Φόρουμ
Πόρταλ
Latest images
Εγγραφή
Σύνδεση
Άκου, καθηγητάκο!
Σελίδα 1 από 1
Άκου, καθηγητάκο!
από ΜΑΡΙΟΡΗ Πεμ Μάης 16, 2013 6:48 pm
Άκου, καθηγητάκο
Posted by admin on Μαΐου 16th, 2013 05:36 ΜΜ |
Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε;
Ε, σε σένα μιλάω, καθηγητάκο.
Ε, σε σένα μιλάω, καθηγητάκο.
Σε σένα που παίζεις με τα νεύρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, που παίζεις με το μέλλον των παιδιών, των αυριανών επιστημόνων, που αποφάσισες να κατέβεις σε απεργία εν μέσω Πανελλαδικών εξετάσεων, παίζοντας με την αγωνία δεκάδων δημοσιογράφων που βιάζονται να δουν τα παιδιά μας μεθαυριανούς άνεργους επιστήμονες, μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, που θα τους ρωτούν έπειτα οι καλοί δημοσιογράφοι των μεγαλοκαναλιών πώς και επρόκοψαν εκεί, στην αφιλόξενην ξένην, και όχι εδώ, στην φιλόξενην μητέρα…
Τι σε πειράζει εσένα, ρε ανασφαλή αναπληρωτή, να χάσεις τη δουλειά σου; Επειδή πέρασες μια φορά εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, επειδή μπήκες τρία χρόνια σε μια σχολική αίθουσα, νομίζεις ότι έδεσες τον γάιδαρό σου, νομίζεις ότι σου χρωστάει κανείς τίποτα; Γιατί, ρε, οι άλλοι, στον ιδιωτικό τομέα, που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αυτοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουνε στόματα να θρέψουνε, θυγατέρα να προικίσουν; Γιατί να χάνουν αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ όχι; Σε σένα, παλιοκαραβάνα των 1.200 ευρώ τον μήνα, που νομίζεις ότι επειδή έκανες ένα μεταπτυχιακό του κερατά αξίζεις περισσότερα απ’ όσα ένα κορδόνι καναπέ της κ. Β. Σταμάτη, αυτής, ντε, που τα φάγατε, ως γνωστόν, όλοι μαζί.
Για να μην αναφερθώ σε σένα, στραβάδι νεοδιόριστε, που δεν αξίζεις ούτε τα μισά, ούτε τα 600, όσο ένα κρόσσι δηλαδή κουρτίνας της κ. Β. Σταμάτη! Σ’ εσάς απευθύνομαι, που μας κάνατε κρόσσια τα νεύρα… Σε σένα, που δεν αντέχεις να δουλέψεις δύο ώρες παραπάνω τη βδομάδα(!), τουτέστιν μία εργάσιμη ημέρα μόλις τον μήνα(!), βρε κρόσσι… Γιατί, βρε μεγαλοκηφήνα, ο μεγαλοδημοσιογράφος δηλαδή κορόιδο είναι ο άνθρωπος που βάζει πλάτη για να μην πτωχεύσει η χώρα, για να μην αδικηθεί ο τραπεζίτης, ο εργολάβος, ο τροϊκανός;
Τι σε πειράζει εσένα, ρε ανασφαλή αναπληρωτή, να χάσεις τη δουλειά σου; Επειδή πέρασες μια φορά εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, επειδή μπήκες τρία χρόνια σε μια σχολική αίθουσα, νομίζεις ότι έδεσες τον γάιδαρό σου, νομίζεις ότι σου χρωστάει κανείς τίποτα; Γιατί, ρε, οι άλλοι, στον ιδιωτικό τομέα, που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αυτοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουνε στόματα να θρέψουνε, θυγατέρα να προικίσουν; Γιατί να χάνουν αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ όχι;
Και σένα, κολλημένε υπεράριθμε, τι θέλεις να σε κάνουνε τώρα; Επιστάτη στα σχολεία (που έτσι κι αλλιώς είσαι, αφού καταργήθηκαν οι φύλακες), γραμματέα (που έτσι κι αλλιώς είσαι, γιατί, τι είμαστε; ευρωπαϊκή χώρα και θέλεις και μεγαλεία να προσλαμβάνουν ξεχωριστά και άλλη ειδικότητα; ), ή μήπως ψυχολόγο (που έτσι κι αλλιώς είσαι, αφού ποτέ δεν είχαν τα σχολεία) να λένε στα διαλείμματα τον πόνο τους οι μαθητές σε σένα, που δεν έχει στο σπίτι τους φαΐ η μάνα τους και δουλειά ο πατέρας τους και έρχονται μισολιπόθυμα; Και γιατί να τον πουν σε σένα, για να σε πληρώνουμε τζάμπα, χάθηκε η Τ. Στεφανίδου;
Τι ζητάς, ρε κοπρίτη; Να σε αφήσουνε σε μια θέση επειδή κάποτε, όταν σε προσλάβανε, είχες αντικείμενο; Αφού η ζωή… εξελίσσεται, ρε, σχολεία συγχωνεύτηκαν, διδακτικές ώρες και μαθήματα μειώθηκαν, οι μαθητές ανά τάξη αυξήθηκαν, τι θέλεις τώρα; Επειδή έκανες μια φορά το αγροτικό σου όταν διορίστηκες στα όρη στα άγρια βουνά, έκλεισες τώρα ως νεοσύλλεκτος, κολλημένε;
Τι σε πειράζει, βρε, να σηκώνεσαι μια μέρα φερ’ ειπείν με την αυγούλα και να πηγαίνεις στο Αιγάλεω για καφέ, την άλλη στη Χασιά για κοντοσούβλι, την επόμενη στη Χαλκίδα για ψάρι, και αν είσαι και από τους πιο τυχερούς, να σε στείλουν φερ’ ειπείν στον Πύργο Ηλείας, που έχει και καλό κόσμο, να χτυπήσεις και κανά μεροκάματο μαύρο στους φραουλάδες της Μανωλάδας, τώρα που οι άνθρωποι προτιμούν τα ελληνικά χέρια;
Γιατί, ρε κολλημένη περίπτωση, βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο και αρνείσαι την περιπέτεια της ζωής, την αλλαγή παραστάσεων, τις νέες γνωριμίες;
Σε ενοχλεί, λες, μίζερε τύπε, ότι σε αιφνιδίασαν γιατί αποφασίστηκαν τα μέτρα ερήμην σου μια μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία και δύο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις; Όχι, θα σε ρώταγαν και για το timing!
