Η ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΗ ΘΕΣΗ ΟΣΩΝ ΓΥΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΑΝΑΔΕΙΞΗΣ ΑΙΡΕΤΩΝ

Η θέση κάποιων συνδικαλιστών ενάντια στις εκλογές ανάδειξης αιρετών στα υπηρεσιακά συμβούλια μου είναι δυστυχώς γνωστή εδώ και αρκετά χρόνια. Από την πρώτη φορά που την άκουσα με ξένισε και βεβαίως ουδέποτε με έπεισαν τα επιχειρήματά τους. Κι ο λόγος δεν είναι πως απλά διαφωνώ αλλά που καλώς ή κακώς γνωρίζω την ιστορία του θεσμού, του θεσμού της συμμετοχής σε υπηρεσιακά συμβούλια μελών εκλεγμένων από τους εκπαιδευτικούς.

Εποχή 1992 - 1994 σπούδαζα στο Μαράσλειο Διδασκαλείο, στη Μετεκπαίδευση. Τότε ήταν που στα πλαίσια των σπουδών μου ανέλαβα να εκπονήσω εργασία στο μάθημα της Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης με εποπτεύοντα καθηγητή τον κ. Ευαγγελόπουλο. Θέμα: Ο θεσμός του επιθεωρητή - ο θεσμός του σχολικού συμβούλου. Το μοιραστήκαμε με τη συναδέλφισσα Β. Κυριάκη, σήμερα σχολική σύμβουλος και η ίδια. Αλλά και τότε η Βίκυ το σκέλος για τους σχολικούς συμβούλους είχε προτιμήσει. Εγώ διαπραγματεύθηκα τους επιθεωρητές. Ένα θεσμό που ξεκίνησε από τα πρώτα χρόνια του νεοελληνικού κράτους και περνώντας από πολλές διακυμάνσεις καταργήθηκε οριστικά με το νόμο 1304/1982 από το ΠΑΣΟΚ και την τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου. Και είναι πραγματικά γελοίο που το ίδιο κόμμα που λύσσαξε να καταργήσει τους επιθεωρητές σταδιακά μεταλλάχτηκε σε υποστηρικτή του επιθεωρητισμού μέσω της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού που και στις μέρες μας τα στελέχη της ΠΑΣΚ δίνουν μάχη να περάσει και να εφαρμοστεί. Πρόσφατο και θλιβερό το παράδειγμα συνδικαλίστριας της ΠΑΣΚ και στο δικό μας σύλλογο που έθεσε τέτοιο ζήτημα στην τελευταία μας γενική συνέλευση. Για να καταψηφιστεί βεβαίως η πρότασή της σχεδόν ομόφωνα από τους συναδέλφους.

Αν όμως είναι λογικό να καταψηφίζονται τέτοιες προτάσεις από τους συναδέλφους, είναι παράλογο εντελώς να ακούς από μερικούς μερικούς και θέσεις εναντίον της ανάδειξης αιρετών μελών στα υπηρεσιακά συμβούλια. Θέσεις που καμιά φορά προκαλούν σύγχυση στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι ταυτίζοντας την όποια αγωνιστική στάση δείχνει ο χι συνδικαλιστής που τις καταθέτει θεωρούν αυτόχρημα σωστή και την άποψή του πως πρέπει να γυρίσουμε την πλάτη στις εκλογές ανάδειξης αιρετών! Απόδειξη και η ανήκουστη επιθυμία συναδέλφων δικού μας σχολείου να εργαστούν τη Δευτέρα και να μην πάνε να ψηφίσουν!!!

Λυπάμαι που πρέπει να το πω μα όσοι τέτοιες θέσεις υποστηρίζουν ή υιοθετούν είναι τραγικά ανιστόρητοι. Και για να βάζουμε τα πράγματα στη σωστή τους θέση. Οι αιρετοί στο εκπαιδευτικό μας σύστημα εμφανίστηκαν γύρω στα 1926 και κατόπιν έντονων πιέσεων των προοδευτικών εκπαιδευτικών εκείνης της εποχής για αυτοδιοίκηση. Είναι η εποχή που ο Δελμούζος και ο Γληνός έχουν δώσει το δικό τους φωτισμό, υποστηρίζοντας το περίφημο "εκ των κάτω το φως". Έτσι η παρουσία αιρετών σε συμβούλια της υπηρεσίας θεωρήθηκε και ήταν μεγάλη κατάκτηση του συνδικαλιστικού κινήματος των εκπαιδευτικών.

