Μια επέτειος που θάφτηκε: Επίκαιρη όσο ποτέ "Η Ηγουμενίτσα" του Σωτήρη Δημητρίου

Συμπληρώθηκαν τις μέρες αυτές 100 χρόνια από την απελευθέρωση της Ηπείρου και της Θεσπρωτίας από τον τουρκικό ζυγό αιώνων. Σε πολλές γωνιές της Ηπείρου διοργανώθηκαν λαμπρές τελετές. Διοργανώθηκαν και στη Θεσπρωτία, στην Παραμυθιά. Από το Δήμο Σουλίου και τους άλλους φορείς του τόπου. Στους Φιλιάτες έγινε μια υποτυπώδης εκδήλωση, βλέπεις εκεί φιλοξενείται και στρατόπεδο και θα ήταν χοντρό να μην υπάρξει τίποτε. Στην Ηγουμενίτσα όμως, την έδρα του νομού, η επέτειος θάφτηκε εντελώς. Λες και δεν υπήρξαν Βαλκανικοί Πόλεμοι, λες και είναι ασήμαντο γεγονός η λευτεριά...

Το γεγονός δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ούτε καν μεμονωμένη περίπτωση. Πέρυσι, τέτοιος καιρός ήταν, που αναγκάστηκα δημοσίως να απευθυνθώ στο Δήμαρχο με ανοικτή επιστολή για το απαράδεκτο φαινόμενο στο Ηρώο της πόλης:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t982-topic

Και συγκεκριμένα για το Διονύσιο το Φιλόσοφο που το Ηρώο τον ανέφερε Σκυλόσοφο (όπως δηλαδή τον είπαν οι προσκυνημένοι και οι τουρκοπατημένοι) και συγχρόνως για το λάθος στη χρονολογία της επανάστασής του. Αν είναι δυνατόν σε ηρώο να γίνονται τέτοια πράγματα και τέτοια λάθη!

Προφανώς εκείνη η ανοιχτή επιστολή έτσουξε αρκετά. Γιατί λίγο καιρό αργότερα διορθώθηκε η αναφορά στο Ηρώο. Και ιδού οι φωτογραφίες από το πριν και το μετά:

https://xarinpaideias.forumgreek.com/t1415-topic

ΤΟ ΠΡΙΝ: Επανάστασις Σκυλοσόφου. Σεπτέμβριος 1612!!!

ΤΟ ΜΕΤΑ. Διορθωμένο αλλά βιαστικά και τσαπατσούλικα...

δε βρήκαν καν λίγο ασβέστη να καλύψουν την ατσαλιά από το ξήλωμα των παλιών γραμμάτων - λες και έκαναν αγγαρεία...

Κι άλλοτε είχα γκρινιάξει για τη βρώμα και τη δυσωδία του συγκεκριμένου Ηρώου και μάλιστα σε μέρα εθνικής γιορτής:


Ήταν Οκτώβρης του 2010. Ευτυχώς και αυτό άλλαξε και διορθώθηκε. Και το μνημείο είναι και καθαρό και σωστή η αναφορά στο Διονύσιο, το συντοπίτη μας και γενναίο επαναστάτη που πλήρωσε με μαρτυρικό θάνατο την αγάπη του στην ελευθερία. Πάλι όμως παραμένει λειψό! και προσβάλλει την ιστορία του τόπου.


