Κείμενο παρέμβασης εναντίον των “Eραστών των Ιδεών της Τρόικας” υπογράφουν 19 στελέχη του ΠΑΣΟΚ ανάμεσά τους και 4 Θεσπρωτοί!

ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ

Η ΑΝΑΤΟΜΙΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ

Δύο χρόνια συμπληρώθηκαν από την εκλογική Νίκη του ΠΑΣΟΚ, στις 4 Οκτωβρίου 2009. Δύο χρόνια προσπάθειας αντιμετώπισης της Κρίσης, που κληρονόμησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας.
Δύο χρόνια, που η μεγάλη πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού (μισθωτοί, συνταξιούχοι, νέοι) σηκώνει το βάρος της προσπάθειας Δημοσιονομικής Εξυγίανσης της χώρας. Αυτό συντελείται μέσω μίας άνευ προηγουμένου περικοπής μισθών και συντάξεων, αλλά και μίας υψηλής φορολόγησης των εισοδημάτων των Ελεύθερων Επαγγελματιών, την ίδια στιγμή που στο όνομα της Εθνικής Προσπάθειας, αναιρούνται κατακτήσεις δικαιωμάτων δεκαετιών και...
συκοφαντούνται και απαξιώνονται συλλογικότητες, αναγκαίες και χρήσιμες για τη λειτουργία της Δημοκρατίας.
Αυτά τα δύο χρόνια σκληρών και επώδυνων θυσιών, δεν φαίνεται να έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό για την αποτελεσματικότητα των εφαρμοζόμενων πολιτικών. Δεν έχουν πείσει τον Ελληνικό Λαό, ότι υπάρχει «φως στο τούνελ». Γιατί η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι κρίση δημοσιονομική, αλλά κρίση πολιτική, η οποία οδήγησε στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό της Ελλάδας.

Το πολιτικό σύστημα, που εγκαθίδρυσε η Μεταπολίτευση, μπορεί αφενός να εγκαθίδρυσε την μακροβιότερη περίοδο πολιτικής σταθερότητας στην Πατρίδα μας, αφετέρου όμως γέννησε μία σειρά στρεβλώσεων. Στρεβλώσεων, οι οποίες πυροδότησαν την κρίση την οποία σήμερα βιώνουμε.

1) Δημιούργησε ένα συγκεντρωτικό και σπάταλο κράτος. Ένα κράτος, που εξελίχθηκε σε εχθρό κάθε παραγωγικής προσπάθειας της Χώρας. Ένα κρατικό τομέα στην οικονομία, που ενώ διαθέτει τεράστιες δυνατότητες και απεριόριστους ανθρώπινους πόρους, δεν μπορεί να συμβάλλει στην παραγωγική προσπάθεια του Έθνους.

2) Διαστρέβλωσε το νόημα ύπαρξης συλλογικοτήτων, απαραίτητων για τη λειτουργία της Δημοκρατίας στην καθημερινότητα της, όπως ο Συνδικαλισμός. Έτσι, θεσμοί που δημιουργήθηκαν για να διασφαλίζουν τη συμμετοχή των πολιτών στο σύστημα λήψης αποφάσεων, στην καθημερινή και ομαλή λειτουργίας της Δημοκρατίας, μετατράπηκαν, σταδιακά και κατά τη λειτουργία τους, σε κατεστημένα ιερατεία, διακρινόμενα από έναν αυτισμό, που διευκολύνει σήμερα τον ευτελισμό και εν τέλει την κατάργησή τους.

3) Η προσπάθεια δημιουργίας ενός αποκεντρωμένου κράτους, ευτελίστηκε στη δημιουργία δομών αποκέντρωσης, που λαμβάνουν αρμοδιότητες χωρίς αντίστοιχα έσοδα. Δομών, που μέσα σε ένα καθεστώς αδιαφάνειας, με την εξαίρεση λαμπρών παραδειγμάτων, παράγουν χρέη, ελλείμματα και πολλές φορές σκάνδαλα. Πρόσφατο και χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νόμος «Καλλικράτης» και η αδυναμία εφαρμογής του στην καθημερινότητα, λόγω του πρόχειρου σχεδιασμού και της μη πρόβλεψης πόρων.

4) Το δικαίωμα στην εργασία, που έχει υποχρέωση η Πολιτεία να διασφαλίζει για τις επόμενες γενιές, μετατράπηκε, στην πορεία, σε ένα πλέγμα πελατειακών σχέσεων, που διασφάλιζε την πρόσβαση στο σπάταλο δημόσιο, για τους πολίτες, αφού η Μεταπολιτευτική Ελλάδα έχασε κάθε στοίχημα ανταγωνιστικότητας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ακόμη και οι λαμπρές προσπάθειες εφαρμογής ενός συστήματος αξιοκρατικών προσλήψεων στο Δημόσιο τομέα, όπως ο νόμος «Πεπονή», φαλκιδεύτηκαν και υπονομεύτηκαν.

5) Το κομματικό σύστημα, και τα ελπιδοφόρα με τη λαϊκή συμμετοχή μαζικά κόμματα και κινήματα, μετατράπηκαν, από τη δεκαετία του 90’ και έπειτα, σε γραφειοκρατικές δομές, που υποτάσσονται είτε στον εκάστοτε αρχηγό, είτε σε χρεωκοπημένα και ξεπερασμένα ιερατεία, χωρίς καμία εξαίρεση.

2009-2011. ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΜΦΑΝΗ ΔΙΕΞΟΔΟ

Υπό το βάρος των παραπάνω αναμφισβήτητων συνθηκών, η Ελληνική Κυβέρνηση, προσπάθησε να διαχειριστεί την Κρίση, δυστυχώς όμως, μόνο στη δημοσιονομική της διάσταση.

Η ρητορική μάλιστα που αναδείχθηκε, θεώρησε και θεωρητικοποίησε ως αυτοσκοπό τη δημοσιονομική προσαρμογή της χώρας, αγνοώντας βέβαια ότι και αν αυτή επιτευχθεί, δεν θα αργήσουμε να εκτροχιαστούμε και πάλι. Οι μεταρρυθμίσεις που προωθήθηκαν, αντιμετώπισαν τα προβλήματα στενά στη δημοσιονομική τους διάσταση. Το αποτέλεσμα είναι και οι προσδοκώμενες δημοσιονομικές επιδόσεις να μην επιτευχθούν και να υποβαθμιστούν περαιτέρω βασικά Δημόσια κοινωνικά αγαθά, όπως η Παιδεία και η Υγεία.

Κατά συνέπεια η εφαρμοζόμενη πολιτική δεν μπορεί να μας βγάλει από το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Εκτός αν αποδεχόμαστε, ότι θα λάβει χαρακτηριστικά μόνιμα η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής των Ελλήνων. Εκτός αν αποδεχόμαστε μία κοινωνία με κατώτερη τάξη, που θα υποβάλλεται σε θυσίες και ανώτερη τάξη, η οποία θα απολαμβάνει προνόμια. Δηλαδή μία κοινωνία του 1/3, στην καλύτερη εκδοχή της.

Προφανώς μία χώρα στην οποία οι αριθμοί θα ευημερούν και οι άνθρωποι θα πένονται και θα δυστυχούν, δεν είναι η Ελλάδα που η δική μας Γενιά οραματίζεται. Δεν είναι η Ελλάδα που θέλουμε να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας.

Τούτο συνέβη υπό το φως κάποιων βασικών ελλειμμάτων, που είχε ο χειρισμός της κατάστασης την τελευταία διετία:

1) Υπήρξε μία μονοσήμαντη διαπραγμάτευση επί του χρέους, η οποία αγνοεί ότι ο δημοσιονομικός χειρισμός, είναι μεν σημαντικός αλλά δεν είναι αυτοσκοπός. Η δημοσιονομική πολιτική αποτελεί εργαλείο για τις Αλλαγές που θέλεις να κάνεις. Η δε διαπραγμάτευση έγινε υπό το βάρος μίας διαλυμένης οικονομίας, που βρισκόταν ήδη σε ύφεση και αναπτυξιακό τέλμα και με μια δημόσια διοίκηση αδύναμη να ανταποκριθεί στις ανάγκες.