Αργότερα, σε χαλεπές για τη δημοκρατία περιόδους, ο θεσμός των αιρετών έφτασε και να καταργηθεί. Όπως για παράδειγμα συνέβη στα χρόνια της τελευταίας χούντας, του 1967. Οι αιρετοί επανέρχονται με τη μεταπολίτευση και την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1976.

Παραθέτω πέρα από τα στοιχεία της δικής μου βιβλιογραφικής μελέτης και απόσπασμα εμπεριστατωμένης ομιλίας για το θεσμό των αιρετών του πρώην προέδρου της ΔΟΕ, Δημήτρη Μπράτη:

http://www.mpratis.gr/index.php/2010-09-03-18-13-39/4--1926-2009-

Εκείνη την εποχή, ο κλάδος νιώθει ότι τα μέλη του, που βρίσκονταν στην κυριολεξία στο έλεος της Διοίκησης, έχουν ανάγκη «προστασίας» από κάθε αυθαιρεσία και η «προστασία» αυτή έπρεπε να παρέχεται εκεί που κρίνονταν τα καίρια υπηρεσιακά του ζητήματα, στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο. Έτσι η Διοίκηση της ΔΟΕ, με επικεφαλής τον πρόεδρό της Αρ. Ρουχωτά έθεσε επιτακτικά το αίτημα για: «Αιρετή εκπροσώπηση των Δασκάλων στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο - Αυτοδιοίκηση». Η διεκδίκηση αυτή αποτέλεσε κεντρικό θέμα συζήτησης στη Θ΄ Γ.Σ. του κλάδου, που ήταν απ'τις πιο θυελλώδεις στην ιστορία του συνδικαλισμού των Δασκάλων.

Είμαστε, για πρώτη φορά, στην εποχή της εμφάνισης των συνδικαλιστικών παρατάξεων
Από τη μια μεριά η «Προοδευτική Παράταξη» (σοσιαλιστές, κομμουνιστές, ριζοσπάστες, φιλελεύθεροι και δημοκράτες του κέντρου) και από την άλλη η «εθνικά υγιής», όπως η ίδια αποκαλούνταν, η «Συντηρητική Παράταξη». Στις θυελλώδεις συζητήσεις που έγιναν, υπήρξε φοβερή αντιπαράθεση θέσεων και απόψεων, που είναι δηλωτικές των πολιτικών ρευμάτων της εποχής, που διαπερνούσαν τις παρατάξεις. Αξίζει να σημειωθεί ότι η «Συντηρητική Παράταξη» διαφωνούσε με το αίτημα του κλάδου να συμμετέχει στο Εκπαιδευτικό Συμβούλιο, λέγοντας χαρακτηριστικά «...πρόκειται για αναρχική εκδήλωση...που δεν μπορεί να εφαρμοστεί, λόγω του μειωμένου κύρους των δασκάλων...»

Παρά τις αντιδράσεις, όμως, το αίτημα ψηφίζεται στη Γ.Σ. του κλάδου και γίνεται αποδεκτό από τον Υπουργό Παιδείας. Το σχετικό Π.Δ. εκδίδεται στις 24-10-26 και προέβλεπε, πέραν των διορισμένων μελών, δύο τακτικά αιρετά μέλη και δύο αναπληρωματικά. Οι εκλογές ορίζονται για την 1η Κυριακή του μηνός Ιουλίου και η θητεία των αιρετών ήταν τριετής. Ο θεσμός των αιρετών καθιερώνεται μόνο στην εκπαίδευση. Πουθενά αλλού στη Δημόσια Διοίκηση.

Στις πρώτες εκλογές - Δεκέμβριος 1926- ψήφισαν 8.000 δάσκαλοι και εκλέχτηκαν τακτικοί αιρετοί ο πρώην Πρόεδρος της ΔΟΕ Αρ. Ρουχωτάς και ο Γ. Γιαννικόπουλος.

