Για ποιο λόγο θα μπορούσα να απεργήσω στις 26 Σεπτέμβρη με την ΑΔΕΔΥ

Ψάχνω να βρω έναν καλό λόγο να απεργήσω στις 26 Σεπτέμβρη. Με την ΑΔΕΔΥ.

Και βρίσκω μόνο έναν. Να μη με πουν απεργοσπάστρια. Από ντροπή δηλαδή και φιλότιμο και ίσως ίσως και από συνήθεια.

Κανέναν άλλο λόγο.

Τίποτε δεν έχω να περιμένω από τέτοιες ηλίθιες θα ξαναπώ απεργίες. Εκτός ίσως να καταντήσω κι εγώ ηλίθια παίρνοντας μέρος σε αυτές.

Ποια είναι η μέγιστη ηλιθιότητα; Να παρέχω αγωνιστικό άλλοθι σε αυτούς ακριβώς που ξέρω ότι με ξεπουλάνε και μάλιστα επί σειρά ετών. Που παριστάνουν τους συνδικαλιστές ενώ άλλο δεν είναι παρά κολαούζοι του συστήματος που με γδέρνει.

Τους μπούχτισα, δεν τους ανέχομαι άλλο, δεν τους αναγνωρίζω το δικαίωμα να με κατεβάζουν σε απεργία. Να σηκωθούν και να φύγουν. Να πάνε και αυτοί να δουλέψουν επιτέλους. Όπως δουλεύω καθημερινά κι εγώ. Και όχι να κοπροσκυλιάζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι στις συνδικαλιστικές πολυθρόνες. Και όταν τις βαρεθούν να μετακομίζουν στα βουλευτικά έδρανα και μερικοί μερικοί και σε υπουργικούς θώκους.

Η μόνη εξουσία που αναγνωρίζω είναι πλέον στη βάση του κλάδου. Κι αν αυτή πάρει απόφαση για απεργία, φυσικά και θα είμαι παρούσα.

Λέω όχι λοιπόν στον εκφασισμό του συνδικαλιστικού κινήματος και τις αποφάσεις άνωθεν.

Λέω ναι στις αποφάσεις από τα κάτω και στις διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας.

Μην προσπαθείτε επομένως άδικα να μου αλλάξετε γνώμη. Μάζεψα τεράστια οργή μέσα μου στις 12 του Σεπτέμβρη. Και στη μοναξιά της πλατείας Δημαρχείου. Οργή που ήταν το κερασάκι σε όσα ζούσα και παρατηρούσα για μήνες. Στη βαθιά θερινή ραστώνη που προηγήθηκε. Και με τη νέα κυβέρνηση να παίρνει μέτρα σφαγής των εργαζομένων. Στη μακρά και διπλή προεκλογική περίοδο. Που όλοι οι συναγωνιστές κλείστηκαν στα κομματικά τους μαγαζάκια και το συνδικαλιστικό κίνημα έμεινε μόνο στη γωνία και έρημο. Στις χωριστές για μια ακόμη χρονιά συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του περασμένου χειμώνα. Στα σαμποτάζ των συγκεντρώσεων ακόμη και από εκείνους που παρίσταναν την ενωμένη φωνή της αριστεράς της πόλης.

Και ναι, τη βαρέθηκα και τη σιχάθηκα αυτή την αριστερά που εδώ ο κόσμος χάνεται κι αυτή δεν καταφέρνει ακόμη να αφήσει στην άκρη τα μικροκομματικά συμφέροντα και παραμένει διασπασμένη σε χίλια κομμάτια.

Ποιος σας είπε ότι έχετε δικαίωμα μια ζωή να με κάνετε συνεργό σας σ' αυτή τη διάσπαση;

Έμπρακτα έχω αποδείξει ότι για μένα η αριστερά είναι μία, συμμετέχοντας πότε στο ένα κομμάτι της και πότε στο άλλο. Κουράστηκα να μοιράζομαι πότε από δω και πότε από κει. Κι αν τέτοια επιμένει η αριστερά να παραμένει, καλύτερα να μην υπάρχει πια αριστερά! Μήπως και γεννηθεί κάτι καινούργιο κι όχι να βλέπουμε να σκάνε τα αβγά του φιδιού και την αριστερά να ... χτενίζεται...

