Έδωσε τέλος στη ζωή του 55χρονος καθηγητής στη Ρόδο

Γιατί έδωσε τέλος στη ζωή του ο 55χρονος καθηγητής στη Ρόδο

Σοκ στον Αρχάγγελο.

Όλοι κάνουν λόγο για έναν καλό άνθρωπο και δάσκαλο, ευγενή και άριστο οικογενειάρχη. Τραγική η στιγμή όταν η γυναίκα του και η 12χρονη κόρη του τον βρήκαν κρεμασμένο από μια ελιά στο κτήμα.

Σοκαρισμένη η κοινωνία του Αρχαγγέλου, αλλά και η εκπαιδευτική κοινότητα όλου του νησιού, δεν μπορεί ακόμα να συνέλθει από το τραγικό γεγονός της αυτοκτονίας ενός καθηγητή που υπηρετούσε ως διευθυντής στο ΕΠΑΛ Αρχαγγέλου.

Πρόκειται για τον Δημ. Ευλαβή 55 χρονών, παντρεμένο με τη δασκάλα Ελένη Κόζα με την οποία απέκτησαν δύο κορίτσια. Το ένα κορίτσι είναι φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αιγαίου και το άλλο μαθήτρια της Α΄ Γυμνασίου.

Ο Δημήτρης Ευλαβής έφυγε λίγο πριν το μεσημέρι από το σπίτι του με προορισμό ένα αγρόκτημά του προκειμένου να μαζέψει ελιές, αλλά καθυστέρησε να επιστρέψει στο σπίτι και στις 2.30 ώρα, αφού δεν απαντούσε στο κινητό τηλέφωνό του που τον καλούσε η γυναίκα του, τότε ανήσυχη η ίδια, πήρε το αυτοκίνητο και μαζί με την12χρονη κόρη της μετέβησαν στο αγρόκτημα που ήξεραν ότι θα πήγαινε ο σύζυγος και πατέρας. Όταν έφτασαν στο αγρόκτημα υπέστησαν σοκ, αφού είδαν τον άνθρωπό τους να κρέμεται από μια ελιά απαγχονισμένος. Οι στιγμές ήταν συγκλονιστικές και ειδικά για το 12χρονο παιδί.

Ο καθηγητής Δημ. Ευλαβής περιγράφεται από όλους τους κατοίκους του Αρχαγγέλου ως ένας καλός άνθρωπος και δάσκαλος, ευγενέστατος και άριστος οικογενειάρχης, αγαπητός σε όλους. Ήταν όμως πάντα μοναχικός και ειδικά τον τελευταίο καιρό.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο αυτόχειρας τον τελευταίον καιρό φαινόταν ότι κάτι τον απασχολούσε. Από το στενό του οικογενειακό περιβάλλον έγινε γνωστό ότι αντιμετώπιζε ήπιας μορφής ψυχολογικά προβλήματα που μάλλον οφείλονταν σε λόγους υγείας. Προφανώς αυτοί οι λόγοι υγείας τον επηρέασαν και τον έκαναν να κλειστεί περισσότερο στον εαυτό του.

rodosalarm

http://pekp.gr/?p=35615

Μερικές ειδήσεις μπορεί να τις αναδημοσιεύουμε ασχολίαστες.

Αυτό δε σημαίνει πως εσείς που τις διαβάζετε θα μείνετε μόνο στην επιφάνεια και δε θα αναζητήσετε ανάμεσα στα κενά των λέξεων και πίσω από αυτές την αλήθεια της κάθε είδησης. πχ στη φράση:

ήπιας μορφής ψυχολογικά προβλήματα που μάλλον οφείλονταν σε λόγους υγείας

Τι θέλει να πει αυτό το μάλλον;

Πως είναι μία πιθανότητα η εξήγηση που δίνεται. Μα δεν είναι και πέραν πάσης αμφιβολίας η μοναδική...

