ΕΠΙΛΟΓΗ ΣΗΜΑΙΟΦΟΡΩΝ - δάκτυλος Πέτρου Ευθυμίου και εδώ!

Η επιλογή των σημαιοφόρων στα σχολειά είναι εδώ και δεκαετίες μέγα αγκάθι. Από τον καιρό ακόμη που ήμουν μαθήτρια το ζήτημα των σημαιοφόρων δημιουργούσε απίστευτες κόντρες, τσακωμούς, αδικίες και κυρίως ψυχολογικά τραύματα σε ανήλικα παιδιά και αθώες καρδούλες.

Να μην υπήρχε, λέω εγώ, τέτοιο ζήτημα. Να καταργηθούν οι μεταξικής έμπνευσης μαθητικές παρελάσεις και να λήξει άπαξ δια παντός το θέμα με τους σημαιοφόρους και τους παραστάτες και το εν - δυο και τις στολές, και τους κοντούς και τους ψηλούς και τους Έλληνες και τους αλλοδαπούς, και και και...

Και δεν το λέω ως παιδί που τραυματίστηκε από τέτοιες καταστάσεις. Ίσα ίσα που ήμουν πάντα στους αριστούχους κι αν ένα τραύμα κουβαλώ είναι ακριβώς από την ανάποδη. Μαθήτρια έκτης δημοτικού ήμουν θυμάμαι σε ένα χωριό της Θεσπρωτίας όταν αποφάσισε να επισκεφθεί τον τόπο μας ο τότε αντιβασιλεύς, Ζωιτάκης. Εποχή χούντας, 1969 - 1970. Κατέφθασε λοιπόν η εγκύκλιος για την υποδοχή του χουντικού καθάρματος και έπρεπε ανάμεσα στα άλλα να του προσφέρουμε και ανθοδέσμη!!! Έχω λοιπόν να ντρέπομαι που με βάση τη βαθμολογία με επέλεξαν για το ρόλο αυτό. Να δώσω με τα μικρά μου χεράκια λουλούδια σε ένα παλιοτόμαρο που μαζί με την υπόλοιπη συμμορία του είχαν τσαλαπατήσει το σύνταγμα της χώρας και είχαν καταλύσει τη δημοκρατία... Πού να τολμήσει και ο πατέρας μου, και δάσκαλός μου εκείνη τη χρονιά, να αρνηθεί τη συμμετοχή μου. Το πιθανότερο θα ήταν να ακολουθήσει τη μοίρα του Δάφνου, του συναδέλφου του που απολύθηκε από τη χούντα, έχοντας μάλιστα ήδη το στίγμα του συνδικαλιστή και όντας για πολλούς λόγους στο στόχαστρο.

Τον ίδιο μπελά κι αργότερα, στην Εμποροπλοιάρχων. Που λόγω βαθμού μάς φόραγαν σαρδέλες στα χέρια και γινόμασταν με το ζόρι αρχηγοί, υπαρχηγοί και τμηματάρχες. Κι έπρεπε, θυμάμαι, κάθε πρωί να δίνω αναφορά στην αρχηγό. Να στήνομαι κλαρίνο μπροστά της και να λέω: Ευπειθώς αναφέρω παρούσες τόσες και απούσες τόσες... Ε, ρε δούλεμα που έτρωγα από τις άλλες συναδέλφισσες... Και ε, ρε λύσσα που έπιασε το λιμενόμπατσο διοικητή της σχολής όταν ανακάλυψε πως η υπαρχηγός των σπουδαστριών, η αφεντιά μου δηλαδή, είχε στήσει σπουδαστικό σύλλογο, πράγμα εντελώς απαγορευμένο από τον Κανονισμό! Πιο πολύ τον ενόχλησε που μια βαθμοφόρος έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια τις στρατιωτικού τύπου διατάξεις παρά το ίδιο το γεγονός!

Παρόμοια θυμάμαι τι τράβηξε το αδερφάκι μου ως απουσιολόγος στο λύκειο. Άλλο αξίωμα με βάση το βαθμό! Που έπρεπε να καρφώνει τους συμμαθητές του που έκαναν κοπάνα. Γιατί ήταν ο καλύτερος στη βαθμολογία στο τμήμα του και αυτό ισοδυναμούσε αυτόματα με τσιράκι των καθηγητών!!! Στο τέλος τους πέταξε το απουσιολόγιο και αρνήθηκε τέτοια άτιμη τιμή...

