ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ: Από σήμερα ανέλαβα επιτέλους και επίσημα τάξη!

Είναι γεγονός και το νέο της ημέρας μου της σημερινής! Επιτέλους και επίσημα ανέλαβα τάξη! 

Πρώτη και πάλι. Αυτή τη φορά με 24 ζουζούνια. 13 κορίτσια και 11 αγόρια. 

Πήρα και την έγκριση για την πολυαγαπημένη συνεργασία με την Helmepa Junior και βεβαίως βεβαίως τη δημιουργία ιστολογίου τάξης. 

Αυτό που απαγορεύτηκε ρητά και κατηγορηματικά είναι να δώσω στους γονείς που ήδη με πίεζαν την περιλάλητη σχολική λίστα. Κι ας τους φωτίσει πλέον ο Θεός και όχι ο δάσκαλος τι και τι χρειάζεται το παιδί τους για τη σχολική του εργασία. Αφού δεν προβλέπεται από τη νομοθεσία... τι να κάνω εγώ; Υπάλληλος είμαι και εντολές εκτελώ. 

Καθώς όμως είμαι στον ίδιο χώρο που δίδαξα για πρώτη φορά, Φλεβάρης του 1985 και έκτη τάξη, δεν μπορώ να αποφύγω τις συγκρίσεις. Τότε που αναρωτιόμουν γιατί με πληρώνουν αφού κάνω το χόμπι μου. Μέσα σε κλίμα παιδαγωγικής ελευθερίας και παρά τις βάρδιες πρωί - απόγευμα πλημμύριζε η ψυχή από ευφορία μπαίνοντας στο σχολείο. 

Δεν είχαμε τότε κομπιούτερ, ούτε και είχα δει τέτοιο μηχάνημα, ούτε φωτοτυπικά. Φυσικά δεν είχα αυτοκίνητο και το έκοβα με τα πόδια από το σπίτι. Ούτε δέκα λεπτά δρόμος. Και τι το ήθελα; Και ποδαράκια είχα και φτερά στα πόδια μου. Να πάω σχολειό φορτωμένη με διαφάνειες για τον προτζέκτορα και μεμβράνες για τον πολύγραφο οινοπνεύματος. Μέσα στην τρελή χαρά. Και με φύλλα εργασίας και αξιολόγησης για κάθε μάθημα. Τα τετράδια εργασιών δεν είχαν ακόμη ανακαλυφθεί και ο δάσκαλος επέλεγε μόνος του τις ασκήσεις που θα κάνει. Δεν είχαμε καν βιβλία δασκάλου! Σκέτο το βιβλιαράκι (μικρού μεγέθους) του μαθητή. Χωρίς πολύχρωμες ζωγραφιές και δίχως ήρωες βιβλίων. Και Άρη και Μαρίνα και Ιωάννα και Σαμπέρ. Ειδικά όχι Σαμπέρ. Αλλοδαπός μαθητής στην τάξη; Άγνωστο είδος και αδιανόητο. 

Αμ το άλλο... δεν πρόλαβα να πάω στο σχολείο και με καλεί ο διευθυντής. Ούτε και θυμάμαι πρόσωπο και όνομα. Να μου κάνει παρατήρηση. Για ευπρεπή ενδυμασία!!! Πού να φανταστείτε το γιατί...  Για το παντελόνι!!! Αδιανόητο και αυτό ως ένδυμα δασκάλας στο σχολείο! Εννοείται πως δεν του έκανα το χατίρι. Αφού μάλιστα είχε ψηφιστεί και σχετικός νόμος που επέτρεπε και στις γυναίκες να προσέρχονται στην εργασία τους παντελονοφορούσες. 

Από αυτά που δεν ξεχνιούνται και η γιορτή της 25ης. Αρχές Φλεβάρη ανέλαβα υπηρεσία και αμέσως με ενημέρωσαν πως είχα τη γιορτή. Και πώς την είχα; Ολόκληρη δική μου. Και γιορτή με την τάξη, και δίχως μουσικό εκείνα τα χρόνια, και ομιλία, και στόλισμα αίθουσας και συνοδεία των μαθητών στην παρέλαση. Λες και δεν υπήρχε άλλος δάσκαλος σε ένα σχολείο που ήταν και 12θέσιο. Απογοήτευση. Γιατί το ήξεραν πως η προηγούμενη δασκάλα θα βγει στη σύνταξη. Και περιμένανε πως κάποιος αναπληρωτής θα την αντικαταστήσει. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο. Αλλά καλά προμελετημένο. Να την πληρώσει ο καινούργιος...  Συνήθης τακτική του σιναφιού μας που δυστυχώς επιβιώνει. 

Επανάσταση και πάλι. Εμ, πώς αλλιώς θα γιόρταζα κοτζάμ επανάσταση του 21 αν δεν έκανα και τη δική μου; Στραβομουτσούνιασαν αλλά αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Πήρα τελικά τη γιορτή και την ομιλία. Κάτι που δεν κατάφερα να πάρω τώρα γιατί ούτε η Πρώτη κάνει γιορτή και οι ομιλίες έχουν καταργηθεί...  Κρίμα. Σε τέτοιους καιρούς ειδικά. Ο κόσμος έχει ανάγκη να ακούσει το δάσκαλο να μιλάει. Να του ζεσταίνει λίγο την καρδιά... 

