Η ΛΑΜΑΡΙΝΙΑΣΗ ΚΑΙ ΤΑ NON PAPER (μια ιστορία για ναυτικούς, βασιλοπούλες, ταύρους και μινώταυρους αλλά και τις αρχοντοπούλες που τις έλεγαν ΟΛΜΕ και ΔΟΕ)

Κοίτα, έχουν μια κάποια "λογική" αυτές οι απαντήσεις. Την ίδια που επέβαλε την κήρυξη πολιτικής επιστράτευσης των καθηγητών γιατί σκέφτονταν να κάνουν απεργία.

Όμοια λοιπόν και η ΟΛΜΕ, κατά τον αρθρογράφο του non paper, χρώσταγε να κηρύξει απεργία γιατί υπήρχαν φήμες πως θα αυξηθεί το ωράριο των καθηγητών. Κι όχι να μένει απλώς σε προφορικές δηλώσεις προς τον υπουργό και σε ανακοινώσεις. Και φυσικά να μην περιμένει πρώτα να κατατεθεί ως νόμος του κράτους.

Θέλει φαντασία σου λέω σήμερα. Πολύ πεζή την κάναμε τη ζωή μας. Να διαβάζεις τα μάτια του άλλου και να αντιδράς και μόνο στην υποψία του τι πέρασε από το μυαλό του!

Και θα σου δώσω ένα παράδειγμα.

Δούλευα που λες κάποτε σε ένα καράβι. Από το μεγάλα και που ταξιδεύουν μήνες ανάμεσα ουρανό και θάλασσα και μόνο για λίγες ώρες πιάνουν λιμάνι.

Όλο το πλήρωμα, καταλαβαίνεις, ήταν στα όριά του. Λαμαρινίαση το λένε αυτό το σύμπτωμα οι ίδιοι οι ναυτικοί. Και έχει σαν αποτέλεσμα ο άνθρωπος να καταντά σαν ζώο. Όμοια με τους φυλακισμένους και τα παιδιά που μεγαλώνουν σε κλειστά ιδρύματα.

Σε τέτοιες φάσεις οι καλημέρες κόβονται και αντί για συζητήσεις ακούς γρυλίσματα. Κατά διαστήματα η μονοτονία διακόπτεται από βρισιές και καμιά φορά το επεισόδιο καταλήγει και σε χειροδικία. Βλέπεις επίσης τους ανθρώπους αξύριστους και αχτένιστους και με βλέμμα θολό. Κάποιοι προσπαθούν να κρατηθούν από το ποτό, άλλοι δε διστάζουν να χρησιμοποιούν και πιο σκληρές ουσίες.

Παράλληλα εντείνονται οι πιέσεις από τους ανώτερους στους κατώτερους και στο στιλ που στο στρατό οι φαντάροι οι παλιοί κάνουν καψόνια στους νεότερους. Σε κάθε περίπτωση την πληρώνει ο πιο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας, γνωστό φαινόμενο σε μας τους εκπαιδευτικούς και στα πλαίσια του πολυσυζητημένου στις μέρες μας σχολικού εκφοβισμού.

Καμιά φορά δε λείπουν και τα χειρότερα, άνθρωποι που δεν αντέχουν και βάζουν τέρμα στη ζωή τους. Κι άλλοι που κάνουν το μοιραίο κλικ στον εγκέφαλο και σαλτάρουν.

Για μια γυναίκα και μάλιστα νεαρή, όπως ήμουν κι εγώ τότε, γύρω στα 20, είναι πραγματικός γολγοθάς να ζει μια τέτοια κατάσταση. Περισσότερο από κάθε άλλον τραβά πάνω της το ξέσπασμα των τεντωμένων νεύρων. Προσπαθούσα λοιπόν με κάθε τρόπο να είμαι ευγενική με όλους και να κάνω όσο καλύτερα μπορούσα τη δουλειά μου. Δεν ήξερα όμως, όπως δεν ήξερε και πιάστηκε αδιάβαστη και η ΟΛΜΕ, πως χρειάζεται και φαντασία! Και να τι έπαθα:

Βρίσκω μια μέρα κάτω από την πόρτα μου ένα ραβασάκι. Με ξεδιάντροπη ερωτική πρόταση από κάποιον ανώνυμο... Με καλούσε να περάσουμε καλά και να διασκεδάσουμε σεξουαλικά τη μαύρη και άχαρη ζωή μας. Να δώσουμε μια αμοιβαία λύση στο κοινό πρόβλημα της κλεισούρας και της μοναξιάς.