Θέλω να πω λοιπόν ότι η υπόθεση με τους βαθμούς και τα αξιώματα που τους συνοδεύουν είναι πολύ πιο σύνθετη από εκείνη που εύκολα θεωρούμε ως πλήγωμα και μόνον όσων ατύχησαν βαθμολογικά. Και τα όποια τραύματα αυτού του συστήματος αφορούν και τους αριστούχους ή πρώτους μαθητές και τους άλλους. Όλοι την πληρώνουν. Και περισσότερο ακόμη εκείνοι που δεν νιώθουν το πρόβλημα και παίρνουν με καμάρι τη σημαία και αλλοτριώνεται ο χαρακτήρας τους δια βίου. Ήμουν, σου λέει, ο πιο καλός ο μαθητής εγώ στην τάξη, κρατούσα και τη σημαία στις παρελάσεις! Μόνο που όταν σε φωνάξει πραγματικά η πατρίδα δε σε ρωτάει τι βαθμό είχες στο σχολείο. Και όμοια στήνουν μπροστά στις κάννες των εχθρών και τον αριστούχο και τον "μπουμπούνα" της τάξης...

Αν ένα νόημα υπάρχει επομένως στις διακρίσεις με κριτήριο τους βαθμούς είναι για ακαδημαϊκά και μόνο θέματα. Όπως για παράδειγμα γινόταν κάποτε στις εξετάσεις τις εισαγωγικές για τη Μετεκπαίδευση. Εκεί λοιπόν ίσχυε ένας νόμος που έδινε το δικαίωμα στους δέκα πρώτους εισαχθέντες να συνεχίσουν και τρίτο χρόνο σπουδών με υποτροφία μάλιστα του ΙΚΥ στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Κύπρου. Δίκαιο και σωστό μέτρο. Καθώς δεν ήταν και υποχρεωτικό, αν ήθελες πήγαινες, αν δεν ήθελες έπαιρνε τη θέση σου ο επόμενος στη βαθμολογία. Εμένα μου άρεσε, πήγα. Έλιωσα στο διάβασμα, έκανα και έρευνα, ταλαιπωρήθηκα, έβαλα μέσα τα οικονομικά μου, αλλά τέλος πάντως επιλογή μου ήταν και δε μετανιώνω. Έμαθα πολύ χρήσιμα πράγματα για τη δουλειά μου και γνώρισα ένα άλλο εκπαιδευτικό σύστημα.

Το πρόβλημα δεν ήταν λοιπόν που πήγα. Αλλά το μετά. Που κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να αξιοποιήσει όσα για ένα χρόνο σπούδαζα και με πλήρωνε και το ΙΚΥ... Απορώ τι μας έστειλαν ένα χρόνο στην Κύπρο και προς τι τόσα έξοδα. Απορώ ακόμη που ένας ολόκληρος χρόνος σπουδών, σε επίπεδο μάλιστα μεταπτυχιακού σύμφωνα με τους καθηγητές μας, καμιά αναγνώριση δεν έχει στην Ελλάδα και δε σου δίνει ούτε μισό μόριο, την ώρα που για 48 ώρες στο Α΄ επίπεδο της Πληροφορικής σου δίνουν δύο μόρια!

Εντάξει, εγώ το μάθημά μου το είχα μάθει καιρό πριν. Όταν τελειώνοντας την Εμποροπλοιάρχων κι ας ήμουν βαθμοφόρος δεν κατάφερα να κάνω καριέρα στη θάλασσα και κατέληξα όμοια με τις άλλες συναδέλφισσες στον καιάδα της ανεργίας.

Κατά τα άλλα ζω σε μία χώρα που θέλει λέει να εφαρμόσει αξιολόγηση! Βρε άντε από δω... Ποια αξιολόγηση και από ποιον; Και για ποιο σκοπό; Ποιον πάνε να κοροϊδέψουν; Που μου σηκώθηκε προχτές εκείνη η Πασκίτισσα στη Γενική Συνέλευση και μας έκανε διάλεξη για την καλή και κακή αξιολόγηση και πως θέλει λέει η κοινωνία να αξιολογηθούμε!

