ΑΓΑΠΕΣ ΜΕ ΟΥΡΑ

Σε λίγες μέρες θα διδάξω τις "Αγάπες με ουρά". Έτσι σήμερα επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω τη δική μου αγάπη με ουρά, τη Σοράγια:

Η Σοράγια είναι η γάτα μου και φυσικά πριγκίπισσα, πριγκίπισσα της καρδιάς μου:

Η Σοράγια ξετρελαίνεται για τσαλιμάκια. Ξέρετε κάθε γάτα έχει το δικό της ιδιαίτερο χαρακτήρα. Μάλιστα φημίζεται το γένος τους για το ανεξάρτητο φρόνημα που διαθέτει. Κι είναι πραγματικά διασκεδαστικό αλλά και διδακτικό να παρατηρείς πώς συμπεριφέρονται οι γάτες. Κι όχι για να γίνεις "γατολόγος" μα για να εξάγεις γενικότερα συμπεράσματα για τους χαρακτήρες. Νομίζω και ο Αίσωπος έτσι ξεκίνησε. Παρατηρώντας τα ζώα. Και όχι το ανάποδο.

Και εν προκειμένω. Το συγκεκριμένο τσαλιμάκι, να αφήνει μια γάτα την κοιλιά της εκτεθειμένη με τον τρόπο αυτό, δείχνει πως σε εμπιστεύεται απόλυτα. Γιατί σου αφήνει ανοιχτό ένα αδύνατο σημείο της. Και πρέπει να είσαι πολύ καθίκι για να εκμεταλλευτείς είτε την αδυναμία του άλλου είτε την εμπιστοσύνη του.

Βέβαια η Σοράγια δεν είναι ηλίθια. Μπορεί να γίνεται χαλί να την πατήσω αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να ακονίζει τα νύχια της. Γιατί έχει εκ φύσεως το ένστικτο ότι στη ζωή θα χρειαστεί και να βγάλεις νύχια. Οπότε καλού κακού φροντίζει να τα έχει πάντα ετοιμοπόλεμα. Το ίδιο δηλαδή που έλεγαν και οι Λατίνοι. Αν θέλεις ειρήνη, τοιμάσου για πόλεμο:

«Si vis pacem para bellum»

Ένα στοιχείο που με εντυπωσιάζει στις γάτες είναι η τρομακτική ταχύτητα αλλαγής. Και στη Σοράγια βεβαίως. Το αδέσποτο γατί που εμφανίστηκε ξαφνικά μια μέρα στον κήπο μας, παρατημένο από τη μάνα του, και μας υιοθέτησε για αφεντικά.

Τη μια στιγμή λοιπόν η Σοράγια σε κοιτά με μάτια μισόκλειστα.

Κι ενώ εσύ είσαι σίγουρος πως νυστάζει ή και βαριέται θανάσιμα, ανοίγει τις ματάρες της και σου στέλνει νέο μήνυμα.


Παράκληση να το πω; Βουβή ικεσία;

Και το σίγουρο είναι πως όμοια συμπεριφέρονται πολλοί άνθρωποι. Άλλοι είναι τη μια στιγμή και άλλοι γίνονται ξαφνικά... Και περνάν από το πέρα βρέχει και το μπλανζέ στο γλύψιμο και στο παρακαλετό...

Κι έπειτα, σε χρόνο dt, αποστρέφουν το πρόσωπό τους και ξαμολιούνται σε νέους στόχους.

Ας ξαμολυθώ λοιπόν κι εγώ σε νέους στόχους, τουλάχιστον φωτογραφικούς:


Στην ίδια αυλή που ζει και βασιλεύει η Σοράγια κατοικοεδρεύουν και πολλές άλλες γάτες. Όπως και αυτή στη φωτογραφία. Το όνομά της θυμίζει εξίσου μυστήριο αλλά και λάμψη και γοητεία, είναι η Γκρέτα Γκάρμπο. Η πιο γρια γάτα της αυλής. Μετράει πολλούς χειμώνες στην καμπούρα της και πολλά περισσότερα είναι τα γατάκια που μας χάρισε.

