"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "

Η φίλη μου η Νάσια διαβάζει ως φαίνεται ξανά το Μικρό Πρίγκιπα τούτο το καλοκαίρι. Κι όχι μόνο για τον εαυτό της μα και μοιράζεται μαζί μας διάφορα αποσπάσματα μέσω face book. Στα πολλά και ωραία που ανέβασε ένα μου τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή:

"Θα ήταν καλύτερα να έρχεσαι πάντα την ίδια ώρα" είπε η Αλεπού. "Για παράδειγμα, αν έρχεσαι στις τέσσερις η ώρα το απόγευμα, τότε γύρω στις τρεις η ώρα θα αρχίσω να νιώθω ευτυχισμένη.

Δεν ξέρω γιατί αλλά το μυαλό μου πήρε ανάποδες στροφές μπροστά στις δυο αυτές γραμμές. Κι αντί για την Αλεπού και το Μικρό Πρίγκιπα είδα νέα παιδιά, άνεργα, που περιμένουν το πότε θα τα φωνάξουν για δουλειά. Παιδιά που σπούδασαν με πολλά όνειρα και ξενύχτησαν για να πάρουν πτυχίο. Και τώρα μένουν στο ράφι καρτερώντας πότε η κοινωνία θα χρειαστεί τις υπηρεσίες τους.

Παιδιά που κάποτε ίσως ήταν και παιδιά μου, μαθητές μου. Που τα έβαλα να γράψουν ορθογραφίες, προπαίδειες, τεστ ιστορίας, να κάνουν πειράματα φυσικής, να μάθουν ρόλους για γιορτές, να σκιτσάρουν πορτρέτα και να χρωματίσουν τοπία. Και τα πιέζαμε μαζί με τους γονείς τους να διαβάζουν, να γίνουν καλοί μαθητές! για να προκόψουν στη ζωή!

Είναι όλα τους παιδιά μας ετούτοι οι νέοι άνεργοι. Που μένουν στα αζήτητα και στα κιτάπια των οργανισμών εύρεσης εργασίας. Δεν μπορεί παρά να μας γεμίζει ενοχές το δράμα που περνάνε. Ένα δράμα που περιέχει και την πτυχή που υπογραμμίζει η Αλεπού. Την αβεβαιότητα. Το πότε ακριβώς θα έρθει η πολυπόθητη απάντηση στην αίτηση για δουλειά.

Το ζω αυτό το δράμα εδώ και χρόνια κάνοντας παρέα με νέα κορίτσια που σπουδάζουν καπετάνισσες. Έχουμε φτιάξει το δικό μας γκρουπ στο face book, για γυναίκες αποφοίτους και σπουδάστριες σχολών πλοιάρχων και μοιραζόμαστε τα πάθη μας και τους καημούς μας.

Τώρα τελευταία το ξαναζώ συμμετέχοντας στο γκρουπ των αναπληρωτών εκπαιδευτικών μέσω ΕΣΠΑ. Άλλος τομέας εργασίας μα το πρόβλημα ολόιδιο. Ανασφάλεια! Τυχαίο;

Η κουβέντα της Αλεπούς σήμερα μου άνοιξε τα μάτια. Καθόλου τυχαίο. Είναι κι αυτό μέσα στο πρόγραμμα. Να βιώνει ο εργαζόμενος βουνά δυστυχίας, να απελπίζεται, να συντρίβεται ψυχολογικά. Κι όταν επιτέλους τον καλέσουν για δουλειά να μην έχει κουράγιο να πει όχι σε καμιά απαίτηση του εργοδότη.

Είναι μια έξυπνη αντιμετάθεση αισθημάτων αν το καλοσκεφθείς. Κάτι σαν πείραμα του Παβλόφ. Ο φυσιολογικός άνθρωπος νιώθει ευτυχισμένος και πλήρης όταν γνωρίζει το πρόγραμμά του: Πότε θα πάει στη δουλειά, πόσο θα εργαστεί, τι μισθό θα πάρει, πότε θα τον πάρει, ποια δικαιώματα έχει, πότε θα πάει διακοπές, πότε θα βγει στη σύνταξη, πόσο εφάπαξ θα πάρει. Κι αυτό το συναίσθημα, την ικανοποίηση, τη μεταφέρει και στη δουλειά του. Αμέτρητες έρευνες έχουν αποδείξει ότι υπάρχει τεράστια συνάφεια ανάμεσα στην ικανοποίηση και στην επαγγελματική απόδοση.

