Η αφέλεια του κ. Τσίμα και των άλλων δημοσιογράφων...

Το άρθρο του κ. Τσίμα, του Παύλου Τσίμα, του γνωστού δημοσιογράφου, το βρήκαμε και το διαβάσαμε εδώ:

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=40844

Δε θα το αναδημοσιεύσουμε. Μην πιάνει και τζάμπα χώρο στο φόρουμ.

Μόνο απάντηση θα δώσουμε στην αφέλεια μεγατόνων που το διαπερνά. Αφέλεια πως τον διαβάζουν κάφροι. Όπως ακριβώς δηλαδή φαίνεται να πιστεύει όλη η δημοσιογραφική παρέα του όταν βγαίνουν στο γυαλί των τελεβίζιων.

Αν όμως εκεί καταπιάνονται με ταξιτζήδες και το παίζουν οι σωματοφύλακες του τουρισμού, με το συγκεκριμένο άρθρο ο κ. Τσίμας εισβάλλει στα χωράφια της ανώτατης παιδείας της χώρας. Προσπαθώντας να μας πείσει ότι είναι αναγκαία η μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια την ίδια ώρα που στα ΜΜΕ παίζει η είδηση πως ανάμεσα στους τρεις στόχους τους πρωθυπουργού είναι ακριβώς η μεταρρύθμιση στην παιδεία.

Και τι υποστηρίζει ο κ. Τσίμας; Πως η Αγγλία το 19ο αιώνα, η πρώτη πατρίδα της βιομηχανικής επανάστασης, έχασε το τεχνολογικό της προβάδισμα γιατί δεν κατάφερε να εκσυγχρονίσει το εκπαιδευτικό της σύστημα! Έτσι την ξεπέρασαν, γράφει ο κ. Τσίμας, οι ανταγωνιστές της, η Γερμανία και η Γαλλία, χάρη στο δικό τους εκπαιδευτικό σύστημα, και ηγήθηκαν της δεύτερης βιομηχανικής επανάστασης!

Το βρήκε γραμμένο σε ένα βιβλίο, του Joel Mokyr, του άρεσε και το μετέφερε άκριτα στην Ελλάδα του σήμερα. Ένα παράδειγμα από το 19ο αιώνα! Που κατά τον κ. Τσίμα αποδεικνύει ότι αν μια χώρα θέλει να προκόψει δίνει έμφαση στην εκπαίδευση. Γλαύκας εις Αθήνας. Λες και δεν το ξέραμε αυτό. Τη διαλεκτική σχέση παιδείας - κοινωνίας.

Κι αντί να διαβάζει τα βιβλία των ξένων, ας ανοίξει κανένα βιβλίο του Δημήτρη Λιαντίνη, του έλληνα Λιαντίνη. Κατά προτίμηση το Homo Educandus, τη φιλοσοφία της αγωγής του Λάκωνα στοχαστή. Που δεν είναι πολιτικάντης. Απλά Δάσκαλος. Κι ας διαβάσει εκεί ο κ. Τσίμας την ιστορία του δικού του τόπου, της Ελλάδας. Πώς κατάφερε από το μεγαλείο της κλασικής εποχής να καταντήσει το παράδειγμα προς αποφυγή του σήμερα.

Φυσικά και ήταν η παιδεία της αρχαίας Ελλάδας το μεγάλο ατού της. Η αγωγή της ακμής. Ο αντίποδας δηλαδή της αγωγής του θλιβερού μας τώρα. Και ειδικά η περιοχή της Σπάρτης, με πρωταγωνιστή το Λυκούργο, είχε αναδείξει την παιδεία ως κύριο μέλημα του κράτους.

Η εποχή μας όμως δεν έχει Λυκούργους. Έχει μόνο λύκους. Αυτούς που εννοεί το γνωμικό Homo homini lupus. Και η παιδεία είναι πια το κλωτσοσκούφι. Γιατί οι λύκοι του καιρού μας γνωρίζουν πως δε χρειάζεται να κόψεις το κεφάλι ενός λαού, αρκεί να το αφήσεις αμόρφωτο. Για να τον μετατρέψεις σε άθυρμα των επιδιώξεών σου.