Δηλαδή; Θα λάβει κανείς υπόψη πως σπούδασα και μετεκπαιδεύτηκα τόσα χρόνια και πάντα με άριστα στα χαρτιά μου; Και θα σταματήσουν να μου δίνουν μισθό πείνας; Άντε, λέω εγώ, να βρουν κανένα κορόιδο να το πείσουν με τις αρλούμπες τους... Ποια κοινωνία νοιάζεται να αξιολογήσει; Αυτή που μια ζωή θέλει το δάσκαλο δασκαλάκο και δασκαλίτσα και τεμπέλη για να δικαιολογείται η διαχρονική οικονομική απαξίωση των εκπαιδευτικών;

Ή μήπως εκείνη η κοινωνία που ξεσηκώνεται κάθε φορά με το θέμα των σημαιοφόρων και ουρλιάζει και χτυπιέται; Μην πάρει ο Αλβανός τη σημαία! Είναι κορίτσι, δεν μπορεί να κρατήσει σημαία! Μην την πάρει ο κουτσός, ο φτωχός, ο κοντός... Ακόμη και από συναδέλφους τα παράπονα που μια μερίδα τους θεωρεί αυτονόητο να κρατά σημαία όποιο παιδάκι έχει γονιό δάσκαλο στο ίδιο σχολείο που σπουδάζει! Ε, ρε, τι έχω ακούσει κατά καιρούς από όλους αυτούς! Που τάχα μου και καλά θέλουν αξιολόγηση, τρομάρα τους!!!

Για να βάλουμε λοιπόν τα πράγματα στη θέση τους. Και να φανεί πόσο σημαντικό είναι το ποιος θα αξιολογήσει ποιον και με τι κριτήριο και τι σκοπό. Όπως είπα παραπάνω μου έλαχε κάποτε να πάω στην Κύπρο. Γιατί σε εξετάσεις γραπτές και τηρουμένης της ανωνυμίας κατάφερα να κατακτήσω την τρίτη θέση ανάμεσα σε 2.000 διαγωνιζόμενους συναδέλφους. Η πατρίδα με αντάμειψε και μου πρόσφερε ένα χρόνο επιπλέον επιμόρφωση γι' αυτή την επιτυχία. Και της είμαι βαθύτατα ευγνώμων.

Κατόπιν όμως ήρθε στο υπουργείο Παιδείας ο Πέτρος Ευθυμίου. Και βρήκε λάθος το σύστημα με την Κύπρο. Υπουργός ήταν, εξουσία είχε, το κατάργησε. Σταμάτησαν λοιπόν να πηγαίνουν οι αριστούχοι και άρχισαν με κλήρωση να στέλνουν δασκάλους που υπηρετούσαν σε ακριτικές γωνιές της Ελλάδας. Είχαν δεν είχαν τα προσόντα για σπουδές μεταπτυχιακού επιπέδου. Οι κακές γλώσσες λένε ότι έτσι κατάφερε να πάει τότε στην Κύπρο και η πρώην σύζυγος του Ευθυμίου, νηπιαγωγός στο επάγγελμα. Δεν παίρνω και όρκο. Το άκουσα, δεν το διασταύρωσα και δε με ενδιαφέρει κιόλας. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν ο Ευθυμίου πέρυσι στις κρίσεις στελεχών που αποφασίστηκε να μη μοριοδοτούνται οι σπουδές στην Κύπρο ούτε με μισό μόριο!!! Η Διαμαντοπούλου και η παρέα της ήταν, που κατά τα άλλα νοιάζονταν και για αξιολόγηση!!! και κατάφεραν να κάνουν στελέχη μερικούς μερικούς που είχαν μεταπτυχιακά μαϊμούδες από Βουλγαρία!!!

Εμένα έτσι κι αλλιώς, το τονίζω, δε με ενδιαφέρουν όλα αυτά. Κουβαλάω τόσα παιδικά και εφηβικά τραύματα ως βαθμοφόρος που συνειδητά δεν παίρνω μέρος σε κρίσεις επιλογής για καμιά καρέκλα. Για υποδιευθύντρια με πίεζαν πέρυσι να κάνω χαρτιά και ούτε εκεί δε θέλησα να λάβω μέρος.