Σήμερα, που όλα κυλούν αφύσικα, η ικανοποίηση είναι είδος προς εξαφάνιση στους εργαζόμενους. Ένα νέο είδος καρέτα - καρέτα... που δεν ξέρει σε ποια παραλία να βγει για να γεννήσει τ' αβγά της, αν θα περάσει κάποιο κότερο και θα τη θερίσει, αν αυτό που μοιάζει με μέδουσα είναι μια πλαστική σακούλα που θα της κάτσει στο λαιμό...

Έτσι και οι σύγχρονοι σκλάβοι του 21ου αιώνα. Δεν μπορούν να προγραμματίσουν τίποτε μέσα στο εχθρικό για τους εργαζόμενους περιβάλλον. Ξέρω νέα παιδιά που δεν τολμούν καν να παντρευτούν. Πώς να ανοίξουν σπίτι δίχως σίγουρο μισθό; Κι άλλους ξέρω που βασανίζονται αν πρέπει να φέρουν παιδιά στον κόσμο. Με τι προϋποθέσεις θα τα μεγαλώσουν; Και άλλους, που έκαναν την απερισκεψία να πάρουν δάνειο, να φτιάξουν επιτέλους ένα σπίτι για τη φαμίλια τους. Και τώρα τους τσουρουφλίζει η τράπεζα και τους ψήνει η αγωνία πώς θα βγάλουν πέρα τις δόσεις.

Εδώ έρχονται οι ειδικοί επιστημονικοί σύμβουλοι του εργοδότη. Όπως πήγαν και συνεργάστηκαν με το Χίτλερ εκείνα τα τέρατα που μελέταγαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης πώς φτιάχνεται από τον άνθρωπο σαπούνι. Και προτείνουν λύσεις για το πρόβλημα. Πώς θα μετατρέψουν το απέραντο σκοτάδι στην ψυχή του εργαζόμενου σε υψηλή απόδοση στην εργασία. Πώς θα του προσφέρουν μια ψεύτικη ικανοποίηση. Όπως και ο Παβλόφ που χτύπαγε καμπανάκια αντί να πετάει κοψίδια στο σκύλο. Ακριβώς όπως ο Παβλόφ.

Το μαγικό κλειδί λέγεται άρση μονιμότητας. Κάτι που οι μεν ναυτικοί το γνωρίζουν λόγω της φύσης της δουλειάς τους εδώ και δεκαετίες. Και το γνώρισα κι εγώ όσα τέρμινα εργάστηκα στα καράβια. Δουλεύεις για μήνες, ξεσκίζεσαι στη δουλειά, και μετά θες δε θες κάποια στιγμή ξεμπαρκάρεις. Και παίρνεις σειρά στο ΓΕΝΕ (γραφείο ευρέσεως ναυτικής εργασίας). Για το επόμενο μπάρκο. Άνεργος μέχρι να ευαρεστηθεί κάποια εταιρεία να σε προσλάβει. Τυχαία δεν έγινε η ελληνική ναυτιλία πρώτη στον κόσμο. Ούτε είναι τυχαίο που σε διεθνές επίπεδο οι εφοπλιστές είναι στην αφρόκρεμα των μεγάλων του χρήματος.

Τώρα όμως η άρση μονιμότητας κάνει τσάρκες και στη στεριά. Και πάνε χρόνια που έχει βουτήξει στις δαγκάνες της τους νέους εκπαιδευτικούς. Στην αρχή είχαμε τους αναπληρωτές. Πρόλαβα και το δοκίμασα κι αυτό το ...φρούτο όταν άφησα τα καράβια και έγινα εκπαιδευτικός. Και θυμάμαι την οργή που πλημμύριζα όταν κάθε καλοκαίρι, στις 21 Ιουνίου, παραλάμβανα την απόλυση. Μια οργή που υποχωρούσε σε απελπισία όταν έμπαινε ο Σεπτέμβρης και αργούσαν να με φωνάξουν για δουλειά. Και είναι φριχτό, το έχω ζήσει, να πηγαίνεις στο φούρνο της γειτονιάς και να αγοράζεις ένα γιαουρτάκι και να τρέμεις μήπως πήρε αύξηση και δε μπορέσεις να το πληρώσεις. Μη γίνεις ρεζίλι...