Λόγω της στάσης του Αρ. Ρουχωτά στο Εκ/κό Συμβούλιο ο Υπουργός Παιδείας Νικολούδης τον παρέπεμψε στο Πειθαρχικό Συμβούλιο με το ερώτημα της απόλυσης.

Ο Αρ. Ρουχωτάς στο Εκπ/κό Συμβούλιο μειοψηφούσε στις απολύσεις δασκάλων «επί κομμουνισμώ».
Είναι χαρακτηριστική η απάντηση που έδωσε στον Υπουργό Παιδείας: «... ο κ. Υπουργός ανεκάλυψε τον κομμουνισμόν μου αφ' ότου πριν από λίγες μέρες με τη στάση μου στο Εκπ/κό Συμβούλιο απερρίφθη αίτηση του αρχιεπισκόπου καθολικών Κέρκυρας περί προσθήκης κατώτερων τάξεων γυμνασίου εις την εν Κεφαλληνία σχολήν των Καλογραιών, για την οποία αίτηση είχε ενδιαφερθεί επιφανέστατος πολιτευτής του κόμματος των ελευθεροφρόνων. Αυτός είναι ο ζήλος των υπέρ των πατρίων κοπτόμενων...». Μετά από αυτή τη στάση του αιρετού ο Υπουργός Παιδείας με νέο νομοσχέδιο που ψηφίστηκε στις 10/01/28 περιόρισε τα αιρετά μέλη του Συμβουλίου από δύο σε ένα και τη θητεία τους από τρία χρόνια σε δύο και όρισε νέες εκλογές για την 1η Απρίλη του 1928. Ταυτόχρονα το Υπουργικό Συμβούλιο στις 19/11/1927 αποφάσισε να απολυθούν τα τέσσερα αιρετά μέλη - δύο τακτικά και δύο αναπληρωματικά - του εκπαιδευτικού Συμβουλίου και να διοριστούν τέσσερα νέα.
Έγραφε τότε η Διοίκηση της Δ.Ο.Ε. σε άρθρο της στο Δ.Β. 162/12-2-28, για το θέμα:

«...Εκείνοι που είχαν συμφέρον να πλήξουν το νεαρό θεσμό της αυτοδιοίκησής μας και να περιορίσουν το δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε τα δίκαιά μας μέσα στο Ανώτατο Συμβούλιο... Εκείνοι που είχαν λόγους να πιστεύουν πως η παρουσία δυο αιρετών θα έβλαπτε τα ιδιαίτερά τους συμφέροντα... θα περιόριζε τις πολιτικές παρεμβάσεις και συναλλαγές... δεν μπόρεσαν, χάρις στους αγώνες του κλάδου, να επιτύχουν την ολοκληρωτική κατάργηση του θεσμού... εξασφάλισαν, όμως, τον περιορισμό της εκπροσωπήσεώς μας...

Ύστερα από το γεγονός αυτό προβάλλει το άμεσο ερώτημα... Έχει το δικαίωμα ο κλάδος να διατηρεί ως το τέλος της θητείας του τους αντιπροσώπους που εξέλεξε ή θα αναγκάζεται να υποκύπτει στους ισχυρούς της μέρας που θα έχουν ως σκοπό να καταστήσουν τους αιρετούς πειθήνια όργανά τους, εκμηδενίζοντας έτσι την ουσία της αυτοδιοικήσεως;...»

Τα αποτελέσματα των εκλογών - ψήφισαν 10.000 δάσκαλοι - που ακολούθησαν (1928) ήταν κόλαφος για την πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΠΘ, αφού ο διωχθείς, Αρ. Ρουχωτάς επανεξελέγη πανηγυρικά.

Οι εκλογές που ακολουθούν, από το 1929 ως το 1936, ανέδειξαν ως αιρετούς, κατά σειρά το Δημ. Δούκα, το Σωτ. Δαγκλή, τον Αν. Λιούμπα. Το 1936 επανεκλέγεται ο Αρ. Ρουχωτάς, αλλά η θητεία του δε θα ολοκληρωθεί, αφού θα διακοπεί από τη δικτατορία του Μεταξά.