Στο παιγνίδι αυτό, κ. Τσίμα, ο καθηγητής Λιαντίνης ισχυρίζεται ότι ένας σημαντικός ρόλος ανήκει και σε σας, τους δημοσιογράφους. Δεν παίζουν μόνοι τους μπάλα οι πολιτικοί. Κι άλλο τόσο καταφέρνουν να βάλουν στο παιχνίδι και τους ίδιους τους δασκάλους. Μετατρέποντάς τους σε πειθήνια όργανα της κάθε εξουσίας.

Δεν τα γράφει αυτά στο Homo Educandus, αλλά στο κύκνειο άσμα του, τη Γκέμμα:

Τρεις είναι σήμερα οι πληγές που πεθαίνουν την Ελλάδα, όπως η πανούκλα εσάρωνε τη Θήβα στην εποχή του ανίδεου Οιδίποδα. Οι πολιτικοί, οι δάσκαλοι, και οι δημοσιογράφοι με όλα τα ιδιωτικά Media. Πρόκειται για τρεις ορδές συφοράς, που είναι να παλουκώνεις τη μία και να πατταλεύεις την άλλη. Οι δάσκαλοι βέβαια είναι περισσότερο θύματα, παρά θύτες. Γιατί επί γενεές τώρα έχουν γίνει τα ακούσια όργανα μιας πονηρής θρησκευτικής και πολιτικής οδηγίας, που καταστάθηκε παράδοση, και δεν αλλάζει με τίποτα πια.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ, Γκέμμα, σελ. 260

Και είπα κύκνειο άσμα του τη Γκέμμα γιατί ο Δημήτρης Λιαντίνης αμέσως μετά την κυκλοφορία του βιβλίου αυτού, έφυγε. Χάθηκε. Αφήνοντας πίσω του ένα γράμμα. Το τελευταίο γράμμα προς το παιδί του:

Διοτίμα μου,

Φεύγω αυτοθέλητα. Aφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Eτοίμασα τούτη την ώρα βήμα βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω απ' όλα εστάθηκε μια προσεχτική μελέτη θανάτου. Tώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.

Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρά είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.

Nα ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα και τίμια, όπως σε δίδαξα. Nα θυμάσαι ότι έρχονται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Kαι είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.

H τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχονται. Zούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Eνα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. H λύπη μου γι' αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.

Nα φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει.

Aγάπησα πολλούς ανθρώπους. Aλλά περισσότερο τρεις. Tο φίλο μου Aντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Tρομπούκη και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Hρακλή.

Kάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Hλίας Aναγνώστου.

Nα αγαπάς τη μανούλα ώς την τελευταία της ώρα. Yπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Ομως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Tο γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.

Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα. Aκόμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στη μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Nα σώζετε αυτή τη σωφροσύνη κι αυτή την τιμή.

Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Aν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή να τον κάψετε σ' ένα αποτεφρωτήριο της Eυρώπης.

Eζησα έρημος και ισχυρός

Λιαντίνης

Tη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή

να στεφανωθούν οι μορφές

Σολωμού στη Zάκυνθο

και

Λυκούργου στη Σπάρτη.

ΠΗΓΗ http://archive.enet.gr/1998/06/04/on-line/keimena/greece/greece2.htm

Αν ψάχνατε, κ. Τσίμα, για παράδειγμα προς μίμηση στο ελληνικό πανεπιστήμιο, θα γνωρίζατε ήδη το Δημήτρη Λιαντίνη. Και θα ξέρατε ότι κατάφερε ως πανεπιστημιακός δάσκαλος να εμπνεύσει στους μαθητές του, δασκάλους στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τέτοιες αξίες και ιδανικά που αναφέρει και στο γράμμα του.

Η εξαφάνιση του Δημήτρη Λιαντίνη έγινε το 1998. Μόλις 13 χρόνια πριν. Και έπαιξε σε όλα τα κανάλια, σε όλες τις εφημερίδες.

Όμως κανείς δε νοιάστηκε για την ουσία του λόγου του. Μόνο για την εκμετάλλευση του γεγονότος και την αύξηση της θεαματικότητας.