2) Δεν προβλήθηκε ένα δομημένο και συνεκτικό σχέδιο πολιτικών αλλαγών, το οποίο θα άλλαζε την Ελληνική Κοινωνία, και την προοπτική της. Αντίθετα θεωρήθηκε, ότι οι Δημοκρατικοί Θεσμοί είναι η αιτία του προβλήματος, και όχι η στρεβλή λειτουργία τους, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λύσεις που υιοθετούνται, χωρίς συλλογική συμμετοχή. Σε λύσεις που καταργούν τη Δημοκρατία στην καθημερινότητά της.

3) Ελλείψει εποπτικών και ελεγκτικών μηχανισμών, το βαρύ φορτίο της Κρίσης το σηκώνουν τα συνήθη υποζύγια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι καθώς και οι ελεύθεροι επαγγελματίες με εμφανή εισοδήματα. Αντίθετα, όσοι φοροδιέφευγαν και εισφοροδιέφευγαν εξακολουθούν να το κάνουν. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Παρατεταμένη ύφεση και αδυναμία επίτευξης των όποιων στόχων.

4) Υπό το φως των παραπάνω, η διαπραγμάτευση και η πολιτική της Πατρίδας μας αναλώνονται στην αντιμετώπιση του άγχους εκτόξευσης του κόστους του δανεισμού και των ασφαλίστρων ασφάλισης του Ελληνικού Χρέους. Αυτό όμως δεν είναι Πολιτική. Πολιτική, σήμερα, είναι να διαπραγματευτείς εξ’ αρχής τη θέση της Ελλάδας στο Διεθνές σύστημα, τη διασφάλιση των Δικαιωμάτων της και την κατοχύρωση της Προοπτικής της. Αυτό όμως απαιτεί Σχέδιο και Κεφάλαιο Αξιοπιστίας. Αυτό απαιτεί Όραμα για την Ελλάδα του 2020.

5) Μολονότι είναι ήσσονος σημασίας, πρέπει να σημειωθεί και κάτι ακόμη. Δυστυχώς, στη δύσκολη περίοδο που είχαμε μπροστά μας, αποφασίστηκε ο εξοβελισμός του ΠΑΣΟΚ, ως συλλογικού υποκειμένου, από την προσπάθεια εξόδου από την Κρίση. Επιλέχθηκε η περαιτέρω απονεύρωσή του, με αποτέλεσμα σήμερα την προσπάθεια να την κάνει μία κεντρική κυβερνητική γραφειοκρατία, η οποία φαντάζει απομονωμένη από την Κοινωνία και το Λαό. Πολλές φορές μάλιστα, απέναντι από το Λαό, χωρίς συλλογικό υποκείμενο να υπερασπίζεται την πολιτική αυτή.

6) Συνέπεια της έλλειψης παραγωγής πολιτικής από ένα συλλογικό υποκείμενο, είναι η ανάδειξη δύο καταστροφικών ρευμάτων στην Ελληνική Κοινωνία, που οριζόντια διαπερνούν το πολιτικό σκηνικό. Από τη μία των φανατικών οπαδών της πολιτικής που επιβάλλει η Τρόικα. Αναδεικνύουν μάλιστα τον εαυτόν τους, ενδυόμενοι την τήβεννο της σοβαρότητας και υπευθυνότητας, σε απηνείς διώκτες του Ελληνικού Λαού. Από την άλλη των Λαϊκιστών, που ούτε λίγο είτε πολύ, λένε ότι καλώς συνέβαινε ό,τι συνέβαινε. Αυτών που δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη να υπάρξουν βαθιές δομικές Αλλαγές, προς το συμφέρον του Ελληνικού Λαού.

Απέναντι και στα δύο ρεύματα είναι η ώρα να πούμε ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΕΛΟΣ! Η Ελλάδα μπορεί! Μπορεί να έχει καλύτερο μέλλον από αυτό που σήμερα προδιαγράφεται. Μπορεί να υπάρξει ένα σχέδιο Ελπίδας και Ανάτασης. Γιατί ή σωτηρία της χώρας και η αναγκαία Εθνική Συμφιλίωση, δεν επιτυγχάνονται με το Λαό συκοφαντούμενο και στο απόσπασμα. Επιτυγχάνεται με το Λαό Συμμέτοχο και Πρωταγωνιστή των Αλλαγών. Αυτά τα δύο χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, η υλοποίηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών, με έμφαση στην οικονομία της αγοράς, οδήγησε τους Λαούς στην ύφεση και την εξαθλίωση.

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Εμείς, σε αντίθεση με άλλους, δεν κρύβουμε την πολιτική μας ταυτότητα. Είμαστε Δημοκράτες Σοσιαλιστές, είμαστε ΠΑΣΟΚ. Απευθυνόμαστε, όχι σε εκτός ΠΑΣΟΚ σχήματα και δυνάμεις, αλλά στις δυνάμεις αυτές που σύμπτυξαν και δημιούργησαν το μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα Αλλαγής στην Ελληνική Κοινωνία. Τις δυνάμεις, που διατύπωσαν την ανάγκη για αναδιανομή του πλούτου, εκσυγχρονισμό των δομών του Κράτους και ανατροπής της αντίληψης, που είχε διαμορφώσει επί δεκαετίες η Δεξιά.

Πιστεύουμε, ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι ο πρωταγωνιστής της προσπάθειας υπέρβασης της Κρίσης. Πρέπει να είναι ο πυλώνας του πολιτικού συστήματος, που με υπευθυνότητα αλλά και αυτοκριτική, θα προτείνει και θα πείσει για τις λύσεις που υπάρχουν.

Πιστεύουμε σε ένα αναγεννημένο ΠΑΣΟΚ. Ένα αναγεννημένο Λαϊκό Κίνημα με συλλογικότητα και εσωτερική δημοκρατία. Ένα Κίνημα που θα αποτελεί το συλλογικό διανοητή, που θα αφυπνίσει την κοινωνία. Θα της δώσει ελπίδα. Θα την οδηγήσει Μπροστά.

Πιστεύουμε στις δυνατότητες που έχει ο Λαός μας και η Πατρίδα μας, για να βγει από την Κρίση. Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα μπορεί να πάει μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Αγώνας είναι εύκολος. Ότι η προσπάθεια είναι σύντομη. Όχι. Αντίθετα ξέρουμε ότι ο Αγώνας είναι μακρύς. Ξέρουμε ότι ο Αγώνας είναι, για τη Γενιά μας και για την Ελλάδα που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Είμαστε Πατριώτες. Ξέρουμε ότι είναι πατριωτική ευθύνη να πούμε την Αλήθεια, και να αγωνιστούμε για να ζήσει η Γενιά μας και οι επόμενες Γενιές σε μία Αναγεννημένη Πατρίδα. Περήφανη, Δημοκρατική, Ανεξάρτητη. Για αυτό και είμαστε αποφασισμένοι να δώσουμε τον Αγώνα αυτό.

Ξέρουμε και έχουμε βαθειά συνείδηση, ότι ο αγώνας που δίνουμε, είναι να γίνει η Επαναστατική αυτή Αλλαγή, η οποία, στην κυριολεξία, θα χτίσει εξ αρχής το οικοδόμημα του Ελληνικού Κράτους. Η Ελλάδα χρειάζεται μία Επαναστατική Αλλαγή με σχέδιο, που θα γίνει Μαζί με το Λαό, για το Λαό.

Οι κύριοι άξονες του σχεδίου Ελπίδας και Αλλαγής είναι οι εξής:

1) Πολιτική Αλλαγή του τρόπου διεύθυνσης της χώρας. Χρειαζόμαστε ενδυνάμωση της Πολιτικής μας Δημοκρατίας. Αναβάθμιση του ρόλου της Βουλής. Σταθερός Εκλογικός Νόμος. Ανάδειξη και ενδυνάμωση των βάθρων καθημερινής άσκησης της Δημοκρατίας, όπως ο Συνδικαλισμός. Αλλαγή του τρόπου λειτουργίας των πολιτικών κομμάτων, ώστε να είναι σύγχρονοι συλλογικοί πολιτικοί θεσμοί και όχι αρχηγικοί σχηματισμοί. Αποδυνάμωση των αρμοδιοτήτων της Εκτελεστικής Εξουσίας. Θεσμοθέτηση της δεσμευτικής νομικής ισχύος των προεκλογικών προγραμμάτων, ώστε να πάψουμε άλλα να λέμε πριν τις εκλογές και άλλα να πράττουμε μετά. Ενίσχυση της ισονομίας και της αποτελεσματικής και γρήγορης απονομής της Δικαιοσύνης.

