Η ιστορία της Αργεντινής και η τραγωδία η δική μας...

Η ιστορία της Αργεντινής. Της μακρινής και τόσο κοντινής σε όσα τώρα ζούμε...

Βρες το χρόνο να δεις το βίντεο. Βρες τη δύναμη να κλείσεις την τηλεόραση που σε παραμυθιάζει.

Τέλος δεν έχει ο στραγγαλισμός των μισθών μας. Πάτο δεν έχει το βαρέλι.

Γελιέσαι αν νομίζεις πως κάποιο μαγικό ραβδί θα αλλάξει την κατάσταση. Αν δεν κάνουμε κάτι κι εμείς.

Και μην εξαπατάς τον εαυτό σου. Πως φταίνε μόνο οι άλλοι. Φταίμε όλοι! Που φτάσαμε ως εδώ. Επιτρέψαμε να φτάσουμε ως εδώ. Βλέπαμε τα λάθη. Βλέπαμε τις ρεμούλες. Την ατιμωρησία. Και τα λαμόγια. Τα μεγάλα με τις γουρουνίσιες τους μούρες στο γυαλί της τηλεόρασης. Και τα μικρά, στη δουλειά, στη γειτονιά, στην παρέα. Και τι κάναμε;

Δε λέω ο ένας, οι δύο. Τι κάναμε ως λαός. Τι έκανε η πλειοψηφία...

Μείναμε με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Παγωμένοι να παρακολουθούμε τις εξελίξεις. Να βρίζουμε. Να απογοητευόμαστε. Να βουλιάζουμε όλο και περισσότερο στον καναπέ μας και στην αποχαύνωση. Πιστοί στο δόγμα του από μηχανής θεού και του θεόσταλτου σωτήρα που θα σώσει τον κόσμο.

Κι άλλοι με το "ποντίκι" στο χέρι. Να αποσυμπιέζουμε - όπως καλή ώρα - την οργή μας στον παγκόσμιο ιστό.

Προδομένοι από όλους. Και από τους συνδικαλιστές. Και δεν κάναμε τίποτε. Μόνο βρίζαμε.

Δικαιολογίες; Πολλές! Κι όλες στην αντίπερα όχθη του ποιητή. Πως πρέπει να κλάψεις πολύ μέχρι να κάνεις τον κόσμο να γελάσει.

Τον κόσμο. Σήμερα τα σύνορα δεν υπάρχουν. Μόνο για το διαίρει και βασίλευε ενός παγκόσμιου λόμπι αδίστακτων ανθρώπων. Που λιώνουν εμάς για να θησαυρίσουν εκείνοι με αμύθητα πλούτη. Αυτοί κρατούν τα νήματα, αυτοί διαφεντεύουν τις ζωές μας. Με ένα ολόκληρο στρατό στην υπηρεσία τους. Σ' αυτό το στρατό ορντινάντσες και οι δημοσιογράφοι. Να κάνουν πλύση εγκεφάλου στο σαλεμένο μυαλό μας. Το Δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κλάιν έχεις σκοπό να το διαβάσεις επιτέλους; Να καταλάβεις τι πραγματικά συμβαίνει; Τι σου συμβαίνει;

Ή θα συνεχίσεις να παίζεις το ρόλο που σου ανέθεσαν; Του αποχαυνωμένου που τον βομβαρδίζουν κάθε μέρα με νέα μέτρα; Ακόμη πιο σκληρά, ακόμη πιο απάνθρωπα από τα χτεσινά; Είναι αυτό το μοντέλο τους. Να σε κρατάνε σε σοκ. Πριν προλάβεις να συνέλθεις από το ένα χτύπημα, να σου έρχεται το άλλο. Ακόμη χειρότερο, ακόμη πιο απίστευτο.

Γελιέσαι αν νομίζεις πως μια μέρα από μόνο του θα σταματήσει το τέρας που σου κατασπαράσσει τη ζωή. Που μαυρίζει το μέλλον το δικό σου και το μέλλον των παιδιών μας. Πως έστω και ένα δράμι συμπόνοιας θα δείξει το αδηφάγο και ανθρωποβόρο τέρας στο δράμα που περνάμε. Δεν πρόκειται!

Κι εσύ, αν κάτι επιτέλους θέλεις να κάνεις να σωθείς, να σωθούμε, διάβασε πάλι τον ποιητή της νιότης μας: