ΠΑΕΙ ΤΟ 2011. ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ!

Πάει λοιπόν και το 2011! Άραγε η φετινή αλλαγή χρονιάς πόσο όμοια είναι με την περσινή; Τότε όλοι μιλάγαμε για την κρίση του συστήματος, άλλοι ψαχνόντουσαν για το πως θα την ξεπεράσει άλλοι προέβλεπαν ότι τα χειρότερα δεν ήρθαν ακόμη. Και ας είχε ήδη ξεκινήσει η επίθεση, οι περισσότεροι δε ξέραμε τις μας περιμένει! Όλοι συμφωνούμε σε ένα πράγμα, τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη!

Η νέα χρονιά μας βρίσκει τους περισσότερους πιο φτωχούς ή σκέτο φτωχούς. Συζητάμε όχι κάνοντας σχέδια για το μέλλον αλλά για το που θα βρισκόμαστε αύριο, μεθαύριο, τον άλλο μήνα. Κάθε βεβαιότητα και σιγουριά έχει πλέον οριστικά καταρριφθεί. Συζητάμε για απολύσεις, για μειώσεις μισθών και εισοδημάτων, για το πώς δεν θα πληρώσουμε τα χαράτσια, για χάσιμο σπιτιών για το πως θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας κ.λπ. κ.λπ.! Οι δημόσιοι υπάλληλοι δε ξέρουν που θα δουλεύουν, αν θα δουλεύουν, αύριο, οι εργάτες στα εργοστάσια ζουν μόνιμα με την απειλή της απόλυσης, όπως και κάθε εργαζόμενος στον ιδιωτικό τομέα, αναγκάζονται να δέχονται κάθε απειλή του εργοδότη μη τυχών και χάσουν τη δουλειά τους. Τα μικροαστικά στρώματα χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους γιατί όλα αυτά στα οποία είχαν επενδύσει και η σιγουριά που είχαν ως τώρα χάνονται. Και όλα αυτά γιατί;

Για να σωθεί η ..χώρα! Αυτή των Μπομπολαίων, των Βαρδινογιάννηδων, των Λάτσηδων, των Βγενόπουλων και όλων αυτών των ...μάνατζερ του ξένου, του ιμπεριαλιστικού, κεφαλαίου στη χώρα μας, η πατρίδα του Αμερικάνικου κεφαλαίου, των Γερμανών και Γάλλων ιμπεριαλιστών της ...Ενωμένης Ευρώπης. Η πατρίδα των Παπανδρέου, των Καραμανλήδων, των Σαμαραίων και Καρατζαφέρηδων που η οικογενειακή τους παράδοση είναι να διαγκωνίζονται για το ποιός θα ξεπουλάει τη χώρα καλύτερα στα ξένα αφεντικά τους, ποιός είναι ο καλύτερος λακές!

Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.

Ζούμε την εποχή της αποκάλυψης. Όχι αυτής της μεταφυσικής που για πολλοστή φορά κάποιοι περιμένουν ...φέτος. Ζούμε την εποχή που ο καπιταλισμός - ιμπεριαλισμός αποκαλύπτει το πραγματικό του πρόσωπο. Πετάει όλες τις φιλολαϊκές μάσκες που αναγκαστικά φορούσε ως τώρα και αποκαλύπτει αυτό που πάντα ήθελε από τις αρχές ακόμη του προηγούμενου αιώνα. Ξεκίνησε πριν καμιά 30αριά και χρόνια και τώρα προχωρά ακάθεκτος να μας γυρίσει στις εποχές της εξαθλίωσης και της απρόσκοπτης εκμετάλλευσης όπου οι πάντες ζούσαν για να δουλεύουν και να αυγαταίνουν τα κέρδη του.

Το ήθελε χρόνια ο καπιταλισμός αυτό που ζούμε τώρα και όλα όσα έρχονται. Στηρίχτηκε στην ήττα των λαών και του επαναστατικού - κομμουνιστικού κινήματος, πρωτ' απ' όλα εκεί που αυτό είχε τη πρώτη του μεγάλη νίκη, στην χώρα της επανάστασης των Σοβιέτ. Στηρίχτηκε στην ολοκλήρωση της ήττας και σχεδόν ολικής εξαφάνισης του κομμουνιστικού κινήματος, και τώρα, περνώντας παράλληλα τη μεγαλύτερη ίσως κρίση του από την ύπαρξή του, θεωρεί ότι είναι καιρός να περάσει στην οριστική αντεπίθεση. Ξεχάστε όλα όσα ξέρατε ως τώρα λαοί, εργάτες, υπάλληλοι, αγρότες, φοιτητές, μαθητές, μικροαστοί. Καιρός για προσγείωση. Θα ζείτε, όσο ζείτε, για να μεγαλώνουν τα κέρδη μου, για να είμαι εξουσία. Ζούμε σε καιρό έντονης ταξικής πάλης και το κεφάλαιο είναι ο νικητής.