Όμως πάνω στο μάλλον αυτό χτίζεται το επόμενο και άρα αυθαίρετο συμπέρασμα:

Προφανώς αυτοί οι λόγοι υγείας τον επηρέασαν

Προφανώς! Από πού κι ως πού προφανώς; Και πόσο βολική λέξη για να θάψεις την αλήθεια, την τραγική αλήθεια, του χαμού ενός ανθρώπου. Και μάλιστα στα 55 του χρόνια. Που είναι διευθυντής λυκείου κι όχι κανένας απόκληρος της ζωής δίχως στον ήλιο μοίρα. Πώς άραγε γίνεται να σκοτεινιάζει ο ουρανός για έναν τέτοιον άνθρωπο, και πατέρα μάλιστα δύο παιδιών, και να καταφεύγει στην αυτοκτονία;

Όντας μαθήτρια του Δημήτρη Λιαντίνη, του καθηγητή πανεπιστημίου που λέγεται ότι αυτοκτόνησε (τον Ιούνιο του 1998 και στα 56 του χρόνια) έχω κατ' ανάγκη μελετήσει σε βάθος το θέμα της αυτοκτονίας. Κι άσχετα αν διατηρώ μεγάλες επιφυλάξεις στο αν ο ίδιος ο Λιαντίνης αυτοκτόνησε ή όχι. Ή και ακριβώς γι' αυτό. Τι είναι η αυτοκτονία; Γιατί οι άνθρωποι καταφεύγουν σε αυτή; Είναι ίδιες όλες οι περιπτώσεις; Ή είναι τόσο εύκολο να βγάζουμε συμπεράσματα με μάλλον και προφανώς για την αυτοθέλητη έξοδο ενός ανθρώπου από τη ζωή και την επιστροφή του στο μεγάλο τίποτε;

Θλίβομαι αφόρητα από την ευκολία κάποιων να ομιλούν για το θάνατο ενός ανθρώπου κι ακόμη περισσότερο για το θάνατο που έρχεται με τη μορφή της αυτοκτονίας. Γιατί εκεί ειδικά έχει προηγηθεί ο ψυχικός θάνατος και μάλιστα όχι μία φορά. Και σίγουρα με ένταση που ξεπερνά κατά πολύ το βιολογικό.

Κι ακόμη. Ας έρθει κάποιος έστω και λίγο και όσο μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στη θέση των οικείων. Των παιδιών. Που μένουν χωρίς πατέρα. Της συζύγου που χάνει το σύντροφό της αφενός και αφετέρου οφείλει να στηρίξει και τα παιδιά της στο τεράστιο πλήγμα που δέχονται. Των γονιών και των αδερφών και των φίλων. Και στην περίπτωση του συναδέλφου και των μαθητών του σχολείου του και των συναδέλφων του εκεί.

Ο αρθρογράφος όμως ξεπετά την είδηση γρήγορα γρήγορα. Αρπάζεται από τα μάλλον και καταλήγει στο προφανώς που κουκουλώνει τα πάντα. Είχε προβλήματα υγείας ο εκλιπών. Ήταν και μοναχικός τύπος από πάντα. Γυρνάμε λοιπόν σελίδα και συνεχίζουμε τη ζωή μας. Τόσο εύκολα.

Σε ποια ζωή; Εκπαιδευτικοί κι εμείς και πολίτες αυτής της έρμης χώρας σήμερα. Ποια είναι αυτή η ζωή; Χρειάζεται να έχεις προβλήματα υγείας για να σκοτεινιάσει ο ουρανός σου; Ή, να το πω και αλλιώς, αν δεν ήταν η ζωή όλων μας αυτή που είναι σήμερα θα σκοτείνιαζε ο ουρανός σε τέτοιο σημείο που να οδηγήσει σε αυτοκτονία το όποιο πρόβλημα υγείας; Και πόσο άσχετα είναι μερικά προβλήματα υγείας από τη γενικότερη κατάσταση που διαβιώνουμε στην εποχή μας;

Σαφώς και δεν μπορώ να βγάλω αυθαίρετα συμπεράσματα για το τι πραγματικά συνέβη με τον αυτόχειρα συνάδελφο στη Ρόδο. Μα δεν ξεχνώ πως ζούμε μια κατάσταση πρωτοφανή στη χώρα μας με τις αυτοκτονίες να έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο και χιλιάδες συνανθρώπους μας να έχουν θέσει τέλος στη ζωή τους από την εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο.

