Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:21 am

Οκτώβρης και τότε. του 1993. 3 του μήνα. που η Κατερίνα, η Κατερίνα μας, έβαλε τέλος στη ζωή της. Μόλις στα 53 της χρόνια.

Η Κατερίνα που υπήρξε Οδύσσεια και πρόκαμε να την αποτυπώσει σε στίχους όπως και οι ακόλουθοι:

Άτιτλο

Η ελευθερία μου είναι στις σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω ότι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
Στο ποτηράκι με το νερό πριν κοιμηθείτε
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας, στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω,
με τα αλήτικα παπούτσια μου
πάνω από τις στέγες σας
-όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, τη Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνετε το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες, κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανέναν σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα, θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται και ούτε βιάζονται
όταν εγώ καθαρίσω από εδώ
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο νούμερο, δεν λειώνουν,
όσες πρόκες και αν ρίχνετε στο δρόμο.
Σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θα έρθει η ώρα
που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" και "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ότι και αν κάνετε, όσα και αν δίνετε
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το δικό μας.

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:24 am

Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου Gwgou001

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στίς ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σέ καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν καί τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα νά κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στίς ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τίς ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται δμοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά τό ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δέν τούς αφήσατε σπιθαμή γιά σπιθαμή.
"Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε μέ μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε τό κόκκινο
γράφουνε σέ συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο γιά γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στά χέρια σας. Στό λαιμό σας.Οι φίλοι μου.

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:31 am

Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου Gwgou4

Έτσι τη γνώρισα την Κατερίνα κάποτε. Σε ένα δρόμο της Αθήνας. Έξω από του Καστανιώτη. Κι ήμουν μόλις δεκαοκτώ. Κι είχα ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ της στο προσκεφάλι μου ευαγγέλιο.

Τώρα, δεκαετίες μετά, είμαι στην ηλικία που η Κατερίνα άνοιξε τα μεγάλα φτερά της και γύρισε εκεί που κατοικούν οι αγγέλοι. Γιατί ποτέ αυτή η σκατοκοινωνία δε σημαδεύει τα πόδια. Το μυαλό είναι ο στόχος. Και ο νους της Κατερίνας δεν το άντεξε. Συνέχεια να την πυροβολούν. Γιατί είχε και μυαλό και σκεφτόταν... αυτό το μεγάλο έγκλημα της πολυαγαπημένης Κατερίνας...

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:33 am

Σπονδή

Στo Σημείο
πού όσο πλησιάζω
απομακρύνεται
Στο Σημείο
πού όσο σκοτεινιάζει
αναδύεται
Στο Σημείο
που κρατάω σrή χούφτα μου
κι άμα πάω νά σ' το δείξω
υδρατμόs αγάπης γίνεται
καί εξανεμίζεται
Στο Σημείο που ονομάζω
- Εσύ - Εγώ -
εγγράφω όλους τους φόνους
ποδοπατημένων χορταριών.Ν' ανθίσει.

Κατερίνα Γώγου

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:34 am

25 Μαΐου

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.

Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.

Κατερίνα Γώγου

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:40 am

"Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα και θα βγω"...

Το είπε και το έκανε. Γιατί πραγματικά η ελευθερία της ήταν στις τρύπιες της σόλες. Και γιατί πραγματικά το μυαλό της έγινε ο στόχος... Και η Κατερίνα προτίμησε να φύγει. Να κάνει τι άλλο πια εδώ; Ό,τι ήταν να κάνει, το έκανε. Σημάδεψε για πάντα το μυαλό μας. Άφησε εκεί ανεξίτηλο το στίγμα της του ανθρώπου που αρνείται να μπει στα καλούπια. Της γυναίκας που επιμένει να είναι πρώτα άνθρωπος και μετά γυναίκα. Του αριστερού που επιμένει να ακολουθά το δικό του παράξενο κόκκινο ακόμα κι αν οι δικοί τον φωνάζουν προβοκάτορα. Τέτοιο άτιμο ήταν το δικό της κόκκινο. Και όταν πια της το ρήμαξαν, έγειρε στην αγκαλιά των φίλων της, στα μαύρα πουλιά. Και με τις μαύρες φτερούγες τους την πήραν για πάντα μακριά μας. Και μείναμε εμείς να κοιτάμε το φευγιό της και να λέμε:

"Αυτός εκεί ο συγκεκριμένος άνθρωπος,

είχε μια συγκεκριμένη ζωή

με συγκεκριμένες πράξεις.

