ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ ΤΗ ΔΑΣΚΑΛΑ...

Είκοσι και πλέον χρόνια δασκάλα στο ίδιο σχολειό η συναδέλφισσα που σήμερα αποχαιρετίσαμε για πάντα. Στο 2ο Δημοτικό της Νέας Σμύρνης. Και εκατοντάδες τα παιδόπουλα που έμαθαν τα πρώτα τους γράμματα από εκείνη. Παιδιά της πόλης μας και του Δήμου μας. Με τελευταία της περσινής χρονιάς.

Κι έπειτα σύνταξη. Μόλις το καλοκαίρι που μας πέρασε. Σύνταξη που δεν πρόλαβε να πάρει. Μια σύντομη αρρώστια λίγων ημερών και ανήμερα της γιορτής του Πολυτεχνείου ήρθε το μαύρο μαντάτο.

Δεν έφτανε ο κεραυνός του θανάτου. Άρχισε και ο Γολγοθάς να βρεθεί τάφος.

Αδύνατον λέει να ταφεί στη Νέα Σμύρνη. Και παρά τα τηλέφωνα συναδέλφων και στον ίδιο το Δήμαρχο και πάλαι ποτέ αντιδήμαρχο Παιδείας. Δεν ήταν λέει δημότης του Δήμου μας!

Τι κι αν έκανε δεκαετίες δασκάλα σε δικό μας σχολειό;

Τι κι αν ήταν κάτοικος Νέας Σμύρνης όλα αυτά τα χρόνια;

Και πλήρωνε όπως και οι κανονικοί δημότες τέλη και φόρους;

Δεν ψήφιζε εδώ! Δεν είχε μερίδα στο δικό μας Δήμο!

Στο Βύρωνα λοιπόν. Εκεί η κηδεία και η τελευταία κατοικία.

Για τη δασκάλα τόσων παιδιών της Νέας Σμύρνης.

Ούτε δυο μέτρα γης δεν περίσσεψαν στην πόλη μας για τη δασκάλα…