Κι ακόμη. Αν με την παρουσία μου στο κίνημα αυτής της πόλης σε τίποτε δεν κατάφερα να το βοηθήσω, με την απουσία μου είναι βέβαιο πως δε θα το ζημιώσω. Πιθανότατα μάλιστα και να το ωφελήσω, ειδικά όταν η απουσία δε γίνεται από κούραση και χωρίς λόγο αλλά συνειδητά και ώριμο τέκνο της οργής και της ανάγκης.

Δε θα απεργήσω λοιπόν στις 26 Σεπτέμβρη.

Δε θα κάνω το χατίρι ούτε στους λίγους που αποφασίζουν τέτοιες εθιμοτυπικές ντουφεκιές στον αέρα ούτε και στους πολλούς που δεν απεργούν.

Αλλά και δεν μπορώ να απεργήσω με εκείνους τους λίγους που από συνήθεια σέρνονται σ' αυτές τις απεργίες ενώ δεν περιμένουν τίποτε από αυτές. Και το δείχνουν έμπρακτα. Κάνοντας απεργία για την απεργία και στην ουσία απλή αποχή από τα καθήκοντα. Κι όχι ξεσηκωμό, ότι μάχη, όχι αγωνιστική παρουσία.

Και ναι. Πιστεύω πλέον ότι μια τέτοια γελοία απεργία τότε μόνο θα μπορούσε να αλλάξει σε κάτι την κατάσταση αν είχε μηδενική συμμετοχή και ταυτόχρονη καταγγελία από τη μεριά της βάσης. Κι όχι με μονοψήφια ποσοστά να συντηρούμε την ψευδαίσθηση πως αυτό το πράγμα αποτελεί απεργία...

Όσο για το μεροκάματο. Το χαμένο. Σε όσους τους περισσεύει να πάνε να το πετάξουν στον κρατικό κορβανά. Εγώ βρήκα άλλον τρόπο να το ξοδέψω. Στους άνεργους φίλους μου που δεν έχουν ούτε να φάνε. Δε θα καταδεχόμουν ποτέ να το κρατήσω για τον εαυτό μου. Και να θεωρηθεί πως για τα χρήματα και μόνο δεν απεργώ. Όχι βεβαίως πως μου περισσεύουν. Αλλά έχω και κάποια αξιοπρέπεια.

Από την άποψη αυτό θα το έβρισκα πολύ πιο αγωνιστικό και πολύ πιο αποτελεσματικό για να ξυπνήσει συνειδήσεις να καταθέσουν οι δάσκαλοι ένα τους μεροκάματο στις σχολικές επιτροπές των σχολειών που εργάζονται. Και με κοινοποίηση της πράξης τους στους συλλόγους γονέων και στην τοπική κοινωνία. Πως οι δάσκαλοι αντιδρούν στην υποχρηματοδότηση της παιδείας όχι αποδεχόμενοι τη λογική του δωρεάν συσσιτίου των πλέον αδύναμων κρίκων του κλάδου, των αναπληρωτών που εργάζονται μακριά από τη μόνιμη κατοικία τους, μα προσφέροντας από τον πενιχρό μισθό τους ένα μεροκάματο για τα παιδιά του λαού μας.

Κάνετε λάθος αν νομίζετε πως μια χούφτα μόνο άνθρωποι μπορείτε μια ζωή να παριστάνετε τους αγωνιστές και τους σωτήρες του κλάδου. Με μόνο επιχείρημα πως απεργείτε. Όταν βλέπετε γύρω τη μεγάλη μάζα να μην παίρνει μέρος στην απεργία. Αυτό από μόνο του συνιστά αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Αφού οι πολλοί λένε έμπρακτα όχι σε τέτοιες απεργίες. Κι έτσι ακριβώς το εκλαμβάνει και η μικρή κοινωνία του κάθε σχολείου όταν ο ένας δάσκαλος απεργεί και όλοι οι άλλοι πηγαίνουν στη δουλειά. Γίνεσαι γραφικός, για μερικούς και ο τεμπέλης που βρίσκεις ευκαιρία να την κοπανήσεις, ίσως και το κορόιδο που χάνει το μεροκάματο, σίγουρα όχι ο αγωνιστής κι αυτός που τολμάει να τα βάλει με το σύστημα. Κι άρα σε καμία περίπτωση δεν μπορείς με την απεργία σου να ξεσηκώσεις και άλλους, να κάνεις πιο μαζική την επόμενη απεργία.