Μόλις χτες διάβασα ότι ένας άλλος συνάνθρωπος, ένας 35χρονος από την Καλλιθέα, πήδησε στο κενό:

http://on-news.gr

Τα έμαθες κ. Σαμαρά; 35χρονος πατέρας πήδηξε από τον 4ο όροφο στην Καλλιθέα

15-01-2013

Ακόμα ένα θύμα προστέθηκε σήμερα το βράδυ στην εκατόμβη των νεκρών…

Ένας 35χρονος, πατέρας ενός μικρού παιδιού, πήδηξε πριν από λίγη ώρα από το μπαλκόνι του διαμερίσματος 4ου ορόφου στο οποίο διέμενε στην Καλλιθέα, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο οδόστρωμα της οδού Λασκαρίδου, λίγα μέτρα από την συμβολή με την οδό Φορνέζη.

Η σύζυγος του 35χρονου κατέρρευσε συγκλονισμένη από το γεγονός της αυτοκτονίας του άνδρα της και μόνο υποβασταζόμενη από συγγενείς της κατάφερε να μπεί στο αυτοκίνητο που θα ακολουθούσε το ασθενοφόρο.

Πλέον κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει με ακρίβεια τις αυτοκτονίες στην χώρα μας, καθώς υπάρχει εντολή για μη δημοσιοποίηση των περιπτώσεων.

Ταυτόχρονα, οι αυτουργοί (ηθικοί και φυσικοί) όλων αυτών των εγκλημάτων κατά ζωής κυκλοφορούν ελεύθεροι στα πιό ακριβά στέκια της κοσμικής Αθήνας και απολαμβάνουν τα κλεμμένα για τα οποία ο ελληνικός λαός πληρώνει με την ζωή του.

Πατέρας κι αυτός. Κι όμως δεν κατάφερε να τον κρατήσει στη ζωή η ύπαρξη ενός αθώου πλάσματος που τον είχε ανάγκη... Τι έφταιξε και στην περίπτωση αυτή και όλα μαύρισαν και η αυτοκτονία έδωσε στη λύση στη μεγάλη απελπισιά και την αβάσταχτη; Γιατί η αυτοκτονία είναι ακριβώς αυτό, η ακραία μορφή της απελπισίας και η παραδοχή της οριστικής ήττας. Τι λοιπόν οδηγεί τους ανθρώπους σήμερα στο ναδίρ και τους στέλνει στο χώμα;

Και πώς γίνεται αυτή η κατάσταση να διαβάζουμε ότι υπάρχει εντολή να αποκρύπτεται! Να μη δημοσιοποιούνται οι περιπτώσεις! Κι αντί τα μίντια να φέρνουν αυτές τις ειδήσεις στο φως να μας ζαλίζουν με τα στικάκια του Παπακωνσταντίνου, του Βενιζέλου, του Διώτη; Μας τελείωσε το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους και μας περισσεύει η ... στικολογία;

Γι' αυτό σου λέω μην προσπερνάς τέτοιες ειδήσεις στα βιαστικά. Και βρες το χρόνο να θρηνήσεις το χαμό ενός ανθρώπου που μπορεί να μην τον γνώριζες αλλά μοιραζόταν ως τα χθες κι εκείνος την ίδια ζοφερή κατάσταση που ζεις κι εσύ κι εγώ και όλοι μας. Και μας σκοτώνει λίγο λίγο όλους μας. Γι' αυτό και ο κάθε θάνατος αυτόχειρα είναι και ένας μικρός θάνατος του καθένα από μας. Ίδια που στον πόλεμο η κάθε σφαίρα που σκοτώνει έναν στρατιώτη, σκοτώνει και τους άλλους, τους "τυχερούς", που γλίτωσαν. Για να πεθάνουν ίσως τα επόμενα δευτερόλεπτα από μια άλλη σφαίρα...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΜΑΣ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΤΥΧΗ ΜΑΣ ΤΗ ΓΕΝΙΑ

ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΕΝΗΛΙΚΙΩΘΗΚΑΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ

ΜΕΘΥΣΑΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ ΜΕΘΥΣΑΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΓΕΡΝΑΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ...

Η γενιά μας. Η γενιά των σημερινών πενηντάρηδων. Γεννημένοι στη δεκαετία του 60.

Που τραγουδούσαμε στις αλάνες:

"Τζένη Καρέζη, Κώστας Κακαβάς,

Αλίκη Βουγιουκλάκη εσύ θα τα φυλάς!"