Δε βλέπω να βγάζει το φετινό χειμώνα. Ήδη έχει βαρύνει πολύ και δεν είναι πια ορεξάτη για παιχνίδια όπως στο παρελθόν. Είναι όμως το πρότυπο της σπιτικής γάτας. Καλόβολη και αφοσιωμένη στο ρόλο που της έταξε η φύση.

Η Γκρέτα Γκάρμπο! Κέρδισε το όνομά της αρκετά καλοκαίρια πριν, χάρη στην επιμονή της να ποζάρει στο φακό. Τότε ακόμη ήταν ζευγάρι με το γιο του Κεν. Έναν κοκκινοτρίχη αρχοντόγατο, πραγματικό στολίδι της αυλής.

Πάνε τώρα κοντά δυο χρόνια που ο γιος του Κεν χάθηκε. Κανείς δεν ξέρει το πώς. Από τότε όμως η Γκρέτα Γκάρμπο άρχισε να μαραζώνει. Ούτε για φωτογραφίες νοιάζεται και γενικά μοιάζει κλεισμένη στον εαυτό της.

Ναι, ξέρω, φταίει και η ηλικία της. Εμένα όμως μου αρέσει στα γατιά να βλέπω προεκτάσεις ανθρώπινες. Ή και το αντίθετο. Γατίσιες προεκτάσεις στους ανθρώπους. Νιάρρρρρρ!

Ο γιος του Κεν. Ο μεγάλος έρωτας της Γκρέτα Γκάρμπο!

Στην τελευταία φωτογραφία που του έβγαλα. Το μαύρο Νοέμβρη του 2009. Ακόμη τότε ζούσα στην Αθήνα. Και βρέθηκα στην Ήπειρο για να συνοδεύσω ένα αγαπημένο πλάσμα στην τελευταία του κατοικία. Τροχαίο. Ετών 59.

Και σήμερα ένα τροχαίο μαύρισε τις ψυχές μας. Μια συνάδελφος ετών μόλις 39 εκείνη. Από την Παραμυθιά. Πήγαινε πρωί πρωί για το σχολείο της. Δε θα την ξαναδούμε πια.

Έτσι και με το γιο του Κεν. Ποτέ ξανά...

Αν και με τη δική του περίπτωση έγινε κάτι το πολύ παράξενο. Ήμουνα θυμάμαι καταπικραμένη μαθαίνοντας από τον πατέρα μου πως χάθηκε ο γάτος μας. Δεν ήταν κανένας γάτος προκομμένος. Χαραμοφάης και όλη μέρα ξάπλα. Αλλά στολίδι μοναδικό η παρουσία του.

Άσε που ήταν και από ... τζάκι. Αυτό δηλώνει και το "γιος" του Κεν. Αν ήταν άνθρωπος και ζούσε στην Αμερική θα τον είχαν βαφτίσει Κεν Τζούνιορ. Μα αυτός ήταν ο φουκαρούλης ένας γάτος και τίποτε περισσότερο.

Κάποτε που λες είχαμε στο σπίτι μας μια γάτα μα τι γάτα. Τζίνα τη φωνάζαμε. Πολλά γατιά περάσανε από τότε αλλά η Τζίνα κρατάει μια ξεχωριστή θέση σε όλες τις αγάπες μας με ... ουρά! Μια μέρα γύρισε στο σπίτι μέσα στα αίματα. Κάποιο ανθρωπόμορφο ζώο την είχε χτυπήσει έως θανάτου. Ήρθε, λέει ο πατέρας που ήταν τότε στο χωριό, τον χαιρέτησε με ένα νιαούρισμα που σου έκοβε την ψυχή, ένα "γιατί" που απάντηση δεν παίρνει, και μετά τρύπωσε σε ένα λαγουμάκι πίσω από το κτίριο, μια κατασκευή μέσα στον τοίχο για να προστατεύει από τα νερά της βροχής. Εκεί και έμεινε για πάντα. Να τη βγάλουμε από κει αδύνατο. Αλλά και δε θέλαμε. Να μείνει εκεί, να είναι πάντα κοντά μας.

