Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

[...] Αφού δε η Κυβέρνηση, δηλαδή το Κράτος, μάλλον δείχνει αδιαφορία και δεν θα έλεγε όχι, στο να …πασάρει την καυτή πατάτα στην τοπική κοινωνία και τις Αυτοδιοικήσεις, χρέος των φορέων είναι να …ψάχνονται.

Ασφαλώς δεν λέει όχι κανείς στις όποιες πιέσεις, για την ειρηνική απομάκρυνση των λαθρομεταναστών α πό την περιοχή, όπως πρόσφατα αποφασίστηκε στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Όμως και εξεύρεση ενός Οργανωμένου χώρου προσωρινής παραμονής τους, θα πρέπει να είναι στα άμεσα ενδιαφέροντά τους.

Εμείς καταθέτουμε σαν πρόταση την αξιοποίηση του πρώην Στρατοπέδου στην περιοχή της Βροσίνας.
Πιστεύουμε πως δεν απαιτεί, ούτε πολύ χρόνο, ούτε πολύ χρήμα, για την προετοιμασία του.

Έχει το προτέρημα δε να είναι κοντά στα σύνορα με την Αλβανία που είναι χώρα ΣΕΓΚΕΝ, η οποία, μάλλον δεν δε σμεύεται από την Συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ.

Πιθανότατα να επιτευχθεί και η αλλαγή ενδιαφέροντος των λαθρομεταναστών, ως προς το γεωγραφικό σημείο, αναχώρησής τους προς τον προορισμό των ονείρων τους.

Εμείς τολμάμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο.

Αν κάποιες κινήσεις, προς αυτήν την κατεύθυνση απαιτούν διπλωματικούς χειρισμούς, αυτό είναι έργο των περιφερειαρχών και των Δημάρχων.

Θα πρέπει όμως να βιαστούν.[...]

http://www.katoci.com/2011/05/blog-post_9811.html

[...]Φτάνουν συνεχώς και νέοι μετανάστες στην Ηγουμενίτσα, είτε με λεωφορεία του ΚΤΕΛ είτε οδικώς από την Εγνατία και την παλαιά εθνική οδό Ιωαννίνων-Ηγουμενίτσας.[...]

Κυριακή, 26 Ιουνίου 2011, 12:53:24 μμ

Χιλιάδες Τσάμηδες στα σύνορα της Σαγιάδας φώναξαν:

"Νάτη η πατρίδα μας"!!!

Τσάμης βουλευτής μπήκε στην Ελλάδα και καλώς του επετράπη η είσοδος. Δεν είναι σωστό να αποκλείει κανείς όσους θέλουν να έρθουν στη χώρα μας...

Πλήθος Τσάμηδων, γύρω στις 5.000 χιλιάδες υπολογίζεται ο αριθμός τους, συγκεντρώθηκαν απ' όλα τα σημεία της Αλβανίας με δεκάδες λεωφορεία και αυτοκίνητα, στα Ελληνοαλβανικά σύνορα (σταθμός Μαυροματίου
Σαγιάδας) και φώναξαν:

"Νάτη η πατρίδα μας" εννοώντας την Θεσπρωτία.

Νωρίτερα κατατέθηκαν στεφάνια στο μνημείο "γενοκτονίας", που υπάρχει στην Τζάρα.

Η διαδήλωση ήταν ειρηνική, ωστόσο ακούστηκαν πολλές κορώνες εναντίον της Ελλάδας. Σαφώς μπήκαν θέματα επαναπατρισμού των Τσάμηδων και απόδοσης των περιουσιών τους. Ακόμη κατηγορήθηκε η Ελλάδα, γιατί δεν επιτρέπει την είσοδο σε Τσάμηδες και τους γυρίζει πίσω στα σύνορα.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο πρόεδρος του Τσάμικου κόμματος PDIU Shpetim Idrizi.

"Διεκδικούμε αυτά που μας ανήκουν και τίποτε περισσότερο", είπε ο κ.Idrizi. Και πρόσθεσε: "Η Τσαμουριά είναι η γη μας και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το καταλάβει όλος ο κόσμος". Επίσης επέμεινε στο θέμα της "γενοκτονίας" των Τσάμηδων, λέγοντας ότι "5000 ομοεθνείς μας ξεκληρίστηκαν από τους Έλληνες".

