Η ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΘΕΣΠΡΩΤΙΑΣ

Καλαμάς. Κοντά στο χωριό Πολύδροσο της Θεσπρωτίας.

Φωτογραφία από το σάιτ του χωριού - του Πολυδροσίτη Βασίλη Μάκου.

Η Γκράβα του Ντρίκου. Πάνω από τα νερά του Καλαμά και στις βραχώδεις όχθεις του σκαλισμένη από το χέρι της φύσης.

Ο φούρος στον Καλαμά. Δηλαδή ο φούρνος. Ένας φούρνος από βράχο.

Η φωτογραφία τονίζω ότι δεν είναι δική μου. Αλλά δεν είμαι και σίγουρη ποιος είναι ο φωτογράφος. Σίγουρα όμως είναι μια ακόμη φωτογραφία από τη σκοτεινή γωνιά της Θεσπρωτίας. Σκοτεινή από την ακηδία των ανθρώπων. Μα ολόφωτη και πανέμορφη από εκείνον που τη δημιούργησε.

Ποια άλλη χώρα θα είχε τέτοιους τόπους και δε θα έκανε τα πάντα να τους προβάλει και να τους αξιοποιήσει;

Κι αυτός, σύμφωνα με το φωτογράφο, είναι ο ίδιος ο Καλαμάς. Το πρόσωπό του. Ένα πρόσωπο που μοιάζει να κλαίει. Σκαλισμένο στα βράχια της όχθης. Θυμίζει μάσκα αρχαίας τραγωδίας. Μα δεν είναι. Είναι ένας περίεργος συμβολισμός της ίδιας της φύσης για την τραγωδία που ζει αυτός ο τόπος σήμερα. Και εικόνα της θλίψης της ψυχής μας. Όσων καταγόμαστε από κει και όσων γνωρίζουν και αγαπούν αυτή την πανέμορφη γωνιά της ελληνίδας γης.

Μια ακόμη φωτογραφία από τον Καλαμά. Και το περίφημο Φραγκοπήδημα.

Η φωτογραφία ίσως είναι του Βασίλη Μάκου ίσως όμως και του Σαγιαδινού Μιχάλη Πασιάκου. Έχουν και οι δύο τραβήξει εκπληκτικές φωτογραφίες από τον Καλαμά. Και το κακό είναι πως τις κράτησα μεν στον υπολογιστή μου αλλά δε σημείωνα πάντα ποιος από τους δυο ήταν ο φωτογράφος.

Δίνω εδώ και το λινκ από το ιστολόγιο του Μιχάλη, το αφιερωμένο στον Καλαμά, για να δείτε όχι μόνο τις φωτογραφίες του αλλά και τα εξαιρετικά κείμενα που έχει εκεί αναρτήσει για όλα όσα αφορούν το πολύπαθο ποτάμι:

http://kalamas.blogspot.com

Να επισκεφθείτε όμως και το άλλο ιστολόγιό του:

http://labastia.blogspot.com

Θα βρείτε εκεί φωτογραφίες όχι μόνο από τον Καλαμά αλλά από ολόκληρη τη Θεσπρωτία. Και τη σκοτεινή γωνιά της και την άλλη, τη γνωστή στον έξω κόσμο.

Αυτή πάντως η φωτογραφία είναι σίγουρα του Μιχάλη Πασιάκου. Και δείχνει το εντυπωσιακό σημείο Φραγγοπήδημα (ίσως παραφθορά της λέξης φαραγγοπήδημα) στο φαράγγι του Καλαμά και κοντά στο χωριό Πολύδροσο.

Προσέξτε στην προηγούμενη φωτογραφία πάνω και αριστερά τη διχάλα των δύο δρόμων. Κι έπειτα κοιτάξτε εδώ:


Στο κέντρο τώρα της φωτογραφίας είναι η ίδια διχάλα των δρόμων. Από τελείως βεβαίως διαφορετική οπτική γωνία. Από το μονοπάτι που αγκαλιάζοντας το βουνό της Μίχλας και της Πλάκας πηγαίνει στην πηγή του Τζουρλόγγου. Στη χαράδρα δεξιά είναι το χωριό Πολύδροσο. Και ο Τζουρλόγγος πάνω σχεδόν από το φαράγγι του Καλαμά.

Το καλντερίμι του Λάγγαρη - φωτογραφία του Μιχάλη Πασιάκου.

Από την ίδια πάντα γωνιά της Θεσπρωτίας.

Ένα μονοπάτι εξαιρετικής ομορφιάς που χάρη στις προσπάθειες του Συλλόγου Προστασίας Περιβάλλοντος και Αρχαιολογικών Χώρων Θεσπρωτίας καθαρίστηκε και παραδόθηκε σε όσους λατρεύουν να περπατάνε σε μέρη έμορφα και παρθένα...

Κι εδώ, λέει ο Μιχάλης, είναι η σπηλιά του Πάνα! Μην τον ψάχνετε στην Αρκαδία. Στη Θεσπρωτία βρίσκεται και λούζεται παρέα με τις νύμφες...

