ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΡΓΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ "ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΑΠΕΡΓΗΣΩ"

Ειλικρινά κουράστηκα να ακούω τσιτάτα και διδαχές από τον κάθε άσχετο για το τι εστί απεργία. Και άλλο τόσο να βλέπω βιντεάκια με τίτλο "Σιγά μην απεργήσω" και άλλα ειρωνικά από βαρύγδουπους απεργολόγους που όλα τα κατέχουν και όλα τα μαχαιρώνουν.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Και να μην παραχαράζουμε άλλο την έννοια της απεργίας.

Η απεργία δεν είναι μια ακόμη λέξη στο λεξικό για να την ετυμολογήσω λεξιλογικά και μόνο.

Η απεργία είναι έννοια και όρος με βαρύ περιεχόμενο, όσο βαριά είναι η ιστορία της και το αίμα εκείνων που πότισαν τις μεγάλες απεργίες.

Δεν μπορεί λοιπόν να έρχεται ο κάθε χλεχλές και να μου μιλάει για απεργία με ύφος σαράντα καρδιναλίων όταν ο ίδιος δεν ανήκει καν στον κόσμο της εργασίας αλλά σε εκείνο το περίεργο είδος που αυτοαποκαλούνται συνδικαλιστές και το μόνο τους έργο είναι να βιδώνονται για χρόνια σε συνδικαλιστικές καρέκλες.

Όλοι αυτοί που ο κόσμος το έχει τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι πως ίδια λαμόγια είναι, μη σου πω και χειρότερα, από τους πολιτικούς. Και ίδια ευθύνη φέρουν για το σημερινό κατάντημα της χώρας.

Παριστάνουν, ναι, τους πολέμιους του συστήματος. Μα στην ουσία το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η θεσούλα τους η συνδικαλιστική. Μας σέρνουν σε απεργίες και το παίζουν μπροστάρηδες μα ο σκοπός τους είναι να εκμεταλλευτούν τους δικούς μας αγώνες για να παραστήσουν εκείνοι τους ήρωες και να μας λένε μετά "ψηφίστε με"!

Έτσι μεθοδευμένα καλλιεργούν την ψευδαίσθηση πως ίδιο πράγμα είναι η απεργία στο εργοστάσιο και ίδιο να απεργεί ο δημόσιος υπάλληλος ή ακόμη χειρότερα ο δάσκαλος του δημόσιου σχολειού.

Μα για βάλτε κάτω το μυαλό σας και σκεφτείτε. Όταν ο εργάτης τολμήσει να απεργήσει και σταματήσει να παράγει εμπορεύματα για το αφεντικό, μπορεί να χάνει το μεροκάματό του μα στην ουσία εκείνος που ζημιώνεται είναι ο εργοδότης. Και όχι μόνο γιατί ξεμένει από εμπόρευμα. Μα και γιατί από τον καιρό του Μαρξ είναι γνωστό πως ο εργάτης πληρώνεται πολύ λιγότερο από την αξία του έργου που παράγει. Και πως τη διαφορά τη χώνει στην τσέπη ως κέρδος ο εργοστασιάρχης.

Κι ας πάμε τώρα στο δημόσιο. Και μάλιστα στο δημόσιο σχολειό. Αν εγώ ο δάσκαλος απεργήσω τι θα συμβεί; Το κράτος εργοδότης θα ζημιωθεί; Αν ήταν ένα κράτος κοινωνικό, φυσικά και θα ζημιωνόταν. Στα βαθμό όμως που απαξιώνει την παιδεία και διαρκώς παίρνει μέτρα που τη διαλύουν και την ξεθεμελιώνουν, η απεργία των εκπαιδευτικών όχι μόνο δε ζημιώνει το κράτος αλλά και εξυπηρετεί τους βαθύτερους στόχους του. Επιπλέον βάζει και στο χέρι τα μεροκάματα των απεργών.

Και ποιος βγαίνει χαμένος; Οι μαθητές που μένουν αγράμματοι και οι δάσκαλοι που μένουν απλήρωτοι.

Σαφώς το θέμα δεν είναι τόσο απλό και χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση. Μα σε γενικές γραμμές αυτό ακριβώς συμβαίνει με τις απεργίες στο δημόσιο και ειδικά στο δημόσιο σχολείο. Δε στρέφονται κατά του συστήματος. Στρέφονται κατά των παιδιών που δε φταίνε σε τίποτα και κατά των ίδιων που απεργούν.

Να σταματήσει λοιπόν αυτή η παλαβομάρα. Να να καθίσουμε επιτέλους να σκεφτούμε πώς θα πρέπει να οργανώσουμε τους αγώνες μας - που βεβαίως και είναι αδήριτη αναγκαιότητα να γίνουν - ώστε να μην καταλήγουν μπούμερανγκ και τρύπα στο νερό.