Και σίγουρα δεν ίδρωσε το αυτάκι κανενός αρμοδίου εκ μέρους της Πολιτείας. Κανείς τους δεν έτεινε ευήκοον ους στο απελπισμένο μήνυμα αυτού του ανθρώπου. Που μίλαγε για χαλεπούς καιρούς. Από το 1998. Γιατί τότε είχαν άλλα να ασχοληθούν. Το θαύμα της μεγάλης Ελλάδας του 2004. Και τους διθυράμβους για τους Ολυμπιακούς αγώνες της Αθήνας.

Τώρα οι χαλεποί καιροί είναι πλέον εδώ. Τους ζούμε και τους βιώνουμε στο πετσί μας.

Μπορεί εσείς και οι συνάδελφοί σας να μας θεωρείτε κάφρους. Και πως δεν καταλαβαίνουμε, σοκαρισμένοι κι από όσα δεινά μας βρήκαν, τι μας συμβαίνει. Κι έτσι με ύφος περισπούδαστο μας πουλάτε τις θεωρίες σας. Για το πώς θα βγούμε από την κρίση. Θαρρώντας επιπλέον ότι οι μόνοι σας αντίπαλοι είναι ο Περισσός και οι αγανακτισμένοι στις πλατείες.

Λάθος. Είμαστε και οι άλλοι. Που ακούσαμε έγκαιρα το Λιαντίνη. Και ξέραμε και περιμέναμε τα γεγονότα. Δεν υπήρξαμε όλοι μωρές παρθένες.

Εμείς λοιπόν, κ. Τσίμα, ξέρουμε καλά και για ποιο λόγο φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τον καιρό που όλοι οι άλλοι κοιμούνταν και ροχάλιζαν, εμείς παρακολουθούσαμε και στεφτόμασταν. Κι ο καθένας από το πόστο του έδινε το δικό του αγώνα. Για την επιδημία που πλησίαζε με βήματα γοργά.

Και βλέπαμε και τους πολιτικούς μας. Όπως βλέπαμε και σας τους δημοσιογράφους. Πώς προετοιμάζατε το έδαφος.

Εμάς, κ. Τσίμα, δε μας ξεγελάτε ούτε τώρα. Με το ξαφνικό ενδιαφέρον σας για την παιδεία. Γιατί είμαστε σίγουροι πως το μόνο που θέλετε είναι να εξασφαλίσετε πως δε θα σας σταθεί εμπόδιο. Αυτόν τον εκσυγχρονισμό της επιδιώκετε. Να εναρμονίσετε την παιδεία του τόπου με τα συμφέροντα της αστικής τάξης. Της ίδιας που έκαμε τη βιομηχανική επανάσταση. Βλέπετε; στα λόγια σας έρχομαι. Τη βιομηχανική επανάσταση δεν επικαλεστήκατε κι εσείς;

Κι έπειτα αφελώς, δική σας και πάλι η λέξη, μας το γυρίσατε σε τάχα μου αναζήτηση του πώς η εξαίρεση θα γίνει κανόνας. Και στην αναζήτηση της μυστικής φόρμουλας που κάνει να ξεχωρίζουν κάποια πανεπιστημιακά τμήματα.

Ξέρετε τι μου θυμίζετε; Τον Ηρώδη. Την ώρα που προσπαθούσε να παραπλανήσει του μάγους. Και έψαχνε τάχα για καλό το πού γεννήθηκε το βρέφος της Βηθλεέμ. Σας είναι φαντάζομαι γνωστός ο αρχαίος μύθος. Αλλά και οι αληθινοί σκοποί του Ηρώδη.

