ΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΜΑΣ Ο ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΣΠΥΡΟΣ ΜΟΣΙΟΣ. Σπυράκο μου, καλό σου ταξίδι...

Θέλω να κλάψω, θέλω να φωνάξω πως είναι άδικο. Να φεύγουν άνθρωποι τόσο νέοι, άνθρωποι γεμάτοι ζωή, σαν το Σπύρο μας. Το Σπύρο που στήριξε στη Νέα Σμύρνη την προσπάθεια κατεβαίνουμε όλοι μαζί και ας ανήκουμε σε παρατάξεις ή και κόμματα. Ο Σπύρος από την ΠΑΣΚ, ο Χάρης από τη ΔΑΚΕ, η Μαρία από την αριστερή πτέρυγα. Γιατί εμείς ήμασταν κάθε μέρα στο ίδιο συγκρότημα. Δουλεύαμε σε διπλανές τάξεις. Μοιραζόμαστε τις ίδιες μικρές χαρές και λύπες της καθημερινότητας. Ή και τα μεγάλα γεγονότα της ζωής. Όλοι μαζί κλάψαμε το Γιώργο που μας έφυγε νωρίς. Και τώρα θα είναι εκεί πάνω οι δυο τους με το Σπυράκο μας και θα συνεχίζουν τα καλαμπούρια του σχολείου. Και πόσο καλαμπούρι είναι η ίδια η ζωή και οι ανόητες αντιπαραθέσεις για κόμματα και παρατάξεις.

Τον θυμάμαι ανύπαντρο ακόμη και γνωστό καρδιοκατακτητή. Με εκείνα τα ολόφωτα γαλάζια σου μάτια. Να προσπαθούμε με την Τασούλα να τον πείσουμε να παντρευτεί και να νοικοκυρευτεί. Κι εκείνος να μας τρελαίνει με τα γνωστά του καλαμπούρια πως θα ζήσει ελεύθερο πουλί. Λίγο καιρό όμως αργότερα μας μοίρασε προσκλήσεις. Και η Μαρία του έγινε και επίσημα σύντροφος της ζωής του. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ο Σπύρος μας έγινε και μπαμπάς. Ήρθε η Νατασούλα, το καμάρι του, να συμπληρώσει την οικογενειακή τους ευτυχία. Φοιτήτρια σήμερα πια η Νατάσα στο παιδαγωγικό, στα ίχνη του μπαμπά της. Και κολλητή και συμμαθήτρια με την κόρη του Γιώργου. Ποιος να μας το έλεγε όταν τα βλέπαμε ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα να τρέχουν στην αυλή του σχολείου τι έγραφε η μοίρα και για τις δυο;

Και ήταν θυμάμαι ο Σπύρος, καλοκαίρι και τότε, που τον συνάντησα τυχαία και μου είπε για την αρρώστια του Γιώργου. Και μαζί προσπαθούσαμε να συνέρθουμε από το σοκ...

Αργότερα ήρθε και η δεύτερη κόρη, η Μυρτούλα. Και ο Σπύρος πια ήταν και συνδικαλιστής. Βλεπόμασταν το πρωί στο σχολείο, ξανασυναντιόμασταν τα απογεύματα στο ΔΣ. Να φτιάξουμε έναν κόσμο πιο όμορφο για τα παιδιά, ένα καλύτερο αύριο για τον τόπο. Δε λείπαν και τα καβγαδάκια. Τα συνδικαλιστικά. Μα γρήγορα τα ξεχνούσαμε και θυμόμασταν εκείνα που μας ενώνουν. Τα πιο δυνατά και σημαντικά. Και όλοι μαζί παρέα βρισκόμασταν πότε στο σπίτι του ενός πότε στου άλλου, πότε σε κάποιο μαγαζάκι της Νέας Σμύρνης. Απλή η ζωή μας και απλά τα πράγματα που μας έδιναν χαρά.

Τώρα που ήταν να γυρίσω στην παλιά γειτονιά και το σχολείο μας, το Σπύρο έφερα πρώτο στο μυαλό. Η Τασούλα έχει ήδη βγει στη σύνταξη, ο Χάρης λείπει χρόνια στο Βέλγιο. Κι άλλοι σκόρπισαν αλλού. Σκεφτόμουν πως θα άρχιζε τα πειράγματα και θα γελάγαμε με τα νέα από τα "βουνά μου". Κοντοσυντοπίτης και ο Σπύρος, από το Στράτο του Αγρινίου. Και κάθε φορά που πέρναγα από τα μέρη του, λίγο πιο κάτω και η Βασιλική και το εξοχικό του Χάρη, τους έφερνα στο νου μου. Και τις μόνιμες προσκλήσεις του Σπύρου να σταματήσω όταν περνάω να πιούμε καφεδάκι στο χωριό του... Δεν έτυχε ποτέ. Για να έρθει τώρα ετούτος ο καφές, ο πικρός.

Κι εγώ να μην μπορώ ούτε στην κηδεία του να παρευρεθώ. Όντας ακόμη εδώ πάνω στα βουνά. Να του πω το στερνό αντίο. Ζήτησα από την Τασούλα να το κάνει. Να τον αποχαιρετήσει εκ μέρους μου. Και από εκείνη έμαθα πως θα είναι όλοι εκεί. Τούτη την ώρα. Για τον τελευταίο ασπασμό στο Σπύρο που πολύ αγαπήσαμε και πολύ μας αγάπαγε κι εκείνος. Κι έκανε τις μέρες μας στο σχολείο πιο φωτεινές. Με το γέλιο που δεν του έλειπε ποτέ. Ακόμη και στα δύσκολα.

Έτσι θα τον θυμάμαι πάντα το Σπύρο το Μόσιο. Το συνάδελφο στο σχολειό, το σύντροφο στο συνδικάτο, το φιλαράκι στην παρέα. Με ένα τεράστιο χαμόγελο. Και με δυο μάτια ίδια ολόλαμπρος ουρανός. Ένα μεγάλο παιδί. Με την αθωότητα των παιδιών και ντόμπρο σαν τους ανθρώπους του τόπου του. Έναν άνθρωπο γεμάτο ζωή. Κι αδύνατον να πιστέψω πως έφυγε για πάντα από κοντά μας.

Σπυράκο μου, καλό σου ταξίδι. Κι ελαφρύ το χώμα που σε λίγη ώρα θα σε σκεπάσει. Η μνήμη σου θα μείνει για πάντα ζωντανή στις καρδιές όλων όσων σε γνωρίσαμε. Άνθρωποι σαν εσένα δεν ξεχνιούνται!

Κι ο Θεός να δίνει κουράγιο στους αγαπημένους σου και δύναμη να αντέξουν το αναπάντεχο και τόσο σκληρό χτύπημα της μοίρας.