Εξάλλου και η τηλεόραση όλον αυτόν τον καιρό διατυμπάνιζε πως η τρόικα επιθυμεί απολύσεις! Δεν έπρεπε να το φανταστεί η ΟΛΜΕ πως θα της έρθει τελικά το ... ραβασάκι;

Ακούστε τώρα και τη συνέχεια. Με τον επίδοξο εραστή μου. Μπορεί με τη φαντασία να μην τα πήγαινα καλά, αλλά η κατάσταση με ανάγκασε να βρω με κάθε τρόπο αυτόν που με πρόσβαλε και να του δώσω την κατάλληλη απάντηση. Λόγω της θέσης μου χρειάστηκε κάποια στιγμή να συγκεντρώσω ιδιόχειρα σημειώματα όλου του πληρώματος που δήλωναν τι ποσότητες αλκοόλ και τσιγάρων είχαν στην καμπίνα τους. Κάποιο λιμάνι πλησιάζαμε και οι αρχές ήθελαν να ξέρουν, όπως και στα αεροδρόμια, τι κουβαλά ο κάθε επισκέπτης. Πιάνω λοιπόν το ραβασάκι το ανώνυμο και το βάζω δίπλα δίπλα με τις δηλώσεις. Εύκολα βρήκα τον άγνωστο επιστολογράφο.

Πάω και τον συναντώ. Και του λέω στα ίσια και κατάμουτρα την ερώτηση. Γιατί έγραψε ένα τέτοιο χυδαίο σημείωμα. Για ποια με πέρασε!

Ντράπηκε, κοκκίνισε, και έριξε κάτω τα μάτια. Ένας νεαρός δόκιμος μηχανής ήταν, καλό παιδί κατά βάθος, κι όχι αλήτης. Άλλο που η λαμαρινίαση τού έκανε το μυαλό κουρκούτι και τη συμπεριφορά του ζωώδη.

Και μου εξήγησε όταν κατάφερε να ξαναβρεί τη λαλιά του πως νόμιζε ότι και εγώ τον γούσταρα. Γιατί μια μέρα στο σαλόνι του καραβιού τον κοίταξα, είπε, γελώντας!

Κατάλαβες; Ιδού το έγκλημα. Είχα καταφέρει να κρατήσω ακόμη το γέλιο μου αντί να κοιτάω τους άλλους με τα ασπράδια*, που έλεγε η γιαγιά μου. Νομίζοντας πως αυτό το γέλιο θα είναι η ασπίδα μου. Και θα συγκρατήσω τους άλλους από άσχημες συμπεριφορές σε βάρος μου. Πού να φανταστώ ότι ακριβώς έτσι θα τους έδινα το λάθος μήνυμα πως τα θέλω κι εγώ...

Όμοια και η ΟΛΜΕ. Προσπαθούσε τόσον καιρό να μην βρεθούν τα μέλη της στο μάτι του κυκλώνα. Κρατώντας καλές σχέσεις και εξασκώντας με διπλωματική αβροφροσύνη τα καθήκοντά της. Πού να φανταστεί ότι έτσι αφήνει το μαντρί αφύλαχτο; Η καημένη!

Σε ρωτάω όμως. Όταν βλέπεις τριγύρω τους λύκους να ουρλιάζουν και να θέλουν αίμα, εσύ με ευγένειες και εθιμοτυπικές επισκέψεις προσπαθείς να κρατήσεις τα θηρία μακριά από τη δική σου στάνη; Να μη δαγκώσουν τα δικά σου αρνιά και να δαγκώσουν του γείτονα που το παίζει άγριος;

Αχ, κακομοίρη μου. Για τόσο κουτό τον έχεις το ... λύκο; Αυτός τη δουλειά του θέλει να κάνει, όπως και εκείνος ο δόκιμος της μηχανής. Δε θα σκεφτεί εσένα, μόνο τον εαυτό του. Και φυσικά θα αποφύγει τον άλλο που κρατά καλάσνικοφ και θα την πληρώσεις εσύ που βελάζεις μπεεεεεε μπεεεεεεε και κουνάς αφελώς την ουρά σου.

Βρε συ, δε θυμάσαι τι έπαθε κι εκείνη η βασιλοπούλα των αρχαίων μύθων; Που έπαιζε και γελούσε με τις φιληνάδες* της και την είδε ο Δίας και τη λιμπίστηκε; Πιάνει λοιπόν ο πανούργος και μεταμορφώνεται σε ένα καλόβολο λευκό ταύρο και ήρεμα και υπομονετικά περίμενε στην άκρη στο λιβάδι. Πάνε και τα κορίτσια από κοντά να χαζέψουν το ζώο. Αυτός όμως είχε βάλει στο μάτι την Ευρώπη, έτσι την έλεγαν τη βασιλοπούλα, και είχε έρθει η ώρα να δώσει το όνομά της σε μια ολόκληρη ήπειρο. Στεκόταν που λες αδιάφορος στα άλλα κορίτσια μα στην Ευρώπη ήταν όλο γλύκες και τσαλιμάκια. Ξεθαρρεύει αυτή και χοπ, ανεβαίνει στην πλάτη του ταύρου. Τη συνέχεια την ξέρεις. Δρόμο πήρε το ταυρί το παμπόνηρο, δρόμο άφησε, και η Ευρώπη χτυπιότανε αδίκως στη ράχη του και έκλαιγε τη μοίρα της που δε φαντάστηκε τι είναι σε θέση να της κάνει ο ταύρος! (κι αν θέλουμε την πιστεύουμε... )