Με ενδιαφέρει όμως και θυμήθηκα ήθελα δεν ήθελα και πάλι τον Ευθυμίου σήμερα όταν πληροφορήθηκα το χουνέρι που κόντεψε να πάθει ο περσινός αριστούχος της τάξης μου. Που λίγο έλειψε να χάσει τη σημαία. Κι ας μην είναι παιδί που αποζητά δόξες και τιμές, μα το ακριβώς αντίθετο. Είναι όμως κομματάκι βάρβαρο να ξέρεις πως βγήκες πρώτος στους βαθμούς και θα πάρεις τη σημαία και στο παραπέντε να σου εμφανίζεται μαθητής με μετεγγραφή από άλλο σχολείο να διεκδικεί τη θέση.

Μου το είπαν και έμεινα άφωνη. Γιατί εγώ θυμόμουν τι γράφει το σχετικό προεδρικό διάταγμα, το περιλάλητο 201 του 1998:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/h1-page

11. Σημαιοφόροι και παραστάτες - υπεύθυνοι για κατάθεση στεφάνου:

Σημαιοφόροι και παραστάτες και υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου ορίζονται μαθητές που δεν έχουν απαλλαγεί από το μάθημα της Φυσικής Αγωγής και είναι Έλληνες υπήκοοι. Στη διαδικασία επιλογής μπορούν να πάρουν μέρος και μαθητές ελληνικής καταγωγής με ξένη υπηκοότητα εφόσον και οι γονείς τους το επιθυμούν και δεν έχουν απαλλαγεί από το μάθημα της Φυσικής Αγωγής.

Σημαιοφόροι ορίζονται δύο μαθητές της ΣΤ' τάξης, o ένας για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και o άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Επιλέγονται αυτοί που κατά το προηγούμενο σχολικό έτος έχουν συγκεντρώσει το μεγαλύτερο γενικό μέσο όρο βαθμολογίας, υπολογιζομένου και του κλασματικού του μέρους. Στις περιπτώσεις ισοβαθμίας και στο κλασματικό μέρος, γίνεται κλήρωση. Το κλασματικό μέρος αναφέρεται στον ετήσιο γενικό μέσο όρο και όχι στο μέσο όρο των επιμέρους μαθημάτων.

Παραστάτες ορίζονται δέκα μαθητές της ΣΤ τάξης, πέντε για το χρονικό διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και πέντε από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδακτικού έτους. Η επιλογή γίνεται με την ίδια διαδικασία που επιλέγονται οι σημαιοφόροι.

Με τον τρόπο που περιγράφεται στα προηγούμενα εδάφια, επιλέγονται δύο μαθητές της ΣΤ' τάξης που δεν επιλέχθηκαν ούτε σημαιοφόροι ούτε παραστάτες, στους οποίους ανατίθεται η κατάθεση στεφάνου, ο ένας για το διάστημα μέχρι 31 Ιανουαρίου και ο άλλος από 1η Φεβρουαρίου μέχρι το τέλος του διδ. Έτους

Οι σημαιοφόροι, οι παραστάτες και οι υπεύθυνοι για την κατάθεση στεφάνου επιλέγονται κατά τμήμα και η τήρηση των αναφερομένων στα παραπάνω εδάφια α, β, γ είναι υποχρεωτική. Η επιλογή γίνεται από το διευθυντή του σχολείου ενώπιον του συλλόγου διδασκόντων και των ενδιαφερομένων μαθητών και συντάσσεται σχετικό πρακτικό, στο οποίο αναφέρεται η όλη διαδικασία, καθώς και τα ονόματα των μαθητών που πήραν μέρος στην κλήρωση.

Στη διαδικασία επιλογής δεν παίρνουν μέρος οι μαθητές που προέρχονται από μετεγγραφή και πήραν τίτλο προόδου Ε' τάξης από άλλο σχολείο.