Από το 1936 μέχρι το 1950 ο θεσμός δε λειτουργεί, γιατί καταργήθηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Το Σεπτέμβρη του 1949 με διάταγμα που υπογράφει ο τότε Υπουργός Παιδείας κ. Κ. Τσάτσος επανέρχεται ο θεσμός - ένας αιρετός με τριετή θητεία - και ορίζονται εκλογές για τις 13 Νοέμβρη 1949.

Το 1964 με το Ν.4379/24-10-64 -μεταρρύθμιση Παπανδρέου- καταργείται το Εκπαιδευτικό Συμβούλιο.
Ο θεσμός των αιρετών εκπροσώπων των εκ/κών διατηρείται για τη συγκρότηση, πλέον, του Κεντρικού Υπηρεσιακού Συμβουλίου Πρωτ. Εκπαίδευσης (Κ.Υ.Σ.Π.Ε.). Τότε, για πρώτη φορά, το Ανώτατο Υπηρεσιακό Συμβούλιο ονομάζεται ΚΥΣΠΕ. Η θητεία των αιρετών και πάλι είναι τριετής και εκλέγεται ένας αιρετός. Με τον ίδιο Νόμο καθιερώνονται τα ΠΥΣΠΕ και ΑΠΥΣΠΕ στα οποία, όμως, δεν υπάρχουν αιρετά μέλη.

Από το 1967 ως το 1977 καταργείται και πάλι ο θεσμός από την Απριλιανή Δικτατορία.

Επαναφέρεται με το Ν.309/76 και το Π.Δ. 15/77 με τη μορφή: ΑΚΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ για τα Κεντρικά Υπηρεσιακά Συμβούλια και για τα Περιφερειακά Υπηρεσιακά Συμβούλια ΑΠΥΣΔΕ, ΠΥΣΔΕ. Μ' αυτή τη μορφή λειτουργεί ως το 1986, οπότε με το Π.Δ. 75/86, οι αιρετοί για τον κλάδο γίνονται δύο και η θητεία τους διετής. Χρειάστηκε να περάσουν 60 χρόνια για να επανέλθουν οι δυο αιρετοί που είχε κατακτήσει ο κλάδος το 1926. Την ίδια χρονιά με το Νόμο για το βαθμολόγιο των Δ.Υπαλλήλων, θεσμοθετείται, για πρώτη φορά ο αιρετός και στην υπόλοιπη Δημόσια Διοίκηση.

Το Π.Δ. 75/86 προβλέπει δύο Υπηρεσιακά Συμβούλια (ΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ) και ισχύει μέχρι το 2003.
Το 2003 εκδίδεται το Π.Δ. 1/2003 με το οποίο τα Υπηρεσιακά Συμβούλια γίνονται τρία (ΠΥΣΠΕ-ΑΠΥΣΠΕ-ΚΥΣΠΕ). Οι αιρετοί παραμένουν δύο, παρά το αίτημα του κλάδου για τριμελή εκπροσώπηση, και η θητεία 2ετής.
Από τα τρία Συμβούλια το ΑΠΥΣΠΕ είναι αυτό που έχει τις λιγότερες αρμοδιότητες. Με το Ν.3255/2004, της κυβέρνησης της Ν.Δ., του αφαιρέθηκε και η αρμοδιότητα επιλογής Προϊσταμένων Γραφείων που είχε με το Ν. 2986/02.

Από αυτή τη μικρή ιστορική αναδρομή είναι ολοφάνερο πως ο αιρετός εκπρόσωπος του κλάδου στα Υπηρεσιακά Συμβούλια, ήταν μια μεγάλη κατάκτηση, που διεκδικήθηκε με πολλούς και σκληρούς αγώνες, για να «προστατεύει» τον εκ/κό από τις αυθαιρεσίες της Διοίκησης. Κάτι που έκανε πράξη ο πρώτος αιρετός Αρ. Ρουχωτάς, που συγκρούστηκε πολλές φορές με τη Διοίκηση με αποτέλεσμα να διωχθεί. Η σημασία δε, που έδινε ο κλάδος στο θεσμό του αιρετού, τουλάχιστον πριν τη μεταπολίτευση του 1974, φαίνεται και από το γεγονός ότι, σχεδόν, όλοι όσοι διετέλεσαν πρόεδροι της ΔΟΕ, από το 1922 ως το 1966, διεκδίκησαν τη θέση του αιρετού και στη συντριπτική τους πλειοψηφία εκλέχτηκαν.