Τουλάχιστον όμως οι αναπληρωτές εκείνου του καιρού, έβρεχε - χιόνιζε, άπαξ και μας παίρναν σε σχολείο, παίρναμε τέλος του μήνα το μισθό μας. Και τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα πριν έρθουν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα. Άσε που δεν υπήρχε περίπτωση από την ώρα που έβρισκες σχολείο να σε απολύσουν πριν τη λήξη του διδακτικού έτους. Αλλά και το καλοκαίρι όλο και κάτι ψιλά μας έδινε ο ΟΑΕΔ.

Πάνε όμως χρόνια που παράλληλα με τους αναπληρωτές ξεφύτρωσαν και νέες μορφές εργασιακών σχέσεων. Οι ωρομίσθιοι στην αρχή. Που πληρώνονταν με την ώρα. Τέρμα ο μισθός. Και μάλιστα πληρώνονταν από καιρό σε καιρό. Όταν κι εφόσον η υπηρεσία είχε ρευστό. Τα ακούγαμε εμείς, οι μόνιμοι, που παίρναμε και μάλιστα με προκαταβολή το μισθό μας κάθε 15νθήμερο και δεν πιστεύαμε στ' αυτιά μας. Πώς μπορεί το ίδιο το δημόσιο να συμπεριφέρεται έτσι σε υπαλλήλους του! Να τους αφήνει απλήρωτους για μήνες!

Κι έπειτα ακούσαμε και το άλλο. Για το πλαφόν στις ώρες εργασίας. Έτσι που ο μισθός να καταντά επίδομα ίσα να μην ψοφήσουν.

Κατόπιν ο ιός της απλήρωτης εργασίας αλλά και του μειωμένου ωραρίου χτύπησε και τους αναπληρωτές. Πλέον η εκπαίδευση απέκτησε τους λεγόμενους αναπληρωτές μέσω ΕΣΠΑ και τους ΑΜΩ. Εκπαιδευτικούς δηλαδή που πληρώνονταν όταν και αν και μέσω ευρωπαϊκών πόρων. Με προγράμματα προδιαγεγραμμένης ημερομηνίας λήξης. Όπως και το τωρινό, το ΕΣΠΑ, που λήγει το 2013. Και μετά τι; Τι θα γίνουν αυτοί οι άνθρωποι;

Τούτο το καλοκαίρι, που η φίλη μου η Νάσια, πρώην καπετάνισσα κι αυτή και νυν εκπαιδευτικός ξένης γλώσσας, μελετά και πάλι το Μικρό Πρίγκιπα, προσπαθώντας ίσως να εξηγήσει πώς τα Ισπανικά που διδάσκει βρέθηκαν ξαφνικά εκτός σχολείου, ο ιός μεταλλάχτηκε. Και πια απειλεί όχι μόνο τους νέους εργαζόμενους μα και τους παλιούς.

Παράλληλα, εδώ και ένα χρόνο και παραπάνω, κανείς μας δεν ξέρει τι μισθό θα πάρει τον άλλο μήνα. Τη μια κόβουν ετούτο, την άλλη το άλλο, 40% υπολογίζει η ΑΔΕΔΥ τις περικοπές μισθού συνολικά. Ενώ κάθε τρεις και λίγο μας πετάνε την απειλή για στάση πληρωμών.

Φαίνεται πως εκτός από τη φίλη μου τη Νάσια έχουν και άλλοι διαβάσει το Μικρό Πρίγκιπα. Και προσέξει τη μικρή κουβεντούλα της Αλεπούς που εγώ μόλις σήμερα πρόσεξα. Και παίζουν σε βάρος μας το παιγνίδι από την ανάποδη. Επενδύοντας την επιτυχία στους στόχους τους πάνω στη δική μας δυστυχία.

Ναι, αν το καλοσκεφθείς αυτό ακριβώς είναι το παιγνίδι τους. Να μας σπάσουν τον τσαμπουκά. Να μην ξέρουμε τι μας περιμένει. Και λέω πως είναι αγένεια από τη μεριά μας να τους αφήνουμε να παίζουν μόνοι τους. Αν αυτοί είναι σήμερα οι κανόνες του παιχνιδιού τότε κι εμείς, οι εργαζόμενοι, το ίδιο παιγνίδι πρέπει να παίξουμε. Να μην ξέρουν και οι εργοδότες τι ακριβώς τους περιμένει. Και ποια μορφή αντίδρασης και πότε θα οργανώσουμε. Πληρωμή δηλαδή με το ίδιο νόμισμα.