2) Εκσυγχρονισμός και επανίδρυση του Δημόσιου Τομέα. Ένα σύγχρονο οργανόγραμμα, το οποίο θα ικανοποιεί την ανάγκη ενός παραγωγικού δημόσιου τομέα. Αποτελεσματική Δημόσια Διοίκηση που θα είναι το εργαλείο υποστήριξης της παραγωγικής Αναδιάρθρωσης και Ανάπτυξης της Ελλάδας. Ένας σχεδιασμός που θα περιορίζει την γραφειοκρατία και την αδιαφάνεια. Θα δημιουργεί ένα κράτος Στρατηγείο, απελευθερώνοντας δυνάμεις και πόρους προς την Περιφέρεια.

3) Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Η χώρα πρέπει να παράγει πλούτο. Πρέπει να είναι παραγωγική και συνάμα ανταγωνιστική. Αυτό απαιτεί από την Πολιτεία να εκπονήσει ένα σχέδιο αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και των πόρων της Ελλάδας. Να επενδυθούν κεφάλαια για να δημιουργηθούν βιώσιμες και ανταγωνιστικές επιχειρήσεις, σε διεθνές επίπεδο. Απαιτείται πρωταγωνιστής της προσπάθειας να είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις, με όρους και κανόνες για την αποφυγή μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων. Κίνητρα, ώστε τα κεφάλαια διαρκώς να επενδύονται. Ένα σταθερό και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Προφανές είναι, ότι χρειάζεται να αναδείξουμε και έναν κοινωνικό τομέα της οικονομίας, δίπλα στον ιδιωτικό. Χρειάζονται, επίσης, Δημόσιες επιχειρήσεις, σε στρατηγικούς τομείς της Οικονομίας, οι οποίες θα ρυθμίζουν όπου είναι αναγκαίο την Αγορά, διασφαλίζοντας πρόσβαση όλων στα δημόσια και κοινωνικά αγαθά, χωρίς όμως να παράγουν ελλείμματα.

4) Διασφάλιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο Διεθνές Σκηνικό, αξιοποιώντας και την γεωπολιτική θέση της . Η προσπάθειά μας δεν πρέπει να σπρώξει την Ελλάδα στο περιθώριο της Διεθνούς Κοινότητας και στην έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό όμως απαιτεί αξιοπιστία. Να αποδείξουμε ότι αλλάζουμε, ότι γινόμαστε ανταγωνιστικοί, ότι αντιμετωπίζουμε λάθη και παθογένειες. Απαιτεί όμως και διαπραγμάτευση, στην οποία να είναι κάποιος διατεθειμένος να πει και ΌΧΙ. Και το όχι να είναι σεβαστό. Και σεβαστό γίνεται, όταν έχουν οι πολιτικές αποφάσεις την εμφανή στήριξη του Λαού. Απαιτείται διαπραγμάτευση για γενναία στήριξη της προσπάθειάς μας για παραγωγική αναδιάρθρωση και ανασυγκρότηση. Πρέπει όμως εμείς να έχουμε αντίστοιχο Σχέδιο. Δεν μπορείς να ζητάς από κανέναν να σε σώσει. Δικαιούσαι όμως, στο πλαίσιο συνδεδεμένων οικονομιών να απαιτείς να σε στηρίξουν, ιδίως όταν τα δικά σου ελλείμματα έχουν διασφαλίσει τα πλεονάσματα άλλων χωρών. Δικαιούσαι να ζητάς κανόνες, που θα διασφαλίζουν την ισόρροπη ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οφείλουμε να διατυπώσουμε προτάσεις, που θα θωρακίζουν και ενισχύουν την πραγματική οικονομία και θα τιθασεύουν την αχαλίνωτη αγορά. Είναι η ώρα να συζητήσουμε το παραγωγικό μας σχέδιο και όχι τα δανεικά τα οποία θα λάβουμε.

5) Όλα τα παραπάνω απαιτούν μία κοινωνική συμφωνία. Μία συμφωνία της Πολιτείας, με τις παραγωγικές δυνάμεις και τις δυνάμεις της Εργασίας. Ένα Εθνικό σχέδιο συλλογικής ευθύνης, με επιμερισμένες τις ευθύνες και δίκαιη κατανομή των θυσιών της κάθε πλευράς, ώστε να δημιουργήσουμε την Αναγεννημένη Ελλάδα. Ένα διαφανές εθνικό σχέδιο, μακριά από εξαρτήσεις και άνομα συμφέροντα. Μια συμφωνία, όπου ο Λαός και οι κοινωνικές ομάδες που διαμόρφωσαν και στήριξαν το ΠΑΣΟΚ, θα νιώθουν ότι «το μέλλον» τους αφορά και δικαιώνει τις θυσίες, τους κόπους και τους αγώνες τους.

6) Τα παραπάνω επίσης απαιτούν και προϋποθέτουν την Κοινωνική Δικαιοσύνη. Την Ελλάδα δύο χρόνια τώρα την κράτησαν όρθια τα συνήθη «θύματα». Είναι η ώρα να αναζητηθούν πόροι και από αυτούς που συστηματικά φοροδιαφεύγουν. Από τα κεφάλαια που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό, ώστε να αντιμετωπιστούν οι τρέχουσες ανάγκες της Ελλάδας. Άμεσα επίσης, πρέπει να δημιουργηθούν δομές στήριξης των ομάδων που θίχτηκαν από την πολιτική που έχει εφαρμοστεί, ώστε να μη βρεθούν ευρείες ομάδες του πληθυσμού ανυποστήρικτες στο περιθώριο. Σύγχρονος και αποδοτικός δημόσιος τομέας, σημαίνει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες κοινωνικής υποστήριξης και συνοχής και όχι απλά μείωση προσωπικού ή μείωση κόστους.

Η Ελλάδα ΜΠΟΡΕΙ.

Η Γενιά μας Μπορεί.

Απέναντι στους εραστές των Ιδεών της Τρόικας, να αντιτάξουμε την Ελπίδα ενός βιώσιμου σχεδίου για την υπέρβαση της Κρίσης, με στόχο την παραγωγική και «δημοκρατική» οικονομία και την δίκαιη-συνεκτική κοινωνία.

Απέναντι στους ανέξοδους λαϊκιστές, που εκπροσωπούν πρακτικές ευνοιοκρατίας και προνομίων, που μας οδήγησαν στο τέλμα, να αντιτάξουμε την απόφασή μας για βαθιές αλλαγές. Για να αλλάξουμε ότι μας κρατάει πίσω.

Μπορούμε να δημιουργήσουμε μία Νέα Ελλάδα που να ανήκει και να υπηρετεί όλους τους Έλληνες.

1. Αναστασίου Θωμάς Γραμματέας Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Καστοριάς

2. Γεωργαντάς Γιάννης Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων- Μέλος Γενικής Συνέλευσης ΚΕΔΕ

3. Γιακαλής Παναγιώτης Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ- Μέλος Συνέλευσης Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος

4. Γκούβας Βασίλης Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Φθιώτιδας- πρ. μέλος Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

5. Δολιώτης Χάρης Μέλος Περιφερειακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Ηπείρου- Υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Ηπείρου

6. Δραμουντάνης Γιάννης Δημοτικός Σύμβουλος και Υποψήφιος Δήμαρχος Ανωγείων- Υποψήφιος Βουλευτής ΠΑΣΟΚ Ρεθύμνου

7. Ζωγράφος Σπύρος Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Πέρδικας Θεσπρωτίας

8. Καμάς Παντελής Μέλος Εθνικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ- πρ. Γραμματέας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

9. Κοσσυβάκη Ελευθερία Μέλος Εθνικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ

10. Κώστας Σπύρος Αντιδήμαρχος Δήμου Ηγουμενίτσας- πρ. μέλος Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

11. Μιχαηλίδης Γιώργος Δημοτικός Σύμβουλος Βέροιας- πρ. Γραμματέας ΠΑΣΟΚ Βέροιας

12. Μπάντιος Νίκος Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Θεσπρωτίας

13. Πανταζής Κώστας Γραμματέας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ- μέλος Πολιτικού Συμβουλίου ΠΑΣΟΚ *

14. Πάππου Μιχάλης Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Συκεών-Νεάπολης Θεσσαλονίκης- Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Α’ Θεσσαλονίκης

15. Πετράκης Μανώλης πρ. Μέλος Εκτελεστικής Γραμματείας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