Κύριε Τσίμα, δε ζείτε στην ίδια χώρα με μας; Δεν έχετε πάρει χαμπάρι εσείς οι δημοσιογράφοι, που τίποτε δε σας ξεφεύγει, μόνο το όνομα του υπουργείου παιδείας κι αυτό για να χαριτολογήσετε, τι έχει συμβεί στους χώρους των πανεπιστημίων και της εκπαίδευσης γενικότερα, τα τελευταία χρόνια;

Προσωπικά, έχοντας και τους δυο γονείς μου εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους πια, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα εδώ και δεκαετίες. Και ειδικά τα μετά το '81. Αλλά και για τα προηγούμενα, και από τη μέρα της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους, μου δόθηκε κάποτε η ευκαιρία να κάνω βιβλιογραφική έρευνα. Να μελετήσω σε βάθος την ιστορία της εκπαίδευσης της νεότερης Ελλάδας. Από τότε που η εθνοσυνέλευση του Άστρους (1822 ) διακήρυξε:

"Κάθε πεφωτισμένη Διοίκησις έχει χρέος να φροντίζει δια την ανατροφήν των πολιτών"

και που ο Μινίστρος (δηλαδή ο υπουργός) των Εσωτερικών ορίστηκε υπεύθυνος και της Παιδείας του εξεγερμένου Γένους. Φαντάζει εξωφρενικά αλλά είναι απόλυτα αληθές. Ένας έθνος που δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για την απελευθέρωσή του, να νοιάζεται ταυτόχρονα και για την παιδεία των παιδιών του. Κι ας μην είχαν τότε δημοσιογράφους να τους σπικάρουν τι γίνεται στην Ιγγλιτέρα. Ή και ακριβώς για τούτο, κ. Τσίμα.

Η βιβλιογραφική μου έρευνα, κ. Τσίμα, αφορούσε συγκεκριμένα το θεσμό της εποπτείας της εκπαίδευσης, από τον επιθεωρητή μέχρι το σχολικό σύμβουλο. Και είχε όριο την εποχή που ο Αντρέας Παπαντρέου και το ΠΑΣΟΚ ανέβηκαν στην εξουσία, καθώς είχαμε μοιραστεί την εργασία με μία συνάδελφο που ανέλαβε να μελετήσει τη μετά εποχή.

Εσείς, δικαιολογημένα ως μη εκπαιδευτικός, να αγνοείτε πως ο Αντρέας Παπαντρέου και το ΠΑΣΟΚ κατάργησαν τους επιθεωρητές λίγο μόλις καιρό αφού ανέβηκαν στην εξουσία. Τους θεώρησαν χουντικό κατάλοιπο, αναχρονιστικό θεσμό και άλλα όμοια. Και πέρασαν στην απελευθέρωση της εκπαίδευσης. Όπως το σημερινό ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να κάνει σε διάφορα επαγγέλματα που τα αποκαλεί κλειστά.

Στην εκπαίδευση όμως; Τι λέει για την εκπαίδευση το σημερινό ΠΑΣΟΚ;

Ψάχνει με χίλιους τρόπους να επαναφέρει ό,τι το ίδιο κατάργησε.

Τώρα πια η αξιολόγηση δεν είναι χουντικό κατάλοιπο αλλά ζητούμενο και πανάκεια. Απόδειξη και οι υπερεξουσίες που παραχώρησαν ακόμη και στους διευθυντές των δημοτικών σχολείων, παραμερίζοντας το ρόλο του συλλόγου διδασκόντων.

Και στα πανεπιστήμια βάλαν στόχαστρο να απομονώσουν τις φοιτητικές παρατάξεις. Ξεκάθαρα το δήλωσε χτες σε συνέντευξή της η κ. υπουργός Παιδείας:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t206-topic#848

Οι παρατάξεις δεν θα έχουν λόγο στη διοίκηση και στα μαθήματα των Πανεπιστήμιων και των ΤΕΙ. Οι παρατάξεις είναι ελεύθερες να αναπτυχθούν και να κάνουν ό,τι θέλουν στους φοιτητικούς συλλόγους.

Το πρώτο διοικητικό μοντέλο στα Πανεπιστήμια ήταν το 1932, το βαυαρικό, ακολούθησε το 1982 το μοντέλο που έχουμε μέχρι σήμερα με κάποιες παρεμβάσεις . Δηλαδή υπάρχει εκλογική συμμετοχή των πάντων που οδήγησε σε άκρατο κομματισμό, που με λάθος τρόπο, -και δεν σημαίνει ότι βρίσκονται πάντα τα κόμματα πίσω από τις παρατάξεις- διαδραματίζουν ένα ρόλο που δεν είναι αυτός που έχουν οι φοιτητές σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου.

