ΕΒΛΕΠΕ ΚΑΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ... ΤΩΡΑ, ΒΛΕΠΕΙ ΤΙ; ΚΥΡΙΟΙ ΤΗΣ ΔΗΘΕΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ;

Πιθανόν κάποιοι φίλοι να αναρωτιούνται τι έγινε με το φόρουμ. Και σταμάτησαν να ανεβαίνουν θέματα και αναρτήσεις όπως πριν. Η απάντηση είναι πολύ απλή: Έκανα αίτηση για μετάθεση. Για Αθήνα. Επιστροφή πίσω λοιπόν. Η Θεσπρωτία μας τελείωσε. Και τα κεφάλια μέσα που λένε... Από τη στιγμή λοιπόν που την κατέθεσα, μου κόπηκε απότομα και η όρεξη να γράφω στο φόρουμ. Σαν να μην ανήκω ήδη εδώ. Ή και σαν να μην έχω πια το δικαίωμα να γράφω για τους εκπαιδευτικούς της Θεσπρωτίας. Περίεργα και μπερδεμένα συναισθήματα. Ο μισός εαυτός σου να θέλει να μείνεις και ο άλλος μισός να τρέμει μπας και δεν εγκριθεί η μετάθεση.

Το άλλο παράξενο είναι με τις φωτογραφίες. Τους τελευταίους μήνες αραιά και πού φωτογράφιζα κάτι. Η ανία του ίδιου και του ίδιου και έχοντας τραβήξει τις άπειρες φωτογραφίες τον πρώτο και το δεύτερο χρόνο που ήμουν εδώ. Ε, από τη μέρα που η αίτηση πήγε στο γραφείο, ξαναβγήκε και η φωτογραφική. Και όλο κλικ και κλικ είμαι και όλο να στάζει το φαρμάκι πως του χρόνου τέτοια μέρα θα βλέπω το γκρι του τσιμέντου και τα σώβρακα στην μπουγάδα της απέναντι. Συγνώμη για τη λέξη, μα αυτό ακριβώς βλέπεις στην Αθήνα. Ώσπου το παίρνεις απόφαση και ζεις με τις τέντες κατεβασμένες. Να βλέπεις τουλάχιστον τα ψεύτικα λουλούδια τους.

Και σιγά μην μπορείς να πιεις το καφεδάκι της Κυριακής βλέποντας από την πόρτα της κουζίνας εικόνες σαν αυτές:


Έναν ποταμό ομίχλης, αντάρας κατά πως τη λέμε στην Ήπειρο, να ξεχύνεται από τα βουνά και να αδειάζει το πουπουλένιο του φορτίο στη θάλασσα!


Και την ανατολή να συμπληρώνει την εξωφρενική εικόνα με τις κροκάτες γάζες του γερο - Βάρναλη...


Βάζοντας φωτιά στους ουρανούς και στην καρδιά σου...


Κι ανοίγοντας τους ασκούς των παραμυθιών. Όσων κατάφερες στο λίγο χρόνο που σου χαρίστηκε να ανακαλύψεις. Για τη Μαυρομαντήλα, για τον Απόλλωνα τον Αγυιέα, την αδερφή του την Άρτεμη και τη νεαρή Φίλα, τον Κύκλωπα και το βράχο του. Και για όλα εκείνα τα ζούδια που επιτέλους ξέρεις πια την ύπαρξή τους, αυτά που κατοικούν εκεί πέρα, εκεί που χύνεται ορμητική η αντάρα. Στον απίστευτο υγρότοπο των εκβολών του Καλαμά... Και βλέπεις με τα άλλα μάτια κι όσα ο φακός της μηχανής δεν μπορεί από τόσο μακριά να εντοπίσει. Τις φαλαρίδες με τα μαύρα τους κεφαλάκια να σκίζουν ανήσυχες τα νερά της Βατάτσας. Τους λευκοτσικνιάδες και τους σταχτοτσικνιάδες να τα βάζουν με τους λαίμαργους γλάρους. Τις χουλιαρομύτες να περπατούν αγέρωχες. Και το πονηρό νερόφιδο βλέπεις να ετοιμάζεται να ξυπνήσει. Να προκάμει το γλέντι της άνοιξης, αυτό που οι λιβελούλες έχουν κιόλας ξεκινήσει...

Είμαι τρελή λοιπόν που ζήτησα μετάθεση; Όχι, βέβαια. Μόνο τρελός δεν είναι εκείνος που βλέπει καθαρά ότι πλέον δεν έχει περιθώρια να ζήσει το όνειρό του. Πως είτε του αρέσει είτε και όχι πρέπει να φύγει. Ένα ακόμη ταξιδιάρικο πουλί που για λίγο μόνο έκανε στάση πέρα στις λιμνοθάλασσες και τώρα είναι αναγκασμένο να προσγειωθεί και να συμμαζευτεί στη φωλιά του και στο κονάκι του. Ή για να το πω τελείως πεζά: Να μπορώ με το ενοίκιο που θα γλιτώσω να πληρώνω τα χαράτσια της μόνιμης κατοικίας.