Κι αν δεν μπορείτε να σκεφθείτε το πώς μπορεί να γίνει αυτό, θυμηθείτε τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των ταξιτζήδων. Και τις απρόβλεπτες μορφές του αγώνα τους. Που ανάγκασαν διάφορους μεγαλόσχημους να χάσουν τον ύπνο τους και τα παπαγαλάκια της δημοσιογραφίας να ξερνούν χολή κατά των απεργών που στρέφονται κατά του κοινωνικού συνόλου. Τάχα μου και δήθεν...

Αντίθετα η με τυμπανοκρουσίες εξαγγελία για κλείσιμο των σχολείων το Σεπτέμβρη έχει σκορπίσει νέφη αγαλλίασης προς όλες τις κατευθύνσεις. Μικρός πρίγκιπας και αλεπού κι εδώ. Πες μου τι μέρα θα απεργήσεις! Έτσι από ένα μήνα πριν θα πάρω τα μέτρα μου! Δε θα αγχωθώ που ακόμη δεν παραγγέλθηκε καν το χαρτί για τα νέα βιβλία. Κι οι κρίσεις των σχολικών συμβούλων ακόμη καρκινοβατούν. Ούτε θα βιαστώ να προσλάβω αναπληρωτές έστω και μέσω ΕΣΠΑ. Κι ούτε θα πανικοβληθώ για το πώς θα φέρω βόλτα τα οικονομικά για να πάρω τη νέα δόση του δανείου. Ας είναι καλά οι απεργοί και τα μεροκάματά τους που θα μείνουν στο μεγάλο κορμπανά...

Κι ενώ εμείς βιώνουμε τον πιο μαύρο Αύγουστο της ζωής μας, για άλλους ο Αύγουστος έγινε πάλι ο παλιός και κλασικός μήνας με τις παχιές μύγες. Εμείς όμως πότε θα γίνουμε "αλεπούδες";

Και φαίνεται πως το παράδοξο της Αλεπούς και του Μικρού Πρίγκιπα έχει απλωθεί σε ολάκερη την οικουμένη. Χαρακτηριστικό το άρθρο που δημοσιεύει το alfavita από την εφημερίδα το ΒΗΜΑ κι εκείνο από τους NEW YORK TIMES:

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=41925

New York Times: «Το φάσμα της απελπισίας παγιδεύει την εξεγερμένη νεολαία»

10/08/2011 - 14:10

Η ανεργία αλλά και η απογοήτευση που γεννά η πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Κάμερον διογκώνουν τον θυμό της βρετανικής νεολαίας, αναφέρει σε σημερινό του άρθρο ο συντάκτης των New York Times Λάντον Τόμας.

Πολιτικοί, στελέχη της αστυνομίας και κάτοικοι των περιοχών που βρίσκονται στο επίκεντρο των γεγονότων έσπευσαν να περιγράψουν την κατάσταση ως ξέσπασμα εγκληματικότητας και αναρχίας. Ομως τους διέφυγε μια άλλη πτυχή: ότι όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες οι βίαιες αντιδράσεις στρέφονται κατά των κυβερνήσεων και των μέτρων λιτότητας.

Ο Τζακ Φιν, ένας 16χρονος από το Φίντσλεϊ που παρακολούθησε από κοντά αλλά δεν συμμετείχε στα επεισόδια παραδέχεται: «ξέρω πολλούς που είδαν τι γίνεται στην τηλεόραση και σκέφτηκαν να κατέβουν στους δρόμους για να κλέψουν κινητά».

Στην πραγματικότητα οι ταραχές αντικατοπτρίζουν κάτι βαθύτερο: την αλλοτρίωση και την απελπισία που πλήττει πολλούς νέους στη Βρετανία. Σε μια χώρα όπου ένα εκατ. νέοι ηλικίας 16-24 ετών είναι επισήμως άνεργοι. Ποσοστό που είναι το υψηλότερο από τα μέσα της δεκαετίας του '80.