Κομπιούτερ, κινητά, τηλεόραση δεν υπήρχαν τότε. Μόνο ασπρόμαυρος κινηματογράφος. Και το ραδιόφωνο με το Σπίτι των Ανέμων, το θέατρο της Δευτέρας, το ποδόσφαιρο τα απομεσήμερα της Κυριακής και τη Θεία Λένα.

Μάθαμε τα πρώτα γράμματα με το Μίμη και την Άννα. Και προλάβαμε τις περισπωμένες, τις ψιλές και τις δασείες και τη δοτική με τις υπογεγραμμένες.

Προλάβαμε ακόμη και το βασιλιά. Να στέκεται μεγαλόπρεπος με την Άννα - Μαρία του στο πλάι στις σχολικές μας αίθουσες. Κι εμείς ντυμένοι με ποδίτσες μπλε και ολόλευκα γιακαδάκια. Με τον Καραμανλή και τον Παπανδρέου να τρώγονται. Και τους γονείς μας να μας κρύβουν την άλλη Ελλάδα. Εκείνη που είχε εκδιωχτεί εκτός συνόρων. Την ανακαλύψαμε ξαφνικά ακούγοντας έναν τύπο με μουστακάκι να γαβγίζει για εαμοβούλγαρους. Και πάλι μείναμε με τις απορίες γιατί κανείς δεν ήθελε να μας εξηγήσει και γιατί η χώρα είχε κιόλας μπει σε γύψο εφτάχρονο.

Ξυπνήσαμε απότομα ένα Νοέμβρη. Παιδιά γυμνασίου πια. Το 1973. Ακούγοντας από τους 1053 χιλιόκυκλους για ελεύθερους αγωνιζόμενους φοιτητές και ελεύθερους αγωνιζόμενους Έλληνες. Ποιοι ήταν αυτοί; Εμείς γιατί δεν τους είχαμε ως τότε συναντήσει; Και αφεθήκαμε στα ρίγη πρωτόγνωρης συγκίνησης με τον Ξυλούρη να μας τραγουδά το Πότε θα κάνει ξαστεριά...

Πια δε ρωτούσαμε. Δεν καταδεχόμαστε να ρωτήσουμε όσους τόσον καιρό σιωπούσαν. Τα ανακαλύπταμε μόνοι μας και νομίζαμε πως τα ξέραμε όλα! Αρπάξαμε πανό και σημαίες και κατεβήκαμε στους δρόμους. Σε μια νέα Ελλάδα, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πού να προλάβουμε να προσέξουμε ότι λίγο μακρύτερα υπήρχε και Κύπρος. Δίχως να το καταλάβουμε κατάπιαμε αμάσητο το μέγα ψέμα ότι το Πολυτεχνείο γκρέμισε τη χούντα. Και κάναμε ήρωες όσους δήλωναν πως ήταν εκεί. Τιμή και δόξα στους αγωνιστές του Πολυτεχνείου! Και ψήφος βέβαια. Ποιους άλλους θα ψηφίζαμε;

Κι έπειτα κύλησε ο καιρός και η ιστορία. Και από τη μεγάλη αλλαγή ήρθε το σοκ του βρώμικου χρήματος και του 89. Για πότε ξεχάσαμε ότι ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά... Και να ο Μητσοτάκης στο προσκήνιο. Έπειτα το Ωνάσειο και ο Σημίτης να παίρνει τη σκυτάλη. Εκσυγχρονισμός στη χώρα. ΟΝΕ και ευρώ. Και προγράμματα ευρωπαϊκά. Και το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Παρέα με το ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ. Τώρα ήμασταν στο οι Ολυμπιακοί Αγώνες γυρίζουν στην Ελλάδα και στην Αθήνα του 2004.