Θα μου πεις: Γιατί δεν το νοίκιαζες το ρημάδι; Τι το ήθελες να κρατάς ένα κλειστό σπίτι στην Αθήνα;

Πολύ καλή ιδέα! Μα να τη χαίρεσαι. Όπως δε χαίρονται πολλοί άλλοι που στους καιρούς του Δου Νου Του έχουν νοικιάσει τα σπίτια τους και τους ήρθαν φέσια τα απλήρωτα ενοίκια. Κι από πάνω την εφορεία να ζητάει το μερτικό της για μη εισπραχθέντα ενοίκια! Λες και δεν ξέρουν πως ο κοσμάκης σήμερα δεν έχει ούτε να φάει, πού να πληρώσει και το νοίκι; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος, που έγραψε εδώ και αιώνες ο Λουκιανός.

Κατάλαβες λοιπόν; Μπρος γκρεμός και πίσω όλα τα ωραία της Θεσπρωτίας. Και να λέω και ευχαριστώ που έστω και τρία χρόνια κατάφερα να ζήσω στον τόπο μου και να τον γνωρίσω καλύτερα. Να βλέπω δηλαδή τα καμώματα της αντάρας σήμερα:


να καταπίνει τα βουναλάκια και να ξεχωρίζω στις κορφούλες τους τα αρχαία Σύβοτα και τα γουρουνάκια να ξαναβόσκουν σε καινούργια θάλασσα... Πριν; πριν έρθω εδώ να μείνω; Ήξερα κι εγώ τα άλλα Σύβοτα που ξέρουν και οι τουρίστες.

Σε κείνο το πριν που ήταν και πολλά άλλα που δεν ήξερα και δεν είχαμε προλάβει να μάθουμε όλοι μας.

Να, για παράδειγμα:

Εγώ δεν ήξερα εκείνο το κορίτσι με τα τεράστια μάτια και τα χρυσοκάστανα μαλλιά. Τη γνώρισα στο καινούργιο μου σχολείο να διδάσκει μουσική. Ναι, βεβαίως, είχαμε και στην Αθήνα μουσικούς. Μα δεν έρχονταν από την άκρη του κόσμου να διδάξουν! Το κορίτσι όμως έπρεπε κάθε μέρα να διασχίζει ολάκερη θάλασσα. Πριν ακόμη χαράξει η μέρα να παίρνει το καραβάκι της γραμμής από την Κέρκυρα και ξανά το μεσημέρι να τρέχει να προλάβει. Κι όταν είχε καλό καιρό και όταν έβρεχε και όταν τα έβαζε ο Ποσειδώνας με τον εαυτό του... Εκείνη στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί. Κι αυτό δαγκωμένο από τα ναύλα του πέρα δώθε.

Το ίδιο κορίτσι σήμερα το πρωί είδε τις φωτογραφίες που ανέβασα στο face book. Της έφτιαξα τη μέρα, είπε. Και πως θυμήθηκε τις ανατολές που ... έβλεπε όταν ερχόταν Ηγουμενίτσα!

- Έβλεπες; Ρώτησα περίεργη. Δε βλέπεις πια;

- Έβλεπα, απάντησε. Τώρα είμαι μία από τους χιλιάδες άνεργους εκπαιδευτικούς...

Τι να της απαντήσεις και τι να πεις; Να πεις πως φέτος στο σχολειό δε μας έστειλαν μουσικό; Εκείνη άνεργη και τα παιδιά άμουσα. Να τα ακούς στην αυλή να ρωτάνε το ένα το άλλο αν είδαν το τελευταίο επεισόδιο του Σουλεϊμάν. Και μιλώ κυριολεκτικά! Και μιλώ για τα παιδιά εκείνης της χώρας που γέννησε τον πολιτισμό και τις τέχνες.

Ανταριασμένη ανατολή και η καρδιά μου σήμερα. Και δεν άντεξε τη σιωπή. Γιατί είναι άλλο να πικραίνεσαι που θα γυρίσεις πίσω στην Αθήνα και άλλο τελείως να σε έχουν πετάξει στον καιάδα της ανεργίας. Και να σε έχουν πετάξει αυτοί που κάθε μέρα κάνουν παρέλαση στο γυαλί της τηλεόρασης, και τύφλα να έχει ο άλλος Μεγαλοπρεπής, από το κόρδωμα και τα παχιά τα λόγια για ανάπτυξη και πράσινα άλογα και μπλε...

Απορώ. Υπάρχουν τέτοια χαϊβάνια που τους πιστεύουν;

Κι απορώ και με μένα. Που καθόμουν και φωτογράφιζα τα καμώματα της αντάρας. Όταν η αντάρα είναι παντού.



Όπως απορώ και με τον ήλιο. Που επιμένει να βγαίνει. Και χαλαλίζει τις ακτίνες του σε έναν τόπο που βουλιάζει στο σκοτάδι...


Μα δεν απορώ πια καθόλου με τη σημερινή αντάρα. Τέτοιοι που είμαστε, που ανεχόμαστε να βλέπουμε τους νέους ανθρώπους άνεργους κι εμείς εκεί, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, δε μας αξίζει να βλέπουμε την ανατολή. Να μας σκεπάσει λοιπόν η αντάρα. Γιατί ή που θα βγαίνει ο ήλιος για όλους ή για κανέναν!