16. Σιώκας Απόστολος Πρόεδρος Δημοτικής Κοινότητας Μοσχάτου Αττικής- Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

17. Τσακιρίδης Νίκος Μέλος Νομαρχιακής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ Πιερίας- πρ. Νομαρχιακός Σύμβουλος Πιερίας

18. Τσιλογιάννης Ανδρέας Μέλος Τομέα Οργανωτικής Πολιτικής ΠΑΣΟΚ

19. Χρηστίδης Παύλος Μέλος Εθνικής Αντιπροσωπείας Νεολαίας ΠΑΣΟΚ

---

Πηγή: ΡΑΔΙΟ ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ (igoumenitsa) 89,2 fm - http://892fm.blogspot.com/2011/10/e-19-4.html

* Ο κ. Πανταζής Κώστας, όπως διαβάσαμε στο ίδιο ιστολόγιο, είναι επίσης Θεσπρωτός:

http://892fm.blogspot.com/2011/10/18.html

Αξίζει εδώ ακριβώς να παραθέσουμε και το κείμενο της τρόικας των τριών κορυφαίων στελεχών του ΠΑΣΟΚ, του Λοβέρδου, του Ραγκούση και της Διαμαντοπούλου, που δόθηκε μόλις προχτές, παραμονές ψήφισης του πολυνόμου, στη δημοσιότητα:

http://www.infoblog.gr/?p=92570

«Στη μεγάλη οικονομική κρίση που βιώνουμε, συναθροίζονται πολλές προϋπάρχουσες «υπο–κρίσεις», με βασικότερη όλων το συντεχνιασμό και την εκτεταμένη, αλλά και ιδιότυπη, ανομία, σε όλο το φάσμα της δημόσιας ζωής. Για δεκαετίες, μια σειρά αποφάσεων, επιλογών, κατευθύνσεων, προτεραιοτήτων και ιεραρχήσεων δεν υπήρξαν προϊόν δημοκρατικής σύνθεσης στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος. Αντίθετα, επρόκειτο για ωμή επιβολή του κορπορατισμού, όπως εκφραζόταν μέσα από την πρακτική δυναμικών μειοψηφιών. Ομάδες πίεσης επιδίωκαν, με το «έτσι θέλω», την εξυπηρέτηση των συμφερόντων συγκεκριμένων τμημάτων της κοινωνίας και διαμόρφωναν, με την ανοχή ή και την εύνοια του πολιτικού συστήματος, στα μέτρα τους τη δημόσια πολιτική. Το υψηλό κόστος αυτών των αποφάσεων για το κοινωνικό σύνολο δεν το προσμετρούσε κανένας, διότι η μεγάλη πλειοψηφία παρέμενε σιωπηλή, αφού πρόσκαιρα υπήρχαν τα περιθώρια του ανεξέλεγκτου δανεισμού και το πολιτικό σύστημα έκλεινε εύκολες και πάντως εκλογικά προσοδοφόρες συμφωνίες, χωρίς φυσικά κανένα σχεδιασμό, αλλά και την οποιαδήποτε συνείδηση των συνεπειών.

Μέσα από τέτοιου είδους κοινωνικο-πολιτικές διεργασίες, και με τη λογική «τα θέλουμε όλα δικά μας», φθάσαμε στην περιφρόνηση κάθε έννοιας Δικαιοσύνης και δημόσιου συμφέροντος και στη de facto επιβολή του κανόνα: κατάληψη στο σχολείο, και ενίοτε καταστροφή του, κατάληψη στο πανεπιστήμιο, διακοπή της λειτουργίας των μέσων μεταφοράς, της αποκομιδής των σκουπιδιών και προσβολή της δημόσιας υγείας, κατάληψη δημόσιων κτηρίων, ακόμη και υπουργείων, αποκλεισμοί λιμανιών και αεροδρομίων, και κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου, πράξεις και απειλές ακόμη και κατά της ζωής. Το σημαντικότερο όλων δε είναι, πως αυτή η εξαιρετικά αντιδημοκρατική και αντικοινωνική «κουλτούρα» και συμπεριφορά, επενδύθηκε με το μανδύα του προοδευτισμού και της επαναστατικότητας, για να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο του συντεχνιακού συμφέροντος. Βαφτίστηκε «κοινωνία» η κάθε συντεχνία, ενώ στην πραγματικότητα οι κοινωνοί καλούνταν να πληρώσουν τα αιτήματα των συντεχνιών, που μόνιμα και σταθερά γίνονταν δεκτά. Οι λέξεις, λοιπόν, έχασαν το νόημά τους και επιλογές με υψηλό κοινωνικό κόστος εμφανίζονταν μέσα σε αυτό το ιδιότυπο «matrix» ως «κοινωνικές κατακτήσεις», ενώ στην πραγματικότητα η χώρα απλά δανειζόταν και αργά ή γρήγορα θα πλήρωνε «τα σπασμένα». Ευθύνες για αυτή την κατάσταση έχουμε όλοι!

Ήρθε, όμως, τώρα η ώρα της πληρωμής αλόγιστων «κατακτήσεων» και αλόγιστων εκλογικών νικών, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Το τίμημα είναι πολύ βαρύ. Παρ’ όλα αυτά, οι πολιτικοσυνδικαλιστικές συστοιχίες που αναπτύχθηκαν με βάση το νόμο του «τυφλού τσαμπουκά» και της «ψευδο-αρχής» πως κερδίζει όποιος εκβιάζει πιέζοντας τους άλλους συμπολίτες του (π.χ. με την οικονομική καταστροφή του εμπορίου στο κέντρο της Αθήνας), εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συνέβη τίποτα. Ακόμη δηλαδή και σήμερα, που η Ελλάδα αγωνίζεται να μην γονατίσει, εκδηλώνονται αδικαιολόγητες και ακραίες συμπεριφορές, οι οποίες κάποιες φορές στρέφονται ανοικτά και κατά της Δημοκρατίας. Μάλιστα, δεν παραλείφθηκε, ακόμη μία φορά, να ακουστούν έως και αιτήματα για προνομιακή-πελατειακή μονιμοποίηση συμβασιούχων, με την καθολική σχεδόν στήριξη της αντιπολίτευσης. Υπάρχει, όμως, σήμερα μια ποιοτική και ελπιδοφόρος διαφορά. Κάποιες φορές, ακόμη λίγες, η πλειοψηφία δεν παραμένει σιωπηλή, αλλά παίρνει την κατάσταση στα χέρια της. Δημιουργούν εύλογες ελπίδες τα ανοιχτά πανεπιστήμια, τα ανοικτά σχολεία και τα ανοικτά νοσοκομεία, κόντρα στις σκοπιμότητες των αποφάσεων για καταλήψεις, οι γενναίες δημόσιες παρεμβάσεις ορισμένων ανθρώπων του πνεύματος, καθώς και η στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, που αποδοκίμασε ανοιχτά τις απαράδεκτες κινητοποιήσεις του Αυγούστου, οι οποίες στράφηκαν εναντίον του μόχθου των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στο τομέα του τουρισμού. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους πολίτες της Ρόδου που άνοιξαν το λιμάνι με λουλούδια στα χέρια. Οι πολίτες τον Αύγουστο απαίτησαν, κυριολεκτικά, η κυβέρνηση να μην κάνει πίσω -όπως γινόταν τις τελευταίες δεκαετίες- αλλά να εφαρμόσει τις πολιτικές της. Αυτές, συνεπώς, οι περιπτώσεις αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα της αφύπνισης της κοινωνίας και της αλλαγής της νοοτροπίας της. Κι όσο τη θέση του «δεν βαριέσαι» παίρνει η συμμετοχή στην υπεράσπιση του δικαιώματος πχ. για μάθηση, για παροχή υπηρεσιών υγείας και προστασία της δημόσιας υγείας, καθώς και για την ελεύθερη και ανεμπόδιστη κυκλοφορία των ανθρώπων, τόσο οι ελπίδες θα αυξάνονται.