Παππούς από το Φίερι, που γεννήθηκε στους Φιλιάτες κι έφυγε από κει σε ηλικία 7 ετών, μας έλεγε ότι θέλει να δει τον τόπο γέννησής του. Και τους παιδικούς του φίλους.

Πάντως εντύπωση προκάλεσε η συμμετοχή στις εκδηλώσεις πολλών νέων ανθρώπων. Πριν την εκδήλωση στο Μαυρομάτι, πραγματοποιήθηκε πορεία 2 περίπου χιλιομέτρων προς τα Ελληνοαλβανικά σύνορα. Η εκδήλωση στο Τελωνείο Μαυροματίου πλαισιώθηκε από Τσάμικα χορευτικά.

Ενώ γινόταν η εκδήλωση στα σύνορα, ο βουλευτής του Τσάμικου Κόμματος PDIU Dashamir Tahiri (Ντασαμίρ Ταχίρι), θέλησε να περάσει τα σύνορα με το διπλωματικό του διαβατήριο. Αρχικά δεν του επετράπη η είσοδος, αλλά στη συνέχεια, σωστά, οι Ελληνικές αρχές τον άφησαν να περάσει...

ΠΗΓΗ ΕΙΔΗΣΗΣ

Η Ελληνική Κυβέρνηση πετσοκόβει τους Βορειοηπειρώτες

Οι Τσάμηδες ενισχύονται κάθε μέρα και πιο πολύ

Αν και η ελληνική οικονομία και η Ελλάδα περνάει δύσκολες στιγμές, η απόφαση του ΟΓΑ για να διακόψει τη χορήγηση σύνταξης στον ένα εκ των δυο συζύγων υπερηλίκων βορειοηπειρωτών (αν και στην πράξη σε εκατοντάδες περιπτώσεις έχουν κοπεί και οι δύο, πράγμα που δείχνει πως μπορεί και να γενικευθεί) είναι παράλογη πολιτικά και επικίνδυνη εθνικά.

Η ιστορία αυτή έχει ξεκινήσει εδώ και αρκετά χρόνια επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και εντάθηκε τα τελευταία δυο χρόνια. Το πρώτο διάστημα ο «λόγος» διακοπής της σύνταξης ήταν η μη μόνιμη διαμονή, αναγκάζοντας τους υπερήλικες Β/ηπειρώτες να κουβαλιούνται προς την Ελλάδα ή να αναγκάζονται με τον έναν ή άλλον τρόπο να μην σφραγίζουν στις συνοριακές διαβάσεις προς την Ελλάδα. Κι ενώ τα γεροντάκια αυτά δεν είχαν μάθει ποτέ στη ζωή τους έστω και στην μικρή παρανομία…

Ο δευτερος λόγος είναι αυτός που επικαλούνται τώρα: πως οι δυο σύζυγοι μαζί ξεπερνούν τη βασική σύνταξη του ΟΓΑ, τα 360 Ευρώ. Λόγος βέβαια που αν καλά ψαχτεί, σίγουρα δεν θα στέκει.

Απ΄όσο είμαστε εις θέσιν να γνωρίζουμε, οι πολιτικοί εκπρόσωποι των Βορειοηπειρωτών στην Αλβανία και στην Ελλάδα προσπάθησαν να λύσουν το θέμα αυτό συζητώντας πολιτισμένα με τους αρμόδιους. Τα αποτελέσματα δείχνουν όμως πως με τον τρόπο αυτό τίποτα δεν πετύχαμε. Οι Βορειοηπειρώτες ( όσοι απέμειναν πάνω στα χώματά μας) ίσως αναγκαστούν ξανά να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς…

Αυτά που δεν πέτυχαν με βία, με πιέσεις, με διακρίσεις οι εξουσιαστές στην Αλβανία, από το Ζώγκου έως σήμερα, το κάνει η ελληνική κυβέρνηση. Αυτό που γράφουμε είναι βαρύ, οφείλουμε όμως να πούμε κάποιες αλήθειες, ειδικά αυτές τις στιγμές.