Στα σχολεία που έχουν μικρό αριθμό μαθητών στην ΣΤ' τάξη (μικρότερο από το σύνολο των παραπάνω θέσεων), οι θέσεις συμπληρώνονται με μαθητές της Ε' και όταν δεν επαρκούν κι αυτοί, με μαθητές και των άλλων τάξεων κατά φθίνουσα σειρά (πρώτα της Δ΄ τάξης κλπ.). Στην περίπτωση αυτή επιλέγονται οι μαθητές που στο προηγούμενο σχολικό έτος είχαν τα περισσότερα Α στους μέσους όρους των μαθημάτων. Αν υπάρχουν περισσότεροι μαθητές που έχουν ίσο αριθμό Α στους μέσους όρους των μαθημάτων, γίνεται κλήρωση.

Αυτά έλεγε το 201 Προεδρικό Διάταγμα του 1998. Κατόπιν όμως έγινε υπουργός Παιδείας ο Πέτρος Ευθυμίου.
Το 2000. Και μάλιστα ως εξωκοινοβουλευτικός στην κυβέρνηση Σημίτη... Και φρόντισε να ανατρέψει το Προεδρικό Διάταγμα με δική του υπουργική απόφαση... Μου λέτε μετά για αξιολόγηση. Και σας ρωτώ. Είναι δυνατόν ο υπουργός και δη ο εξωκοινοβουλευτικός να ανατρέπει με μία τζίφρα του τα προεδρικά διατάγματα; Και όμως στην Ελλάδα είναι! Και μπορεί να έρχεται φυτευτός ένας μεγαλοδημοσιογράφος στο υπουργείο Παιδείας, αγαπημένο παιδί του συγκροτήματος Λαμπράκη, και να φέρνει τα πάνω κάτω!!!

Ας δούμε λοιπόν τι απόφαση επέβαλε ο Ευθυμίου στο θέμα της επιλογής σημαιοφόρων:

http://archive.minedu.gov.gr/docs/863_2001_shmaioforoi.pdf



Καταλάβατε; Έτσι το θέλει ένας υπουργός και δη εξωκοινοβουλευτικός και ανατρέπεται το προεδρικό διάταγμα! Και η σημαία, σιγά το πράμα, αλλάζει χέρια. Με μία τζίφρα του κ. Ευθυμίου. Όπως με μία δική του τζίφρα κόπηκε και η επιμόρφωση στην Κύπρο για τους αριστούχους στις εισαγωγικές του Μαρασλείου.

Τώρα μας λένε όλοι αυτοί που με τις τζίφρες τους κατάργησαν κάθε έννοια αξιοκρατίας πως φταίμε εμείς! και ζητούν να επιβάλουν αξιολόγηση! Οι ίδιοι που κατάργησαν κάθε έννοιά της...

Αυτοί που παραβλέποντας ότι η αξιολόγηση των μαθητών του δημοτικού σχολείου γίνεται από το διδάσκοντα της κάθε τάξης και όχι με σταθμισμένα αντικειμενικά κριτήρια και πανελλαδικής εμβέλειας διαδικασίες βάζουν σε ίση μοίρα τη βαθμολογία του μαθητή που έρχεται με μετεγγραφή στο σχολείο και θεωρούν πως το δέκα του ενός δασκάλου σε ένα άλλο σχολικό περιβάλλον είναι ίσο και ισάξιο με το δέκα ενός άλλου δασκάλου σε ένα άλλο και πιθανώς τελείως διαφορετικό σχολικό περιβάλλον.

Και το ερώτημα είναι επίσης. Τι εκπροσωπεί ο σημαιοφόρος μαθητής στην παρέλαση; Τα δεκάρια του; Ή το σχολείο του; Και τι συμβολίζει για όλους τους άλλους μαθητές που τον ακολουθούν; Μπορεί εγώ να υποστηρίζω την κατάργηση όλης αυτής της διαδικασίας αλλά για να μιλάμε εμπράγματα και με βάση τα ισχύοντα. Ο σημαιοφόρος δίνει το ερέθισμα και το παράδειγμα στα άλλα παιδιά να ανεβάσουν την επίδοση και την προσπάθειά τους. Να τον μιμηθούν. Και ταυτόχρονα ενδόμυχα υπάρχει η αναγνώριση πως στον κοινό αγώνα εκείνος που πήρε τη σημαία κατάφερε να κόψει πρώτος το νήμα. Ο νέος μαθητής όμως, που έρχεται με μετεγγραφή, τι από όλα αυτά είναι;