Ανεβάσαμε λοιπόν με τα τότε εκτάκια μου και νυν σαραντάρηδες, τα Βαφτίσια των Σκλάβων. Μπορούσαμε τότε. Να ανεβάζουμε τέτοια έργα. Γιατί νιώθαμε λεύτεροι... 

Η Φωτεινή στο ρόλο της μάνας. Ο Χρήστος πατέρας και προεστός του χωριού. Ο Κώστας Γ. στο ρόλο του γιου, του Νικολού. Ο Γιώργος Παπαφλέσσας. Ο Βρασίδας παπάς του χωριού... 

Πόσα και πόσα παιδιά δεν έπαιξαν τους ίδιους ρόλους στα χρόνια που ακολούθησαν. Κι όχι γιατί βαριόμουν να ανεβάσω άλλο, και που φυσικά έχω κι αν έχω παίξει με τα μαθητούδια μου σκετς, μα τα Βαφτίσια των Σκλάβων τα λάτρεψα. Απέξω να με βάλεις να στο πω αυτό το έργο, δε θα ξεχάσω λέξη. Και κάθε φορά θα φέρνω στο νου αγαπημένες μουρίτσες να λένε τις ατάκες... 

Άντε λοιπόν τώρα να μπαίνω στην αίθουσα τελετών και να μην ακούω φωνές. Τη Φωτεινή να τραγουδάει το νανούρισμα. Και το "Νικολό" να πετιέται με την ιδέα του... 

Και να σβήνουν την πικρία για το κατάντημα του σήμερα. Που ο δάσκαλος έγινε ο τελευταίος τροχός της άμαξας και με τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι κι αυτό μισοδιαλυμένο. Να ταιριάζει με το λιωμένο παντελόνι. 

Έχουμε όμως γεμίσει κομπιούτερ. Ακόμη και στην τάξη. Και φωτοτυπικά; Να φάνε και οι κότες! Δεν ξέρω αν οι ίδιες κατάπιαν και τη χαρά. Εκείνου του καιρού. Κι έγινε το σχολείο βραχνάς και άγχος. Προσπαθείς να ξεφύγεις. Και ένας ταμπλάς σε πνίγει και σε λιώνει. Διαφωνείς. Διαρκώς διαφωνείς. Κι όχι γιατί είσαι ο νέος και ο επαναστάτης. Ούτε γιατί σε πήραν τόσο τα χρόνια και οι αλλαγές σε ενοχλούν. Δεν είναι αυτό. Είναι που δε νιώθεις το σχολείο - σχολείο. 

Μόνο όταν κλείνεις την πόρτα της τάξης. Μόνο τότε καταφέρνει πού και πού να αναδυθεί το παλιό άρωμα. Όταν δεν το πνίγει το κατεβατό ασκήσεων και το καρναβάλι των χρωματιστών εικόνων. Και ειδικά εκείνοι οι ανεκδιήγητοι ήρωες των βιβλίων. Δεν εννοώ το Σαμπέρ και την Ίλντα. Δεν έχω τίποτε μαζί τους όπως και με αληθινά παιδάκια της τάξης που έχουν ξενικά ονόματα. Μα καταντήσανε Μίκυ - Μάους τα βιβλία και κόμικ. Μάλιστα την ίδια ώρα που πλεονάζει το τραγικό στις ζωές μας. Κωμικοτραγικές καταστάσεις που αγγίζουν το σουρεαλισμό. 

Να, για παράδειγμα, τα εργαστήρια πληροφορικής. Που πλέον έγιναν αίθουσα διδασκαλίας του πληροφορικάριου του σχολειού. Κι εμείς τα βλέπουμε με τα κιάλια. Ή τα φωτοτυπικά που δεν έχεις χαρτί να τα δουλέψεις. (Αν θες και τα αυτοκίνητο που αποκτήσαμε στο μεταξύ και μας τσουρουφλίζει η βενζίνη, τα ασφάλιστρα, τα τέλη κυκλοφορίας και τέλος δεν έχει το κόστος συντήρησης... )  Ή τις χίλιες ειδικότητες των ειδικών και τα εξαθλιωμένα πιτσιρίκια που βάζουν τα κλάματα γιατί το σχολείο με κουράζει κυρία! Τα ίδια πιτσιρίκια που δε διστάζουν να σου πουν και το πεινάω κυρία... 

Και λέω αφού τόσους και τόσους ήρωες έβαλαν στα βιβλία, και αλλοδαπούς αλλά και άλλους σε αναπηρικά καροτσάκια, να βάλουν και μερικά παιδιά εξαϋλωμένα από τον υποσιτισμό. Και άλλα που κλείνουν τα ματάκια τους από την εξάντληση των 7 ωρών μάθημα για μωρά παιδιά. Ναι, ναι, και στας Ευρώπας κάνουν τα παιδιά πολλές ώρες μάθημα. Το γνωρίζω. Εσύ γνωρίζεις πώς είναι τα σχολεία τα ευρωπαϊκά; 

Αρκετά για σήμερα. Δεν τελειώνουν έτσι κι αλλιώς οι αναμνήσεις. Και η κάθε επόμενη μέρα θα αναγκάζει και σε νέους προβληματισμούς. Για το πώς ήταν το σχολείο. Για το πώς αφήσαμε να γίνει...