Όποιος παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στην Αλβανία, ιδιαίτερα όσα έχουν σχέση με την Ελλάδα, δύσκολα μπορεί να κατανοήσει τη στάση της ελληνικής πολιτείας σε σχέση με τους Βορειοηπειρώτες , τα προβλήματά τους, αλλά και την πλέον στρατηγική σημασία του συγκεκριμένου χώρου σήμερα και στο μέλλον.

Η Αλβανία και η πολιτική της τάξη συνεχίζει να διακατέχεται από έναν άκρατο ανθελληνισμό, η κοινή γνώμη στη χώρα αυτή βομβαρδίζεται καθημερινά από το ΜΜΕ με δημοσιεύματα καθόλου φιλικά προς την Ελλάδα και τον Ελληνισμό.

Κινήματα και κόμματα στηρίζουν τη δράση τους και επενδύουν πολιτικά και εκλογικά όχι απλά στη ρητορεία κατά της Ελλάδας, αλλά και με συγκεκριμένες ενέργειες και εκδηλώσεις. Προ ημερών οι Τσάμηδες, που ενισχύονται κάθε μέρα και πιο πολύ από αλβανικά και ξένα κέντρα, δεν αρκέστηκαν στις εκδηλώσεις τους, αλλά θέλησαν να προβοκάρουν και στα σύνορα.

Ενώ η Ελληνική Κυβέρνηση για «να εφαρμόσει το νόμο», για να «εξοικονομήσει λεφτά», για να… για να … , πετσοκόβει τους Βορειοηπειρώτες, δίνει κι άλλο πλήγμα στην από καιρό δύσκολη κατάσταση στο χώρο της Β. Ηπείρου.

Η Σωτήρα έχει αγιολογική ονομασία: φέρει το όνομα του Σωτήρος Χριστού. Κρίνοντας από την ονομασία του μπορούμε να υποθέσουμε ότι το χωριό ιδρύθηκε στα βυζαντινά χρόνια. Με την ίδια ονομασία υφίστατο στα χρόνια της φραγκοκρατίας και αποτελούσε βασιλική ιδιοκτησία. Σε παλαιούς χάρτες το χωριό είναι σημειωμένο ως Sotira.

http://www.sotira5390.com/index.html

ΣΩΤΗΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Πάσχα τ' Απρίλη

Το διήγημα που ακολουθεί προέρχεται από τη συλλογή διηγημάτων Η φλέβα του λαιμού (1998) του Θεσπρωτού συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου. O ενήλικος αφηγητής-συγγραφέας περιγράφει με νοσταλγία τις παιδικές και εφηβικές μνήμες του από τις διακοπές του Πάσχα στο χωριό του, που συνορεύει με την αλβανική μεθόριο.

O Απρίλης ήταν κάποτε για μένα -τώρα πια έχει μπει κι αυτός στο χωνευτήρι των πολλών και επαναλαμβανόμενων εικόνων και εμπειριών- το Πάσχα στο χωριό μου. Όχι όμως με το θρησκευτικό του μέρος, παρά μόνον αμυδρά.

Μεγάλη Πέμπτη, εγώ και τ' αδέρφια μου ξεκινούσαμε το πρωί με το λεωφορείο. Ολόκληρο ταξίδι. Φτάναμε στη γέφυρα του Καλαμά. Μια γέφυρα σιδερένια, βαθυπράσινη, απ' τον καιρό του Εμφυλίου.

Αφού γινόταν ο έλεγχος των ταυτοτήτων απ' τους φαντάρους του φυλακίου -στιγμές έντονες για τις παιδικές καρδιές μας-, το λεωφορείο, αργά αργά, έμπαινε στη γέφυρα. Κραπ, κραπ, χτύπαγαν κι έτριζαν οι σιδεριές. Το νερό από κάτω ορμητικό, θολοπράσινο απ' τις πυκνοφυτεμένες όχθες. Έλιωναν τα χιόνια.