Είναι η πιο ωραία φωτογραφία της Θεσπρωτίας που έχω δει ποτέ.

Η φωτογραφία σταθμός στην απόφασή μου να γυρίσω πίσω. Να ζήσω επιτέλους σε τέτοια μέρη.

Διάλεξα βέβαια λάθος εποχή. Όταν η χώρα αποφάσισε να περικόψει τους μισθούς και τώρα να αφανίσει και το εφάπαξ ακόμη.

Να ζήσω λοιπόν εδώ. Αλλά όνειρο θα μείνει μακρινό να χτίσω ένα μικρό σπιτάκι στο χωριό μου. Θα συνεχίσω ως φαίνεται να μένω σε ένα νοικιασμένο σπίτι στην Ηγουμενίτσα και να πηγαίνω τουρίστας μόνο εκεί πάνω. Στη σκοτεινή και έρ(η)μη γωνιά της ιδιαίτερης πατρίδας μου...

Σας μοιάζει όμως εσάς σκοτεινός αυτός ο τόπος;

Κι έχω άδικο να διαμαρτύρομαι που η έλλειψη στήριξης των κατοίκων οδηγεί σιγά σιγά στην πλήρη ερημοποίηση;

Ποια άλλη χώρα θα διέθετε τέτοια μέρη και δε θα τα αναδείκνυε; Δε θα φρόντιζε με κάθε τρόπο να τα αξιοποιήσει τουριστικά;

Αυτός ο τόπος δε διαθέτει μόνο φυσική ομορφιά. Εξίσου σπουδαία είναι και τα μνημεία της παλιότερης εποχής. Όπως το απίθανο αυτό εκκλησάκι του Αγίου Μηνά στο Κοκκινολιθάρι.

Ο Άγιος Μηνάς τη μέρα που γιορτάζει. Αν και θαυματουργός, έχουν πολλά να λένε στο Κοκκινολιθάρι για τα θαύματά του, δεν κατάφερε να εμποδίσει, ή και δε θέλησε, το ρήμαγμα του τόπου.

Μην κρίνετε από τον κόσμο της φωτογραφίας. Στο πανηγύρι του έρχονται άνθρωποι όχι μόνο από ολόκληρη τη Θεσπρωτία μα από ολόκληρη την Ελλάδα!

Ούτε κι αυτό όμως φροντίζει κανείς να αξιοποιήσει ανάλογα. Οι πιστοί φτάνουν ως εδώ να προσκυνήσουν μα θα πρέπει να φύγουν πάλι αφού δε θα βρουν ούτε μέρος να κοιμηθούν ούτε καλά καλά για να φάνε.

Βέβαια ανήμερα της γιορτής του αγίου μπαίνουν σούβλες. Τις άλλες όμως; Κινδυνεύεις να μη βρεις ούτε καφέ να πιεις...

Η θέα κάτω στην κοιλάδα από το εκκλησάκι - αετοφωλιά του Αγίου Μηνά στο Κοκκινολιθάρι.

Ο δρόμος οδηγεί προς Φιλιάτες. Στο Δήμο Φιλιατών ανήκει αυτή η περιοχή.

Ο άνθρωπος που στέκεται στα σκαλιά κάποτε, πάνε πενήντα χρόνια, υπηρέτησε εδώ δάσκαλος.

Κι όταν λέμε εδώ, κυριολεκτούμε.

Μέσα στον περίβολο της εκκλησίας του Αγίου Μηνά ήταν το σχολειό.

Τώρα το χωριό δε διαθέτει σχολείο. Όπως δε διαθέτει και η ευρύτερη περιοχή. Εκτός από το μονοθέσιο της Λεπτοκαρυάς σε μεγάλη απόσταση και με δύσκολο δρόμο.

Το καμπαναριό του Αγίου Μηνά στο Κοκκινολιθάρι. Στη βόρεια, ορεινή, Θεσπρωτία. Και κοντά στα σύνορα με την Αλβανία...

Το παλιό, ξύλινο σήμαντρο του Αγίου Μηνά στο Κοκκινολιθάρι Θεσπρωτίας.

Ο Άγιος Μηνάς. Ιππέα τον θέλουν οι άνθρωποι που τον λατρεύουν. Και ταιριάζει και στον τόπο. Γιατί παρά την εξέλιξη του σήμερα εκεί πάνω σπανίζουν τα μεταφορικά μέσα.

Ακόμη όμως και αν διαθέτεις ιδιόκτητο μεταφορικό μέσο, εκεί πάνω τα πράγματα είναι ζόρικα. Πέφτεις σε μποτιλιάρισμα ηπειρώτικου στιλ και το μόνο που σου μένει να κάνεις είναι υπομονή...

Μωρέ, καλύτερα σου λέω είναι να έχεις γαϊδουράκι σ' αυτόν τον τόπο! Εκεί που έχει φτάσει και η βενζίνη; Γαϊδουράκι και πάλι γαϊδουράκι!