Ποιος ήταν στην εξουσία το 1982; Δεν ήταν το ίδιο κόμμα που είναι και σήμερα; Και δεν ήταν από τότε στέλεχός του η κ. Διαμαντοπούλου; Τι μας λέει λοιπόν με τη δήλωσή της; Πως το κόμμα της άλλαξε το μοντέλο διοίκησης το 1982. Απόλυτα ορθό. Και όχι μόνο του πανεπιστημίου. Μα της εκπαίδευσης ολόκληρης, όπως τόνισα και πριν. Και λέει ακόμη η κ. Διαμαντοπούλου ότι το μοντέλο αυτό βγήκε σκάρτο. Και πρέπει τώρα να αλλάξει.

Και το κόστος; Ποιος θα πληρώσει το κόστος αυτού του λάθους; Αν δηλαδή μπορεί να πληρωθεί ένα λάθος που αφορά την εκπαίδευση.

Κι επίσης. Αν τότε το ΠΑΣΟΚ διέπραξε λάθος επιλογή, ποιος μας εγγυάται ότι σήμερα θα κάνει το σωστό;

Να προσθέσω ότι όπως σήμερα έτσι και το 1982 το ΠΑΣΟΚ δεν έλαβε υπόψη τις φωνές διαμαρτυρίας. Προχώρησε στις μεταρρυθμίσεις του, με έμβλημά του τη λέξη ΑΛΛΑΓΗ, και πού μας έφερε;

Βεβαίως ο πρωθυπουργός της χώρας δεν αποφεύγει να κριτικάρει τα λάθη του παρελθόντος. Όμως δεν είναι λάθη που έγιναν από αόρατα όντα ούτε και λάθη που έκαναν μόνο οι κυβερνήσεις της Δεξιάς που για μικρά διαστήματα ανέβηκαν στην εξουσία.

Και τα λάθη αυτά, και των μεν και των δε, οδήγησαν το Δημήτρη Λιαντίνη στην ακραία μορφή διαμαρτυρίας του. Όπως τον οδήγησαν να γράψει και τα βιβλία του.

Σαφώς δεν είναι ο μοναδικός δάσκαλος της χώρας ο Λιαντίνης που εντόπισε το πρόβλημα. Κι αν εκείνος σήμερα απουσιάζει υπάρχουν πολλοί άλλοι δάσκαλοι, κάθε βαθμίδας, που πονάνε αυτό που λέγεται παιδεία. Μην τους υποτιμάτε, κ. Τσίμα. Και μην τους τσουβαλιάζετε όλους μαζί στο μεγάλο τσουβάλι των αφελών. Δεν είμαστε αφελείς, κ. Τσίμα. Ούτε και είμαστε όλοι λαμόγια.

Βλέπουμε χρόνια την κατάσταση της εκπαίδευσης από μέσα. Και παλεύουμε να την αλλάξουμε.

Το 2006 εμείς οι δάσκαλοι κάναμε μια ιστορική απεργία δύο μηνών περίπου. Ζητώντας ακριβώς την αλλαγή της παιδείας προς το καλύτερο και τη διόρθωση των λαθών που την ταλανίζουν δεκαετίες. Δεν εισακουστήκαμε.

Λίγο μετά ξεσηκώθηκαν και οι φοιτητές. Όπως νωρίτερα είχαν ξεσηκωθεί, επί Αρσένη, και οι μαθητές των λυκείων.