Υποτίθεται πως εδώ τιμούνται όλα τα νεότερα ιστορικά γεγονότα της Θεσπρωτίας. Τα προεπαναστατικά με τα Διονύσιο το Φιλόσοφο και τους Σουλιώτες από δεξιά. Τα ιστορικά γεγονότα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από αριστερά. Και τα γεγονότα των Βαλκανικών Πολέμων πού είναι; Οέο;;; Δεν έγιναν τότε μάχες για να λευτερωθεί ο τόπος από την τουρκιά; Δε χύθηκε αίμα;

Θα αφήσω το βίντεο που ακολουθεί να διηγηθεί ένα μέρος αυτών των γεγονότων:


Για την Ηγουμενίτσα είναι λογικό να μην υπάρχει ανάλογο υλικό αφού στα 1913 ήταν ένα μικρό χωριό. Μα το Ηρώο έτσι κι αλλιώς δεν αναφέρει γεγονότα που συνέβησαν στην Ηγουμενίτσα μα στην ευρύτερη περιοχή της Θεσπρωτίας. Με ποια λογική λοιπόν παραλείψανε τα γεγονότα του 1913 που έδωσαν στον τόπο την ελευθερία του μετά από τετρακόσια και πλέον χρόνια σκλαβιάς;

Κι αν κάποιοι έχουν τη λάθος εντύπωση ότι η Θεσπρωτία λευτερώθηκε απλά και μόνο γιατί έπεσαν τα Γιάννενα, άρα δεν έχουμε κάποιο σημαντικό γεγονός να αναφέρουμε στο Ηρώο μας, θα πω ότι ακριβώς ανάποδα έγιναν τα πράγματα. Μήνες νωρίτερα είχε προηγηθεί η πολύνεκρη μάχη στη Σκάλα της Παραμυθιάς και η οποία απέκοψε τον ανεφοδιασμό των Ιωαννίνων μέσω Παραμυθιάς!

Για τη μάχη εκείνη γραμμένο από τη λαϊκή μούσα και το τραγούδι του καπετάν Κρομμύδα που θα παραθέσω σε ξεχωριστή ανάρτηση - όπως αξίζει στο παλικάρι! Κι ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του που δε βρέθηκε μελάνι να αναφερθεί αυτή η σπουδαία μάχη στο Ηρώο της σημερινής πρωτεύουσας της Θεσπρωτίας...

Στα πανηγύρια και τα γλέντια στα χωριά της Ηπείρου παίζουν τα ζυγιά και χορεύουν όλο και λιγότερο, ατυχώς, το τραγούδι του Καπετάν Κρομμύδα. Κινδυνεύει έτσι να ξεχαστεί τελείως, με τη βοήθεια του φθοροποιού χρόνου, ένα θρυλικό όνομα, αυτό του οπλαρχηγού Καπετάν Κρομμύδα, και να σιγοσβήσει η μνήμη των κατοίκων της Ηπείρου που προσέφεραν τα πάντα για την πατρίδα Ήπειρο.

Η λαϊκή ποίηση εξύμνησε με το ποιητικό τάλαντο απλών ανθρώπων τον καπετάνιο, σαν αφιέρωση στη μνήμη τούτου και την απαθανάτιση των εθνικών του αγώνων.

Ο εκτελεσμένος απ’ τους Γερμανούς με τους 49 της Παραμυθιάς, το Σεπτέμβρη του 1943, Γιάννης Μητσιώνης από τη Μόσιαρη (Σιταριά) του Πωγωνίου το σύνταξε το 1913.

Το είχε καταγράψει ο παλιός δάσκαλος και λαογράφος Σπύρος Μουσελίμης στην παρακάτω μορφή:


- - - - - - - - - - - - - - -
(1) Αναφέρεται στο Μανώλη Πατερνάκη, ανεψιό απ’ αδελφή του Καπετάν Μάνου Δεληγιαννάκη. Ψυχογυιός του και μοναχοπαίδι της μάνας του, έπεσε ο Πατερνάκης μαχόμενος στη μάχη της Σκάλας Παραμυθιάς το Νοέμβρη του 1912.
(2) "Λαχτάρας" ή "Μακαρόνας" ήταν ο σημαιοφόρος της ομάδας του Κρομμύδα. Έπεσε στη Σκάλα Παραμυθιάς το Νοέμβριο του 1912. (Διάβασε περισσότερα για τον Μακαρόνα στο βιβλίο του Δ. Σαλαμάγκα «Καθώς χάραζε η Λευτεριά» στην 1η συνέχεια που αναρτήσαμε στη σελίδα μας στο facebook [16-5-2012].)