Τώρα, που τη βασιλοπούλα τη λένε ΟΛΜΕ, και τόσα χρόνια καμάρωνε που είχε το προνόμιο να την κανακεύουν με λιγότερο διδακτικό ωράριο από τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας, "εμείς είμαστε καθηγητές έλεγαν, έχουμε αυξημένα επιστημονικά προσόντα και κάνουμε πιο δύσκολη δουλειά από έναν δασκαλάκο!", βλέπουμε σε ριμέικ τον παλιό μύθο. Και τον ταύρο να οδηγεί την αρχοντοπούλα την αφελή στην Ευρώπη και πάλι. Την άλλη Ευρώπη. Την ενωμένη. Και στα νέα τερτίπια τα εργασιακά.

Μαθαίνουμε μάλιστα πως άρχισαν και τα όργανα. Και ζητάνε από τους καθηγητές πριν ακόμη ξεκινήσει η επιβολή των δύο επιπλέον ωρών διδασκαλίας, να μένουν στο σχολείο 8 με 2. Κάπου ακούστηκε, κατά Ροδόπη μεριά, πως τους είπαν μένουν και ως τις εννιάμισι το βράδυ! Επιστράτευση γαρ! Και τιμωρία της άτακτης ΟΛΜΕ που της πέρασε τελευταία στιγμή από το μυαλό να κόψει τις γλύκες και να αρχίσει τις αγριάδες.

Το χειρότερο όμως είναι το άλλο. Αυτό που γίνεται πίσω στο λιβάδι και στις δήθεν φιληνάδες της ΟΛΜΕ. Που ακόμη να καταλάβουν ότι έρχεται οσονούπω και η σειρά τους και συνεχίζουν σε στιλ τρεις γελούν και δυο χορεύουν. Μάλιστα τις προάλλες η πιο άμυαλη από αυτές, η ΔΟΕ, καμάρωνε με τα δημοσιεύματα πως τάχα και καλά η αφεντιά της είναι πιο συνετή και ακραία επιστημονική με αποτέλεσμα να μην της επιβάλλουν αύξηση ωραρίου.

Είδες που σου λέω ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται και οι αρχαίοι μύθοι είναι σοφοί;

Σε αντίθεση με το θλιβερό σήμερα που η σοφία έχει δώσει τη θέση της στην κουτοπονηριά σαν και αυτή που η ΔΟΕ και πάλι διαλάλησε πριν λίγες μέρες για απεργιακή συμπόρευση με την ΟΛΜΕ:

Μόνο που η ΟΛΜΕ βρίσκεται ήδη στην αρένα. Και ο ταύρος εκεί. Ενώ η ΔΟΕ παρακολουθεί από την κερκίδα. Τι της ζητάει; Να ανεμίσει τα κόκκινα λάβαρα και μόνο τότε θα φιλοτιμηθεί η ΔΟΕ να δώσει χείρα βοηθείας; Όταν ο ταύρος θα έχει βάλει κάτω την ΟΛΜΕ; Και με τη ΔΟΕ εκ του ασφαλούς και έξω απ' το χορό;

Χρειάζεται φαντασία ακόμα και όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι; Ακόμα και όταν βλέπεις το θηρίο εσύ ψάχνεις για την πατουλιά του; Εδώ πλέον τα πράγματα είναι τελείως ξεκάθαρα. Και οι ταύροι είναι γνωστό πως δε ρουπώνουν* εύκολα. Αντίθετα όσο τρώνε τόσο τους ανοίγει η όρεξη. Σαν εκείνον τον παμπάλαιο, το Μινώταυρο. Το αποφώλιον τέρας. Που τον ταΐζανε διαρκώς με την αφρόκρεμα των νέων της Αθήνας κι όλο έτρωγε και χορτασμό δεν είχε ο αχαΐρευτος. Να σας θυμίσω τη λύση του δράματος; Ο μίτος. Ένα μίτο χρειαζόμαστε κι εμείς σήμερα για την έξοδο από το λαβύρινθο που μπλέξαμε.

Κι επειδή η Αριάδνη μας τελείωσε, μόνοι μας οφείλουμε να τον πλέξουμε.

Αλλιώς ας κάνουμε την προσευχή μας και να περιμένουμε να έρθει η σειρά μας.

