ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΤΟΥ 2006

Ήταν 18 Σεπτέμβρη 2006. Μόλις που άρχιζε μια ακόμη σχολική χρονιά. Κυβέρνηση στον τόπο η Νέα Δημοκρατία και πρωθυπουργός ο Κώστας Καραμανλής. Υπουργός Παιδείας η Μαριέτα Γιαννάκου. Και πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας ο Δημήτρης Μπράτης.

Οι αληθινοί όμως πρωταγωνιστές εκείνου του θερμού φθινόπωρου ήταν οι χιλιάδες ανώνυμοι δάσκαλοι. Που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας κυρίως αξιοπρέπεια. Και έμειναν εκεί, απεργώντας και διαδηλώνοντας, για έξι συνεχόμενες εβδομάδες. Γράφοντας ένα έπος για τον κλάδο δίχως προηγούμενο!


Αυτά τα πρόσωπα δε βολεύονταν παρά μόνο στο δίκιο. Το τσαλαπατημένο επί δεκαετίες και από πολλούς... Ήταν αυτή η ιερή αγανάκτηση που ξεσήκωσε τους δασκάλους και προς μεγάλη έκπληξη όλων έμειναν ορθοί στις επάλξεις και δε λύγισαν ούτε στις απειλές της υπουργού Παιδείας, ούτε στις γλοιώδεις επιθέσεις των μεγαλοδημοσιογράφων, με τον Αυτιά ειδικά να δίνει ρέστα, ούτε ακόμη και στα δακρυγόνα και στις σιδερογροθιές και το ξύλο από τις δυνάμεις καταστολής...

Τόνοι χημικών κατά των δασκάλων των παιδιών του ελληνικού λαού!!!

Άγνωστες χημικές ουσίες που μας κατέκαιγαν το αναπνευστικό και για μέρες βράχνιαζε η φωνή μας...

Εκεί και καταλαβαίνεις τι σημαίνει αγώνας ταξικός. Ποιος είσαι. Και ποιοι οι εχθροί σου...

Όποιος έζησε αυτές τις στιγμές είναι αδύνατον να τις ξεχάσει μέχρι να κλείσει τα μάτια του. Κι αδύνατον να βολευτεί στο άθλιο σήμερα με τις γελοίες απεργίες των 24 ωρών. Ή να μην εξοργίζεται όταν σε μέρα απεργίας τα σωματεία δεν καταδέχονται ούτε ένα συλλαλητήριο να διοργανώσουν.

Τόση η πίκρα και η οργή μου από τούτες τις καταστάσεις και από τη μούγκα της 12ης Σεπτέμβρη 2012 στην Ηγουμενίτσα, που στις 26 του ίδιου μήνα συνειδητά δεν τους έκανα του χατίρι να γίνω ακόμη μια φορά ένας γελοίος απεργός. Μήνυμα με πολλούς αποδέκτες. Πως ο κλάδος δεν πεθαίνει και δεν υποτάσσεται σε κανέναν. Ούτε στους πολιτικάντηδες ούτε και σε τσουτσέκια συνδικαλιστές που μας ξεπουλάνε...

Οι μπάτσοι βαράγανε αλύπητα. Του Παζάλου πήγαν να του λιώσουν το πόδι στην πόρτα του υπουργείου. Κι εμείς εκεί. Να μην υποχωρούμε. Και να συνεχίζουμε σε πείσμα όλων...

Αγώνας διαρκείας σε όλη την επικράτεια. Δεν ήταν μόνο η Αθήνα. Οι δάσκαλοι όλης της Ελλάδας έδωσαν εκείνο τον ηρωικό αγώνα! Έξω από κομματικές γραμμές. Ενωμένοι και αποφασισμένοι!

Δεν είχαν ηλικία οι απεργοί. Στους δρόμους έσμιξαν τότε από αναπληρωτές μέχρι συνταξιούχοι που έρχονταν να μας συμπαρασταθούν!

Το κατεστημένο δε δίστασε ακόμη και σιδερογροθιές να υψώσει εναντίον μας... αδιάψευστη απόδειξη η φωτογραφία που σόκαρε τους πάντες και έγειρε υπέρ μας την πλάστιγγα της κοινής γνώμης. Οι ίδιοι οι γονείς των μαθητών μας απαιτούσαν να συνεχίσουμε την απεργία. Γιατί καταλάβαιναν πως δεν αγωνιζόμαστε για την τσέπη μας αλλά κυρίως για την παιδεία και το μέλλον του τόπου...

Κλούβες και αμέτρητες διμοιρίες δυνάμεων καταστολής. Απέναντι στους άοπλους δασκάλους. Που ζητούσαν το δίκιο τους...

Για έξι βδομάδες το κέντρο της Αθήνας ειδικά θύμιζε ζώνη πολέμου...

Δεν ήταν ομίχλη, δεν ήταν καπνός... ήταν χημικά. Πόλεμος χημικός να μας ξεκάνουν και να μας ισοπεδώσουν... μα εμείς αντέχαμε!!! Γιατί είχαμε το δίκιο με το μέρος μας και μια πρωτόγνωρη συναδελφική αλληλεγγύη!!!

Αμέτρητος λαός. Οι δάσκαλοι - απεργοί και μαζί μας γονείς, μαθητές, απλός κόσμος που καταλάβαινε ότι μαχόμαστε για όλους!

Και έτσι συνεχίστηκε. Για 6 εβδομάδες... με την ίδια ένταση και ορμή...

Οι γονείς των μαθητών μας δίπλα μας. Να διαδηλώνουν μαζί μας πως το ανώτερο μάθημα των δασκάλων είναι ο αγώνας για το δίκιο!!!

Αγώνας ενάντια στον εμπαιγμό. Το μόνιμο εμπαιγμό σε βάρος των εκπαιδευτικών...

Η Μαριέττα πεθερά... και "ευτυχές" ζεύγος ο Γιωργάκης και ο Κωστάκης!

Τι προφητική φωτογραφία...

Και τελικά με Κωστάκη πρωθυπουργό ποιος βγήκε τότε να μας τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια; Ο Γιωργάκης!!!!!!! ως αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης!!! από τότε η κοροϊδία και η κάτω από το τραπέζι συνεργασία των δύο "μεγάλων" κομμάτων για να βάλουν τα πόδια του λαού σε ένα παπούτσι...

Έκτη εβδομάδα απεργίας! Κι εμείς κρατούσαμε! Με τίποτε δεν μπορούσαν να μας κάνουν να σκύψουμε το κεφάλι!

Κι ας μας ψέκαζαν λες και ήμασταν ... κατσαρίδες!!!!!!!

Ένα μεγάλο ποτάμι φουσκωμένο η οργή μας. Η οργή του λαού!

Όταν έχεις ζήσει τέτοιες στιγμές δεν μπορείς, στο ξαναλέω, να βολευτείς με τις γελοίες απεργίες του σήμερα. Και δεν μπορείς να ανεχτείς σε μέρα απεργίας να μη διοργανώνεται συλλαλητήριο...