Χρόνια τώρα η εκπαίδευση είναι ένα καζάνι που βράζει. Γιατί άραγε;

Και γιατί στους τόσους και τόσους αγώνες της εκπαιδευτικής κοινότητας οι δημοσιογράφοι σταθήκατε πάντα απέναντι;

Κι έρχεστε τώρα, δήθεν αφελώς, να αναζητήσετε το μαγιοβότανο. Που θα θεραπεύσει τον χρόνια πάσχοντα ασθενή. Τώρα σας έπιασε ο πόνος;

Τουλάχιστον, αν αληθινά σας έπιασε, που θα έπρεπε, γιατί η παιδεία είναι υπόθεση όλων, μόνο η μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια σας καίει;

Δε βλέπετε τι γίνεται σε όλο το οικοδόμημα της παιδείας του τόπου;

Χιλιάδες παιδάκια θα μείνουν φέτος εκτός παιδικών σταθμών. Γιατί δεν υπάρχει προσωπικό.

Χιλιάδες ελληνόπουλα του εξωτερικού θα μείνουν χωρίς δασκάλους. Γιατί η πατρίδα δεν έχει χρήματα...

Στα νηπιαγωγεία και στα δημοτικά χιλιάδες είναι οι αναπληρωτές και οι ωρομίσθιοι. Που εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί. Κι αυτό ακόμη το πληρώνονται με πολύμηνες καθυστερήσεις. Και πάλι μεθοδεύεται να μετατραπεί η εργασία τους σε πρόσληψη μέσω ΜΚΟ και μηνιάτικο 625 ευρώ.

Αλλά και οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί είδαμε τους τελευταίους μήνες να μειώνεται δραματικά ο μισθός μας. Η ΑΔΕΔΥ κάνει λόγο για μείωση της τάξης του 40%.

Αφήστε το θέμα των διορισμών. 600 μόνο αναγγέλθηκαν για πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια. Όταν αναμαίνεται τσουνάμι εξόδου σε σύνταξη. Και χιλιάδες κενά στα σχολεία.

Να πούμε για την υποχρηματοδότηση της παιδείας; Εδώ έφτασαν να ζητάν από τα παιδιά να επιστρέψουν τα βιβλία τους για να τα δώσουν εκ νέου στους επόμενους μαθητές. Αγνοώντας ίσως ότι τα περισσότερα βιβλία είναι σήμερα βιβλιοτετράδια. Και όσα δεν είναι, όπως το ανθολόγιο λογοτεχνικών κειμένων ή το λεξικό, αποτελούν βιβλία αναφοράς που ο μαθητής θα τα χρειαστεί και στις επόμενες τάξεις.

Να πούμε για τις συγχωνεύσεις σχολείων; Για τις αποστάσεις χιλιομέτρων που πρέπει να διανύουν παιδιά της επαρχίας για να μάθουν γράμματα; Ακόμη και σε ακριτικούς νομούς, όπως ο δικός μας, η Θεσπρωτία, που υπάρχουν και λόγοι εθνικού συμφέροντος και όχι μόνο εκπαίδευσης, για να μείνουν ανοιχτά τα σχολεία των χωριών που βρίσκονται δίπλα στα σύνορα; Ένα τεράστιο σκοτεινό τρίγωνο υπάρχει σήμερα στα βόρεια και ανατολικά της Θεσπρωτίας, δίπλα στη Μουργκάνα, χωρίς ούτε ένα σχολείο πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης!



Τα μπλε μπαλονάκια υποδεικνύουν τις θέσεις των σχολείων της Θεσπρωτίας. Με κόκκινο χ διεγράφησαν τα δύο σχολεία που φέτος τέθηκαν σε αναστολή. Το σχολείο του Αετού και το σχολείο των Αγίων Πάντων.

Και προχτές μόλις ανακοινώθηκε και η κατάργηση του μοναδικού Κέντρου Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης του νομού μας, του ΚΠΕ ΦΙΛΙΑΤΩΝ.

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t187-topic#873

Γιατί παρουσίαζε, είπε η υφυπουργός, οργανωτικές αδυναμίες! Κι αντί να διορθώσουν τις αδυναμίες ακολούθησαν το πονάει κεφάλι, κόψει κεφάλι.