Κι αν τέλος πάντως θέλουμε να μην αδικηθεί και ο καινούργιος. Να μην εξαιρεθεί. Αφού πλέον είναι μαθητής του σχολείου... Τότε με ευθύνη του Συλλόγου Διδασκόντων θα πρέπει να γίνεται κάποιος μικρός διαγωνισμός ανάμεσα σε όσους διεκδικούν θέση σημαιοφόρου ή παραστάτη. Είτε είναι παλιοί μαθητές του σχολείου είτε νέοι. Και οι καλύτεροι ας επιλέγονται...

Είναι όμως τελείως άδικο να έρχεται ένας μαθητής με μετεγγραφή στο σχολείο και έτσι όπως είναι σήμερα το σύστημα αξιολόγησης των μαθητών να παίρνει τη σημαία από τον πρώτο της τάξης την προηγούμενη χρονιά.

Ευτυχώς βέβαια που στη δική μας περίπτωση δε συνέβη τελικά ένα τέτοιο λάθος. Διότι υπάρχει στο Προεδρικό Διάταγμα και η παράγραφος που ζητά εξέταση των μέσων όρων όλων των μαθημάτων αναλυτικά, το κλασματικό μέρος δηλαδή της βαθμολογίας και που ο κ. Ευθυμίου δε σκέφτηκε να καταργήσει... κι αυτό και έδωσε τη δίκαιη λύση. Καθώς μάλιστα έχουσι γνώση οι φύλακες και ειδικές γνώσεις για την αξιολόγηση των μαθητών με βάση εκείνες τις ακυρωμένες σπουδές στην Κύπρο. Εκεί που η εκπαίδευση λειτουργεί με πραγματικά αξιολογικά κριτήρια και κατά τα προβλεπόμενα από τις επιστήμες της αγωγής και όχι τους πολιτικάντηδες...

Μια και ο χώρος εδώ αφορά την εκπαιδευτική νομοθεσία, δείτε και την πλέον πρόσφατη εγκύκλιο που εντοπίσαμε για το θέμα της επιλογής των σημαιοφόρων:

http://www.minedu.gov.gr/publications/docs2011/45px9_xmth_signed_111014.pdf

Ημερομηνία 7/10/11. Και σε αυτήν επιβεβαιώνεται πως η υπουργική απόφαση του Ευθυμίου κατάργησε τα προβλεπόμενα από το Προεδρικό Διάταγμα 201 του 1998. Και ως προς το θέμα των μαθητών με μετεγγραφή αλλά και ως προς το θέμα εκείνων των μαθητών που έχουν απαλλαγή από τη Φυσική Αγωγή...

Αρκεί λέει για τους τελευταίους να δώσουν τη συγκατάθεσή τους οι γονείς τους! Δεν μπορεί δηλαδή το παιδί να γυμναστεί αλλά αν ο γονιός το εγκρίνει μπορεί να παρελάσει. Πρακτικά τι σημαίνει αυτό; Πως ένας μαθητής με κινητικά προβλήματα πχ δικαιούται να κρατήσει σημαία. Και πράγματι θυμάμαι ρεπορτάζ της τηλεόρασης για μαθητή που παρήλασε σε αναπηρικό καροτσάκι. Είναι σου λέει τιμή, είναι ανταμοιβή των κόπων του παιδιού, το κράτημα της σημαίας. Να μην αδικηθεί.

Αλήθεια, για ποιον γίνεται η παρέλαση; Το έχουμε τελείως χαμένο; Γίνεται για τους παρελαύνοντες; Για να εισπράξουν το χειροκρότημα; Για τους βαθμούς τους και το παράστημά τους; Τότε σωστά να πάρουν μέρος και οι μαθητές με τα καροτσάκια. Να μην εξαιρεθούν.

Ποιο είναι λοιπόν το τιμώμενο; ξαναρωτώ. Ο μαθητής ή η σημαία; Κι αν είναι ο μαθητής λέω πως θα ήταν προτιμότερο αντί για παρέλαση να γίνεται εκεί μπροστά στην εξέδρα των επισήμων η απονομή βραβείων στους αριστεύσαντες και πρωτεύσαντες.

