ΚΟΥΤΣΙ: Δυο ανθισμένα κλαδάκια μυγδαλιάς για το Θόδωρο Αγγελόπουλο

ΘΟΔΩΡΟΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ: «Ξεκίνησα τα ταξίδια μου στη ‘μέσα’ Ελλάδα με την ‘Αναπαράσταση’ […].

Πήγα στην Κέρκυρα για να διαβάσω τη δικογραφία.

Μετά πήγα στο χωριό όπου είχε γίνει το έγκλημα. Κάθισα στο καφενείο. Οι ντόπιοι, που ντρέπονταν γι αυτό που είχε συμβεί στο χωριό τους, μαζεύτηκαν και με κοίταζαν ακίνητοι. Κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω όσο δυνατόν γρηγορότερα και να ψάξω άλλο μέρος.

Έφτασα απόγευμα και με ψιλόβροχο στη Βίτσα, στα Ζαγόρια. Κανείς στους δρόμους. Μόνο κάτι μαυροφορεμένες γυναίκες χάνονταν σαν οπτασίες μέσα στους τοίχους των σπιτιών που από την υγρασία ήταν κατάμαυροι. Το μαύρο πάνω στο μαύρο. Εκπληκτικό πράγμα.

Στο καφενείο, ένας γέρος μόνος του τραγουδούσε: ‘Μωρή κοντούλα λεμονιά, με τα πολλά λεμόνια».

http://eglima.wordpress.com/2010/03/06/anaparastassi2/

Πισω απο τα κυπαρισσια (αριστερα) το Κούτσι.

Ο οχυρωμένος οικισμός στο Κούτσι (σήμερα Δ.Δ. Πολυνερίου Δήμου Ηγουμενίτσας) βρίσκεται πάνω σε ασβεστολιθική ράχη του όρους Βραχανάς, σε σημείο το οποίο ελέγχει οπτικά την παραλιακή πεδιάδα της Πλαταριάς. Ο οικισμός στο Πολυνέρι, είναι στη Θεσπρωτία το μοναδικό παράδειγμα αρχαίου οικισμού που συνεχίζει να κατοικείται στις μέρες μας. Δεν υπάρχουν καθόλου ιστορικά στοιχεία ή πηγές που να μας ενημερώνουν για την ιστορική εξέλιξη του οχυρωμένου οικισμού κατά την πάροδο των αιώνων. Η απαρχή του ορίζεται μάλλον κατά τον 4ο αι. π.Χ., όταν δημιουργούνται και οι περισσότεροι οικισμοί της Θεσπρωτίας.

Το Κούτσι επιζεί κατά τους ελληνιστικούς χρόνους και καταστρέφεται μάλλον μαζί με τις υπόλοιπες ηπειρωτικές πόλεις το 167 π.Χ. από τους Ρωμαίους, μετά την ήττα του Περσέα στην Πύδνα.

Μικρό τείχος της περιόδου αυτής ή λίγο μεταγενέστερο, στη βορειοδυτική γωνία του αρχαίου οικισμού φαίνεται ότι επιζεί και κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Στα νεότερα χρόνια ο οικισμός επεκτείνεται και εκτός των τειχών.

Ο οικισμός στο Κούτσι βρίσκεται σε φυσικά οχυρή θέση, σε ύψωμα 300 μ. και περιβάλλεται από πολυγωνικό τείχος που καλύπτει μόνο την ανατολική πλευρά, τμήμα της δυτικής, καθώς και τα βατά σημεία της βόρειας πλευράς του. Η έκταση του είναι περίπου 55 στρέματα και η επιφάνειά του ομαλή με ήπια κλίση προς τα ανατολικά. Λόγω της συνεχούς διαχρονικής κατοίκησης της περιοχής, με εξαίρεση την οχύρωση, ελάχιστα κατάλοιπα των αρχαίων χρόνων έχουν διατηρηθεί και περιορίζονται ως επί το πλείστον σε απλά λαξεύματα θεμελίωσης πάνω στο φυσικό βράχο.

Το πολυγωνικό τείχος του οικισμού που έχει συνολικό μήκος 990 μ. και πάχος περίπου 3,50 μ. ενισχύεται με θλάσεις και ορθογώνιους πύργους. Το τείχος αποτελείται από προσεκτικά αρμολογημένους ογκόλιθους. Η κύρια πύλη του οικισμού βρίσκεται στα δυτικά, έχει πλάτος 5 μ. στην εξωτερική πλευρά της και 4,10 μ. στην εσωτερική, ενώ προστατεύεται με μία ισχυρή προβολή του τείχους. Μία δευτερεύουσα πύλη βρίσκεται στη δυτική πλευρά της οχύρωσης. Από την πύλη αυτή ήταν προσβάσιμη μια πηγή σε απόσταση περίπου 100 μ. από τον οικισμό.

Στη βορειοδυτική γωνία της αρχαίας οχύρωσης κατασκευάστηκε στους ρωμαϊκούς -σύμφωνα με το Σ. Δάκαρη- χρόνους, μικρό ασβεστόκτιστο τείχος, τριγωνικής κάτοψης, με έκταση περίπου 1,2 στρέμματα και συνολική περίμετρο 160 περίπου μέτρα. Η μοναδική πύλη του μικρού αυτού κάστρου βρίσκεται στη νοτιοανατολική πλευρά του και προστατεύεται από κυκλικής κάτοψης πύργο, διαμέτρου 7,2 μ., ενώ στη βορειοανατολική γωνία του κάστρου σχηματίζεται τετράγωνος πύργος.

Συντάκτης
Γεώργιος Ρήγινος, αρχαιολόγος
Κασσιανή Λάζαρη, αρχαιολόγος

http://www.theoangelopoulos.gr/docs/greek_bio.pdf

1964 : Επιστροφη στην Ελλάδα. Η επανοδος στην πατριδα συνοδευεται απο αναιτιο ξυλοδαρμο του απο την αστυνομια καθως βαδιζε ανυποπτος. Επεισοδιο που τον επηρεασε και αλλαξε την διαθεση και τα σχεδια του. Τοτε η σκηνοθετις Τωνια Μαρκετακη του προτεινει να συνεργαστει με την εφημεριδα «Δημοκρατικη Αλλαγη» ως κριτικος. Προς μεγαλη εκπληξη ολων - και του ιδιου - αντι να γυρισει στην Γαλλια, οπως ηταν και το αναμενομενο, εμεινε στην Ελλαδα. Και εργαστηκε ως κριτικος.