρωση που μας χάρισε με το αίμα του να υπάρχει τέτοια ασχήμια;

Και εκνευριστήκατε μετά που ήρθαν και οι μούντζες...  

Μα είναι σκέτη σχιζοφρένεια αυτό που ζουν τα παιδιά μας. Παραλογισμός τεράστιος. Οι ταγοί της πολιτείας να δηλώνουν πως είναι κατά της εθνικής ανεξαρτησίας και εμείς να τα καλούμε να τιμήσουν την απελευθέρωση της πόλης παρελαύνοντας μπροστά στους εκπροσώπους τέτοιων ταγών!

Και σας εκνεύρισε η μούντζα! Δε σας εκνεύρισε, δε σας εξόργισε να βλέπετε σύνθημα απέναντι από την πόρτα σας να μην υπηρετούν ούτε μια ώρα στο στρατό!!! Και το αφήσατε εκεί να προσβάλει βάναυσα τη μέρα και τη μνήμη και την πατρίδα...  Δίπλα στο ρολόι που περηφανεύεστε ότι πλέον διορθώσατε! Να μετράει τι; Το ούτε μία ώρα στο στρατό; Μα τέτοιες ώρες δεν τις μετρούν ρολόγια που δουλεύουν, μόνο τα χαλασμένα και τα σταματημένα!

Ένα άθλιο καρναβάλι. Αυτό έχουμε καταντήσει. Και όλα έχουν χάσει το νόημά τους, όλα μασκαρεμένα τριγύρω. Μάσκα και η δική σας οργή κ. Δήμαρχε. Γιατί αν ήταν αληθινή μόνος σας θα είχατε πάρει τον ασβέστη και θα είχατε καθαρίσει και το σύνθημα και το άγαλμα του Μαβίλη. Και εσείς θα δίνατε το πρόσταγμα ως αρχηγός της πόλης. Πως ο μόνος που δικαιούται μια τέτοια μέρα να σταθεί επίσημος μπροστά τους παρελαύνοντες είναι ο Μαβίλης. Κανένας άλλος!

Το κτίριο της μεραρχίας. Στα Γιάννενα. Σημαιοστολισμένο...

Και το επίσημο ηρώο γεμάτο στεφάνια...

Και η λίμνη. Σκοτεινή. Να κλαίει τη Φροσύνη. Ή μήπως τη φρόνηση; που ιδιοχείρως πνίξαμε οι νεοέλληνες και όχι ο Αλήπασας ή άλλος εχθρός μας. Εμείς μόνοι...

Κι ήθελα κει στις όχθες της Παμβώτιδας να καθίσω και να κλάψω με το ένα πουλί θαλασσινό και ένα πουλί βουνίσιο, σαΐνι Μάρκο Μπότσαρη. Τόσο αίμα, τόσοι ήρωες, τόσοι αγώνες. Για να καταλήξουμε στον κ. Πάγκαλο που βαρύγδουπα δηλώνει όντας αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης πως είναι κατά της εθνικής κυριαρχίας!!!!!!!!!

Κι απορούμε - ξαναλέω - που τα παιδιά παρελαύνουν μπρος τους επισήμους και μουτζώνουν. Κι έπειτα παίρνουν μπογιά και γράφουν ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΟ!!!

Κι αλήθεια. Ποιο γεγονός προσβάλει περισσότερο την εθνική γιορτή; Ας αφήσουμε τον Πάγκαλο. Γνωστός πλέον στο πανελλήνιο για το τι πρεσβεύει. Η μούντζα ή που αφέθηκε αυτό το σύνθημα δίπλα ακριβώς στη μεραρχία; Να βρίζει εκείνους ακριβώς που αν δεν πολέμαγαν δε θα ήμασταν σήμερα παρά επαρχία της Τουρκίας;

Παμβώτιδα. Και πίσω από τα δέντρα της όχθης το κάστρο...  


Αυτό το ίδιο που πολέμησε ο Διονύσιος ο Φιλόσοφος να λευτερώσει. Κι έπειτα πλήρωσε με μαρτύριο ανήκουστο το θράσος του να θέλει λεύτερη πατρίδα...

Ίδια μέρα που πήγα στα Γιάννενα μου έτυχε να περάσω με τους μαθητές μου μπροστά από το ηρώο της δικής μας πόλης, της Ηγουμενίτσας.  Μη φανταστείτε πως θυμήθηκε κανείς να τιμήσει εδώ την απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Σιγά μωρέ τώρα το γεγονός...

Κι εντάξει. Δεν έγινε το παραμικρό, ένα στεφάνι ένα έστω λεπτό σιγής στην πρωινή προσευχή... Μόνο πάτερ ημών δος ημίν σήμερον το καρβέλι το επιούσιο...

Μα ήταν μαχαιριά στην καρδιά όταν πρόσεξα στο Ηρώο της Ηγουμενίτσας μια φρικιαστική λεπτομέρεια:


Επανάστασις Σκυλοσόφου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ούτε καν Διονυσίου! Σκυλόσοφος γιατί θέλησε να λευτερώσει την πατρίδα και χάλασε την ευωχία των βολεμένων και των προσκυνημένων! Αυτοί και τον εβάφτισαν Σκυλόσοφο, να τον εκδικηθούν που τα έβαλε με τον Τούρκο. Και διαστρεβλώνοντας το προσωνύμιο "Φιλόσοφος".

Μα δεν ήταν μόνο αυτό που μου προκάλεσε φρίκη. Ήταν και η χρονολογία. 1612!!!!!!!!!!!!!!!

Έλεος βρε ανιστόρητοι! Που θέλετε μετά να μη μουντζώνουν τα παιδιά. Το 1612 έγινε η επανάσταση του Διονυσίου του Φιλοσόφου;

Και ούτε καν οι εορτασμοί τον περασμένο Σεπτέμβριο, το Σεπτέμβριο του 2011, για τα 400 χρόνια από την επανάσταση, δεν έκαναν κανέναν αρμόδιο να το προσέξει;

Έλεος. Έλεος πια... πού καταντήσαμε;

....