Και ‘συ, ρε εκβιαστή, αντί να τους αποδείξεις πόσο ανώτερος άνθρωπος είσαι ως παιδαγωγός και να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, απαντάς με εβραϊκό κώδικα και μωσαϊκό νόμο; Αυτά μαθαίνεις στα παιδιά, χριστιανέ της συμφοράς; Και μόνο γι’ αυτό, ρε… μασόνε, θά ‘πρεπε να σε απολύσουν!
Τι νομίζεις ότι είσαι, βρε φτωχομπινέ; Ποια πιστεύεις ότι είναι η υπεραξία του προϊόντος που παράγεις εσύ και η φάρα σου; Όλων μαζί οι απολαβές ούτε ένα υποβρύχιο από αυτά τα ελαττωματικά τύπου «Παπανικολής», που πάσχουν από τη νόσο των υποβρυχίων (που παραδέχονται τώρα και οι καλοί Γερμανοί επιστήμονες με αφορμή παρόμοιο περιστατικό στην Πορτογαλία), δεν αξίζετε!
Εδώ καταδέχονται να ασχοληθούν μαζί σου οι «θεσμοί» αυτής της χώρας, η ναυαρχίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη «Τα Νέα», το Μega, τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου, τα σα εκ των σων, και ‘σύ κωφεύεις; Γιατί, βρε, έχουν κανά συμφέρον αυτοί οι άνθρωποι από την εκάστοτε κυβέρνηση; Σε τι να ευελπιστούν; Σε καμιά προμήθεια του Δημοσίου, μήπως, φαντάζεσαι, ποταπό, καχύποπτο ανθρωπάκι; Δεν τους ακούς ούτε αυτούς;
Άκου, τότε, αυτιστική περίπτωση, τη φωνή της λογικής, τον Άδωνι Γεωργιάδη! Δεν την ακούς ούτε αυτή; Άκου, τουλάχιστον, την ψύχραιμη φωνή της ΔΗΜ.ΑΡ., άκου, επιτέλους, τη φωνή της εργατικής συνείδησης, το ΠΑΜΕ, διότι αν δεν πιστεύεις σ’ αυτή τη ζωή, την καπιταλιστική, άκου αυτούς που σου υπόσχονται τη μετά θάνατον, κομμουνιστική…
Τι σε πειράζει εσένα, ρε ανασφαλή αναπληρωτή, να χάσεις τη δουλειά σου; Επειδή πέρασες μια φορά εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, επειδή μπήκες τρία χρόνια σε μια σχολική αίθουσα, νομίζεις ότι έδεσες τον γάιδαρό σου, νομίζεις ότι σου χρωστάει κανείς τίποτα; Γιατί, ρε, οι άλλοι, στον ιδιωτικό τομέα, που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αυτοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουνε στόματα να θρέψουνε, θυγατέρα να προικίσουν; Γιατί να χάνουν αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ όχι; Σε σένα, παλιοκαραβάνα των 1.200 ευρώ τον μήνα, που νομίζεις ότι επειδή έκανες ένα μεταπτυχιακό του κερατά αξίζεις περισσότερα απ’ όσα ένα κορδόνι καναπέ της κ. Β. Σταμάτη, αυτής, ντε, που τα φάγατε, ως γνωστόν, όλοι μαζί.
Για να μην αναφερθώ σε σένα, στραβάδι νεοδιόριστε, που δεν αξίζεις ούτε τα μισά, ούτε τα 600, όσο ένα κρόσσι δηλαδή κουρτίνας της κ. Β. Σταμάτη! Σ’ εσάς απευθύνομαι, που μας κάνατε κρόσσια τα νεύρα… Σε σένα, που δεν αντέχεις να δουλέψεις δύο ώρες παραπάνω τη βδομάδα(!), τουτέστιν μία εργάσιμη ημέρα μόλις τον μήνα(!), βρε κρόσσι… Γιατί, βρε μεγαλοκηφήνα, ο μεγαλοδημοσιογράφος δηλαδή κορόιδο είναι ο άνθρωπος που βάζει πλάτη για να μην πτωχεύσει η χώρα, για να μην αδικηθεί ο τραπεζίτης, ο εργολάβος, ο τροϊκανός;
Τι σε πειράζει εσένα, ρε ανασφαλή αναπληρωτή, να χάσεις τη δουλειά σου; Επειδή πέρασες μια φορά εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, επειδή μπήκες τρία χρόνια σε μια σχολική αίθουσα, νομίζεις ότι έδεσες τον γάιδαρό σου, νομίζεις ότι σου χρωστάει κανείς τίποτα; Γιατί, ρε, οι άλλοι, στον ιδιωτικό τομέα, που χάνουν καθημερινά τη δουλειά τους, αυτοί δεν είναι άνθρωποι, δεν έχουνε στόματα να θρέψουνε, θυγατέρα να προικίσουν; Γιατί να χάνουν αυτοί τη δουλειά τους κι εσύ όχι;
Και σένα, κολλημένε υπεράριθμε, τι θέλεις να σε κάνουνε τώρα; Επιστάτη στα σχολεία (που έτσι κι αλλιώς είσαι, αφού καταργήθηκαν οι φύλακες), γραμματέα (που έτσι κι αλλιώς είσαι, γιατί, τι είμαστε; ευρωπαϊκή χώρα και θέλεις και μεγαλεία να προσλαμβάνουν ξεχωριστά και άλλη ειδικότητα; ), ή μήπως ψυχολόγο (που έτσι κι αλλιώς είσαι, αφού ποτέ δεν είχαν τα σχολεία) να λένε στα διαλείμματα τον πόνο τους οι μαθητές σε σένα, που δεν έχει στο σπίτι τους φαΐ η μάνα τους και δουλειά ο πατέρας τους και έρχονται μισολιπόθυμα; Και γιατί να τον πουν σε σένα, για να σε πληρώνουμε τζάμπα, χάθηκε η Τ. Στεφανίδου;
Τι ζητάς, ρε κοπρίτη; Να σε αφήσουνε σε μια θέση επειδή κάποτε, όταν σε προσλάβανε, είχες αντικείμενο; Αφού η ζωή… εξελίσσεται, ρε, σχολεία συγχωνεύτηκαν, διδακτικές ώρες και μαθήματα μειώθηκαν, οι μαθητές ανά τάξη αυξήθηκαν, τι θέλεις τώρα; Επειδή έκανες μια φορά το αγροτικό σου όταν διορίστηκες στα όρη στα άγρια βουνά, έκλεισες τώρα ως νεοσύλλεκτος, κολλημένε;
Τι σε πειράζει, βρε, να σηκώνεσαι μια μέρα φερ’ ειπείν με την αυγούλα και να πηγαίνεις στο Αιγάλεω για καφέ, την άλλη στη Χασιά για κοντοσούβλι, την επόμενη στη Χαλκίδα για ψάρι, και αν είσαι και από τους πιο τυχερούς, να σε στείλουν φερ’ ειπείν στον Πύργο Ηλείας, που έχει και καλό κόσμο, να χτυπήσεις και κανά μεροκάματο μαύρο στους φραουλάδες της Μανωλάδας, τώρα που οι άνθρωποι προτιμούν τα ελληνικά χέρια;
Γιατί, ρε κολλημένη περίπτωση, βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο και όχι μισογεμάτο και αρνείσαι την περιπέτεια της ζωής, την αλλαγή παραστάσεων, τις νέες γνωριμίες;
Σε ενοχλεί, λες, μίζερε τύπε, ότι σε αιφνιδίασαν γιατί αποφασίστηκαν τα μέτρα ερήμην σου μια μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία και δύο πριν αρχίσουν οι εξετάσεις; Όχι, θα σε ρώταγαν και για το timing!