Και επαναλαμβάνω:

Η μόνη εξουσία που αναγνωρίζω είναι πλέον στη βάση του κλάδου.

Κι αν αυτή πάρει απόφαση για απεργία, φυσικά και θα είμαι παρούσα.

Υπενθυμίζω επίσης σε όσους το ξέχασαν ότι η μεγάλη απεργία του κλάδου, το φθινόπωρο του 2006, εκεί στηρίχτηκε. Στις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων και στη βάση του κλάδου που πήρε την απεργία στην πλάτη της.

Και όπως λέει και η φίλη μου η Ρούλα, συνάδελφος συνταξιούχος που ανάλωσε εαυτόν στην ιδιωτική εκπαίδευση, αυτή τη φορά θα φερθώ τελείως δημοκρατικά. Και θα πράξω ό,τι και η πλειοψηφία!

Θα αποτάξω κάθε εγωιστικό σύνδρομο πως εγώ θα σώσω τον κόσμο, πως εγώ είμαι η επαναστατική πρωτοπορία, εγώ και το σοφό συνειδητοποιημένο κεφάλι που δίνω το παράδειγμα (και άλλα όμοια που τρέφουν το μακάριο ύπνο μας και τα τρελά όνειρά μας)...

Τίποτε λοιπόν από αυτά. Είμαι κι εγώ μία μονάδα ανάμεσα στους πολλούς. Και ό,τι θέλουν οι πολλοί ας γίνει πια και γαία πυρί μιχθείτω.

Και ξέρεις τι μου τη βάρεσε κατακούτελα; Ας το πω κι αυτό γιατί θα σκάσω. Να έχουμε φτάσει στο ναδίρ και ακόμη να διασώζονται απόψεις του στιλ δεν κατεβαίνουμε υποψήφιοι σε εκλογές και τους γυρνάμε και την πλάτη! Ποιος σας ρώτησε και ποιος σας έδωσε το δικαίωμα να γυρνάτε την πλάτη; Να αφήνετε τους συναδέλφους χωρίς εκπροσώπους. Σε μια κρίσιμη μάχη που πανελλαδικά θα μετρήσει είτε θέλουμε είτε και όχι και την πολιτική δύναμη των παρατάξεων.

Μιλώ φυσικά για τις εκλογές των αιρετών. Που οσονούπω έρχονται.

Ε, λοιπόν, αν κάποιοι δικαιούνται να γυρνούν την πλάτη σε τέτοιες εποχές στις συνδικαλιστικές διαδικασίες και να τις καταγγέλλουν ως μη κινηματικές και μπλα μπλα μπλα, άποψη σεβαστή βεβαίως, άλλο τόσο θα μου επιτρέψουν κι εμένα να γυρίσω την πλάτη σε όσα κι εγώ βρίσκω μη κινηματικές διαδικασίες και βλακείες στο τετράγωνο. Πχ απεργία με την ΑΔΕΔΥ!

Και να γίνει σεβαστή και η δική μου άποψη. Όχι γιατί είναι η δική μου. Αλλά γιατί απηχεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συναδέλφων.

Ειρήσθω εν παρόδω. Οι εκλογές για ανάδειξη αιρετών μόνο την αδιαφορία των συναδέλφων δε γνωρίζουν. Και ελάχιστοι είναι εκείνοι που δε σπεύδουν να ψηφίσουν... Πώς λοιπόν το λες έτσι εύκολα το γυρίζουμε την πλάτη σ' αυτές τις εκλογές; Σου λέω. Σέβομαι την άποψή σου αλλά δε συμφωνώ καθόλου!