Αν όμως είναι για τη σημαία και για το κάθε φορά γεγονός που γιορτάζουμε, με άλλα τελείως κριτήρια θα έπρεπε να επιλέγονται οι σημαιοφόροι και οι παραστάτες. Με τα ίδια που η ιστορία κατέγραψε τους ήρωες και στους αγώνες επιλέγονται οι αρχηγοί.

Λέω λοιπόν ότι τα ίδια τα παιδιά στο βαθμό που πρέπει ντε και καλά να παρελαύνουν θα πρέπει να επιλέγουν ποιος θα κρατήσει τη σημαία. Ποιον θέλουν να τα εκπροσωπεί. Ποιον θαυμάζουν, ποιος είναι ο αρχηγός τους.

Μην προβληματίζεστε που εμείς οι μεγάλοι χάνουμε τον μπούσουλα όταν είναι να ψηφίσουμε. Τα παιδιά έχουν αλάνθαστο κριτήριο. Και ξέρουν πολύ καλά σε ποιον πραγματικά αξίζει να κρατήσει τη σημαία. Όπως δεν ξέρουμε και δεν έχουμε κριτήριο εμείς, ακόμη και οι δάσκαλοί τους. Και βλέπεις διάφορα ευτράπελα γύρω από το θέμα της σημαίας. Να μη στενοχωρήσουμε το συνάδελφο, τον πρόεδρο του συλλόγου γονέων, το δήμαρχο κλπ. Ή και να μην προκαλέσουμε την κοινωνία δίνοντας τη σημαία σε Αλβανάκι. Ή πετσοκόβοντας στη βαθμολογία όποιον μαθητή έχει γνώμη και άποψη και δε σκύβει το κεφάλι. Μαγειρέματα και επεμβάσεις και διορθώσεις ακόμη και στο μητρώο της βαθμολογίας για να βγει σημαιοφόρος ο αρεστός σε μας.

Αλλά και πόσες πιέσεις από παράγοντες. Να διορθώσουμε λίγο το βαθμό του παιδιού του τάδε... Άσε πια το "βάλε σε όλους δέκα για να μη διαμαρτύρονται"...

Επειδή μάλιστα είμαστε πάρα πολύ υποκριτές όλοι μας στο ζήτημα της βαθμολογίας θέλω να ρωτήσω και το εξής. Έχουμε ποτέ διαβάσει στα παιδαγωγικά εγχειρίδια για τους παράγοντες που επηρεάζουν τη σχολική επίδοση; Έχουμε λέω υπόψη μας ότι το μορφωτικό επίπεδο της οικογένειας, το οικονομικό και κοινωνικό της στάτους, αναπαράγονται μέσα από τη βαθμολογία του σχολείου ακόμη και αν ο δάσκαλος θελήσει με αντικειμενικά κριτήρια να αξιολογήσει τους μαθητές;

Τι στο διάολο δείχνει πια αυτός ο βαθμός στον έλεγχο; Ξέρουμε;;;;

Κάποτε, χάρη στις σπουδές στην Κύπρο, έκανα μια μίνι έρευνα πάνω στους μαθητές μου. Το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Και επιβεβαίωσε απόλυτα όσα γράφουν οι Παιδαγωγικές και η Κοινωνιολογία της Εκπαίδευσης...

Και μετά είναι και το άλλο. Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού. Οι μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και μαθησιακές δυσκολίες και προβλήματα συμπεριφοράς κλπ Υπάρχει περίπτωση αυτά τα παιδιά όσο και να προσπαθήσουν να κρατήσουν σημαία; Να βγουν πρώτα σε βαθμολογία; Και με ποιο δικαίωμα αυτά τα παιδιά τα πικραίνουμε και επιλεκτικά λέμε όποιος είναι απαλλαγμένος από τη Φυσική Αγωγή αλλά έβγαλε άριστα στα άλλα μαθήματα να μπορεί να παίρνει τη σημαία; Τι στο καλό συμβολίζει για μας αυτό το κράτημα της σημαίας;;; Πώς πρέπει να την κρατάει ο πιο "έξυπνος" της τάξης; Και ο έχων τους παράγοντες όλων των λογιών με το μέρος του;