Και ‘συ, ρε εκβιαστή, αντί να τους αποδείξεις πόσο ανώτερος άνθρωπος είσαι ως παιδαγωγός και να γυρίσεις και το άλλο μάγουλο, απαντάς με εβραϊκό κώδικα και μωσαϊκό νόμο; Αυτά μαθαίνεις στα παιδιά, χριστιανέ της συμφοράς; Και μόνο γι’ αυτό, ρε… μασόνε, θά ‘πρεπε να σε απολύσουν!
Τι νομίζεις ότι είσαι, βρε φτωχομπινέ; Ποια πιστεύεις ότι είναι η υπεραξία του προϊόντος που παράγεις εσύ και η φάρα σου; Όλων μαζί οι απολαβές ούτε ένα υποβρύχιο από αυτά τα ελαττωματικά τύπου «Παπανικολής», που πάσχουν από τη νόσο των υποβρυχίων (που παραδέχονται τώρα και οι καλοί Γερμανοί επιστήμονες με αφορμή παρόμοιο περιστατικό στην Πορτογαλία), δεν αξίζετε!
Εδώ καταδέχονται να ασχοληθούν μαζί σου οι «θεσμοί» αυτής της χώρας, η ναυαρχίδα του συγκροτήματος Λαμπράκη «Τα Νέα», το Μega, τα ιερά και τα όσια αυτού του τόπου, τα σα εκ των σων, και ‘σύ κωφεύεις; Γιατί, βρε, έχουν κανά συμφέρον αυτοί οι άνθρωποι από την εκάστοτε κυβέρνηση; Σε τι να ευελπιστούν; Σε καμιά προμήθεια του Δημοσίου, μήπως, φαντάζεσαι, ποταπό, καχύποπτο ανθρωπάκι; Δεν τους ακούς ούτε αυτούς;
Άκου, τότε, αυτιστική περίπτωση, τη φωνή της λογικής, τον Άδωνι Γεωργιάδη! Δεν την ακούς ούτε αυτή; Άκου, τουλάχιστον, την ψύχραιμη φωνή της ΔΗΜ.ΑΡ., άκου, επιτέλους, τη φωνή της εργατικής συνείδησης, το ΠΑΜΕ, διότι αν δεν πιστεύεις σ’ αυτή τη ζωή, την καπιταλιστική, άκου αυτούς που σου υπόσχονται τη μετά θάνατον, κομμουνιστική…
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΠΟ:
Link : http://xenesglosses.eu/2013/05/akou-kathigitako/#ixzz2TTGTWHpH
ΜΑΡΙΟΡΗ- Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008
Απ: Άκου, καθηγητάκο!
από ΜΑΡΙΟΡΗ Κυρ Μάης 19, 2013 12:22 pm
Εντάξει, ο αρθρογράφος αποτυπώνει πολλές αλήθειες. Που ίσως στους άσχετους με την εκπαίδευση να φαίνονται τραβηγμένες. Το κακό όμως είναι ότι υπάρχουν και χειρότερα που το άρθρο δε θέλησε να αναφέρει. Κι αυτές τις μέρες, με την επαπειλούμενη απεργία της ΟΛΜΕ, έγιναν περισσότερα, αποκαλύπτοντας το βόρβορο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Ένας βόρβορος που δεν απειλεί μόνο τον καθηγητάκο, απειλεί τα παιδιά και τη νεολαία και το μέλλον αυτού του λαού. Για όσους τουλάχιστον αντιλαμβάνονται το ρόλο της παιδείας και των δασκάλων. Όσων δηλαδή δυστυχισμένων διασώζουν στοιχειώδη λογική και βλέπουν το βάθος των πραγμάτων, ποιος είναι ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των νέων μέτρων.
Σας μεταφέρω μερικά από αυτά που άκουσα τούτες τις σκοτεινές ημέρες:
1. Φύλακας σχολείου για την επιστράτευση: "Καλά τους έκαναν, να τους απολύσουν όλους!"
Ούτε που του περνάει από το μυαλό του ότι σύντομα έρχεται και η δική του σειρά. Ούτε καν θυμάται ότι λίγο καιρό νωρίτερα υπήρχε και άλλος φύλακας στο ίδιο σχολείο που είχε πτυχίο καθηγητή. Μα λόγω ανεργίας βρέθηκε να κάνει το φύλακα. Δε σκέφτεται ο φουκαράς πως αν απολυθούν όχι όλοι που επιθυμεί, μα οι 10.000 που είναι το λογικό αποτέλεσμα του μέτρου της αύξησης του ωραρίου κατά 2 ώρες, δε θα καταλήξουν στον καιάδα της Σπάρτης αλλά στον καιάδα της ανεργίας και θα βγουν σε αναζήτηση εργασίας. Όποιας εργασίας, όταν ο άνθρωπος πεινάει δεν τον νοιάζει ποια δουλειά θα κάνει. Εξάλλου η δουλειά δεν είναι ντροπή και εγώ που το γράφω έχω καθαρίσει και τουαλέτες στη ζωή μου. Ποιον θα προτιμήσουν τότε οι εργοδότες; αυτόν που έχει ένα απολυτήριο λυκείου ή τον άλλον που έχει χαρτί πανεπιστημίου;
Ο ίδιος άνθρωπος, ο φύλακας σχολείου, δε σκέφτεται επίσης καθόλου πως είναι πατέρας με παιδιά. Και πως σ' αυτή τη βαρβαρότητα που προσυπογράφει ελαφρά τη καρδία, σύντομα θα βρεθούν κι εκείνα. Κι ένας άλλος συνάνθρωπος με την ίδια ακηδία θα επικροτεί τη δική τους ανεργία.