_________________________

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΣΤΟ ΦΟΡΟΥΜ ΑΠΟ

http://21february1913.blogspot.gr/2013/01/blog-post_3004.html#.US4WnzdNjUs

Για να αντιληφθούμε τον κρίσιμο ρόλο της Θεσπρωτίας στα χρόνια του 1912 - 1913, θα πρέπει να αναφερθούμε και στον θρυλικό Δεληγιαννάκη.


Τον ξέρετε; Ξέρετε πως υπήρξε κατά κάποιον τρόπο ο Παύλος Μελάς της Θεσπρωτίας;

Αυτός λοιπόν δεν ήταν Ηπειρώτης. Όπως δεν ήταν Μακεδόνας και ο Μελάς. Κι όπως βεβαίως δεν ήταν Ηπειρώτης και ο Μαβίλης. Βλέπετε μπορεί οι σημερινοί Ηπειρώτες να αδιαφορούν για την ιστορία τους και να ξεχνούν τέτοια μεγάλη επέτειο να την τιμήσουν, μα άλλοι που δεν ήταν από τα δικά μας χώματα ήρθαν εδώ και πολέμησαν για να λέμε εμείς σήμερα ότι είμαστε λεύτεροι. Αν άξιζε η θυσία τους μη με ρωτάτε γιατί έτοιμα τα έχω τα δάκρυα. Και της ντροπής και της οργής...

Λοιπόν. Ο Δεληγιαννάκης, ο Μάρκος Δεληγιαννάκης (γιατί είχε και αδερφούς αυτό το θηρίο με παρόμοια κατορθώματα) ήταν όπως μαρτυρά το επώνυμό του Κρητικός. Και τον έστειλε ο άλλος Κρητίκαρος, ο Βενιζέλος, με μυστική αποστολή στον τόπο μας πριν ακόμη ξεσπάσει ο πόλεμος. Να κάνει ανταρτοπόλεμο. Και να αποτρέψει την απόβαση τουρκικών δυνάμεων στα παράλια της Θεσπρωτίας. Μην ξεχνάμε ότι από τη στεριά οι Τούρκοι δε θα είχαν  είχαν τέτοια δυνατότητα από την ώρα που ο ελληνικός στρατός θα ξεχυνόταν προς Μακεδονία.

Ήρθε λοιπόν εδώ ο καπετάν Μάρκος και ενώθηκε με ντόπιες ομάδες ανταρτών. Και ξεκίνησαν το δικό τους αγώνα. Ο καπετάν Κρομμύδας που αναφέρθηκε παραπάνω ήταν ένας από τους Ηπειρώτες αντάρτες, από το Δεσποτικό των Ιωαννίνων καταγόμενος. Μα ήταν και αρκετοί Θεσπρωτοί στο μεγάλο πανηγύρι της λευτεριάς. Ακούστηκαν αυτά τα στοιχεία και στο βίντεο που παρέθεσα παραπάνω. Εδώ να προσθέσω πως και από το χωριό μου συμμετείχε στον ξεσηκωμό ο Χρήστος Παπαμάρκου, πατέρας του Μάρκου Ράπελλα, το ξίφος του οποίου εκτίθεται σήμερα στο λαογραφικό μουσείο του χωριού, του Πολύδροσου Θεσπρωτίας.

Αυτοί όλοι οι θεότρελοι άνθρωποι έβαλαν στόχο να διώξουν τους Τούρκους και να ελευθερώσουν την Ήπειρο. Μία από τις μάχες τους δόθηκε το Νοέμβρη του 1912 στη Σκάλα της Παραμυθιάς. Μία από τις πολλές...