Πέρασαν χρόνια και άλλη γάτα δε βάλαμε στο σπίτι. Ώσπου μια μέρα ο αδερφός μου έφερε δώρο από πετ σοπ ένα κόκκινο μπαλάκι! Πώς του ήρθε; Γατί με ταυτότητα να έρθει να ζήσει στο χωριό; Εμείς τα γατιά μας τα αφήνουμε έξω ελεύθερα. Τα ταΐζουμε, τα ποτίζουμε, τα αγαπάμε αλλά δεν τα φυλακίζουμε. Κι όταν φεύγουμε από το χωριό μένουν μόνα τους να τα βγάλουν πέρα.

Μα και τι να κάνουμε την κόκκινη μπαλίτσα; Την κρατήσαμε και ο πατέρας ως πλέον ειδικός ανέλαβε να εκπαιδεύσει στις σκληρές συνθήκες του χωριού το νιάνιαρο.

Και δεν ξέρω επίσης πώς τους ήρθε και έβαλαν μια μέρα τη μικρή μου την ξαδέρφη, παιδί της Αθήνας, να βαφτίσει το γατάκι. Τι να πει και το κοριτσάκι; Το βάφτισε με το όνομα του μόνου αρσενικού κούκλου που γνώριζε. Κεν!!!

Σαν μεγάλωσε ο Κεν εξελίχθηκε σε μεγάλο αλήτη. Έτρωγε κι έπινε σε μας και ούτε ξέραμε που γυρνούσε τις υπόλοιπες ώρες. Κάποτε τον χάναμε και για μέρες. Και μόνο από τα απομεινάρια στο τρίχωμά του καταλαβαίναμε πως είχα κάνει πάλι τις σκανταλιές του. Πότε σε καπνοδόχους και πότε σε ξένους αχυρώνες.

Μια φορά όμως χάθηκε για τα καλά. Πέρασε ένας χρόνος περίπου και τότε εμφανίστηκε ο σωσίας του. Ο γιος του Κεν. Φτυστός ο πατέρας του αλλά άγνωστη σε μας η μητέρα του. Ποιος ξέρει πού και με ποια τον είχε ο αλητάκος ο Κεν.

Βεβαίως αναλάβαμε αμέσως το ... ορφανό. Κι εκείνο, το είχε και στο πετσί του, άλλο που δεν ήθελε. Όλη μέρα φαΐ και ξάπλα και κόρδωμα της κληρονομικής του φινέτσας.

Όταν λοιπόν ήρθε και η δική του σειρά να εξαφανιστεί, και από κάποιον χωριανό μάθαμε ότι είδε και το άψυχο κορμάκι του που μαρτυρούσε ίδια βάρβαρη συμπεριφορά που σκότωσε και την Τζίνα, ήμουνα στην Αθήνα. Και πήρα πίκρα μεγάλη. Να έχεις χάσει άνθρωπο της οικογένειας και να σου σκοτώνουν και το γάτο;

Θα μου πεις ίδια είναι άνθρωποι και ζώα; Και θα σου πω ότι ίδιος είναι ο θάνατος. Και ακόμη περισσότερο ο βίαιος θάνατος. Ψυχούλα έχουν και τα ζωντανά.

Πήρα θυμάμαι το αυτοκίνητο και τράβηξα για το Σούνιο. Να ακούσω μουσική, να μείνω μόνη μου. Κάποια στιγμή σταμάτησα και για φαγητό. Σε ένα αγαπημένο ψαροταβερνάκι. Στο Αρχιπέλαγος. Μια ανάσα δρόμος από το ναό του Ποσειδώνα. Και τότε, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, εμφανίστηκε η μετεμψύχωση του γιου του Κεν! Ένας γάτος του μαγαζιού, αγνώστων λοιπών στοιχείων, φτυστός ο γιος του Κεν!