Και δεν είναι απλά αδυναμία λογικών σκέψεων και συμπερασμάτων του φουκαρά του φύλακα και απόφοιτου κάποτε λυκείου. Εδώ έχει χαθεί ακόμη και η πατροπαράδοτη σοφία αυτού του λαού που έλεγε κάποτε: "Ό,τι ακούς στου γείτονά σου, πάντεχε και στα δικά σου!" Δεν είναι λοιπόν απλά έλλειμμα παιδείας μα τεράστιο κενό ανθρωπιάς. Και αντί του πολιτισμού που γέννησε κάποτε τούτος ο τόπος, με κορωνίδα το "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος", έχουμε το νόμο της ζούγκλας και το "ο θάνατός σου ζωή μου", όπως φαίνεται και από το επόμενο παράδειγμα...
2. Περαστικές κυριούλες στο δρόμο: Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της Ηγουμενίτσας κάνουν πορεία στους δρόμους της πόλης και φωνάζουν συνθήματα κατά των απολύσεων, της επιστράτευσης, της λιτότητας... Οι κυριούλες βλέποντας τους διαδηλωτές λένε η μία στην άλλη: "Άντε να διώξουν αυτούς, να διοριστούν τα παιδιά μας!" Είδες τι σου έλεγα; Ο νόμος της ζούγκλας. Να φάμε ο ένας τον άλλο. Ανθρωποφάγοι ξανά. Εκεί μας έχουν φέρει. Κι όχι μόνο οι πατεράδες μα και οι μανάδες ακόμη ξεχνούν πως πατέρα και μάνα έχουν και όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου. Κι απορούμε μετά για τη Μανωλάδα. Όταν ο νεοέλληνας έχει φτάσει στο σημείο της πλέον ανάλγητης συμπεριφοράς ακόμη και προς το συνέλληνα.
Και όμως υποτίθεται είμαστε χριστιανοί οι νεοέλληνες. Και πως ο χριστιανισμός έχει σύνθημά του την αγάπη στον άνθρωπο. Έχει πραγματικά; Πώς τότε καταντήσαμε εδώ; Στον αντίποδα και του ελληνικού πολιτισμού και των χριστιανικών αξιών; Με τόση ελληνοχριστιανική αγωγή;
3. Σερβιτόρος σε εξοχική ταβέρνα της Ηγουμενίτσας: "Δεν κάνουν τίποτε οι δάσκαλοι. Συνέχεια κάθονται. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι."
Του εξηγώ ότι αυτό το καθισιό δε γίνεται για τους δασκάλους μα για τα ίδια τα παιδιά.
Και με αποστομώνει: "Να τους στείλουν το καλοκαίρι να δουλέψουν στην εφορεία, σε ένα υπουργείο, στο δήμο..."
Λίγο αργότερα με ενημερώνει πως ο ίδιος έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, οικονομικά, δούλεψε αρκετά χρόνια εξωτερικό, και τώρα για προσωπικούς λόγους αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Και να δουλεύει ως γκαρσόνι. Όταν και εφόσον υπάρχει δουλειά.
Και σε ρωτώ, λογικό δεν είναι να καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτό που έπαθε ο ίδιος θα πρέπει να το πάθουν και οι άλλοι; Τι θα πει, καθηγητάκο μου, σπούδασες; Ξέρεις πόσοι άλλοι σ' αυτή τη χώρα έχουν σπουδάσει και έχουν διπλώματα; Και όμως δουλεύουν σε δουλειές του ποδαριού που θα μπορούσε να κάνει και ένας απόφοιτος δημοτικού.
Και για να μη μιλάω γενικά και αόριστα. Θα σου μιλήσω για μένα. Τελείωσα κάποτε το λύκειο και επέλεξα να σπουδάσω στην Ανώτερη Δημόσια Σχολή Πλοιάρχων. 1978 - 1980. Τελείωσα και πήρα το χαρτί μετά πολλών επαίνων. Από τον ίδιο τον τότε υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, τον κ. Φικιώρη. Βλέπεις η τότε κυβέρνηση, της Νέας Δημοκρατίας βεβαίως βεβαίως, έδινε μεγάλη σημασία στην προσέλκυση γυναικών στη ναυτιλία.
Τον βλέπεις εδώ τον κ. Φικιώρη, τον εκπρόσωπο της ελληνικής Πολιτείας, μαζί με τους άλλους επίσημους, στην αναμνηστική φωτογραφία από την απονομή πτυχίων. Εμείς τότε νομίζαμε ότι είναι χαρτί για να βρούμε δουλειά, να κάνουμε καριέρα, στη μεγάαααααααλη ελληνική εμπορική ναυτιλία!!! Και τελικά ήταν εισιτήριο για την ανεργία...
Κάποιες από τις κοπέλες αυτές, με τις άσπρες στολές και τα μεγάλα όνειρα, κατάφεραν να ταξιδέψουν για ένα διάστημα, να πάρουν και τα επόμενα χαρτιά, του ανθυποπλοιάρχου που πήρα κι εγώ, και ελάχιστες του υποπλοιάρχου. Στου καπετάνιου δεν έφτασε καμία από τη δική μου σειρά, την πρώτη σειρά Ελληνίδων που σπούδασαν σε Δημόσιες Σχολές Πλοιάρχων. (Το πέτυχαν βέβαια αργότερα κάποιες από τις επόμενες σειρές.) Άλλες δεν κατάφεραν να βρουν καθόλου δουλειά. Μα όλες ανεξαιρέτως κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε άλλο επάγγελμα. Κι όχι γιατί σταμάτησε να μας αρέσει η θάλασσα. Και το χειρότερο: όχι γιατί δεν υπήρχε δουλειά στα ελληνικά καράβια! Εδώ σε θέλω να λύσεις το αίνιγμα!
Πώς γίνεται ένα κράτος να μορφώνει για χρόνια το ανθρώπινο δυναμικό του και να το προετοιμάζει να αναλάβει θέση στην παραγωγή και μάλιστα σε τομέα σημαντικό για την εθνική του οικονομία, όπως είναι η ναυτιλία για την Ελλάδα, και όλα να πηγαίνουν στο βρόντο;
Κάτσε και υπολόγισε με νου σου πόσα στοίχισε στο κράτος η εκπαίδευση τόσων κοριτσιών, και στην τσέπη του φορολογούμενου Έλληνα. Βάλε καθηγητές, βιβλία, εποπτικά μέσα, κτιριακές εγκαταστάσεις, εκπαιδευτικά ταξίδια με το ιστιοφόρο Ευγένιος Ευγενίδης, στολές κλπ.