Κι ας παραθέσω εδώ ένα ποίημα που εντόπισα για το Δεληγιαννάκη και τους αδερφούς του. Τηρήθηκε η ορθογραφία του πρωτοτύπου όπως δημοσιεύεται εδώ

http://www.e-sfakia.gr/%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC/43/268----1912-13

1
Τρεις αδελφοί τρεις αρχηγοί τρεις πρωτοκαπετάνιοι
Από την Κρήτη ξεκινούν στον πόλεμον να πάνε,
Ν' αγωνισθούν στην Ήπειρον και εις την Μακεδονία
Στα σκλαβωμένα αδέλφια των ελευθέρια να φέρουν,
Πήραν παιδιά δικά τωνε ανήψια και ξαδέλφια,
Πήραν και φίλους μπιστικούς και Κρητικούς λεβέντες
Επήραν και σταυραετούς Σουλιώτες Ηπειρώτες
Πούχαν τον πόλεμο γιορτή, τον πόλεμο παιγνίδι,
Τρέχει ο Ηλίας πλειά μπροστά για την Μακεδονία,
Ο Κανάκης για την Ήπειρο στο Μέτσοβο στον Δρίσκο
Και ο Μάρκος ο περίφημος Παραμυθιά και Σούλι.
Για σου χαρά σου Αρχηγέ Δεληγιανάκη Μάρκο
Το λεν τα παληκάρια σου και οι ΗπειροτοΣουλιώτες
Το λέγουν και όλα τα βουνά η Σπάτα και ο Κορίλας
Και η Βριτζάχα η ξακουστή, το Σούλι και το Κούγκι
Θα μπούμεν στην Παραμυθιά θα σφάξωμε τους Τούρκους
τους αρχηγούς της Τσαμουριάς τους Τουρκοαρβανίτες,
Θα πάμεν και εις τα Γιάννενα στ' Αλή Πασά το Κάστρο
Να βρούμεν τον Εσσάτ Πασσά.

2
Κρένει ο Γέρω Ολίτσικας και λέει στην Βριτζάχα
Τ' Αγίου Ανδρέα ανήμερα κοντά το μεσημέρι,
Βριτζάχα ρώτησε και συ την Σπάτα και τον Κορίλα
Να μάθης τι να γίνεται εις το Λευθεροχώρι
Στην Σκάλα της Παραμυθιάς βογκούν πολλά τουφέκια
και ακούγονται και κλάϊματα και γογκητό μεγάλο.
Άκουσε γέρω Ολίτσικα να μάθης τα μαντάτα
Οι αντάρτες κάνουν πόλεμο και επήρανε το Κάστρο,
Την σκάλα της Παραμυθιάς και απάνω τα Βορδόπια
Και εσκότωσαν πολλή Τουρκιά και έπιασαν Τούρκους σκλάβους
Μάχουν και πίκρα τα χωριά και δεν παρηγορούνται
Γιατί στην μάχη πέσανε δεκάξε (16) παληκάρια,
Λαβώθηκε και ο Αρχηγός ο Μάρκος Δεληγιαννάκης
Μ' αυτός δεν σκούζει δεν πονεί δεν κλαίει για την πληγή του
Μα κλαίει τα παληκάρια του και τον Υπαρχηγόν του,
Τον ξακουσμένο Σταυραετό, Κουτούπη τον Σουλιώτη.
Και τον Σημαιοφόρον του Μανώλη Πατεράκη
Πούχεν πρωτοπαλήκαρο και μπιστικό παιδί του,
Τον κλαιν και όλοι οι σύντροφοι του και οι πληγωμένοι σκούζουν
Και όλες οι νιές της Σέλιανης του λέγουν μοιρολόγια,
Σήκω λεβέντη Κρητικέ να βάλης τ' άρματα σου.
Και ο λαβωμένος Αρχηγός καλήν καρδιά δεν κάνει
Και λόγο της παληκαριάς στέκει και σου διαβάζει
Και ώρες τηρά τον τάφον σου και ώρες προς τα Βορδόπια
Και ώρες την Σκάλα σωτηρά να τ' αλαφρώση ο πόνος
Γιατί μετρά ξαναμετρά και βλέπει ξαπλωμένα
Διακόσια τούρκικα κορμιά τούρκων και αρβανιτάδων.

