ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΕΛΥΤΗ ΣΤΗΝ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ (βίντεο από μαθητή δημοτικού)

Τις μέρες που η καρδιά μας έσταζε δάκρυ και αίμα, ένα υπέροχο αφιέρωμα στον Οδυσσέα Ελύτη πραγματοποιήθηκε στην Ηγουμενίτσα. Το ήξερα. Αλλά πού δύναμη να πάω;

Ήταν Παρασκευή μεσημέρι που το μικρό αγόρι μου το είπε. Με τα μεγάλα του μάτια και την αθωότητα στο τσίνορο.

- Κυρία, την Κυριακή έχει αφιέρωμα στο ΕΠΑΛ για τον Ελύτη!

Λίγο αργότερα ανηφόριζα για τα βουνά μου. Εκεί που η ψυχή μου ανοίγει φτερούγες και η σαπίλα του κάμπου να με αγγίξει δεν μπορεί. Και ήρθε ο Ελύτης να ξεπλύνει όσα ακόμη με βαραίναν. Αυτός που είπε:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό αδερφοί, όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Τους αγίους και τους αμόλυντους της φυλής... Κι αυτούς που πέθαναν ανέστιοι και ανυμέναιοι.

Κι έγινε στα χείλη μου ο Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος Δελμούζος και ο Σολωμός έλαβε τη μορφή του Δασκάλου μου, του Δημήτρη Λιαντίνη. Προσευχή στους αιώνες των δασκάλων:

Όπου και να σας βρίσκει το κακό δάσκαλοι, όπου και να θολώνει ο νους σας,
μνημονεύετε Αλέξανδρο Δελμούζο και μνημονεύετε Δημήτριο Λιαντίνη!

Κι επειδή το Δελμούζο όλοι τον γνωρίζετε, αφήστε μας να σας μιλήσω για τον άλλο άγιο της παιδείας του ρημαγμένου τόπου μας:

Ήταν 1η Ιουνίου 1998 όταν οι πάλαι ποτέ μετεκπαιδευθέντες στο Μαράσλειο και μαθητές του Λιαντίνη ακούγαμε από τα τελεβίζια τη φριχτή είδηση. Για το Δάσκαλό μας που έφυγε και πάει... Την άλλη μέρα διαβάσαμε στην Ελευθεροτυπία την τελευταία επιστολή στο παιδί του, στη Διοτίμα του:

"Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο Γαλάζιο διαμάντι.

Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτο το έγκλημα με σκοτώνει.

Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.

Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.

Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης

Έζησα έρημος και ισχυρός.

Λιαντίνης

Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή να στεφανωθούν οι μορφές
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ' Λυκούργου στη Σπάρτη. "

Έφυγε εκείνος και μας άφησε βαριά κληρονομιά. Να πάρουμε εκδίκηση στο όνειρο. Όσον ενδέχεται και όσο γράφτηκε στον καθένα μας...

Και είναι για μας η πιο γλυκιά εκδίκηση αυτά τα παιδιά των 11 ετών. Που πάνε να ακούσουν Ελύτη. Και μετά ανεβάζουν και αφιέρωμα στον ποιητή. Παραγγέλνοντας του μικρού βοριά και της Δικαιοσύνης τον ήλιο ικετεύοντας να μη λησμονάει τη χώρα μας...

Σήμερα που οι Έλληνες θρηνούμε το χαμό εκείνου του γέροντα στο Σύνταγμα.

Και παραμονή που ο ναζισμός εισέβαλε στην πατρίδα. Στις 6 Απρίλη 1941. Για να γυρίσει δεκαετίες αργότερα ο ίδιος κατακτητής. Να εξαθλιώσει και πάλι το λαό μας. Να τον ισοπεδώσει για μια ακόμη φορά. Και να σκοτώνει τους ηλικιωμένους γονείς μας.

Όπου και να μας βρίσκει το κακό, αδέρφια, να μνημονεύουμε εκείνους που κράτησαν την Ελλάδα αγκαλιά.

Τους ποιητές μας και τους μάρτυρες. Αυτούς που φορτώθηκαν τον ήλιο και τον ανέβασαν "λίγο ψηλότερα".

Κι άφετε τα παιδία ελθείν κει που η καρδιά της Ελλάδας χτυπάει. Στους στίχους των ποιητών.

Να μεταλαμβάνουν των αχράντων μυστηρίων και να παραλαμβάνουν τη δάδα!