Μια κοινωνία που αγωνιά και αναζητεί δημιουργικές διεξόδους από την κρίση, προφανώς και δεν μπορεί να τα φορτώνει όλα στην αστυνομία και τους εισαγγελείς. Καμιά εισαγγελική ή αστυνομική ενέργεια δεν μπορεί να υποκαταστήσει την κοινωνική αυτενέργεια. Η μία δραστηριότητα, άλλωστε, συμπληρώνει και στηρίζει την άλλη. Η μεν κοινωνία έχει υποχρέωση να υπερασπιστεί τον εαυτό της από κάθε επιβολή ιδεολογικών, κομματικών ή συντεχνιακών συμφερόντων, οι δε δημοκρατικά νομιμοποιημένες κρατικές λειτουργίες έχουν την υποχρέωση να ανταποκριθούν στο κοινωνικό αίτημα για την τήρηση της νομιμότητας. Δίχως τη στήριξη των πολιτών η λειτουργία του κράτους θα συκοφαντηθεί ως αυταρχική και, πάντως, θα έχει περιορισμένη αποδοτικότητα. Και δίχως το κράτος και τις λειτουργίες του, η κοινωνία των πολιτών δεν θα είχε νόημα, όποια γνώμη κι αν πλειοψηφούσε σε αυτήν.

Η βουβή κοινωνία και οι φορείς των κρατικών λειτουργιών που έκαναν πως δεν βλέπουν, πρέπει να περάσουν οριστικά στο παρελθόν. Η απειλή της οικονομικής χρεωκοπίας ήρθε ως αποτέλεσμα της χρεωκοπίας των όρων πολιτικής και κοινωνικής συμβίωσης, που επιβλήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες και μας έσυραν ως εδώ. Η αυτογνωσία και η αυτοκριτική είναι αναγκαία, αλλά όχι ικανή προϋπόθεση για την αντιστροφή της πορείας. Πρέπει, λοιπόν, να δράσουμε αμέσως.

Σήμερα έχει καταστεί σαφές, πως ή θα βουλιάξουμε όλοι μαζί ή θα σωθούμε όλοι μαζί.

Αυτοί που επιδίδονται σε άνομες συμπεριφορές, όποιο άλλοθι κι αν χρησιμοποιούν, στην πραγματικότητα διεκδικούν σωσίβια μόνο για τους εαυτούς τους και λένε σε όλους τους υπόλοιπους να πάνε να πνιγούν. Πως θα χαρακτηριζόταν όποιος τη στιγμή ενός πραγματικού ναυαγίου έκανε κάτι αντίστοιχο; Η απάντηση δεν θέλει δεύτερη σκέψη. Με άλλα λόγια, ο συντεχνιασμός, η δημαγωγία, ο λαϊκισμός κάποιων ΜΜΕ, η ανομία, η κοινωνική ανευθυνότητα και το πατριωτικό έλλειμμα ορισμένων εχόντων και κατεχόντων, που σαρώνουν κάθε έννοια Δικαιοσύνης, δεν είναι απλά εκφράσεις ανευθυνότητας, αλλά προκλητική επίδειξη ανηθικότητας. Και ως πρόκληση τέτοιας μορφής αρχίζουν να αντιμετωπίζονται από μια κοινωνία των πολιτών, που ξαναβρίσκει τη φωνή της, καθώς και από μία συντεταγμένη Δημοκρατία, που ξαναβρίσκει τον αυτοσεβασμό της.

Οι τρεις υπουργοί οι οποίοι υπογράφουμε αυτό το κείμενο, λόγω των αρμοδιοτήτων μας που αφορούν βασικούς τομείς του δημόσιου χώρου, βιώνουμε κάθε μέρα, με μεγάλη ένταση, τα φαινόμενα που εδώ καταγράφουμε. Πάρα πολλές φορές, αλλά και σήμερα, αντιλαμβανόμαστε πως ορισμένοι σπρώχνουν τα πράγματα πέραν των ορίων, για να γίνει μακελειό. Πιστεύοντας, πως η Δημοκρατία δεν θα τολμήσει και, συνεπώς, θα κάνουν και πάλι το δικό τους. Οι Έλληνες πολίτες, όμως, γνωρίζουν πως τα δύο χρόνια που πέρασαν δόθηκαν με επιτυχία μάχες για σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές και για τον περιορισμό της κακοδιοίκησης και της σπατάλης. Οι φορείς των πελατειακών σχέσεων και οι εκπρόσωποι του συντεχνιασμού υποχώρησαν. Η πλειοψηφία των πολιτών στήριξε με ένταση τις αλλαγές που έγιναν και δεν παρασύρθηκε από τους δημαγωγούς. Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες σήμερα αποτελούν την πρώτη γενιά μετά τον εμφύλιο πόλεμο, που σηκώνει μόνη της τα βάρη της χώρας και δεν τα μεταφέρει στις επόμενες γενιές. Με άλλες λέξεις, οι σύγχρονοι Έλληνες αντιμετωπίζουν καταπρόσωπα το χρέος και τα ελλείμματα της χώρας.

Κατανοούμε απόλυτα τις τεράστιες αλλαγές στη ζωή του κάθε πολίτη και τα προβλήματα που δημιουργεί η οικονομική κρίση στα δημόσια αγαθά. Παιδεία, Υγεία, Δημόσιες Μεταφορές αποτελούν τον πυρήνα της κοινωνικής συνοχής και αλληλεγγύης, τον οποίο, μέσα στις δραματικές αυτές περιστάσεις, θα πρέπει να υπερασπιστούμε. Δυστυχώς, όμως, για να βγούμε στο κοινωνικό ξέφωτο του μέλλοντος, πρέπει να περάσουμε τις οδύνες του παρόντος. Κοινωνική ευαισθησία σήμερα, σημαίνει να πατήσουμε γκάζι και όχι φρένο, έτσι ώστε να βγούμε το συντομότερο από την κρίση και να επιστρέψουμε στην ευημερία. Οι αναστολές, οι δισταγμοί, οι καθυστερήσεις και οι παλινδρομήσεις τελικά στρέφονται εναντίον των πολιτών. Γιατί κρατούν την κοινωνία και την οικονομία καθηλωμένες στο τέλμα της κρίσης, της ύφεσης και της διευρυνόμενης φτώχειας. Εχθροί της κοινωνίας σήμερα είναι η δημαγωγία, ο λαϊκισμός, η ατιμωρησία, ο συντεχνιασμός, και οι καθυστερήσεις.

Η ελληνική πολιτεία, άρα τόσο το κράτος όσο και η κοινωνία, θα βρει και πάλι τον εαυτό της. Θα καταφέρει να ξαναβρεί αυτό που έχασε, δηλαδή την κλασική για τις προηγμένες χώρες δυνατότητα να συνδυάζονται αρμονικά οι κοινωνικές διαμαρτυρίες και συγκρούσεις, με τη λειτουργία των κλασικών τομέων της κοινωνικής ζωής και του κράτους. Η προσπάθεια, όμως, πρέπει να συνεχιστεί από όλους και με μεγαλύτερη ένταση. Και βέβαια, πέραν από τις αναμφισβήτητες επιτυχίες σε διαρθρωτικές αλλαγές και στο δημοσιονομικό εξορθολογισμό υπήρξαν λάθη, παραλείψεις και κυρίως καθυστερήσεις. Οι καθυστερήσεις αυτές μας ταλαιπώρησαν και δεν υπάρχει πια καμία πολυτέλεια να τις ανεχτούμε. Ο συντεχνιασμός είναι ο αντίπαλος. Όπως αντίπαλοι είναι και όσοι αντιδρούν χλιαρά και για το «θεαθήναι».

Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, πως η Ελλάδα δεν μπορεί να προχωρήσει δίχως Δικαιοσύνη, εξορθολογισμό των δημοσιονομικών της και χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Η πορεία προς αυτούς τους στόχους ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί. Τις οδύνες της, βέβαια, κανείς δεν θα μπορέσει να αποφύγει. Άρα, όποιος σήμερα συνεχίζει να σπέρνει ανέμους ή να κάνει πως δεν βλέπει, αύριο θα θερίσει θύελλες και θα σαρωθεί. Η διακοπή της λειτουργίας του κράτους, στις πιο ευαίσθητες πτυχές του, αποτελεί απόπειρα άμεσης επιδείνωσης των συνθηκών και υπονόμευση του αγώνα που διεξάγει η χώρα και οι πολίτες της. Αυτή την ακύρωση του κράτους και των προσπαθειών της χώρας, στις σημερινές τραγικές περιστάσεις, δεν πρέπει να την επιτρέψουμε. Το Έθνος και η Πατρίδα αυτή τη στιγμή έχουν ανάγκη από Πολιτική και Κοινωνική Συμφιλίωση, ταχύτατη υλοποίηση των δεσμεύσεων και των μεταρρυθμίσεων και προστασία της Δημοκρατίας. Ή θα τα κάνουμε όλα μαζί ή μας περιμένει συμφορά.