3
Μωρέ πως εβογκούσαν τα βουνά η Σπάτα και ο Κορίλας
Από τα Τόπια των Τούρκων και από τα πολυβόλα.
Των Χριστουγέννων ανήμερα σαν έφεξεν ο ήλιος
Στην Σέλιανη την ξακουστή και εις την Λαμπανίτσα
Στο Λευθεροχώρι, στο Πόποβο, Βερνίκου και Σαλονίκη
Γιατί δεν επροσκύνησαν Μπέηδες και Πασάδες
Μον' δέχθησαν τον Αρχηγό τον Μάρκο Δεληγιαννάκη
Και την Σημαία του Σταυρού όλοι των προσκύνησαν
Και όλοι μαζί του πολεμούν και την Τουρκιά σκοτώνουν
Που τρόμαξε η Αρβανιθιά στα Γιάννενα μηνούσι
Για να των στείλουσι στρατό βοήθεια και κανόνια
Να πιάσουν και τον Αρχηγό και όλους τους Καπετάνιους
Και να τους παν' στα Γιάννενα και όλους να τους κρεμάσουν.
Μηνούν και του Μπεκήρ Αγά νάρθη κι' αυτός με άλλους
Να καταστρέψη ταις εκκλησιές και τα χωριά να κάψη,
Μωρέ πέφτουν αι σφαίρες σαν βροχή τα τόπια εμπρός και οπίσω
Μα ο Δεληγιαννάκης πολεμά με άξια παληκάρια
Σκοτώνουν Τούρκους Τσάμηδες, Λιάπηδες Αρβανίτες
Τα παληκάρια απόστεσαν, σώθηκαν τα φυσέκια
Και τότε φώναξ' ο Αρχηγός λέγει στους Καπετάνιους,
Παιδιά οπίσω σέρνεσθε να πιάσετε την ράχη,
Στο Σέλωμα περάσετε το πλάϊ να διαβήτε
Και εις το Λιβάδι κάτσετε για να με καρτερήτε
Κρατήτε τα φυσέκια σας να πιάσωμε τα μέρη
Στης Λαμπανίτσας τα στενά να στέσωμεν τους Τούρκους
Να σώσωμεν μωρά παιδιά γυναίκες και κοράσια
Σκλάβους να μη τα πιάσουσιν και 'μεις όλοι ας χαθούμε.