Και το περίεργο ήταν πως συμπεριφερόταν λες και γνωριζόμασταν. Ερχόταν, τριβόταν στην καρέκλα μου, ξάπλωνε δίπλα μου και λαγοκοιμόταν. Όλα τα σουσούμια του άλλου.

Είχα μάλιστα κοντά μου και το λαπ τοπ. Και φωνάζω τον ταβερνιάρη και του δείχνω φωτογραφίες του γιου του Κεν. "Ο γάτος μου", αναφώνησε ο άνθρωπος. Τόσο ίδια ήταν τα δυο γατιά. Το δικό του και το δικό μου που δεν υπήρχε πλέον στη ζωή.


Ο μικρός κοκκινοτρίχης του Σουνίου. Τώρα που τον βλέπω στη φωτογραφία, ε δεν μπορώ να τον πω και καρμπόν του δικού μου. Τότε όμως, που τον συνάντησα, ήταν και η ψυχική φόρτιση σε μεγάλο βαθμό που με έκανε να τον δω με άλλα μάτια.

Με τα ίδια που σήμερα βλέπω και το χαμό της συναδέλφισσας από την Παραμυθιά. Ο καθένας που έχει πονέσει για δικό του άνθρωπο από τροχαίο, ακούει τέτοιες ειδήσεις και αναβιώνει τον πόνο. Τόσος και τέτοιος που να εύχεσαι ποτέ ξανά να μην τον νιώσει.

Κι αν αυτό είναι ανέφικτο, τουλάχιστον ας βρούμε τρόπο να περιοριστεί το κακό. Όχι άλλο αίμα στην άσφαλτο. Ο θάνατος είναι θάνατος. Μα να έρχεται στην ώρα του. Και για τα ζωντανά και για τους ανθρώπους.

Και να σκεφτείς πως μόλις προχτές ήταν η παγκόσμια ημέρα μνήμης των θυμάτων από τροχαίο...

http://www.goodnet.gr/index.php?id=6,61880,0,0,1,0

Επανερχόμαστε στη Σοράγια. Γιατί η σημερινή μέρα κάνει ακόμη πιο πολύτιμη την καταφυγή στην αθωότητα των ματιών της. Αλλά και σ' αυτή τη μόνιμη μελαγχολία που έχουν τα γατίσια μάτια. Είναι ακριβώς αυτή η μελαγχολία που βάζει σε υποψίες για τις νοητικές ικανότητες των ζώων. Λέμε εμείς ότι εκείνα είναι άλογα όντα κι εμείς τα λογικά. Μα όταν τριγύρω περισσεύει ο παραλογισμός των ανθρώπων, τι να πεις;

Κοίτα εδώ στάση. Είναι δυνατόν να μη "σκέφτεται" τίποτα; Τόσο ξεγελάει η εικόνα;

Και πόσο αληθινή είναι τότε η εικόνα των σοβαροφανών ανθρώπων γύρω μας;

Κι όμως όλη η εποχή μας σήμερα στην εικόνα στηρίζεται. Παντοδυναμία της εικόνας...

Όχι, δεν άκουσε κάτι και γύρισε. Απλά βαρέθηκε ένα φακό μέσα στη μούρη της. Και μου γύρισε το κεφάλι. Δεν έχει στόμα να μιλήσει. Μα και εκείνοι που έχουν, μιλάνε; Εμ, δε μιλάνε πάντα. Χαράμι το στόμα που τους χαρίστηκε.

Αρκεί να σταθείς για λίγο και να προσέξεις την τελειότητα μιας γάτας. Την ομορφιά που ξέρει η φύση να στολίζει τα ζωντανά της. Και να αναρωτηθείς πώς γίνεται εμείς οι άνθρωποι να αναπαράγουμε τόσες ασχήμιες;

Ώρα για λίγη δράση. Αρκετά ξεκουράστηκε...

Ροβολάει στις σκάλες. Για πού τραβάει;

Εδώ δεν ξέρουμε εμείς πού τραβάμε. Και περιμένουμε να ξέρουμε για πού το έβαλε η γάτα;

Ιδού λοιπόν ο προορισμός. Το παρτέρι. Και ξανά στο ρίχνει στη ... φιλοσοφία!