Ο αγώνας που πρέπει να δώσουμε είναι δύσκολος, πρωτόγνωρος και η διαδρομή θα γίνει σε κακοτράχαλο δρόμο. Οφείλουμε να είμαστε, όμως, όλοι αποφασισμένοι για να σπάσουμε τώρα, χωρίς καμία καθυστέρηση, όλα ή έστω τα περισσότερα μεταπολιτευτικά κακώς κείμενα και, οπωσδήποτε, τις λογικές που φέρνουν την Ελληνική Δημοκρατία να φαίνεται και να είναι αδύναμη. Δεν μας επιτρέπεται να κάνουμε πίσω, δεν έχουμε δικαίωμα να υποχωρούμε. Και σε ό,τι αφορά τις κρίσιμες επόμενες ημέρες, όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να δώσουμε ενωμένοι τις δύσκολες μάχες τόσο στη Βουλή όσο και στην κοινωνία και με την ενότητά μας αυτή να εξοπλίσουμε τον Πρωθυπουργό, που θα διαπραγματευτεί την τελική και οριστική λύση για τη χώρα μας , στο πλαίσιο της Ε.Ε ».

Προφανώς τα δύο αυτά κείμενα βρίσκονται σε αντιπαράθεση μεταξύ τους. Άλλα λένε τα χαμηλόβαθμα στελέχη και άλλα οι υψηλά ιστάμενοι του ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάμε ότι οι Λοβέρδος, Ραγκούσης και Διαμαντοπούλου δεν είναι απλά υπουργοί της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ αλλά και μέλη της ολιγομελούς κυβερνητικής επιτροπής που φτιάχτηκε το περασμένο καλοκαίρι.

Επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι και τα δύο αυτά κείμενα ήρθαν τώρα στη δημοσιότητα. Τώρα που ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Και που ο ελληνικός λαός εντυπωσίασε με τη μαζικότητα της συμμετοχής του στις προχτεσινές διαδηλώσεις, έστω και αν κάποιοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διασπάσουν την ενότητα του λαού και να καρπωθούν μικροκομματικά συμφέροντα. Ακόμη και έτσι, με την αριστερά να βγάζει τα μάτια της σε ώρες κρίσιμες, ο λαός έδειξε την πυγμή του και τη θέλησή του. Να πάρει την υπόθεση της ζωής του στα χέρια του.

Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ - και οι κυρίες βεβαίως βεβαίως! - το βλέπουν και καταλαβαίνουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Τι όμως;

Η ομάδα Διαμαντοπούλου επιμένει να πατήσει γκάζι.

Η άλλη ομάδα, των χαμηλόβαθμων στελεχών, απλώνει πόδι στο φρένο.

Μα δεν είναι μόνο αυτοί το ΠΑΣΟΚ. Ήδη από το πρώτο κείμενο διαβάσαμε ότι αυτή την ώρα έχουμε αφενός τους εραστές της τρόικας και αφετέρου τους λαϊκιστές. Με τους λαϊκιστές τα βάζει και η ανακοίνωση της ομάδας Λοβέρδου, Ραγκούση, Διαμαντοπούλου, που μεταξύ τους οι πασόκοι τους αποκαλούν ήδη Λόρδους, ευφυολόγημα στηριγμένο και στα αρχικά των ονομάτων αυτής της νέας τρόικας της πολιτικής μας ζωής.

Ποιοι είναι λοιπόν οι εραστές της τρόικας; Ποιοι άλλοι από εκείνους που ζητάνε να πατήσουμε γκάζι;

Και δεν ξέρω αν τελικά θα υπερισχύσει εντός ΠΑΣΟΚ η μια ή η άλλη άποψη, αν δηλαδή γκαζάρουν ή φρενάρουν, ξέρω μόνο αυτό που άκουσα απόψε στις ειδήσεις. Πώς η άλλη τρόικα, δηλαδή το ΔΝΤ, η ΕΕ και η ΕΚΤ, θα εγκατασταθούν μόνιμα στη χώρα μου. Αυτά ήταν τα σημερινά νέα. Της επιτήρησης πλέον των Ελλήνων από τους ξένους με μόνιμη αντιπροσωπεία εντός Ελλάδας.

Κι άντε μεθαύριο να βγούμε στους δρόμους με τα σημαιάκια μας για να γιορτάσουμε την 28η και τους αγώνες των παππούδων μας για λευτεριά. Άντε να βάλουμε και τα αθώα μας τα παιδάκια να λένε ποιηματάκια για τους Γερμανούς που καταφέραμε με ποταμούς αίματος να διώξουμε! Πού είσαι Βέγγο μου να ξαναπαίξεις σε νέα έκδοση το οι Γερμανοί ξανάρχονται...

Εδώ πάντως αξίζει να δούμε και ένα ακόμη κείμενο, για να διαμορφώσουμε καλύτερη άποψη για τους κλυδωνισμούς στο καράβι του ΠΑΣΟΚ. Γιατί αυτό το καράβι κινδυνεύει να βουλιάξει. Κι αυτό εννοούν τα τρία μεγάλα τους στελέχη όταν λένε πως ή όλοι μαζί θα σωθούμε ή όλοι μαζί θα βουλιάξουμε. Κι ας θέλουν να παριστάνουν ότι το καράβι είναι η Ελλάδα. Δεν είναι. Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει. Κι ας προσπαθούν πολλοί να την πεθάνουν και τη χώρα και το λαό της.

Το κείμενο είναι του παραιτηθέντα βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Ρομπόπουλου:

http://www.thomasrobopoulos.gr

Προς: Τον Πρωθυπουργό κ. Γεώργιο Παπανδρέου

Αθήνα, 17 Οκτωβρίου 2011

Kύριε Πρόεδρε,

Η προσπάθεια μου να γίνω μέλος του Κοινοβουλίου άρχισε με τις εκλογές το 2000, όπου και εξελέγην πρώτος επιλαχών βουλευτής. Έχασα την έδρα για 41 ψήφους από τις 13.500 που είχα πάρει. Εάν έκανα ένσταση είχα πάρα πολλές πιθανότητες να την κερδίσω. Δεν έκανα ένσταση, δεν ήθελα να βγω βουλευτής από το Εκλογοδικείο.

Προσπάθησα πάλι το 2004 και ξαναπροσπάθησα για τρίτη φορά το 2009 όπου και εξελέγην έβδομος. Δεν θα είχα εκλεγεί βουλευτής εάν εσείς δεν είχατε παραιτηθεί από την έδρα της Θεσσαλονίκης και επιλέξει αυτή του Υπολ. Αττικής. Αυτό δεν το ξέχασα ποτέ!

Όλα αυτά τα χρόνια έδινα τις υπηρεσίες μου στο ΠΑΣΟΚ με ευχαρίστηση. Πίστευα στην ιδεολογία του. Η ανταμοιβή μου είναι η εκτίμηση, η αγάπη του κόσμου και η προσπάθεια για το καλύτερο.

Εκλέχθηκα βουλευτής σε μια ιστορική στιγμή. Στις 6/5/2010 ψηφίσαμε το Μνημόνιο Ι για να σώσουμε την Ελλάδα. Το ψήφισα με πολύ βαριά καρδιά νιώθοντας απογοήτευση. Ψήφισα χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω. Όποιος δεν το ψήφισε διαγράφηκε.

Θα μπορούσα να αξιοποιήσω την εμπειρία μου και τις γνώσεις μου, ώστε να γίνουν γρήγορα οι μεταρρυθμίσεις που θα κάνουν τη χώρα ανταγωνιστική, φιλική στην επιχειρηματικότητα, για να γίνουν επενδύσεις, να επιτύχουμε ανάπτυξη και να καταπολεμήσουμε την ανεργία. Αλλά δυστυχώς, παρά τα 32 χρόνια επιχειρηματίας και χρόνια επικεφαλής της παράταξής μας στο Επαγγελματικό Επιμελητήριο Θεσσαλονίκης, δεν ρωτήθηκα ποτέ για υποθέσεις των κλάδων που υπηρέτησα με επιτυχία.