4
Παραμυθιά και Τσαμουριά, Φιλιάτες, Μαργαρίτι
Όλα γένηκαν Ελληνικά μα τ' άρματα δεν δίδουν
Κάμνουν κρυφά συμβούλια Μπέηδες και αγάδες
Σαν εσκοτώθη ο Βασιλιάς εις την θεσσαλονίκην
Για να σηκώσουν πόλεμο τ' αρβανικό να φέρουν
Και από τα χωριά της Τσαμουριάς τους Έλληνες να διώξουν
Του Κωνσταντίνου τον στρατό του Βασιλιά του νέου
Αγάκος και ο Κασοσαλής και ο Φαταγάς ο Πρόνιος,
Ο Φέζος και ο Σουμπήμπεης, Μαλίκης και Δαλιάνης
Σφάζουν κρυφά τους Χρισθιανούς δέρνουν και φοβερίζουν
Και αρματωμένοι στα χωριά οι Λήσταρχοι γυρίζουν
Αρβανιθιά στρατολογούν πόλεμον για να κάμουν,
Που τρόμαξαν τους Χρισθιανούς τους προύχοντες του τόπου
Τους πρώτους της Παραμυθιάς και τον Μητροπολίτη.
Κάμνουν και αυτοί Συμβούλιο τον τόπον πώς να σώσουν
Και προσκαλούν τον Αρχηγό τον Μάρκο Δεληγιαννάκη
Του λέγουν να μείνη ακόμη εκεί, γιατί η Τουρκιά εσηκώθη
Δέρνει και σφάζει Χρισθιανούς έξω στην Επαρχία
Και μέσα την Παραμυθιά καυχούνται πως θα κάψουν.
Μηνά ο αρχηγός ως τάκουσεν, εις τα Σουλιοτοχώρια,
Να παν εις την Παραμυθιά διακόσια παλληκάρια,
Μηνά εις τους Καπετάνιους του που είχε πάντα κοντά του
Όταν πολέμα την Τουρκιά σ' αυτά τα ίδια μέρη.
Γράφει μηνά του Βερναδή και του Γιάνναρο Γιάννη
Του Ζάγκα και του Καταραχιά και του Σπανοβαγγέλη
και του Αρβανιτοθόδωρου του Δούμα και του Ζώη,
Του Πανταζή και του Καρρά και τ' Αρβανίτη Χρήστου,
Και του Σουλιώτη μήνυσε του Γιώτη και εις τους άλλους
Και το πρωί μια Κυριακή του Μάρτη την δεκάτη
Ο Δεληγιαννάκης κίνησε στην Τσαμουριά να υπάγη
Δεξιά ζερβά του ακολουθούν δυο άξια παληκάρια,
Μ' άρματα ασημοστόλιστα δυο μπιστικοί λεβέντες
Ο Κανάκης ο Βουγιούκαλος και ο Νομικός ο Γιώργης,
Και άλλοι διακόσιοι διαλεκτοί με δέκα Καπετάνιους,
Διαβαίνουν' που την Σέλιανη και εκεί Αρχηγός προστάζει
Να χαιρετίσουν τους νεκρούς που είχαν εκεί θαμμένους,
Βαράει η σάλπιγγα γραμμή και όπλα παρουσιάζουν
Και την Σημαία του Σταυρού πάνω στους τάφους στένουν
Και ο Αρχηγός μ' ευλάβεια λόγο τωνε διαβάζει
Και σαν τον αποδιάβασε χίλια τουφέκια ρίχνουν,
Καβαλικεύει ο Αρχηγός και εμπρός σ' όλους διατάσσει
Να κατεβούν στον Καλαμά στης Τσαμουριάς τα μέρη.
Λίγες ημέρες πέρασαν και εγύρισαν οπίσω
Που τα χωριά της Τσαμουριάς, στην Σέλιανην διαβαίνουν
Κοντά στους Τάφους των νεκρών στα μνήματα ανδρειωμένων
Διατάσσει πάλι Αρχηγός για να τους χαιρετίσουν
Και αντί λιβάνι και κερί ακούσθη μέγας κρότος
Του τουφεκιού και του σπαθιού στου Λίβερη το ρυάκι,
Ξυπνά ο Κουτούπης και ρωτά και ο Γεώργης ο Λακτάρας,
Ξυπνά το κρητικόπουλο ο Μανώλης ο Πατεράκης
Ξυπνούν και οι άλλοι ήρωες και οι άλλοι σκοτωμένοι
και βλέπουν αίμα ποταμό στου Λίβερη το ρυάκι
Και εβδομήντα δυο κορμιά Λησταρχοαρβανιτάδων
Και τότε αρχίζουν οι νεκροί πολεμικό τραγούδι
Και σαν άγγελοι ψάλανε δίπλα στην Άγια Μαύρα.
Γεια σου χαρά σου Αρχηγέ Δεληγιαννάκη Μάρκο
Σε καμαρώνουν οι ζωντανοί και ημείς οι σκοτωμένοι
Και οι αρχηγοί μας οι παλαιοί χαιρετισμό σου πέμπουν
Από το Σούλι ο Μπότσαρης, Τζαβέλλας και Κατσαντώνης
Και από το Κούγκι ο Σαμουήλ σου στέλνει την ευχή του
Να ζήσης και να χαίρεσαι τα ένδοξα άρματα σου
και το σπαθί σου όλη η Τουρκιά να τρέμη να φοβάται.