Και συνεχίζοντας τα προηγούμενα, που αναγκάστηκα να τα διακόψω καθώς η προχωρημένη νυχτερινή ώρα που τα έγραφα με έκανε να κλείνουν επικίνδυνα τα μάτια μου. Και είναι τότε φρόνιμο να μη γράφεις. Με τα μάτια κλειστά...

Έτσι και με το θεσμό των αιρετών. Που μπορεί στα χρόνια τα δικά μας να έχει ξεφύγει αρκετά από το αρχικό όραμα του κλάδου και πολλοί αιρετοί να λειτουργούν ως τσανακογλείφτες της διοίκησης. Αυτό όμως δεν αίρει τον αρχικό στόχο, την αυτοδιοίκηση, και που παραμένει πάντα ζητούμενο. Ειδικά σήμερα που η εξουσία επιχειρεί να εξαρθρώσει τους δημοκρατικούς θεσμούς σε πολλά επίπεδα.

Είναι λοιπόν λάθος τραγικό να προβάλλουν μερικοί συνδικαλιστές και δη της αριστεράς τη θέση του γυρίσματος της πλάτης στις εκλογές ανάδειξης των αιρετών. Είναι πισωγύρισμα και θυμίζει κατά κάποιον τρόπο το μπλοκάρισμα των μηχανών των εργοστασίων με ξυλοπάπουτσα, τα σαμπό, εξ ου και ο όρος σαμποτάζ. Διότι καλώς ή κακώς ο χώρος των εκπαιδευτικών είναι άρρηκτα δεμένος με το κοινωνικό αγαθό της εκπαίδευσης. Και ο συνδικαλισμός μας το ίδιο, δεν υπηρετεί μόνο τα όποια συνδικαλιστικά μας συμφέροντα ημών των εργαζομένων αλλά και την ίδια τη λειτουργία της εκπαίδευσης. Έτσι ο αιρετός δεν είναι απλά το μάτι του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια αλλά και το μάτι των εκπαιδευτικών στα τεκταινόμενα στη διοίκηση της εκπαίδευσης. Πώς μπορείς να αρνείσαι αυτό το θεσμό και να τον υποτιμάς; Επειδή κάποιοι δεν τον υπηρέτησαν σωστά; Μα τότε η απάντηση δεν είναι η κατάργηση του θεσμού, όπως δεν ήταν η καταστροφή των μηχανών των εργοστασίων! Μα η ανάδειξη αιρετών που θα τιμούν το αξίωμα!

Προσωπικά με τους αιρετούς του κλάδου ήρθα αρκετά νωρίς σε επαφή. Από την πρώτη κιόλας χρονιά που διορίστηκα ως μόνιμη στο Δημόσιο. Ζούσα τότε στη Νέα Σμύρνη της Αττικής και εκείνο το διάστημα εργαζόταν και η μητέρα μου στην ίδια περιφέρεια ως νηπιαγωγός. Ο διορισμός μου με τη μορφή της προσωρινής τοποθέτησης, αφού δεν ικανοποιούσε τις δικές μου προτιμήσεις, ανέφερε ως θέση ανάληψης καθηκόντων τη Βροντού Σαλαμίνας! Πήγα μέσα στο καλοκαίρι να γνωρίσω το σχολειό μου. Απογοήτευση! Χρειαζόμουν δυόμισι ώρες να φτάσω και μόνο το αεροπλάνο έλειπε από τα μέσα μεταφοράς που θα χρησιμοποιούσα: λεωφορείο, ηλεκτρικό τρένο, λεωφορείο, καράβι, λεωφορείο!!! Να ζήσω στη Σαλαμίνα; να νοικιάσω εκεί; Με τι χρήματα; Γιατί το "κακό" ήταν που είχα ήδη δικό μου σπίτι και έπρεπε να το συντηρώ...