Βάλε ακόμη πόσα ξόδεψαν οι οικογένειές μας. Βάλε τον κόπο μας και τα όνειρά μας, τα παραφουσκωμένα από τις εξαγγελίες των πολιτικών.
Μην ξεχάσεις τις μέρες και τις νύχτες μας στη θάλασσα. Να πολεμάμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε να γίνουμε καπετάνιοι. Να υπακούμε αγόγγυστα εντολές και να δουλεύουμε ανάμεσα ουρανό και θάλασσα, με μπουνάτσα και με φουρτούνα. Με βάρδιες που κάποτε έφταναν και τις 48 ώρες συνεχόμενες. Έχεις δουλέψει, εσύ καθηγητάκο, τόσες ώρες συνεχόμενες; Κι έχεις δουλέψει μέσα σε κυκλώνα; Με τη θάλασσα να ορμάει να σε καταπιεί και τον αέρα να σκούζει;
Εντάξει, δε χρειάζεται να σου πω άλλα, ξέρεις τι σημαίνει η ζωή ενός ναυτικού. Και δεν είναι εκεί το νόημα. Μα στο αποτέλεσμα. Στην ανεργία.
Κι όταν ο τομέας εργασίας συνεχίζει να χρειάζεται χέρια και συνεχίζει να ανθοφορεί και να αποφέρει τεράστια κέρδη για τα αφεντικά.
Ξέρεις, καθηγητάκο, ότι το 1980 υπήρχαν 120.000 Έλληνες ναυτικοί και σήμερα είναι λιγότεροι από 20.000;
Ξέρεις ότι στο ίδιο διάστημα αυξήθηκε κατά πολύ ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών;
Εσύ, ο μορφωμένος, τι εξήγηση δίνεις;
Εσύ ειδικά, ο καθηγητάκος, που σήμερα απορείς από την ακηδία της κοινωνίας στα δικά σου προβλήματα;
Που περιμένεις να σε υποστηρίξουν. Γιατί εσύ είσαι ο δάσκαλος των παιδιών αυτής της κοινωνίας. Σπούδασες χρόνια για να κάνεις αυτό το επάγγελμα, και συνεχίζεις κάθε μέρα να επιμορφώνεσαι για να σταθείς επάξια στην έδρα. Και όμως τώρα σου λένε πως δε σε χρειάζονται πια!
Ξύπνα, καθηγητάκο. Δεν είσαι ο μόνος.
Ξύπνα, συνάδελφε. Γιατί εσύ ειδικά περνάς από τα χέρια σου όλους αυτούς που αύριο θα καταλήξουν στην ανεργία. Στο λέω εγώ που έχω πλέον 28 χρόνια υπηρεσία και οι πρώτοι μου μαθητές είναι σήμερα σαραντάρηδες. Και που είδα κάποτε την Αρετούλα, μαθήτρια του 10 στο δημοτικό, να δουλεύει γκαρσόνα σε καφενείο στην Αστυπάλαια. Και βλέπω την Πέρσα, ένα μυαλό ξυράφι, με πτυχίο με άριστα από ελληνικό πανεπιστήμιο, να βρίσκεται τώρα στας Ευρώπας. Υπάλληλος ξένης εταιρείας. Και τη Δέσποινα βλέπω, που τούτες τις μέρες δίνει εξετάσεις πανελλαδικές. Και βεβαίως βλέπω καθημερινά τα Πρωτάκια μου, τα αθώα τους μεγάλα μάτια.
Εσύ, ο δάσκαλος, ο παιδαγωγός, ξύπνα πανάθεμά σε. Δεν είναι τόσο απλό το πρόβλημα. Δεν είσαι εσύ και μόνο ο στόχος. Είμαστε όλοι! Και κυρίως στόχος είναι τα παιδιά! Το αύριο και το μέλλον.
Ο αγώνας σου, ο όποιος αγώνας, δεν μπορεί να γίνεται μόνο για τα δικά σου προβλήματα. Γιατί είναι ένα τόσο δα κομματάκι και μόνο του μεγάλου προβλήματος. Και γιατί είσαι ο ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που βράζουν στο ίδιο καζάνι.
Μην περιμένεις από τους άλλους τριγύρω να καταλάβουν πρώτοι τι περνάς. Εσύ πρέπει να καταλάβεις και εσύ να τους διδάξεις την αλήθεια. Δε σε σπούδασε τούτος ο λαός δάσκαλο για να του μάθεις τις καταλήξεις των ρημάτων ή πως βρίσκουμε τον όγκο της πυραμίδας. Περιμένει πολλά περισσότερα από σένα, τον καθηγητή και το δάσκαλο. Ειδικά σήμερα.
Και δεν περιμένει λόγια και μπλα μπλα. Θέλει έργα και το ζωντανό σου παράδειγμα. Γιατί αυτό θα πει αληθινός δάσκαλος. Να διδάσκει με τις πράξεις του. Μπορείς;
Μπορείς να γίνει το παράδειγμα και το πρότυπο του δοκιμαζόμενου λαού σου;
Αν δεν μπορείς, θέση για σένα δεν υπάρχει στην εκπαίδευση. Και δε μιλάω για τις θέσεις που μοιράζει το πολιτικό κατεστημένο. Αλλά για τη θέση "δάσκαλος" στη καρδιά του λαού σου και των μαθητών σου, σημερινών και παλιών.
Σαν εκείνο το Δάσκαλο που έχω κι εγώ στην καρδιά μου. Το Δημήτρη Λιαντίνη. Τον έχεις ακουστά; Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, την 1η Ιουνίου 1998, ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε. Κάποιοι λένε αυτοκτόνησε, μα κανείς δεν ήταν μπροστά για να μας το βεβαιώσει. Η ουσία όμως είναι στο γράμμα που άφησε φεύγοντας. Πως τον σκοτώνει το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενεάς.
Εσένα, καθηγητάκο, σε σκοτώνει αυτό το έγκλημα;
Σπαράζει η καρδιά σου και στάζει αίμα μαύρο και πικρό;
Και είναι η ματιά σου δακρυσμένη;
Όταν βλέπεις στα θρανία τον Κώστα, τον Πέτρο, το Μάριο, την Αριστούλα, τη Γωγώ, τη Μαρία... δακρύζεις και σπαράζεις, καθηγητάκο, για όσα εμείς οι μεγάλοι τους ετοιμάσαμε και τα περιμένουν;
Ρωτάω ειδικά εσένα που τούτες τις μέρες βαράς αλύπητα τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ, τον άνθρωπο που τόλμησε να δακρύσει μπρος στις κάμερες. Τον είπες προδότη, τον είπες λιγόψυχο, πως έδωσε παράσταση, πως δε σε άφησε να κάνεις απεργία. Και τα δάκρυά του ακόμη τα λοιδόρησες. Και έβγαλες το συμπέρασμα πως πρέπει όλους τους παλιούς να τους ξηλώσουν από τα συνδικαλιστικά πόστα και να τα αναλάβεις εσύ, ο νέος!