Από εκεί και πέρα άρχιζε ένας άλλος κόσμος.

Στο Φιλιάτι κάναμε υποχρεωτική στάση τρεις με τέσσερις ώρες. Γι' αυτές τις ώρες -που τις περνούσαμε στο καφενεδάκι του σταθμού- δεν αγαπούσα και πολύ αυτή την κωμόπολη, τόσο λαχταρούσα το χωριό μου.

Το καφενεδάκι ήταν γεμάτο ταξιδιώτες για τα πανωχώρια των Φιλιατών. Εκεί άρχιζαν τα πρώτα «ποιανού είσαι εσύ, μωρέ παιδάκι μου;», «ετούτη μοιάζει της μάνας της» απ' τους χωριανούς μας και τα πρώτα φιλιά. Πρόγευση απ' το χωριό μου παρηγορητική.

Επιτέλους, το απομεσήμερο το λεωφορείο αγκομαχώντας, γιατί ήταν ασφυκτικά γεμάτο και ο δρόμος χωμάτινος, ανηφορικός, όλο κογκέλες,* ξεκίναγε για τα χωριά της Μουργκάνας.

Αϊ-Νικόλας, Άγιοι Πάντες, Παλιοχώρι, ανηφόρες, στροφές, μια στροφή ακόμα και να το χωριό μου, η Πόβλα. Μαγευτικός δρόμος, μαγευτικά χωριά. Λες και οι πλαγιές οι ντυμένες με κουμαριές, τσέρα, χελιδρονιές,* δάφνες, οι χείμαρροι που ξεπηδούσαν εδώ και κει, τα λιθάρια και τα μονοπάτια ενσωμάτωσαν ό,τι ομορφότερο και ευγενέστερο από τις ανθρώπινες ζωές αιώνων.

Ακόμα και σήμερα, αυτή η διαδρομή, αυτά τα χωριά είναι για μένα μια διαδρομή πνευματική, μια διαδρομή νοσταλγίας και καημού.

Στο χωριό μου φτάναμε το μούσγκωμα.* Μας άφηνε το λεωφορείο στη Θελεσουριά, όπου ήταν ένα μικρό εικόνισμα, ο Αϊ-Θανάσης.

Ο όγκος της Μουργκάνας μπροστά μας. Στην κορφή το βουνό είχε ακόμα χιόνια, που άστραφταν από ένα χιλιόχρωμο ηλιοβασίλεμα. Εκεί που χανόταν ο ήλιος ήταν ένας τόπος αγαπημένος, μυστηριακός, αβάδιστος. Ήταν η Βόρειος Ήπειρος.

Στη Θελεσουριά, κατεβαίνοντας απ' το λεωφορείο, μας χτύπαγε ευχάριστα ένα ψυχρό αεράκι που -Κύριος οίδε πώς- το 'χα συνδέσει με τη Βόρειο Ήπειρο, με την Αλβανία. Μήνυμα από μια άλλη ζωή, πιο ενδιαφέρουσα, πιο πλούσια, πιο αινιγματική. Περιττό να πω ότι δεν ήξερα τίποτα για ιδεολογίες, πολέμους και άλλα, και οι δικοί μου, συγγενείς και χωριανοί, μιλούσαν λίγο και ασαφώς, κάτι που μεγάλωνε το μυστήριο.

Φτάναμε με τα ποδάρια στο σχολειό, κατόπι μια απότομη κατηφοριά μάς έβγαζε στην πλατεία του Νικόπλου, όπου ήταν το περίπτερο του μπαρμπα-Μήτση μας. Μας καρτέραγε με ζαχαρωτά και φιλιά. Κατόπι σταματούσαμε στο πατρικό της μάνας μου για λίγο, να δώσουμε τσιγάρα στον παππού, και κατόπι σφεντόνα για το πατρικό μας, για τη γιαγιά μας.

Σε όλη αυτήν τη διαδρομή η μύτη μας είχε πανηγύρι. Φρέσκια, ξάστερη ανάσα ανακατεμένη με τ' αγριολούλουδα του Απριλιού -φράξο, μανούσια, ζουμπούλια, μοσφακίδια. Τον τόνο τον έδιναν όμως οι καβαλίνες,* η κοπριά, το νοτισμένο χώμα.