Στις 21/12/10 στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό μίλησα στην Ολομέλεια της Βουλής και είπα «ότι συνειδησιακά και τεχνοκρατικά δε μπορώ να δεχτώ τη μείωση των αποδοχών των χαμηλόμισθων και την περικοπή των συντάξεων των χαμηλοσυνταξιούχων». Πρέπει να πληρώσουν και όλοι αυτοί που έκαναν τεράστιες περιουσίες χωρίς να έχουν πληρώσει τους φόρους τους και πίεσα την κυβέρνηση να αποδώσει το αίσθημα δικαιοσύνης λέγοντας ότι ψηφίζω τον προϋπολογισμό δίνοντας μια τελευταία ευκαιρία.

Τον Ιούνιο του 2011 αντέδρασα έντονα για το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και είπα δημόσια ότι δε θα το ψήφιζα. Οι πολιτικές εξελίξεις άλλαξαν και στις 21/06/2011 στη ολομέλεια της Βουλής ακούγοντας όλους τους βουλευτές, ακόμη και της αντιπολίτευσης (θυμάμαι τα λόγια του κ. Αβραμόπουλου που μιλούσε για εθνική συναίνεση) και νιώθοντας το βάρος της ιστορικής στιγμής, πίστεψα ότι άλλαξε το κλίμα και δίνοντας ψήφο εμπιστοσύνης στη νέα κυβέρνηση, ο νέος Αντιπρόεδρος κ.Βενιζέλος θα μπορούσε να διαπραγματευθεί καλύτερα με τους δανειστές αλλά και ότι θα έπειθε και τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να κάνουν μαζί την εθνική προσπάθεια διάσωσης της χώρας. Άλλαξα την ομιλία μου εκείνη τη στιγμή -όπως έχει καταγραφεί και στα πρακτικά- μέσα στη Βουλή και έδωσα ψήφο εμπιστοσύνης.

Στις 29/06/2011 ψήφισα το Μεσοπρόθεσμο λέγοντας στην ολομέλεια:

«Η καταψήφιση αυτού του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, όπως έχει τεθεί εκβιαστικά από τους εταίρους μας, χωρίς περιθώριο συζήτησης, θα οδηγήσει την Ελλάδα σε χρεοκοπία. Δεν μπορώ να πτωχεύσω εγώ τη χώρα μου, ούτε να διαλύσω την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γι’ αυτό πάνω από την προσωπική μου αξιοπρέπεια τοποθετώ το εθνικό μας συμφέρον με την προϋπόθεση ότι θα επαναδιαπραγματευθούμε γρήγορα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα».
Δυστυχώς oύτε το Μεσοπρόθεσμο μπορέσαμε να διαπραγματευτούμε προς το καλύτερο, αλλά ούτε και εθνική συναίνεση υπήρξε.

Κύριε Πρόεδρε, αναγνωρίζω τον αγώνα σας και όλης της κυβέρνησης σε περίοδο κρίσης. Την τελευταία διετία έγιναν και γίνονται πάρα πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και πολλά χρόνια. Τα ελλείμματα μειώνονται, η εξοικονόμηση των δαπανών του κράτους γίνεται πράξη. Αλλά για να σωθεί η χώρα, η προσπάθεια πρέπει να είναι με πανεθνική συναίνεση όλων των κομμάτων και όλων των Ελλήνων.

Το όραμα της χώρας μας τούτη τη στιγμή πρέπει να είναι αναρτημένο παντού, στη Βουλή στης δημόσιες επιχειρήσεις, στο διαδίκτυο κλπ. Ο κόσμος ζητάει κάθαρση, θέλει δικαιοσύνη, δεν δέχεται πια να πληρώνουν οι ίδιοι και οι ίδιοι.

Με μεγάλη μου λύπη πήρα την απόφαση να παραιτηθώ από το βουλευτικό αξίωμα, γιατί δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω:

Να ψηφίζω

1) Να ψηφίζω χωρίς να ξέρω τι ψηφίζω, όπως έκανα με το Μνημόνιο Ι.

2) Να ψηφίζω χωρίς να συμφωνώ άδικα και αντιλαϊκά μέτρα υπό την πίεση ότι θα ανατραπεί η κυβέρνηση, η δόση δεν θα καταβληθεί, η χώρα θα χρεοκοπήσει και δεν θα υπάρχουν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις όπως έκανα στο Μεσοπρόθεσμο.

3) Όποιος δεν συμφωνεί να διαγράφεται.

Θα είχα παραμείνει ανεξάρτητος βουλευτής εάν δεν μου είχατε δώσει εσείς την έδρα.

Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός που κατέληξα επιχειρηματίας αλλά είμαι επιχειρηματίας που έγινα και πολιτικός.

Εκτιμώ όλους τους συναδέλφους μου βουλευτές, τους συνεργάτες του γραφείου μου, τους εργαζόμενους στη Βουλή και τους ευχαριστώ για την άριστη συνεργασία που είχαμε μέχρι σήμερα.

Ευχαριστώ όλους τους συμπολίτες μου στη Θεσσαλονίκη που με τίμησαν με την ψήφο τους.

Θωμάς Ρομπόπουλος

Στα ανωτέρω οφείλει κανείς να προσμετρήσει και πολλά ακόμη γεγονότα του τελευταίου διαστήματος. Από τις αντιδράσεις του συνδικαλιστικού τμήματος του ΠΑΣΟΚ, ως τις δηλώσεις της Βάσως Παπανδρέου από το βήμα της Βουλής ότι τελευταία φορά ψηφίζει τέτοια μέτρα και βεβαίως τη διαφωνία της Λούκας Κατσέλη με το άρθρο 37 και τη διαγραφή της από τον πρωθυπουργό αμέσως μετά. Κι ας δούμε εδώ και το κείμενο του πρωθυπουργού που δικαιολογεί τη διαγραφή όχι ενός απλού βουλευτή μα μιας υπερυπουργού στην πρώτη φάση διακυβέρνησης:

Κύριε Πρόεδρε,

Η σημερινή ψηφοφορία επί των άρθρων του νομοσχεδίου, όπως και η χθεσινή επί της αρχής, δεν είναι θέμα κομματικής πειθαρχίας. Είναι κάτι περισσότερο. Είναι θέμα εθνικής ευθύνης. Για την κρίσιμη διαπραγμάτευση που έχουμε μπροστά μας τις επόμενες μέρες.

Για τη διασφάλιση της 6ης δόσης και την εξασφάλιση της χρηματοδότησης των άμεσων δημοσιονομικών μας αναγκών. Για την απομάκρυνση του κινδύνου της χρεοκοπίας και την ομαλή πορεία της χώρας, με τις θυσίες του ελληνικού λαού να πιάνουν τόπο.

Για το μέλλον κάθε ελληνικής οικογένειας, για το μέλλον των παιδιών μας. Η κυβέρνηση, σε όλη τη διάρκεια αυτής της συζήτησης και στην Επιτροπή και στην Ολομέλεια, εξάντλησε όλα τα περιθώρια για την ενσωμάτωση αλλαγών και προτάσεων που υποβλήθηκαν από τους βουλευτές και την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ. Κατόπιν αυτών και με δεδομένη την δήλωση και σε εμένα ότι έχει αμετάκλητα αποφασίσει να μην υπερψηφίσει συγκεκριμένο άρθρο του νομοσχεδίου, σας ενημερώνω κ. Πρόεδρε, ότι από σήμερα η βουλευτής Λούκα Κατσέλη δεν περιλαμβάνεται στη σύνθεση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

---

ΠΗΓΗ ΕΙΔΗΣΗΣΗ http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=319503[/quote]

Παίζουνε όλοι με τις λέξεις; Δεν είναι θέμα κομματικής πειθαρχίας;

Όταν συμβαίνουν τόσα άλλα; Κι άλλος τραβάει το γκάζι, άλλος το φρένο, άλλος εγκαταλείπει το όχημα και όλοι μαζί ζητάνε να γυρίσει το τιμόνι;

Εγώ βεβαίως δεν είμαι ΠΑΣΟΚ. Και ποσώς με ενδιαφέρει τι θα κάνουν με το κόμμα τους. Με νοιάζει μόνο στο βαθμό που την εσωκομματική τους κρίση την πληρώνει και η χώρα αφού το κόμμα αυτό βρίσκεται σήμερα στην εξουσία.

Και που δεν ξεχνάμε τι έταξε στον ελληνικό λαό για να κερδίσει την ψήφο του και σήμερα να μας κυβερνάει. Αν και όποιος τα έχει ξεχάσει, τις προεκλογικές δηλώσεις, ας δει το επόμενο βίντεο με απανθίσματα των υποσχέσεων όλων των κορυφαίων στελεχών:


Η καλύτερη απάντησή τους, έτσι κλείνει το βίντεο, θα ήταν η συνέπειά τους!