Για πότε ξεφούσκωσε το μεγάλο μπαλόνι; Ούτε που πήραμε χαμπάρι. Μια μέρα ξυπνήσαμε και πλέον η Ελλάδα ήταν στο ΔΝΤ και στο Μνημόνιο και η Τρόικα να κάνει κουμάντο στις ζωές μας. Κι εμείς από παιδιά είχαμε γίνει πενηντάρηδες. Και ντρεπόμασταν να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά του τώρα. Να τους πούμε τι; Να δικαιολογήσουμε πώς τη γενιά μας που κατάντησε έτσι την Ελλάδα;

Κι άσε τώρα τη Χαρούλα να μας χαϊδεύει τα αυτιά και τις ενοχές μας και να καλμάρει τους φόβους μας πως ακόμη δεν είδαμε τα χειρότερα. Και να γλεντήσουμε, λέει, τη νέα μας Οδύσσεια:


Εμείς δε ναυαγήσαμε! Ποιοι εμείς; Όσοι ακόμα δε βάλαμε θηλιά στο λαιμό μας και παριστάνουμε πως αντέχουμε.

Πόσοι όμως δεν άντεξαν;

Πόσους κατάπιε το σκοτάδι;

Ο 55χρονος συνάδελφος στη Ρόδο είναι ένας μόνο από τους χιλιάδες. Ένας ακόμη από την άτυχη γενιά μας. Κομμάτι από τη σάρκα μας. Και άνθρωπος δικός μας κι ας μην τον γνωρίζαμε. Γιατί ζήσαμε τα ίδια. Γιατί μοιραστήκαμε την πορεία. Από το 60 στο Πολυτεχνείο και μετά στο Μνημόνιο. Και τρέμει το μυαλό μας να φανταστεί τη συνέχεια. Τι άλλο καρτερεί. Μας καρτερεί.

Πώς να καταδικάσεις όσους δεν αντέχουν να το δουν; Και προτιμούν να κλείσουν μία και έξω τα μάτια τους;

Προβλήματα υγείας λέει. Και ψυχολογικά προβλήματα. Ήπιας μορφής...

Σε μια κοινωνία που είναι άρρωστη από την κορφή ως τα νύχια. Και η ψυχολογία της στο ναδίρ. Άσχετο αυτό;

Μπορεί και να ήταν άσχετο για το συγκεκριμένο άνθρωπο. Δεν τον ήξερα.

Ξέρω μόνο πως την κάθε μέρα χρειάζεται μεγάλο κουράγιο να αντέξεις. Και πως το βλέμμα των παιδιών είναι ανυπόφορο. Πώς να κρυφτείς; Έτσι κι αλλιώς αυτά τα ξέρουν όλα. Ή νομίζουν πως τα ξέρουν. Όπως κάποτε νομίσαμε κι εμείς. Μόνο που είναι πια πολύ αργά να βγούμε και να παραδεχτούμε πως δίκαια πληρώνουμε εκείνη τη βλακεία μας. Και πονάει πολύ. Η στερνή η γνώση. Τόσο που να κλείνουμε τα μάτια όταν ένας από μας φεύγει. Όταν ένας κρίκος της αλυσίδας σπάει. Συνήθως ο πιο ευαίσθητος...

Τυφλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα. Τραβάμε για τον γκρεμό. Και το θάμα που μας έταξαν δε λέει να έρθει!

Η εκπληκτική απάντηση που πήρα στο φέις μπουκ για την παρούσα ανάρτηση:


Δεν το ήξερα πως υπάρχει. Ως φαίνεται όμως δεν είμαι η μόνη που το μεθύσι με τον ήλιο της άφησε κουσούρι έναν φοβερό πονοκέφαλο και το ερώτημα "τώρα τι γίνεται;"...

Μουσική: Χάρις Αλεξίου
Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης

Χάρις Αλεξίου - Τώρα τι κάνω


Ναι τον μεθύσαμε τον ήλιο Μάνο
τώρα τι γίνεται,
τώρα τι γίνεται, τι λες, τι κάνω
Δώσε μια απάντηση

Δώσε μια απάντηση
φίλε αν μπορείς, μια καλημέρα
εσύ τουλάχιστον
έφυγες νωρίς από 'δω πέρα

Ναι τον μεθύσαμε τον ήλιο Μάνο
τώρα τι γίνεται

Τώρα ξεμέθυσε ο Ήλιος Μάνο
Φόβος επέστρεψε
φόβος επέστρεψε κι εσύ εκεί πάνω
σ' ένα Παράδεισο

σ' ένα Παράδεισο
μ' άγιο κρασί, για καλημέρα
κι εμείς στην άβυσσο
και στην Κόλαση πάλι εδώ πέρα

Ναι τον μεθύσαμε τον ήλιο Μάνο
τώρα τι γίνεται