Στο πατρικό μας. Τόπος θαλπωρής. Ένα μικρό σπιτάκι με δυο κάμαρες, κατώι για τις αίγες,* μπλατσαριό,* ένας μικρός κηπάκος και η επιβλητική και συγχρόνως γλυκύτατη παρουσία της γιαγιάς μου. Μας μάζευε με πατάτες γιαχνί. Μοσκοβόλαγε ο τόπος. Κατόπι κοιμόμασταν όλοι μαζί στρωματσάδα κι αυτή στη μέση.

Το πρωί μάς ξυπνούσαν πετεινοί, γομάρια,* αίγες, βετούλια•* φωνούλες απ' τις γυναίκες που φούρνιζαν, σκούπιζαν, έκοβαν κλαρί. Μαζεμένο το χωριό, αμφιθεατρικά χτισμένο, δημιουργούσε τέλεια ηχητική.

«Ω Αγγελούδω, ξύπνησαν τα παιδιά;», ακούγαμε τη θειάκω Λόλα απ' το δίπλα μαχαλά.
«Ξύπνησαν, μωρ' συμπεθέρα».
«Αυγά έχεις; Θέλεις;»
«Έχω, έχω».
«Καλά, στείλ' τα μου κατόπι».

Άρχιζε το πανηγύρι. Τρεχαλητά με τ' άλλα παιδιά, επισκέψεις στις θείες, βόλτες στους κήπους του Μαμά, στ' αμπέλια της Φέρας, στην Αϊ-Παρασκευή. Άρχιζαν δειλά να κοκκινίζουν οι πρώτες κουτσουπιές.* Τα τριαντάφυλλα, πυκνόφυλλα και μοσχομυριστά, ροζ άσπρα, ήταν παντού. Στις αυλές και στους φράχτες. Σου έσπαιναν* τη μύτη.

Από την Ανάσταση θυμάμαι κάπως τις στρακαστρούκες, που τις πιέζαμε με τις σόλες. Ακόμα κι εκείνη την ώρα του πανδαιμόνιου εγώ είχα το μυαλό μου στ' αστέρια του ορίζοντα, πάνω απ' τον απαγορευμένο τόπο.

Την άλλη μέρα, όλο το χωριό ανέβαινε στην κορυφή του διπλανού βουνόπλου, που ήταν το φυλάκιο Γκελίλι, για επίσκεψη στους στρατιώτες. Τους πηγαίναμε αυγά, κουλούρια κι εκείνοι μας έδιναν γαλέτες.

Χαρούμενα, απλά παιδιά, μας άφηναν να δούμε και με τα κιάλια μέσα στο Αλβανικό. Φέρναμε κοντά μας εικόνες από ανθρώπους, κυρίως γυναίκες να σκάβουν εν σειρά ή να κάνουν άλλες δουλειές, πάντα σε ομάδες. Είχαν κατασκευάσει και μια τεχνητή λίμνη για την άρδευση. Παρ' όλο που με τα κιάλια είχα απτό το αντικείμενο της περιέργειάς μου, η έλξη και το μυστήριο βάθαιναν.

Άκουγα ιστορίες τα κατοπινά χρόνια για κατασκόπους, που χαμογελώντας χαιρέταγαν από απόσταση τις γυναίκες στ' αμπέλια. Αυτές ανατρόμαζαν κι αυτουνούς τους κατάπιναν τα λόγγα.* Το πέρασμα αυτών των μυστήριων ανθρώπων το 'χω επίσης συνδέσει με το ψυχρό αεράκι που μας υποδεχόταν στη Θελεσουριά.

Όταν αναχωρούσαμε, χαράματα, για την Ηγουμενίτσα ήταν για μας Μεγάλη Παρασκευή. Πονούσαμε και τα τρία, λες και μας ξερίζωναν. Η αδερφή μου με κλάματα και φωνές, «γιαγιά μουουου», ξύπναγε το χωριό. Εγώ βαστιόμουνα και έκλαιγα κρυφά, με τρόπο αξιοπρεπή, και για να το πετύχω αυτό σφιγγόμουνα και βλοσύρευα.*

Δε θέλαμε, αρνιόμασταν ν' αποχωριστούμε τη γιαγιά Αγγελούδω, το χωριό. Και πού να πηγαίναμε; Στο βασανιστήριο της τότε -και τώρα- εκπαιδεύσεως.