Αυτή δηλαδή που όλα τα παραπάνω κείμενα καταμαρτυρούν πως δεν υπήρξε.

Και κάτι που δυστυχώς γνωρίζουμε όλοι μας...

Ας δούμε τώρα τι λένε και οι πράσινοι συνδικαλιστές και συγκεκριμένα οι συνάδελφοι της δευτεροβάθμιας:

ΠΑΣΚ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΔΕ
Δευτεροβάθμιο Συντονιστικό
Εκτελεστική Γραμματεία
www.pask.gr

Αθήνα, 08-10-2011

Η ανακοίνωση του επαίσχυντου νομοσχεδίου για το μισθολόγιο-βαθμολόγιο και την
εργασιακή εφεδρεία, σε συνδυασμό με την ακατάπαυστη φορολογική επιδρομή, ζωντανεύει
τους χειρότερους εφιάλτες των εργαζόμενων του δημόσιου τομέα, του εργατικού δυναμικού
της χώρας στο σύνολό του.

Το νέο νομοσχέδιο ορίζεται πλέον, ως ο συνοπτικός τίτλος του ζοφερού πεδίου μιας
εφιαλτικής καθημερινότητας για τους εργαζομένους κι ενός ακόμη πιο δυσοίωνου μέλλοντος,
που σχεδιάστηκε με εντολή των δανειστών-εκπροσώπων του κερδοσκοπικού και ληστρικού
κεφαλαίου.

Το βιοτικό επίπεδο του λαού μας ισοπεδώνεται. Όνειρα και προσπάθειες δεκαετιών
εκμηδενίζονται. Θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα καταργούνται. Κεκτημένα που
κατακτήθηκαν με αγώνες δέχονται ανάλγητη επίθεση.

Η κυβερνητική πολιτική υιοθετεί πλέον τις πιο ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές, οι οποίες:

 φέρνουν τη χώρα πολλές δεκαετίες πίσω
 κατεδαφίζουν τα δημόσια αγαθά της υγείας, της παιδείας, της ασφάλειας και της
εργασίας, το δικαίωμα στη ζωή και στην αξιοπρέπεια
 εξοντώνουν τους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους νεότερους, και τους οδηγούν στην
απόλυτη φτώχεια και στην εξαθλίωση
 καταστρέφουν κάθε παραγωγικό και κοινωνικό ιστό

Η Π.Α.Σ.Κ. Καθηγητών Δ.Ε. διαχωρίζει πλήρως τη θέση της από τη συγκεκριμένη
ασκούμενη πολιτική.

Είναι επιτακτική ανάγκη να αγωνιστούμε ενωτικά και κινηματικά ενάντια σε αυτή την
πολιτική, που βάζει στο στόχαστρο την κοινωνία συνολικά.

Καλούμε όλα τα μέλη μας, όλους τους εργαζόμενους, να παραταχθούν στην πρώτη
γραμμή του αγώνα για την ανατροπή αυτής πολιτικής, των εισηγητών και των
εκφραστών της.

Η ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Π.Α.Σ.Κ. ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ Δ.Ε.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://www.pask.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=89&Itemid=1

Την κριτική μας για το κείμενο αυτό την έχουμε ήδη δημοσιεύσει εδώ:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t422-topic

Εκεί και αναφέρουμε το περιστατικό με το υψηλόβαθμο στέλεχος της ΠΑΣΚ και νυν περιφερειακό διευθυντή εκπαίδευσης Αττικής, τον κ. Γ. Κουμέντο. Που δε δίστασε λίγες μέρες πριν να καλέσει τα ΜΑΤ!!! για να εμποδίσουν τους συναδέλφους που απεργούσαν να μπουν στο γραφείο του και να του μιλήσουν!!!

http://www.alfavita.gr/artrog.php?id=47248 εδώ δημοσιεύεται και η σχετική καταγγελία της ΟΛΜΕ:

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και τα Δ.Σ. των ΕΛΜΕ καθώς και εκπαιδευτικοί που συγκεντρωθήκαμε στα γραφεία της Περιφερειακής Δ/νσης Εκπαίδευσης Αττικής στην Αθήνα, καταγγέλλουμε την αντιδημοκρατική – αυταρχική στάση του περιφερειάρχη εκπαίδευσης Γ. Κουμέντου.

Συγκεκριμένα ο τελευταίος αρνήθηκε να συζητήσει με την αντιπροσωπεία των εκπαιδευτικών, κάλεσε τα ΜΑΤ και κλείδωσε το γραφείο του προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο τα συνδικαλιστικά όργανα, αλλά και το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας. Ο διορισμένος κ. Γ. Κουμέντος εξοφλεί γραμμάτια της τοποθέτησής του. Κλείνει σχολεία, μετακινεί εκπαιδευτικούς, δημιουργεί τμήματα με μεγάλο αριθμό μαθητών. Συμπεριφέρεται ως λεγεωνάριος και καθόλου ως Δάσκαλος.

Ζητάμε την άμεση απομάκρυνσή του ως παντελώς ακατάλληλου για τη θέση που κατέχει. Καταγγέλλουμε την παρουσία των ΜΑΤ και την ανοίκεια στάση του Γ. Κουμέντου.

Δηλώνουμε ότι θα υπερασπίσουμε με κάθε τρόπο τη Δημόσια Παιδεία και τη σταθερή εργασία.

Η τρομοκρατία δεν μας φοβίζει.

Και τα δύο αυτά κείμενα δείχνουν μια ακόμη όψη του νομίσματος για τα προβλήματα που σήμερα ταλανίζουν όχι μόνο την ελληνική κοινωνία αλλά και το χώρο του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα σε μια σχέση αμφίδρομη μεν αλλά και με εμφανείς τις επιπτώσεις της εσωκομματικής κρίσης του ΠΑΣΟΚ στο σύνολο του ελληνικού λαού.

Προσπαθούν βέβαια κάποιοι να αποδείξουν πως η γενικότερη κρίση φταίει. Και όχι η εσωκομματική κατάσταση του ΠΑΣΟΚ. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από όσα λένε οι εραστές της τρόικας. Μα άλλα λένε ακόμη και τα άλλα στελέχη τους...

Είναι λοιπόν βέβαιο πως το επόμενο διάστημα θα δούμε και το αποτέλεσμα της διαφωνίας να παίρνει όψη και να οδηγεί σε ανακατατάξεις. Θα είναι μόνο στα πρόσωπα; Ή θα αλλάξει και η πολιτική τους; Και αν αλλάξει, που πρέπει να αλλάξει, προς ποια κατεύθυνση θα γίνει η αλλαγή;

Μας αφορά όλους, και όχι μόνο τους πασόκους. Από τη στιγμή που κρατάνε το τιμόνι της χώρας. Κι επομένως έχει κάθε λόγο όλος ο ελληνικός λαός και να παρακολουθεί τις εξελίξεις εντός ΠΑΣΟΚ και να κάνει ό,τι μπορεί ώστε οι όποιες αλλαγές να είναι προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας ολόκληρης...

Μην ξεχνάμε, θα το ξαναπώ, ότι η στάση του ελληνικού λαού πυροδότησε αυτές τις εξελίξεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αν ο λαός δεν είχε ξεσηκωθεί, μην κοροϊδευόμαστε, ούτε εντός ΠΑΣΟΚ θα υπήρχαν αντιδράσεις. Και κυρίως το σύνθημα που προχτές συγκλόνισε απ' άκρη σε άκρη την Ελλάδα:

ΟΡΓΗ ΛΑΟΥ, ΞΕΣΗΚΩΜΟΣ ΠΑΝΤΟΥ!

Την οργή του λαού φοβούνται. Και μη χάσουν τα αβγά και τα πασχάλια.

Βλέπουν πως το καράβι βουλιάζει. Και ψάχνουν τρόπο να σωθούν.

Το δικό τους καράβι... Το ΠΑΣΟΚ. Κι ας παριστάνουν ότι νοιάζονται για την Ελλάδα.

Στο κάτω κάτω αν δεν μπορείς να διοικήσεις σωστά το κόμμα σου, είναι δυνατόν να πείσεις πως μπορείς να κρατάς και την εξουσία της χώρας;