Χα! τι περισσότερο είπε ο φύλακας του σχολείου; τι χειρότερο σκέφτηκε εκείνη η κυριούλα; Κι εσύ μία από τα ίδια είσαι! Και είσαι γιατί δεν ξέρεις να πονάς και να δακρύζεις για τον πόνο των άλλων. Είσαι ο εαυτούλης σου και μόνο. Δεν είσαι δάσκαλος! Και καλά θα κάνουν να σε απολύσουν. Και να προσλάβουν άλλους, πιθανόν να βγουν καλύτεροι... Γιατί εσύ δεν κάνεις τίποτε και καλύτερα να πας κι εσύ γκαρσόνι.
Ξύπνα, καθηγητάκο. Και πάρε στα χέρια σου όχι μόνο τη ζωή σου, μα τις ζωές των ανθρώπων του λαού σου και κυρίως τις ζωές των παιδιών. Δώσε αυτή τη μάχη σήμερα. Γιατί αυτός είναι ο τωρινός πόλεμος. Της επιβίωσης της ίδιας της Ελλάδας. Κι όχι απλά του κλάδου σου.
Όταν και αν το αποφασίσεις, δε θα είσαι πια μόνος.
Σε περιμένουν, καθηγητάκο! Ολόκληρη η κοινωνία περιμένει από σένα. Να κάνεις την αρχή...
Θα την κάνεις;
Ένας βόρβορος που δεν απειλεί μόνο τον καθηγητάκο, απειλεί τα παιδιά και τη νεολαία και το μέλλον αυτού του λαού. Για όσους τουλάχιστον αντιλαμβάνονται το ρόλο της παιδείας και των δασκάλων. Όσων δηλαδή δυστυχισμένων διασώζουν στοιχειώδη λογική και βλέπουν το βάθος των πραγμάτων, ποιος είναι ο πραγματικός στόχος όλων αυτών των νέων μέτρων.
Σας μεταφέρω μερικά από αυτά που άκουσα τούτες τις σκοτεινές ημέρες:
1. Φύλακας σχολείου για την επιστράτευση: "Καλά τους έκαναν, να τους απολύσουν όλους!"
Ούτε που του περνάει από το μυαλό του ότι σύντομα έρχεται και η δική του σειρά. Ούτε καν θυμάται ότι λίγο καιρό νωρίτερα υπήρχε και άλλος φύλακας στο ίδιο σχολείο που είχε πτυχίο καθηγητή. Μα λόγω ανεργίας βρέθηκε να κάνει το φύλακα. Δε σκέφτεται ο φουκαράς πως αν απολυθούν όχι όλοι που επιθυμεί, μα οι 10.000 που είναι το λογικό αποτέλεσμα του μέτρου της αύξησης του ωραρίου κατά 2 ώρες, δε θα καταλήξουν στον καιάδα της Σπάρτης αλλά στον καιάδα της ανεργίας και θα βγουν σε αναζήτηση εργασίας. Όποιας εργασίας, όταν ο άνθρωπος πεινάει δεν τον νοιάζει ποια δουλειά θα κάνει. Εξάλλου η δουλειά δεν είναι ντροπή και εγώ που το γράφω έχω καθαρίσει και τουαλέτες στη ζωή μου. Ποιον θα προτιμήσουν τότε οι εργοδότες; αυτόν που έχει ένα απολυτήριο λυκείου ή τον άλλον που έχει χαρτί πανεπιστημίου;
Ο ίδιος άνθρωπος, ο φύλακας σχολείου, δε σκέφτεται επίσης καθόλου πως είναι πατέρας με παιδιά. Και πως σ' αυτή τη βαρβαρότητα που προσυπογράφει ελαφρά τη καρδία, σύντομα θα βρεθούν κι εκείνα. Κι ένας άλλος συνάνθρωπος με την ίδια ακηδία θα επικροτεί τη δική τους ανεργία.
Και δεν είναι απλά αδυναμία λογικών σκέψεων και συμπερασμάτων του φουκαρά του φύλακα και απόφοιτου κάποτε λυκείου. Εδώ έχει χαθεί ακόμη και η πατροπαράδοτη σοφία αυτού του λαού που έλεγε κάποτε: "Ό,τι ακούς στου γείτονά σου, πάντεχε και στα δικά σου!" Δεν είναι λοιπόν απλά έλλειμμα παιδείας μα τεράστιο κενό ανθρωπιάς. Και αντί του πολιτισμού που γέννησε κάποτε τούτος ο τόπος, με κορωνίδα το "Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος", έχουμε το νόμο της ζούγκλας και το "ο θάνατός σου ζωή μου", όπως φαίνεται και από το επόμενο παράδειγμα...
2. Περαστικές κυριούλες στο δρόμο: Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές της Ηγουμενίτσας κάνουν πορεία στους δρόμους της πόλης και φωνάζουν συνθήματα κατά των απολύσεων, της επιστράτευσης, της λιτότητας... Οι κυριούλες βλέποντας τους διαδηλωτές λένε η μία στην άλλη: "Άντε να διώξουν αυτούς, να διοριστούν τα παιδιά μας!" Είδες τι σου έλεγα; Ο νόμος της ζούγκλας. Να φάμε ο ένας τον άλλο. Ανθρωποφάγοι ξανά. Εκεί μας έχουν φέρει. Κι όχι μόνο οι πατεράδες μα και οι μανάδες ακόμη ξεχνούν πως πατέρα και μάνα έχουν και όλα τα άλλα παιδιά του κόσμου. Κι απορούμε μετά για τη Μανωλάδα. Όταν ο νεοέλληνας έχει φτάσει στο σημείο της πλέον ανάλγητης συμπεριφοράς ακόμη και προς το συνέλληνα.
Και όμως υποτίθεται είμαστε χριστιανοί οι νεοέλληνες. Και πως ο χριστιανισμός έχει σύνθημά του την αγάπη στον άνθρωπο. Έχει πραγματικά; Πώς τότε καταντήσαμε εδώ; Στον αντίποδα και του ελληνικού πολιτισμού και των χριστιανικών αξιών; Με τόση ελληνοχριστιανική αγωγή;
3. Σερβιτόρος σε εξοχική ταβέρνα της Ηγουμενίτσας: "Δεν κάνουν τίποτε οι δάσκαλοι. Συνέχεια κάθονται. Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι."