Προσωπικά ούτε όταν ήμουν είκοσι χρονών κοριτσάκι και άπραγη δεν έμεινα να περιμένω να βρεθώ καμιά ώρα πεταμένη στη θάλασσα και τροφή για τα σκυλόψαρα. Έψαξα και βρήκα τον τρόπο να βάλω στη θέση του αυτόν που του είχε στρίψει η βίδα και με έβλεπε σαν ένα κομμάτι κρέας έτοιμο να το κατασπαράξουν. Άλλο που δεν του κρατάω κακία πια. Γιατί τιμωρήθηκε και πολύ σκληρά για την αθλιότητά του. Που λέτε, λίγο καιρό μετά εκδήλωσε σοβαρό αφροδίσιο νόσημα. Άρπαξε το παράσημο, που έλεγε και ο Καββαδίας. Σε κάποια μπάρα ή "παλιόσπιτο" του λιμανιού. Κι όχι μόνο αυτό, μα βρέθηκε και το φαρμακείο του καραβιού δίχως το κατάλληλο φάρμακο. Τον έκλεισε ο γραμματικός στο αναρρωτήριο και τις νύχτες τον ακούγαμε να σκούζει από τους πόνους. Μέχρι να φτάσουμε λιμάνι και να τον στείλουν σε σπιτάλι. Και ήμασταν μεσοπέλαγα και το ταξίδι μακρύ.

Ενοχές; Φυσικά και δεν είχα ενοχές. Δεν του έφταιγα εγώ. Δεν ήμουν εκεί για να προσφέρω ερωτικές υπηρεσίες. Ήμουν εκεί για να εργαστώ και να βγάλω το ψωμί μου. Με αξιοπρέπεια!

Όμοια τώρα από την πρώτη στιγμή τάχθηκα υπέρ της ΟΛΜΕ και της απεργίας ακόμη και μέσα στις εξετάσεις. Κι άσε το non paper να λέει διάφορα, δε μας αφορά. Ποια λάθη έκανε η ΟΛΜΕ ως τώρα... Ενδιαφέρει το τώρα τι γίνεται και ενδιαφέρει όλους μας γιατί ο κίνδυνος είναι κοινός και μεγάλος.

Ο ... ταύρος θα επανέλθει. Και αυτή τη φορά δε θα το παίζει καλούλης. Απλά θα βουτήξει με τα κέρατά του τον επόμενο. Κι ούτε θα επικαλεστεί αύξηση ωραρίου. Έχει πολλές ακόμη δικαιολογίες. Αύξηση αριθμού μαθητών, αξιολόγηση, επίορκοι... Η ουσία όμως ίδια: Απολύσεις!

Πόση φαντασία χρειάζεσαι για να το καταλάβεις αυτό; Σε σένα το λέω, που εξακολουθείς να γελάς αμέριμνα. Ή και με κρυφή χαρά γιατί την πάτησαν οι καθηγητές που μια ζωή μας υποτιμούσαν εμάς τους δασκάλους.

Σε σένα που δεν ξέρεις ότι κανείς δε γλιτώνει από τη "λαμαρινίαση". Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον βουτάει στις δαγκάνες της. Θα περιμένεις πρώτα να σε δαγκώσουν;

Άκου κι εμένα. Παθός μαθός. Και σταμάτα να γελάς. Πάρε τα μέτρα σου πριν τα πάρουν οι άλλοι για σένα.

Γιατί το ταξίδι κρατάει ακόμη πολύ. Και τα φάρμακα έχουν σωθεί.

Τα βογκητά πληθαίνουν μέρα τη μέρα. Μα δεν είσαι εσύ ο ένοχος. Σταμάτα να το παίζεις ψυχοπονιάρης. Δε φελάει.

Να πληρώσουν αυτοί που έφταιξαν. Ας πληρώσουν και οι άμυαλοι. (μπας και βάλουν μυαλό... )

Εσύ όμως ορκίστηκες υπακοή στο Σύνταγμα και στους νόμους και να κάνεις σωστά τη δουλειά σου. Κι όχι να γίνεις είλωτας και εξιλαστήριο θύμα.

Η κοινωνία τριγύρω λέει τα δικά της. Άστην να λέει. Τη δουλειά της θέλει να κάνει.

Εσύ ρώτα τη συνείδησή σου. Και μην αφήσεις να κατασπαράξουν το τελευταίο που σου έμεινε, την αξιοπρέπειά σου! Είσαι δάσκαλος εσύ. Κι οφείλεις να γίνεις πρότυπο για όλους μέσα στο χαμό. Να κρατηθείς στο ύψος σου και στο ύψος των περιστάσεων.

Αλλιώς, να ξέρεις. Κανέναν δε θα σώσεις και η "λαμαρινίαση" θα νικήσει. Και θα σε καταπιεί κι εσένα και όλους μας.