5
Μωρέ τι να γράφουν τα χαρθιά το γράμμα τι να λέγη
Που φέραν εις τον Αρχηγό και εχάλασ' η καρδιά του
Συλλογισμένος κάθεται που είχε χαρά μεγάλη
Πως φευγομενε νικηταί και πάμε στην Αθήνα,
Αυτά λέγε στην Πρέβεζα την υστερνήν του Μάρτη
Ο οπλαρχηγός ο Βερναδής ο για τον Αρχηγόν του
Και φίλον του αδελφικό τον Μάρκο Δεληγιαννάκη
Εκεί που τρωγεν και έπινεν με τα' άλλα παληκάρια,
Ρωτά τους δυο του ακόλουθους που είχε πάντα κοντά του
Τον μπιστικό του Νομικό και τον Βουγιουκαλάκη
Για να του πουν τι έχει αρχηγός και είναι κλειστή η καρδιά του
Και ο Αρχηγός των τους γροικά και απάντησιν τους δίδει.
Παιδιά μου μη πικρένεσθε και ακούστε το μαντάτο,
Πίσω μου γράφουν να στραφώ στα Γιάννενα να υπάγω
να μπω εκεί στην φυλακή στ' Αλή Πασά το Κάστρο
Να μή φωνάζη η Αρβανιθιά η Αυστρία και η Ιταλία
Πως μ' έστειλεν ο Βασιλιάς και αυτός ο Βενιζέλος
Και έσφαζα και ετουφέκιζα Μπέηδες Αρβανίτες.
Φεύγω και σας αφήνω υγειά και αμέτε στην ευχή μου
Γλήγωρα στην Αθήνα μας θαρθώ ν'ανταμωθούμεν
Φιλεί τα παληκάρια του και ευθύς καβαλικεύει
Και φεύγει για τα Γιάννενα και οπίσω δεν κυττάζει
Μα οι μπιστικοί του ακόλουθοι δεν παν εις την Αθήνα
Τον Αρχηγό των ακλουθούν κρυφά κρυφά από πίσω
Και παν και αυτοί στα Γιάννενα μαζί του ν' αποθάνουν
Αν τύχη και θανατωθή στα Γιάννενα Αρχηγός των.

6
Εσείς πουλιά της Τσαμουριάς και αϊδόνια του Σουλίου
Μην είδατε τον Αρχηγό τον Μάρκο Δεληγιαννάκη
Γιατί τον κραίνει η Τσαμουριά το Σούλι του φωνάζει
Και η όμορφη Παραμυθιά καλήν καρδιά δεν κάνει,
Μωρέ και που να πήρενε και που να λειμεριάζη
Και ούτε στην Σπάτα φαίνεται ουδέ και εις τον Κορίλλα
Και εις την Βριτσάχα ούτε εκεί δεν έκαμε λημέρι.
Κι ο Ολίτσικας στ' άλλα βουνά αποκρίνεται και λέει,
Μωρέ σεις αδέλφια μου βουνά Σούλι μου δοξασμένο
Παραμυθιά και Τσαμουριά μην σκούζετε μην κλαίτε
Μα ο Αρχηγός σας βρίσκεται στ' Αλή Πασά το Κάστρο
Στην φυλακή στα Γιάννενα τον έχει ο Βενιζέλος,
Οι Αρβανίτες να σιωπούν η Αυστρία και Ιταλία
Για τους Λήσταρχους πουσφαξε στου Λίβερι το ρυάκι,
Και αυτός γράφει του Βασιλιά γράφει του Βενιζέλου
Να τον αφήσουν ελεύθερο λίγες ημέρες μόνο
Να κατεβή στην Τσαμουριά να πάη όπου δεν επήγε
Να πιάση και τους επίλοιπους Μπέηδες Καπετάνιους
Να τους δικάση εις θάνατον και οπίσω να γυρίση
Και μοναχός του να δεχθή μ' αλήθεια και όχι ως ψεύμα
Να τον δικάσουν εις θάνατον να τον ετουφεκίσουν
Σαν εκδικηθή όσα κάμασιν οι Τουρκαρβανιτάδες
Εις του Τσαβέλα τα παιδιά στου Μ. Μπότσαρη τα γκόνια
Και εις την γενιά του Σαμουήλ.