Σηκώθηκε λοιπόν τότε η μάνα μου και πήγε στο Γραφείο. Να δει τον κύριο Προϊστάμενο! Σκληρός το όνομά του. Όνομα και πράγμα... Καθόταν λοιπόν και τον περίμενε το Σκληρό στο διάδρομο του γραφείου όταν την πλησιάζει ένας κύριος ασπρομάλλης και τη ρωτάει τι περιμένει. Σφίγγα εκείνη, δεν ήθελε σε έναν άγνωστο να πει τι πρόβλημα είχε. Ο άνθρωπος ευτυχώς επέμενε και της εξήγησε πως είναι αιρετός και θέλει να βοηθήσει αν περνά από το χέρι του. Του είπε. Και ναι, αυτό που σε καμία περίπτωση δε θα ικανοποιούσε ο Σκληρός, αφού η θέση του ήταν πως οι νέοι εκπαιδευτικοί πρέπει να σκληραγωγούνται!!! και έστελνε για το λόγο αυτό τους κατοίκους Γλυφάδας στο Πέραμα να εργαστούν και τους κατοίκους Περάματος στη Γλυφάδα, το πέτυχε εκείνος ο αιρετός!!! Ο Θοδωρής ο Έξαρχος! Που έτυχε να είναι και συμπατριώτης μας και να έχει υπηρετήσει στη Θεσπρωτία παλιότερα. Έτσι βρέθηκα στο 15ο Δημοτικό της Νέας Σμύρνης, δέκα λεπτά με τα πόδια από τη μόνιμη κατοικία μου! Χάρη στον αιρετό του κλάδου!

Άνθρωπος της αριστεράς ο Θοδωρής. Με πυγμή και άριστη γνώση της νομοθεσίας. Τον έτρεμε η διοίκηση και δεν τα έβγαζαν εύκολα πέρα μαζί του οι διάφοροι ... σκληροί των γραφείων... Τον συναντούσα πολλές φορές σε διαδηλώσεις και τον έβλεπα να κοκκινίζει όταν του θύμιζα πόσο πολύ με βοήθησε και χωρίς να με ξέρει. Για μένα ο Θοδωρής ο Έξαρχος είναι το πρότυπο του αιρετού. Το πραγματικό μάτι του κλάδου στα υπηρεσιακά συμβούλια. Που νοιαζόταν να εξυπηρετηθεί ο κάθε συνάδελφος με τον καλύτερο τρόπο. Και κυρίως ανεξάρτητα από παράταξη!!! Όφελος και για τον ίδιο τον υπάλληλο, όφελος και για την εκπαίδευση, αφού ένας ευχαριστημένος άνθρωπος αποδίδει πάντα καλύτερα και στη δουλειά του.

Μάλιστα την επόμενη χρονιά ο Θοδωρής φρόντισε να πάρω οριστική τοποθέτηση στο σχολείο της γειτονιάς μου, το 2ο της Νέας Σμύρνης.


Τρία λεπτά με τα πόδια! Θυμάμαι πως κοιτούσα την κατάσταση και δεν πίστευα στα μάτια μου! Άσχετα που μετά από είκοσι χρόνια στο ίδιο σχολείο και κινδυνεύοντας να βουλιάξω στη ρουτίνα ζήτησα μόνη μου να φύγω και να αλλάξω περιβάλλον. Και άσχετα και με τα όποια προβλήματα μας ταλάνισαν στα είκοσι αυτά χρόνια μέχρι το σχολειό μας να αποκτήσει τη σημερινή του μορφή... Όπως και αν έχει αυτό το σχολείο αποτέλεσε σταθμό στην καριέρα μου και κυρίως μου χάρισε την ευτυχία να περπατάω στη γειτονιά μου και διαρκώς να ακούω "κυρία, κυρία". Να βλέπω παλιούς μαθητές άντρες πια ολόκληρους και γυναικάρες ως εκεί πάνω, παλιούς γονείς... να νιώθω την απρόσωπη κάποτε γειτονιά σαν χωριό μου... Κι όλα αυτά χάρη στο Θοδωρή! Καλή του ώρα όπου κι αν βρίσκεται.

Να προσθέσω ότι ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του ο Θοδωρής ο Έξαρχος δεν έπαψε να νοιάζεται για την Παιδεία. Εξελέγη στο Δημοτικό Συμβούλιο του γειτονικού μας Δήμου, στον Άγιο Δημήτριο (Μπραχάμι) και σύντομα ανέλαβε αντιδήμαρχος Παιδείας. Και από το νέο του πόστο έκανε πολλά και πρωτοποριακά και για τους εκπαιδευτικούς (με αποτέλεσμα να ζηλεύουμε εμείς της Νέας Σμύρνης που δεν είχαμε έναν Έξαρχο) και για την Παιδεία.