Του εξηγώ ότι αυτό το καθισιό δε γίνεται για τους δασκάλους μα για τα ίδια τα παιδιά.
Και με αποστομώνει: "Να τους στείλουν το καλοκαίρι να δουλέψουν στην εφορεία, σε ένα υπουργείο, στο δήμο..."
Λίγο αργότερα με ενημερώνει πως ο ίδιος έχει τελειώσει πανεπιστήμιο, οικονομικά, δούλεψε αρκετά χρόνια εξωτερικό, και τώρα για προσωπικούς λόγους αναγκάστηκε να γυρίσει πίσω. Και να δουλεύει ως γκαρσόνι. Όταν και εφόσον υπάρχει δουλειά.
Και σε ρωτώ, λογικό δεν είναι να καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτό που έπαθε ο ίδιος θα πρέπει να το πάθουν και οι άλλοι; Τι θα πει, καθηγητάκο μου, σπούδασες; Ξέρεις πόσοι άλλοι σ' αυτή τη χώρα έχουν σπουδάσει και έχουν διπλώματα; Και όμως δουλεύουν σε δουλειές του ποδαριού που θα μπορούσε να κάνει και ένας απόφοιτος δημοτικού.
Και για να μη μιλάω γενικά και αόριστα. Θα σου μιλήσω για μένα. Τελείωσα κάποτε το λύκειο και επέλεξα να σπουδάσω στην Ανώτερη Δημόσια Σχολή Πλοιάρχων. 1978 - 1980. Τελείωσα και πήρα το χαρτί μετά πολλών επαίνων. Από τον ίδιο τον τότε υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας, τον κ. Φικιώρη. Βλέπεις η τότε κυβέρνηση, της Νέας Δημοκρατίας βεβαίως βεβαίως, έδινε μεγάλη σημασία στην προσέλκυση γυναικών στη ναυτιλία.
Τον βλέπεις εδώ τον κ. Φικιώρη, τον εκπρόσωπο της ελληνικής Πολιτείας, μαζί με τους άλλους επίσημους, στην αναμνηστική φωτογραφία από την απονομή πτυχίων. Εμείς τότε νομίζαμε ότι είναι χαρτί για να βρούμε δουλειά, να κάνουμε καριέρα, στη μεγάαααααααλη ελληνική εμπορική ναυτιλία!!! Και τελικά ήταν εισιτήριο για την ανεργία...
Κάποιες από τις κοπέλες αυτές, με τις άσπρες στολές και τα μεγάλα όνειρα, κατάφεραν να ταξιδέψουν για ένα διάστημα, να πάρουν και τα επόμενα χαρτιά, του ανθυποπλοιάρχου που πήρα κι εγώ, και ελάχιστες του υποπλοιάρχου. Στου καπετάνιου δεν έφτασε καμία από τη δική μου σειρά, την πρώτη σειρά Ελληνίδων που σπούδασαν σε Δημόσιες Σχολές Πλοιάρχων. (Το πέτυχαν βέβαια αργότερα κάποιες από τις επόμενες σειρές.) Άλλες δεν κατάφεραν να βρουν καθόλου δουλειά. Μα όλες ανεξαιρέτως κάποια στιγμή αναγκαστήκαμε να αναζητήσουμε άλλο επάγγελμα. Κι όχι γιατί σταμάτησε να μας αρέσει η θάλασσα. Και το χειρότερο: όχι γιατί δεν υπήρχε δουλειά στα ελληνικά καράβια! Εδώ σε θέλω να λύσεις το αίνιγμα!
Πώς γίνεται ένα κράτος να μορφώνει για χρόνια το ανθρώπινο δυναμικό του και να το προετοιμάζει να αναλάβει θέση στην παραγωγή και μάλιστα σε τομέα σημαντικό για την εθνική του οικονομία, όπως είναι η ναυτιλία για την Ελλάδα, και όλα να πηγαίνουν στο βρόντο;
Κάτσε και υπολόγισε με νου σου πόσα στοίχισε στο κράτος η εκπαίδευση τόσων κοριτσιών, και στην τσέπη του φορολογούμενου Έλληνα. Βάλε καθηγητές, βιβλία, εποπτικά μέσα, κτιριακές εγκαταστάσεις, εκπαιδευτικά ταξίδια με το ιστιοφόρο Ευγένιος Ευγενίδης, στολές κλπ.
Βάλε ακόμη πόσα ξόδεψαν οι οικογένειές μας. Βάλε τον κόπο μας και τα όνειρά μας, τα παραφουσκωμένα από τις εξαγγελίες των πολιτικών.
Μην ξεχάσεις τις μέρες και τις νύχτες μας στη θάλασσα. Να πολεμάμε να αποδείξουμε ότι αξίζουμε να γίνουμε καπετάνιοι. Να υπακούμε αγόγγυστα εντολές και να δουλεύουμε ανάμεσα ουρανό και θάλασσα, με μπουνάτσα και με φουρτούνα. Με βάρδιες που κάποτε έφταναν και τις 48 ώρες συνεχόμενες. Έχεις δουλέψει, εσύ καθηγητάκο, τόσες ώρες συνεχόμενες; Κι έχεις δουλέψει μέσα σε κυκλώνα; Με τη θάλασσα να ορμάει να σε καταπιεί και τον αέρα να σκούζει;
Εντάξει, δε χρειάζεται να σου πω άλλα, ξέρεις τι σημαίνει η ζωή ενός ναυτικού. Και δεν είναι εκεί το νόημα. Μα στο αποτέλεσμα. Στην ανεργία.
Κι όταν ο τομέας εργασίας συνεχίζει να χρειάζεται χέρια και συνεχίζει να ανθοφορεί και να αποφέρει τεράστια κέρδη για τα αφεντικά.
Ξέρεις, καθηγητάκο, ότι το 1980 υπήρχαν 120.000 Έλληνες ναυτικοί και σήμερα είναι λιγότεροι από 20.000;
Ξέρεις ότι στο ίδιο διάστημα αυξήθηκε κατά πολύ ο στόλος των Ελλήνων εφοπλιστών;
Εσύ, ο μορφωμένος, τι εξήγηση δίνεις;
Εσύ ειδικά, ο καθηγητάκος, που σήμερα απορείς από την ακηδία της κοινωνίας στα δικά σου προβλήματα;
Που περιμένεις να σε υποστηρίξουν. Γιατί εσύ είσαι ο δάσκαλος των παιδιών αυτής της κοινωνίας. Σπούδασες χρόνια για να κάνεις αυτό το επάγγελμα, και συνεχίζεις κάθε μέρα να επιμορφώνεσαι για να σταθείς επάξια στην έδρα. Και όμως τώρα σου λένε πως δε σε χρειάζονται πια!