7
Μωρέ σεις βουνά περήφανα και σεις Σουλιωτοχώρια
Μην κλαίτε για τον Αρχηγό τον Μάρκο Δεληγιαννάκη
Μ'αυτόν δεν τον εχάλασαν μα ελεύθερον τον έχουν
Στο Κάστρο του Αλή Πασσά εκεί περιδιαβαίνει
Κάτω την Λίμνην συντηρά τα Γιάννενα κυττάζει
Και τραγουδεί χαρούμενος τ'Αλή Πασά τραγούδι,
Τραγούδι της Βασιλικής και της Κυρά Φροσύνης
Και από την χαράν του την πολλή τα μάθια του δακρύζουν
Συλλογισμένος κάθεται τον νουν του στρέφει οπίσω
Στο Σούλι στην Παραμυθιά και εις τα Τσαμουροχώρια
Και άλλο τραγούδι και άλλο σκοπό αρχίζει μοναχός του
Και λέει με παράπονο με μάθια βουρκωμένα,
Ολίτσικα περήφανε να μου κάνες τη χάρι
Να χαμηλώσης μία στιγμή να μου βγορίση η Σπάτα
Και ο Κορρίλας όμορφος, και η ξακουστή Βριτζάχα,
Να χαμηλώνανε και αυτά να ειδώ εκείνα τα μέρη
Παραμυθιάς και Τσαμουριάς και τα Σουλιωτοχώρια
Το Πόποβο την Σέλιανη και αυτήν την Λαμπανίτσα
Να ιδώ πως ζουν ελεύθερα τ' αδέλφια μας κει πέρα
Να γιατρευθούν οι πόνοι μου και το παράπονο μου.

Αυτή είναι η αληθινή ιστορία του Μάρκου Δεληγιαννάκη. Που μετά την απελευθέρωση της Ηπείρου από τους Τούρκους βρέθηκε μπλεγμένος σε φονικό δεκάδων αγάδων. Και κλείστηκε στη φυλακή διότι οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής ξεσηκώθηκαν με το γεγονός και ο Βενιζέλος φοβήθηκε το διπλωματικό επεισόδιο. Ήταν όμως ένας ελεύθερος φυλακισμένος που τις νύχτες τον άφηναν να γυρνά έξω από τη φυλακή!

Αργότερα όμως, το φονικό των αγάδων, προκάλεσε από τους Τσάμηδες αντίποινα. Την εκτέλεση των 49 προκρίτων της Παραμυθιάς...

Ο Μάρκος Δεληγιαννάκης πλέον δε ζούσε εδώ στην Ήπειρο για να τον ξεπαστρέψουν κι αυτόν. Γέροντας πλέον στα χρόνια του Β' παγκοσμίου πολέμου βρισκόταν στην ιδιαίτερη πατρίδα του, την Κρήτη. Και πήρε μέρος και στη μάχη της Κρήτης. Όχι όμως και στην Αντίσταση καθώς είχε απαιτήσει να αφήσουν στην άκρη τα κομματικά και να γίνουν όλοι οι Έλληνες ένα για να πάει κι αυτός μαζί τους να πολεμήσει.

Πληροφορίες για το Δεληγιαννάκη μπορείς να διαβάσεις εδώ

http://metotoufekikaitilyra.wordpress.com/

http://www.e-sfakia.gr/%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%BF%CF%84%CE%B5%CF%87%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AC/43/268----1912-13

http://www.margariti-gr.de/index.php/el/2012-09-27-19-11-11