Έχοντας λοιπόν κατά νου και τον Έξαρχο αλλά και όση γνώση θησαύρισα από την ιστορική μελέτη του θεσμού του Επιθεωρητή, και βεβαίως με βάση τα βιώματα των 28 χρόνων στην εκπαίδευση, είμαι της άποψης πως τον κάθε θεσμό τον τιμά ή όχι το πρόσωπο που τον υπηρετεί. Κι όταν βλέπουμε αιρετούς που τσαλαπατούν όσα ο κλάδος περιμένει από εκείνους, δε φταίει ο ίδιος ο θεσμός μα τα συγκεκριμένα πρόσωπα.

Να γυρίσουμε λοιπόν την πλάτη. Όχι όμως στο θεσμό. Που είναι αποτέλεσμα σκληρών αγώνων και μεγάλη κατάκτηση για τον κλάδο. Μα στα πρόσωπα που τον έχουν ναρκοθετήσει με την άθλια συμπεριφορά τους.

Και να αναδείξουμε άξιους συναδέλφους που και πυγμή διαθέτουν και γνώση για να σταθούν επάξια στη θέση του αιρετού.

Προσφέρεται μάλιστα για το λόγο αυτό και η τριπλή κάλπη των εκλογών. Μια για το ΠΥΣΠΕ, μια για το ΑΠΥΣΠΕ και μια για το ΚΥΣΠΕ. Κι εγώ, ας είμαι υποψήφια, αυτό θα κάμω μεθαύριο. Πρόσωπα θα επιλέξω. Με τη λογική πως μία ψήφος μπορεί να μη σημαίνει τίποτε αλλά μπορεί και να σταθεί καθοριστική για την ανάδειξη κάποιου...

Ξέρω λοιπόν πολύ καλά ποιος θέλω και μπορεί αν τον στηρίξουμε να εκλεγεί στο δικό μας ΠΥΣΠΕ. Ο Δημήτρης ο Χριστοφίδης. Τι σημασία έχει αν δεν είμαι στο δικό του ψηφοδέλτιο; Εγώ το Δημήτρη θα ψηφίσω για το ΠΥΣΠΕ. Και θέλω να πιστεύω ότι το επόμενο διάστημα θα δείξει περισσότερο ενωτική διάθεση στη διοργάνωση των αγώνων στη Θεσπρωτία. Το μόνο που του καταλογίζω ως λάθος. Λάθος όχι προσωπικό (θέλω να πιστεύω) μα της παράταξής του, του ΠΑΜΕ. Και λόγος ουσίας σημαντικός που αποχώρησα προσωπικά από το χώρο αυτό. Σίγουρα όμως δε θέλω να εκλεγούν στις θέσεις των αιρετών συνάδελφοι που εκπροσωπούν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό.

Και για το ΚΥΣΠΕ πάει καιρός που δήλωσα τις προτιμήσεις μου. Που είναι και ο λόγος που κατεβαίνω με την Ανεξάρτητη Ριζοσπαστική Παρέμβαση. Παναγιώτης Σάμιος και Κώστας Τουλγαρίδης. Ο πρώτος γιατί έχασε την ακοή του συμμετέχοντας σε διαδηλώσεις για τα δίκαια των εκπαιδευτικών και μια καλύτερη παιδεία για τον τόπο. Ο δεύτερος γιατί όντας εκλεγμένος ως αναπληρωτής αιρετός υπέστη άγριες διώξεις την περασμένη χρονιά, πληρώνοντας το μένος εναντίον του για τη συνδικαλιστική του ιδιότητα και τον τρόπο που υπηρετούσε τις θέσεις που του εμπιστεύτηκαν οι συνάδελφοι με την ψήφο τους. Εξάλλου ο Κώστας ο Τουλγαρίδης, ως μέλος τότε του ΔΣ της ΔΟΕ, αποτέλεσε κορυφαία μορφή του απεργιακού αγώνα του 2006.