Δεν ξεχνάει όμως και κάτι άλλο ο καπιταλισμός. Μπορεί σε αυτή τη φάση της ιστορίας να νοιώθει νικητής, ο αντίπαλός του να είναι καρικατούρα αυτού που πριν εκατό χρόνια τον είχε κατατρομάξει, δεν του φεύγει όμως από το μυαλό ότι οι λαοί τώρα πια δεν οραματίζονται απλώς ένα καλύτερο μέλλον αλλά το θυμούνται κιόλας! Δεν ξεχνάει ότι κάποτε, πολύ πρόσφατα, υπήρξε μια μεγάλη νίκη μια Οκτωβριανή Επανάσταση, που δεν ήταν τίποτ' άλλο από την απόδειξη ότι οι εργάτες μπορούν και χωρίς τα αφεντικά να ζήσουν και πολύ καλύτερα μάλιστα. Δεν ξεχνάει ο καπιταλισμός τη τρομάρα που πήρε μετά τον Β' Π.Π., με τη μισή Ευρώπη Κόκκινη, με τη Κίνα, το Βιετνάμ, τη Κούβα με τους απελευθερωτικούς αγώνες σχεδόν όλων των λαών του λεγόμενου Τρίτου Κόσμου. Δεν ξεχνάει ότι οι εργάτες δε μπορούν να ξεχάσουν πως είναι να ζεις με πενθήμερο, οχτάωρο, ασφάλιση, υγεία, δωρεάν παιδεία και σύνταξη που τα κατέχτησαν με τους αγώνες τους. Δεν ξεχνάει με λίγα λόγια ότι πριν λίγο καιρό έφτασε στο παρά πέντε της πλήρους εξαφάνισής του! Και παίρνει τα μέτρα του.

Κάνει ότι μπορεί ώστε και τα τελευταία ψήγματα συγκρότησης του εργατικού λαϊκού κινήματος να εξαφανιστούν. Καταργεί ότι μπορεί να θυμίζει ότι οι "κατώτεροι" μπορεί και να έχουν λόγο. Χρησιμοποιεί τη μέθοδο του σοκ και του τρόμου για να τους φτάσει όχι στο σημείο της άμυνας αλλά της πλήρους υποταγής στη ...μοίρα. Στην ανάγκη τσακίζει βίαια κάθε ψήγμα αντίστασης, κάθε σκέψη αμφισβήτησης. Στην τελική και αν χρειαστεί δε θα διστάσει να καταστρέψει και να αφανίσει τα πάντα, συμπαρασύροντάς τα στη δική του εξαφάνιση.

Είπαμε όμως ότι δε ξεχνάνε και οι λαοί. Δε σβήνει από τη μνήμη τους ο 20ος αιώνας. Και αυτό που έζησαν θα θελήσουν να το ξαναζήσουν. Ήδη άρχισαν να βγαίνουν στους δρόμους, απεργούν, διαδηλώνουν, συγκρούονται και σκοτώνονται. Από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα, Από τη Λ. Αμερική μέχρι την Ασία και την Αφρική. Οι αραβικοί λαοί δε λένε να «ησυχάσουν».

Οι πλατείες του καλοκαιριού, οι απεργίες και οι καταλήψεις στο δημόσιο του Σεπτέμβρη, η 48ωρη του Οκτώβρη, οι απεργίες σε εργοστάσια και μμε, οι εργάτες της Χαλυβουργίας, του Λουκίσσα, οι εργαζόμενοι του ΑΛΤΕΡ και της Ελευθεροτυπίας, οι κινήσεις ενάντια στα χαράτσια δείχνουν ότι τίποτα δεν τελείωσε, ότι ο εργαζόμενος λαός δεν εφησυχάζει έτσι εύκολα. Ότι το κάθισμα του κουρνιαχτού που λέει ο πρόεδρος της δημοκρατίας τους είναι προσωρινό.

Ακόμη όμως έχουμε πολύ δρόμο. Θα πάρει κάποιο καιρό μέχρι να ξαναγεννήσουν τη συγκολλητική δύναμη που θα ενώσει του διάσπαρτους αγώνες και θα γίνει η αιχμή του δόρατος στη μάχη για τη πραγματική και οριστική κοινωνική απελευθέρωση, που δεν θα κουβαλάει τα απόνερα της ήττας. Που δε θα κουβαλάει το δέος την "νίκης" του καπιταλισμού προσπαθώντας να τον βελτιώσει κάπως. Που δεν θα κουβαλάει την ανεμπιστοσύνη στο λαό και δε θα διστάζει να προχωρήσει παραπέρα στο όνομα πραγματικών ή μη συσχετισμών.

Το πόσο μακρύς θα είναι αυτός ο δρόμος, πόσες στροφές και λακκούβες θα έχει και πόσοι θα χαθούν δε μπορεί να το ξέρει κανείς. Τώρα μόλις αρχίζουμε να ξαναμπαίνουμε σε αυτόν. Ξαναμπαίνουμε γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Είναι ένας δρόμος ταχύτητας και αντοχής μαζί. Είναι ο δρόμος που στο τέρμα του θα έχει κριθεί το ποιος ποιόν. Γιατί αυτό είναι το ζητούμενο της εποχής μας, πιο ξεκάθαρα από κάθε άλλη φορά τις τελευταίες δεκαετίες.

αναδημοσίευση από antigeitonies.blogspot.com