Η περίπτωση ενός από αυτούς που συμμετέχουν στα γεγονότα, του Λιούις Τζέιμς, είναι χαρακτηριστική. Κραδαίνει μια μπλούζα αξίας 120 λιρών που μόλις έκλεψε. Είναι 19 χρονών κι όμως έμαθε μόλις πριν από τρία χρόνια να διαβάζει. Ζει με τη μάνα του (ο πατέρας του έχει πεθάνει από τα ναρκωτικά) σε μία από τις εργατικές κατοικίες του βόρειου Λονδίνου με επιδοτούμενο από την κυβέρνηση ενοίκιο. Λαμβάνει κάθε δύο εβδομάδες επίδομα 76 λιρών (87 ευρώ) ως άνεργος, καθώς δεν έχει καταφέρει μέχρι σήμερα να βρει καμία δουλειά. «Κανείς δεν μου έδωσε ποτέ μια ευκαιρία. Είμαι οργισμένος με τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα» λέει ο ίδιος. Διαμαρτύρεται γιατί «μας δίνουν όσα χρήματα χρειάζονται μόνο για να τρώμε και να βλέπουμε τηλεόραση» ενώ προσθέτει ότι έχει πια βαρεθεί να ψάχνει δουλειά.

Πράγματι οι μαθητές από τα φτωχότερα στρώματα που είναι συχνά και οι πιο «δύσκολοι» δεν έχουν τις ευκαιρίες που χρειάζονται, σημειώνει ο Τζόναθαν Πόρτες, διευθυντής του Εθνικού Ινστιτούτου Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών.

Οι δάσκαλοί τους πιέζονται με τη σειρά τους να επιτύχουν τους καθορισμένους «εκπαιδευτικούς στόχους» που επικεντρώνονται παραδόξως στους μαθητές με περισσότερα κοινωνικά εφόδια και μεγαλύτερες μαθησιακές ικανότητες.

Απογοητευμένοι, λοιπόν, όσοι δεν μπορούν να συνεχίσουν προτιμούν απλώς να «πέσουν». Καθώς οι εργοδότες ζητούν όλο και περισσότερα προσόντα για να προσλάβουν κάποιον υπάλληλο αυτά τα παιδιά δεν έχουν καμία τύχη, συμπληρώνει ο Πόρτες. Ασφαλώς η πολιτική περιορισμού των δημοσίων δαπανών και η οικονομική στασιμότητα δεν βοηθάει την κατάσταση. Ο αριθμός των άνεργων νέων έχει διπλασιαστεί σε σχέση με το 2008 φτάνοντας πλέον το 20%.

Eνα από τα προγράμματα που έκοψε πρόσφατα η κυβέρνηση ήταν αυτό που επιδοτούσε τους νέους από τα χαμηλότερα στρώματα να παραμείνουν στο σχολείο παρέχοντας εβδομαδιαίο βοήθημα 30 λιρών. Oμως ούτε και οι συνομήλικοι των «ταραξιών» αντιλαμβάνονται αυτές τις πράξεις.«Είναι γκάνγκστερ, θέλουν απλώς να ληστέψουν» δηλώνει ένας 17χρονος από το Λονδίνο.

Ο χαρακτηρισμός δεν εξοργίζει τον 19χρονο Λιούις. Προσθέτει μόνο ότι έχει εγκαταλείψει τη συμμορία στην οποία βρισκόταν, έχει σταματήσει να καπνίζει μαριχουάνα και ότι δεν είναι άπληστος. «Εκλεψα μόνο μία μπλούζα από αυτές που βρήκα μπροστά μου» λέει χαρακτηριστικά.

tovima.gr, 10/8/2011

Θέλουν αυτό ακριβώς. Να οδηγήσουν τον κόσμο στην απελπισία. Ώστε και η όποια εξεγέρση γίνει να πνιγεί από μόνη της. Όπως ακριβώς συνέβη και με τους δικούς μας αγανακτισμένους στις πλατείες. Πού είναι τώρα τόσες χιλιάδες ανθρώπων; Λούφαξαν πάλι; Ή λύθηκαν τα προβλήματά τους;

Είναι άκρως σημαντικό να προσέξουμε το ηθικό των ανθρώπων. Να καταπολεμήσουμε το αφιόνι της απελπισίας. Και που δυστυχώς δεν είναι μόνο μεταφορικό αφιόνι. Η απελευθέρωση των ναρκωτικών ακριβώς αυτή την περίοδο μόνο άσχετη δεν μπορεί να θεωρηθεί...