Σκαρφαλώνει στο τοιχάκι. Τώρα μπαίνω στο νόημα. Από κάτω είναι η αποθήκη και η Γκρέτα Γκάρμπο, η γριά μας γάτα. Η Σοράγια, με όλη τη γατίσια περιέργεια που διαθέτει, θέλει επειγόντως να μάθει τι γίνεται εκεί κάτω.

Τα ίδια δεν κάνουμε κι εμείς; Αντί να κοιτάμε τη δουλειά μας, αντί να ασχολούμαστε με τη δική μας ζωή, μένουμε πολλές φορές να κοιτάμε τη ζωή της άλλης και των άλλων γενικότερα. Κατά τα άλλα θεωρούμε εαυτούς καλύτερους από τις γάτες. Θα διαφωνήσω...

Εις επίρρωσιν! Στην άλλη γάτα την είχε στήσει. Μπας και κάνει τίποτε και δεν το ξέρει εκείνη. Μωρέ σου λέω, κι εμείς σαν τις γάτες είμαστε. Αλλιώς δε θα είχαμε την παροιμία να συμβουλεύει: "Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα"...

Η άλλη, η Γκρέτα Γκάρμπο, γριά και σοφή όπως είναι, κοντοστέκεται. Δεν της αρέσει να την κατασκοπεύουν. Σε ποιον αρέσει στο κάτω κάτω;

Καθώς η Σοράγια δεν έχει σκοπό να το κουνήσει από το τοιχάκι, η Γκρέτα Γκάρμπο την καρφώνει με τα μάτια της. Κι ας μην έχουν στόμα να μιλήσουν. Τι πειράζει; Περισσότερα λένε τα μάτια.

Ώρα να τα μαζεύω και να φεύγω. Τι άλλο να κάνεις σε ένα σπίτι κλειστό και με το τζάκι σβησμένο; Αρκετά κατασκόπευσα κι εγώ. Τις γάτες... Μην τα λέμε δηλαδή για τους άλλους και μόνο. Σαν τις καμήλες που δε βλέπουν τη δική τους καμπούρα.

Κλειδώνω και βγαίνω στην επάνω βεραντούλα. Ένα τελευταίο "γεια"... Το γατόνι έχει αράξει πάνω στο τραπέζι. Στα μαξιλάρια που φρόντισε η μάνα να αφήσει για να χουχουλιάζουν τις κρύες μέρες τα φουκαριάρικα τα ζωντανά...

Γυρίζει και με κοιτάει. Και ώσπου να βγω στην αυλή...

κάνει το γύρο του σπιτιού τρέχοντας και βρίσκεται μπροστά μου. Πάνω που είχε επαναπαυτεί ότι γύρισαν τα αφεντικά μετά από απουσία δέκα ημερών. Αμ, Σοράγια μου, ποτέ μην επαναπαύεσαι και ποτέ μη θεωρείς δεδομένους τους άλλους... Μην πάθεις δηλαδή ό,τι και η συνονόματή σου. Οι άνθρωποι είναι απρόβλεπτοι. Να το θυμάσαι. Κι ας το είχα ξεχάσει εγώ μέχρι χτες.

Με βλέπει να κατευθύνομαι στην αυλόπορτα. Και τρέχει πρώτη εκείνη. Και ξαπλώνεται στο τσιμεντάκι.

- Θα με πατήσεις; Τι θα κάνεις;

αυτό μου λέει με τη μόνη γλώσσα που διαθέτει, τη γλώσσα του σώματος...

Και μου τα έλεγε μια παλιά φίλη για τη δική της γάτα, πως της κάνει τέτοια νούμερα, και τα θεωρούσα υπερβολές. Ήταν που μέχρι τώρα δεν είχα πετύχει κι εγώ τέτοια γάτα. Σαν τη Μπουμπού της φιλενάδας μου και σαν τη δική μου τη Σοράγια...