Γι' αυτό και η συγκεκριμένη κοινωνία,

για το συγκεκριμένο σκοπό

τον καταδίκασε σε έναν αόριστο θάνατο!"

Αυτό το αόριστο πήρε την απόφαση εκείνη τη μέρα του Οχτώβρη να κάνει οριστικό και αμετάκλητο. Να δώσει τέλος στης ζωής της το έργο. Αυτοθέλητα και ηρωικά. Περήφανα και ακατάδεχτα. Όχι ακατάδεχτα στους ανθρώπους. Η Κατερίνα αγάπησε τον άνθρωπο όσο λίγοι. Τα κυκλώματα και τα λαμόγια έφτυσε κατάμουτρα... Στα δικά τους κατάστιχα έγραψε με το αίμα της την εντολή:

Όλα τα ποδοπατημένα χορτάρια ν' ανθίσουν!

Έτσι άνοιξε ένα πρωί την πόρτα της... και χάθηκε με το όνειρο της επανάστασης...

Γεια σου Κατερινάκι. Γεια σου Κατερίνα μας!

_______________________

αφιέρωμα στην Κατερίνα Γώγου στο Homa Educandus

http://educandus.blogspot.gr/2007/10/blog-post_1817.html

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:48 am

Όταν άκουγε να τη φωνάζουν "Κατερίνα", τρόμαζε. Γιατί νόμιζε πως πρέπει να καταδώσει κάποιον.

Και γιατί ήξερε πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Το μυαλό είναι ο στόχος!!!

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:52 am

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ:

"Θα 'ρθει καιρός
που θ' αλλάξουν τα πράγματα
να το θυμάσαι Μαρία

θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι που τρέχαμε
κρατώντας τη σκυτάλη

Μη βλέπεις εμένα μην κλαις
εσύ είσαι η ελπίδα

Άκου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη

δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γερμένους απ' έξω

και τη δουλειά θα τη διαλέγουμε
δε θα 'μαστε άλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια

Οι άνθρωποι, σκέψου,
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες

να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές :

απροσάρμοστοι, καταπίεση,
μοναξιά, τιμή, κέρδος, εξευτελισμός

για το μάθημα της Ιστορίας

Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα' ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά

Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος

Θα την αλλάξουμε τη ζωή
...παρ' όλα αυτά Μαρία"

Θυμάμαι, Κατερίνα... Πάντα σε θυμάμαι.

Το μυαλό μας, Κατερίνα. Αυτό είναι ο στόχος. Το θυμάμαι, σου λέω. Κοιμήσου, εσύ γλυκιά μου, ήσυχη. Οι φίλοι σου, τα μαύρα πουλιά, είναι πάντα εδώ. Στους λαιμούς τους βραχνάς και θηλιά που όλο σφίγγει. Κοιμήσου σου εσύ, αγαπημένη. Οι σόλες των αλήτικων παπουτσιών σου είναι στα πόδια μας και συνεχίζουν να σεργιανίζουν στις στέγες τους. Ώσπου να έρθει ο καιρός, Κατερίνα μου, που θα τις γλείφουν τις σόλες σου...

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 1:56 am

Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου Gogou3

Χειρόγραφο της Κατερίνας Γώγου

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 2:06 am

Η ζωή μας είναι σουγιαδιές
Σε βρώμικά αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία
Κι ανάποδα
Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε….
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες!
ρουφιάνους και περιπολικά!
Γι' αυτό σου λέω
την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε
να ζυγιαστούμε
μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας, ρεεεεε!

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

από ΜΑΡΙΟΡΗ Τετ Οκτ 10, 2012 2:15 am

Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου

Απ: Οκτώβρης, ο μήνας της Κατερίνας Γώγου