Μόλις πήγα στο Γυμνάσιο, βαθμιαία -κι απ' το Λύκειο μόνιμα πλέον- πάει το χωριό και η γιαγιά. Δεν πάταγα το πόδι μου. Σινεμάς, ξένη μουσική, ερωτικά σκιρτήματα, κατόπι σπουδές εν Αθήναις -άλλη θλιβερή ιστορία αυτή-, μέχρι τα τριάντα μου δεν είχα καμιά ψυχική σχέση κι επαφή.

Μεγάλος ήμουν -τι μεγάλος, άντρας γκοτζάμ γαϊδούρι- όταν μας έστειλε η γιαγιά μου μήνυμα, έναν πικρό Απρίλη, να πάμε να περάσουμε το Πάσχα μαζί της. Δεν πήγα. Μετά από λίγο πέθανε. Δε θυμάμαι να μου στοίχισε. Ούτε στην κηδεία της πήγα. Με είχε καταλάβει εξολοκλήρου ο εαυτός μου.

Πέρσι πήγα στο χωριό μου, μετά τη Λαμπρή, για ολιγόωρη επίσκεψη. Το πατρικό μου χορταριασμένο, ετοιμόρροπο. Ο κηπάκος του πνιγμένος στην άγρια βλάστηση.

Τζαρκάλευα* στην αγαπημένη κάμαρη των παιδικών μου χρόνων και κάπου βρήκα την αστυνομική ταυτότητα της γιαγιάς μου. Ολοκαίνουρια. Απ' τη μικρή φωτογραφία με κοιτούσε πάλι μ' εκείνη την αγάπη της, που μας έθρεψε και μας εφοδίασε για μια ολόκληρη ζωή.

Το χωριό περίπου έρημο. Ούτε γομάρια άκουσα ούτε φωνές από γυναίκες και παιδιά. Πήγα στο μαγαζάκι του άλλου μου θείου, του Μήτση Έξαρχου. Κάποια στιγμή, δυο φαντάροι με πλήρη πολεμική εξάρτυση έφεραν δυο Αλβανούς αιχμαλώτους. Ξέπνοοι* όλοι. Ένας φαντάρος -Αθηναίος, όπως έμαθα μετά- έβριζε τον κωλότοπο, τους κωλοαλβανούς. Έκατσαν στον πάγκο και ο θείος μου τους κέρασε αμέσως λουκούμια.

Οι Αλβανοί τα έφαγαν λαιμαχτικά* και λερώθηκαν μεριές μεριές απ' τη σκόνη. Καίτοι* είχαν κακό χάλι απ' την ταλαιπωρία, τινάχτηκαν και καθαρίστηκαν με επιμέλεια.

Σ. Δημητρίου, Η φλέβα τον λαιμού, Πατάκης

* κογκέλες: στροφές * κουμαριές, τσέρα, χελιδρονιές: λουλούδια, θάμνοι και βλάστηση της περιοχής * μούσγκωμα: σούρουπο * καβαλίνες: περιττώματα, κυρίως αλόγου ή άλλου υποζυγίου * αίγες: κατσίκες * μπλατσαριό: αποθήκη * γομάρια: γαϊδούρια * βετούλια: μικρά τραγιά * κουτσουπιές: χαρουπιές * έσπαιναν: έσπαγαν (μεταφορικά) * λόγγα: θαμνώδη δάση * βλοσύρευα: κατσούφιαζα * τζαρκάλευα: έψαχνα * ξέπνοοι: κουρασμένοι, εξαντλημένοι * λαιμαχτικά: με λαιμαργία * καίτοι: αν και, μολονότι

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://digitalschool.minedu.gov.gr/modules/ebook/show.php/DSGL105/5/37,201/