Και για το ΑΠΥΣΠΕ; Λέω να ψηφίσω την Ιουλία Κούρτη, τη συνοποψήφιά μου. Για την όλη στάση της αυτά τα δύο χρόνια που τη γνωρίζω! Και για την τιμή που μου έκανε να μου ζητήσει να κατεβούμε στο ίδιο ψηφοδέλτιο.

Όχι, δε θα γυρίσω την πλάτη στις εκλογές. Ούτε θα πάω να ψηφίσω από συνήθεια και υπαλληλική υποχρέωση. Και βεβαίως δε θα ρίξω την ψήφο μου σε συναδέλφους που μπορεί να εκτιμώ ως πρόσωπα αλλά κατεβαίνουν με παρατάξεις στενά δεμένες με τα κόμματα που έχουν ρημάξει τη ζωή μας. Η ψήφος έχει και αυτό το νόημα, της διαμαρτυρίας! Του πολιτικού μηνύματος. Δεν μπορεί δηλαδή στην παρούσα φάση και με τα νέα μέτρα να καραδοκούν να διαλύσουν τη ζωή μας να ψηφίσουμε ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ.

Θυμάμαι μάλιστα και δεν ξεχνώ μια άγρια φάση που έζησα χρόνια πριν στα γραφεία της ΔΟΕ, στην Ξενοφώντος. Βραδιά αποτελεσμάτων εκλογών για αιρετούς και τότε. Κλεισμένη η κάθε παράταξη στο γραφείο της. Να δέχεται τηλεφωνήματα από τις καταμετρήσεις ανά την Ελλάδα. Και να ακούγονται κραυγές από τους όποιους νικητές ότι "τους πήραν και τα παντελόνια" των όποιων αντιπάλων. Πώς να το κάνουμε; Ό,τι και να ψηφίσουμε εμείς, όποιο πρόσωπο, τελικά το αποτέλεσμα η παράταξη θα το καρπωθεί και το κόμμα που την υποστηρίζει... Πολιτικό είναι το παιχνίδι... δεν μπορεί να το ξεχνάμε και να μην το λαμβάνουμε υπόψη. Έτσι και τα πρόσωπα παίζουν το δικό τους ρόλο αλλά και το ψηφοδέλτιο που ο καθένας επιλέγει να συμμετέχει. Ας πρόσεχε...

Και είναι και το άλλο. Που αναγκαστικά πρέπει να ειπωθεί και μάλιστα όταν στο παραπέντε των εκλογών βλέπουμε την εμμονή κάποιων να καλούν τους συναδέλφους να μην ψηφίσουν. Είναι πράγματι ο πλέον ασφαλής τρόπος για να στελεχωθούν τα Υπηρεσιακά Συμβούλια με αρεστούς της διοίκησης. Και σίγουρα δε συνάδει με τις αρχές της δημοκρατίας. Η αποχή από εκλογές σε καμία περίπτωση δε συνιστά αγωνιστική στάση. Φανερώνει μόνο παραίτηση και ηττοπάθεια.

Έτσι μάλιστα που το πάνε μερικοί μερικοί στο τέλος θα μας πουν να μην ψηφίζουμε και στις βουλευτικές εκλογές. Παρά μόνο να βγαίνουμε στις πλατείες να φωνάζουμε που αυτοί που τους αφήνουμε την εξουσία παίρνουν μέτρα εναντίον μας. Όπως το κάνουν ήδη και στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ανιστόρητα φερόμενοι και εδώ. Αφού και ο θεσμός της τοπικής αυτοδιοίκησης διαμορφώθηκε μετά από αγώνες δεκαετιών.

Είναι μάλιστα θλιβερό τέτοιες προτάσεις για απεμπόληση του δικαιώματος ψήφου να προέρχονται από γυναίκες. Αφού δεν έχουν περάσει ούτε εκατό χρόνια από τη μέρα που οι Ελληνίδες κατάφεραν να ψηφίσουν για πρώτη φορά (11 Φεβρ. 1934 για δημοτικές εκλογές και μόλις στις 19 Φεβρ. 1956 για βουλευτικές).

Κι έπειτα μιλάμε για εργασιακό μεσαίωνα που επιβάλλουν τα αφεντικά. Και δε βλέπουμε πως στο μεσαίωνα κυριολεκτικά μας γυρίζουν και τέτοιες προτάσεις για αποχή από το δικαίωμα ψήφου.