Τα ίδια και με τα ΤΕΙ που στεγάζονται στη Θεσπρωτία. Λουκέτο κι εκεί. Και μάλιστα στο τμήμα της Ιχθυοκομίας που συνδεόταν στενά με τις προσπάθειες των κατοίκων του τόπου μας για ιχθυοκαλλιέργειες. Και την ίδια ώρα, μαζί με το λουκέτο, άφησαν απλήρωτους και τους ωρομισθίους που εργάζονταν στο ΤΕΙ:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t29-topic

Κι εσείς, κ. Τσίμα, μέσα στο μαύρο αυτό τοπίο, έρχεστε να εκφράσετε τι; Την αφέλειά σας; Αυτός είναι ο ρόλος των δημοσιογράφων; Να κάνουν αφελείς ερωτήσεις; Σαν αυτές που μας έχετε ζαλίσει το τελευταίο διάστημα προς τους ταξιτζήδες; Και πέρυσι στους φορτηγατζήδες. Και το φθινόπωρο στους ναυτικούς. Και παλιότερα στους αγρότες. Και το 2006 σε μας, τους απεργούς δασκάλους... Αυτός, ξαναλέω, είναι ο ρόλος σας; Οι δήθεν αφελείς ερωτήσεις προς κάθε επαγγελματική ή κοινωνική ομάδα αγωνίζεται;

Εμείς, σας το είπα, δεν είμαστε αφελείς. Και πιστεύω ούτε κι εσείς. Ας πέσουν λοιπόν οι μάσκες. Και ας πούμε τα σύκα σύκα.

Ποιος ακριβώς είναι ο μισθός σας, κ. Τσίμα; Και ο μισθός των άλλων "αφελών" συναδέλφων σας; Σε καιρούς κρίσης που όλοι οι άλλοι στενάζουμε να τα βγάλουμε πέρα; Αφελώς κι εγώ αυτή την ερώτηση καιρό τώρα θέλω να κάνω. Ποιος ο μισθός σας;

Πρώτα αυτή την απάντηση χρωστάτε. Και μετά θα έχετε το δικαίωμα να κατακρίνετε μέσα από τις ... αφελείς ερωτήσεις σας όλους τους άλλους που αντιδρούν στη σημερινή πολιτική.

Όπως επίσης χρωστάνε οι συνάδελφοί σας να αποκαλύψουν τις σχέσεις τους με όλους εκείνους που πάνε λάου λάου να ιδιωτικοποιήσουν το πανεπιστήμιο. Να καταργήσουν το άρθρο του συντάγματος για δωρεάν παιδεία.

Σας είπα και σας το επαναλαμβάνω. Αφελείς δεν είμαστε. Κι όταν στέκεστε μπροστά στο γυαλί δε θέλετε να ξέρετε τι σκέφτονται άνθρωποι σαν εμένα την ώρα που ανοίγετε το στόμα σας και με περισσή αφέλεια κατακεραυνώνετε κάθε άνθρωπο ή ομάδα αυτής της χώρας που αγωνίζεται για το αυτονόητο. Το δικαίωμα στη ζωή. Και στην εργασία. Και στην αξιοπρεπή διαβίωση από το μισθό μας. Και στην περίθαλψη. Και στην υγεία. Και σε όσα άλλα δικαιούται ένας άνθρωπος.

Βαρεθήκαμε πια, κ. Τσίμα. Και την "αφέλεια" των δημοσιογράφων και την τακτική τους να σπέρνουν πανικό. Ξέρετε, δε διαβάζω μόνο Λιαντίνη. Ευτυχώς έχει πέσει στα χέρια μου και το Δόγμα του Σοκ της Ναόμι Κλάιν. Η θεωρητική ανάλυση της φρίκης που ζούμε τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα. Και ειδικά την ώρα που ανοίγουμε τα τελεβίζια να δούμε ειδήσεις.

Εκείνη την ώρα, κ. Τσίμα, να σκέφτεστε πως δυστυχώς για κάποιους η παιδεία του τόπου δεν κατεμαράνθη τελείως. Και δε σας παρακολουθούν μόνο βόδια.

Κι εμείς σας σκεφτόμαστε. Την ώρα που εργαζόμαστε. Να το ξέρετε. Και κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας. Γιατί θα συμφωνήσω μαζί σας πως η παιδεία είναι η μόνη μας ελπίδα. Η μόνη διέξοδος για να πολεμήσουμε την ... αφέλεια!!!