Ξύπνα, καθηγητάκο. Δεν είσαι ο μόνος.
Ξύπνα, συνάδελφε. Γιατί εσύ ειδικά περνάς από τα χέρια σου όλους αυτούς που αύριο θα καταλήξουν στην ανεργία. Στο λέω εγώ που έχω πλέον 28 χρόνια υπηρεσία και οι πρώτοι μου μαθητές είναι σήμερα σαραντάρηδες. Και που είδα κάποτε την Αρετούλα, μαθήτρια του 10 στο δημοτικό, να δουλεύει γκαρσόνα σε καφενείο στην Αστυπάλαια. Και βλέπω την Πέρσα, ένα μυαλό ξυράφι, με πτυχίο με άριστα από ελληνικό πανεπιστήμιο, να βρίσκεται τώρα στας Ευρώπας. Υπάλληλος ξένης εταιρείας. Και τη Δέσποινα βλέπω, που τούτες τις μέρες δίνει εξετάσεις πανελλαδικές. Και βεβαίως βλέπω καθημερινά τα Πρωτάκια μου, τα αθώα τους μεγάλα μάτια.
Εσύ, ο δάσκαλος, ο παιδαγωγός, ξύπνα πανάθεμά σε. Δεν είναι τόσο απλό το πρόβλημα. Δεν είσαι εσύ και μόνο ο στόχος. Είμαστε όλοι! Και κυρίως στόχος είναι τα παιδιά! Το αύριο και το μέλλον.
Ο αγώνας σου, ο όποιος αγώνας, δεν μπορεί να γίνεται μόνο για τα δικά σου προβλήματα. Γιατί είναι ένα τόσο δα κομματάκι και μόνο του μεγάλου προβλήματος. Και γιατί είσαι ο ένας από τους εκατοντάδες χιλιάδες που βράζουν στο ίδιο καζάνι.
Μην περιμένεις από τους άλλους τριγύρω να καταλάβουν πρώτοι τι περνάς. Εσύ πρέπει να καταλάβεις και εσύ να τους διδάξεις την αλήθεια. Δε σε σπούδασε τούτος ο λαός δάσκαλο για να του μάθεις τις καταλήξεις των ρημάτων ή πως βρίσκουμε τον όγκο της πυραμίδας. Περιμένει πολλά περισσότερα από σένα, τον καθηγητή και το δάσκαλο. Ειδικά σήμερα.
Και δεν περιμένει λόγια και μπλα μπλα. Θέλει έργα και το ζωντανό σου παράδειγμα. Γιατί αυτό θα πει αληθινός δάσκαλος. Να διδάσκει με τις πράξεις του. Μπορείς;
Μπορείς να γίνει το παράδειγμα και το πρότυπο του δοκιμαζόμενου λαού σου;
Αν δεν μπορείς, θέση για σένα δεν υπάρχει στην εκπαίδευση. Και δε μιλάω για τις θέσεις που μοιράζει το πολιτικό κατεστημένο. Αλλά για τη θέση "δάσκαλος" στη καρδιά του λαού σου και των μαθητών σου, σημερινών και παλιών.
Σαν εκείνο το Δάσκαλο που έχω κι εγώ στην καρδιά μου. Το Δημήτρη Λιαντίνη. Τον έχεις ακουστά; Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, την 1η Ιουνίου 1998, ο Λιαντίνης εξαφανίστηκε. Κάποιοι λένε αυτοκτόνησε, μα κανείς δεν ήταν μπροστά για να μας το βεβαιώσει. Η ουσία όμως είναι στο γράμμα που άφησε φεύγοντας. Πως τον σκοτώνει το έγκλημα σε βάρος της αθώας νέας γενεάς.
Εσένα, καθηγητάκο, σε σκοτώνει αυτό το έγκλημα;
Σπαράζει η καρδιά σου και στάζει αίμα μαύρο και πικρό;
Και είναι η ματιά σου δακρυσμένη;
Όταν βλέπεις στα θρανία τον Κώστα, τον Πέτρο, το Μάριο, την Αριστούλα, τη Γωγώ, τη Μαρία... δακρύζεις και σπαράζεις, καθηγητάκο, για όσα εμείς οι μεγάλοι τους ετοιμάσαμε και τα περιμένουν;
Ρωτάω ειδικά εσένα που τούτες τις μέρες βαράς αλύπητα τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ, τον άνθρωπο που τόλμησε να δακρύσει μπρος στις κάμερες. Τον είπες προδότη, τον είπες λιγόψυχο, πως έδωσε παράσταση, πως δε σε άφησε να κάνεις απεργία. Και τα δάκρυά του ακόμη τα λοιδόρησες. Και έβγαλες το συμπέρασμα πως πρέπει όλους τους παλιούς να τους ξηλώσουν από τα συνδικαλιστικά πόστα και να τα αναλάβεις εσύ, ο νέος!
Χα! τι περισσότερο είπε ο φύλακας του σχολείου; τι χειρότερο σκέφτηκε εκείνη η κυριούλα; Κι εσύ μία από τα ίδια είσαι! Και είσαι γιατί δεν ξέρεις να πονάς και να δακρύζεις για τον πόνο των άλλων. Είσαι ο εαυτούλης σου και μόνο. Δεν είσαι δάσκαλος! Και καλά θα κάνουν να σε απολύσουν. Και να προσλάβουν άλλους, πιθανόν να βγουν καλύτεροι... Γιατί εσύ δεν κάνεις τίποτε και καλύτερα να πας κι εσύ γκαρσόνι.
Ξύπνα, καθηγητάκο. Και πάρε στα χέρια σου όχι μόνο τη ζωή σου, μα τις ζωές των ανθρώπων του λαού σου και κυρίως τις ζωές των παιδιών. Δώσε αυτή τη μάχη σήμερα. Γιατί αυτός είναι ο τωρινός πόλεμος. Της επιβίωσης της ίδιας της Ελλάδας. Κι όχι απλά του κλάδου σου.
Όταν και αν το αποφασίσεις, δε θα είσαι πια μόνος.
Σε περιμένουν, καθηγητάκο! Ολόκληρη η κοινωνία περιμένει από σένα. Να κάνεις την αρχή...
Θα την κάνεις;
ΜΑΡΙΟΡΗ- Αριθμός μηνυμάτων : 5300
Εγγραφή : 13/01/2008
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης|
|
|